Ik ben Staf De Raeymaeker
Ik ben een man en woon in Heverlee () en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 30/07/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: groententuin, koken, digitale foto en film en reizen..
dagelijkse roddels van alles van de laatste dagen.
interessant boek lezen? Ga eens kijken op
http://www.wwaow.com/wwaow/site/bookdetail/?bookid=2935
07-11-2009
onthutsend
Deze morgen in een interview met Paul Dhoore gehoord dat ons pensioen, binnen een aantal jaren met 40 % zou verminderen. Blijkbaar is België weer zo een landje dat de goede intenties had, maar waar er geen voorzorgsmaatregelen zijn getroffen. In Nederland bv hebben ze een "zilverfonds" opgericht, waar een reserve is in onder gebracht, om de moeilijke tijden door te komen. Bij ons geven ze al geld uit, voor ze het hebben. We betalen toch belastingen genoeg. Enfin, om er iets aan te doen zal ik zelf in de politiek moeten gaan zeker.
vandaag was de verjaardag van Kaat. Het is altijd een traditie geweest dat we op de verjaardag van Kaat briefjes trokken om te zien, wie voor wie een cadeau moest kopen voor de Kerst. Dit is de eerste keer in zeer veel jaren dat dit niet kan. Iedereen heeft het te druk. We zijn vandaag samen met Agnes en Roeland iets gaan drinken en Kaat is deze middag gaan eten bij Goedele. Maar heel de bende samen lukte blijkbaar niet. Ach ja, volgende keer beter. Toch zullen we nog een moment moeten vinden om dan te beslissen wie er voor wie een geschenkje moet kopen voor Kerstavond.
Treinstaking. Ok, het moet kunnen en staken is een recht. Maar de laatste jaren, wordt het voor zeer veel mensen een plicht in plaats van een recht. Er worden deuren met kettingen geblokkeerd, zodanig dat er niemand meer binnen kan, zelfs al willen ze werken. Ik heb straks gezien op het nieuws dat er een rode vlag op het spoor geplaatst werd, zodanig dat een werkwillige zelfs niet mocht of kon vertrekken. Het is allemaal een dubbeltje op zijn kant. Er zijn minder bereidwillige stakers, omdat er al zo moeilijk een degelijke job te vinden is. De schrik zit er in en dus zijn dergelijke maatregelen een enige uitweg voor de vakbonden. De werknemers mogen dan al niet tevreden zijn en ze mogen dan al slecht behandeld worden door de werkgever, toch is het moeilijk om tot staken over te gaan. De angst om zonder werk te vallen is te groot. Dit is al jaren een gegeven. Ikzelf heb, al zeer veel jaren geleden, anders mee gemaakt. Tijden veranderen.
ik stuurde iets dergelijks door naar broer lief en het antwoord was, dat Warhol daar mee groot geworden is. Zijn reactie was dan ook, wat is er nog kunst? Met computer kan je enorm veel realiseren natuurlijk. Toch blijf ik er bij dat je de originele en enige natuurlijke penseel toets moet kunnen herkennen om daar het hart en de gedrevenheid van de kunstenaar in terug vinden. Ik ben geen groot kenner, maar ja, dat hoeft ook niet. Iedereen heeft zo zijn persoonlijke voorkeuren en gevoelens bij een schilderij of een beeldhouwwerk, een tekening of een schets, een keramiek of ciselure, een houtsnijwerk of enige andere vorm van zich op een bepaalde manier uit te drukken en naar de gemeenschap te laten kennen en weten, wat er in je hart en binnenste omgaat. Toch zijn er een groot aantal nep kunstenaars, die het alleen en puur omwille van het geld doen. Commerçanten.
Herfst. Ongelooflijk mooi. Wat een kleuren nuances. Achteraan in mijn tuintje staat nu een boom die momenteel bruin-rood is. Het is zo enig. In plaats van te werken, kan ik daar minuten lang voor stil staan en alleen maar bewonderen. Als ik nu toch eens zou kunnen schilderen! Automatisch denk ik dan aan Van Gogh. Ach wat kon die man door een impressie zo een mooie dingen op doek zetten. Je kent me en ik heb het ook al vroeger geschreven, de herfst is uniek qua kleurenpracht, maar toch blijf ik een lente mens. Dan kan ik vooruit kijken naar de nieuwe zomer. Ach ja, elk seizoen heeft zo zijn meerwaarde. Iemand die kijkt naar de natuur kan in elk klein verschil van tint en kleur wel iets vinden om er een gedicht of een boek over te schrijven.
Nog over ons bezoek aan Rudi en Chantal. Het was zeer lang geleden dat ik nog in Antwerpen geweest was en dus een schitterende herontdekking. Nu ik alles weer eens terug gezien heb, ben ik er zeker van dat we in de loop van de volgende weken nog eens terug gaan. Dan zeker op een doordeweekse dag, want zaterdag was het gewoon over de koppen lopen. Ongelooflijk wat een massa volk. Dat zien we in Leuven alleen maar met speciale manifestaties, ondanks de meer dan dertigduizend studenten die daar rond lopen. Ook heel gezellig om op zo veel plaatsen straatwerkers bezig te zien. Een plezante ambiance. Ik kende Antwerpen vrij goed, omdat twee van mijn kinderen daar jaren op kot gezeten hebben en dan ook nog een paar keer verhuisden binnen de stad, maar ik zal het allemaal terug moeten gaan bekijken, want er veranderde enorm veel in de loop van de jaren. Nog een klein verhaaltje over vroeger in Antwerpen. Niemand zal het geloven en toch is het waar gebeurd. Op een dag moest mijn dochter in het stadstheater zijn en wij dus met de auto naar "het stad", zoals de Antwerpenaren dit zeggen. We waren op de Mechelse steenweg en plots zag ik een plaatje staan met een aanduiding dat daar een parking was en dus reed ik dat straatje in. Oei, fout. Er was de vogeltjesmarkt en de parking was gesloten. Ondertussen stonden er achter ons al een tiental wagens en kon ik niet meer terug en de tijd begon te dringen. Ik ben dus heel die markt, tussen al dat volk, over gereden tot aan de overkant. Verontwaardigde en woedende mensen, maar ik kon niet meer terug. Ik heb zelfs schrik gehad dat ze me uit de auto zouden sleuren. Heelhuids aan de andere kant geraakt, maar met toegeknepen billen.
We zijn voor het weekend naar Rudi en Chantal geweest. Altijd heel gemoedelijk en altijd een warm nest waar je in terecht komt. Het zijn gewoon eerlijke mensen die zeggen wat ze voelen en denken en daar hou ik van. We zien mekaar een aantal keren per jaar en nog nooit is dit tegen gevallen. Het zijn echt goeie vrienden. Mensen waar je kan op leunen en steunen. Gisteren naar het Rubenshuis in Antwerpen geweest ( ik wilde ook absoluut dat Adriaan Brouwertje zien) en nadien naar een bruin café getrokken, waar zij af en toe een pintje gaan drinken. Zeer speciaal. Een ambiance tot en met. Zo iets heb ik in Leuven nog nooit gezien of mee gemaakt. We zijn 's avonds samen gaan eten in "'t schoon verdiep" in Boom. Prachtig gewoon. Ik kan over deze dagen bijna een boek schrijven, maar voorlopig hou ik het bij deze kleine impressie.
vandaag op twee plaatsen bloemen gaan plaatsen op het kerkhof. Volgende week moet ik nog bij ons moeder passeren om eens een babbeltje te doen. Een traditie, al denk ik in het jaar meer aan deze mensen, dan in deze periode. Als je mensen graag hebt gezien, denk je daar zeer veel aan. Als je met familie samen komt, worden er altijd anekdotes en uitspraken of fratsen van de overledene boven gehaald. Op die manier denk je natuurlijk ook regelmatig aan hen. Ach ja het is weeral de commercie die dergelijke dagen in stand houdt. Enfin, we doen er aan mee, zoals aan zo veel van die dingen. In de loop van de jaren zijn er dan nog een aantal "speciale" dagen bij gekomen. Neem nu halloween. Dat bestond tot voor een paar jaar niet in België. Je doet iets speciaals op die dagen of het blijft bij de gewone dag dagelijkse dingen. Nog zo een die vroeger niet bestond: valentijn. Doen wij ook niet aan mee. Je weet wat je aan mekaar hebt en wat je voor mekaar voelt. Dat kan je alle dagen van het jaar vieren.
Een beetje nostalgie op computer gezet om dit later te branden en op cd te zetten. Mijn neef had een lp van kleinkunsteiland mee gebracht en ik had er nog eentje van Vercruusse. Weinig mensen zullen dit kennen of hier enige binding mee hebben, maar voor mij zeer herkenbaar. In de wintermaanden gaan we eens door de platen surfen die we hier nog hebben om daar het beste uit te halen. Soms kocht je een lp om dan één of twee nummertjes goed te vinden. Op die manier ga ik ze selecteren en dan branden op cd.
ondanks het feit dat het herfst is en het dan nat, kil en koud is, hebben we een prachtig najaar. Het was vandaag 25 graden in mijn serre. Ik had een paar dagen geleden nog sla, peterselie en bloemkool uitgezaaid en dat komt al allemaal boven. Mijn tuintje ligt daar midden in de aller mooiste natuur en het is dus absoluut plezierig om eens even te niksen en nu naar het kleurenpallet te kijken. Wat een pracht. Ik hou meer van de lente omdat we dan naar de heerlijke warme zomer gaan, maar als het aankomt op kleur en geur, is dit eigenlijk de meest fantastische periode van het jaar.
Gisteren schreef ik dat we het destijds thuis niet "breed" hadden en dat was ook zo, toch wil dit niet zeggen dat we "arm" waren. We hadden op gebied van kunst en cultuur alles mee. We werden grootgebracht met het appreciëren van klassieke muziek en van kunst. Dus dit kan je absoluut niet als "arm" beschrijven. Daarenboven hebben we met volle teugen genoten van alles wat de natuur ons te bieden had. We hadden een tuin van 200 meter diep met alle mogelijke groenten en fruit. Ik herinner me dat ik samen met mijn broer op het einde van het seizoen nog de laatste peren moest gaan plukken. Die werden op de zolder gelegd. Maar daar stond dan ook de honing waar af en toe eens moest in geroerd worden. Wat deden wij? We pakten een vers geplukte peer en die dopten wij in die honing en die aten we dan zo op. Eigenlijk was het belangrijkste de menselijke en zeer gewone en simpele manier van leven die we mee kregen van thuis uit. Te braaf opgevoed misschien, maar ik zal me daar absoluut nooit voor schamen.
Vandaag bij ons Leen op bezoek geweest. Zoals dikwijls praten we veel over vroeger en over onze belevenissen van toen. We hadden het thuis destijds niet zo breed en ik heb in mijn kindertijd ooit maar één keer echt speelgoed gekregen voor mijn St Niklaas. Gezien ons ma het met weinig centen moest stellen, werd er telkens iets nuttigs door de sint gebracht. Een sjaal, kousen, een trui en van die dingen meer. Altijd stond er op tafel voor iedereen een bord met een stukje marsepein en fruit. Ook weer een nuttig geschenk natuurlijk. Mijn meter kocht me ooit een metalen kraanwagen met daaraan twee kettinkjes en twee haspeltjes. Het ene hendeltje diende om de grijper naar beneden te laten en het tweede om dat ding open te doen en weer dicht. Wat ben je daar mee als je niks kan grijpen? Ons ma had er iets op gevonden. Ik kreeg van haar een zak gedroogde witte bonen die ze voor mij op de grond uitgegoten had. Zie je me al bezig? Ergens in de living die bonen oppikken om ze dan een eindje verder terug uit te kieperen en dan de omgekeerde beweging. Toch een onbezorgde kindertijd gehad. Ik kan er nog uren over doorgaan.
De laatste jaren kijk ik weinig of niet naar "live" sport op tv. Samenvattingen van bepaalde wedstrijden zijn voor mij genoeg. Nochtans herinner ik mij dat ik vroeger met Kaat en Roeland geen enkele minuut van een voetbalmatch miste. We trokken naar boven waar een gezellig salon stond en daar gingen we dan tv kijken. Hevige supporters van Ajax, alle drie. Waar is de goeie ouwe tijd? Vandaag liet ik me verleiden om naar de cross op de koppenberg te kijken. Nooit zo een spannende en mooie wedstrijd gezien. Misschien toch nog eens doen?
Mijn broer is gisteren hier geweest na een bezoekje aan tante Lisette. Ik ben hem daar gaan halen en heb nog even mee gekeuveld. Nadien is hij hier een hap komen eten en zoals gewoonlijk over kunst en cultuur gepraat. "kunst" is tenslotte wat je zelf mooi kan vinden en de prijs van een kunstwerk heeft dus niks te maken met de kracht van het werk zelf, maar meer met de reclame er rond. Er is een bepaald bedrag aan een schilderij of beeld gegeven en dat is dan nadien gepubliceerd en op meerdere manieren openbaar gemaakt. Zo maak je zelfs van een stomme lijn en/of een bijhorend punt op doek, een schitterend kunstwerk. Je moet het maar kunnen verkopen. Tegenwoordig is het meer commercie dan echt vakmanschap. Och het is en blijft allemaal zo relatief. Iets wat ik mooi vind is voor een ander misschien aards lelijk. Toch kan je in een zeer groot aantal werken zien dat er een genie bezig geweest is. Dit is toch geen reden om het mooi te vinden of niet. Enfin.
vandaag in de boardroom in Heverlee gaan eten. We hebben echt genoten van het gezelschap. Het is zo veel jaar geleden dat we mekaar nog gezien hebben. Toch ben je onmiddellijk weer bij na enkele minuten gesprek. Natuurlijk moet er een beetje update volgen, maar het herkennen en terug brengen naar hetgeen je nog over "vroeger" weet, gaat zeer snel. Ik hoop dat het zo lang niet meer zal duren voor we mekaar nog eens terug zien. Echt genoten.
De dokter was bij tante geweest en ze had een hartslag van 34. Ofwel is ze een enorme sportvrouw, ofwel heeft ze het slecht verstaan of heeft hij het mis gemeten. Maar zo een trage hartslag is niet normaal. Zelfs Eddy Merckx kan daar niet aan in rust. Vandaag dus naar de kliniek voor een onderzoek en enkele dagen met zo een meter rond haar nek rond lopen. Vrijdag gaat Amandine terug met haar naar de dokter om de uitslagen af te laten lezen. Ben curieus om alles te weten.
we waren vandaag, ai nee, ondertussen al gisteren 10 jaar getrouwd. Niemand die ons daarvoor belde of een bezoekje bracht. Geen erg, want we waren het bijna zelf al vergeten, als het niet op onze kalender zou gestaan hebben. Nochtans gaan we alle jaren met de huwelijks verjaardag op restaurant. Zo een traditie. Dit jaar hebben we afgewacht of er misschien iemand zou langs komen, omdat het toch een speciale dag was. Niemand gezien of gehoord. Och ja, zo erg is het ook weer niet. We tillen daar niet zo zo zwaar aan.
Je weet dat mijn broer regelmatig boeken meebrengt van of over Timmermans. Onlangs had hij een werk mee van Axel Bouts ipv Timmermans. "gelieve de familie te volgen" was de titel. Ondertussen ben ik over de helft in dat boek en ik moet zeggen dat het werkelijk schitterend is. Ik ben niet zo een fanatiek lezer, zoals mijn jongste zoon bv, maar ik denk toch dat dit tijdverdrijf meer plaats zal gaan innemen in mijn leven. Er is nog zo veel te ontdekken. Luchtkastelen bouwen, want ik heb niet enorm veel tijd met al de rest van de dingen die ik doe. Misschien andere bezigheden afschaffen en vervangen.
Kijk, als we in het buitenland zijn, maken we foto's van alles en nog wat. Ik zeg dat dikwijls tegen Amandine, hier lopen we alles en nog wat voorbij, zonder er aandacht aan te schenken en als we op reis zijn, maken we er een foto van. Zelfs de meest banale dingen. Is het de stemming en de sfeer of omdat we gewoon met vakantie zijn.
Gisteren was mijn broer op bezoek en we hadden het er nog over dat, hoe ouder je wordt, hoe sneller alles lijkt te gaan. Je staat maandagmorgen op en het is terug weekend voor je het goed beseft. Gisteren op de radio hoorde ik een gesprek met iemand die dan nog zegde dat de te verwachten leeftijd voor een man, 80 jaar is. Even slikken, want dan is er al een zeer groot gedeelte van mijn leven opgebruikt. Zo veel schiet er dan niet meer over. Gisteren stuurde Kathleen dan ook nog een mail, die tot nadenken strekt. Stel niks uit, maar doe vandaag, wat je eigenlijk een van de volgende dagen of weken had willen doen. Ik zou nog graag de trouw van mijn kleinkinderen willen mee maken, maar als het alsdan nog 80 zou worden, ga ik er een aantal missen misschien. Ik ga proberen door te doen, want ik wil graag de speeches doen op dat huwelijk.
