Ik ben Staf De Raeymaeker
Ik ben een man en woon in Heverlee () en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 30/07/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: groententuin, koken, digitale foto en film en reizen..
dagelijkse roddels van alles van de laatste dagen.
interessant boek lezen? Ga eens kijken op
http://www.wwaow.com/wwaow/site/bookdetail/?bookid=2935
14-02-2008
wij doen niet mee
Wij doen niet mee aan heel dat st Valentijn gedoe, maar het wil lukken dat we nu net vandaag met zus en schoonbroer afgesproken hebben om te gaan eten. We zijn naar Luzine geweest, het restaurant van Jeroen Meeus. Net zoals de vorige keer weer schitterend. Echt genoten. Vroeger gingen we verschillende keren per week op restaurant om de gewone dagdagelijkse dingen te eten die ik thuis zelf veel beter kan klaar maken. Dat is dus afgeschaft en we gaan alleen nog naar iets speciaals zoeken en betalen dan liever ietsje meer. Het was echt zeer de moeite waard.
Ik kom mijn buurman daarnet tegen. Razend. Zijn oude gsm was stuk en hij is naar de winkel geweest om zich een nieuwe aan te schaffen. Hij vroeg het simpelste wat er was, want hij gebruikt die toch alleen maar om te bellen of gebeld te worden. De rest interesseert hem helemaal niet. Ik kan daar inkomen, maar dat bestaat gewoon niet meer. Waarom was hij zo kwaad? Vrij simpel, de man heeft van 1 uur deze middag tot bijna 5 uur de gebruiksaanwijzing gelezen en nog wist hij niet hoe dat ding marcheerde. Ik ben verre van een specialist, maar ik kon hem toch de basisfuncties uitleggen en hem een beetje op zijn gemak stellen. Mensen worden bijna gedwongen om mee te gaan in de huidige technologie, maar het is veel moeilijker geworden als je een beetje ouder bent. Ikzelf heb ook de nodige problemen met allerlei toestellen en de jeugd speelt met die dingen. Evolutie van deze tijd.
Gisterenavond met schoonzus en haar vriend gaan eten. Waarschijnlijk wat overdreven of slecht te verteren, maar vorige nacht kon ik niet in slaap geraken. Ik heb me dan maar aan de computer gezet en ben verder beginnen schrijven aan mijn boek(je). Het gaat vooruit, maar telkens ik bepaalde fragmenten of passages herlees, begin ik weer te verbeteren en aan te passen. Als ik dit in dit tempo blijf doen, geraakt dat geheel nooit uitgegeven. Ik had gemikt op een honderdtal bladzijden, maar ik denk dat ik er ruim ga over komen. Enfin, het zal geen Stephen King worden, noch qua inhoud en zeker niet van volume.
We zijn juist naar de zondagsmarkt geweest. Ik zie daar al het eerste plantgoed staan. Nu ben ik zeker niet meer te stoppen. Ik heb al naar mijn schoonbroer gebeld om de werkschappen in mijn serre mee te installeren en te verstevigen. Het kan goed zijn dat ik deze week al aan de eerste zaaisels in de serre begin. Het zonnetje en de eerste warmte hebben mijn hoofd op hol gebracht denk ik.
Vandaag kregen we plots de idee om eens op bezoek te gaan bij mijn zus. Toen we toekwamen was er net iemand vertrokken en dus mochten we eigenlijk niet te lang blijven. Toch overdreven denk ik. Ze wou absoluut slapen en rusten. Toch ongeveer een uur gebleven. Toen was het genoeg geweest.
Vermits een neef van mijn vrouw net een café in de buurt overgenomen heeft, en we niet naar de openingsreceptie zijn geweest, dachten we dat dit misschien een moment was om eens binnen te springen en eens dag te zeggen." De molen"in Bierbeek. Nog een echt volkscafé waar je onmiddellijk met iedereen aan de babbel geraakt. Blijven plakken dus en pas thuis gekomen. Toch gezellig. De laatste personen waar we een gesprekje mee hadden, kennen dan ook mensen die wij dan weer kennen en zo gaat dat maar door. Tof en we gaan zeker terug. Dat is dus het voordeel van een volkscafé.
Op mijn blog reageer ik niet graag op politieke of andere mededelingen, maar dit gaat me even te ver en dit wil ik dan toch even schrijven. Mw Desguin, echtgenote De Croo geeft in een interview meningen die er echt niet mee door kunnen. Wie denkt ze wel dat ze is. Een slagerszoon kan volgens haar niet aan de balie. Ik ga niet verder in op de andere dingen die ze verklaarde, maar ik vind dit niet kunnen. De Croo zelf deed ook al van die uitspraken, zoals: Ik ben echt geen Vlaams-nationalist, omdat ik echt niet mentaal gehandicapt ben. Wat denken die mensen wel niet van zichzelf? Als er iemand moest zijn die de roots en de afkomst van die mensen moest kennen? Is het enkel de elite in het land die advocaat mag worden en is een boerenzoon met gezond verstand niet even goed? (misschien beter?) Waar halen ze het lef vandaan?
Rotweer en ik zit zo te snakken naar mijn tuintje. Toch ben ik van plan om binnen enkele dagen al in mijn serre te gaan werken en er al iets in te zaaien en te planten. Moest het nog serieus vriezen, dan is dat ook maar zo. Dan herbegin ik wel. Ik kan me niet meer houden en ik wil er absoluut in vliegen. De winter is voor mij te lang stil zitten. Natuurlijk heb je dan wel tijd om andere dingen te doen, maar het is en blijft zitten. Ik ben nu al enige tijd aan mijn boek bezig en dat wil ik natuurlijk ook nog afgewerkt krijgen tegen de tijd dat ik volop in de tuin moet beginnen. We moeten ook nog dringend een vakantie plannen. Misschien kan ik dit tussendoor nog doen nu in het stille seizoen. Misschien nog niet de volle warmte, maar genoeg om er even tussen uit te zijn.
Het weekend maakt eigenlijk voor mij niet zo veel verschil meer met de weekdagen. Als je met pensioen bent en de kinderen zijn allemaal uit huis, kan je alles doen op eender welke dag. De zondag is eerder een luie dag geworden. Gisteren heb ik de strijk gedaan en gekookt. Ook nog even een stukje aan mijn boek geschreven en gelezen. Nog wat dringende papieren behandeld, mijn bankoverschrijvingen gedaan en wat klassement bijgewerkt. Vandaag zal dit misschien niks van dat alles worden, behalve koken dan. Let op dat eten klaarmaken worden nooit kunstwerken, het is de alledaagse keuken van vroeger. Ik maak de meeste dingen klaar zoals mijn grootmoeder destijds en dat blijkt nog altijd mee te vallen. Het zijn kleine dingen die het hem doen. Enfin, smakelijk eten, ook voor jullie.
we zijn vandaag op bezoek geweest bij een aangetrouwde nicht van Amandine. Ondertussen al veel te lang dat we ze gezien hebben. Toch kwam het niet over als verwaarlozen of uit het oog verliezen. Nochtans hadden we ze al lang eerder moeten bezoeken. Het was tof. Bijgepraat en natuurlijk veel herinneringen boven gehaald. Pierre is jammer genoeg veel te vroeg moeten sterven. Een man naar mijn hart. Niet dat ik hem zo dikwijls heb ontmoet, maar hij lag mij gewoon. Hij is tot zijn laatste snik een optimist geweest. Door zijn weduwe nu te bezoeken komt dat allemaal zo hard terug. Ik mis hem gewoon. Zij natuurlijk nog meer.
Gisteren ging mijn broer en schoonzus op visite bij de jongste zus, maar hij wou eerst nog eens dag komen zeggen bij ons. Natuurlijk stelden we voor om dan maar ineens hier te blijven eten, maar dat vonden ze blijkbaar niet zo gepast omdat het zo op het onverwachts was. Toch nog aangedrongen en ze zijn dan toch hier gebleven. Altijd plezant als je ze nog eens ziet. Brugge is niet bij de deur en je loopt daar zo maar niet even binnen. De jongste zus doet het al maar beter hoorde ik achteraf. Goed nieuws dus.
Na twintig dagen kliniek is vandaag mijn jongste zus terug thuis gekomen. Haar man wou haar verrassen en nodigde een aantal mensen uit. Hij had gevraagd aan broers en zussen en aan de kinderen om aanwezig te zijn. Hij had ook haar beste vriendinnen uitgenodigd en dus waren we met een beetje volk. Wel met de absolute opdracht om maximum een half uurtje te blijven. Ze moet nog zeer veel rusten, maar alles komt terug goed. Eén van hun vrienden is Roel Dieltjens en Luc had hem ook gevraagd om enkele nummers te komen spelen op zijn cello. Natuurlijk moest er voor zo een gelegenheid champagne zijn. Het was kort maar het deed deugd om haar terug te zien.
terwijl ik hier aan dat boek aan het schrijven ben, zie ik dat ik alles eerst eens drie keer zou moeten herlezen en herwerken, voor ik het naar iemand door stuur om kommentaar op te geven. Het is pas nadat ik van mijn broer bv een recensie krijg dat ik me ten volle besef, dat het toch nog dat niet is. Vandaag weeral een stukje herlezen en volledig herschreven, terwijl ik het hem al doorstuurde. Trouwens het is moeilijk om tegen je eigen broer te zeggen dat het op niks trekt. Ik zal een van de kinderen inhuren om, nadat ik het minstens drie maal heb gelezen, commentaar te geven. Ze zijn allemaal erudiet en bekwaam om dit te doen. Alhoewel, misschien willen ze ook niet de opmerkingen overmaken die ze in gedachten hebben. Toch dan mijn broer?
Terwijl het vrouwtje naar de markt was in Leuven, ben ik met de jongste dochter gaan lunchen. Ze wist een restaurantje kort bij haar werk en daar hadden we afgesproken. We hadden een gezellige babbel. Natuurlijk over vroeger, maar zeker ook over de kinderen en de toekomstplannen. Zij en Ken gaan allebei werken en door de week daar eens binnenspringen is niet aangewezen. Op deze manier krijg je toch een beetje achtergrondinformatie en wat back-up. Tof. Voor herhaling vatbaar.
Het is een tijdje beter gegaan met het slapen 's nachts, maar de miserie herbegint. De dokter had mij nieuwe medicatie voorgeschreven, maar die was op vorige vrijdag en het oude liedje herbegon. Rls is dus nog steeds de reden en de oorzaak. Vandaag snel naar de huisarts en naar de apotheker geweest. Hopelijk vannacht beter? Ik was de laatste dagen zo moe dat ik de letters op mijn scherm hier voor mij, allemaal dubbel zag. Ik had bijna een vergrootglas nodig om nog iets te kunnen lezen. Misschien (en ik hoop het heimelijk) val ik straks al voor de TV in slaap. Ik zal een kaars branden.
in de jaren stillekes speelde ik ook toneel. Vannacht droomde ik toch wel niet zeker dat ik een hoofdrol kreeg in een nieuwe Vlaamse serie op TV als dokter Staf. Een eigenwijze man met een psychologische benadering van al zijn patiënten. Ik zou me er kunnen in inleven, maar hoe kom ik nu ineens aan een dergelijke droom? Misschien omdat ik gisteren mijn zus bezocht in het hospitaal? Ik weet het niet, maar dat toneel spelen is me altijd bijgebleven van vroeger. Ik deed dat enorm graag. Nog niet te laat? We zullen wel zien en voorlopig hou ik het bij het schrijven van enkele herinneringen.
Mijn broer is vandaag op bezoek geweest. Vermits hij recensies schrijft over verschillende boeken was hij de aangewezen persoon om ook eens een fragment te laten lezen van waar ik mee bezig ben. Hij had die commentaar netjes op het uitgeprinte exemplaar neergeschreven, maar heeft het in zijn verstrooidheid ook terug meegenomen. Na de middag is hij de jongste zus gaan bezoeken en dan had hij nog allerhande te doen. Altijd druk bezig. Wij zijn dan in de late namiddag ook langs geweest in de kliniek. Tot nu toe heeft mijn schoonbroer alle dagen een klein verslagje geschreven over de evolutie en er telkens een cijfer op geplakt. Hij is vorige week begonnen met een twee en hij zat nu al aan vijf, maar daar blijft het spijtig genoeg voorlopig plakken. Morgen de grote doorbraak waarschijnlijk om via een kijkoperatie alles op te klaren. Volgende week zitten we zeker al aan het cijfer zeven, ben ik zeker van.
Zie ze daar alle vijf. Ze zijn niet dikwijls met zijn allen samen, maar als er een bijeenkomst is, dan is het altijd gezellig en is het lachen geblazen. Ondanks het feit dat je ze niet meer bij je hebt, blijf je toch altijd aan hen denken en blijf je je zorgen maken bij het minste wat er scheef zou kunnen lopen of bij wat er zoal gaande is. Gezondheid, werk, kinderen, plannen, kortom alle dingen die hun kunnen raken. Binnenkort wordt de oudste al veertig en toch blijf je ook daarmee bezig. Het zijn stuk voor stuk schitterende mensen, die ik, als ik moest herbeginnen, terug zou willen. Het heeft voor een aantal mensen onder jullie misschien niet veel te betekenen wat ik hier schrijf, maar ik wou vandaag gewoon eens een hommage brengen aan mijn kinderen.
Enkele dagen geleden schreef ik dat we met de broer en zussen eigenlijk toch wel een toffe familie vormen die meer aan mekaar hangt dan we zo altijd openlijk tegen mekaar zeggen. Nu de jongste al een aantal dagen in de kliniek ligt, voel je dat nog meer. Iedereen is begaan en iedereen belt naar iedereen om het laatste nieuws te weten. Ze heeft zichzelf overschat. Zo zijn we allemaal een beetje. Ook al voel je je niet goed, dan blijf je puur op karakter toch nog doorgaan , zelfs al weet je dat het eigenlijk niet goed meer is en dat je beter een rustpauze zou inbouwen. Niet luisteren naar goede raad en het zelf beter weten. Ik denk dat iedereen nu wel geleerd is en dat er sneller zal gereageerd worden.
Ik hoorde enkele dagen gelden op de radio een reportage over het behoud van het buurtcafé. Ik was er net in mijn boek een aantal bladzijden over aan het schrijven, want het plaatsje waar ik het daar in over heb, kan je denk ik nergens meer vinden. De bazin heeft daar tot haar 85 achter de toog gestaan, ze is er om het zo maar te zeggen bijna achter gestorven. Het was nog zo een typisch cafétje met meubilair van voor de oorlog, waar jong en oud bij mekaar kwam en waar altijd plezier was. Marieke de uitbaatster was een fenomeen, zoals je ze niet meer zal vinden. Enfin, een plezier om daar over te schrijven.
We zijn met vijf thuis en ik ga nu niet zeggen dat we mekaar dagelijks opbellen of wekelijks bezoeken, maar toch is er een intense band. We zien mekaar op reguliere basis, maar als er ook maar iemand van ons iets mankeert is iedereen onmiddellijk gealarmeerd. Dan moet je zien wat een over en weer getelefoneer er is om toch maar iets te kunnen weten of iets te doen. Al bij al moet je dus zeggen dat we mekaar toch echt graag zien. In het ouder worden is die band dan nog hechter geworden. Als je jong bent is er altijd dat leeftijdsverschil en bij vijf kinderen loopt dat dus op. Maar nu kan je echt ondervinden dat er eigenlijk daarvan geen sprake meer is, want iedereen heeft ondertussen de nodige levenservaring opgedaan om op gelijke basis te kunnen spreken. Het is dus weer zo ver dat er iemand opgenomen werd in de kliniek en dan gaat die alarmbel weer. Nu is er dus die dagelijkse telefoon en de zorgen bij iedereen. Alles komt weer goed en dan gaan we weer ons gangetje.
We zijn juist naar de zondagsmarkt geweest. Ik zie daar al het eerste plantgoed staan. Nu ben ik zeker niet meer te stoppen. Ik heb al naar mijn schoonbroer gebeld om de werkschappen in mijn serre mee te installeren en te verstevigen. Het kan goed zijn dat ik deze week al aan de eerste zaaisels in de serre begin. Het zonnetje en de eerste warmte hebben mijn hoofd op hol gebracht denk ik.
Het weekend maakt eigenlijk voor mij niet zo veel verschil meer met de weekdagen. Als je met pensioen bent en de kinderen zijn allemaal uit huis, kan je alles doen op eender welke dag. De zondag is eerder een luie dag geworden. Gisteren heb ik de strijk gedaan en gekookt. Ook nog even een stukje aan mijn boek geschreven en gelezen. Nog wat dringende papieren behandeld, mijn bankoverschrijvingen gedaan en wat klassement bijgewerkt. Vandaag zal dit misschien niks van dat alles worden, behalve koken dan. Let op dat eten klaarmaken worden nooit kunstwerken, het is de alledaagse keuken van vroeger. Ik maak de meeste dingen klaar zoals mijn grootmoeder destijds en dat blijkt nog altijd mee te vallen. Het zijn kleine dingen die het hem doen. Enfin, smakelijk eten, ook voor jullie.
