Ik ben Staf De Raeymaeker
Ik ben een man en woon in Heverlee () en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 30/07/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: groententuin, koken, digitale foto en film en reizen..
dagelijkse roddels van alles van de laatste dagen.
interessant boek lezen? Ga eens kijken op
http://www.wwaow.com/wwaow/site/bookdetail/?bookid=2935
28-12-2009
kunst
onlangs een heel gesprek gevoerd over kunst. Ook nog met mijn zoon over dat onderwerp geskyped. Tot mijn jongere zus ineens met een waar gebeurd verhaal aan kwam. Ongelooflijk maar echt waar; Iemand was een aantal oude planken uit zijn schuur, zolder of van waar dan ook aan het opstoken. Er passeert een kennis en die zegt op een bepaald ogenblik, dat een bepaald latje uit de hele verzameling te verbranden dingen, hem wel interesseerde, om thuis een kleine herstelling te doen. Ok zegt die man, dat is dan twintig cent. Alles lag klaar om op te stoken, tot er een bepaalde interesse komt voor iets. Ikzelf vind dit schandalig, maar eigenlijk komt het daarop neer. Je mag de mooiste dingen ter wereld tekenen, schilderen of schrijven, als er geen interesse voor is, heeft het dus geen enkele waarde. Ik zou er natuurlijk nog uren en dagen kunnen over schrijven, maar dat van dat plankje vond ik een sprekend voorbeeld.
Gisteren avond naar een show gekeken van Herman Finkers. Gewoon schitterend! Hij was gedurende 20 jaar zeer productief en moest toen afhaken vanwege chronische leukemie. Hij laat het betrekkelijke van zijn ziekte uitkomen en het is ongelooflijk hoe die man hierover grappen maakt. Ditmaal is het een lachen en praten over hemzelf en zoals zo velen doen, geen traditioneel moppen vertellen over andersdenkenden of bepaalde minderheden. Dit is de gemakkelijke weg. Je weet wel, "er was eens een dove, een blinde en..." Je moet het maar doen om over zo een zware ziekte, die je zelf hebt, te grappen en te grollen. Simpel als het over iemand anders gaat. Een fantastische opvoering. Ik heb echt genoten.
Kerstdag is voor ons een rustdag. Deze nacht op een ontiegelijk uur thuis gekomen. We kunnen dan nooit onmiddellijk gaan slapen en we blijven nog altijd even zitten. Natuurlijk ook nog eens moeten opstaan om 5,30 uur vanwege mijn RLS. Enfin om 6 uur terug in bed en wakker geworden om 9 uur. Deze nacht nog de foto's op de computer gezet en proberen bij te werken. Na een overzicht deze morgen bleek dit niet zo een goed gedacht. Ik heb deze morgen geprobeerd om er iets beters van te maken.
Ik schreef vroeger al dat vanaf 21/12 telkens mijn gedachten naar het voorjaar gaan. De dagen beginnen dan al wat langer te worden en we gaan de goeie kant op. Ik heb niks tegen de winter, maar soms hebben we zo een nat druilerig najaar. Dit jaar ben ik dus vergeten om op de overgang van de herfst naar de winter, daar iets over te schrijven. Nochtans is dat altijd een groot moment voor mij in de loop van het jaar. We kunnen nog veel winter ellende meemaken, maar er is weer het vooruitzicht naar de lente. Dat sterkt me altijd.
Kerstavond vieren we altijd met de kinderen en de kleinkinderen. Spijtig dat Joost van uit Portugal er niet altijd bij is. Er wordt altijd fondue en gourmet gegeten. We vinden dit het allerbeste, omdat dan de gastvrouw en heer, gezellig mee aan tafel kunnen komen zitten. Wij zorgen traditioneel voor het vlees. Dit jaar voor de eerste keer ergens anders besteld. We vroegen dus voor 6 kinderen en de 12 volwassenen, vlees voor beide gerechten. Normaal doen we er nog altijd een dikke kilo kalkoen en een kilo rundvlees bij. Dat kunnen we dan in stukjes snijden als de schotels niet zouden volstaan. Altijd veel te veel, maar alla. Wat een verrassing toen ik die schotels ging halen. Meer dan 9 kilo vlees had die man voorzien. Dit wil zeggen 500 gram per man. Je moet een zeeeer goeie eter zijn. Nochtans ik vertelde hem dat er zes kinderen bij waren, enz...
de kerstkaartjes zijn volop aan het binnenstromen. Gisteren kregen we er eentje zonder afzender op de rugkant, maar wel met een perfect adres op de voorkant. Binnenin echter zat er een kaartje zonder tekst? Gewoon een blanco ding. Van wie komt het? Volgens het geschrift op de voorkant is het geen jonge persoon, maar begin maar eens uit te zoeken van wie dat zou kunnen komen. Vorig jaar hebben we net het zelfde voor gehad, maar enkele dagen nadien had die persoon waarschijnlijk de ontdekking gedaan dat er een kaartje verzonden werd, zonder enig woord en kregen we er een tweede met tekst en inhoud.
Wat een specialleke. Blijkbaar leeft er in Steenokkerzeel een oude(re) dame die zo maar uit het blote hoofd, 500 oude Vlaamse volksliedjes kan zingen. Een unicum en iemand om te bewaren, te bewonderen en te koesteren. Ik hou nogal aan al die dingen. Net schreef ik naar een vriend dat ik een groot archief heb van de familie met foto's, brieven en andere interessante documenten. Mijn broers en zussen vinden dat plezant, maar het kan goed zijn dat de volgende generatie dat allemaal weg gooit. Enfin, ik deed mijn best. Ik ben misschien een beetje te nostalgisch naar al wat uit het verleden komt in verband met familie en kennissen, maar ook hetgeen ik van mijn grootmoeder hoorde. Al hetgeen zij vertelde over een tijd die wij absoluut niet kunnen bevatten. Ze is geboren in 1883 en ze is 95 geworden, dus ze heeft een en ander mee gemaakt. Ze woonde bij ons thuis en dus heb ik allerlei verhalen gehoord en dingen vernomen die je niet voor mogelijk houdt. Een schat aan informatie. Weinigen zullen dit ooit mee gemaakt hebben. Bij mij steekt het in mijn bolleke en ik vergeet dit nooit meer.
Natuurlijk is het voor de mensen die dagelijks de baan op moeten niet zo prettig met dit weer. Ik herinner me nog dat de winter ons verraste een aantal jaren geleden en dat ik pas na 4 uur file van Brussel tot Leuven geraakte. Maar mensen, het is toch zo mooi. Ga eens kijken naar prachtige plekken. Nu is zelfs een kerkhof idyllisch en echt mooi om te zien. Kerktorens en open ruimtes zijn nu de moeite om een foto van te nemen. Een open stralende blauwe hemel tegen al dat overheersende wit is zo beklijvend. Beelden die je nooit meer vergeet. Ik herinner me de sneeuw toen ik nog een klein mannetje was, maar de opnames van de mooie natuur toen, die ik zeker nog in mijn geheugen heb, zijn niet van diezelfde aard. Ik genoot van het maken van een sneeuwman en van het gooien met sneeuwballen, maar de interesse voor de mooie beelden waren er niet. Iets ouder worden heeft zo zijn voordelen, want dan kan je meer van die dingen genieten.
Ik zoek het zelf, maar toch wil ik er iets over schrijven. Door naar de verkeerde zenders op de radio te luisteren, krijg ik natuurlijk al die dingen te horen. We zijn nog een 10 tal dagen van de Kerst, maar ik ben al die zeemzoete stomme kerstliedjes al kots beu. Meestal van die Amerikaanse dingen. Do you know it's Christmas tiiiiiime. En zo gaat dat maar door de ganse dag. Christmas tiiiiiime. Dan ook nog die moraliserende cdtjes, waar we met zijn allen aangemaand worden om de wereld te veranderen. Natuurlijk hoort daar altijd een groot koor bij om ons dat allemaal duidelijk te maken. Zoals ik zegde, het is mijn fout. Maar van zender veranderen en dan ben ik daar van verlost.
Ben een soort van sinus ontsteking aan het krijgen. De methode van mijn grootmoeder was een snuif met gezouten water. Ik pak het drastischer aan. Ik pers een ajuin in de lookpers en snuif dat sap op. Het is even niet aangenaam, maar het helpt fantastisch. Ajuin is een van de sterkste natuurlijke antibiotica. Normaal heb ik zelden of nooit last, maar vandaag was het zo ver. Gegarandeerd morgen beter. Deze methode helpt bij alle ontstekingen die je in en rond je neus hebt. Je stinkt een tijdje vanwege de ui geur, maar het is het meest afdoende middel dat ik ken.
Even bij tante langs geweest deze morgen. Weer vragen over paperassen en overschrijvingen. Mens toch, wat een rompslomp na een overlijden. De papieren en vragen blijven maar komen. In normale omstandigheden is diegene die overblijft ook al van een respectabele leeftijd en dus is het moeilijk om heel die administratieve handel op een degelijke manier te begrijpen en te behandelen. Het blijft maar komen. Enfin, we zijn er om te helpen nietwaar.
Vandaag een pps binnen gekregen met foto's over Amerikanen die gaan winkelen. Degoutant gewoon. Deze avond naar de kerstmarkt geweest in Leuven. Toch altijd hetzelfde en alle kraampjes van de vorige jaren op dezelfde plaats. Nog heel even iets gaan drinken en terug naar huis met de bus. Snoepjes gekocht. De volgende dagen dus een pak suiker opslaan.
ik weet dat er zeer veel mensen zijn die echt uitkijken naar de feestdagen, maar het feesten op zich zegt me eigenlijk niet zo veel. Het hoort er bij natuurlijk. Waar ik wel kan van genieten is de familiebijeenkomst op kerstavond. Met oudjaar doen we in principe niks en blijven we meestal thuis. Al dat opgeklopte en verplichte feest gedoe interesseert ons niet. Toch kan ik niet zeggen dat we nog geen plezante nieuwjaarsvieringen hebben mee gemaakt. Absoluut. Dan zijn de verplaatsingen met de bus de taxi of te voet zelfs.
normaal kijk ik daar nooit naar, maar met het zappen toevallig op terecht gekomen. Dit heb ik nog nooit gezien!!!! Het was het programma van tante Kaat die huizen gaat opruimen en weer bewoonbaar maken. Dit hou je niet voor mogelijk. Hoe iemand zo kan leven, begrijp ik niet. Mensen toch, hoe dit nu in deze huidige tijd nog mogelijk is begrijp je helemaal niet. Heel dat huis dan ook nog vol muizen. Overal zaten ze. Ajakkes!!
Och mensen ik krijg er niet genoeg van. Mijn broer bracht weer een boekje mee over Timmermans, met foto's van kalenders die de Fee destijds geïllustreerd heeft. Ongelooflijk hoe hij met zijn naieve tekeningen toch zijn ziel bloot legt en laat zien wat hij allemaal kan en hij geeft in die schilderijtjes weer hoe hij het in zijn boeken zo wonderlijk kan verhalen. Voor mij is er niemand die de natuur op zo een manier geroken heeft en op een dusdanige manier beschreven. Zeer veel van zijn boeken beginnen met een beschrijving van de scène waar het verhaal begint. Je kan onmiddellijk zien en voelen waar de personages zich bevinden.
Deze namiddag even langs mijn oudste dochter geweest, om daar ook een beetje sint te spelen voor Liese en Sare. Toffe meiden. Veelzijdig en een grote interesse voor alles en nog wat. Een warm nest. Een hecht gezin, dat voel je. Ondertussen ook de aanpassingen en de verbeteringen aan de verbouwingen gezien. Amaai, Peter heeft daar met de vestiaire kast een degelijk werk neergezet. Nog wat afwerking en de klus is weeral geklaard. Beetje bij beetje komt alles weer in orde en binnen enkele maanden zullen we alleen nog praten over hoe het er vroeger uitzag en wat er allemaal gebeurde in die tussentijd.
Ondertussen is het al lang voorbij middernacht, maar dus gisteren zijn we de 70e verjaardag van mijn zus gaan vieren. Veel jeugd aanwezig, want ze heeft ondertussen een familie van 18 mensen en een negentiende op komst. Schatten allemaal, die klein mannen. Maar zo gaat dat in grote families, je weet uiteindelijk niet meer wie van wie een kind is, behalve de grootmoeder dan natuurlijk. Toch heb ik zeker genoten van al dat klein grut. Echt de moeite.
Deze morgen was ik bij mijn jongste dochter om daar de St Niklaas cadeautjes te brengen. Och mens toch. De kinderen hadden gevraagd om de afwas te mogen doen en ze zaten tot hun ellebogen in het afwaswater toen ik daar aan kwam. Schitterend om ze bezig te zien. Toen Evora de geschenkjes zag heeft ze onmiddellijk haar handen afgedroogd, maar Lester wou blijven door doen, tot mijn dochter zegde dat de rest wel straks zou gebeuren. Ok, hij van zijn stoeltje af en het cadeautje aangepakt. Hij speelt de laatste tijd veel met autotjes, dus de sint had dan ook iets in die richting voorzien. Daarna onmiddellijk naar de living om dit bij de andere auto's te zetten die hij al heeft. Zo gestructureerd en geordend is dat ventje. Ik zeg niet ordelijk, maar geordend. Schitterend gezin. Prachtige kinderen. We ervaren in deze tijd compleet andere dingen.
Ach wat weeral kopen voor de kleinkinderen voor hun sniklaas zou Toon Hermans zeggen? Ze hebben alles, al hebben ze nog altijd bepaalde wensen. Waar is de tijd dat onze kinderen nog klein waren? Ik vertelde al over de tijd toen ik nog jong was en over wat we toen kregen. Toch blijft die geur van de chocola, maar vooral van de mandarijntjes voor de rest van mijn leven in mijn neus hangen. Je herkent die van op meters afstand. Er zijn nog zo van die dingen die altijd een heel speciale reuk hadden en die je nooit of nimmer meer vergeet. Eigenaardig toch.
dit is een verhaal dat je nooit zal geloven en toch is het echt waar. Ik werd door een Duitse firma uitgenodigd om hun fabrieken te gaan bezoeken. De eerste dag wilden ze absoluut iets zeer speciaals laten zien. Er loopt een kanaal in een metalen constructie over een bestaande stroom. Via dat kanaal kan je met de boot in een sas afdalen naar de rivier die daar onder door loopt. We kwamen daar toe en de kapitein vertelde ons dat zijn laatste vaart voor die dag er op zat. De grote baas van die fabriek ging een babbeltje doen met die man en hij huurde die ganse boot af (voorzien voor 150 personen) om met ons 6 dezelfde afvaart te maken. Wij met dat kleine ploegje op een boot waar zo veel volk op kan. Ik durf absoluut niet denken aan de kostprijs. Toch deden we het. Echt de moeite. Een enige ervaring.
