De bonte krokus (Crocus vernus) is een bolgewas uit de lissenfamilie (Iridaceae) .
Deze sierplant komt uit de gebergten van Midden- en Zuid-Europa en groeit daar op allerlei grazige plaatsen.
In de grond zit een stengelknol met vlezige schubben.
In het voorjaar verschijnen tegelijkertijd bladeren en bloemen uit een witachtige schede.

Er zijn twee ondersoorten :

Crocus vernus (L.) Hill subsp. albiflorus (Kit.) Asch. & Graebn., uit de mesofiele, West- en Mid-Europese alpenweiden, heeft een witte bloem met een paarse buis
Crocus vernus (L.) Hill subsp. vernus, uit de mesofiele, Mid- en Zuidoost-Europese subalpiene hooiweiden, heeft een grotere paarse bloem.

De meestal drie bladeren zijn onbehaard en hebben een lengte van circa 4 cm.
Ze zijn voorzien van een overlangse witte streep.

Bonte krokus wordt veel gekweekt en behoort tot de stinzenplanten.
De grootbloemige krokussen met witte, paarse of gestreepte bloemen zijn afgeleid uit selecties van Crocus vernus.
De Gele krokus (Crocus flavus) wordt gekweekt als sierplant, verwildert en houdt soms stand in grasvelden.
Gele krokus komt voor in Zuidwest-Azië en Zuidoost-Europa.

De bonte krokus bloeit van februari tot juni, naargelang de hoogte.
De bloem, die wit met een paarse buis (Crocus vernus subsp. albiflorus) of paars (Crocus vernus subsp. vernus) is, wordt door bijen en hommels bestoven.
De zes bloemdekbladen zijn eirond of enigszins langwerpig en hebben een stompe top.
Er zijn drie meeldraden en gekroesde, oranje stempels. Het vruchtbeginsel zit onder de grond.

Nederland:
Vrij zeldzaam, maar plaatselijk algemeen ingeburgerd als stinzenplant op verspreide plaatsen. Het meest in Fryslân, bij de Utrechtse Vecht en in de duinstreek.

België:
Zeer zeldzaam ingeburgerd in de Kempen. Niet in Wallonië.

De bonte kraai (Corvus cornix) is een kraaiensoort die in de Benelux als wintergast kan worden waargenomen.
Het aantal overwinterende bonte kraaien in Nederland en België is de afgelopen decennia sterk verminderd.

Tot voorkort werden de bonte kraai en het nauw verwante familielid, de zwarte kraai, als één soort beschouwd.
Geografisch gezien hebben beide soorten een verschillende verspreiding, die elkaar echter over een zone van ongeveer 150 kilometer breedte overlappen.

De bonte kraai is zeer nauw verwant aan de zwarte kraai.
Rond de Elzas, waar beide soorten voorkomen, wordt tussen beide soorten gebroed.

De bonte kraai komt voor in Ierland, Schotland, Scandinavië en in grote delen van Midden-, Zuid- en Oost-Europa.
In West-Europa ontbreekt de soort als broedvogel.

Naast het typerende kraaiengeluid dat ook deze soort maakt is deze soort in staat tot het voortbrengen van een ander typerend geluid.
Dit geluid wordt meestal gebruikt bij het landen om andere soortgenoten kennis te maken van zijn/haar aanwezigheid.
Vanwege dit typische geluid heeft deze kraai in Italië de bijnaam Corvus Oreiaoechie, vrij vertaald : Oerieoekiekraai.

Bonte kraaien kunnen in allerlei habitats aangetroffen worden, maar houden zich vooral in het buitengebied op, waar ze zoeken naar beschikbaar voedsel op akkers, langs wegen en spoordijken, en op tal van andere plaatsen.

Bonte kraaien zijn alleseters en opportunisten. Insecten, aas, kleine zoogdieren, slakken en aangespoelde zeedieren worden gegeten. Ook menselijk afval wordt graag uitgeplozen in de hoop iets eetbaars te vinden, hetgeen vaak goed lukt.

De aantallen bonte kraaien in Nederland nemen sterk af.
Gebleken is dat bonte kraaien uit Scandinavië steeds noordelijker blijven overwinteren en daardoor Nederland niet meer zo vaak bereiken als decennia geleden.
In Nederland worden overwinterende bonte kraaien vooral in de noordelijke provincies gezien.
Tegenwoordig gaat het vooral om solitaire vogels, waar voorheen groepen zwervende bonte kraaien waargenomen konden worden.

In Vlaanderen worden slechts af en toe solitaire vogels waargenomen.

De bonte knaagkever (Xestobium rufovillosum) is een kever uit de familie klopkevers (Anobiidae).

Andere namen zijn bonte klopkever of grote houtwormkever.

De bonte knaagkever wordt ongeveer 6 tot 8 millimeter lang, de kleur is bruin met een zeer fijne, geelrode beharing op de dekschilden.
De wetenschappelijke naam is hiervan afgeleid; rufus betekent rood en villosum betekent fijnbehaard.
Deze vlekkerige beharing is naast het ontbreken van groef-achtige putjesrijen een belangrijk verschil met de gewone houtwormkever (Anobium punctatum), die met een lengte van ongever 4 mm ook kleiner blijft.
Beide soorten hebben een gedrongen uiterlijk, de kop zit half verborgen onder het halsschild.

De bonte knaagkever heeft als larve een voorkeur voor eikenhout, maar wordt ook wel op andere loofhoutsoorten aangetroffen, slechts zelden in naaldhout.
Maar ook levend eikenhout kan al aangetast zijn.

De vrouwtjes zetten de eitjes af op wat vochtiger hout, in tegenstelling tot de gewone houtwormkever, die in droog hout leeft.
De larven eten namelijk alleen hout dat is aangetast door bepaalde soorten schimmels, die niet groeien onder droge omstandigheden.
De bonte knaagkever is met name een plaag in vochtige gebouwen, de schimmel verergert tevens de aantasting.
De bestrijding bestaat voornamelijk uit het droog maken van het hout door condens beter af te voeren of beter te ventileren.
Dit zal de kever uiteindelijk doen verdwijnen omdat de larven zich niet kunnen ontwikkelen.
Ook kan zowel de kever als de schimmel met bestrijdingsmiddelen worden aangepakt.

In plaats van met chemische bestrijdingsmiddelen kan het aangetaste hout ook bestreken worden met petroleum.
Dat wordt als speciaal voor houtworm bestemd product onder een andere naam heel duur verkocht, maar in de vorm van reukvrije lampolie is het net zo effectief doch veel goedkoper.

Zoals alle klopkevers tikken de dieren met het verharde halsschild en kop tegen het hout om de andere sekse te lokken.
Vroeger dacht men uit bijgeloof dat dit kloppen een teken was dat het laatste uur had geslagen en men spoedig zou sterven.
Hierdoor worden sommige klopkevers, zoals de gewone houtwormkever, ook wel doodskloppertje genoemd.

De bonte knaagkever wordt in andere talen wel 'klok des doods' genoemd, in het Engels death watch beetle en in het Duits Totenuhr.
Deze benaming komt uit de scheepvaart: als men dit diertje aantrof, wist men dat het hout van het schip tot in de kern rot en het schip verloren was.

De bonte klauwierkraai (Strepera graculina) is een vogelsoort uit de familie orgelvogels.

Het is een grote zwarte vogel uit het oosten van Australië en Lord Howe Island.
Het is een vogel die lijkt op een kraai en wordt tot 50cm groot.

Er zijn zes ondersoorten gekend van deze vogel uit de orde van de zangvogels.

De bonte klauwierkraai is meestal standvastig, maar sommige populaties die in hoger gelegen gebieden wonen trekken in de koude winterperiodes toch naar het laagland.

De bonte klauwierkraai is een omnivoor, hij leeft van allerlei bessen en zaden, ongewervelden, vogeleieren en ook jonge vogels staan op het menu.

Deze vogel lijkt wel enigszins op de zwartrugfluitvogel (Australian Magpie) en de Butcherbirds.

De bonte klauwierkraai komt voor zowel in het regenwoud, bosgebieden, velden en stadsranden.

In de jaren '40 en '60 werd hij in de wintermaanden wel eens opgemerkt in de steden Sydney en Canberra.

Tegenwoordig verblijven ze er het ganse jaar door en ze broeden er zelfs.
Het is ondertussen een domminante soort in de parken van Sydney.

Ondertussen komen ze ook voor in zuid-oost Queensland, tot in Brisbane.

Er zijn geen recente cijfers bekend, maar een rapport uit 1992 vermeld dat hun aantal van 3 miljoen in 1960 was verdubbeld to 6 miljoen in 1990.

De bonte haakbladroller (Ancylis badiana) is een nachtvlinder uit de familie Tortricidae, de bladrollers.
De vlinder heeft een spanwijdte tussen de 12 en 16 mm.

De bonte haakbladroller komt verspreid over het palearctische gebied voor.

In Nederland is de soort zeldzaam en in België is de soort schaars, maar wordt in alle provincies aangetroffen.

Ze zijn te verwarren met Ancylis paludana die een bleke achtervleugel heeft en over het algemeen een blekere indruk maakt en Ancylis uncella die veel bruiner is en de karakteristieke tekening mist.

De vlinders zijn vooral actief rond zonsopkomst en zonsondergang en komen matig op licht.

De bonte grasuil heeft als waardplanten diverse soorten klaver (trifolium), wikke (Vicia), Lathyrus en grote kattenstaart (Lythrum salicaria).

Het is vooral een soort van natuurlijke graslanden en velden, ruderale terreinen, bosranden en open plekken in bossen.

De vliegtijd van de eerste generatie is van april tot juni en van de tweede generatie eind juli tot begin september.

De rups is vuilwit met een bruine kop en nekschild en leeft tussen samengesponnen bladeren op de waardplant.

De bonte grasuil (Cerapteryx graminis) is een nachtvlinder uit de familie Noctuidae, de uilen.
De voorvleugellengte bedraagt tussen de 12 en 17 mm.

Cerapteryx: keras = een horen en pteux = een vleugel. Naar de vertakte lengtestreep op de voorvleugel die aan een gewei doet denken. Gewei is antler in het Engels, vandaar de Engelse naam Antler Moth.
graminis: gramen, graminis = gras.

Een gewone soort die verspreid voorkomt in heel Nederland en België.

De soort kan soms schadelijk zijn.

In 1987 was er een massaontwikkeling van rupsen in de vegetatie van bochtige smele in dennenbossen op de Veluwe.

De bonte grasuil heeft als waardplanten diverse harde grassen, waaronder bochtige smele, borstelgras en pijpenstrootje.

De bonte bessenvlinder is vooral te vinden in graslanden, duinen, heiden en naaldbossen.

De vlinder kent één generatie die vliegt van eind juni tot in oktober.
Ze zijn ook overdag actief.

De rups foerageert ´s nachts op de wortels van de waardplant en verbergt zich overdag in de grasvegetatie.

De eieren worden in vlucht rondgestrooid in het gras en overwinteren.

Oude Nederlandse naam : grasuil

De bonte bessenvlinder (Abraxas grossulariata) of Harlekijn is een nachtvlinder uit de familie Geometridae, de spanners.

Abraxas: abraxas is een Koptisch woord toegeschreven aan Egyptische gnostiek (2e eeuw v.C.); dit woord moet 365 aangeven (de dagen in een jaar) onder toevoeging van de getalswaarde van de Griekse letters. Als versieringen te gebruiken bij toverformules en bezweringen, gecombineerd met mystieke figuren, dieren en menselijke vormen. Abacadabra is ook zo'n woord. Verder heeft het geen enkele enthomologische betekenis.
grossulariata: Ribes grossularia (tegenwoordig R. uva-crispa), kruisbes, een van de voedselplanten van de rups

Een gewone soort die verspreid over het hele land voorkomt.

De vlinder heeft een spanwijdte van 18 tot 25 millimeter.

Lijkt wel enigszins op de porseleinvlinder (A. sylvata).

De bonte bessenvlinder heeft als waardplanten diverse (bessen)struiken en -bomen.
In tuinen worden kruisbessen soms volledig kaal gegeten; soms ook massaal op gecultiveerde kruipende kardinaalsmuts.

De bonte bessenvlinder is vooral te vinden in (volks)tuinen; ook heiden, struwelen en bosranden.

De vliegtijd is van half mei tot eind augustus in één generatie.

Ze worden soms rustend waargenomen op bladeren van onder andere braam en houden zich dood als ze worden gevangen of aangeraakt.
Zowel de vlinders als de rupsen worden vanwege de opvallende signaalkleuren niet door vogels gegeten.

De soort overwintert als jonge rups laag op de waardplant of in de strooisellaag en verpopt zich op de plant in een losse doorzichtige cocon, waarin de zwart met geel gekleurde pop goed zichtbaar is.

Oude Nederlandse naam : bessenspanrups, harlekijn

De bonte beer (Callimorpha dominula) is een dagactieve nachtvlinder uit de familie Arctiidae, de beertjes.

De aanduiding beer heeft deze soort gemeen met de grotere soorten uit de familie van de beervlinders (Arctiidae).
De naam beervlinders heeft deze familie te danken aan het uiterlijk van de rupsen die dicht behaard zijn en daardoor aan een beer doen denken.
De vlinder van de bonte beer is opvallend bont getekend.

Een zeer zeldzame soort die alleen in het uiterste zuiden van Nederlands Limburg inheems is.

De vlinder heeft een spanwijdte van 45 tot 55 millimeter.

Lijkt wel enigszins op de roomvlek (Arctia villica).

De bonte beer heeft als waardplanten diverse planten en struiken, waaronder gewone smeerwortel, koninginnenkruid, brandnetel, braam, wilg, kamperfoelie en moerasspirea.

De bonte beer is vooral te vinden in moerassen, op rivieroevers, natte graslanden en andere vochtige gebieden.

De vliegtijd is van begin juni-begin juli in één generatie.

De vlinders vliegen overdag, bezoeken bloemen van onder andere distels en zitten vaak te rusten op bladeren.
De mannetjes vliegen aan het eind van de middag en het begin van de avond in wilde patrouillevluchten heen en weer.
Ze vliegen ook ´s nachts en komen op licht.

De rups foerageert overdag bij zonnig weer.
De soort overwintert als rups.

Oude Nederlandse naam : jonkvrouw, juffertje, spaanse vlag

De bonte bandspanner (Epirrhoe tristata) is een nachtvlinder uit de familie Geometridae, de spanners.

Epirrhoe: epirrhoe = een rivier, een overstroming. Dit verwijst naar de golflijnen op de vleugels.
tristata: tristis = somber, triest; dit wijst op de zwart/wit tekening die droefheid uitstraalt.

De vlinders vliegen zowel in de schemering als overdag.
De voorvleugellengte bedraagt tussen de 11 en 13 millimeter.

Een niet zo gewone soort die vooral voorkomt op de zandgronden in het binnenland, in België vooral in het zuiden.

Lijkt wel enigszins op een klein donker exemplaar van de gewone bandspanner (E. alternata).

De bonte bandspanner heeft als waardplanten walstro-soorten.

De bonte bandspanner is in Nederland en België een schaarse soort.

De vlinder kent twee generaties die vliegen van begin halverwege april tot halverwege september.
Hij overwintert als pop in een cocon op de grond.

Oude Nederlandse naam : vals zwartopwitje

De bontbekplevier (Charadrius hiaticula) is een vogel uit de familie van plevieren (Charadriidae).

De bontbekplevier lijkt veel op twee andere in Nederland voorkomende plevieren, de kleine plevier en de strandplevier.
De bontbekplevier is te herkennen aan de oranje snavel met de zwarte punt.
In de vlucht is duidelijk een witte vleugelstreep te zien.

Het voedsel bestaat voornamelijk uit insecten, weekdieren en kreeftachtigen, die meestal gevangen worden na een korte achtervolging.
Het foerageergedrag bestaat uit een afwisseling van stilstaan en rennen.

Het nest van de bontbekplevier bestaat uit een onopvallend kuiltje, waarin ongeveer vier uitstekend gecamoufleerde eieren gelegd worden.
Bij verstoring van het nest doen de vogels alsof ze gewond zijn om op deze manier de aandacht van de verstoorder te trekken en deze weg te leiden bij het nest.

In Nederland en België kunnen bontbekplevieren het hele jaar door gezien worden.
Als broedvogels zijn ze schaars, als trekvoegels komen ze in vrij grote aantallen voor, vooral langs de kust tijdens de najaarstrek in de nazomer en herfst (augsutus september) en de voorjaarstrek (april-mei).
Er zijn ook overwinteraars, maar die trekken weg bij te strenge vorst.

het aantal broedparen in Nederland tussen de 430 en 470.
Dit is erg weinig, daarom staat de bontbekplevier als kwetsbaar op de Nederlandse rode lijst en als zeldzaam op de Vlaamse rode lijst.

Het bont zandoogje (Pararge aegeria) is een dagvlinder uit de subfamilie Satyrinae, de zandoogjes en erebia's.
Het bont zandoogje komt in een groot deel van het Palearctisch gebied voor, maar niet in Midden- en Noord-Scandinavië.

Het bont zandoogje kan in heel Vlaanderen waargenomen worden.
In Wallonië, Nederland en Duitsland is het Bont zandoogje een algemene standvlinder, die in de laatste twee landen schaarser wordt naar het noorden toe.

Men onderscheidt twee ondersoorten

Pararge aegeria aegeria, met oranje vlekken, voorkomend in Zuid-Europa, Noord-Afrika en Libanon,
Pararge aegeria tircis, met flets-gele vlekken.

Het Bont zandoogje is vooral te vinden in open loof- en naaldbossen of aan bosranden, maar wordt ook waargenomen in tuinen in bosrijke omgevingen en tuinen met een bosaspect, in holle wegen en beschutte houtkanten.

De vlinder vliegt meestal in twee generaties per jaar waarvan de eerste vliegt van midden april tot midden juni (met een piek tussen 20 april en 20 mei) en de tweede van eind juni tot begin oktober (met een piek tussen 10 juli en 20 augustus).
In warme jaren kan een kleine derde generatie vliegen.

De eerste vlinders van de tweede generatie kunnen samen vliegen met de laatste van de eerste generatie, terwijl de laatste vlinders van de tweede generatie kunnen samenvliegen met de eerste van een partiële derde generatie.

De vliegactiviteit is afhankelijk van zonneschijn en beide geslachten gebruiken zonbeschenen delen van de vegetatie om hun lichaamstemperatuur tussen 32-34,5°C te houden.

Het vrouwtje legt haar eitjes op half in de schaduw staand gras.
De rups leeft van gras, zoals roodzwenkgras, kortsteel, straatgras, veldbeemdgras, kropaar, pijpenstrootje en witbol.