De brand in de Innovation was een ramp op maandagmiddag 22 mei 1967 in het Brusselse filiaal van de Belgische grootwarenhuisketen Innovation (nu Galeria Inno).
Er vielen 323 doden en 150 mensen raakten gewond, al bestaat zelfs over het precieze aantal slachtoffers twijfel.

Men vermoedt dat er rond de 800 aanwezigen waren.
Het warenhuis was gevestigd in een doolhof van verschillende gebouwen.
Vooral veel mensen in het achterste gebouw, waar het zelfbedieningsrestaurant was gevestigd, hadden pas laat in de gaten dat er brand was en konden geen kant op toen het vuur hen bereikte.

De brand werd rond 13:20 opgemerkt door een verkoopster in een kleine opslag voor kinderkledij op de eerste verdieping.
Toen de brandweer kwam was het vuur al aan de centrale koker waardoor het steeds met zuurstof gevoed werd.
Mensen sprongen uit de ramen en brandweer en omwonenden probeerden hen te redden door dekens te spannen en ladders te zetten.
Eén man overleefde een sprong van de derde verdieping zonder noemenswaardige verwondingen.
Rond 15:15 stortte een gedeelte van de winkel in.

De oorzaak van de brand is zelfs na uitgebreid onderzoek onbekend gebleven.
Er werd gedacht aan brandstichting: in de Innovation was net een Amerikaanse week bezig, wat tot protesten leidde; het was immers de tijd van de Vietnam-oorlog.
Bewijs van kwaad opzet is echter niet gevonden.
Er kon wel geconcludeerd worden dat de blusinstallatie in het warenhuis ontoereikend was.
De architectuur (een soort amfitheaterbouw rond een centrale ruimte met de trappen) heeft alleszins bijgedragen tot de snelle vuurontwikkeling.
Ook het feit dat het brandalarm afging op het tijdstip dat dagelijks de bel voor het middageten van het personeel luidde, leidde ertoe dat velen niet beseften wat er aan de hand was.

Vijf jaar na de brand kreeg België een zeer strenge wetgeving op brandveiligheid in winkels.
Innovation opende in 1970 op dezelfde plaats een nieuw warenhuis.

De Buick Model 35 Touring was een 4/5 zitter geïntroduceerd in 1912.

De Model 35 had een wielbasis van 2584mm.

Van de Model 35 werden 6050 stuks gebouwd.

De Buick Model 35 was voorzien van 3 deuren.

De Model 35 had een gewicht van 953kg.

De Buick Model 35 werd aangedreven voorzien van een 2.7liter (2715cc) vier-cilinder (twee kleppen per cilinder) motor welke 23pk (16.8kW) leverde.

De versnellingsbak had 3 manuele versnellingen.

Deze auto was voorzien van mechanische remmen op twee wielen.

Dit model werd in 1912 verkocht voor 1000$.

Albrecht Dürer (Neurenberg, °21 mei 1471 - aldaar, †6 april 1528) was een Duits kunstschilder, tekenaar, maker van houtsneden en kopergravures, kunsttheoreticus en humanist uit de Noordelijke renaissance.
De opkomst van de prentdrukkunst, die parallel loopt aan de ontwikkeling van de boekdrukkunst, maakt van Albrecht Dürer de populairste en invloedrijkste Noord-Europese kunstenaar uit deze periode.
Zijn atelier specialiseert zich in druktechnieken.
Met name de kopergravure maakt een grote oplage mogelijk.

Dürer is vooral bekend om zijn veelzijdigheid.
Hij is de bezeten reiziger door Europa en Italië, niet alleen op zoek naar beelden van de renaissance, maar ook naar natuurlijke fenomenen, die hij met veel aandacht vast weet te leggen.
Naast een meesterlijk schilder is hij ook een geniaal graveur en schepper van houtsneden. Ook daar blijkt de invloed van de Gotiek.
Dürer was ook meetkundige.

Dürer is geboren in Neurenberg als de derde zoon van een Hongaarse goudsmid en Barbara Holpe.
Van beiden heeft hij een portret geschilderd.
In 1485 gaat hij in de leer bij zijn vader.
Het oudst bekende werk van Dürer is echter geen edelsmeedkunst maar een zelfportret uit 1484.
Toen zijn talent voor tekenen evident werd deed zijn vader hem in 1484 in de leer bij de schilder en boekillustrator Michael Wolgemuth, waar hij onder andere houtgravuretechnieken leerde.
Na zijn gezellentijd ondernam Dürer reizen naar onder andere de Nederlanden (1520-1521), Zwitserland en - bijzonder belangrijk - Italië.

Dürer was een van de eerste Noord-Europese kunstenaars die de sfeer van de Italiaanse renaissance tijdens een verblijf in Italië onderging.
De belangrijkste invloeden op zijn werk zijn die van Mantegna en Pollaiuolo geweest, later kwam hij onder invloed te staan van de Venetiaan Giovanni Bellini.
Niet alleen door de toepassing van het centraal perspectief, schildertechniek maar ook filosofisch-cultureel is Dürer voor de Noord-Europese kunst een doorbraak.
Voor het eerst heeft een Noorderling, doordrenkt door het Italiaanse humanisme van Michelangelo en Dante, de moed zichzelf in een frontale zelfverzekerde pose op een doek te plaatsen.
Het zelfportret van de schilder is niet alleen een persoonlijk maar ook een cultuurhistorisch document.

Het bekendste is Dürer echter geworden door zijn houtsneden.
Hij profiteerde van de tamelijk jonge techniek in zijn tijd om zijn werk over heel Europa te kunnen verspreiden.
Zelfs in Italië, toch het belangrijkste kunstland indertijd, had hij belangrijke invloed bijvoorbeeld op de schilder Pontormo.
De biograaf Vasari kraakt Pontormo af voor het te excessief gebruik van Dürers vormentaal maar wijst er ook op dat Jacopo in ieder geval niet de enige was die zijn voorbeelden zo af en toe volgde.
Het gaat hier om de houtsnedes van de Grote en de Kleine Passie van Albrecht Dürer uit 1498 en 1511.
Ook zijn Apocalyps-serie met onder meer Die vier apokalyptischen Reiter is bekend.
Deze serie is een belangrijke invloed op het werk van de Engelse dichter-graficus William Blake.

Tevens heeft hij zich beziggehouden met het ontwerpen van versterkingen voor steden.
In 1527 verscheen zijn boek Etliche Unterricht zur Befestigung der Stadt, Schloss und Flecken.
Hierin wordt beschreven hoe stadsmuren beter bestand gemaakt konden worden tegen het toen moderne kanonnenvuur.
Hij stelde voor om grote, halfronde, naar buiten uitspringende torens te bouwen.
Inwendig werden zij voorzien van overwelfde ruimten, eventueel onderverdeeld in meerdere verdiepingen.
In deze ruimten konden het geschut en de bediening gedekt worden opgesteld.
Zij worden over het algemeen beschouwd als voorlopers van het bastion.
Door de enorme afmetingen van deze bouwwerken en de hoge kosten die men moest maken om een stad volgens Dürers methode te bevestigen, is zijn methode zelden op grote schaal in de praktijk gebracht.
Van de Nederlandse steden wordt aangenomen dat Sittard op een versimpelde manier volgens de Dürermethode was versterkt.
Fort Sanderhout, naast de voormalige Putpoort, is een overblijfsel van een bastei.

Tevens was Dürer schermleerling, en heeft in 1512 een boek uitgegeven waarin een groot aantal voorbeelden van het gebruik van diverse wapens worden gegeven.
Hierbij is aandacht voor bastaardzwaard, "Messer", rondeeldolk en worsteltechnieken.

De Buick Model 34 Roadster was een tweezitter geïntroduceerd in 1912.

De Model 34 had een wielbasis van 2305mm.

Van Model 34 werden ongeveer 1.400 stuks gebouwd.

De Buick Model 34 was voorzien van 2 deuren.

De Model 34 had een gewicht van 850kg.

De Buick Model 34 werd aangedreven voorzien van een 2.7liter (2715cc) vier-cilinder (twee kleppen per cilinder) motor welke 23pk (16.8kW) leverde.

De versnellingsbak had 3 manuele versnellingen.

Deze auto was voorzien van mechanische remmen op twee wielen.

Dit model werd verkocht voor 900$.

Spirit of St. Louis was Charles Lindberghs vliegtuig waarmee hij op 20 en 21 mei 1927 de Atlantische Oceaan overvloog.
Lindbergh vertrok op 20 mei vanaf Roosevelt Airfield in Long Island en landde een dag later in Parijs, op Le Bourget Aerodrome.
De vlucht had 33 uur en 30 minuten geduurd.
Hij was daarmee de eerste in de geschiedenis die deze non-stopvlucht maakte.

De Spirit of St. Louis staat tentoongesteld in het National Air and Space Museum in Washington.
Er zijn in de loop der tijd diverse replica's gemaakt, die in verschillende musea zijn terug te vinden.

Het toestel, een Ryan NYP (acroniem voor New York - Paris) was speciaal voor deze vlucht ontworpen op basis van een Ryan M-2 door Donald Hall van Ryan Airlines en werd gebouwd in San Diego.
Toch werd het toestel vernoemd naar Saint Louis in Missouri, omdat de sponsors afkomstig waren uit deze stad.
Het gehele project was geïnspireerd door hoteleigenaar Raymond Orteig, die een prijs van $ 25.000 had uitgeloofd voor de eerste vlieger die non-stop van New York naar Parijs zou vliegen.
Deze Orteigprijs werd dan ook door Lindbergh en zijn team gewonnen.

Lindbergh had aanvankelijk gekozen om zijn poging te wagen in een Bellanca WB-2; de leverancier daarvan wilde zich echter teveel mengen in de planning van de vlucht en drong zelfs aan dat er een passagier zou meegenomen worden.
Daarop besloot Lindbergh een andere fabrikant te zoeken en kwam zo bij Ryan terecht.

Hall, Lindbergh en de monteurs van Ryan bouwden het toestel - een eenzitter met een propellermotor - in slechts 60 dagen.
In het voorjaar van 1927 waren er diverse concurrerende projecten die op de prijs uit waren.
De spanwijdte van de M-2 werd flink vergroot voor voldoende liftvermogen om het gewicht van toestel, ruim 1700 liter brandstof, piloot en apparatuur te kunnen dragen.
Omdat Lindbergh geen aanpassingen wilde in de staart- en vleugelroeren ontstond een onstabiel toestel, met nerveus vlieggedrag.
Men zegt dat Lindbergh dit zo had gevraagd, zodat hij tijdens de vlucht niet in slaap zou vallen.

De motor werd een Wright Whirlwind J-5C, het type dat ook de M-2 aandreef.
Lindbergh bezuinigde op alles wat gewicht aan het toestel zou toevoegen: zo werd er geen radiozender geïnstalleerd.
Het toestel werd het best gestroomlijnde vliegtuig van die dagen.

De Buick Model 41 werd geïntroduceerd in 1911.

Het was de eerste auto gebouwd door autobouwer Buick met een gesloten koetswerk.

Van Model 41 werden slechts 27 stuks gebouwd.

De Buick Model 41 heeft een gesloten cabine achteraan, de bestuurdersplaats vooraan is zonder deuren.

Deze auto heeft een wielbasis van 2946mm en een spoorbreedte van1422mm.

De Model 41 was voorzien van een benzinetank met 68,2 liter inhoud.

De 5.2liter (5212cc) vier-cilinder (twee kleppen per cilinder) motor in lijn levert 48 pk.

De versnellingsbak heeft 3 manuele versnellingen.
Achterwielaandrijving.

Het gewicht van de Model 41 bedraagt 1542kg.

Deze limousine werd verkocht voor 2.750$.

Jacob (soms Jacques of Jacobus) Jordaens (Antwerpen, 19 mei 1593 - aldaar, 18 oktober 1678) was een Vlaamse barokschilder uit de Antwerpse School.

Jacob Jordaens leefde in Antwerpen.
Hij was, net als Peter Paul Rubens, Hendrick van Balen en Sebastiaen Vrancx, leerling van Adam van Noort.
Na eerst onder invloed van de werken van Rubens te werken, ontwikkelde hij tussen 1619 en 1627 een eigen stijl.
Deze is gekenmerkt door een weldoordachte, beheerste opbouw van de compositie, en een prachtig kleurenspel.
De late stijl van Jordaens was sterk door Veronese beïnvloed.
Na Peter Paul Rubens en Antoon Van Dyck is hij de belangrijkste Zuid-Nederlandse historieschilder.
Alle Vlaamse schilders staan in Rubens' schaduw: zij ondergaan zijn invloed, hun succes wordt door zijn roem benadeeld.

Jordaens heeft een voorkeur voor meer volkse uitbundigheid, Driekoningenfeesten.
De figuren zijn grover getekend en de even schitterende kleureffecten bereikt hij met iets zwaardere kleurtonen dan Rubens.
Als 14-jarige ging de koopmanszoon Jordaens in de leer bij Adam van Noort.

In 1615 schreef hij zich in bij het gilde.
Het jaar daarop huwde hij Van Noorts dochter.

Jordaens schilderde vooral grote historiestukken, maar ook genrestukken en portretten, en hij was ontwerper van wandtapijten.
In tegenstelling tot Van Dyck en Rubens was Jordaens nooit hofschilder.
Wel kreeg hij in de jaren '40, na de dood van zijn rivalen, steeds meer (vorstelijke) opdrachten uit het buitenland.
Zo leverde hij schilderijen voor de Oranjezaal van Huis ten Bosch.
Jordaens woonde en werkte zijn hele leven in Antwerpen.
Omstreeks 1650 werd hij calvinist.
Jordaens was een welvarend man en tot op hoge leeftijd productief.

Hij stierf op 85-jarige leeftijd aan de zweetziekte of polderkoorts (verzamelnaam voor ziektes als cholera, tuberculose en malaria).
Zijn dochter, die hem verzorgde, stierf enige uren later. Beiden werden in het Nederlandse Putte begraven.
Meerdere protestanten lieten zich in die tijd aldaar begraven omdat het dorp, liggend in het gebied van de Calvinistische Republiek der Zeven Verenigde Nederlanden, een kleine protestantse kerk had.
Op de plaats van de verdwenen protestantse kerk en de begraafplaats staat een standbeeld van Jordaens (ontwerp Jef Lambeaux, 1877).
In het voetstuk zijn de bewaarde grafplaten van Jordaens en van zijn leerlingen van Pape en Stalbemt verwerkt.

De vorm van De koning drinkt is zeer expressief en realistisch weergegeven.
Het schilderij is afgewerkt tot in detail door middel van de aquareltechniek en een fijn penseel.
Jordaens maakt gebruik van het licht/donkercontrast.
Het is een mooi kleurenspel en schaduwspel.
De compositie van het schilderij is niet symmetrisch maar er zitten wel richtlijnen in verwerkt.
Het zijn vooral diagonale richtlijnen.
Daarmee legt hij de nadruk op het dynamische van het schilderij.
Jordaens vestigt ook de aandacht op de koning, de koning is het beeldvlak.

Jordaens legde met dit schilderij de nadruk op het 'volkse'.
Hij maakte met zijn schilderijen de indruk dat alles draait rond uitbundigheid en ontspanning.
U ziet op het schilderij de koning eten en drinken met een hele horde mensen langs zijn zijde die zijn vreugde en opgewektheid delen.
De koning deelt met zijn volk en doet zich niet voor als een persoon die beter is dan zijn volk.
Hij ziet hen in het schilderij als gelijkwaardig.
Met als titel van het schilderij 'De koning drinkt' kan men bedoelen dat de koning drinkt op de gezondheid van zijn volk.
De koning drinkt is eigenlijk een schilderij waarop het spel de Driekoningenfeesten is afgebeeld.
Het koningsspel op Driekoningen werd gespeeld door een wisselend aantal spelers.
Via een trekbrief werden de rollen in het spel verdeeld. Tijdens het spel werd veel gegeten en gedronken.
De koning betaalde de drank; bier, wijn of jenever met suiker. Anderen zorgden voor het eten.
De koning leidde het spel. Hij koos de namen waarop gedronken werd.
De nar zorgde ervoor dat iedereen 'Vivat, de koning drinkt' riep.
Wie dat naliet werd gestraft met een zwarte veeg roet over het gezicht.

De stijlstroming waarin het schilderij “de koning drinkt” past is de barok.

Na de dood van Govert Flinck in 1660 kregen Jordaens, Jan Lievens, Jurriaen Ovens, Jacob van Ruisdael en Rembrandt door de gebroeders Cornelis en Andries de Graeff de opdracht een aantal schilderijen te leveren voor de decoratie van het nieuwe stadhuis in Amsterdam.

Willy Vandersteen liet zich in het verhaal De koning drinkt waarschijnlijk inspireren door het schilderij "de koning drinkt".
Ook speelt Jordaens mee in het album De raap van Rubens, waar Lambik hem samen met Antoon van Dyck en David Teniers de Oude, ontmoet in het atelier van Peter Paul Rubens.

De Buick Model 38 en de Model 39 werden geïntroduceerd in 1911.

De model 38 verschilt in hoofdzaak van de Model 39 door de zetelconfiguratie (2-zitter tegenover een 5-zitter).

Van Model 38 werden 153 stuks gebouwd.
Model 39 was populair met 905 verkochte wagens.

De Buick Model 39 heeft 4 deuren terwijl er bij de Model 38 geen deuren zijn voorzien.

Ze hebben beidde een wielbasis van 2946mm en een spoorbreedte van1422mm.

De Model 38 was voorzien van een benzinetank met 102,3liter inhoud, de Model 39 daarentegen had een kleine benzinetank van slechts 68,2 liter.

Ze waren beidde voorzien van een 5.2liter (5212cc) vier-cilinder (twee kleppen per cilinder) motor welke 48 pk leverde.

De versnellingsbak heeft 3 manuele versnellingen.
Achterwielaandrijving.

Hun gewicht bedraagt 1202kg voor de model 38 en 1463kg voor de Model 39.

Deze Modellen werden verkocht voor 1.850$.

Mount Saint Helens is een thans nog 2550 m hoge vulkaan in Skamania County in de staat Washington in de Verenigde Staten.
De vulkaan is vooral bekend vanwege de verwoestende uitbarsting in 1980, waarbij tientallen mensen omkwamen en een groot deel van de berg instortte.
Voorheen bereikte de top 2950 m, wat dus neerkomt op een hoogteverlies van 400 m met heden.

De berg maakt deel uit van de Cascade Range.
Net als de meeste andere vulkanen in deze bergketen is Mount Saint Helens een stratovulkaan (Een stratovulkaan is een hoge kegelvormige vulkaan die is opgebouwd uit lagen van gestolde lava en tefra (Met tefra of pyroklasten worden in de vulkanologie en geologie brokstukken in vulkanisch gesteente bedoeld.).).
Hij staat bij de Klickitat-Indianen bekend als 'Louwala-Clough', wat "rokende of vuurberg" betekent.
In het Engels is de berg door George Vancouver vernoemd naar zijn vriend, de Britse Alleyne FitzHerbert, eerste baron St Helens, nadat een Brits team het gebied in de 18e eeuw in kaart had gebracht.

De vulkaan is vooral bekend vanwege de grote uitbarsting op 18 mei 1980, de eerste sinds 123 jaar.
Dit was de meest dodelijke en verwoestende vulkaanuitbarsting in de geschiedenis van de Verenigde Staten.
Bij de uitbarsting kwamen 57 personen om het leven en raakten 200 huizen, 47 bruggen, 24 km spoorweg en 300 km weg vernield.
De uitbarsting werd voorafgegaan door een beving van 5,1 op de schaal van Richter waarbij de top van Mount Saint Helens instortte en de berg 400 m lager werd.

De hoeveelheid energie die vrijkwam bij de grote uitbarsting van 1980 was vergelijkbaar met honderdvijftigmaal de kracht van de atoombom op Hiroshima.
Voordat de eigenlijke eruptie plaatsvond steeg een enorme pliniaanse wolk uit de kratermond.
De uitbarsting had een VEI (De vulkanische-explosiviteitsindex (Engels: Volcanic Explosivity Index), afgekort VEI, is een maat voor de grootte van vulkanische uitbarstingen.) van 5.

Een grote pyroclastische wolk (gloedwolk), met een temperatuur van rond de 500 graden Celsius, verwoestte alles op zijn weg naar beneden.
Er ontstond een flinke krater (caldera).
Tot in de wijde omtrek werden de bomen platgegooid en de omgeving werd "gezandstraald" over een oppervlak van ca. 600 km².
Onbeschermde personen die door deze pyroclastische stroom werden overvallen werden binnen enkele tellen levend gekookt.
Als de vulkaan niet in een zeer dunbevolkt gebied had gelegen had het aantal slachtoffers enorm kunnen zijn.
De vulkaan was al lang niet meer actief geweest, maar sinds zijn 'ontdekking' in de 18e eeuw noteerde men enkel wat kleinere uitbarstingen.

In de maanden voor de uitbarsting van werd de berg al in de gaten gehouden door de United States Geological Survey (USGS) en werden er mensen geevacueërd.
Op de ochtend van 18 mei 1980 rapporteerde David A. Johnston, een vulkanoloog bij de USGS, als eerste dat de uitbarsting was begonnen.
Enkele tientallen seconden daarna werd hij op zijn veilig geachte observatiepost op 10 km (!) afstand gedood door de pyroclastische wolk.

In september 2004 begon de berg opnieuw te roken, maar een grote uitbarsting bleef achterwege.
Op 8 maart 2005 stootte de vulkaan een ruim 10 km hoge wolk van as en stoom uit, waarna een lichte aardbeving volgde met een kracht van 2,5 op de schaal van Richter.
De rookwolk, die ongeveer een half uur aanhield, was vanuit de wijde omtrek zichtbaar.

Al vóór de catastrofale uitbarsting van de vulkaan was een gebied ingedeeld in twee gevarenzones.
De rode zone lag het dichtst bij de vulkaan en gold als het gevaarlijkste gebied.
De blauwe zone duidde eveneens gebied aan waar levensgevaar dreigde, maar het gevaar gold in dit gebied als minder ernstig.
Het overgrote deel van de slachtoffers viel echter buiten deze zones.
Dit kwam doordat de zones gebaseerd waren op een uitbarsting waarbij de assen en het puin recht omhoog zouden worden geschoten.
De uitbarsting op 18 mei 1980 was echter zijwaarts gericht.

De Buick Model 33 was een van de meest succesvolle Buick's in 1911.

De Model 33 was een 4/5-zitter convertible.

De Model 33 heeft een wielbasis van 2540mm.
Spoorbreedte 1422mm voor- en achteraan.

Deze automobiel heeft een 2.7liter(2715cc) vier-cilinder (2 kleppen per cilinder) in lijn kopklepmotor welke 31pk vermogen geeft.
achterwielaandrijving en twee versnellingen.

Het gewicht bedraagt 841kg, en de benzinetank heeft een inhoud van 45,5liter.

Met een aankoopprijs van 950$ was het nog een vrij goedkope wagen uit de Buick reeks van 1911.

Er werden ongeveer 2.000 stuks geproduceerd.

Schiphol, of Luchthaven Schiphol (in het Engels Schiphol Airport, Amsterdam Airport, Schiphol Airport Amsterdam of Amsterdam Airport Schiphol genoemd), is de grootste Nederlandse luchthaven, en een van de belangrijkste luchthavens van Europa.
Schiphol was in 2010 qua aantallen in passagiersvervoer het vijftiende vliegveld ter wereld.
Het vliegveld ligt in de gemeente Haarlemmermeer en bevindt zich ongeveer 15 kilometer ten zuidwesten van Amsterdam.

Op 17 mei 1920 opende de KLM haar eerste lijndienst: de luchtlijn Amsterdam-Londen.
Schiphol deed dienst als landingsplaats voor Amsterdam.
Dat jaar waren er 440 passagiers.

Schiphol is de thuishaven van de Nederlandse luchtvaartmaatschappijen KLM, Corendon, Martinair, ArkeFly en Transavia.
Daarnaast is het de Europese hub van Delta Air Lines en de derde hub van prijsvechter Vueling.
Ook easyJet gebruikt de luchthaven als hub.
De luchthaven ligt enkele meters onder zeeniveau en telt zes start- en landingsbanen.
Op de plaats waar Schiphol nu ligt, heeft eerder een dorp gelegen: Rijk.
De naam "Schiphol" wordt ook gebruikt als plaatsnaam, evenals Schiphol-Oost en Schiphol-Rijk.

De luchthaven is eigendom van de Schiphol Group (statutaire naam: "N.V. Luchthaven Schiphol"), met als aandeelhouders de Nederlandse Staat, en de gemeenten Amsterdam en Rotterdam.

De naam Schiphol komt al voor in een stuk gedateerd 11 september 1447 ("Sciphol").
De oorsprong van de naam staat niet vast, maar hij zou verwijzen naar een moerasachtig stuk land waar men hout (Gotisch: 'scip') kon halen; naar een bedding voor schepen; of naar de scheepsrampen die juist in deze noordoostelijke hoek van het Haarlemmermeer ("scheeps-hel") veel voorkwamen omdat die lagerwal was bij de meest voorkomende windrichting.
Een andere verklaring die hier enigszins op aansluit wijst op een oud woord 'hol' dat 'graf' betekende.
Weer een andere theorie zoekt het bij een woord dat verwant is met 'hal' (en het Engelse "hall"), wat juist zou duiden op een toevluchtsoord voor schepen in nood, een veilige haven.
Ook kan 'hol' nog duiden op een speciaal aangelegde halfronde dijk in de Haarlemmermeer die er van boven uit zag als een hol.
Hierachter konden schepen schuilen tijdens noodweer.

Volgens een informatiepaneel nabij Bovenkerk van de Stichting 'Oud Aalsmeer' werd 't Schipholl voor het eerst in 1447 genoemd: "Vier maden lands liggende in de Aelsmerbanne in Schipholl".
Betekenis: Laaggelegen land waar takken werden gesneden (Scip = afgesneden tak).
't Schipholl bestond en bestaat uit de Kleine Poel, het Zwarte Pad, het oeverlanden reservaat en het poldertje van Sloothaak met stadskwekerij.
Het gebied behoort waterstaatkundig tot de Buitendijkse Buitenveldertse polder.
Na de noordelijke grenssloot, het voormalige fort en het militaire vliegveld siert nu de nationale luchthaven zich met de naam van dit gebiedje aan de noordoostelijke grens van Aalsmeer: Schiphol.
Die naam is dus in de loop der eeuwen enkele kilometers naar het westen verschoven.

Schiphol wil de komende jaren de capaciteit verder uitbreiden naar 65 miljoen passagiers en tussen de 600.000 en 650.000 vluchten per jaar.
Om de concurrentie aan te kunnen gaan met Frankfurt en Londen Heathrow zou een zevende baan, parallel aan de Kaagbaan, noodzakelijk zijn.
Om dit te realiseren zou er een nieuwe terminal komen aan de noordwestzijde van Schiphol Centrum.
Dit plan is echter in 2009 opzij geschoven.
Hiervoor in de plaats is er in 2010 begonnen aan de realisatie van een nieuw Masterplan 2020-2025.
Dit plan behelst uitbreiding van de pieren ten zuiden van de huidige B-pier, en de aanleg van een nieuwe vertrek/aankomsthal in dit gebied.
Schiphol zal zich blijven concentreren op de hub-functie voor KLM en de SkyTeam luchtvaartmaatschappijen, maar daarnaast ook (sterk) blijven groeien in het low-cost airline segment.
Op de langere termijn na 2020 zullen naar verwachting een aantal chartervluchten (point-to-point leisure vervoer) worden verplaatst naar de regionale luchthavens Lelystad en Eindhoven.

De Buick Model 32 werd geïntroduceerd en geproduceerd in 1911.

De Model 32 was een tweezitter roadster.

De Model 32 heeft een wielbasis van 2286mm.
De spoorbreedte bedraagt 1422mm, zowel voor- als achteraan.

Deze automobiel heeft een 2.7liter(2715cc) vier-cilinder in lijn kopklepmotor welke 25 pk vermogen geeft.
achterwielaandrijving en wee versnellingen.

Het gewicht bedraagt 769kg, en de benzinetank heeft een inhoud van 60liter.

Met een aankoopprijs van 800$ was het de tweede goedkoopste auto van Buick (na de Model 14 Roadster).

Er werden ongeveer 1.150 stuks geproduceerd.

Tenzing Norgay (verm. in het klooster Ghang La (Tibet), °15 mei 1914 - †Darjeeling (India), 9 mei 1986) was een Nepalese sherpa, die samen met Edmund Hillary als eerste de top van de hoogste berg ter wereld, de Mount Everest, bereikte.

Volgens een memo van Edmund Hillary in het archief van de Royal Geographical Society was deze als eerste op de top, hoewel Norgay en Hillary later hadden afgesproken dit niet bekend te maken.

1953 was voor Norgay een belangrijk jaar. Tenzing Norgay was de sherpa-begeleider van Edmund Hillary.
Op 29 mei 1953 bereikten Hillary en Tenzing als eerste mensen het hoogste punt op aarde, de Mount Everest (8848m).

Tenzing Norgay was drager van een hoge Britse onderscheiding voor dapperheid; de George Medaille.

In 1996 trad zijn zoon Jamling Tenzing in de voetsporen van zijn vader.
Tijdens de klim, die ook wel de '1996 Everest disaster' wordt genoemd omdat er acht klimmers uit een ander team omkwamen, bereikte hij samen met twee medeklimmers de top van de Mount Everest.

Het Frans Hals Museum is een gemeentelijk museum in Haarlem en staat bekend als museum van de Gouden Eeuw.
Het museum is opgericht in 1862 en was gehuisvest in het stadhuis dat voor het museum werd uitgebreid met een aantal museumzalen aan het Prinsenhof.
In 1913 verhuisde het museum naar het Oudemannenhuis, een 17e-eeuws hofje aan het Groot Heiligland.

De collectie is gebaseerd op de rijke verzameling van de stad zelf die al vanaf de 16e eeuw is opgebouwd.
Het museum bezit honderden schilderijen waaronder meer dan een dozijn schilderijen van Frans Hals, waaraan het museum zijn naam dankt.
De moderne collectie is te vinden in het museum de Hallen, een dependance van het Frans Hals Museum.

De schilderijen van Frans Hals, van zijn voorgangers, zijn leerlingen, zijn collega’s én zijn concurrenten bieden een prachtig overzicht van de Haarlemse schilderkunst van de Gouden Eeuw (zie ook: schilderkunst in Haarlem).

In de aanloop naar de Gouden Eeuw waren er enkele zeer getalenteerde schilders in Haarlem, Jan van Scorel en Maarten van Heemskerck en later Cornelis Cornelisz van Haarlem, Hendrick Goltzius en Karel van Mander, die de schilderkunst in Haarlem op hoog niveau brachten.
Zij werkten allen naar Italiaans voorbeeld.

Omstreeks 1600 sloegen enkele kunstschilders een nieuwe richting in.
Zij gingen over tot wat nu de typisch Hollandse schilderkunst genoemd wordt:

• alledaagse onderwerpen op “huiskamerformaat” in een realistische stijl
• landschappen
• zeegezichten
• stadsgezichten
• visstillevens
• bloemstillevens
• alledaagse tafereeltjes en portretten

Deze nieuwe ontwikkeling had te maken met maatschappelijke veranderingen.
De economie groeide explosief en een geheel nieuwe klantenkring diende zich aan: de rijk geworden burgers.
Zij vroegen om kleine schilderijen met herkenbare voorstellingen.
De schilders specialiseerden zich in één of twee genres en bereikten daardoor een ongekend hoog niveau.

Van al die nieuwe genres zijn in het Frans Hals Museum schitterende voorbeelden te vinden: portretten van Frans Hals, landschappen van Jacob van Ruisdael, huishoudens van Jan Steen, “ontbijtjes” van Floris van Dijck – stuk voor stuk hoogtepunten van de Gouden Eeuw.

Als gemeentemuseum herbergt het Frans Hals Museum vanouds de kunstwerken van de stad.
Het begin van de collectie van de stad Haarlem werd gevormd in 1581, vlak na de Reformatie, toen Haarlem van de Staten van Holland alle goederen van de katholieke kloosters en andere katholieke instellingen in Haarlem kreeg.
In 1590 schilderde Cornelis Cornelisz van Haarlem in opdracht van het stadsbestuur vier grote schilderijen voor het Prinsenhof, een onderdeel van het stadhuis.
Drie van de vier hangen nu in het Frans Hals Museum.
Toen in 1625 de laatste broeder van het belangrijke Sint-Jansklooster overleed, kwam een deel van de kunstwerken van het klooster in handen van de stad, waaronder Jan van Scorels “Doop in de Jordaan”.

In 1797 werden de schutterijen opgeheven.
Negen grote schuttersstukken uit de verenigingsgebouwen werden in het stadhuis in veiligheid gebracht.
Vier van de negen waren geschilderd door Frans Hals, de overige door Pieter de Grebber en anderen.

In 1862 opende het zogenaamde Stedelijk Museum van Haarlem zijn deuren.
Het was gevestigd in het stadhuis. Er werden 123 schilderijen getoond.
De verzameling werd gestaag uitgebreid met schenkingen en een groot bruikleen van het Sint Elisabeth Gasthuis.
In die tijd kende het museum beroemde bezoekers: Monet, Liebermann, Whistler en anderen bezochten het museum om de werken van Frans Hals te bestuderen.

De collectie werd flink uitgebreid door de in 1875 opgerichte “Vereeniging tot uitbreiding der Verzameling van Kunst en Oudheden”.
Zodat de collectie te groot werd en een eigen gebouw verdiende.

In 1913 werd het Frans Hals Museum geopend in het voormalige Oudemannenhuis aan het Groot Heiligland, een gebouw dat voor die nieuwe functie stevig onder handen was genomen.
De stedelijke collectie verhuisde daarheen.
Sindsdien is de collectie uitgebreid door legaten, schenkingen en aankopen, de laatste mede dankzij de steun van de Vereniging van Vrienden van het Frans Hals Museum en andere instellingen.

Sinds 2000 is Karel Schampers de directeur van het Frans Hals Museum, voorgangers waren onder andere Dick Couvée en Derk Snoep.

Het huidige gebouw van het Frans Hals Museum stamt in oorsprong uit de 17e eeuw: de typisch Hollandse trapgevels aan de voorzijde herinneren aan die periode.
Het museum ligt rondom een binnentuin, die in 17e-eeuwse stijl is aangelegd.

Het museum was oorspronkelijk een Oudemannenhuis, een bejaardenhuis voor mannen.
Wie voor het gebouw staat, ziet meteen dat het oudemannenhuis geen armlastige instelling was.
De toegangspoort (nu de entree van het museum) is fraai versierd met pilasters, een cartouche met wapenschilden en bovenop een beeld van een oude man.
Het Oudemannenhuis werd destijds zo mooi gevonden dat men schreef: het ‘Oldemannenhuys schijnt veel eerder een Paleis van een Prince’.

Het Oudemannenhuis werd gebouwd in opdracht van het stadsbestuur.
Wie het ontworpen heeft, is niet zeker.
Voorheen is gedacht dat Lieven de Key het ontwerp maakte: hij was in die periode ‘stadsmeestermetselaar’ en ontwierp bijvoorbeeld de Vleeshal.
Tegenwoordig echter gaat men er van uit dat het ontwerp afkomstig was van Pieter van Campen (Amsterdam 1568-Haarlem 1615), de vader van Jacob die het Paleis op de Dam bouwde.

Het Oudemannenhuis werd gebouwd in 1607-1611 in opdracht van het stadsbestuur van Haarlem.
Om de bouw te financieren werden een rederijkersfeest en een grote loterij georganiseerd, met een totale opbrengst van maar liefst 55.000 gulden.

Op 1 februari 1609 betrokken de eerste oude mannen het gebouw.
Het waren toen kleine huisjes naast elkaar, gebouwd rondom een vierkante binnentuin.
In elk huisje woonden twee mannen.
Er konden maximaal 60 oude mannen wonen.
In 1810 kreeg het gebouw nieuwe bewoners: 127 wezen werden er ondergebracht.
De oude mannen verhuisden naar het Proveniershuis aan de Grote Houtstraat.
De zolders van de huisjes werden doorgebroken, zodat er ruimte ontstond voor slaapzalen.

In 1854 werd het weeshuis eigendom van de Hervormde Kerk.
Er werd ook nieuw personeel aangenomen, naast de binnenvader en de binnenmoeder.
Er kwamen – in de geest van de Verlichting - nu ook een naaimoeder, een schoolmeester en een kinderjuffrouw in dienst.
In 1858 werd het gebouw uitgebreid met twee klaslokalen.
Ook stadskinderen konden er terecht voor onderwijs.

Het gebouw werd begin 20e eeuw te klein en te duur in onderhoud.
De wezen verhuisden naar een nieuw weeshuis in de Olieslagerslaan.
De gemeente kocht het pand weer terug van de kerk om er de stedelijke kunstcollectie onder te brengen.
Delen van het regelmatig aangepaste gebouw worden gesloopt en in vroeg-17e-eeuwse stijl weer opgebouwd naar een ontwerp van stadsarchitect L.C Dumont.
De oorspronkelijke plattegrond, de toegangspoort en het hoofdgebouw met de oude eetzaal, de regentenkamers en de ziekenzaal van de oude mannen blijven gehandhaafd.

Op 14 mei 1913 werd het museum geopend.
Het werd genoemd naar Haarlems beroemdste kunstenaar: Frans Hals.

De Buick Model 26 en de Model 27 werden geïntroduceerd en geproduceerd in 1911.

De model 26 was een tweezitter variant van de Model 27.

De Buick Model 27 was voorzien van twee deuren voor de passagiers achteraan.

De Model 26 heeft een wielbasis van 2540mm.

De Model 27 een wielbasis van 2692mm.

Ze waren beidde voorzien van een 3.3liter vier-cilinder motor welke 27 pk leverde.

Hun gewicht bedroeg 954kg voor de model 26 en 1036kg voor de Model 27.

De model 26 Roadster kostte 1.050$ en de Model 27 Tourer 1.150$.

De Jonagored is een kleurmutant van het appelras Jonagold ontdekt door de Belgische boomkweker Jos Morren uit het Limburgse Halen.
Hij ontdekte dit ras toevallig nadat één tak uit zijn boomgaard bijzonder fel-roodgekleurde appels droeg.

Dit triploïde ras is vorstgevoelig, net als de standaard Jonagold.
Dit toont zich door het droogvriezen van hele bloemtrossen en de zogenaamde stropdassen (vorststrepen) op de vrucht.
De kleur van Jonagored is donkerder dan die van de standaard Jonagold.
De productie bij virusvrij materiaal is net zo hoog als bij virusvrije standaard Jonagold.

De appel bevat veel voedingsvezels en natuurlijke suikers. Voedingsvezels zorgen voor een goede spijsvertering.
Ze helpen ook bij de opname van andere belangrijke voedingstoffen.
De natuurlijke suikers in appels worden langzamer opgenomen dan gewone suiker.
Daardoor geven ze langer energie.
Daarnaast bevat de appel relatief veel vocht.
Daarom bewaren we al eeuwen een appeltje voor de dorst.

De Jonagored is zoetzuur van smaak.
De Jonagored is het lekkerst als handappel of als dessertappel, door de yoghurt en in de muesli.
Appels zijn een handig tussendoortje en kennen bovendien vele toepassingen.
Verwerk ze in fruitsalades, bak ze in de schil in de oven, vul, stoof of frituur ze.
Maak er sap, saus of appelmoes van, of een compote en vul daarmee een taartbodem of cake.
Verwerk ze in nagerechten en bijvoorbeeld in chutney of jam.
Door het hoge pectinegehalte van appels stolt jam sneller.

Een goede appel moet er gaaf uitzien, is stevig en onbeschadigd.
Appels zijn erg stootgevoelig.
Stoten of butsen veroorzaakt beurse plekken.
Behandel appels dan ook voorzichtig.
Wanneer de appel rijper wordt, voelt de schil vettig aan.
Controleer de kwaliteit door te kijken en te voelen.

Appels zijn na aankoop circa 2 weken houdbaar.
Bewaar appels op een koele, donkere plaats.
Appels die op de fruitschaal liggen worden snel overrijp en doordat ze veel ethyleen produceren beïnvloeden ze bovendien het overige fruit op de fruitschaal nadelig.

Was de appel, verwijder het klokhuis en schil de appel indien gewenst.
Appels verkleuren na het schillen snel.
Voeg een beetje citroensap toe om bruinverkleuring te voorkomen.

Tandpasta is een product waarmee de tanden gepoetst kunnen worden.
Dit wordt gedaan om de mondhygiëne te optimaliseren en te behouden.

In vroegere tijden poetsten de mensen ook al hun tanden, echter niet met tandpasta en een tandenborstel maar met een takje van een geneeskrachtige boom of plant.
Ook zout werd wel gebruikt om tanden mee te poetsen.
De voorloper van tandpasta was tandpoeder.
De antieke Egyptenaren gebruikten een mengsel van as, myrthe, gebroken eierschalen en gemalen puimsteen.
Later werden tal van soortgelijke -en soms vreemdsoortige- middelen gebruikt, onder andere ook gemalen botjes.
In 1824 ontwikkelde de Amerikaanse drogist John Peabody tandpoeder van zeep en glycerine dat met een stokje op de tanden werd aangebracht.

Het voordeel van tandpasta boven tandpoeder is, dat het gemakkelijk op de tandenborstel is aan te brengen.

Tandpasta werd voor het eerst geproduceerd in 1850, door de Amerikaan Washington Wentworth Sheffield.
Deze werd gemaakt van zeep en kalk en aanvankelijk verkocht in een glazen pot ('Dr. Sheffields Creme').
In 1892 werd door Sheffield het bedrijf Beecham's opgericht dat de productie en verkoop van tandpasta krachtig toe deed nemen.
Vanaf dat moment werd de tandpasta in tubes verkocht.

De verkoop van tandpasta startte in Nederland omstreeks 1936.
Het werd vervaardigd in de Erdal-fabrieken te Amersfoort.
Pas na de tweede wereldoorlog werd fluoride toegevoegd om tandbederf te voorkomen.

De volgende stoffen zitten in tandpasta:

• schuur- en polijstmiddelen (ter verwijdering van de tandplaque), zoals Al(OH)3 Voor het schuurmiddel worden ook wel kleine plastic bolletjes gebruikt.
• humectantia (om uitdroging van de pasta te voorkomen);
• detergentia;
• bindmiddel;
• smaak- en zoetstoffen;
• conserveringsmiddelen;
• kleurstoffen;
• water;
• stoffen voor therapeutische- of esthetische doeleinden.

Voor tandpasta voor jonge kinderen en kinderen in de wisselfase worden vaak andere samenstellingen van grondstoffen gebruikt en worden minder agressieve grondstoffen gebruikt.
Dat is nodig omdat melkgebitten andere bescherming behoeven dan de blijvende tanden en kiezen en ook omdat sommige jonge kinderen een deel van de tandpasta tijdens het poetsen doorslikken.
Wellicht heeft dat dan weer te maken met het feit dat kindertandpasta meestal een lekker zoete vruchtensmaak en een vrolijke kleur heeft.

Sommige tandpasta's bevatten gekleurde strepen.
Om dit in de tube niet te laten vermengen moet de pasta of gel vrij visceus zijn en dienen de verschillende delen exact dezelfde dichtheid te hebben.
Het eerste zorgt ervoor dat de pasta's niet mengen bij schudden, het tweede sluit de invloed van de zwaartekracht uit.

In tegenstelling tot wat veel (reclame)afbeeldingen willen doen geloven is de hoeveelheid van een erwt voldoende om de tanden mee te poetsen.

De Buick Model 21 werd geïntroduceerd en geproduceerd in 1911.

Hij werd gemaakt in drie modellen, de touring, de close-coupled touring en de rumble-seat roadster.

Dit model had een wielbasis van 2794mm en een spoorbreedte van 1422mm.
De vier cilinder in lijn motor met 2 kleppen per cilinder, had een inhoud van 4188cc en leverde 39pk.

De marktprijs was 1.500$ (1,550$ voor de roadster).

Luxe, confort, schoonheid en een onberispellijke afwerking waren toen een streven van Buick.
Maar bovenal en voor alles een betrouwbare en krachtige motor.
De buick motoren waren toen wereldwijd bekend voor hun efficiëntie, eenvoud van constructie en mechanische perfectie.

De benzinetank had een inhoud van 56,8 l.
Het verbruik in de stad bedroeg 40,4 l/100km, over lange afstand 14,7 l/100km en gemiddeld 24,1 l/100km.

De HMS Beagle was een zeilschip dat bekend werd door een van zijn passagiers, Charles Darwin.
Op 11 mei 1820 werd de Beagle te water gelaten op de rivier de Theems.
Nadat het vijf jaar in reserve was gehouden werd het op 27 september 1825 omgebouwd.

Van 22 mei 1826 tot 14 oktober 1830 maakte de Beagle zijn eerste reis.
Deze eerste reis was een expeditie naar Patagonië en Vuurland voor hydrografisch onderzoek.
Kapitein was aanvankelijk Pringle Stokes.
Nadat deze zelfmoord had gepleegd, kreeg Robert FitzRoy het bevel.
Er werden vier Vuurlanders meegenomen, met de bedoeling ze tot het Christendom te bekeren, tot zendeling op te leiden en weer terug te brengen naar Vuurland.

Van 1831 tot 1836 maakte de Beagle, opnieuw onder FitzRoy, een reis rond de wereld.
Op deze reis voer ook Charles Darwin mee als natuuronderzoeker.
Vanuit Southampton werden eerst opnieuw de kusten van Zuid-Amerika alsmede de Falklandeilanden bezocht.
Drie Vuurlanders werden weer naar hun geboorte-eiland teruggebracht.
Via de Galapagoseilanden, Australië en Zuid-Afrika keerde men terug naar Engeland.

Tussen 1837 en 1842 werd de Beagle voor de derde keer voor hydrografisch onderzoek gebruikt.
Kapitein was aanvankelijk John Clements Wickham, die al als tweede man aan de tweede reis had deelgenomen, later John Lort Stokes.
Op deze reis werden de kusten van Australië onderzocht, waarbij onder meer restanten van het op de klippen gelopen VOC-schip Zeewijk werden gevonden.

Aan het einde van zijn leven deed de Beagle dienst voor de douane als een anti-smokkel-patrouilleboot langs de kust van Essex.
In 1870 werd het schip verkocht aan schroothandelaren.

De Maeslantkering is een stormvloedkering op de grens van Het Scheur en de Nieuwe Waterweg bij Hoek van Holland.
De kering maakt deel uit van de Europoortkering, het meest recente onderdeel van de Deltawerken.

De bouw van de Maeslantkering begon in 1991.
Op 10 mei 1997 werd de waterkering door koningin Beatrix officieel in gebruik gesteld.
Op deze dag werd de kering om 16.30 uur voor het eerst gesloten, gelijktijdig met het model van de Maeslantkering in Madurodam.

De kosten van het project bedroegen ongeveer 1 miljard gulden, ofwel 450 miljoen euro.

In de oorspronkelijke Deltaplannen was geen afsluiting opgenomen van de Westerschelde en de Nieuwe Waterweg, dit om de havens van Antwerpen en Rotterdam toegankelijk te houden.
In plaats daarvan zouden dijken worden aangelegd.
Halverwege de jaren 80 van de 20e eeuw bleek echter dat de geplande dijken langs de Nieuwe Waterweg niet hoog genoeg waren om het dichtbevolkte gebied van Zuid-Holland Zuid te beschermen.
Het aanleggen van de (verhoogde) dijken zou een bijzonder kostbare zaak worden.
Niet alleen vanwege de kosten van de aanleg zelf maar vooral vanwege het feit dat grote strekkingen van de te verzwaren dijken in stedelijke gebieden liggen.
Voor de verzwaringswerken zou een strook vrijgemaakt moeten worden ten koste van bestaande bebouwing en infrastructuur.

Daarom werd gezocht naar een alternatief, een beweegbare kering.
In de Theems was al eerder een beweegbare kering gebouwd, maar de kering in de Nieuwe Waterweg moest een veel grotere opening hebben.
In 1987 werd het besluit genomen een beweegbare kering aan te leggen.

De kering bestaat uit twee enorme deuren.
De deuren zijn eigenlijk twee drijvende pontons die leeg naar hun plaats kunnen worden gebracht.
Hier aangekomen laat men de deuren vol water lopen, zodat massieve barrières ontstaan.
Als de kering weer open moet gaan, worden de deuren leeggepompt en worden ze naar buiten bewogen.
Hier varen de deuren aan beide zijden weer in een soort droogdok met deur.
De deur gaat dicht en het droogdok wordt leeggepompt.
Zo worden de deuren dus droog bewaard, dit om corrosietechnische redenen.

Een computersysteem, Beslis en Ondersteunend Systeem (BOS) genaamd, beslist automatisch of de kering bij dreigend hoogwater gesloten moet worden.
Dit gebeurt als de waterstand in Rotterdam boven de 3 meter NAP of in Dordrecht 2.90 meter boven NAP dreigt te komen.
Bijzonder is dat dit computersysteem de kering volledig zelfstandig sluit, ook wanneer er geen personeel aanwezig is.
Naast de Maeslantkering bestuurt het BOS ook de Hartelkering.
Omdat de keringen automatisch sluiten, zonder tussenkomst van mensen, worden hoge eisen aan het BOS gesteld.
Dit is dubbel redundant uitgevoerd om uitvallen zo veel mogelijk te voorkomen.
In het geval dat de computer volledig dienst weigert kan het bedieningspersoneel alsnog de beslissing nemen om de kering te sluiten.
De deuren (cirkelsegmenten van 22 meter hoog en 210 meter groot, die op het water drijven omdat ze hol zijn van binnen), draaien vervolgens naar elkaar toe.
Op het moment dat ze elkaar (bijna) raken, stromen ze vol met water zodat ze afzinken naar de bodem en de Nieuwe Waterweg vrijwel volledig wordt afgesloten.
Om te voorkomen dat de deuren beschadigen blijft er een kleine opening (ca. 80 cm) tussen de deuren, maar hierdoor kan slechts weinig water stromen.

De scharnierpunten van de twee deuren vormden voor de bouw een grote technologische stap: ze moesten niet alleen toestaan om de deuren open en dicht te draaien, maar moesten ook in staat zijn om de deuren omhoog en omlaag te laten gaan.
Uiteindelijk zijn hiervoor de grootste kogelgewrichten ter wereld gemaakt; de kogels hebben een diameter van 10 meter.
De kogelgewrichten zijn gemaakt door Škoda.
Dit was de enige fabrikant die ze met de gewenste nauwkeurigheid kon fabriceren.

De horizontale verplaatsing van de deuren wordt bekrachtigd door redundante 5-cilinder-oliedrukmotoren.
Voor deze techniek is gekozen omdat ze zeer betrouwbaar is, en bovendien een constante kracht kan leveren onafhankelijk van de snelheid.
De motoren draaien via tandraderen een tandradbaan aan de bovenzijde van de deur opzij.
De motoren zelf zijn verticaal vrij opgehangen zodat ze bij elke waterstand kunnen werken.

De faalkans bij sluiting van de kering is volgens officiële cijfers 1:100, er zijn echter publicaties die uitgaan van een grotere faalkans.

Op 3 maart 2006 meldde het Algemeen Dagblad op basis van een vertrouwelijk rapport dat de kering veel minder veilig is dan werd gedacht.
De kering had volgens dat artikel slechts een betrouwbaarheid van 1 weigering op 50 sluitingen.
Enkele weken eerder had het televisieprogramma TweeVandaag reeds gemeld dat de kering een nog hogere faalkans heeft.
De Tweede Kamer vroeg het kabinet om uitleg, op initiatief van GroenLinks.

Naar aanleiding van de geconstateerde problemen is in de jaren erna een reeks van maatregelen bepaald, die moeten leiden tot het bereiken van het vereiste veiligheidsniveau van de kering.
De maatregelen, die onder meer betrekking hebben op het onderhoud van de kering, zijn structureel en met succes doorgevoerd.

Als de Maeslantkering gesloten wordt, zal Rotterdam beschermd worden tegen een hoge waterstand.
Echter, een sluiting heeft ook tot gevolg dat één van de drukste waterwegen van Nederland volledig wordt afgesloten voor scheepvaart.
Het spreekt vanzelf dat een sluiting niet zomaar kan plaatsvinden, maar dat er een scala van procedures aan voorafgaat.

Het BOS berekent constant het verwachte waterniveau in de Nieuwe Waterweg.
Wordt er een waterstand voorspeld van meer dan 2,60 meter boven NAP in Rotterdam,dan gaat het systeem automatisch over tot de voorbereidende werkzaamheden voor een sluiting.
Dit hoeft niet te betekenen dat de Maeslantkering werkelijk sluit.
Deze moet gesloten zijn wanneer het peil van 3,00 NAP is bereikt.

Het systeem blijft het waterniveau berekenen en als er geen veranderingen in positieve zin plaatsvinden, dan wordt uiterlijk 6 uur voor de daadwerkelijke sluiting het Haven Coördinatie Centrum gewaarschuwd.
Zij bereiden zich voor om aan schepen het bericht af te geven dat het zeer waarschijnlijk is dat binnen een bepaalde tijd de waterweg wordt afgesloten.
Vier uur voor sluiting wordt dit bericht daadwerkelijk aan de schepen gemeld.

Twee uur van tevoren wordt al het scheepvaartverkeer gestremd, om te zorgen dat de waterweg volledig vrij is om de deuren te laten afzinken.

Een half uur voor sluiting wordt het waterniveau in de dokken waarin de deuren liggen, op gelijk niveau gebracht met het waterniveau in de Nieuwe Waterweg.
De daadwerkelijke duur van het volstromen van de dokken is 6,5 minuten.
In het stormseizoen zijn de dokken zelfs constant gevuld.

Dat dit afzinken zo lang duurt komt doordat de deuren gecontroleerd moeten zinken.
Tijdens het zakken ontstaat er namelijk een stroomversnelling onder de deuren.
Deze waterstroming wordt gebruikt om de zogenoemde drempel waarop de deuren uiteindelijk moeten rusten, schoon te spoelen, zodat het zeewater van de Noordzee zo goed mogelijk wordt gekeerd.

Op 8 november 2007 werd de Maeslantkering voor het eerst sinds de bouw in stormcondities gesloten, vanwege de hoge waterstand en de harde noordwesterwind.
Voor deze sluiting was het niet zeker of de Maeslantkering wel echt zou werken.
De sluiting op 8 november begon om 23.05 uur.
De volgende dag, 9 november, werd de kering vanaf 17.45 uur weer geopend.
Na het leegpompen van de keerwanden werd de kering vanaf 20.00 uur teruggevaren.
Om 20.20 uur was de doorgang weer vrij voor de scheepvaart.

Tegelijk met de Maeslantkering is ook de Hartelkering bij Spijkenisse gesloten.
De keringen zijn beide gedurende twee hoogwaters gesloten geweest.
De reden hiervoor was dat er pas na het tweede hoogwater werd voldaan aan de voorwaarden om te openen.
De waterstand aan de zeezijde van de kering moet dan lager zijn dan de waterstand achter de kering.

Om de Maeslantkering te testen, wordt deze elk jaar 1 maal gesloten.
Dit heet een functioneringssluiting.
Dit was tot nu toe steeds op een zaterdag in de weken voor 15 oktober (start van het stormseizoen).
De functioneringssluiting is publiekelijk toegankelijk.
Iedereen die dat wil kan de sluiting bijwonen vanaf het terrein rond het Keringhuis.