Ik ben Staf De Raeymaeker
Ik ben een man en woon in Heverlee () en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 30/07/1946 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: groententuin, koken, digitale foto en film en reizen..
dagelijkse roddels van alles van de laatste dagen.
interessant boek lezen? Ga eens kijken op
http://www.wwaow.com/wwaow/site/bookdetail/?bookid=2935
18-11-2009
grootouderdag
Vandaag was het grootouderdag in school bij de kleinkinderen Evora en Lester. Schitterend weeral als je de spontaneïteit van die klein mannen ziet. Als grootvader (opa) bezie je dat op een andere manier natuurlijk. Zij zijn de beste en de mooiste en zij doen alles perfect. Evora ging echt op in haar zingen en door de ingestudeerde armbewegingen daar bij, was ze echt speciaal. Ze beleefde het en ze kwam er met haar stem echt boven uit. Ook haar aangeleerde choreografie had ze perfect onder de knie. Enfin, weer een geslaagde vertoning voor de opa's en de oma's. Blijkbaar zijn wij de enigen die met drie grootouder paren komen. Ik hoorde achter mij een gesprek, dat het ene jaar de ene grootvader komt en het jaar nadien de andere. Hebben wij geluk dat we goed overeen komen en dat het op die manier kan. Lester had een probleempje. Hij had verwacht, dat de cake die hij samen met zijn ouders gebakken had, ook op tafel zou staan. Hij is dus een aantal tafels af gelopen om te gaan zien of zijn gebak ergens zou staan. Nergens iets te vinden. Uiteindelijk was er een van de juffen die hem kon wijs maken dat zijn cake zo lekker was, dat die al volledig opgegeten was.
Tante is op zoek naar een degelijke service flat in Leuven. Mens toch, wat we vandaag zagen was een echte hospitaal kamer. Geen kookvuur, een mini koelkastje, geen kamertje afzonderlijk, enfin, alles leek meer op een opname in een ouderlingen tehuis, wat niet de bedoeling is. Daarvoor is ze nog veel te goed. Ze kan zelfs geen klein stukje meubilair mee brengen. Er zijn te weinig degelijke flats. Ze wil graag ergens in het centrum van de stad wonen en dan is alles nog een stuk moeilijker natuurlijk.
Zondag is de laatste tijd altijd een wandeldag geworden. Het plan was om in Tervuren een toertje rond de vijvers te maken, maar we zijn van gedacht veranderd en zijn het museum binnen gegaan. Het is, sinds ons laatste bezoek, op een degelijke manier aangepast. De moeite waard om te bezoeken. Zo gefascineerd blijven kijken dat het donker was toen we buiten kwamen. Ok, dit is weer voor een paar jaar genoeg, tenzij misschien eens met de kleinkinderen....
ondanks het feit dat het vandaag enorm hard aan het waaien was, blijft het toch mooi om die kleurenpracht in de bomen te zien, waar nu de laatste blaadjes van af vliegen. Dat is de herfst in zijn puurste vorm. Het was schitterend om dit geweld van de natuur te bewonderen. Ook hier kan ik van genieten.
De huisdokter van mijn vrouw had haar speciaal gevraagd om vandaag langs te komen voor een spuit tegen de Mexicaanse griep, omdat zij risico patiënt is. Dat hij op een vrije dag als vandaag wou werken, vond ik al uitzonderlijk. Het doktersbezoek heeft echter niet lang geduurd. Om een of andere domme reden hebben ze ongekoelde injectie vloeistof geleverd, die dus helemaal niet meer bruikbaar was. Hij heeft dus iedereen die hij uitgenodigd had, terug naar huis moeten sturen. Omdat het hier over speciale omstandigheden gaat en alles vrij snel moet gaan, gebeuren die leveringen door personen die helemaal niet op de hoogte zijn van hoe ze dergelijke dingen moeten bewaren. Enfin, alles was onbruikbaar en de tientallen personen die hij op visite gevraagd had moeten volgende week terug komen.
De zoveelste keer weeral vergeten een berichte toe te voegen op mijn blog. Mijn broer had een boek mee gebracht van Frans Demers, omdat er een tekening van Felix Timmermans op stond. Toch maar dat werkje gelezen. Hij schrijft in de trant van Timmermans, maar er zijn wat hoekjes af. Hij kan het toch niet allemaal beschrijven zoals de Fee. Toch een aardig ding.
We zijn vandaag in Averbode gaan wandelen. Iedereen die Averbode kent, weet, dat aan de abdij altijd één of meerdere ijswagens (crèmekarren) staan, maar wie had nu verwacht dat dit in de herfst, ook nog het geval zou zijn. Tientallen mensen waren aan het aanschuiven en terwijl we verder wandelden, hoorden we kinderen al vragen aan hun ouders, wanneer ze nu eindelijk een ijsje kregen. Onderweg hebben we echt zeker honderd mensen gezien die van hun ijsje aan het genieten waren. Mooie wandeling gemaakt. Ik denk dat het geleden is van toen mijn kinderen nog klein waren, dat ik daar nog geweest ben.
Deze morgen in een interview met Paul Dhoore gehoord dat ons pensioen, binnen een aantal jaren met 40 % zou verminderen. Blijkbaar is België weer zo een landje dat de goede intenties had, maar waar er geen voorzorgsmaatregelen zijn getroffen. In Nederland bv hebben ze een "zilverfonds" opgericht, waar een reserve is in onder gebracht, om de moeilijke tijden door te komen. Bij ons geven ze al geld uit, voor ze het hebben. We betalen toch belastingen genoeg. Enfin, om er iets aan te doen zal ik zelf in de politiek moeten gaan zeker.
vandaag was de verjaardag van Kaat. Het is altijd een traditie geweest dat we op de verjaardag van Kaat briefjes trokken om te zien, wie voor wie een cadeau moest kopen voor de Kerst. Dit is de eerste keer in zeer veel jaren dat dit niet kan. Iedereen heeft het te druk. We zijn vandaag samen met Agnes en Roeland iets gaan drinken en Kaat is deze middag gaan eten bij Goedele. Maar heel de bende samen lukte blijkbaar niet. Ach ja, volgende keer beter. Toch zullen we nog een moment moeten vinden om dan te beslissen wie er voor wie een geschenkje moet kopen voor Kerstavond.
Treinstaking. Ok, het moet kunnen en staken is een recht. Maar de laatste jaren, wordt het voor zeer veel mensen een plicht in plaats van een recht. Er worden deuren met kettingen geblokkeerd, zodanig dat er niemand meer binnen kan, zelfs al willen ze werken. Ik heb straks gezien op het nieuws dat er een rode vlag op het spoor geplaatst werd, zodanig dat een werkwillige zelfs niet mocht of kon vertrekken. Het is allemaal een dubbeltje op zijn kant. Er zijn minder bereidwillige stakers, omdat er al zo moeilijk een degelijke job te vinden is. De schrik zit er in en dus zijn dergelijke maatregelen een enige uitweg voor de vakbonden. De werknemers mogen dan al niet tevreden zijn en ze mogen dan al slecht behandeld worden door de werkgever, toch is het moeilijk om tot staken over te gaan. De angst om zonder werk te vallen is te groot. Dit is al jaren een gegeven. Ikzelf heb, al zeer veel jaren geleden, anders mee gemaakt. Tijden veranderen.
ik stuurde iets dergelijks door naar broer lief en het antwoord was, dat Warhol daar mee groot geworden is. Zijn reactie was dan ook, wat is er nog kunst? Met computer kan je enorm veel realiseren natuurlijk. Toch blijf ik er bij dat je de originele en enige natuurlijke penseel toets moet kunnen herkennen om daar het hart en de gedrevenheid van de kunstenaar in terug vinden. Ik ben geen groot kenner, maar ja, dat hoeft ook niet. Iedereen heeft zo zijn persoonlijke voorkeuren en gevoelens bij een schilderij of een beeldhouwwerk, een tekening of een schets, een keramiek of ciselure, een houtsnijwerk of enige andere vorm van zich op een bepaalde manier uit te drukken en naar de gemeenschap te laten kennen en weten, wat er in je hart en binnenste omgaat. Toch zijn er een groot aantal nep kunstenaars, die het alleen en puur omwille van het geld doen. Commerçanten.
Herfst. Ongelooflijk mooi. Wat een kleuren nuances. Achteraan in mijn tuintje staat nu een boom die momenteel bruin-rood is. Het is zo enig. In plaats van te werken, kan ik daar minuten lang voor stil staan en alleen maar bewonderen. Als ik nu toch eens zou kunnen schilderen! Automatisch denk ik dan aan Van Gogh. Ach wat kon die man door een impressie zo een mooie dingen op doek zetten. Je kent me en ik heb het ook al vroeger geschreven, de herfst is uniek qua kleurenpracht, maar toch blijf ik een lente mens. Dan kan ik vooruit kijken naar de nieuwe zomer. Ach ja, elk seizoen heeft zo zijn meerwaarde. Iemand die kijkt naar de natuur kan in elk klein verschil van tint en kleur wel iets vinden om er een gedicht of een boek over te schrijven.
Nog over ons bezoek aan Rudi en Chantal. Het was zeer lang geleden dat ik nog in Antwerpen geweest was en dus een schitterende herontdekking. Nu ik alles weer eens terug gezien heb, ben ik er zeker van dat we in de loop van de volgende weken nog eens terug gaan. Dan zeker op een doordeweekse dag, want zaterdag was het gewoon over de koppen lopen. Ongelooflijk wat een massa volk. Dat zien we in Leuven alleen maar met speciale manifestaties, ondanks de meer dan dertigduizend studenten die daar rond lopen. Ook heel gezellig om op zo veel plaatsen straatwerkers bezig te zien. Een plezante ambiance. Ik kende Antwerpen vrij goed, omdat twee van mijn kinderen daar jaren op kot gezeten hebben en dan ook nog een paar keer verhuisden binnen de stad, maar ik zal het allemaal terug moeten gaan bekijken, want er veranderde enorm veel in de loop van de jaren. Nog een klein verhaaltje over vroeger in Antwerpen. Niemand zal het geloven en toch is het waar gebeurd. Op een dag moest mijn dochter in het stadstheater zijn en wij dus met de auto naar "het stad", zoals de Antwerpenaren dit zeggen. We waren op de Mechelse steenweg en plots zag ik een plaatje staan met een aanduiding dat daar een parking was en dus reed ik dat straatje in. Oei, fout. Er was de vogeltjesmarkt en de parking was gesloten. Ondertussen stonden er achter ons al een tiental wagens en kon ik niet meer terug en de tijd begon te dringen. Ik ben dus heel die markt, tussen al dat volk, over gereden tot aan de overkant. Verontwaardigde en woedende mensen, maar ik kon niet meer terug. Ik heb zelfs schrik gehad dat ze me uit de auto zouden sleuren. Heelhuids aan de andere kant geraakt, maar met toegeknepen billen.
We zijn voor het weekend naar Rudi en Chantal geweest. Altijd heel gemoedelijk en altijd een warm nest waar je in terecht komt. Het zijn gewoon eerlijke mensen die zeggen wat ze voelen en denken en daar hou ik van. We zien mekaar een aantal keren per jaar en nog nooit is dit tegen gevallen. Het zijn echt goeie vrienden. Mensen waar je kan op leunen en steunen. Gisteren naar het Rubenshuis in Antwerpen geweest ( ik wilde ook absoluut dat Adriaan Brouwertje zien) en nadien naar een bruin café getrokken, waar zij af en toe een pintje gaan drinken. Zeer speciaal. Een ambiance tot en met. Zo iets heb ik in Leuven nog nooit gezien of mee gemaakt. We zijn 's avonds samen gaan eten in "'t schoon verdiep" in Boom. Prachtig gewoon. Ik kan over deze dagen bijna een boek schrijven, maar voorlopig hou ik het bij deze kleine impressie.
vandaag op twee plaatsen bloemen gaan plaatsen op het kerkhof. Volgende week moet ik nog bij ons moeder passeren om eens een babbeltje te doen. Een traditie, al denk ik in het jaar meer aan deze mensen, dan in deze periode. Als je mensen graag hebt gezien, denk je daar zeer veel aan. Als je met familie samen komt, worden er altijd anekdotes en uitspraken of fratsen van de overledene boven gehaald. Op die manier denk je natuurlijk ook regelmatig aan hen. Ach ja het is weeral de commercie die dergelijke dagen in stand houdt. Enfin, we doen er aan mee, zoals aan zo veel van die dingen. In de loop van de jaren zijn er dan nog een aantal "speciale" dagen bij gekomen. Neem nu halloween. Dat bestond tot voor een paar jaar niet in België. Je doet iets speciaals op die dagen of het blijft bij de gewone dag dagelijkse dingen. Nog zo een die vroeger niet bestond: valentijn. Doen wij ook niet aan mee. Je weet wat je aan mekaar hebt en wat je voor mekaar voelt. Dat kan je alle dagen van het jaar vieren.
Een beetje nostalgie op computer gezet om dit later te branden en op cd te zetten. Mijn neef had een lp van kleinkunsteiland mee gebracht en ik had er nog eentje van Vercruusse. Weinig mensen zullen dit kennen of hier enige binding mee hebben, maar voor mij zeer herkenbaar. In de wintermaanden gaan we eens door de platen surfen die we hier nog hebben om daar het beste uit te halen. Soms kocht je een lp om dan één of twee nummertjes goed te vinden. Op die manier ga ik ze selecteren en dan branden op cd.
ondanks het feit dat het herfst is en het dan nat, kil en koud is, hebben we een prachtig najaar. Het was vandaag 25 graden in mijn serre. Ik had een paar dagen geleden nog sla, peterselie en bloemkool uitgezaaid en dat komt al allemaal boven. Mijn tuintje ligt daar midden in de aller mooiste natuur en het is dus absoluut plezierig om eens even te niksen en nu naar het kleurenpallet te kijken. Wat een pracht. Ik hou meer van de lente omdat we dan naar de heerlijke warme zomer gaan, maar als het aankomt op kleur en geur, is dit eigenlijk de meest fantastische periode van het jaar.
Gisteren schreef ik dat we het destijds thuis niet "breed" hadden en dat was ook zo, toch wil dit niet zeggen dat we "arm" waren. We hadden op gebied van kunst en cultuur alles mee. We werden grootgebracht met het appreciëren van klassieke muziek en van kunst. Dus dit kan je absoluut niet als "arm" beschrijven. Daarenboven hebben we met volle teugen genoten van alles wat de natuur ons te bieden had. We hadden een tuin van 200 meter diep met alle mogelijke groenten en fruit. Ik herinner me dat ik samen met mijn broer op het einde van het seizoen nog de laatste peren moest gaan plukken. Die werden op de zolder gelegd. Maar daar stond dan ook de honing waar af en toe eens moest in geroerd worden. Wat deden wij? We pakten een vers geplukte peer en die dopten wij in die honing en die aten we dan zo op. Eigenlijk was het belangrijkste de menselijke en zeer gewone en simpele manier van leven die we mee kregen van thuis uit. Te braaf opgevoed misschien, maar ik zal me daar absoluut nooit voor schamen.
Vandaag bij ons Leen op bezoek geweest. Zoals dikwijls praten we veel over vroeger en over onze belevenissen van toen. We hadden het thuis destijds niet zo breed en ik heb in mijn kindertijd ooit maar één keer echt speelgoed gekregen voor mijn St Niklaas. Gezien ons ma het met weinig centen moest stellen, werd er telkens iets nuttigs door de sint gebracht. Een sjaal, kousen, een trui en van die dingen meer. Altijd stond er op tafel voor iedereen een bord met een stukje marsepein en fruit. Ook weer een nuttig geschenk natuurlijk. Mijn meter kocht me ooit een metalen kraanwagen met daaraan twee kettinkjes en twee haspeltjes. Het ene hendeltje diende om de grijper naar beneden te laten en het tweede om dat ding open te doen en weer dicht. Wat ben je daar mee als je niks kan grijpen? Ons ma had er iets op gevonden. Ik kreeg van haar een zak gedroogde witte bonen die ze voor mij op de grond uitgegoten had. Zie je me al bezig? Ergens in de living die bonen oppikken om ze dan een eindje verder terug uit te kieperen en dan de omgekeerde beweging. Toch een onbezorgde kindertijd gehad. Ik kan er nog uren over doorgaan.
De laatste jaren kijk ik weinig of niet naar "live" sport op tv. Samenvattingen van bepaalde wedstrijden zijn voor mij genoeg. Nochtans herinner ik mij dat ik vroeger met Kaat en Roeland geen enkele minuut van een voetbalmatch miste. We trokken naar boven waar een gezellig salon stond en daar gingen we dan tv kijken. Hevige supporters van Ajax, alle drie. Waar is de goeie ouwe tijd? Vandaag liet ik me verleiden om naar de cross op de koppenberg te kijken. Nooit zo een spannende en mooie wedstrijd gezien. Misschien toch nog eens doen?
