In 1602 gingen zes compagnieën over in de VOC.
Op 20 maart 1602 verleende de Staten-Generaal een octrooi met daarin vastgelegd dat vanuit de Republiek der Zeven Verenigde Nederlanden alleen de VOC het recht had zeehandel te drijven in het gebied ten oosten van Kaap de Goede Hoop en ten westen van de Straat Magellaan.
De dag van de octrooiverlening wordt algemeen beschouwd als de officiële oprichtingsdatum.
Het octrooi had een geldigheid van eenentwintig jaar.
Afgesproken was dat de participanten het recht hadden om na tien jaar hun gehele inleg terug te krijgen.

De Vereenigde Oostindische Compagnie of in hedendaagse spelling Verenigde Oost-Indische Compagnie, afgekort tot VOC, was een particuliere Nederlandse handelsonderneming met een monopolie op de overzeese handel tussen de Republiek der Zeven Verenigde Nederlanden en het gebied ten oosten van Kaap de Goede Hoop en ten westen van de Straat Magellaan.

De VOC werd in 1602 opgericht als de Generale Vereenichde Geoctroyeerde Compagnie.
Het was destijds het grootste handelsbedrijf ter wereld en was de eerste naamloze vennootschap ter wereld met vrij verhandelbare aandelen.
De VOC wordt vaak genoemd als de eerste multinationale onderneming.

. . .

. . .

• Gedurende bijna 200 jaar werden ruim 4700 schepen naar Azië uitgerust, waarvan bijna 1700 in de zeventiende en meer dan 3000 in de achttiende eeuw. Vanaf het oprichtingsjaar tot 1700 bevonden zich op deze schepen 317.000 mensen, van 1700 tot 1795 waren er dat 655.000. Daarvan keerde een derde deel terug.
• De archieven van de Vereenigde Oostindische Compagnie staan sinds 2003 op de Werelderfgoedlijst voor documenten van UNESCO. De VOC-archieven worden door overheidsinstellingen bewaard in Kaapstad, Chennai, Colombo, Jakarta en Den Haag. UNESCO beschouwt het archief als het grootste en meest indrukwekkende van alle vroeg moderne Europese handelsbedrijven die actief waren in Azië. Ongeveer vijfentwintig miljoen pagina's archief zijn bewaard gebleven. Volgens de organisatie vormen die het meest uitgebreide en de meest complete bron van de vroeg moderne wereldgeschiedenis met relevante informatie over de geschiedenis van honderden lokale politieke en handelsorganisaties in Azië en Afrika.
• De minimum leeftijd aan boord van de schepen was dertien jaar, later opgetrokken tot zestien. Een matroos verdiende zo'n 110 gulden per jaar. Zijn eten en onderdak kreeg hij ook vergoed. Ter vergelijking; een Raad van Indië verdiende 350 gulden, de gouverneur-generaal 1.200 gulden per maand, exclusief vrije kost en inwoning.
• In 1682 werden er op een VOC-schip zes apen, twaalf papegaaien, twee Ambonese kaketoes, een krokodil, een Bengaals hertje en een jonge eland vervoerd. De vraag naar en aanvoer van dieren was al snel zo groot dat de VOC in Amsterdam onderkomens liet bouwen om de bijzondere en zeldzame exemplaren tijdelijk te huisvesten.
• Hendrik Adriaan van Reede tot Drakestein, Jan Commelin, Simon van der Stel, Georg Everhard Rumphius, Johannes Camphuys, Johan Huydecoper van Maarsseveen, Nicolaes Witsen en Gaspar Fagel hielden zich bezig met het beschrijven, opsturen of verzamelen van gewassen en schelpen. De apothekers van de Hortus Botanicus waren vooral geïnteresseerd in nieuwe medicijnen om ziekten onder het VOC-personeel te bestrijden; de bewindhebbers in zaaigoed en siergewassen voor hun kassen of tuinen.
• De historicus Hans Derks noemt de VOC spottend de Violent Opium Compagnie.
• Na het faillissement werd de VOC in de volksmond "Vergaan Onder Corruptie" genoemd.

. . .

Meer weten over de VOC, lees hier
en ook dit artikel
of dit artikel
en ookdit artikel
ook nogdit artikel
en nog meer
en nog veel meer op internet, googlen maar!

De Sydney Harbour Bridge is een brug in Sydney, Australië.
De brug werd op 19 maart 1932 geopend door Jack Lang, de premier van Nieuw-Zuid-Wales.
Er was toen zes jaar aan de bouw ervan gewerkt.
De brug werd niet alleen gebouwd om de noordelijke regio van de stad toegankelijker te maken, het was ook een werkverschaffingsproject.
De brug is van staal en bevat zes miljoen met de hand geslagen klinknagels.
Sterke kabels moeten voorkomen dat de brug door de hete zon uitzet.
Het is de breedste boogbrug ter wereld, maar niet de langste, dat is de Chaotianmenbrug in Tsjoengking.
Het brugdek biedt plaats aan acht rijstroken voor autoverkeer, twee treinsporen, een fietspad en een voetpad.
Sydney Harbour bridge is 1149 meter lang en heeft een boogspan van 503 meter.
De top van de boog is 134 meter boven zeeniveau.
Door zijn ligging is het een bekend symbool van Sydney geworden.

Na de Tweede Wereldoorlog emigreerden veel mensen uit Europa naar Australië.
Het eerste dat ze zagen als ze per boot in Sydney aankwamen was de brug.
In die tijd kostte het 6 pence om er per auto overheen te rijden.
Voor een paard met ruiter was de tol 3 pence.
Tegenwoordig kost een retourkaartje voor een auto ongeveer drie Australische dollars.
Voor wandelaars en fietsers is de overgang gratis.
Paarden zijn niet meer toegestaan.

Een toeristische activiteit is de Sydney Bridge climb, een beklimming/wandeling over de boog van de brug.
De tocht duurt ongeveer 3,5 uur.
Eenmaal boven na zo'n 200 treden kan men ver in de omtrek van Sydney rondkijken.
Vanwege de risico's en de zwaarte van de klim moet een deelnemer in een goede lichamelijke conditie zijn.
Een veiligheidstraining en een veiligheidsharnas zijn verplicht.

Traian Vuia (Surducul Mic, 17 augustus 1872 - Boekarest, 3 september 1950) was een Roemeens uitvinder en luchtvaartpionier die de eerste eendekker bouwde waarmee de eerste geslaagde gemotoriseerde vlucht voor een eendekker maakte.
Zijn eerste vlucht vond plaats op 18 maart 1906 waarbij hij 12 meter aflegde.
Zijn beste prestatie met dit vliegtuig was een afstand van 24 meter.
Het lukte Traian Vuia niet om met het vliegtuig een langdurige gecontroleerde vlucht te maken en zijn experimenten hebben niet geleid tot enig vooruitgang of invloed in de luchtvaartgeschiedenis.

Nadat hij was afgestudeerd aan de hoge school in Lugoj in 1892 vertrok hij naar de Polytechnische School in Boedapest waar hij zijn ingenieursdiploma haalt.
Daarna meldde hij zich aan bij de Faculteit Recht in hetzelfde Boedapest waar hij in mei 1901 zijn Ph.D. haalde met het proefschrift "Leger en industrie, staat en contract regimes".

Hij keerde terug naar Lugoj waar hij zijn eerste vliegtuig ontwierp, die hij "vlieguig-auto" noemde.
Om dat hij niet genoeg geld bij elkaar kon sprokkelen om zijn ontwerp te bouwen, vertrok hij 1902 naar Parijs om daar naar financiers te zoeken.
Maar in Parijs liep hij vooral tegen sceptici aan.
De Franse theoreticus Victor Tatin, die zelf een modelvliegtuig had gebouwd in 1879, was weliswaar geïnteresseerd maar betwijfelde of er voor een dergelijk ontwerp een motor te vinden zou zijn.
Ook bij de Académie des Science werd het plan van Vuia afgewezen.
Hun commentaar was als volgt:

Het probleem van vliegen met een machine die meer weegt dan lucht kan niet opgelost worden en is enkel een droom. (16 februari 1906)

Ondanks deze afwijzing vroeg hij toch patent aan voor zijn ontwerp.
Deze was hem toegekend op 17 augustus 1903 en werd op 16 oktober gepubliceerd.
Hij begon met het bouwen van zijn machine in de winter van 1902/1903.
Tevens startte hij met de constructie van een motor naar eigen ontwerp voor zijn vliegtuig nadat hij tegelijkertijd zijn financiële moeilijkheden het hoofd moest bieden.
Deze motor wist hij te patenteren in Groot-Brittannië in 1904.

Hij werd Frans staatsburger in 1918 en tijdens de Tweede Wereldoorlog was hij actief in het Franse verzet.
In 1950 keerde hij terug naar Roemenië.

Rond december 1905 was Vuia's eerste vliegtuig gereed, de "Traian Vuia 1" was een hoogdekker aangedreven door een koolzuurgas motor.
De vloeibare kooldioxide werd vergast in een Serpolletketel, deze brandstofvoorziening gaf de motor een looptijd van ongeveer drie minuten.
Hij koos voor Montesson, nabij Parijs om zijn eerste testen uit te voeren.
In het begin reedt hij met de machine, ontdaan van zijn vleugels, alleen maar rond om vertrouwd te raken met de besturing.
Op 18 maart 1906 deed hij zijn eerste vluchtpoging, nadat hij een aanloop deed van ongeveer 50 meter steeg het vliegtuig op en vloog hij over een lengte van ongeveer 12 meter op één meter hoogte waarna hij landde.
De Britse luchtvaart historicus Charles Harvard Gibbs-Smith beschreef de vlucht als zijnde "de eerste ééndekker volgens een moderne configuration" maar niet als "een geslaagde vlucht" want het vliegtuig was niet in staat tot een ononderbroken vlucht.

Sommige Roemeense enthousiastelingen claimen dat de machine van Vuia de eerste machine was die zonder hulp opsteeg.
Maar de Wright brothers hadden in 1903 al een succesvolle vlucht gemaakt waarbij de rails alleen diende om het toestel recht te houden tijdens het opstijgen, ook slaagde de Wright brothers er in een gecontroleerde vlucht te maken in tegenstelling tot Vuia.

Na zijn vlucht in maart 1906 maakte Vuia nog een aantal korte vluchten en paste hij zijn ontwerp iets aan, dit werd de Vuia I bis, maar dit maakte geen verschil.
In 1907 exposeerde hij tijdens de eerste luchtvaartsalon in Parijs een nieuw vliegtuig, de Vuia II met een Antoinette 25pk motor.

Pionier Alberto Santos Dumont, die in 1906 tweemaal een succesvolle vlucht boven Parijs maakte, erkende Vuia als een inspiratiebron.

Tussen 1918 en 1921 bouwde Vuia twee experimentele helikopters op de Juvisy en Issy-les-Moulineaux vliegvelden.
Ook was hij de uitvinder van een stoommachine die een interne druk kon opbouwen van 100 atmosfeer, deze machine wordt nog steeds gebruikt Hij ligt begraven op de Bellu begraafplaats in Boekarest.

Op 27 mei 1946 werd Traian Vuia benoemd tot erelid van de Roemeense Academy.

Timisoara International Airport Traian Vuia (TSR), het op twee na grootste vliegveld van Roemenië draagt zijn naam.

St. Patrick's Day (Iers-Gaelisch: Lá Fhéile Pádraig) is de nationale feestdag van Ierland, Noord-Ierland, Montserrat en de Canadese provincies Newfoundland en Labrador.
De feestdag valt op 17 maart, waarbij men de beschermheilige van het land, Sint-Patricius herdenkt.
Overal in Ierland wordt dit uitbundig gevierd met openluchtconcerten, kermis, een grote optocht en vuurwerk bij de rivier de Liffey in Dublin.
Groen is de kleur die met het festival wordt geassocieerd.
Feestgangers dragen meestal groene kleding en men kan bijvoorbeeld groen bier kopen op deze dag.

St. Patrick's Day wordt wereldwijd gevierd, met name in de landen waar veel Ieren naartoe zijn geëmigreerd, voornamelijk de VS en Australië.
In deze landen worden veel grote optochten georganiseerd.
In New York vindt de oudste en grootste parade ter wereld plaats.
Maar ook in Dublin en andere Ierse steden worden parades gehouden.

In veel landen is een jaarlijks groeiende groep mensen die St. Patrick's Day vieren; niet alleen Ieren of mensen met Ierse voorvaderen.
Er is ook een groep zonder Ierse wortels, die zichzelf 'Irish for the day' verklaren; zo heeft de voormalige burgemeester van New York, Ed Koch, zichzelf eens omgedoopt tot 'Ed 'O Koch' voor Sint Patricius.

Ook is het een traditie dat de Taoiseach (de Ierse premier) en de President van de Verenigde Staten op St. Patrick's Day overleg met elkaar hebben over de voortgang van het vredesproces in Ierland, en breder over de gevolgen van gebeurtenissen in de wereld.

St. Patrick's Day is niet alleen verbonden aan de Ierse cultuur, maar is ook een christelijk feest dat door de Katholieke kerk, de Ierse Kerk en andere Anglicaanse Kerken gevierd wordt.
Deze feestdag valt bijna altijd in de vastentijd en kan soms in de zogeheten Goede Week vallen.
Valt St. Patrick's Day in zo'n week, dan wordt de feestdag verschoven naar de tweede maandag na Pasen.
Op St. Patrick's day draagt iedereen altijd iets groens.
Dat is een traditie en wie dat niet doet kan geknepen worden.

De Bugatti Type 22, een opgewaardeerde Type 15, kwam er in 1913.

Het langere koetswerk kreeg meer ronde vormen en een ovalen radiator.

De motor was deze van de Type 13 maar nu met een dubbele pomp in de oliepan aan de voorzijde van het ondercarter voor de smering.

Tussen januari 1913 en augustus 1914 werden er circa 150 auto's geproduceerd maar door de oorlog werd de produktie onderbroken.

Ettore Bugatti moest de Elzas verlaten en vluchtt naar Italië waar hij een 8 cilinder/32 kleppen vliegtuigmotor ontwierp.
Deze werd verkocht aan Diatto een Italiaanse autobouwer die in 1915 vliegtuigmotoren ging bouwen die ontworpen waren door Ettore Bugatti, later, tussen 1919 en 1923, hadden Diatto en Bugatti een samenwerkingsverband.

Na de oorlog keerde Ettore terug naar zijn fabriek in de Elzas, die merkwaardig genoeg niet geleden had onder de oorlogsbezetting.

Hij bouwde nog enkele wagens met een 8-kleppen motor maar vanaf 1920 ging hij over op vernieuwing..

Dr. Robert Hutchings Goddard (Worcester (Massachusetts), 5 oktober 1882 – Baltimore (Maryland), 10 augustus 1945) was een Amerikaans onderzoeker en uitvinder.
Hij was pionier op het gebied van de moderne rakettechniek en wordt beschouwd als één van de belangrijkste grondleggers van de ruimtevaart.

Goddard lanceerde de eerste raket met vloeibare brandstof op 16 maart 1926 in Auburn, Massachusetts, Verenigde Staten.

Goddard is geboren in Worcester (volgens sommige bronnen Roxbury), Massachusetts, Verenigde Staten.
Zijn vader was uitvinder en handelsreiziger.

Door boeken als Reis naar de maan van Jules Verne en War of the Worlds van H.G. Wells raakte hij al op jonge leeftijd geïnteresseerd in de ruimte en ruimtevaart.
Zijn fantasie en inventiviteit werden aangewakkerd door zijn vader, die hem een telescoop, microscoop en een abonnement op Scientific American gaf.

Goddard behaalde een bachelorgraad aan de Worcester Polytechnic, en behaalde in 1911 zijn PhD graad in Natuurkunde aan de Clark University.
Hij heeft daarna een jaar aan Princeton University gestudeerd, en keerde terug naar de Clark University om daar college te gaan geven als assistent hoogleraar in de Natuurkunde.

In 1914 verkreeg hij patenten voor de meertrapsraket en de vloeibare-brandstofraket.
Vanaf die tijd werkte hij aan het ontwerp van raketmotoren en voerde testen uit, met financiële hulp van het Smithsonian Institution.

In 1919 schreef Goddard in zijn artikel A Method of Reaching Extreme Altitudes over de mogelijkheid van ruimtevluchten naar de maan, vijftig jaar voordat de eerste mensen op de maan landden.

Op 1 november 1923 voerde hij testen uit met zijn eerste raketmotor die op vloeibare brandstof werkte.

Goddard lanceerde de eerste raket met vloeibare brandstof op 16 maart 1926 in Auburn, Massachusetts, Verenigde Staten.
De raket voerde een vlucht uit van 2,5 seconden, bereikte een hoogte van 12,5 meter, had een gemiddelde snelheid van 97 kilometer per uur, en landde 56 meter verderop.
Deze gebeurtenis wordt ook wel de Kitty Hawk van de rakettechniek genoemd, verwijzend naar de vlucht van de Gebroeders Wright met het eerste motorvliegtuig.

In de jaren daarna experimenteerde Goddard met raketten van verschillende afmetingen.
In 1929 rustte hij zijn raketten voor het eerst uit met instrumenten als een thermometer, barometer en een kleine camera.

Op 31 mei 1935 bereikte een raket van Goddard een hoogte van 2300 meter.
De raket had een lengte van 4,6 meter en woog 38 kilogram.
Op 26 maart 1937 haalde een andere raket een hoogte van 2750 meter, de grootste hoogte die met een raket van Goddard is bereikt.

Goddard overleed in Baltimore op 62-jarige leeftijd aan de gevolgen van keelkanker.
Hij was getrouwd met Esther Christine Kisk.

Op 1 mei 1959 werd een belangrijk ruimtevaartlaboratorium van NASA gevestigd in Greenbelt, Maryland, Verenigde Staten, en vernoemd naar Goddard: het Goddard Space Flight Center.

De Bugatti Type 18, ook Garros genoemd, is een automobiel geproduceerd van 1912 tot 1914.
De productie startte kort na de oprichting van het bedrijf.

Het model had veel weg van de wagens die Ettore Bugatti bouwde voor Deutz Gasmotoren Fabrik, maar met een radiator van zijn Type 13.

Tijdens de periode 1912 - 1914 werden slechts zes of zeven van de Type 18 automobielen gemaakt.

• Een 5.0liter motor (5027cc)
• 90 pk
• vier-cilinder (3-kleppen per cilinder)
• 4 versnellingen + achteruit
• Kettingaandrijving op de achteras
• 2,55 meter wielbasis, 1,25 meter spoorbreedte
• Gewicht 1250kg

De Franse vliegenier en sportman Roland Garros, een goede vriend van Ettore Bugatti, wordt in 1913 de eerste eigenaar van deze auto.
In oktober 1918 sneuvelt hij tijdens een luchtgevecht, drie weken voor het einde van de oorlog en één dag voor zijn dertigste verjaardag.
Zijn Bugatti gaat naar Engeland.
Een van de volgende eigenaren is de vrouwelijke coureur Ivy Cummings, die de auto 'Black Bess' noemt, naar de zwarte volbloed van de legendarische struikrover Dick Turpin.
Later wordt de auto bekend als 'type 18'.

De carrosserie is van Henri Labourdette.

My Fair Lady is een musical gebaseerd is op het toneelstuk Pygmalion (1912) van George Bernard Shaw.
De tekst voor de musical werd geschreven door Alan Jay Lerner en de muziek door Frederick Loewe.
De musical werd bekroond met een Tony Award.

De wereldpremière van de musical vond plaats op 15 maart 1956 in het Mark Hellinger Theatre op Broadway.
Julie Andrews (toen in de Verenigde Staten alleen bekend van een rol in de musical The Boy Friend van Sandy Wilson), speelde Eliza Doolittle.
De bekende Britse acteur Rex Harrison nam de rol van Professor Higgins voor zijn rekening, terwijl de eveneens Britse Stanley Holloway de rol van de schelm/vuilnisman Alfred Doolittle op zich nam.

In de gelijknamige filmversie My Fair Lady uit 1964, die onder meer acht Oscars won, herhaalden Rex Harrison en Stanley Hollowayde rol die ze in de musical speelden.
Julie Andrews werd echter vervangen door Audrey Hepburn.

In Nederland werd deze musical al een aantal keren opgevoerd.
Alle drie de Nederlandse uitvoeringen waren vertalingen door Seth Gaaikema.
In 1963 en rond 1978 zijn er ook Vlaamse uitvoeringen geweest.
In de Vlaamse versie in de Billiart Palace te Antwerpen speelde Denise De Weerdt de rol van Eliza Doolittle en Alex Van Royen was Professor Higgins.
Johan Kaart vertolkte steeds Alfred Doolittle.

De titel van het stuk is een spel met woorden.
De letterlijke betekenis van My Fair Lady is Mijn schone dame, maar My Fair is tevens de manier waarop in plat-Londens de wijk Mayfair wordt uitgesproken.
In deze chique wijk speelt het verhaal zich af.

My Fair Lady speelt zich af in Londen in het jaar 1912.

Eliza Doolittle is een jonge vrouw uit de arbeidersklasse die bloemen verkoopt op Covent Garden. Ze heeft weinig manieren en ze praat plat Engels. Op een dag zien Henry Higgins en Kolonel Pickering haar bloemen verkopen op de markt. Higgins gaat een weddenschap aan met zijn vriend kolonel Pickering dat hij erin zal slagen om Eliza in korte tijd niet alleen perfect Engels te leren maar haar ook de gangbare etiquette in de hogere kringen eigen te maken. Hij slaagt uiteindelijk in zijn opzet, maar tijdens het proces is Eliza zodanig geëmancipeerd geraakt, dat zij aangeeft niet langer afhankelijk te zijn van Higgins en haar eigen weg te kunnen gaan.

Rolbezetting en muzikale nummers lees My Fair Lady (musical)

π-dag (pi-dag) en π-benaderingsdag (pi-benaderingsdag) zijn twee feestdagen gewijd aan de wiskundige constante π.

Op π-dag, 14 maart, wordt wereldwijd op verschillende wiskundeafdelingen van universiteiten feestgevierd.
π-dag wordt op 14 maart gevierd, omdat in de Amerikaanse schrijfwijze voor data 14 maart geschreven wordt als 3/14 en de driecijferige benadering voor π 3,14 is.
Deze dag wordt op verschillende manieren gevierd.
Zo staan sommigen stil bij de rol die p in hun leven gespeeld heeft en proberen zich op humoristische wijze een wereld zonder π voor te stellen.
De viering begint gewoonlijk om 13:59 uur (1:59 PM), omdat de zescijferige benadering van π 3,14159 is.
Mensen die de 24-uurs klokindeling gebruiken handhaven een ander begin: 1:59 of 15:09.

Het "ultieme π-moment" was op 14 maart 1592 om 6:53 en 58 seconden, omdat dit 3/14/1592 6:53:58 in de Amerikaanse schrijfwijze voor data is.
Dit komt overeen met de eerste 12 cijfers van π (3,14159265358).

Op scholen en universiteiten in Amerika begon men een aantal jaren geleden de π-dag te vieren met het eten van taart (in het Engels pie, ook de letter pi wordt door Engelstaligen zo uitgesproken) of pizza.
Of er worden etenswaren gemaakt in de vorm van een π-teken.
Ook is er een spel aan verbonden, kinderen moeten proberen te raden wat het getal van π is met behulp van een cirkel en hun schoen.

π-benaderingsdag kan op twee data gevierd worden: of 22 juli of 26 april.
Op 22 juli kan π-benaderingsdag gevierd worden omdat in een bepaalde schrijfwijze voor een datum dit 22/7 is. Deze deling is een benadering voor pi (22 / 7 = 3,1428...).
Elk jaar legt de aarde tussen 1 januari en 26 april ongeveer twee astronomische eenheden van zijn baan om de zon af.
De totale lengte van de baan gedeeld door de in die periode afgelegde afstand is gelijk aan π.

Einstein en π

π-dag – 14 maart – was ook de geboortedag van Einstein.
Daarom is het leuk om hier ook een theorie van Einstein te vermelden die helemaal niet zo bekend is – een theorie over rivieren.
Een rivier stroomt nooit netjes in een rechte lijn van de bron naar de zee.
Een professor in Cambridge berekende een keer de verhouding tussen de werkelijke afstand die een rivier aflegt en de afstand tussen bron en zee.
En wat bleek? Deze verhouding lag net iets boven de 3, op 3.14 om precies te zijn.
Erg dicht bij π dus.
Deze verhouding is waarschijnlijk het resultaat van een middenweg tussen orde en chaos.

Een rivier maakt vanzelf steeds meer bochten. Dat komt doordat het water in een rivier het snelste stroomt in een bocht.
Daardoor brokkelt de kant daar af, waardoor er een nog scherpere bocht ontstaat.
Waardoor het water nog sneller gaat stromen enzovoorts.
Op een gegeven moment snijdt de rivier zichzelf dan weer, en dan kiest het water de kortste – rechtste – weg.
De rivier wordt een stukje rechter en de lus komt helemaal los te liggen van de rivier.
Deze twee tegengestelde krachten: krommer worden en rechter worden van de rivier geven samen de verhouding π.
En raad eens wie deze verklaring voor het eerst bedacht? Jawel: Einstein!

Natuurlijk is het wel jammer dat we π- dag, 14 maart, in onze eigen notatie schrijven als 14/3 en dat 31/4 zelf geen bestaande dag is.
Gelukkig kunnen we in Europa wel π-benaderingsdag vieren op 22 juli, ofwel 22/7, een breuk die vaak als benadering voor π wordt gebruikt – 22/7 is ongeveer 3,143.
Die dag kunnen we dus allemaal nog een glaasje piña colada drinken en naar de film π van Darren Aronofsky kijken.

door Lonica Smeets op kennislink.nl

Theepads zijn kleine ronde filters met daarin een theemelange geschikt voor Senseo koffiezetapparaten.
Ze zien er, net zoals de koffiepad van de bovenkant plat uit en van de onderkant een beetje bol.

Theepads werden op 13 maart 2006 geïntroduceerd door Pickwick en Philips onder de naam "T-pad".
Het unieke aan de theepad is dat de verkrijgbare melanges niet verkrijgbaar zijn in een theezakje.
Ook uniek is dat de thee niet hoeft te trekken omdat de melanges in de pads speciaal zijn geselecteerd voor de zetmethode van het Senseo apparaat.

Bij het zetten van de thee dient een aparte theepadhouder te worden gebruikt.
Als een koffiepadhouder voor het zetten van de thee wordt gebruikt komt er een schuimlaagje op de thee en kan de thee smaken naar koffie.

Na gebruik kunnen de theepads bij het groente-, fruit- en tuinafval.

Nadelen van de Pickwick theepad? (op www.koffie-espresso.be)

Dat het ontzettend makkelijk is om thee te zetten met je Philips Senseo koffieapparaat staat buiten kijf.
Toch zijn er enkele nadelen:

• er kan maar één kopje thee tegelijk worden gezet
• voor elk kopje thee moet er een nieuwe pad worden gebruikt
• de sterkte van de thee is altijd exact gelijk, de smaak dus ook
• prijs per kopje thee is aan de hoge kant (zoals bij de koffie)
• slechts 7 smaken theepads (T-pads) te koop

De Nederlandsche Cocaïnefabriek (NCF) was een in Amsterdam gevestigde fabriek die in de 20e eeuw op grote schaal cocaïne produceerde voor medicinale, militaire en recreatieve doeleinden uit in Nederlands-Indië geteelde cocaplanten.
Daarnaast produceerde de fabriek onder andere novocaïne, morfine, heroïne en efedrine.

In 1878 werden de eerste cocastruiken vanuit Zuid-Amerika naar de Hortus Botanicus in Buitenzorg op Java gebracht.
Kort daarop werd gestart met de verbouw van het gewas voor commerciële doeleinden op zowel Java, Madoera als Sumatra.
Vooral de Koloniale Bank van Amsterdam speelde een belangrijke rol in de cocaproductie en -handel.
Uit de jaarverslagen van deze bank blijkt dat al in 1891 bijna twintig ton bladeren verhandeld werd.
Gedurende de jaren daarna tot aan de eeuwwisseling verhandelde de Koloniale Bank tussen de 34 en 81 ton cocabladeren.
In eerste instantie werden de partijen naar Duitsland geëxporteerd, maar door de groeiende vraag naar cocaïne en de stijgende productie op Java zag men ook brood in de eigen fabricage van cocaïne.
De Nederlandsche Cocaïnefabriek werd daartoe door de Koloniale Bank (later Cultuur-, Handels- en Industriebank, daarna Cultuurbank NV), op 12 maart 1900 opgericht.

Op Java werden vanuit Bolivia geïmporteerde cocaplanten gekweekt.
De verwerking tot cocaïne vond plaats in een door H.H. Baanders ontworpen gebouw op de hoek van de Eerste Schinkelstraat en de Schinkelkade te Amsterdam.
Het product werd gebruikt als geneesmiddel voor hals-, borst- en longziekten.
Het was echter publiek geheim dat het ook als genotsmiddel werd verhandeld.

In 1902 werd de fabriek aan de Schinkelkade uitgebreid, en in 1910 was de fabriek uitgegroeid tot de grootste cocaïnefabriek ter wereld.
Omdat verdere uitbreiding niet mogelijk was werd aan de Duivendrechtsekade een nieuwe fabriek gevestigd.

Door de Eerste Wereldoorlog profiteerde de NCF en groeide het bedrijf nog verder uit.
Er gold weliswaar een exportverbod voor geneesmiddelen uit het neutrale Nederland, maar de NCF kreeg hier een ontheffing voor.
De strijdende partijen hadden het middel nodig om het moreel van hun soldaten op te vijzelen.
De cocaïne was een doorslaand succes en de productie kon de vraag niet aan.
De aanvoerlijnen werden echter afgesloten en de prijzen rezen de pan uit.

De Opiumwet 1919 bepaalde dat cocaïne alleen maar geproduceerd mocht worden door bedrijven met een vergunning.
Dat was op zich niet zo bezwaarlijk, want dergelijke vergunningen werden zonder problemen verstrekt door de overheid en zeker aan de "eigen" Nederlandsche Cocaïnefabriek in Amsterdam.
In 1928 mocht het echter alleen nog als geneesmiddel worden vervaardigd en niet meer als genotmiddel.
Niet alle omringende landen hadden echter aan de conferentie in Den Haag deelgenomen en de vrijhandel en productie bleef.

In 1923 bedroeg de aanplant op Java ca. 1400 hectare.
Begin jaren twintig vervaardigde de NCF 20% van de cocaïne in de wereld en was marktleider.
De hoogste jaarproductie lag op circa 1500 kilo.
In de Opiumwet van 1928 werden de bepalingen van het opiumverdrag van Genève uit 1925 overgenomen.
Met een certificatenstelsel voor de in- en uitvoer werd de internationale handel beperkt tot verdovende middelen voor medische en wetenschappelijke doeleinden.
Hoewel steeds was beweerd dat de geproduceerde cocaïne niet als genotsmiddel werd verhandeld daalde de productie nu en kwam aan de dominante positie van Nederland in de cocaïnehandel een einde.

In 1941 was daar de productie van amfetamine ook nog bij gekomen (Nederland was dat jaar de heerschappij over Nederlands-Indië kwijtgeraakt aan de Japanners en dus de belangen in de coca- en papaverplantages).
De productie van amfetamine hield stand tot 1975 toen ook dit middel krachtens de Opiumwet verboden werd.
Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd in de fabriek efedrine geproduceerd.

In de jaren 70 werd de fabriek overgenomen door AkzoNobel.
Tot oktober 1972 was de Nederlandse Cocaïnefabriek een naamloze vennootschap.
De doelstelling was allang veel breder dan "het vervaardigen van chemische producten, in hoofdzaak cocainum hydrochloricum en bijproducten en de verkoop daarvan" In maart 1975 werd de naam gewijzigd in NCF Holding BV met AkzoNobel als moedermaatschappij.
Cocaïne was een te beladen onderwerp geworden om nog voluit onderdeel van de naam van de fabriek te kunnen zijn.

Douwe Egberts (of DE) is een Nederlandse onderneming die koffie, thee en andere levensmiddelen verwerkt en verhandelt.
Het bedrijf werd opgericht in 1753.
Vanaf 1978 is het bedrijf in een aantal stappen uiteindelijk volledig in handen gekomen van het Amerikaanse bedrijf Sara Lee.
Medio 2012 werd het weer verzelfstandigd en onder de naam D.E. Master Blenders 1753 NV naar de Euronext-beurs gebracht met de ticker DE.

Douwe Egberts is ontstaan toen Egbert Douwes en zijn vrouw Akke Thysses van zijn geboortedorp Idskenhuizen naar het nabijgelegen Joure verhuisden om daar op 11 maart 1753 een "winkel in koloniale waren", genaamd De Witte Os, te beginnen.
Douwes en zijn vrouw verkochten artikelen die 'tot de genoegens van het dagelijks leven behoren', waaronder ook kruidenierswaren, chocolade en zuidvruchten.

In 1780 werd het bedrijf overgedragen aan zoon Douwe Egberts (1755-1806) - wiens naam het bedrijf nog steeds draagt - en diens vrouw Ymke Jacobs Visser.
Douwe Egberts hield zich bezig met de bewerking en het meleren van koffie, thee en tabak.

Onder leiding van zoon Douwe Egberts werd het bedrijf uitgebreid buiten de stadsgrenzen van Joure.
Daarmee werd hij niet alleen de naamgever, maar ook de grondlegger van de expansie van het bedrijf.
Na het overlijden van Egberts in 1806 werd het bedrijf voortgezet door zijn tweede vrouw Lysbeth Mintjes, die in een annonce aankondigde dat "De AFFAIRES blyven continueeren op de Firma van de Weduwe Douwe Egberts".

Douwe Egberts is verantwoordelijk voor het aanplanten van de Haulsterbossen.

Na de Tweede Wereldoorlog begon het bedrijf aan de internationale expansie door vestigingen te openen in Frankrijk, Spanje en Denemarken, en vanaf 1948 ook in België.

. . .

Meer lezen over Douwe EgbertsVan toen en nu (Douwe Egberts) of
Douwe Egberts (Wikipedia)

Het Vreemdelingenlegioen van Frankrijk (Frans: Légion étrangère) is opgericht in 1831 en een elite-onderdeel van het Franse leger.
Het legioen heeft altijd bestaan uit mannen tussen de leeftijd van 17 en 40 jaar.
Alle officieren zijn Fransen terwijl de rest van het legioen van allerlei nationaliteiten (ook de Franse) is.
Legionairs kunnen opklimmen tot de rang van majoor.

Een legionair tekent aanvankelijk voor vijf jaar.
Na drie jaar dienst kan de legionair de Franse nationaliteit krijgen.
Een legionair kan toetreden onder een nieuwe identiteit.
Hierdoor had het Legioen in het verleden de reputatie allerlei criminelen aan te trekken.
Tegenwoordig wordt de achtergrond van sollicitanten gecontroleerd bij Interpol en Europol.
Hoe dan ook blijft het Legioen zeer aantrekkelijk voor buitenlanders, ondanks de strenge selectie: slechts een minderheid van de kandidaten wordt aangeworven (één op zes in 2006).

Tot de onafhankelijkheid van Algerije (1962) vormden de Duitsers verreweg het grootste contingent in het Legioen, gevolgd door de Italianen, de Belgen en de Fransen.
De laatste jaren komen de meeste legionairs uit Oost-Europa en de Balkan.

Hoewel vrouwen niet uitdrukkelijk uitgesloten zijn, worden vanwege de strenge selectie alleen mannelijk legionairs aangeworven.
Wel zijn er in sommige functies vrouwelijke officieren en onderofficieren actief, maar zij dragen niet de traditionele insignes van het Vreemdelingenlegioen.

Het hoofdkwartier bevindt zich in Aubagne, net buiten Marseille.

Het Franse Vreemdelingenlegioen, zoals het nu georganiseerd is, is op 9 maart 1831 ontworpen in een wetsvoorstel door Louis Philippe.
Dit wetsvoorstel is aangenomen en is per 10 maart 1831 van kracht geworden.
Daarna kon met de vorming van de verschillende regimenten begonnen worden. Louis Philippe, toenmalig Koning van Frankrijk, deed dit mede om de oorlog in Algerije te ondersteunen.
Het Franse Vreemdelingenlegioen in deze vorm ondersteunde de Franse reguliere troepen in onder andere, Algerije vanaf augustus 1831 en bood hulp aan Isabella II van Spanje vanaf juni 1835 tot 1838.
Na de campagne in Spanje, waar tenminste 3500 legionairs de dood vonden, besloot generaal Bernelle dat de voertaal voor een ieder het Frans zou moeten zijn.
Dit bevorderde de cohesie en vergemakkelijkte de bevelstructuur.
Op 16 december 1835 werd een tweede regiment opgericht dat zich verdienstelijk maakte in onder andere Constantine (1837), Djidjelli (1839), Millianah (1840), Zaatcha (1849), Ischeriden (1857).
Ten tijde van de imperialistische oorlog werd het Franse Vreemdelingenlegioen ingezet bij onder andere de belegering van Sebastopol (1854-1856), en verder in Italië (1859) en in Mexico waar een klein detachement vrijwilligers van het Franse Vreemdelingenlegioen, onder leiding van kapitein Danjou, een immens grote overmacht van Mexicanen voldoende wist te vertragen om de reguliere troepen de tijd te geven bescherming te bieden aan een geldtransport.
Nadien is het Vreemdelingenlegioen onophoudelijk vertegenwoordigd geweest in de overzeese gebieden van het Franse rijk.
In Tonkin, vanaf 1883, op het eiland Formosa (1885), in Soudan (1892-1893), in Dahomey (1892-1894), in Madagaskar (1895-1905) en in Marokko (1900-1934).

. . .

Interventies sedert 1962 :

• interventies in: Tsjaad
• 1978: Redding van Kolwezi
• Libanon
• 1991: Golfoorlog
• 1992: Cambodja, Somalië en Bosnië
• 1993: Rwanda
• 1996: Centraal-Afrikaanse Republiek
• 1997: Congo
• 2002-2003: Operatie Licorne in Ivoorkust
• 2007: Centraal-Afrikaanse Republiek
• 2006-2011: Afghanistan
• 2013: Mali

. . .

Meer lezen over het Vreemdelingenlegioen

Enceladus (en-sel-a'-dus) is volgens grootte de zesde maan van de planeet Saturnus.
Saturnus heeft in totaal 62 manen.

Op 9 maart 2006 werd bekend dat de ruimtesonde Cassini mogelijk geisers van waterdamp heeft gevonden.
In de zuidpoolregio van Enceladus zijn heel weinig inslagkraters te zien.
Deze twee ontdekkingen bewijzen dat de maan geologisch actief is.
Mogelijke verklaring hiervoor kan zijn dat de maan in een baanresonantie zit, waardoor het interieur verwarmd wordt, net zoals bij de maan Europa.
Een andere verklaring hiervoor kan zijn een elektrische opwarming: zie hieronder bij elektrische verbinding met Saturnus.
Enceladus, net zoals Io, wordt omgeven door geleidend plasma waardoor elektrische stromen lopen.

Enceladus heeft de grootste albedo (weerkaatsing van het licht) in ons zonnestelsel (> 0,9), dat wil zeggen dat het oppervlak van Enceladus bijna alle zonlicht reflecteert.
Mede hierdoor bedraagt de gemiddelde temperatuur er 75 K (-198 °C).
In 2005 werd een soort geisers ontdekt die ijsdeeltjes uitspuwen tot een hoogte van bijna 500 kilometer.

Enceladus is een van de slechts drie hemellichamen buiten de planetoïdengordel waarop actieve uitbarstingen zijn geobserveerd (samen met de manen Io en Triton).
Onderzoek naar de geisers op Enceladus heeft aangetoond dat er zich mogelijk een vloeibare oceaan bevindt diep onder het bevroren oppervlak.
Dit is wellicht het eerste bewijs van natuurlijk voorkomend vloeibaar water buiten de aarde, wat deze maan een interessant doelwit maakt voor de astrobiologie.
De geisers zijn tevens de waarschijnlijke bron van het materiaal in de E-ring van Saturnus.

Enceladus is in de Griekse mythologie een van de Giganten die werd verslagen en begraven onder de Etna door Athena.
De erupties van de vulkaan zouden worden veroorzaakt door de bewegingen van de begraven giganten.

De eerste beelden uit de ruimte van Enceladus werden genomen door ruimteschip Voyager 2.
Terwijl Voyager 1 slechts van een afstand Enceladus kon observeren in december 1980, had Voyager 2 in augustus 1981 de mogelijkheid beelden te maken van Enceladus met een veel hogere resolutie dan Voyager 1, waarbij het jonge oppervlak van Enceladus onthuld kon worden.

Voordat een gedetailleerde verkenning van Enceladus kon worden gedaan moest men wachten totdat ruimtevaartuig Cassini zou arriveren op 30 juni 2004, toen het ruimtevaartuig in de baan van Saturnus was.
Kijkend naar de resultaten van de afbeeldingen van Voyager 2, wordt de maan Enceladus als prioriteit gezien door de planners van de Cassini-missie, en werden talrijke "gemikte" naderingen van zeer dichtbij gepland, zo'n 175 km tot het oppervlak, en tevens enkele "niet-gemikte naderingen", zo'n 100.000 km tot het oppervlak.
De naderingen en datum zijn in de tabel genoteerd.

De eerste drie naderingen van Cassini tot Enceladus hadden opvallende resultaten met betrekking tot het oppervlak van Enceladus en de ontdekking van het waterdamp spuitend gebied in het geologisch actieve zuidpoolgebied.
De nadering van maart 2008 heeft water, warmte en organische moleculen aangetoond, maar geen leven.

Het ruimtevaartuig Cassini heeft gemeten dat de geisers op de zuidpool van Enceladus geïoniseerd zijn en dat daar een elektrische stroom loopt.
Die elektrische stroom maakt deel uit van een gesloten stroomcircuit.
Dat circuit bestaat uit Saturnus en Enceladus zelf met daartussen (geleidend) plasma.
De stroom loopt van de noordpool van Saturnus langs magnetische veldlijnen die Enceladus omvatten terug naar de zuidpool van Saturnus.
De door de geisers uitgestoten geïoniseerd water, zuurstof en organische stoffen vormen een toroïde van plasma, met een grotere dichtheid dan gebruikelijk in de ruimte, rond Saturnus.
Er zijn metingen gedaan aan warme plekken op de zuidpool van Enceladus, de zogenaamde "hot spots".
Deze hot spots zijn te correleren met de geisers. De hypothese ligt dan voor de hand dat deze warmte ontstaat door elektrische opwarming vanwege de elektrische stroom die door de - elektrisch - geleidende geisers loopt en daardoor plaatselijk een hoge stroomdichtheid kan verkrijgen.
Deze elektromagnetische verschijnselen spelen een belangrijke rol in de plasmakosmologie.

The A-Team is een televisieserie uit de jaren tachtig.
De serie gaat over een groep huurlingen die in hun busje dwars door Amerika trekt.
Onderweg helpen ze onderdrukte mensen in hun strijd tegen rijke criminelen en onderdrukkers.
Kenmerkend voor de serie was de unieke combinatie van humor, stripachtige actie en jongensboekachtig avontuur.
The A-Team was een succes en trok wereldwijd een miljoenenpubliek.
Vandaag de dag wordt The A-Team nog vaak op tv herhaald.
Omdat de serie destijds vooral kinderen van onder de 10 jaar aansprak, wordt het nu vooral gerekend tot jeugdsentiment.
Ook zijn er vele A-Team fanclubs opgericht en heeft de serie een zekere cultstatus.

De serie liep voor vijf seizoenen op NBC television Network van 23 januari 1983 tot 30 december 1986 met als extra een op 8 maart 1987 tot dan toe onuitgezonden aflevering (in totaal 98 afleveringen).

Opmerkelijk is dat de serie destijds veel controverse opriep, vanwege het vermeende geweldsgehalte en pro-militaire karakter.
Vandaag de dag blijkt dat allemaal best mee te vallen: ondanks de ontelbare explosies, stunts, kogelregens en vuistgevechten, valt in de gehele serie slechts één zichtbare dode en vloeit er zelden bloed.

De serie gaat over vier Vietnam-veteranen die er ten onrechte van worden beschuldigd de bank van Hanoi net na het einde van de oorlog te hebben overvallen.
Zij zeiden dat het een missie was, doch daags na de missie wordt het kantoor van de officier opgeblazen en zo ook de officier.
Ze worden ervoor veroordeeld, maar weten uiteindelijk te ontsnappen uit Fort Bragg.
Ze vluchten naar Los Angeles en duiken onder.
Daar overleven ze als huurlingen, maar zo nu en dan helpen ze ook gratis mensen die onrecht wordt aangedaan.

. . .

. . .

De serie werd door Stephen J. Cannell geschreven rondom Mr. T naar aanleiding van zijn optreden in Rocky III met Sylvester Stallone.
De bedoeling was dat Mr. T de leider van het A-Team werd en dat de andere personages veel minder tekst kregen.
Gaandeweg het schrijfproces besloten de schrijvers de andere personages veel uitgebreider te maken, ook bedachten ze een nieuw personage (Hannibal) dat de leiding kreeg.

. . .

• George Peppard had er moeite mee dat Mr. T populairder was dan hij. Tijdens de eerste (dubbel)aflevering van seizoen 4 liep Mr. T zelfs kwaad van de set. Ze spraken 16 weken niet met elkaar, maar legden het later bij.
• . . .
• In The A-Team zijn 5 GMC Vans (bestelbusjes) gebruikt, waarvan twee mooi en onbeschadigd moesten blijven (deze worden ook wel de gave uitvoeringen genoemd). Er zijn heel veel onofficiële Vans gebruikt (ook van andere merken als Chevrolet en Ford), die werden gebruikt om grote stunts mee te doen.
• . . .

Meer lezen over The A-Team
The A-Team

Pieter Cornelis (Piet) Mondriaan (°Amersfoort, 7 maart 1872 - †New York, 1 februari 1944) was een Nederlandse kunstschilder en kunsttheoreticus, die echter een groot deel van zijn leven in het buitenland woonde en werkte.
Mondriaan wordt algemeen gezien als een pionier van de abstracte en non-figuratieve kunst.
Vooral zijn latere geometrisch-abstracte werk, met de kenmerkende horizontale en verticale zwarte lijnen en primaire kleuren, is wereldberoemd en dient als inspiratiebron voor vele architecten en ontwerpers van toegepaste kunst.
Hij was een van de belangrijkste medewerkers van het tijdschrift De Stijl en ontwikkelde een eigen kunsttheorie, die hij Nieuwe Beelding of Neo-plasticisme noemde.
Hij is in het buitenland beter bekend als Mondrian, een verfransing (verengelsing) van zijn achternaam.

Mondriaan werd op 7 maart 1872 aan de Kortegracht in Amersfoort geboren als zoon van de streng christelijke hoofdonderwijzer, Pieter Cornelis Mondriaan en zijn vrouw Johanna Christina de Kok.
Hij werd gedoopt in de Nederlandse Hervormde Kerk en werd christelijk opgevoed.
Omdat zijn moeder vaak ziek was, leidde zijn zus Christien op nog geen achtjarige leeftijd het huishouden.
Zijn vader was naast hoofdonderwijzer ook tekenleraar en leerde hem al vroeg tekenen.
In april 1880 verhuisde het gezin Mondriaan naar Winterswijk, waar Mondriaans vader hoofd werd van de School voor Christelijk Nationaal Onderwijs.

. . .

. . .

Vrijwel onbekend zijn de literaire aspiraties van Mondriaan.
In het inmiddels opgeheven weekblad De Nieuwe Groene publiceert hij in 1920 een kort verhaal dat hij 'futuristisch' noemt.
Datzelfde jaar stuurt hij eveneens een verhaal naar Lodewijk van Deyssel die deel uit maakt van de redactie van De Nieuwe Gids.
Uit de reactie van Van Deyssel spreekt waardering, maar hij kan Mondriaans verhaal wegens ruimtegebrek pas twee jaar later publiceren.
Aangezien Mondriaan dit te lang vindt, vraagt hij zijn kopij echter terug. Doordat zijn beeldend werk uiteindelijk de overhand krijgt, laat hij zijn literaire ambities varen.
De erfenis van zijn literaire uitstapje is zodoende gebleven bij twee verhalen, 'De Groote Boulevards' en 'Klein Restaurant - Palmzondag', die pas in 1987 in boekvorm, onder de titel Twee verhalen, worden gepubliceerd.

. . .

Meer weten over Piet Mondriaan.

Het periodiek systeem der elementen is een tabel met daarin een systematische weergave van alle scheikundige elementen.
Op deze manier kunnen de chemische en fysische eigenschappen van de elementen in kaart worden gebracht en zelfs voorspeld worden.
Deze tabel, ook de tabel van Mendelejev genoemd, kent een lange geschiedenis.
Alle bekende elementen staan op volgorde van atoomnummer zodanig ingedeeld dat de elementen uit dezelfde periode naast elkaar staan en elementen uit dezelfde groep boven elkaar.
Tevens staan de elementen die tot hetzelfde blok en dezelfde reeks behoren bij elkaar in de buurt.

In 1866 publiceerde John Newlands zijn Wet van de Octaven.
Mendelejev had aan een vergelijkbare theorie gewerkt.
Op 6 maart 1869 gaf hij een formele presentatie aan het Russische Chemische Genootschap, met als titel Over de relaties tussen de eigenschappen van elementen en hun atoommassa's

Dmitri Ivanovitsj Mendelejev (Tobolsk (West-Siberië), 8 februari 1834 - Sint-Petersburg (Rusland), 2 februari 1907) was een Russisch scheikundige die als de grondlegger van het huidige periodiek systeem wordt gezien.
Mendelejev stelde vast dat de elementen volgens een vast patroon zijn te rangschikken.
Dit uitgangspunt maakte het voor hem mogelijk om de eigenschappen van elementen te voorspellen nog voor ze ontdekt waren.

• Mendelejev baseerde zich bij het opstellen van zijn Tabel op zijn favoriete kaartspel, patience.
• In de tijd dat Mendelejev zijn systeem ontwikkelde was er veel kritiek. Men begreep niet dat een systematische ordening in massagetal structuur in de eigenschappen van elementen bloot zou leggen. Kritieken beweerden dat de aanpak heilloos was en dat Mendelejev derhalve zijn elementen net zo goed op alfabetische volgorde had kunnen ordenen.

Meer weten over Mendelejev en het periodiek systeem.

Dmitri Ivanovitsj Mendelejev
Het periodiek systeem der elementen
Geschiedenis van het periodiek systeem

De ZX81 is een homecomputer die door Sinclair Research van Sir Clive Sinclair op 5 maart 1981 op de markt werd gebracht.
Het was de opvolger van de Sinclair ZX80.
Hij werd geproduceerd door Timex.

De ZX81 is grotendeels hetzelfde als zijn voorganger, maar er zijn toch een paar verschillen.
Zo werd de ZX81 geleverd in een zwarte uitvoering terwijl de ZX80 wit was.
Net als bij de ZX80 is een membraantoetsenbord gebruikt; het indrukken van een toets was dan ook niet altijd even duidelijk voelbaar.

Een groot voordeel van de ZX81 ten opzichte van de ZX80 is onder andere de uitbreiding met floating point-berekeningen en de mogelijkheid slow mode te gebruiken.
De ZX80 kende alleen een fast mode waarbij tijdens het doorlopen van een programma geen uitvoer naar beeldscherm beschikbaar was.
Bij de ZX81 kon men nu tijdens de verwerking van een programma wel beeld blijven zien.
Nadeel is wel dat daardoor de berekeningen tot vier maal langzamer konden plaatsvinden.
De ZX81 heeft namelijk uit kostenbesparing geen afzonderlijke grafische chip.
De Z80 processor moet daarom zelf de beeldschermuitvoer verzorgen en is hier tot wel 75% van de tijd mee bezig.
De computer heeft naast een tekst mode ook een grafische mode waarmee men kon plotten met een resolutie van 64x44.
Hobbyisten schreven later software waarmee de computer in staat bleek om ook graphics in een resolutie van 256x192 weer te geven.

Een zwak punt waren de externe RAM-uitbreidingsmodules waarmee het geheugen met 16 kilobytes (en later meer) kon worden uitgebreid.
De modules waren zo wankel bevestigd dat vaak een reset van de computer volgde wanneer de geheugenmodule per ongeluk werd aangeraakt, of zelfs als de tafel waarop de computer stond trilde.

De ZX80 is bijna geheel opgebouwd uit discrete componenten en TTL IC's (21 stuks).
In de ZX81 daarentegen zitten nog maar vier voor die tijd hoog-geïntegreerde componenten.
Deze componenten zijn een 1K RAM IC, een 8K ROM IC, een Z80 processor en de zogenaamde Glue chip (een Uncommitted Logic Array (ULA) gemaakt door Ferranti) die alle communicatie tussen de chips en de buitenwereld regelde.

In totaal zouden er meer dan 1,5 miljoen ZX81's worden verkocht.
Het model werd in 1982 opgevolgd door de ZX Spectrum.

Het Zwanenmeer (Russisch: Lebedinoje Ozero) is een ballet van de choreografen Marius Petipa en Lev Ivanov op de muziek van Pjotr Iljitsj Tsjaikovski.

Het ballet werd gemaakt op verzoek van het Keizerlijk Theater in Moskou.
De aangezochte componist was Tsjaikovski die er een jaar over deed om de muziek te schrijven.
De compositie werd in 1876 voltooid.
De oorspronkelijke choreograaf was Julius Reisinger.
De première was in het Bolsjojtheater te Moskou op 4 maart 1877.
Deze uitvoering was een verkorte versie van het complete werk.

Aanvankelijk was het ballet geen groot succes omdat het publiek moest wennen aan het gegeven dat de muziek zo'n overheersende rol vervulde en de choreografie er dienstbaar aan was en enkel diende als secundaire uitbeelding van de verhaallijn die primair door de muziek bepaald werd.
Pas na de dood van de componist werd het werk voor het eerst in zijn volledige lengte uitgevoerd op 17 februari 1895 in Sint-Petersburg.
Het is uiteindelijk een van de meest uitgevoerde balletten ter wereld geworden en de meeste huidige uitvoeringen sluiten in de gekozen choreografie nog nauw aan bij het origineel van Petipa en Ivanov.
Het ballet geldt als een van de hoogtepunten van het klassiek-romantische balletgenre.

Verhaallijn

Prins Siegfried wordt op zijn verjaardagsfeest aan het koninklijke hof gedwongen door zijn ouders uit de aanwezige meisjes een bruid te kiezen. Hij is boos en verdrietig omdat hij niet uit liefde en vrije keuze een vrouw mag uitzoeken en verlaat het bal om in het bos buiten te gaan jagen om zijn zinnen te verzetten.

. . .

Meer over het verhaal, de bedrijven en personages :
Zie Zwanenmeer

TIME (ook wel TIME Magazine genoemd) is een Amerikaans wekelijks verschijnend opinieblad dat wereldwijd invloed heeft.
Het is opgericht in 1923 en wordt uitgegeven door het tijdschriftenconcern Time Inc., een onderdeel van mediabedrijf Time Warner.

De eerste TIME kwam uit op 3 maart 1923.
De oprichters wilden een lichter, spannender geschreven blad uitbrengen dan de toen gangbare opiniebladen.
De eerste editie had 28 bladzijden en bevatte onder meer artikelen over het Amerikaanse alcoholverbod en de hongersnood in Rusland.

Het blad bleef lang zelfstandig, hoewel de uitgeverij steeds meer titels uitbracht, zoals het fotoblad Life.
In 1990 fuseerde het tijdschriftenbedrijf met Warner (van het filmbedrijf Warner Brothers), in 1996 met het bedrijf Turner Broadcasting System (eigenaar van de tv-zender CNN) en in 2000 met Internetbedrijf America Online (AOL).

Het blad TIME heeft inmiddels internationale edities voor Europa, Azië en Canada, alsmede een editie voor kinderen.
In totaal ligt de oplage boven de 5 miljoen.

TIME legt vaak de nadruk op de belangrijke personen op het wereldtoneel.
Meestal staat er een persoon op de cover.
Ook heeft het blad een aantal tradities in het belichten van de groten der aarde..

TIME is het meest bekend vanwege de jaarlijkse uitverkiezing van de "Person of the Year" (tot en met 1998 "Man of the Year").
In december van ieder jaar kiest de redactie een persoon uit die in het afgelopen jaar van grote invloed is geweest in de wereld.
In 2004 was dit de Amerikaanse president George W. Bush, maar ook Charles Lindbergh (als eerste, in 1927), Adolf Hitler en Jozef Stalin hebben de eer gehad.
Aan het eind van de twintigste eeuw verkozen de lezers van TIME Albert Einstein tot "Person of the Century".
Voor het jaar 2007 werd Vladimir Poetin, president van de Russische Federatie, verkozen tot "Persoon van het Jaar".
Barack Obama werd verkozen in 2008 en 2012, Ben Bernanke in 2009 en Mark Zuckerberg in 2010.

Sinds 2004 publiceert TIME in april de "TIME 100", een lijst van de honderd meest invloedrijke mensen ter wereld.
In 2005 stond Ayaan Hirsi Ali op deze lijst.