Ik ben Staf De Raeymaeker
Ik ben een man en woon in Heverlee () en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 30/07/1946 en ben nu dus 79 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: groententuin, koken, digitale foto en film en reizen..
dagelijkse roddels van alles van de laatste dagen.
interessant boek lezen? Ga eens kijken op
http://www.wwaow.com/wwaow/site/bookdetail/?bookid=2935
11-12-2015
huisarts
Hier in de home is de huisarts welkom, maar je voelt dat ze liever hebben dat je hun aan huis verbonden dokter laat komen. De mensen zoals, pedicure, manicure, kapper, dokter, tandarts en apotheker die zich in een home kunnen aanbevelen bij de directie of de staf, die zijn verzekerd van een goed inkomen. Iemand van de bewoners is ziek of heeft iets te kort, wat doet die? Naar de verpleging of het secretariaat. Wat doen die? Bellen naar die persoon die , zoals ze in Leuven zeggen, zich met zijn gat binnengewrongen heeft. Ik heb er niets tegen. Het is menselijk en normaal. Je zit tenslotte in een omgeving die misschien kilometers van je vroegere woonplaats verwijderd is. Wil die dokter de verplaatsing maken, speciaal voor jou? Waarom zou je nog naar je vroegere apotheek of tandarts gaan die hier kilometers vandaan woont. De handelaars in de buurt zullen zeker niets gehad hebben tegen de bouw van een home. Meer dan honderd nieuwe potentiële klanten. Toevallig was hier vandaag een tandarts op bezoek en ook toevallig ben ik een plombage verloren eergisteren. Zaak geklonken voor die man en vermits ik mijn tanden twee maal per jaar laat nakijken is dat voor hem weer een verzekerd inkomen.
Elza is een van de bewoonsters van de home hier. Een klein dametje dat altijd lacht, alleen weet je niet of het uit vriendschap is of om je uit te lachen. Zij doet altijd het tegenovergestelde van wat haar gevraagd wordt. Als ze zeggen: "Elza ga naar links", dan gaat zij naar rechts. Altijd met de lach op haar gezicht. Doet ze het met opzet ik weet het niet. Als ze zeggen: "elza ga naar je kamer, dan loopt ze naar de refter. Een conterverdraaide zeggen ze in Leuven.
Hoe oud ik ook zal worden, dat stiekeme jongensachtige zal er nooit uit gaan. Je kan je niet voorstellen wat een plezier ik er aan heb om hier 's nachts stiekem een schel hesp uit de (f)rigo te halen. Ik zet de f tussen aanhalingstekens omdat die er op een of andere manier afgevallen is en nooit vervangen. Als het geen hesp is, dan is het wat anders, maar als ik hier ronddool ga ik altijd eens in de koelkast kijken of er niets te knabbelen is. Het is me niet te doen om wat ik er uit haal, maar het jonge speelse van iets stiekem te pikken. Eigenaardig toch. Ik doe er niemand iets te kort mee, want ik had het evengoed deze namiddag bij de reguliere maaltijd kunnen eten. Trouwens, wat aakt 1 schel hesp op een populatie van 31 mensen? Natuurlijk, moest iedereen dat doen? Tot nu toe nog niemand anders tegen gekomen rond een uur of twaalf 's nachts. Ik zal dus de enige dief zijn. Moest de directrice het te weten komen, moet ik weer op het matje komen. Streng, maar simpel. Ondertussen geniet ik van mijn hesp.
Hier is een raam in de gang dat niet meer sluit. Wat doe ik dus, ik steek daar een opgevouwen papier tussen. Terwijl ik daar mee bezig ben komt er een oudje van daar tegenover buiten en zegt dat ik dat niet mag doen. Toch doe ik mijn zin en sluit dat raam op die manier. Toen ik vijf minuten nadien ging zien was dat papier er tussenuit en stond dat raam weer open. Och zij haar zin. Ik doe geen moeite meer.
Ik ben een masochist. Ik heb een gezwelletje op een van mijn tanden en wat doe ik dan? Open steken met een naald en leeg duwen. Pijn of niet, het kan mij niet schelen. Vies verhaaltje zo laat op de avond. Eigenaardig, maar elke puist of elk zweertje probeer ik zelf open te maken, alvoor ik er iemand bij roep. Pijn kan mij in zo een geval niet deren, omdat ik (meestal) ervaar dat het achteraf beter is. Het is ook al anders geweest. Wat voor foute dingen schrijf ik nu. Vandaag een slome, suffe dag gehad. Vorige nacht was ik ziek en het is bijna de ganse dag blijven hangen. Ik hoop dat ik er morgen weer voor de 100 % sta. 99 zou ook al goed zijn. Deze namiddag werden er smoutebollen geserveerd. Slecht kan ik ze niet noemen, maar de beste smoutebollen ooit heb ik altijd gegeten bij de moeder van mijn schoonbroer. Toen we bij de Chiro waren bakte ze altijd een paar keer per jaar smoutebollen voor heel die bende. Ik herinner me dat er iemand bij was die er meer dan twintig kon eten. (moet je de naam weten Luc?) Amandine heeft er deze middag ook 8 gegeten. Zeer veel jaren geleden dat ik dat nog voorgeschoteld kreeg. Lekker, maar ik heb er al betere gegeten. (bij Luc zijn ma) Ik kan absoluut niet inschatten hoeveel dat menske er toen moest klaar maken voor een bende hongerige wolven.
Kijk, die pech heb ik dan altijd. Vorige nacht had ik goesting in een paar trekjes aan een sigaret. Naast mijn kamer is een trappengang en dus ging ik daar even naar toe. Toen ik daar buiten kwam passeerde er net een verpleegster. Vandaag werd ik al bij de directrice geroepen voor tekst en uitleg. Ik word hier zo wat beschouwd als een rebel. Iemand die zich niet strikt aan de regeltjes houdt. Zoals bv nu ook. Bijna iedereen ligt hier al in bed rond een uur of acht. Ik niet dus. Ik voel me hier absoluut niet op mijn plaats, maar ik ben naar hier gekomen voor het vrouwke. Zonder mij is ze verloren, al zegt de verpleging dat ze wel voor haar zouden zorgen. Als ze me 5 minuten niet ziet, loopt ze hier rond als een kip zonder kop. Nu ga ik proberen te slapen. Tot straks.
Gelukkig heeft Goedele zich opgeofferd om met mij naar de kliniek te rijden, anders was ik er weer eens niet naartoe gegaan. Goed nieuws. Van de keelkanker is niets meer te zien volgens de dokter. Blijkbaar goed genezen en volledig weg. Oef!
Het is hier altijd veel vroeger dan ik denk. Ik had mijn pilletje "requip" nog niet gehad en ik dacht dat we al midden in de nacht waren en bij nader inzien is het nog maar twintig voor elf. Ze waren wel degelijk mijn medicijn vergeten, maar dit is nog altijd een schappelijk uur om dat in te nemen. Dat ding begint te werken binnen een klein uur en dan heb ik nog slaap genoeg. Och ja en indien niet, dan is het ook maar zo. Als ik definitief mijn ogen sluit, slaap ik voor eeuwig en altijd.
Ik was net aan het denken om de auto van de hand te doen. Die kost ons een pak geld per jaar en we gebruiken hem amper. Natuurlijk is het nog altijd, mijn auto mijn vrijheid. Nog eens over slapen. (al zit slapen er momenteel niet in) Die beslissing zal niet binnen de 24 uur genomen zijn, maar ik ben er mee bezig. 2000 km per jaar omrekenen naar de prijs per kilometer en dan eens kijken wat ons openbaar vervoer en taxi kost of zou kosten. Natuurlijk heb je dan die vrijheid niet meer om te gaan en te staan waar en wanneer je wil. Toch verschoot ik er van om te zien dat we amper 2000 km per jaar doen met de auto. Dan is het effectief een duur speelgoed.
Al een aantal dagen loop ik hier moe en futloos rond. Heeft het te maken met het najaar? Toch geen depressie? Ik val in slaap waar ik sta. Echt geen zin om iets te ondernemen. Morgen beter zou ik zeggen.
Toen we deze middag beneden kwamen, was het even verschieten. Ze hebben de Kerstboom hier al geplaatst!!!! Nu ben ik benieuwd hoe lang die gaat blijven staan. Als het even lang is dan voor de Kerst, staat die 1/4 van het jaar alles samen.
Wat een slecht netwerk hier! Ik doe dus een tweede poging met een bericht over madame "snep". Hier werkt een dame die eigenlijk in deze sector niet thuis hoort. Agnes zegde dat destijds al, in een dergelijke richting moet je werken met je hart en niet omdat je werk hebt. Deze morgen om kwart over zeven kwam Amandine mij wakker maken omdat ze ademnood had. Dus ik trok naa de verpleegster om te vragen of ze de aerosol niet wilde geven. Antwoord: "wij beginnen pas om half acht". Ik ben iemand die snel in de pen kruipt, maar het probleem is hier dat je voor een groot gedeelte afhankelijk bent van die mensen en als je hen stokken in de wielen steekt, kunnen ze het jou ook moeilijk maken. Ik zal madame "snep" gerust laten en ik zal wel een andere oplossing vinden. (ondertussen al opgelost. Een eigen toestel)
Wat een slecht netwerk hier! Ik doe dus een tweede poging met een bericht over madame "snep". Hier werkt een dame die eigenlijk in deze sector niet thuis hoort. Agnes zegde dat destijds al, in een dergelijke richting moet je werken met je hart en niet omdat je werk hebt. Deze morgen om kwart over zeven kwam Amandine mij wakker maken omdat ze ademnood had. Dus ik trok naa de verpleegster om te vragen of ze de aerosol niet wilde geven. Antwoord: "wij beginnen pas om half acht". Ik ben iemand die snel in de pen kruipt, maar het probleem is hier dat je voor een groot gedeelte afhankelijk bent van die mensen en als je hen stokken in de wielen steekt, kunnen ze het jou ook moeilijk maken. Ik zal madame "snep" gerust laten en ik zal wel een andere oplossing vinden. (ondertussen al opgelost. Een eigen toestel)
