Berenoor (Arctotis) is een geslacht van hoofdzakelijk eenjarige planten uit de composietenfamilie (Asteraceae). Er zijn ongeveer 50 soorten. De Nederlandse naam berenoor slaat waarschijnlijk op de bloemen.
Sommige soorten worden als tuinplant gekweekt. Ze hebben wollige, grijsgroene, sterk ingeneden bladeren. De bloemen lijken op die van de gewone margriet.
Kenmerkend voor het geslacht is de grijsviltige beharing aan de boven- of onderzijde van het blad. Het kenmerk van de hybridesoorten is de donkerkleurige band rond de bloembodem. Ze groeien uit tot een liggende, bodembedekkende beplanting.
Berenoor is een geschikte snijbloem.
Arctotis grandis
Hybriden van de berenoor worden zo'n vijfenveertig centimeter hoog en breed. De grijzige, donzige beharing zit aan de onderkant van de bladen. Bloemen zijn tot wel tien centimeter groot. Binnen de hybriden zijn er verscheidene tinten verkrijgbaar, variërend van gele tot warmrode tinten.
Arctotis acaulis
Arctotis moet worden geplant op een goed waterdoorlatende, ietwat zandige plaats in de tuin. De hoofdbloei van de plant is aan het begin van juni. De verwelkte bloemen kunnen het beste worden verwijderd. Dit verlengt de bloeiperiode aanzienlijk. Eind augustus loopt de bloei terug. Hybriden zijn gemakkelijk te stekken. Dat kan op elk gewenst moment en ze wortelen snel.
De berendruif (Arctostaphylos uva-ursi) is een plant uit de heifamilie (Ericaceae). De soort staat op de Nederlandse Rode lijst van planten als zeer zeldzaam en sterk afgenomen. De Nederlandse naam berendruif is afkomstig van de veronderstelling dat beren de vruchten erg lekker zouden vinden. In Nederland komt de plant in de duinen van Terschelling voor. Hier zijn al sinds de vijftiger jaren van de vorige eeuw drie groeiplaatsen aanwezig. Een van de groeiplaatsen, in het reservaat de Boschplaat, is in 2004 door een grote brand getroffen, maar de groeiplaats heeft de brand overleefd.
Engels : Kinnikinnick Duits : Echte Bärentraube Frans : Raisin d'ours of Busserole
De berendruif komt op heel het noordelijk halfrond voor:
- De soort komt voor in Europa van IJsland, Noordkaap en Noorwegen tot aan Zuid-Spanje (Sierra Nevada), Italië (Alpen) en de bergen van Noord-Griekenland. - In Azië van Siberië tot in Turkije, de Kaukasus en de Himalaja. - In Noord-Amerika van Alaska, groenland en Canada tot in de Rocky Mountains van Mexico.
Arctostaphylos uva-ursi auteur : Walter Siegmund CC 2.0
De berendruif is een in Nederland 30-60 cm hoog struikje met kruipende stengels, die aan de top omhoog staan. De glanzende, groene, omgekeerd eironde bladeren blijven één tot drie jaar aan de struik zitten. Het struikje bloeit van maart tot april. De witte of roze bloemen zitten in korte overhangende trossen. De bessen zijn rood. Ze worden gegeten door vogels, maar zijn voor de mens giftig.
berendruif bloemen auteur : Yvonne Zimmermann CC 3.0 Germany
De struik wordt ook als sierplant (bodembedekker)gebruikt. De bladeren van de berendruif worden in medicinale drankjes verwerkt. Ze bevatten onder meer arbutine, dat desinfecterend werkt in de urinewegen.
Een berceau (of loofgang) is een pad waarbij aan beide zijden heggen staan, die aan de bovenzijde met elkaar zijn verbonden, zodat een soort tunnel ontstaat.
Een tuinonderdeel dat al stamt uit de 17e eeuw en tegenwoordig in een moderne en aangepaste vorm steeds vaker weer wordt toegepast is de berceau. Een ander woord voor berceau is loofgang, verwijzend naar de loofbomen waarmee de berceau oorspronkelijk werd gevormd. Het is een duidelijk architectonisch element die een tuin gelijk een heel bijzondere uitstraling geeft. Door te kiezen voor de juiste beplanting, kan men zorgen voor een jaar rond aantrekkelijk beeld.
Berceaus stammen uit de tijd dat het voor adellijke dames mode was er zo wit mogelijk uit te zien, om zich te onderscheiden van niet-adellijke personen die, doordat ze veel in de buitenlucht kwamen, een bruine teint hadden. Door de berceaus kon men buiten wandelen en buiten de zon blijven.
Er zijn nog veel oude berceaus in de Belgische en Nederlandse tuinen aanwezig. In particuliere tuinen, maar ook in openbare parken en landgoederen.
In de Prinsentuin in de stad Groningen zijn nog berceaus aanwezig, evenals op het landgoed De Braak in Eelde. De Groene Bedstede is een 400 meter lange berceau op landgoed Mariëndaal in Arnhem.
moderne berceau foto : Lex van Wijk Hoveniers CC 2.0
Een berceau heeft een sterke ruimtelijke werking. Door de lange afgesloten ruimte ontstaat een duidelijke ruimtelijke werking in één richting. Als je aan het begin van een loofgang staat en je richt je blik op het eindpunt, dan lijkt de loofgang zich naar het einde toe te versmallen. Dit is optisch bedrog, maar geeft wel een sterke lengte richting aan. Een tuin lijkt daardoor ook groter. Dit beeld kan nog eens extra versterkt worden door aan het einde van een berceau een beeld o.i.d. te plaatsen.
Naast de bekende ronde vorm, worden in de moderne tuin ook berceaus of loofgangen gecreëerd met rechte balken. Hierdoor ontstaat hetzelfde effect, maar dan in een moderne strakke uitvoering.
perenlaantje in Hendrik-Ido-Ambacht
De maatvoering voor een berceau is erg belangrijk. In volgroeid stadium moet de loofgang nog steeds een royale doorgang bieden. Ga daarom uit van een minimale maatvoering van 2,5m breed én 2,5m hoog.
Naast de haagbeuk en fruitbomen kunnen alle klim- en leiplanten worden toegepast als begroeiing van een berceau. Afhankelijk van de persoonlijke smaak en het beoogde effect zijn alle klimmers geschikt. Zoals :
Berberis is een geslacht van ongeveer 450 tot 500 soorten bladverliezende en groenblijvende struiken van 1-5 m hoog met doornige scheuten.
Het geslacht komt van nature voor in Europa, Azië, Afrika, Noord-Amerika en Zuid-Amerika. Berberis is nauw verwant aan Mahonia.
In de tuin worden ze zowel ter wille van hun sierlijke bladeren geplant als voor hun gele bloemen en rode of donkerblauwe bessen. Ook voor inbraakbestrijding spelen ze een rol door ze onder lage ramen of in heggen aan te planten, hun doorns zijn een effectief afweermiddel.
De bladverliezende soorten als Berberis thunbergii en Berberis vulgaris vallen op door hun mooie herfstkleur, de bladeren kleuren roze of rood voor ze afvallen.
De gele of oranje bloemen zijn alleenstaand of groeien in trossen van tot twintig bloemen. De 3-6 mm lange bloemen hebben zes kroonbladen en zes kelkbladen, afwisselend in kransen van 3 geplaatst. De kelkbladen zijn evenals de kroonbladen gekleurd. De vrucht is een kleine bes van 5-15 mm lang. Rijp is hij rood of donkerblauw, vaak met een roze of violette glans. Ze kunnen langwerpig of bolvormig zijn. De eetbare bessen zijn rijk aan vitamine C maar hebben een scherpe smaak. De doornen maken oogsten lastig, reden waarom ze weinig worden gegeten. Voor kleine vogels zijn ze echter een belangrijke voedselbron. Deze verspreiden de zaden na vertering.
Berberis vulgaris is de gastheer voor een aantal schimmels als de`Puccinia graminis, die tarwe ernstig kan aantasten.
Berberis glaucocarpa is een neofiet in Nieuw-Zeeland, die daar plaatselijk verboden is.
Berberis buxifolia en Berberis darwinii zijn twee soorten die voorkomen in Patagonië in Argentinië en Chili. Hun eetbare vruchten worden onder meer in jam en gebruikt, maar ook om in te maken. Men zegt dat iedereen die ooit een van deze bessen geproefd heeft, altijd weer naar Patagonië terugkeert. Deze twee planten zijn de nationale planten van Patagonië.
Benzingia is een klein geslacht met acht soorten orchideeën uit de onderfamilie Epidendroideae.
Het zijn kleine epifytische planten uit Ecuador, Peru, Colombia, Costa Rica en Panama, met zeer gevarieerde bloemvormen.
Het geslacht Benzingia is vernoemd naar de Amerikaanse plantenfysioloog David H. Benzing.
Benzingia caudata auteur : Dalton Holland Baptista CC 3.0
Benzingia zijn kleine epifytische planten met een sympodiale groei, zonder pseudobulben, met een smalle, waaiervormige groei en met grijsgroene, hangende bladeren met een korrelig oppervlak, en één korte, okselstandige, liggende of rechtopstaande eenbloemige bloeistengel.
In tegenstelling tot de vegetatieve kenmerken, is de morfologie van de bloemen van de soorten die nu het geslacht bevolken vrij divers. Zo heeft Benzingia reichenbachiana geresupineerde bloemen met een buisvormige bloemlip en een pseudospoor, en een tweelobbig callus met onregelmatige tanden, terwijl de bloemen van het voormalige geslacht Ackermania al dan niet geresupineerd zijn, een zakvormige bloemlip en geen vals spoor dragen. Deze verschillen in bloemmorfologie zijn waarschijnlijk te danken aan verschillende methodes van bestuiving, en lijken de nauwe verwantschapsbanden tegen te spreken.
Benzingia cornuta auteur : Eric in SF
Het geslacht Benzingia werd reeds in 1989 beschreven door Dodson, met enkel de typesoort. Het geslacht is in 2005 uitgebreid met enkele nauw verwante soorten van de geslachten Chondrorhyncha en Stenia, en met beide soorten van Ackermania, op basis van DNA-onderzoek door Whitten et al.
Het geslacht omvat momenteel acht soorten. De typesoort is Benzingia hirtzii.
De belladonnalelie (Amaryllis belladonna) is een plant uit de narcisfamilie (Amaryllidaceae). In het algemene taalgebruik en ook in de plantenhandel worden ook nog andere soorten als Amaryllis aangeduid, in het bijzonder de uit Zuid-Amerika stammende soorten uit het geslacht Hippeastrum.
De belladonnalelie is een bolgewas, waarvan de bol een diameter van 5-10 cm heeft. De plant heeft tongvormige, dof groene, 30-50 x 2-3 cm grote bladeren, die zijn gerangschikt in twee rijen. De bladeren worden in de herfst aangelegd en sterven uiteindelijk laat in de lente af. De bol slaapt vervolgens tot laat in de zomer. Bij de belladonnalelie worden in tegenstelling tot bij Hippeastrum eerst de bladeren aangelegd en pas na het verwelken van de bladeren gaat de belladonnalelie bloeien.
belladonnalelie in de San Francisco Botanical Garden auteur : Stan Shebs CC 3.0
Laat in de zomer produceert de bol een of twee kale, 30-60 cm lange stengels, die elk een cluster van twee tot twaalf trechtervormige bloemen aan hun top dragen. Elke bloem heeft een diameter van 6-10 cm met zes bloembladeren (drie buitenste kelkbladeren en drie binnenste kroonbladeren, die hetzelfde uiterlijk hebben). De kleur van de bloemen is wit, roze of paars. De botanische naam Amaryllis is afkomstig van een herderin uit een pastorale van Vergilius en slaat op elk jong plattelandsmeisje.
De belladonnalelie is een bolgewas, dat in tegenstelling tot Hippeastrum, in de Benelux ook in de tuin kan groeien. De plant moet dan echter in de winter wel goed met bladeren worden bedekt om hem tegen vrieskou te beschermen. De plant kan ook worden opgepot om in de schuur of in de koude kas te overwinteren. Tevens kan de plant in een koel vertrek worden gehouden. De soort komt oorspronkelijk uit Zuid-Afrika en is in de achttiende eeuw vanuit de zuidwestelijke Kaapprovincie ingevoerd.
De belladonnalelie bevat net als Hippeastrum het alkaloïde lycorine.
In België en Nederland is deze plant niet algemeen verkrijgbaar, de bollen kunnen echter wel bij gespecialiseerde bol- en zaadhandelaren worden gekocht.
De Belgische vlag (Abutilon megapotamicum) is een plant uit de kaasjeskruidfamilie (Malvaceae). Het is een tot 2 m hoge struik met dunne, overhangende twijgen. De plant heeft afwisselend geplaatste bladeren, die 5-10 x 2-3,5 cm groot zijn. De bladeren zijn vanuit de hartvormige basis smal driehoekig toegespitst of soms zwak drielobbig en hebben een grofgezaagde rand. De steunblaadjes zijn tot 1 cm lang en tot 0,4 cm breed.
De bloemen groeien solitair of in paren in de bladoksels. Ze hangen aan 2,5-6 cm lage stelen. De rode, tot 3 cm lange kelk is in het knopstadium hartvormig en heeft later gevleugelde uiteinden. De kroonbladeren zijn lichtgeel tot oranje en steken 1,5 cm ver uit de kelk. Midden in de bloem bevindt zich een 1,5 cm lange zuil met daarop vele, donkerpaarse meeldraden met gele helmknoppen. De vruchten zijn vijfdelige doosvruchten, waarvan de delen elk apart opengaan en twee tot zes zaden bevatten
De Belgische vlag is afkomstig uit het zuiden van Brazilië. De soort wordt veel als sierplant aangeplant, ook in België en Nederland.
Abutilon megapotamicum en hun variëteiten worden van begin tot midden voorjaar gesnoeid. De struik bloeit namelijk op hout van het lopende jaar. De struik reageert goed op snoeien. Verwijder altijd uitgebloeide bloemen.
De beklierde ogentroost (Euphrasia rostkoviana) is een plant uit de bremraapfamilie (Orobanchaceae). De soort staat op de Nederlandse Rode lijst van planten als zeer zeldzaam en zeer sterk in aantal afgenomen. De soort komt in Frankrijk met uitzondering van het Middellandse Zeegebied overal voor. De plant komt ook elders in Europa voor zoals in Duitsland en Oostenrijk.
Frans : Euphraise glanduleuse Duits : Wiesen-Augentrost
Beklierde ogentroost is een halfparasiet op grassen en cypergrassen. De wortels van de plant onttrekken water en zouten aan de wortels van andere planten, maar de plant is zelf in staat tot fotosynthese.
De plant komt voor in grasland op kalkhoudende grond.
Beklierde ogentroost - bloem auteur : Michael H. Lemmer CC 3.0
Beklierde ogentroost is een eenjarige plant, die 10-25 cm hoog wordt en bezet is met veel lange klierharen. De plant bloeit van mei tot september met witte bloemen die vaak een lichtpaarse bovenlip en een gele vlek op de onderlip hebben.
De beklierde ogentroost wordt bij oogontstekingen, maar ook bij hoofdpijn en maagpijn gebruikt.
De beklierde duizendknoop (Persicaria lapathifolia, basioniem: Polygonum lapathifolium) of knopige duizendknoop is een algemeen voorkomende, eenjarige plant uit de duizendknoopfamilie (Polygonaceae). De plant komt van nature voor in Eurazië.
Engels : Pale Persicaria, Kellogg's Knotweed, Curly-top knotweed, Dock-leaved smartweed, Dock-leaf Smartweed, Heart's-ease, Water smartweed, Nodding smartweed Frans : renouée à feuilles d'oseille of renouée à feuilles de patience Duits : Ampferknöterich, Ampfer-Knöterich
Beklierde duizendknoop auteur : Olaf Leillinger CC 2.5
De plant wordt 0,1-1,2 m hoog en wortelt vaak aan de onderste knopen. De bladeren zijn 2,5-9 cm lang, groen, lancetvormig en gaafrandig met soms in het midden een donkere vlek. Op de onderkant van het blad zitten ronde, gele kliertjes, waaraan de plant haar naam te danken heeft. Op de stelen van de bloeiwijze zitten geen klieren. De stengelomvattende, vliezige steunblaadjes zijn vergroeid tot een tuitje.
Er wordt soms onderscheid gemaakt tussen ondersoorten, de beklierde Persicaria lapathifolia subsp. lapathifolia en de viltige Persicaria lapathifolia subp. pallida. Bij deze laatste zijn de onderste vijf tot zeven bladeren behaard.
De witte, groenachtige of roze bloemhoofdjes zijn in schijnaren gerangschikt en bloeien van juni tot in oktober.
Beklierde duizendknoop lijkt veel op perzikkruid (Persicaria maculosa), maar onderscheidt zich door de hangende schijnaren en kliertjes op de onderkant van de bladeren.
De vrucht is een nootje.
Beklierde duizendknoop foto : Kristian Peters CC 3.0
De plant komt in West-Europa algemeen voor op akkerland, braakliggende gronden, in bermen langs wegen en oevers en in plantsoenen.
De behaarde boterbloem (Ranunculus sardous Crantz.) is een plant uit de ranonkelfamilie (Ranunculaceae). De soort groeit op vochtige, zeer voedselrijke graslanden en akkers.
Duits : Raue Hahnenfuß of de Sardische Hahnenfuß
Behaarde boterbloem auteur : Kristian Peters -- Fabelfroh CC 3.0
De plant lijkt op de knolboterbloem (Ranunculus bulbosus L.) maar heeft geen knol. De bloempjes zijn kleiner en bleker geel dan de vorige. De kelkbladen zijn teruggeslagen tegen de bloemsteel. Het best te onderscheiden is de plant aan de vruchtjes, deze hebben aan één zijde een rij knobbeltjes. De bloeitijd loopt van mei tot augustus.
Behaarde boterbloem
Het areaal van deze plant is Europa en Noord-Afrika. In Noord-Amerika is de plant geïntroduceerd. In Vlaanderen is de plant algemeen, behalve in de Kempen.
Er zijn meer dan duizend soorten en Begonia is daarmee een van de omvangrijkste geslachten uit de plantenwereld.
Van oorsprong komen begonia's uit vochtige, warme gebieden in een bosrijke omgeving. Er bestaan zowel eenjarige als overblijvende soorten, groenblijvende en bladverliezende soorten. Er zijn zelfs klimmende varianten.
Begonia's hebben vrouwelijke en mannelijke bloemen. De vrouwelijke bloemen zijn herkenbaar aan de driehoekige verdikking onder de bloemen (het vruchtbeginsel).
De naam werd gegeven ter ere van Michel Bégon, een voormalig gouverneur van de Franse kolonie Haiti.
Wie van een onderhoudsvriendelijk terras of balkon droomt en hiervoor niet te diep in zijn geldbuidel wil tasten, moet beslist eens denken aan begonias. Met een minimum aan moeite geeft deze vrolijke bloeier vijf maanden vreugde en kleur aan je huis. De keuze in het assortiment is bovendien zo ruim dat je eindeloos kunt variëren.
verschillende type's bladeren
De kwekers zijn nog steeds op zoek naar nieuwe variëteiten. In zijn op dit moment de pastelkleurige hangende begonias . De modekleuren zijn zalm, roze en abricoos. Ze worden vooral in hanging baskets gebruikt.
Ook gegeerd zijn de tweekleurige Picotee. Het zijn veelbloeiende knolbegonias met een anderskleurige bloemrand . De kleur van de voor- en achterkant van de bloemblaadjes verschilt bovendien.
Combineren : modern groeperen en plezierig tuinieren
Begonias zijn op zichzelf prachtige bloemen. Ze brengen kleur in gelijk welke tuin of terras en het rijke assortiment zorgt voor de nodige afwisseling in kleur, bloemvorm, bladgrootte en bloei.
Je kan de bloemen ook combineren met andere planten of bloemen. Gezien de weelderigheid van de bloei, is de combinatie met fijnere planten het meest aangewezen.
Enkele voorbeelden :
-groepjes van drie of meer grootbloemige dubbele of kroezelvormige (Fimbiatas) begonias voorzien van tusseninaanplanten van fijnwit (Alyssum), blauwe Ageratum, overvloedig bloeiende gele Mimulis of zilverbladerige Cineraria maritima. Het betreft eenjarige planten die vlot verkrijgbaar zijn in tuincentra.-Begonias omboorden met of combineren met zilverplantjes, blauwe Salvia en witte tabak Nicoteana.-Kleinbloemige begonias komen het best tot hun recht te samen met fijne Alyssum of witte Chrysanthenum pa
De beenbreek (Narthecium ossifragum) is een plant uit de familie Nartheciaceae. Het is een zeldzame plant van venige heidevelden, met name aan de rand van beekdalen en ook wel op blauwgraslanden. De soort staat op de rode lijst in Nederland en Vlaanderen.
Duits: Beinbrech, ook Moorlilie, Ährenlilie of Gelbe Moorlilie Engels: bog-, Lancashire- of bastard asphodel Frans: Narthécie des marais, ook Narthécie brise-os, Narthécie ossifrage.
Narthecium ossifragum
Het is een 10 a 30 cm grote overblijvende plant uit de leliefamilie. Zijn heldergele bloemen en doorgaans massale optreden maken de plant in de bloeitijd (juni-augustus) volstrekt onmiskenbaar. Ook in het najaar geldt dat vanwege de grote, oranjerode doosvruchten.
oranjerode doosvruchten auteur : Elke Freese CC 3.0
Lange tijd dacht men dat beenbreek botbreuken bij het vee veroorzaakte. Een mogelijke verklaring is echter dat deze plant uitsluitend groeit op zure bodems, waar niet of nauwelijks kalk in zit, terwijl kalk nodig is voor een stevig skelet. Een andere mogelijke verklaring is dat deze plant uitsluitend groeit op een vochtige bodem waar dieren gemakkelijk in weg kunnen zakken en daarbij botbreuken op kunnen lopen.
De beemdooievaarsbek (Geranium pratense) is een vaste plant uit de ooievaarsbekfamilie (Geraniaceae). De plant komt van nature voor in West-Europa en in Azië, waar het verspreidingsgebied loopt tot West-China.
Duits: Wiesen-Storchschnabel Engels: Meadow Cranesbill Frans: Géranium des prés
beemdooievaarsbek auteur : Algirdas
De plant wordt tot 90 cm hoog. De bloemen zijn meestal blauwpaars, maar kunnen variëren via roze naar wit. Deze worden wel onderscheiden naar :
Geranium pratense (wild, paars/blauw) Geranium pratense forma albiflorum (witte bloemen) Geranium pratense 'Striatum' (cultivar, wit met blauwe vlekken)
Beemdlangbloem (Festuca pratensis) is een vaste plant die behoort tot de grassenfamilie (Gramineae of Poaceae). De plant komt van nature voor in Europa en West- en Midden-Azië en is van daaruit verspreid naar Noord- en Zuid-Amerika en Australië. Beemdlangbloem lijkt veel op rietzwenkgras, maar bij rietzwenkgras zijn de oortjes gewimperd (behaard).
Duits: Wiesenschwingel Engels: Meadow fescue Frans: Fétuque des prés
Beemdlangbloem kan aangetast worden door de bladvlekkenziekte.
De plant vormt een losse pol en wordt 0,3-1 m hoog. Het jonge blad is opgerold. Het donkergroene en van onderen glanzende blad is 3-5 mm breed en 10-20 cm lang.
De bladschijf is langs de randen ruw. De spitse, half stengelomvattende oortjes zijn onbehaard. Het tongetje is 1-2,5 mm lang.
Beemdlangbloem bloeit van juni tot september met rechtopstaande, vrij smalle, 10-20 cm lange pluimen, waarvan de aartjes min of meer naar één kant zijn gekeerd. Alleen tijdens de bloei is de pluim uitgestrekt. De onderste knoop van de bloeiwijze heeft meestal twee zijtakken, waarvan de kortste één tot drie aartjes draagt en de langste drie tot zes. Het aartje is 9-17 mm lang en bevat meestal zeven of acht, geelgroene of violet gevlekte bloempjes.
Beemdlangbloem wordt als voedergras gebruikt, maar kan meestal in een mengsel vooral onder beweidingsomstandighede niet concurreren met Engels raaigras (Lolium perenne), waardoor het snel verdrongen kan worden. Onder alleen maaien kan de soort zich beter handhaven. De rassen worden naar hun doorschietdatum (de datum waarop het eerste aartje net zichtbaar is) ingedeeld in een weide- en hooitype. De weidetypen hebben een wat plattere groei dan de hooitypen.
Beemdkroon (Knautia arvensis) is een plant uit de kamperfoeliefamilie (Caprifoliaceae). De soort staat op de Nederlandse Rode lijst van planten als algemeen voorkomend, maar sterk afgenomen. Beemdkroon komt voor in Europa en Azië.
Duits: Acker-Witwenblume Engels: Field Scabious Frans: knautie des champs, ou scabieuse des champs
Het synoniem Scabiosa arvensis heeft betrekking op het eeuwenoude gebruik van de plant tegen schurft.
De Knautiabij (Andrena hattorfiana) foeragerend op de Beemdkroon (Knautia arvensis). foto : Gérard Minet
Beemdkroon is een vaste plant. De plant wordt 15-60 cm lang en heeft grijsgroene bladeren. De onderste bladeren heel en de bovenste veerspletig. Beemdkroon heeft een vertakte wortelstok (rizoom) en soms ook uitlopers. De stengel is door zeer korte haren grijs en door de langere haren stijf behaard. Beemdkroon bloeit met lila bloemen vanaf juni tot de herfst. Ook komen soms witte of gele bloemen voor.
De bloemen bevatten veel nectar waar zowel dagvlinders als honingbijen en hommels op af komen. Er is zelfs een solitaire bij, de Knautiabij (Andrena hattorfiana) die speciaal afhankelijk is van deze plant. Ook deze bij staat inmiddels op de Rode lijst van Bijen. Ook de knautiawespbij, wordt op deze plant gezien. Deze wespbij (Nomada armata) parasiteert op de knautiabij.
Beemdkroon komt in Nederland voor in bermen en op dijken met vochtige, kalkhoudende grond, maar ook in de binnenduinrand en langs randen met struikgewas komt de plant voor. Elders groeit de plant ook in weiden en houtwallen.
Beemdhaver (Helictotrichon pratense syn. Avena pratense) is een overblijvende plant uit de grassenfamilie (Gramineae of Poaceae) en staat op de Nederlandse Rode lijst van planten als zeer zeldzaam, maar stabiel tot iets toenemend. De plant komt van nature voor in Midden-Europa.
Duits: Echter Wiesenhafer Engels: Meadow oat-grass Frans: Avoine des prés
beemdhaver
De dicht zodevormende plant wordt 30-80 cm hoog met onderaan een- tot twee- knopige, slanke, rechtopstaande stengels. De gladde, samengevouwen, grijsblauwe bladschijf heeft een ruwe rand en is van boven veel lichter van kleur dan van onderen. De zeer ruwe bladscheden zijn ook onbehaard. Het spitse, driehoekige tongetje (ligula) is tot 1,5 mm lang.
Beemdhaver bloeit vanaf mei tot in augustus. De bloeiwijze is een pluim, waarvan de onderste pluimtakken alleenstaan of met twee bij elkaar. De tot 28 mm lange aartjes hebben drie tot zes bloemen en per bloem een kafnaald op het onderste, ongeveer 13 mm lange kroonkafje. Het bovenste kroonkafje is ongeveer 11 mm lang. De as van het aartje heeft aan de randen korte, tot 2 mm lange haartjes en het steeltje onder het aartje is iets verdikt. De beide kelkkafje hebben drie nerven. Het bovenste kelkkafje is ongeveer 15 mm lang en het onderste ongeveer 12 mm lang. De violette helmhokjes zijn ongeveer 5 mm lang.
België: Zeldzaam in het Maasgebied en in de zuidelijke Ardennen. Komt niet voor in Vlaanderen. Rode lijst Wallonië. Ernstig bedreigd.
Beekpunge (Veronica beccabunga) is een plant uit de weegbreefamilie (Plantaginaceae). De stengel en het blad van deze waterminnende plant zijn kaal en iets vlezig.
De plant groeit in beken, sloten aan waterkanten en in vochtig akkerland. Het verspreidingsgebied bestaat uit vrijwel geheel Europa, het westen en noorden van Azië en ook in Noord-Afrika wordt de plant aangetroffen.
De bloempjes zijn blauw en 5-8 mm groot. Er zijn vier kroonblaadjes, waarvan de bovenste het grootste is. Verder zijn er vier kelkblaadjes en twee meeldraden. De beekpunge bloeit in langgesteelde, ijle trossen die in bloei staan tussen mei en september. De bloemtrossen groeien okselstandig, en bevatten twintig tot vijfentwintig bloemen per hoofdje.
Beekpunge draagt een 3-4 mm groot bolvormige doosvrucht die onbehaard is.
De 3,5-5 cm grote bladeren zijn kortgesteeld, eirond tot rond en tegenoverstaand. Het blad is enigszins vlezig en glanst. De plant kan volledig ondergedoken blijven, vooral in snelstromend water, de bladeren zijn dan slapper en langer. De plant is in de winter bladhoudend, de bladeren bevatten antvriesstoffen.
De wat scherp, ietwat bitter smakende bladeren werden vroeger wel gegeten, net als waterkers. In het noorden van Europa gebeurt dat nog steeds als onderdeel van salades. Overdaad schaadt echter: de bladeren en jonge scheuten bevatten diuretisch werkende stoffen.
Basterdwederik (Epilobium) is een groot geslacht uit de teunisbloemfamilie (Onagraceae) met ongeveer 200 soorten wereldwijd. Er zijn echter meningsverschillen over de juiste afbakening van dit geslacht. Zo wordt de soort wilgenroosje in de Flora van België, het Groothertogdom Luxemburg, Noord-Frankrijk en de aangrenzende gebieden wel tot dit geslacht gerekend als Epilobium angustifolium en in de Heukels' Flora van Nederland tot een ander geslacht als Chamerion angustifolium. In de Benelux telt dit geslacht negen tot elf soorten.
Epilobium is van oorsprong een Oudgriekse naam: epi-lob-ion, op een hauwtje een viool wil dat zeggen.
wilgenroosje (Epilobium angustifolium) auteur : TeunSpaans CC 3.0
Het geslacht bestaat voor een groot deel uit vele kleinbloemige soorten met kroonbladen van maximaal 1 cm. Deze soorten die in het Nederlands de naam 'basterdwederik' dragen lijken heel veel op elkaar en zijn alleen te onderscheiden door nauwkeurig de kenmerken te onderzoeken.
De bloemen van dit geslacht zijn roze tot soms bijna wit. De bloemkroon telt bij bijna alle vier kroonbladen, behalve bij het harig wilgenroosje. De kroonbladen zijn aan de top ingesneden. Ze doen daardoor aan een hart denken. De stempel kan de vorm van een knots of van een kruis hebben, wat een onderscheidingskenmerk is bij de kleinbloemige soorten. De stengels zijn behaard en sommige soorten beschikken over klierharen. De stengel kan kantig door verheven lijnen of rolrond zijn. De bladeren zijn vaak eirond-lancetvormig, maar sommige soorten hebben wat bredere bladeren zoals de bleke basterdwederik en de bergbasterdwederik en andere weer wat smaller, zoals bij de moerasbasterdwederik.
kantige basterdwederik(Epilobium tetragonum) gebruiker : Rasbak CC 3.0
In de twintigste druk van de Heukels' Flora van Nederland van 1983 zijn al de soorten die in het Nederlands de naam basterdwederik droegen omgedoopt tot wilgeroosje. De naam basterdwederik was toch wat al te weerbarstig voor roze bloempjes met hartvormige kroonblaadjes, zo werd gezegd. De naam basterdwederik heeft echter wel degelijk betekenis. Basterd wil zeggen 'niet de echte wederik', die in de volksgeneeskunst werd toegepast. Wederik heeft weer bladeren, die wat aan die van de wilg doen denken. In de 21e druk was de naamswijziging weer ongedaan gemaakt en sindsdien heten de kleinbloemige soorten weer basterdwederik.
(4) 
