Ik ben Staf De Raeymaeker
Ik ben een man en woon in Heverlee () en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 30/07/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: groententuin, koken, digitale foto en film en reizen..
dagelijkse roddels van alles van de laatste dagen.
interessant boek lezen? Ga eens kijken op
http://www.wwaow.com/wwaow/site/bookdetail/?bookid=2935
15-10-2015
goed vertoeven
Ik kan niet klagen, het is hier goed vertoeven. Natuurlijk blijft een home altijd een home en is het geen thuis. De mensen doen hun best om het je zo aangenaam mogelijk te maken. Toch heb ik weer moeten schrijven naar de directie. Hetgeen de dokter eergisteren voorgeschreven heeft was er gisterenavond nog steeds niet. Gelukkig is het niets dat ik moet nemen omdat mijn leven in gevaar is, maar het is een middeltje tegen de griep. Dat wil dus zeggen dat ik een dag langer met die smerige ziekte zal rondlopen. Ik ben echt ellendig, maar dat kom ik ook wel weer te boven. Wil lukken, terwijl ik dit aan het schrijven ben (midden in de nacht) komt de verpleging binnen en dus vroeg ik nog maar eens naar die pillen, maar het zal ten vroegste om 10 uur zijn dat de toe komen, maar meer waarschijnlijk zal straks na de middag zijn. Nog even doorbijten en afzien.
Voor het eerst in 50 jaar denk ik, zo een verkoudheid. Eergisteren liet ik zelfs de dokter komen omdat ik me zo slecht voelde. De goede man schreef medicatie voor, alhoewel je een verkoudheid gewoon moet uitzieken. Mijn methode helpt altijd. Ik snuif het sap op van een vers geperste ajuin. Goedele bracht mijn lookpers, maar hier in huis is geen keuken en dus ook geen ajuin. Ik was echt te ziek om naar buiten te gaan en ergens een ajuin te gaan kopen. De bestelling van medicatie doen ze hier, maar vorige avond was er nog niks geleverd. Voor de medicamenten hier zijn, ben ik al genezen denk ik.
In jaren niet meer zo ziek geweest. Ik voel me ellendig. Deze namiddag heb ik pas mijn pillen. Ik begrijp dat ze hier niet om de twee minuten de apotheker kunnen laten komen, maar zelf naar de apotheker gaan is ook geen optie. De dokter mag een voorschrift alleen afgeven op het secretariaat en niet aan de patient. De reden ligt voor de hand. Hier zijn veel dementerenden en hun pillen worden gegeven op tijdstippen die de arts op voorhand vastlegde. Ik ben de enige in het gebouw die zijn medicatie op de kamer heeft en die zelf mag bepalen wanneer en hoeveel ik inneem. Ik had zelfs geen zin in een douche deze morgen. Ik heb me moeten forceren. Morgen beter.
Zondag een goeie griep. Vermits de dokter maandag toch zou langs komen heb ik gewacht om iets te gaan halen bij de apotheker. Gisteren kort na de middag was de doker op bezoek en hij schreef een en ander voor, maar... Hier in de home worden die voorschriften afgegeven aan de verplegenden en die moeten dan zorgen dat je je medicatie krijgt, nog eens maar.. Zij moeten dat bestellen via de centrale diensten en die komen dat leveren. Levering voorzien voor straks na twee uur. Dus als je hier ziek wordt komen je hulpmiddelen twee dagen later pas toe in de namiddag. Ondertussen mag je ziek blijven rondlopen. Ik heb weer een reden om in mijn pen te kruipen en naar de directie te schrijven. Ik ben nu nog jong en kan tegen eeen stooje, maar hier zit een dame van boven de honderd, voor zo iemand kan dat fataal zijn.
Ik schreef er al over. Een klein dametje met een kromme rug die hier dag en nacht ronddoolt. Haar enige vraag is altijd : "wat uur is het". Ze heeft twee polshorloges aan en in de refter en de gang hangen grote klokken en toch vraagt ze altijd naar het uur. Het is een obsessie. Och ja, als het dat maar is. Haar buurvrouw hier is diegene die hier in haar blote rondliep een tijd geleden. Haar buurman (en hier zijn maar 3 mannen) is diegene die bij ons aan tafel zit en denkt dat hij grappig is. Hij alleen lacht met zijn grappen. Ik ga eens iets vertellen over zijn manier van eten. Het is een grote man, een reus van een vent en hij buigt zich over de tafel met zijn mond boven zijn bord en dan schrokt hij zo alles binnen. Zo lang hij eet zet hij zich niet recht. Het is echt met de vork van zijn bord op 10 cenimeter, recht in zijn mond. Zijn overbuurvrouw kijkt dan altijd naar mij met zo een blik van "dat doe je toch niet". Nee, dat doe je niet, maar je kan er moeilijk een opmerking over maken. Ook zijn boterhammen worden op dezelfde manier gegeten. Het klaarmaken van zijn brood duurt enorm lang. Voor hij er boter en beleg opgedaan heeft, heb ik al gedaan met eten. Maar dan komt de grote schrokpartij. Voor twee of drie boterhammen heeft hij geen minuut nodig. Een halve boterham gaat ineens naar binnen. Er staan altijd twee dozen met brood op tafel, maar telkens vraagt hij nog naar de boterhammen aan onze kant. Geen probleem, wij zijn kleine eters en er is altijd overschot. Trouwens moest je nu aan andere tafels gaan vragen of aan het personeel, dan is er meer dan genoeg.
