Ik ben Staf De Raeymaeker
Ik ben een man en woon in Heverlee () en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 30/07/1946 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: groententuin, koken, digitale foto en film en reizen..
dagelijkse roddels van alles van de laatste dagen.
interessant boek lezen? Ga eens kijken op
http://www.wwaow.com/wwaow/site/bookdetail/?bookid=2935
11-10-2010
reisverslag
nog een dagje reisverslag. We zijn hier nu een paar dagen en tot nu toe hebben we de wagen nog niet gebruikt. Alleen te voet de buurt nog maar wat gaan verkennen. Zware pijn in de kuiten, het loopt hier allemaal bergop, bergaf. Als je aan dat stappen niet gewoon bent, doet dat uiteraard pijn na een tijdje; Morgen gaan we misschien een paar kleine dorpen bezoeken. We zien wel. Terwijl ik dit aan het schrijven ben (23,30uur), hoor ik beneden aan de pooltafel nog een aantal kinderstemmen. Nieuwsgierig als ik ben, natuurlijk een kijkje gaan nemen. Hooguit mannekes van een jaar of 6, 7 en die lopen daar nog rond en zijn biljart aan het spelen, terwijl hun ouders rustig aan het "zuipen" zijn. 80% van de huurders hier is Brits. Heeft het daar mee te maken? Niet dat ik iets tegen de Engelsen heb, maar het is frappant dat zij het zijn die laat blijven plakken en bier hijsen tot 's morgens. Voor die Britten is er hier in de buurt enorm veel voorzien. In elke pub is er bijna dagelijks een voetbalmatch en nu in deze periode was er ook nog golf. (WK of zo iets) Alle cafés overvol. Voor onze Engelse vrienden zijn er alle lekkernijen, zoals hun typische breakfast met bloedworst en bonen in tomaten saus en dergelijke meer. De fish and chips wordt zelfs nog gegeven in een kranten papier. Voor de kinderen een zeer speciale aanbieding met fish sticks, fingers, fries, ketchup en nog veel meer. De kelners en de staff hier hebben zich perfect aangepast en ze spreken allemaal Engels. Anderstaligen komen niet aan bod. Geen Engels of Spaans en ze verstaan je niet. Gisteren zat er een Franstalige naast ons en ze vroeg een asbak aan de ober, maar ze is op haar honger blijven zitten. Na een tijdje vroeg ze of ze onze asbak mocht gebruiken om haar sigaret te doven. Weet je dat ze zelfs nog niet stom stond dat ik haar in het Frans een antwoord gaf. Moest dat gebeuren bij een Vlaming, dan zou die onmiddellijk een gesprek aanknopen en tenminste enkele vragen stellen over herkomst of iets dergelijks.
reisverslag, nog steeds eerste dag. Wat ik tegen deze manier van reizen heb, zijn al de paperassen en al de verplichtingen en natuurlijk de wachttijden. We vliegen al jaren met SN Brussels en dan valt al dat gedoe allemaal nog al mee, tenminste als je van thuis uit al je instapkaart regelt. Dan eerst voorbij de politie. Terug boeking en identiteitskaart tonen. Aan de douane weer een lange wachtrij. Jas en broek riem uit, alles uit je zakken halen en angstig afwachten of er geen belletje begint te rinkelen. als je geluk hebt kom je er zo door. bij Amandine is het altijd zeer eigenaardig. De ene keer is er geen probleem en de andere keer moet ze zich bijna volledig uitkleden, ondanks het feit dat ze bij vertrek altijd hetzelfde aan trekt. Ooit moest ze zelfs haar stoffen sloefen uittrekken. Dan naar de incheck. Weer aanschuiven en wachten. Weer je pas en instapkaart boven halen. Al lang op voorhand zie je al een aantal mensen vooruit schuiven, om toch maar bij de eersten te zijn. Wat helpt het? Iedereen heeft tenslotte zijn plaats. Bij aankomst, weeral een gedrang langs de band met bagage. Wij gaan altijd op het einde van die lopende band staan, omdat er dan al het grootste gedeelte van de valiezen weg is en we niet veel keuze meer hebben en tenslotte onze bagage gemakkelijk terug vinden. Wat scheelt het op een ganse reis? 1 a 2 minuten misschien? We blijven hier altijd zeer rustig bij. Dan is er natuurlijk nog het aanschuiven en de nodige papieren bij het ophalen van de huur auto. Weeral de nodige formulieren en al wat er bij te pas komt. Och het steekt weeral niet op een minuut. Aangekomen in het hotel, weeral de nodige formulieren en de pas en weeral eens handtekeningen plaatsen tot je er bijna kramp van krijgt. Eindelijk op de kamer. Even een losse check van je verblijf en dan eindelijk een koele frisse pint gaan drinken in de lokale bar. Oef, nu kan de vakantie beginnen.
gedurende de volgende veertien dagen zal ik een reisverslag schrijven met de nodige rand bemerkingen. Eerste relaas is dat van de dag van vertrek. Het was vroeg dag op de datum van vertrek. De vlucht was voorzien om 6,30 uur en de laatste check in was om 5,15 uur. We moesten dus al rond 4,30 uur vertrekken. Ik probeerde de avond voordien dus op een schappelijk uur te gaan slapen, maar RLS dacht er anders over en rond een uur of twee ben ik dan toch in slaap gesukkeld.. Natuurlijk was ik 's morgens geen mens. Doodop, maar ja, je vertrekt dan voor veertien dagen met vakantie om uit te rusten en die gedachte alleen al maakt alles weer goed. Mark en Angèle zijn ons komen ophalen en al voor half vijf stonden ze hier voor de deur. Mens toch, wat een drukte al op Zaventem op zo een ontiegelijk uur. Enfin, geen probleem, want ik had de dag voordien al onze plaatsen op het vliegtuig geboekt en onze instapkaarten af geprint. Geen probleem en dus gewoon de bagage aan de drop off zone afgeven en vanaf dan ben je gerust. Eindelijk op het vliegtuig, maar de eerste mededeling was al een een domper. Wegens acties van de Franse luchtleiding was er een half uur vertraging. We hebben ooit erger mee gemaakt. Naast Amandine zat een vrij corpulente man en die was al aan het snurken nog voor die mededeling gedaan was. Als ik schrijf snurken, dan is dat zacht uitgedrukt, ik bedoel dan ronken aan meer dan 80 db. Verder hebben we een rustige vlucht gehad. Geen enkel incident of probleem. Toch eigenaardig dat niet iedereen zich aan de regels kan houden en altijd gehaast dingen doen, waar ze achteraf toch geen seconde mee winnen. Altijd komt de mededeling en de vraag om de gordels aan te laten tot het sein om die open te maken op het scherm verschijnt. Toch hoor je al een enorm aantal klikken van het open maken, kort na de landing. Ook wordt er gevraagd om geen gsm aan te zetten al voor de deuren van het vliegtuig open gaan, toch hoor je al de muziekjes al klinken kort nadat je wel en goed aan grond bent. Iedereen veert meteen recht om zijn handbagage te pakken en alles helpt toch voor geen cent, want je moet toch wachten. Enfin, zo zitten de mensen nu eenmaal in mekaar. Morgen de rest van mijn verhaal.
Het is kort dag. We moeten nog een aantal dingen regelen voor we met vakantie vertrekken. Bij de inpak mag ik nooit helpen, dat doet Amandine. Het enige waar ik voor zorg is het technische. Ik bedoel daar mee de batterijen de opladers de gsm's de bijhorende kabels en dergelijke meer. Er moest nog gekuist worden, de wasmand moet leeg zijn en de strijk moet ook gedaan zijn. Voor tante moet ik nog een huurwaarborg regelen. Nog een aantal andere dingen zijn ook dringend voor haar, voor mijn vertrek. Bankzaken en contracten. Ze gaat verhuizen twee dagen na onze terugkeer, dus veel op voorhand te regelen. Mijn gps updaten. Alhoewel, zo veel werk is daar niet aan. Buurvrouw verwittigen en sleutel afgeven. (bloemen gieten en brievenbus leeg maken) Nog schrijven naar een persoon die we daar absoluut moeten ontmoeten. Ah, ja , ik moet nog naar de apotheker. Nog enkele puzzelboekjes gaan halen voor op reis en onderweg. Nog een aantal dingen te doen, maar ik til daar niet zo zwaar aan. De rust komt. Alhoewel we huren altijd een auto en trekken bijna dagelijks rond. Och dit is ook een soort rust.
Eindelijk betere rust. Hoe is het nu mogelijk dat blijkt dat ik al jaren een combinatie van medicamenten aan het nemen ben die eigenlijk niet goed is voor mij. Dus al de onderzoeken die ik de laatste tijd gehad heb, waren eigenlijk niet nodig, maar och ja, die heb ik dus maar weer eens gehad en daardoor weet ik weer meer over mijn fysieke toestand. Op een paar dagen voel ik me al een stuk beter. Nu zaterdag vertrekken we voor 14 dagen met vakantie en ik zal dus volledig ontspannen terug keren.
Ik schrijf bijna altijd in de verleden tijd. De dag zelf 's avonds is soms moeilijk omdat ik me dan bezig hou met andere dingen, alhoewel, ik kan gemakkelijk iets schrijven terwijl ik tv kijk. Het interesseert me allemaal niet zo. Buiten enkele programma's laat ik alles zo maar een beetje aan mij passeren. Gisteren belde tante om te vragen om samen een tafel en een nieuwe tv te gaan kopen. Ondertussen ken ik ze al zeer goed en ik wist op voorhand dat we zonder aankoop zouden terug komen. Ik durf niks zeggen, want hoe ga ik reageren op die leeftijd? (81) Enfin de verhuis is in volle voorbereiding en wij gaan eerst nog even op reis. Ondertussen moeten de anderen het maar van mij over nemen. Twee dagen na terugkomst is D day. We zullen wel zien. Ik ga er tijdens mijn rust periode niet over tobben. Ik ga het proberen alleszins.
Mijn tuinbuur had vorige zaterdag een optreden met de fan...harmonie. Zeg nooit fanfare tegen een harmonie! Ik kon moeilijk anders dan eens gaan te kijken en luisteren en enkele foto's te nemen. Over Jan kan ik absoluut niks slechts zeggen, hij doet alles wat hij kan om mij te helpen. Natuurlijk zou ik hetzelfde doen, maar ik ben nu eerst aan de beurt geweest. Zondag ben ik hem al onmiddellijk de afgedrukte opnames gaan brengen. Natuurlijk was hij content.
ik heb weer eens de clown uitgehangen en iets stoms gedaan. Ik kan geen vetpuisten verdragen en ik pits die altijd open. Vorige zondag was ik dat kleine gezwelletje in mijn baard beu en ben er dus beginnen op knijpen. Had ik niet mogen doen! Dat ding is ontstoken en is nu drie maal zo groot. Vuurrood en zeer pijnlijk. Ik moet antibiotica nemen en er ondertussen een zalf op smeren. Pijnlijk ook momenteel. De slaap die al zo slecht is, is er nu helemaal niet op verbeterd. Jong geleerd, oud gedaan, zeggen ze dan.
De Rooms katholieke Kerk! Er werd de laatste tijd al zo veel over geschreven en over gepraat. Pedofilie blijkt nu volgend de paus een ziekte te zijn en de "arme" priesters en bisschoppen kunnen dus niks doen aan hun gedrag. Het is iets dat zich boven en in hun hoofden afspeelt en dus wil de kerkvader zeggen dat ze er geen schuld aan hebben. Heb je nu ooit zo iets mee gemaakt? Als je als gewone burger een dergelijk feit pleegt, ga je onherroepelijk de bak in en met recht en rede. De kerkgemeenschap probeert dit allemaal toe te dekken met de mantel der "liefde". Enfin, wie ben ik om daar over te schrijven. Toch heb ik er mijn oordeel over en ik vind dat ik dit ook mag zeggen.
We zijn vorige week bij Jeroen meeus gaan eten in restaurant 'luzine in Leuven. Het was weer schitterend. We gaan meestal over de middag en nemen een lunch menu. Prijs kwaliteit is alles dik ok. Ik blijf er euforisch over, tot het ooit eens zou tegen vallen en dan zal ik wel zien. We zijn ook al 's avonds gaan eten "a la carte" en dan is het wel duur(der). Toch ook echt de moeite. Het is niet omdat het Jeroen Meeus is, want zo dikwijls is hij niet aanwezig in zijn keuken, maar de koks vangen dit enorm goed op. De bediening is precies wat ik er van verwacht. Bekwame mensen die weten waarover ze spreken en die je op een manier ontvangen, zoals ik dat echt kan appreciëren.
Als we ergens naar toe gaan, een festiviteit of een reis naar het buitenland, maak ik altijd foto's van het geheel, maar ook van personen in het publiek. Ik zeg niet dat ze altijd geslaagd zijn, maar ik doe mijn best met het materiaal dat ik heb. Af en toe iets grappig en soms iets beklijvend. Mijn vrouw zegt altijd dat ik eens slaag ga krijgen, maar dat is tot nu toe nog niet gebeurd. Als je op voorhand aan de betrokken persoon moet vragen of het mag, dan is het spontane van de foto weg.
Net op internet binnen gekregen. Enkele foto's van een camper. Van luxe gesproken! Ik denk dat dit exemplaar bijna zo veel kost dan een huis. Rijk zijn is misschien plezant. Toch blijf ik het altijd zeggen dat zwemmen in het geld niet hoeft voor mij, maar pootje baden is zeker al goed meegenomen. We zullen ons daar maar bij houden zeker, want stinkend rijk zal ik nooit zijn. Het hoeft ook niet. Met wat ik in mijn loopbaan opspaarde, kom ik toe. Geen luxe leventje, maar het hoeft absoluut niet. We komen toe en kunnen ons af en toe nog een extraatje permitteren. Meer moet niet.
Ik heb weeral eens gesnoven vandaag. Het is niet wat je denkt. Als ik een verkoudheid voel aan komen, dan doe ik altijd iets drastisch. Ik steek een stuk ajuin in de look pers en het verkregen nat snuif ik gewoon op. Even een beetje een prikkelende pijn, maar het helpt zeer goed. Mijn grootmoeder (ons bomma) deed dat met een beetje zout in water. Ooit heb ik eens ergens gelezen dat ajuin een zeer sterk natuurlijk antibioticum is en sindsdien pas ik die methode toe. Niet aangenaam voor je mede bewoners gedurende enkele tijd, want je stinkt uren in het rond, maar het helpt.
Vandaag naar een winkel geweest waar ze tweedehands dingen kopen en verkopen. Ik was bezig met de inboedel van tante haar huis. Ongelooflijk wat daar binnen steekt. Drie verdiepingen vol. Wat er nu net waardevol is weet ik niet. Ik ben een leek op dat gebied. Misschien laat ik beter eens iemand langs komen die daar misschien een klein beetje verstand van heeft. In die winkel zag ik allerhande dingen die enorm duur waren en waar ik zeker geen geld zou aan geven, maar ja, zoals ik al zegde ik ben een volledige leek. Er stond bv een harmonica aan een prijs waar je een piano kan voor kopen. Maar ja...
Ik ontving een aantal tekeningen van mijn broer. Ik bedoel door hem zelf gemaakt. Prachtig weeral. Vorige week stuurde hij een schitterend exemplaar door. Allemaal dingen waar je gemakkelijk mee kan exposeren. Zo kwamen we op onze laatste vakantie in Spanje een Belg tegen, die daar al jaren werkt en verkoopt. Ik kan niet zeggen dat ik het niet mooi vond, maar ja, wat is kunst? Het moet absoluut niet veel kosten. Iets heeft pas waarde, als iemand er geld wil aan besteden, maar daarom is het nog geen kunst. Is iets pas kunst als er veel geld wordt aan gegeven?
Vandaag was, naar jaarlijkse gewoonte, de feestmarkt in Leuven ter gelegenheid van de kermis. We gaan daar altijd eens langs, al kopen we zelden of nooit iets. Ach ja, het is zo een gewoonte. De echte en goeie marktkramers die hun waar op een ludieke en soms zeer grappige manier aan de man proberen te brengen, die bestaan bijna niet meer. Hier en daar is er iemand die met een zacht stemmetje zegt dat je maar eens moet komen kijken en uw keuze maken, maar de mannen of vrouwen die het echt kunnen verkopen door hun waar op een plezante manier aan te prijzen, die kom je bijna niet meer tegen. Jaarlijks gaan we altijd langs bij ene Charly en dat is een echte kampioen. Je kan amper bij zijn kraam geraken. Hij weet het publiek echt te bespelen. Iedereen lacht en dat doet verkopen. Hij spreekt ook een aantal van de kijkers/luisterars rechtstreeks aan. Hij zou een goeie stand up comedian zijn. Spijtig dat ook zo iets verloren gaat.
Op de markt in St Niklaas is er jaarlijks een enorm grote ballonshow. Ik denk de derde grootste in de wereld. Ooit ging ik met Wim Verstraeten mee naar zwitserland voor wat heet, het grootste luchtballon evenement dat er bestaat. Het is echt de moeite waard. Alle mogelijke vormen en kleuren door mekaar die je daar ziet opstijgen. Als er eentje is opgestegen is de volgende al bijna klaar. Ze drummen mekaar letterlijk uit de weg. Mijn ballon doop heb ik echter in België gehad. Ik ben echter vergeten waar het was. Het was op een plein voor een kasteel, zoals je kan zien op de bijgevoegde foto. Nadien werden we gedoopt en kregen we een diploma. Toevallig kwam ik op deze foto's terecht en ze roepen mooie herinneringen op.
Gisteren hoorde ik op de radio een interview met een Zui Afrikaan. De woorden die zij gebruiken zijn toch dikwijls zeer goed gevonden en geven weer wat ze betekenen. Zo is een metro in hun taal, een moltrein. Zo heb ik er nog een paar: een string is een amperbroekie. Een laptop is een schootrekendoos en een lift is een hijsbakkie. Wat ik ook een goeie vond is een stofzuiger. Bij hun is dat een huilbezem. Een face lift is dan weer een rimpelstrijk en een rekenmachine een sompomp. Al bij al vind ik al die woorden prachtig gekozen en zeggen dus wat ze echt zijn.
Vandaag is mijn schoonzoon me komen helpen bij de (her) installatie van mijn Lap top. Komen helpen is straf uitgedrukt, hij heeft alles gedaan en ik niks. Toch ongelooflijk dat de jeugd met die dingen speelt alsof het niks is. Voor mij zijn dat stekels en doornen. Alles werkt weer prima en ik kan er terug tegen aan.
Ik verwaarloos jullie de laatste tijd of zeker de laatste dagen. Druk en dan ook de problemen met mijn lap top. Dat is dat dingetje dat ik elke avond op mijn schoot heb en waar ik dan af en toe eens iets op schrijf en van waar ik af en toe eens wat nieuws rond stuur. Harde schijf stuk en als leek is het niet zo simpel om zo een ding terug aan de praat te krijgen zoals dat vroeger ging of zoals ik dat gewoon was. Morgen komt mijn schoonzoon een handje helpen. (zeg maar een hele hand) Zondag was de 50e huwelijksverjaardag van mijn enige neef aan vaders kant. Natuurlijk zijn we daar naar toe geweest. Tante mee genomen en mijn broer en schoonzus waren van Brugge naar Leuven af gezakt om dan samen de trip te maken. Gezellig natuurlijk met zijn vijven in de auto. Het feest zelf is ook goed mee gevallen. Guy, mijn neef en ook zijn vrouw zijn perfecte gasten. De rest vertel ik morgen wel weer als dat ding het hier weer optimaal zal doen.
nog een dagje reisverslag. 
gedurende de volgende veertien dagen zal ik een reisverslag schrijven met de nodige rand bemerkingen. Eerste relaas is dat van de dag van vertrek.
Het is kort dag. We moeten nog een aantal dingen regelen voor we met vakantie vertrekken. Bij de inpak mag ik nooit helpen, dat doet Amandine. Het enige waar ik voor zorg is het technische. Ik bedoel daar mee de batterijen de opladers de gsm's de bijhorende kabels en dergelijke meer.
Eindelijk betere rust. Hoe is het nu mogelijk dat blijkt dat ik al jaren een combinatie van medicamenten aan het nemen ben die eigenlijk niet goed is voor mij. Dus al de onderzoeken die ik de laatste tijd gehad heb, waren eigenlijk niet nodig, maar och ja, die heb ik dus maar weer eens gehad en daardoor weet ik weer meer over mijn fysieke toestand. Op een paar dagen voel ik me al een stuk beter. Nu zaterdag vertrekken we voor 14 dagen met vakantie en ik zal dus volledig ontspannen terug keren.
Gisteren hoorde ik op de radio een interview met een Zui Afrikaan. De woorden die zij gebruiken zijn toch dikwijls zeer goed gevonden en geven weer wat ze betekenen. Zo is een metro in hun taal, een moltrein. Zo heb ik er nog een paar: een string is een amperbroekie. Een laptop is een schootrekendoos en een lift is een hijsbakkie. Wat ik ook een goeie vond is een stofzuiger. Bij hun is dat een huilbezem. Een face lift is dan weer een rimpelstrijk en een rekenmachine een sompomp. 
