Volgens Vogue is de brazilian wax passé en laat je best terug je schaamhaar staan

Na jaren van scheren, waxen en epileren is het opnieuw trendy om je schaamhaar weelderig te laten groeien. Dankzij sterren als Lady Gaga en Madonna, tv-personages als die van Gaby Hoffman in ‘Girls’ en Ilana Glazer in Broad City en nu ook dankzij modebijbel Vogue.

Jarenlang al scheren vrouwen (en mannen) hun schaamhaar in alle mogelijke vormen en maten. Helemaal kaal, in een driehoek of landingsbaan, of gewoon netjes bijgetrimd. Maar dat hoeft niet langer volgens de Amerikaanse Vogue. In een artikel op hun website met de titel ‘De volle bos is de nieuwe brazilian: redenen om het waxen voorgoed op te geven’ schrijven ze zoals de titel al zegt dat het terug in de mode is om je schaamhaar onderaan te laten staan.

Paz Stark, eigenares van het gerenommeerde schoonheidsverzorgingssalon Stark Waxing Studio in Los Angeles, vertelt dat meer en meer vrouwen inderdaad vragen om niet meer alles te waxen. “De meeste dames vragen nu om hun haren te trimmen en op te kuisen aan de randen. Ze willen een vollere en natuurlijkere look daar vanonder. Ik heb het gevoel dat de brazilian wax niet uit de mode is, maar dat vrouwen het gewoon op hun eigen manier willen. Minder strak en afgelijnd.”

Groot voordeel

Je schaamhaar heeft trouwens een groot voordeel. Het dient als bescherming van het genitale gebied en dan vooral voor de erg gevoelige vaginaopening. Ook is het absoluut niet minder hygiënisch om je haar te laten staan. Al moet je het wel net als je hoofdhaar behandelen, en dus regelmatig eens een goede wasbeurt geven. (br.hln)

Vanaf dit weekend kijk je porno uit het stenen tijdperk in hartje Brussel

Vanaf zaterdag kan iedereen die dat wil in het hartje van de Europese wijk in Brussel een onvervalst stukje porno uit het stenen tijdperk gaan bekijken: het uit witmarmer gehouwen reliëf ‘De menselijke driften’ van de Belgische beeldhouwer Jef Lambeaux (1852-1908).

Lambeaux, ook de maker van het Brabobeeld op de Antwerpse Grote Markt, hakte zijn acht bij twaalf meter grote kunstwerk uit tussen 1886 en 1898, maar in de meer dan honderd jaar daarna was het vaker niet dan wel te zien. Met het ineengestrengelde, veelal Rubensiaanse bloot wilde Lambeaux menselijke emoties zoals blijdschap, geluk en verliefdheid uitbeelden, naast gewelddadige taferelen als oorlog en verkrachting.

Maar de meeste critici uit zijn tijd keken door een andere bril. Katholieke kranten schreven dat hij ‘met den vleeschduivel bezield’ was en deden zijn allegorie af als ‘een marmeren bordeel’. De toenmalige Belgische koning Leopold II, die op zijn 64-ste al met één been in het graf nog een 16-jarig meisje huwde, was minder bekrompen. Hij kocht het kunstwerk aan en gaf zijn hofarchitect opdracht een paviljoentje te bouwen om het in onder te brengen. Die besteedde dat uit aan een stagiaire, die zijn baas later in bekendheid ruimschoots overvleugelde: het werd het eerste werk van de ster uit de Art Nouveau, Victor Horta.

De samenwerking had bijna automatisch moeten leiden tot een dubbel kunstwerk of beter: een kunstwerk in een kunstwerk, maar dat was buiten deze twee ego’s gerekend: Horta en Lambeaux waren het hevig oneens over hoe het paviljoen, in het Brusselse Jubelpark, er moest komen uit te zien. Vier dagen na de opening ging het alweer dicht en verdween ‘De menselijke driften’ eerst achter een muur en later achter een deur, waardoor kijklustigen – als in een soort peepshow – jaren achtereen enkel door het sleutelgat een blik op het meesterwerk konden werpen.

Alleen tijdens de eerste wereldoorlog was het paviljoen regelmatig toegankelijk. In 1967 gaf koning Boudewijn de grond rond het paviljoen voor honderd jaar in erfpacht aan de Koninklijke familie van Saudi-Arabië, die in het veel grotere oosterse paviljoen ernaast de Grote moskee van Brussel vestigde. Kunstliefhebbers konden maar op het nippertje verhinderen dat Lambeaux’ meesterwerk in stukken werd gehakt, en het Islamitisch en cultureel centrum van België in het Hortapaviljoen een museum voor islamitische kunst onderbracht.

Toch is het verhaal dat De menselijke driften zo lang niet te zien was wegens te aanstootgevend vooral een broodjeaapverhaal en is de werkelijke oorzaak veel ‘Belgischer’, aldus conservator/curator Werner Adriaenssens. “Nadat de grond en het paviljoen in bruikleen waren gegeven was niet meer zo duidelijk wie verantwoordelijk was, en eigenlijk waren er voortdurend problemen met de uitbating.”

Het monumentale werk stond daardoor ook erg te verloederen. “In 2011”, aldus Adriaenssens, “hadden we het geluk dat er een stuk marmer naar beneden kwam.” Dat leidde een grondige restauratie in, en sinds 2015 is Lambeaux’ meesterwerk, behalve ’s winters, weer op regelmatige basis te bezoeken, komende zaterdag voor het eerst weer na de winterstop 2017/18. 

Meer info en kaartjes: www.kmkg-mrah.be. (br.hln)

Deze jeansbroek is nu officieel populairder dan de skinny

De skinny jeans domineerde jarenlang het modebeeld, maar die tijd is voorbij. Volgens verkoopcijfers van onder andere modeketen Weekday en luxewebshop Net-a-Porter wordt de jeans met rechte pijp nu (weer) officieel meer verkocht dan de broek met smalle pijpen. Wij geven tips hoe je dit model draagt en selecteerden de mooiste exemplaren.

Het grootste voordeel aan de jeans met rechte pijpen, is dat die je benen – in tegenstelling tot de skinny – er optisch langer doet uitzien en ook nog eens zwaardere (onder)benen verhult. En dan zeker als je kiest voor een model met een hoge taille. Rol de pijpen op tot net boven je enkels, draag er een hak onder en je benen lijken zo een tiental centimeter langer.

Stylingtips

Weet je na jaren van je benen in een broek met smalle pijpen hijsen, niet direct met wat je een losse jeansbroek combineert? Eigenlijk zijn er geen vaste stylingregels, je kunt een jeans met rechte pijpen op verschillende soorten manieren dragen. Casual, met een losse sweater boven en met sneakers. Of net met een zijden blouse en hoge hakken, de opties zijn legio. Een lange jas of cardigan is ideaal om een bredere poep te verhullen, en zoals hierboven gezegd zorgen hakken en het oprollen van de broek ervoor dat je benen langer lijken. Een bovenstuk in je broek stoppen creëert dan weer optisch (meer) taille.

Een jeans met rechte pijpen, staat het mooist als die een béétje los valt over je benen. Als je niet over een plat achterwerk en smalle benen beschikt, kies je dus best een broek uit die één of twee maten te groot is. Rol onderaan op en draag een riem zodat je de broek niet de hele dag naar boven moet trekken. (br.hln)

E.T. is een meesterwerk, maar toch heeft Spielberg van een ding spijt

E.T. wordt doorgaans gezien als een van de beste films die ooit gemaakt werd. De creatie van Steven Spielberg sleepte negen Oscarnominaties in de wacht, waarvan er vier verzilverd werden, en is volgens een enquête van Rotten Tomatoes de beste sciencefictionfilm ooit. Een meesterwerk, zeg maar, maar toch heeft Spielberg spijt van één ding.

Spielberg is intussen 71 en is al bijna een halve eeuw een grote naam in de filmwereld. Hij denkt echter nog niet aan stoppen, want binnenkort komt ‘Ready Player One’ uit, een nieuwe sciencefictionfilm. De regisseur en producer gaf voor de gelegenheid een interview met ScreenRant, waar hem gevraagd werd naar enkele van zijn beste films. Of hij fan is van het digitaal aanpassen van zijn oudere werken? 

Met klassiekers als Jaws, Indiana Jones en Jurassic Park zijn er genoeg films die Spielberg zou kunnen remasteren, maar de regisseur is dat niet van plan. Hij heeft het immers geprobeerd met E.T., en dat is hem zuur opgebroken. “Toen E.T. opnieuw uitgebracht werd, heb ik vijf shots gedigitaliseerd. De pop van onze ruimtevriend werd daarin vervangen  door een digitale pop, en ik heb ook de wapens van de FBI in een van de scènes vervangen door walkie-talkies.”

Bakken kritiek

De regisseur bekent dat hij zich liet overtuigen door Universal Studios. “Ze hadden gezien dat George Lucas een heleboel aanpassingen had laten uitvoeren bij Star Wars, en ze dachten dat we dat nodig hadden om het publiek te blijven aanspreken. Dus ik deed enkele wijzigingen, en nu bestaat er een heel slechte versie van E.T.” 

Spielberg kreeg ook bakken kritiek van fans. “Sociale media was toen nog niet zo ingeburgerd, maar we kregen toch heel wat negatieve opmerkingen van mensen die vonden dat we hun favoriete kinderfilm hadden verpest.” De man leerde toen een belangrijke les. “Dat was de laatste keer dat ik aan mijn verleden geprutst heb. Wat gedaan is, is gedaan, en ik zal nooit nog terugkeren naar een film die ik gemaakt heb om iets te wijzigen.” (br.hln)

Sudan, de allerlaatste mannelijke noordelijke witte neushoorn ter wereld, is gestorven

Droef nieuws uit de dierenwereld. Sudan, de allerlaatste mannelijke noordelijke witte neushoorn ter wereld, is gestorven aan “complicaties gelinkt aan zijn leeftijd”. Het ging al langer slecht met Sudan, die 45 jaar oud is geworden. Er zijn nu nog maar twee noordelijke witte neushoorns over, beide vrouwtjes: Sudans dochter en kleindochter. Het voortbestaan van de diersoort hangt daarmee aan een zijden draadje en is nu helemaal afhankelijk geworden van reageerbuisbevruchting.

Sudan, geboren in 1973 in wat nu Zuid-Soedan is, leefde sinds 2009 in de Ol Pejeta Conservancy in Kenia. Hij werd toen overgebracht vanuit de Tsjechische zoo waar hij na zijn geboorte naartoe werd gebracht, om deel te nemen aan een kweekprogramma van de laatste kans.

Nog twee vrouwtjes in leven

Maar er werden sinds 2009 geen nieuwe kalfjes geboren, en Sudans enige mannelijke metgezel, Suni, overleed al in 2014. Naast Sudan, die met zijn 45 lentes een gezegende leeftijd bereikt heeft, zijn er nu nog twee vrouwtjes in leven: Sudans dochter Najin en kleindochter Fatu. Ook zij wonen allebei in Ol Pejeta. Er worden nog pogingen ondernomen om via in-vitrofertilisatie eitjes van de beide vrouwtjes met sperma van Sudan te bevruchten en in te planten in vruchtbare zuidelijke witte neushoorns.

Sudan liep vorig jaar een infectie op aan zijn rechter achterbeen, en genas daar nooit meer van. Begin deze maand ging zijn gezondheid fel achteruit . De natuurorganisatie besloot daarom hem uit zijn lijden te verlossen en een einde te maken aan zijn leven.

Ivoor

Sudan werd 24 uur per dag bewaakt, en zijn lijfwachten riskeerden vaak hun leven om de neushoorn te redden. Ook al werden zijn hoorns voor zijn eigen veiligheid afgezaagd, toch probeerden stropers de stompjes vaak nog buit te maken. In Azië wordt het ivoor nog steeds gezien als een geneesmiddel voor allerlei kwaaltjes.

Bioloog Daniel Schneider deelde vorig jaar nog een trieste foto van Sudan, het allerlaatste mannetje in zijn soort. “Wil je weten hoe uitsterven eruitziet?”, schreef hij erbij op Twitter. “Sudan is de laatste. Nooit meer.”  (br.hln)

Studenten bouwen grootste tijdelijke escaperoom ter wereld

Enkele Leuvense studenten hebben het afgelopen weekend op het Ladeuzeplein de grootste ‘pop-up escaperoom’ ter wereld gebouwd. Maar liefst 18.000 frisdrankbakken waren er nodig om het gigantische complex voor de stadbibliotheek op te trekken.

“Met een oppervlakte van meer dan 1.600 vierkante meter is dit de grootste tijdelijke escaperoom ter wereld”, maakt Emile Derache van studentenonderneming Papaya Events zich sterk.

”Met tien man bouwden we twee dagen bijna dag en nacht aan het doolhof. De opdracht is simpel: vind je weg erdoor en los de raadsels onderweg zo snel mogelijk op.”


De ‘Papaya escape maze’, zoals het concept gedoopt werd, is een eenmalig initiatief van studentenonderneming Papaya Events, dat hiermee wil tonen dat studenten evenementgewijs meer kunnen dan goedkope hamburgers en pintjes verkopen.

Papaya

“Dit doolhof is daarvan het bewijs”, stelt medeoprichter Derache. “Al was het wel een hele strijd om ons evenement te laten goedkeuren door het schepencollege: tot driemaal toe kregen we een ‘njet’. We hopen dat we met Papaya kunnen tonen dat er wel degelijk professionaliteit en ambitie schuilt bij de Leuvense student en hopen dat er in de toekomst meer van deze grote projecten kunnen worden uitgewerkt.”

Het evenement is gratis toegankelijk voor volwassenen en kinderen van alle leeftijden. Een deel van de opbrengst van de drankverkoop gaat naar het goede doel. Het doolhof is zowel vandaag als morgen nog toegankelijk van 8 tot 20 uur. (br.hln)

Katrien spot uiterst zeldzame vogel. Vogelspotters zakken massaal af naar haar tuin

Van heinde en ver kwamen vogelspotters afgelopen weekend naar Walgracht in Doornzele, een deelgemeente van het Oost-Vlaamse Evergem, om er een glimp op te vangen van de grijze junco. Deze zangvogelsoort komt normaal gezien enkel in Noord-Amerika voor. Ze werd nog maar enkele keren gespot in Europa en zelfs nog nooit in België. Een hoogdag voor vogelliefhebbers dus, die dan ook massaal naar de anders zo rustige straat in Evergem afzakten. Ook zondagochtend bij temperaturen die schommelden rond het vriespunt stonden tientallen in groene jassen ingeduffelde vogelspotters op de uitkijk. Telkens wanneer de grijze junco voorbij hun telelenzen en verrekijkers fladderde, stegen vreugdekreten op uit de menigte. Het nieuws had zich zelfs al verspreid tot over de landsgrenzen.

“Ik kom speciaal van Lille naar hier om die vogel met mijn eigen ogen te zien”, zegt Fransman Christophe Legrand. “Ik ben nu 35 jaar en ik ben al gek op vogels sinds ik tien jaar was. Dit maak je maar een keer in je leven mee, dus het was de rit van meer dan een uur zeker waard. Ik zou er zelfs drie uur voor rijden. Maar nu terug naar vrouw en kind; ik heb enkele foto’s kunnen maken, mijn dag kan niet meer stuk.” (br.hln)

Hond die per abuis naar Japan vloog, vliegt terug met privéjet

Irgo, een Duitse herder die door United Airlines per ongeluk op een vlucht naar Japan was gezet, is weer thuis bij zijn baasjes in Texas. Hij arriveerde gisteravond laat op het vliegveld van Wichita met een door de vliegmaatschappij geregelde privéjet.

Volgens eigenares Kara Swindle oogde Irgo gezond en blij om weer thuis te zijn. Kara en haar man Joseph landden dinsdag met hun twee kinderen in Kansas City. Het gezin is bezig met de verhuizing van de westkust van Amerika naar Wichita in het midden van het land. Na hun vlucht met United Airlines begaven ze zich naar het bagageloket om hun tienjarige Duitse herder op te pikken.

Irgo zou de reis in het ruim van het vliegtuig hebben doorgebracht. Maar in plaats van hun herder stond een grote Deense dog hen op te wachten. Irgo was in een ander vliegtuig van de luchtvaartmaatschappij op weg naar Japan. In een verklaring zei United dat de honden op de een of andere manier waren verwisseld tijdens een transfer in Denver.

Hele onderneming

Kara Swindle laat volgens AP in het midden of ze legale stappen onderneemt. Ze zei de inspanningen van United te waarderen en is opgelucht dat de hond weer thuis is. Voor Irgo was het vliegen sowieso al een hele onderneming. Het was zijn eerste vlucht en bovendien had hij last van een oorinfectie waarvoor hij medicijnen diende te krijgen. (br.hln)

Zelfs Ierse hemel kleurt groen voor St Patrick’s Day

Ieren vierden gisteren St Patrick’s Day, een feestdag waarop de kleur groen centraal staat. Zélfs de hemel op deze foto van de NASA.

De bemanning van het internationale ruimtestation ISS kon het groene noorderlicht fotograferen uit zo’n hoek dat het boven Ierland lijkt te hangen. Links zie je Ierland, rechts Groot-Brittannië. De foto is al enkele jaren oud.  (br.hln)

Steeds meer kinderen hebben moeite met schrijven, maar zo kunnen ouders helpen

Verschillende kinderartsen en specialisten zijn bezorgd omdat steeds meer kinderen moeite hebben met schrijven. De grootste boosdoener is het overmatig gebruik van smartphones en tablets op jonge leeftijd. Dat zorgt ervoor dat de spieren in de vingers onvoldoende ontwikkelen, waardoor kinderen er niet in slagen om pennen en potloden vast te houden. Maar oefening baart kunst.

“Kinderen komen niet meer naar school met dezelfde kracht en behendigheid in de handen als dat ze tien jaar geleden hadden”, zegt Sally Payne, hoofd van de afdelingen pediatrie en ergotherapie bij de Engelse NHS (National Health Service). “Op school krijgen de kinderen vrijwel meteen een potlood in de hand, maar ze slagen er niet in om het goed vast te houden omdat ze gewoon niet meer over die vaardigheid beschikken. Kinderen hebben dan ook heel wat oefening nodig om die spieren te ontwikkelen.”

De schuld ligt overigens niet alleen bij de ouders, ook steeds meer scholen integreren de tablet in het leerplan. “Dat is niet erg,” zegt Mellissa Prunty, pediatrische ergotherapeut en specialist in handschriften bij kinderen, “maar het wordt wél een probleem als de kinderen ook buiten de school veel tijd doorbrengen op het toestel.”

Oefening baart kunst

Hoewel spelletjes op tablet of smartphone best wel educatief kunnen zijn, is het niet het juiste speelgoed om te leren schrijven. “Om een potlood of pen vast te nemen en te verplaatsen, heb je een sterke controle over de fijne spieren in je vingers nodig. Het is gemakkelijk om een kind een iPad te geven, maar het is niet hetzelfde als blokken stapelen, tekenen of knip- en plakwerk”, waarschuwt Payne.

De beste oefeningen voor kleine kindervingertjes blijven dus nog steeds de ouderwetse speelmethodes: graven in het zand, sculpturen met Play-Doh, knutselen, enzovoort. Belangrijk is dat je jouw kind van jongs af aan methodes aanreikt om hun fijne motoriek te ontwikkelen. Heeft je kind desondanks moeite met schrijven en tekenen, dan raden leraren en ergotherapeuten de volgende oefeningen aan.

De sokmethode

Knip twee kleine gaten in het teengedeelte van de sok. Schuif vervolgens de schrijfhand van je kind in de sok. Laat de wijsvinger door het ene gat glijden en de wijsvinger door het andere. De overige vingers zitten opgekruld in de sok. Plaats vervolgens een potlood tussen de duim en wijsvinger, en laat het potlood rusten op de verstopte vinger. Stel voor aan je kind om op deze manier een tekening te maken.

De knijp- en flipmethode

Laat je kind de punt van een potlood stevig vastnemen tussen duim en wijsvinger. Duw met de vrije hand het potlood totdat het rust in de juiste schrijfpositie.

De zakdoekjesmethode

Verfrommel paar zakdoekjes en plaats het in de handpalm van je kind. Zorg ervoor dat je kind de zakdoekjes vasthoudt met ringvinger en pink. Laat vervolgens je kind een potlood vasthouden zoals geoefend met de sokmethode. (br.hln)

Wereldberoemde standbeelden op Paaseiland verdwijnen onder de stijgende zee

Paaseiland en zijn mysterieuze geschiedenis verdwijnen langzaam onder de stijgende zee. In de komende jaren kunnen de oude en wereldberoemde reusachtige sculpturen langzaam worden opgeslokt door de golven. Het raadsel achter de beelden blijft zo misschien wel voor altijd onopgelost.

De geheimzinnige beelden - de moai - behoren tot de beroemdste sculpturen ter wereld. De metershoge beeldhouwwerken uit vulkanisch gesteente maken Paaseiland een van de meest fascinerende plekken op aarde.

De beelden, die aan de kust van het klein eiland in de Stille Oceaan staan, herinneren aan de bloeiende civilisatie die er eeuwen geleden bestond. Polynesiërs bevolkten het eiland en bouwden honderden sculpturen tussen de 12de eeuw en 15de eeuw. Maar nu zou het allemaal vernietigd kunnen worden, waarschuwen de Verenigde Naties in een bericht. De oorzaak is de klimaatverandering. Sommige klimaatmodellen voorspellen dat de zeespiegel tussen de 1,5 en 1,8 meter zal stijgen tegen 2100. Volgens een artikel in de New York Times vrezen bewoners en wetenschappers het einde van de moai en de historische graven. Stormen en golven vormen een bedreiging zoals nooit tevoren.

Nederlander 

Drie van de beroemdste toeristische attracties op het eiland zijn bedreigd, zo stelt de New York Times. Het ceremonie-platform Tongariki met vijftien moai, die landinwaarts kijken. Anakena; een strand met wit koraalzand waar volgens de overlevering een Polynesische hoofdman met zijn gevolg landde en dat eiland koloniseerde. En Akahanga, waar de eerste koning van de Rapa Nui, de inheemse bevolking, is begraven in een tombe.

Nog steeds is niet opgehelderd hoe de sculpturen, die tot 200 ton wegen, werden gebouwd en waardoor de bevolking is gedecimeerd nadat de Nederlander Jacob Roggeveen het eiland op paaszondag 1722 ontdekte.

Muur

Volgens de New York Times proberen de eilandbewoners tegen de natuur te vechten. Zij bouwden een muur als bescherming tegen de golven. Als die niet de erosie stopt, moeten zij de sculpturen van de kust weghalen om ze te redden. Een wetenschapper waarschuwt hiervoor: “Dat kan je doen, maar dan verlies je hun geschiedenis.” (br.hln)

Alleen met 2 katten in kasteel en 113 miljoen euro: zo leeft zangeres Enya nu

Je hoort haar muziek zelden tot nooit bij ons op de radio, ze treedt niet (meer) op en ook interviews laat ze aan zich voorbijgaan. Toch verkocht Enya (56) wereldwijd tachtig miljoen platen, en is ze de rijkste vrouw van Ierland met een geschat vermogen van 113 miljoen euro. Ze geniet alleen met haar twee katten van dat fortuin, want Enya kiest bewust voor een bestaan ver weg van de spotlights. 

Sinds ze in 1988 doorbrak met ‘Orinoco Flow’ is Enya Brennan (in haar Ierse moedertaal Eithne Ni Bhraonáin) uitgegroeid tot een wereldberoemd fenomeen. Ze werd de pionier binnen haar genre, won al vier keer een prestigieuze Grammy Award, en verkocht wereldwijd inmiddels ruim 80 miljoen platen. 

Enya gaf nu en dan een optreden, maar ging evenwel nog nooit op tour. Ze bracht ook maar om de vijf à zeven jaar een nieuwe plaat uit. “Mijn fans moeten altijd enorm veel geduld hebben en daar ben ik hen oprecht dankbaar voor. Maar ze weten, gelukkig, dat ik veel tijd en moeite in een nieuw project investeer”, zei ze daar ooit zelf over. Het had geen invloed op de verkoop, want Enya is goed voor een vermogen van 130 miljoen euro, waarmee ze het nog altijd (iets) beter doet dan wereldster Adele. 

Alleen in haar kasteel

Toch zien we Enya ondanks haar monstersucces nooit op tv of op de covers van glossy magazines. Hoe Enya op materieel vlak dan ook van een sterrenstatus mag genieten, een leven als jetsetter is niet aan haar besteed. Al kocht ze met haar fortuin wel een gigantisch kasteel - op een boogscheut van Bono’s verblijfplaats - in Killiney, het ‘Bel-Air van Ierland’, én staat er een vakantieverblijf in Frankrijk op haar naam. 

Daar, aan de Baai van Dublin, voelt Enya zich volledig thuis. Ze kocht het kasteel in 1997 voor bijna 3 miljoen euro en liet het volledig renoveren. Ze noemde de burcht, die door een Engelse landeigenaar in 1840 werd gebouwd om er ooit Koningin Victoria te ontvangen, Manderley Castle. "Het is een kasteel aan de buitenkant, maar het is echt wel een thuis binnen. Het is eigenlijk een heel klein kasteel en ik ben er verliefd op”, vertelde de zangeres daar ooit over. 

Het kasteel wist dus haar hart te veroveren. Iets waar nog geen mens in is geslaagd. Want voor zover geweten is, gaat Enya al jaren als vrijgezel door het leven. Ze woont evenwel niet moederziel alleen in haar ‘versterkte burcht’, want de Ierse wordt omringd door haar twee katten.

“Saai leven”

Ook de levensstijl van Enya kan je niet bepaald vergelijken met die van sommige andere wereldsterren. “Iedereen weet inmiddels wel dat ik een leven leid dat in vele ogen ongetwijfeld saai is. Er valt bij mij geen sensatie te halen. Ik arriveer ’s ochtends om 10.00 uur in de platenstudio en ga om 17.00 uur naar huis. ’s Avonds eet ik thuis een hapje met vrienden. Of ik lees een boek. Of ben ik op reis om inspiratie op te doen. Daar vul je bepaald de roddelrubrieken niet mee”, klonk het eerder.

Enya heeft ook altijd moeite gehad met het stigma en alle stempels die ze heeft gekregen. “In de jaren ’80 en ‘90’ schaarden ze in de Verenigde Staten mijn muziek onder de noemer ‘New Age’. Ze wisten zich er geen raad mee, maar het moest wel gecategoriseerd worden”, aldus Enya destijds. “Maar ik noem mijn muziek eenvoudigweg ‘Enya’. Dat bespaart een hoop discussie.”  (br.hln)

Adidas verkocht al 1 miljoen sneakers gemaakt van oceaanafval

De Adidas-sneakers die bijna volledig gemaakt zijn uit gerecycleerd afval, verkopen een stuk beter dan gedacht. De Duitse sportgigant verkocht al een miljoen exemplaren van de duurzame UltraBoost sportschoen.

Adidas werkte voor de sneakers samen met Parley for the Oceans, een organisatie die zich inzet om de vervuiling van de oceanen tegen te gaan. Elk paar is gemaakt van 11 plastic flesjes die uit de oceaan werden gevist, en ook de veters en de voering zijn gemaakt van gerecycleerde materialen.

In eerste instantie was het niet de bedoeling om de sneakers ook echt te verkopen. “We wilden met deze actie vooral aantonen tot wat we in staat zijn als we de hoofden bij elkaar steken”, aldus een woordvoerder van het Duitse merk. Omdat er meteen zoveel interesse voor was van klanten, besloot Adidas ze uiteindelijk toch in productie te brengen. En met succes blijkt nu.

“We hebben 1 miljoen sneakers gemaakt, en die zijn ondertussen allemaal de deur uit,” laat Adidas CEO Kasper Rosted weten in een persbericht. Een duwtje in de rug voor andere merken om het voorbeeld van het sportmerk te volgen?  (br.hln)

Franse bakker moet 3000 euro boete betalen omdat hij te hard werkt

Cédric Vaivre uit Lusigny-sur-Barse, een dorp in de Aube, weigerde vorige zomer de verplichte wekelijkse sluitingsdag te respecteren. In juli en augustus stond hij élke ochtend vroeg op om de dorpsbewoners én de vele toeristen in de streek te voorzien van verse baguettes en croissants. Zo lapte hij een oud reglement uit 1920 aan zijn laars, dat trouwens alleen bakkers een wekelijkse sluitingsdag oplegt. De jaren voordien had Cédric Vaivre een afwijking verkregen omdat zijn zaak op een toeristische route ligt. Die permissie had hij vorige zomer niet. Toch deed hij zijn zaak alle dagen open: ’s zomers realiseert de man het grootste deel van zijn jaaromzet. De regionale ambtenarij bedacht hem met een boete van 3.000 euro. De bakker weigert voorlopig te betalen, zijn klanten steunen hem met een petitie. (br.hln)

Steeds meer medicijnresten in water: factuur dreigt duurder te worden

Eos schrijft dat drinkwaterbedrijven steeds meer geconfronteerd worden met nieuwe chemicaliën in het water. Naast de ‘traditionele’ vormen van vervuiling - zoals stikstof, fosfaten, zware metalen, pcb’s en dioxinen - bevat het water ook een hele reeks nieuwe stoffen. Vooral medicijnresten en bestrijdingsmiddelen (bijvoorbeeld pesticiden; nvdr) worden vaker dan voorheen aangetroffen.

De vervuiling vormt geen probleem voor de volksgezondheid, beklemtoont Aquaflanders, de koepelvereniging van de Vlaamse water- en rioleringsbedrijven. “Technisch is het perfect mogelijk om die stoffen uit het drinkwater te zuiveren. Maar daar is wel een kostenplaatje aan verbonden”, zegt algemeen directeur Carl Heyrman. 

“Pak probleem bij de bron aan”
Daardoor dreigt de waterfactuur van de consument dus opnieuw te verhogen, zo waarschuwen waterbedrijven. Hoe groot de kostprijs zou bedragen, is niet meteen duidelijk.

“We pleiten ervoor dat de overheid initiatieven neemt om het probleem bij de bron aan te pakken. Om het water betaalbaar te houden, moet zo veel mogelijk vermeden worden dat er medicijnen in het afvalwater terechtkomen”, zegt Heyrman nog. “Dat kan bijvoorbeeld door mensen via een sensibiliseringsactie erop te wijzen dat ze medicijnen niet door het toilet mogen spoelen. Er kunnen ook afspraken met de ziekenhuizen gemaakt worden.” (br.hln)

Achter de wetenschap: Hawking kende een woelig privéleven

Stephen Hawking met zijn 2de vrouw Elaine Mason op hun trouwdag.

1963 was een jaar vol veranderingen voor Hawking. Op een nieuwjaarsfeestje leerde hij Jane Wilde kennen, zijn eerste grote liefde. Niet veel later werd hun pril geluk al op de proef gesteld: het koppel kreeg te horen dat Stephen aan de vreselijke neurologische ziekte ALS leed. Jane stond hem echter bij, en het koppel trouwde binnen de twee jaar. Ze kregen drie kinderen: Robert in 1967, dochter Lucy in 1970 en negen jaar later zoontje Timothy.

De familie kwam in woelige wateren terecht na de publicatie van ‘A Brief History of Time’ in 1988, het boek waarin Hawking de volledige geschiedenis van het universum op een toegankelijke manier uitlegt. De man werd plotsklaps beroemd -inclusief veel bewonderaars - en daar leed zijn gezin onder. “Ik had het gevoel dat de familie achtergelaten werd”, aldus Wilde. “Voor mij was Stephen mijn man en de vader van mijn kinderen. En tegen je man zeg je niet ‘Oh, je bent zo slim. Ik moet de grond onder je voeten aanbidden’. Of in dit  geval: onder zijn wielen.”

Kruiperige fans

Vooral de vele vrouwelijke fans, die Wilde ‘kruiperig’ vond, stelden de relatie op de proef. “Het werd alleen maar erger toen we zorgpersoneel in dienst moesten nemen, omdat Stephens toestand achteruitging. De attitude van de mensen om ons heen was zo vermoeiend. Ik had verwacht dat ze in ons huis waren om mee te helpen zorgen voor een zieke persoon en dat ze de rest van de familie zouden respecteren, maar weinigen deden dat. Ik werd wanhopig, ik was zo uitgeput.”

In 1990 liep het huwelijk uiteindelijk op de klippen en begon Hawking een relatie met zijn verpleegster, Elaine Mason. In 1995 huwden de twee - een jaar nadat de scheiding met Jane officieel afgerond was. Maar ook deze relatie liep niet van een leien dakje. Er ontstonden problemen met de kinderen van Hawking, die vonden dat hun stiefmoeder zorgde dat ze hun vader nog zelden konden zien. In 2004 vertelde ex-vrouw Jane dat de relatie tussen Stephen en zijn kinderen helemaal verzuurd was. “Vroeger zag ik hem nog regelmatig op zijn kantoor en babbelden we over de kinderen. Maar nu weet ik niet eens of hij thuis is of in het ziekenhuis ligt, en de kinderen weten het evenmin.”

Mishandeling

In 2003 werd Mason ook beschuldigd van mishandeling door andere verpleegsters, die naar de politie stapten omdat Stephen volgens hen fysiek mishandeld werd door zijn vrouw. Het onderzoek werd echter stopgezet omdat Hawking alles met klem ontkende. Maar in 2006, na 11 jaar huwelijk, besloot het koppel uit elkaar te gaan. Mason diende de scheidingspapieren in, waarna dochter Lucy nog eens uithaalde naar haar ex-stiefmoeder. “Als in de rechtbank blijkt dat dit allemaal om geld draait, dan hoop ik dat ze erin stikt.”

Het einde van zijn huwelijk met Mason bracht wel veel vooruitgang in de relatie met Hawkings kinderen. Het drietal leefde de laatste jaren van zijn leven op goede voet met hun vader, en ook zijn eerste vrouw Jane kwam weer regelmatig over de vloer. In 2014 verscheen ze nog samen met de wetenschapper op de première van ‘The Theory of Everything’, de verfilming van zijn leven. Wilde heeft vooralsnog niet gereageerd op de dood van haar ex-man, maar hun kinderen lieten weten diep bedroefd te zijn. “Hij zei ooit dat het universum niet speciaal zou zijn mochten de mensen waar je van houdt er niet in wonen”, klonk het in een statement. “We zullen hem eeuwig blijven missen.” (br.hln)

Acteur ‘Bompa Lawijt’ (79) overleden

Acteur Bernard Verheyden is vandaag op 79-jarige leeftijd overleden. Hij werd vooral bekend als ‘Bompa Lawijt’, een rol die hij in de jaren 90′ vertolkte in de VTM-serie ‘Chez Bompa Lawijt’.

Bernard Verheyden was in de jaren ’80 en ’90 een vaste gast op de planken van het Echt Antwaarps Teater van Ruud De Ridder. Zijn grote doorbraak in Vlaanderen kwam er dankzij Bompa Lawijt, het personage dat hij de eerste keer vertolkte in 1989 in ‘Den Bompa’ op VTM. Die reeks was een succes, en liep tot 1994.

Dat jaar werd vervolgens ‘Chez Bompa Lawijt’ in het leven geroepen, waarin Bernard Verheyden ook de hoofdrol heeft vertolkt. Van die reeks werden 60 afleveringen ingeblikt en uitgezonden op VTM. Verheyden was ook te zien in het moppenprogramma HT&D. Hij was getrouwd met Denise Zimmermann, zijn tegenspeelster in Bompa. Zij is in 2004 al overleden aan de gevolgen van een bloedvergiftiging.

Bernard Verheyden was tevens oom van Sandrine André, die ook actrice is. Bernard was de broer van actrice Mieke Verheyden, de schoonbroer van acteur Bert André.  (br.hln)

Plastics ontdekt in 90% van mineraalwater: ook bij topmerken als Evian en San Pellegrino

De plastic flessen van verschillende internationale watermerken zijn vervuild door zogenaamde microplastics, miniscule plastic deeltjes. Dat blijkt uit een woensdag gepubliceerde studie. De gevaren voor de gezondheid van die deeltjes zijn nog onduidelijk. 

In het grootste onderzoek van zijn soort werd water uit meer dan 250 flessen uit negen verschillende landen, van meer dan 11 grote merken getest. Onder meer Evian, Gerolsteiner en San Pellegrino werden onderzocht. Meer dan 90 procent van de onderzochte stalen bevatte microplastics. In de waterstalen werd vooral polypropyleen, nylen en polyethyleentereftalaat (PET) aangetroffen. Gemiddeld werden in elke liter water 325 partikels teruggevonden.

Sherri Mason, professor aan de State University van New York in Fredonia, leidde het onderzoek. Een samenvatting van de studie werd gepubliceerd op Orb Media.  “Ik denk dat dit in het water komt tijdens het bottelen”, aldus professor Mason aan AFP. “Het merendeel komt mogelijk van de fles zelf; van de dop, van het industriële bottelingsproces.” 

Uit het onderzoek blijkt verder dat ook in de glazen flessen microplastics voorkomen. Een eerdere studie die door Orb Media werd gepubliceerd had al aangegeven dat ook in kraanwater microplastics zitten.

Hoe riskant voor de gezondheid deze microplastics zijn, is nog onduidelijk. (br.hln)

Pensioenleeftijd naar 67? Leger en spoor krijgen uitstel tot 2039

Moet de pensioenleeftijd voor treinpersoneel en militairen pas tegen 2039 fors omhoog? Zo staat het in het plan van minister Bacquelaine, maar het is moeilijk te verantwoorden, vindt de Inspectie Financiën.

In 2030 gaat de wettelijke pensioenleeftijd naar 67 jaar. Maar voor militairen en treinbegeleiders en -bestuurders zal de pensioenleeftijd pas tegen 2039 fors opgetrokken worden. Althans: dat staat in het voorstel van minister van Pensioenen Bacquelaine (MR), die voor hen een overgangsperiode van 20 jaar voorziet. Maar de Inspectie Financiën toont zich in een advies dat uw krant kon inkijken erg kritisch. De overgangsperiode voor de andere ambtenaren is veel korter en een grote uitzondering maken voor trein-en militair personeel dreigt het gelijkheidsbeginsel te schenden, klinkt het. Ook binnen de regering wordt de kwestie nog uitgevochten. Volgens N-VA is een overgangsperiode van 20 jaar inderdaad nodig bij defensie - waar de partij de minister levert - maar niet voor het treinpersoneel. Daar staat de MR echter op een zeer geleidelijke overgang, want minister van Mobiliteit Bellot (MR) vreest voor stakingen.

Militairen kunnen vandaag op hun 56ste met pensioen, het zogenaamde ‘rijdend personeel’ bij de NMBS op 55. In het plan van Bacquelaine zou de pensioenleeftijd elk jaar met een half jaar worden opgetrokken. Pensioenspecialiste Ria Janvier (UAntwerpen) begrijpt die redenering. “Om het verschil te overbruggen tussen een pensioenleeftijd van 55 en één van 67, heb je tijd nodig. Je sloopt een heilig huisje nooit in één keer.” Al zullen de militairen en het treinpersoneel in de praktijk allicht nooit tot 67 werken: zij komen allicht op de lijst met zware beroepen, waardoor ze vroeger kunnen afzwaaien.(br.hln)

De echte reden waarom we zo massaal verslaafd zijn aan onze smartphone

Dat we massaal verslaafd zijn aan onze smartphone is ondertussen geweten. Gemiddeld bekijken we onze gsm 34 keer per dag, jongeren zelfs tot 70 keer. Dat die verslaving ons depressief, angstig, narcistisch, eenzaam en onzeker maakt, weten we ook al een tijdje. Een nieuw onderzoek dat werd gepubliceerd in Frontiers in Psychology verklaart waarom we er afhankelijk van zijn.

Eén Vlaming op de acht is verslaafd aan zijn of haar smartphone. Dat cijfer komt uit de jaarlijkse Digimeter, die peilt naar het mediagebruik in Vlaanderen. 41 procent van de dertigers kan zelfs geen één dag zonder. En dat is problematisch, want verschillende onderzoeken hebben ondertussen aangetoond dat het mateloos checken van onze gsm’s behoorlijk desastreus kan zijn.

Dopamine

Maar hoe komt het eigenlijk dat we het apparaat steeds moeilijker kunnen wegleggen? Ten eerste worden smartphones in Silicon Valley opzettelijk en openlijk ontworpen om ons er zo verslaafd mogelijk aan te maken. Heel veel apps hebben namelijk geen budget om (veel) te adverteren, dus moeten gebruikers er uit zichzelf wel regelmatig naar terugkeren. Ze zorgen er daarom voor dat de apps dopamine-impulsen in onze hersenen veroorzaken die ons plezier en genot verschaffen.

Denk dus niet dat het toeval is dat gelezen WhatsApp-berichtjes twee blauwe vinkjes krijgen, dat er rood cijfertje bij een app komt te staan als iemand je een bericht stuurt of dat een ronddraaiend wieltje verschijnt als nieuwe inhoudt laadt in een app. Over alles is bijzonder goed nagedacht. Alles om je te doen verlangen naar meer en je nieuwsgierigheid aan te wakkeren.

De meldingen die op je scherm komen, zijn een andere techniek. Ze vragen je aandacht – wie weet is er écht iets belangrijks gebeurd – terwijl er meestal natuurlijk helemaal niets aan de hand is. Alles om je toch maar terug naar de app te lokken. En het werkt nog eens ook.

De échte reden

Volgens een recente studie, gepubliceerd in Frontiers in Psychology, is er nog een andere reden waarom we zo massaal verslaafd zijn aan onze smartphone. Het ligt niet alleen aan het toestel zelf, maar het zou vooral worden aangestuurd door een evolutionaire verslaving om contact te hebben met anderen, om gezien te worden en het gedrag van anderen te bestuderen.

Volgens Samuel Veissière, hoofdauteur van de studie en assistent-professor aan de universiteit van McGill, hebben mensen dat altijd al willen doen, en is onze smartphone daar nu eenmaal de makkelijkste weg voor. “We verlangen naar gemakkelijkheid en zo weinig mogelijk moeite moeten doen. En het vraagt minder energie om een berichtje te sturen dan te praten,” vertelt Veissière aan The Independent.

Dat smartphones ons asociaal zouden maken, ontkent hij stellig. “We proberen constant om ons te verbinden en vergelijken met anderen en zijn nieuwsgierig naar waar mensen rondom ons mee bezig zijn. Dat is geen slecht ding en maakt ons net niét asociaal. We zijn zo verslaafd aan onze gsm’s omdat we hypersociaal zijn.” (br.hln)