Ik ben Staf De Raeymaeker
Ik ben een man en woon in Heverlee () en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 30/07/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: groententuin, koken, digitale foto en film en reizen..
dagelijkse roddels van alles van de laatste dagen.
interessant boek lezen? Ga eens kijken op
http://www.wwaow.com/wwaow/site/bookdetail/?bookid=2935
09-12-2009
feestdagen
ik weet dat er zeer veel mensen zijn die echt uitkijken naar de feestdagen, maar het feesten op zich zegt me eigenlijk niet zo veel. Het hoort er bij natuurlijk. Waar ik wel kan van genieten is de familiebijeenkomst op kerstavond. Met oudjaar doen we in principe niks en blijven we meestal thuis. Al dat opgeklopte en verplichte feest gedoe interesseert ons niet. Toch kan ik niet zeggen dat we nog geen plezante nieuwjaarsvieringen hebben mee gemaakt. Absoluut. Dan zijn de verplaatsingen met de bus de taxi of te voet zelfs.
normaal kijk ik daar nooit naar, maar met het zappen toevallig op terecht gekomen. Dit heb ik nog nooit gezien!!!! Het was het programma van tante Kaat die huizen gaat opruimen en weer bewoonbaar maken. Dit hou je niet voor mogelijk. Hoe iemand zo kan leven, begrijp ik niet. Mensen toch, hoe dit nu in deze huidige tijd nog mogelijk is begrijp je helemaal niet. Heel dat huis dan ook nog vol muizen. Overal zaten ze. Ajakkes!!
Och mensen ik krijg er niet genoeg van. Mijn broer bracht weer een boekje mee over Timmermans, met foto's van kalenders die de Fee destijds geïllustreerd heeft. Ongelooflijk hoe hij met zijn naieve tekeningen toch zijn ziel bloot legt en laat zien wat hij allemaal kan en hij geeft in die schilderijtjes weer hoe hij het in zijn boeken zo wonderlijk kan verhalen. Voor mij is er niemand die de natuur op zo een manier geroken heeft en op een dusdanige manier beschreven. Zeer veel van zijn boeken beginnen met een beschrijving van de scène waar het verhaal begint. Je kan onmiddellijk zien en voelen waar de personages zich bevinden.
Deze namiddag even langs mijn oudste dochter geweest, om daar ook een beetje sint te spelen voor Liese en Sare. Toffe meiden. Veelzijdig en een grote interesse voor alles en nog wat. Een warm nest. Een hecht gezin, dat voel je. Ondertussen ook de aanpassingen en de verbeteringen aan de verbouwingen gezien. Amaai, Peter heeft daar met de vestiaire kast een degelijk werk neergezet. Nog wat afwerking en de klus is weeral geklaard. Beetje bij beetje komt alles weer in orde en binnen enkele maanden zullen we alleen nog praten over hoe het er vroeger uitzag en wat er allemaal gebeurde in die tussentijd.
Ondertussen is het al lang voorbij middernacht, maar dus gisteren zijn we de 70e verjaardag van mijn zus gaan vieren. Veel jeugd aanwezig, want ze heeft ondertussen een familie van 18 mensen en een negentiende op komst. Schatten allemaal, die klein mannen. Maar zo gaat dat in grote families, je weet uiteindelijk niet meer wie van wie een kind is, behalve de grootmoeder dan natuurlijk. Toch heb ik zeker genoten van al dat klein grut. Echt de moeite.
Deze morgen was ik bij mijn jongste dochter om daar de St Niklaas cadeautjes te brengen. Och mens toch. De kinderen hadden gevraagd om de afwas te mogen doen en ze zaten tot hun ellebogen in het afwaswater toen ik daar aan kwam. Schitterend om ze bezig te zien. Toen Evora de geschenkjes zag heeft ze onmiddellijk haar handen afgedroogd, maar Lester wou blijven door doen, tot mijn dochter zegde dat de rest wel straks zou gebeuren. Ok, hij van zijn stoeltje af en het cadeautje aangepakt. Hij speelt de laatste tijd veel met autotjes, dus de sint had dan ook iets in die richting voorzien. Daarna onmiddellijk naar de living om dit bij de andere auto's te zetten die hij al heeft. Zo gestructureerd en geordend is dat ventje. Ik zeg niet ordelijk, maar geordend. Schitterend gezin. Prachtige kinderen. We ervaren in deze tijd compleet andere dingen.
Ach wat weeral kopen voor de kleinkinderen voor hun sniklaas zou Toon Hermans zeggen? Ze hebben alles, al hebben ze nog altijd bepaalde wensen. Waar is de tijd dat onze kinderen nog klein waren? Ik vertelde al over de tijd toen ik nog jong was en over wat we toen kregen. Toch blijft die geur van de chocola, maar vooral van de mandarijntjes voor de rest van mijn leven in mijn neus hangen. Je herkent die van op meters afstand. Er zijn nog zo van die dingen die altijd een heel speciale reuk hadden en die je nooit of nimmer meer vergeet. Eigenaardig toch.
dit is een verhaal dat je nooit zal geloven en toch is het echt waar. Ik werd door een Duitse firma uitgenodigd om hun fabrieken te gaan bezoeken. De eerste dag wilden ze absoluut iets zeer speciaals laten zien. Er loopt een kanaal in een metalen constructie over een bestaande stroom. Via dat kanaal kan je met de boot in een sas afdalen naar de rivier die daar onder door loopt. We kwamen daar toe en de kapitein vertelde ons dat zijn laatste vaart voor die dag er op zat. De grote baas van die fabriek ging een babbeltje doen met die man en hij huurde die ganse boot af (voorzien voor 150 personen) om met ons 6 dezelfde afvaart te maken. Wij met dat kleine ploegje op een boot waar zo veel volk op kan. Ik durf absoluut niet denken aan de kostprijs. Toch deden we het. Echt de moeite. Een enige ervaring.
Deze voormiddag heb ik al mijn boeken van en over Felix Timmermans op een excel file gezet. Bij elk werk heb ik gezocht naar de datum van publicatie en plots kom ik nog een foto tegen van jaren geleden en een aandenken van diezelfde periode. Hoe die dingen daarin terecht gekomen zijn weet ik niet, maar het was weer een herinnering die boven kwam. Bij het inscannen van de familiefoto's heb ik ook van die flash backs gehad. Er komen dan allerlei beelden naar boven en daar is natuurlijk altijd een gebeurtenis uit het verleden aan verbonden. Plezant om alles te herbeleven.
Al de oude(re) foto's die ik van bij mijn dochter mee bracht zijn in gescand. Tenminste de bruikbare exemplaren. Er waren er enorm veel bij waar absoluut niets mee te beginnen valt. Mens toch, wat heb ik destijds toch veel onbruikbare dingen op film vast gelegd. En zeggen dat elke foto ontwikkeld en afgedrukt werd. Lang leve het digitale tijdperk, waar je enkel die exemplaren kan selecteren die je nog de moeite vindt.
Weer een bewijsje dat ze niet klein blijven. Een van de kleinkinderen heeft ontdekt dat de Sint eigenlijk de Sint niet is. Onze goedheilig man is van zijn troon gevallen. Het gaat allemaal zo snel. KLEINkinderen worden GROTE kinderen. Binnen enkele jaren zijn we zo ver dat ze er alle zes zullen om lachen en hierover grappige verhaaltjes zullen vertellen.
Vorige zondag heb ik bij Trui een pak foto's mee gekregen van de goeie ouwe tijd. Ik ben de exemplaren die kunnen dienen, aan het inscannen en dan kom je natuurlijk een aantal dingen tegen vol nostalgie of ongeloof. Ik denk dat de enige opname van mijn legerdienst de bijgevoegde is. Dit was trouwens de enige dag dat ik een "zo gezegde" echte legerdag heb mee gemaakt. Wel ik kan je vertellen wat er die dag precies gebeurde. We moesten ons camoufleren en we aten uit een gamel. Maar daar blijft het bij. De rest van de dag lagen we ergens in de kant en de munitie die moest gebruikt worden, werd zo maar in de lucht af geschoten. We hebben zelfs geen geweer in onze handen gehad. Ik ben altijd zeer denigrerend over het leger, waarschijnlijk omdat ik die diensttijd altijd een "verloren" tijd gevonden heb. Toch zijn er mensen die beweren dat dit de mooiste periode in hun leven was. Ieder zijn mening.
vandaag nog eens naar de tandarts geweest. Prettig is dat niet, maar allez.. Ik heb daar altijd een probleempje. Steeds heb ik een slik reflex als ik daar met mijn mond open moet zitten. Vervelend, ook voor de tandarts, denk ik. En natuurlijk, hoe meer je daar aan denkt, hoe erger dat wordt. Door mijn neus ademen lukt ook niet op dat ogenblik. Toch eigenaardig hoe een mens in mekaar zit. Het zit hem in het hoofdje en je kan er niks aan doen. Niet dat ik schrik heb voor de behandeling, maar toch is er iets dat een knopje gaat omdraaien ergens in mijn hersenen.
Vandaag weer met tante naar een service flat gaan kijken. Mensen toch, wat een verschil in prijs, aanbod van diensten en het aangeboden aantal vierkante meter. Alle geïnteresseerden willen natuurlijk een deel van hun eigen meubeltjes mee brengen, maar de beschikbare ruimte is zo klein, dat het bijna niet mogelijk is. We hebben een paar sites bekeken, maar, je kan het niet vergelijken met een appartement natuurlijk. Het aanbod is niet enorm, maar er is wel een serieus verschil in prijs. Ik vraag me af hoe een persoon met een gewoon pensioentje dit allemaal moet betalen. Vandaag eentje gezien van bijna 60 per dag. Weliswaar met het eten in begrepen, maar toch. Ik zal in de politiek moeten stappen om hier iets aan te doen. Ik zal het wel uitleggen.
Mijn buur tuinier speelt klarinet bij een harmonie. Enkele jaren geleden vroeg ik hem welk instrument hij bespeelde in de fanfare. Verontwaardigd! Geen fanfare zeggen tegen een harmonie. Hij heeft me dan het verschil uitgelegd. Ok, begrepen. Al jaren dringt hij aan om eens naar een voorstelling te komen kijken. Gisteren zijn we dan naar het concert geweest. Och ja, je houdt er van of niet.
Vandaag naar de tuin geweest. 21 graden in de serre en toch wil hetgeen ik uitgezaaid heb niet absoluut groeien. Toch te fris? Enfin, afwachten. We zitten in de herfst en wintertijd en dan is het natuurlijk veel minder. Toch blijf ik bezig. Peterselie geplukt en nog enkele kroppen sla mee gebracht. Zelfs nog tomaten geplukt. Volgende week nog andijvie en raapjes gaan halen en invriezen. Verder is alle arbeid gedaan. Lachend de winter in.
Vandaag was het grootouderdag in school bij de kleinkinderen Evora en Lester. Schitterend weeral als je de spontaneïteit van die klein mannen ziet. Als grootvader (opa) bezie je dat op een andere manier natuurlijk. Zij zijn de beste en de mooiste en zij doen alles perfect. Evora ging echt op in haar zingen en door de ingestudeerde armbewegingen daar bij, was ze echt speciaal. Ze beleefde het en ze kwam er met haar stem echt boven uit. Ook haar aangeleerde choreografie had ze perfect onder de knie. Enfin, weer een geslaagde vertoning voor de opa's en de oma's. Blijkbaar zijn wij de enigen die met drie grootouder paren komen. Ik hoorde achter mij een gesprek, dat het ene jaar de ene grootvader komt en het jaar nadien de andere. Hebben wij geluk dat we goed overeen komen en dat het op die manier kan. Lester had een probleempje. Hij had verwacht, dat de cake die hij samen met zijn ouders gebakken had, ook op tafel zou staan. Hij is dus een aantal tafels af gelopen om te gaan zien of zijn gebak ergens zou staan. Nergens iets te vinden. Uiteindelijk was er een van de juffen die hem kon wijs maken dat zijn cake zo lekker was, dat die al volledig opgegeten was.
Tante is op zoek naar een degelijke service flat in Leuven. Mens toch, wat we vandaag zagen was een echte hospitaal kamer. Geen kookvuur, een mini koelkastje, geen kamertje afzonderlijk, enfin, alles leek meer op een opname in een ouderlingen tehuis, wat niet de bedoeling is. Daarvoor is ze nog veel te goed. Ze kan zelfs geen klein stukje meubilair mee brengen. Er zijn te weinig degelijke flats. Ze wil graag ergens in het centrum van de stad wonen en dan is alles nog een stuk moeilijker natuurlijk.
Zondag is de laatste tijd altijd een wandeldag geworden. Het plan was om in Tervuren een toertje rond de vijvers te maken, maar we zijn van gedacht veranderd en zijn het museum binnen gegaan. Het is, sinds ons laatste bezoek, op een degelijke manier aangepast. De moeite waard om te bezoeken. Zo gefascineerd blijven kijken dat het donker was toen we buiten kwamen. Ok, dit is weer voor een paar jaar genoeg, tenzij misschien eens met de kleinkinderen....
ondanks het feit dat het vandaag enorm hard aan het waaien was, blijft het toch mooi om die kleurenpracht in de bomen te zien, waar nu de laatste blaadjes van af vliegen. Dat is de herfst in zijn puurste vorm. Het was schitterend om dit geweld van de natuur te bewonderen. Ook hier kan ik van genieten.
