Twee ‘Vlaamse reuzen’ dragen als geen ander zorg voor hun babyzusje

Het is altijd bang afwachten hoe het dier des huizes zal reageren wanneer er een baby bijkomt in het gezin. Toen de Amerikaanse Jen Eckert beviel van haar dochtertje Bailey had ze nooit kunnen dromen hoe zorgzaam haar konijnen, Vlaamse reuzen Alfie en Amelia, met de baby zouden omspringen.

Al bij hun eerste ontmoeting was het duidelijk dat de schattige knaagdieren dol waren op Bailey. Ze snuffelden voorzichtig aan haar handjes en voetjes en bleven de hele tijd bij haar in de buurt. “Ze waren zo lief voor mijn dochtertje, ik wist meteen dat het goed zou komen”, zegt Jen.

De vrouw uit de staat Wisconsin had het bij het rechte eind. Hoewel konijnen vaak afstandelijk kunnen zijn ten opzichte van vreemden, hadden Alfie en Amelia - die vrij kunnen rondlopen in huis - van in het begin alleen nog oog voor kleine Bailey wanneer ze in de living vertoefde.

“De baby staat altijd in het middelpunt van hun aandacht”, vertelt de moeder. “Ze liggen steeds bij haar in de buurt wanneer ze slaapt. Ze lijken zich voor haar verantwoordelijk te voelen.”

Wederzijdse liefde

En onmiskenbaar is de liefde wederzijds. Bailey is even dol op haar aaibare vriendjes. Wanneer de konijnen de kamer binnenwandelen, volgt het dochtertje hen met haar oogjes. Of ze rolt op haar buik om ze beter te kunnen zien.

“Het is duidelijk dat ze hun babyzusje beschermen en haar nauwlettend in de gaten houden”, verklaart Jen. Volgens haar is dit het beste bewijs dat konijnen perfect met baby’s in huis kunnen samenleven. “Ze zijn ontzettend zachtaardig en minder intimiderend voor kleine kinderen omdat niet zo groot zijn en uiteraard niet blaffen.”

En zo zal Bailey samen met beschermengelen Alfie en Amelia het leven stap voor stap ontdekken. (br.hln)

Babyboom in de dierentuinen: waarom vinden we babydieren nu juist zo schattig?

De ooievaars vliegen talrijk over onze dierentuinen: in de Zoo werd een kleine okapi geboren en genoot babygorilla Thandie deze week voor het eerst van de lentezon. In Pairi Daiza is na neushoorn Madiba nu ook Ellie zwanger én gisterenavond is de Aziatische olifant Aye Chan May bevallen van een kalfje. De babydiertjes lokken heel wat nieuwsgierigen naar de dierentuinen. Maar waarom vinden we die nu juist zo schattig? 

2019 wordt een druk jaar in de kraamkliniek genaamd Pairi Daiza. Begin deze maand werd trots de zwangerschap van witte neushoorn Madiba aangekondigd en gisteren voegde het dierenpark daar nog een tweede neushoornverwachting aan toe, van Madiba’s haremgenote Ellie. Beide dames zouden in de herfst moeten bevallen. Ook in het olifantenverblijf kan de doopsuiker stilaan klaargezet worden, want Aziatische olifant Aye Chan May is gisteren bevallen van een kalfje en ook Farina verwacht later dit jaar nog een kleine spruit voor de kudde.

In Antwerpen is het al evenzeer babyborrelen, want in de Zoo werd een schattige okapibaby geworpen. Mama Lindi werd er een tijd geleden gematcht aan Bondo - het mannetje dat van alle dierentuinokapi’s ter wereld trouwens de belangrijkste genen bezit - en schonk op 26 januari na 14 maanden zwangerschap het leven aan een flinke kerel van 24,5 kilogram. Op zijn wankele stelten stak hij gisteren voor het eerst zijn snoet naar buiten. In het gorillaverblijf was het dan weer Thandie die met alle aandacht ging lopen. Het gorillaatje werd in november geboren en geniet deze week voor het eerst van de vroege lentezon.

Geboortekaartjes

Onhandige babyolifantjes, een mini-orang-oetan, een koddige bonobo, twee wankele kordofangirafjes en een blauwgespikkeld pijlstaartrogje: de kasten van onze dierentuinen stonden de afgelopen jaren eivol geboortekaartjes. Babyfoto’s worden naar hartenlust gedeeld en verspreid op sociale media. Slim, want de bezoekers smelten bij het zien van die overvolle crèche. En ze komen maar wat graag langs om die portie schattigheid met eigen ogen te zien. Wie herinnert zich niet de ellenlange rijen voor babypanda Tian Bao in Pairi Daiza? Baby’s leggen de Zoo, Planckendael en Pairi Daiza geen windeieren. Jaar na jaar zien ze hun bezoekersaantallen stijgen. De Zoo telt meer dan 200.000 abonnees, Pairi Daiza heeft er momenteel 120.000. Het waren er voor beide nooit meer.

Maar hoe komt het dat we babydieren zo schattig vinden? Zoöloog en Nobelprijswinnaar Konrad Lorenz maakte er een studie over. “Ze doen ons denken aan mensenbaby’s. Ten eerste hebben ze een hoofd dat in verhouding met de rest van het lichaam te groot is. De oogjes liggen ook dicht bij de veel te korte neus, de pootjes zijn kort en ze bewegen onhandig. En hun speelse karakter maakt hen extra schattig. Wie kan er naar twee vechtende tijgertjes kijken zonder te glimlachen?”

Michael La Barbera van de universiteit van Chicago: “De evolutie heeft ervoor gezorgd dat we ze schattig vinden. Omdat we de link leggen met mensenbaby’s, vinden we alle baby’s schattig. En als we weten dat een wezentje een baby is, dan zegt ons instinct dat we de diertjes moeten beschermen en verzorgen.” (br.hln)

’s Werelds lichtste mannelijke prematuurtje (268 gram) mag na vijf maanden ziekenhuis verlaten

Een Japans prematuurtje dat amper 268 gram woog toen hij in augustus ter wereld kwam, mag nu zo’n kleine 25 weken later het ziekenhuis verlaten. Dat heeft de Keio University in hoofdstad Tokio dinsdag bekendgemaakt. Het jongetje is met zijn 268 gram een nieuwe wereldrecordhouder. Het kindje is inmiddels aangegroeid tot 3,238 kilogram, genoeg gewicht om veilig en wel naar huis te kunnen.

Het jongetje wiens naam niet bekend werd gemaakt, kwam in augustus met een spoedkeizersnede ter wereld. Artsen hadden vastgesteld dat het gewicht van het kindje in de baarmoeder na 24 weken zwangerschap niet toenam. Acuut levensgevaar dreigde, aldus de universiteit.

Het prematuurtje was bij de geboorte zo klein dat hij ruim in twee handpalmen paste, maandenlange behandeling op de intensieve zorgen van de neonatologie volgden. Na een gestage groei was hij in staat om borstvoeding te krijgen. Het kindje werd vorige woensdag door zijn ouders opgehaald. Het overlevingspercentage van baby’s met een gewicht van minder dan een kilo is ongeveer 90% in Japan. Vooral mannelijke prematuurtjes die minder dan 300 gram wegen, hebben drastisch minder kans op overleven.

Met zijn 268 gram doet het Japannertje ‘beter’ dan een jongetje dat in 2009 in een Duits ziekenhuis ter wereld kwam. Deze woog bij de geboorte 274 gram. Het kleinste meisje dat ooit ter wereld kwam, is eveneens een Duitse. Bij haar geboorte in 2015 woog ze 252 gram.  (br.hln)

Waarom je ’s avonds zo vaak last hebt van vreetbuien

Duik jij steevast volledig onbeheerst de snoep- of koelkast in zodra je thuiskomt van je werk? Of kan jij eerder niet weerstaan aan die heerlijke pot Ben & Jerry’s in de diepvriezer die om klokslag 21 uur naar jou begint te lonken? Dat ligt blijkbaar niet aan jou - of je wilskracht. Onderzoek toont immers aan dat je hormonen de schuldigen zijn van jouw avondlijke vreetbuien.

Uit een nieuwe studie blijkt dat je hongerhormoon gherline stijgt en je verzadingshormoon daalt zodra da avond valt. Voor die studie, die gepubliceerd werd in het tijdschrift International Journal of Obesity, werd een kleine groep van 32 obese vrouwen en mannen gevraagd om te vasten gedurende 8 uur. Een groep mocht daarbij om 9 uur iets kleins eten, de andere pas om 16 uur. Daarna legden beide groepen een stresstest af en werd hun bloed afgenomen om hun stress- en hongerhormonen te bepalen.

Wat bleek? De groep die tot 16 uur niets at, produceerde meer ghreline, het hormoon dat je op hersenniveau zin doet krijgen in eten. Mensen die gestrest waren, vertoonden nog een hoger ghrelineniveau. Daarnaast vonden de onderzoekers dat de proefpersonen hun verzadigingsgevoel ’s avonds daalde. “Onze studie toont aan dat de avond een erg risicovolle periode is om je te overeten, zeker als je gestrest bent en al vatbaar bent voor eetbuiten”, vertelt Sarah Carnell, assistent-professor psychiatrie en gedragswetenschappen aan de Johns Hopkins University of Medicine.

Gelukkig zijn er wel een aantal manieren om je ghrelineaanmaak beter te regelen zodat je je ’s avonds niet meer laat verleiden door je guilty pleasures. Vermijd allereerst om fruit te eten als dessert. Van fructose, het suiker in fruit, is immers aangetoond dat het je ghrelineniveau verhoogt. Daarnaast verminder je de kans op vreetbuien als je vroeger op de dag begint te eten en je dus geen maaltijden overslaat. Omdat ook stress een grote boosdoener is, is het belangrijk om een rustgevende avondroutine in te bouwen. Maak er bijvoorbeeld een gewoonte van om je smartphone enkele uren voor het slapengaan op vliegtuigmodus te zetten, af en toe een warm bad te nemen of wat meditatie-oefeningen te doen. (br.hln)

Nu ook tweede witte neushoorn van Pairi Daiza zwanger

Twee van de witte neushoorns in Pairi Daiza zijn zwanger. Begin deze maand maakte dierenpark Pairi Daiza bekend dat de witte neushoorn Madiba in het najaar een kalfje verwacht, en vandaag volgde het nieuws dat ook Ellie zwanger is. Dat laat het dierenpark via Twitter weten. Het park in het Henegouwse Brugelette verwacht dat ook Ellie dit jaar nog zal bevallen.

Voor Pairi Daiza is dit “dubbel goed nieuws voor deze soort in gevaar”, want ieder jaar worden meer dan 1.000 neushoorns afgeslacht door stropers. Pairi Daiza telt een groep van vier zuidelijke witte neushoorns, een ondersoort van de witte neushoorn: mannetje Jobi, zijn vrouwtjes Madiba en Ellie, en Sethemba. Die laatste is het kalfje van Ellie dat in maart 2016 werd geboren in het dierenpark. Pairi Daiza neemt met haar kudde actief deel aan het EEP (European Endangered Species Programme).

De draagtijd van een neushoorn bedraagt gemiddeld tussen de zestien en achttien maanden.

De zuidelijke witte neushoorn is een soort die in de twintigste eeuw op een paar honderd exemplaren na zo goed als uitgestorven was. Terwijl hun aantal in de laatste decennia opnieuw gestegen is, blijven deze dieren in acuut gevaar door stroperij, zegt Pairi Daiza. Hoewel de populatie intussen opnieuw geschat wordt op zowat 20.000 exemplaren (telling van 2015), werden sinds 2013 meer dan 1.000 dieren gestroopt. (br.hln)

Fatima (12) is zo mager dat ze amper kan bewegen

Amper 10 kilo weegt de 12-jarige Fatima Hadi. Het meisje uit Jemen lijdt aan ernstige ondervoeding. Samen met haar gezin is ze op de vlucht voor het militaire conflict in het Arabische land. Met Fatima krijgt de grootste humanitaire crisis een gezicht.

Volgens het Wereldvoedselprogramma van de Verenigde Naties is Fatima één van de twee miljoen kinderen die getroffen wordt door de hongersnood in het land. Jemen gaat sinds 2015 gebukt onder militaire conflicten tussen Houthi-rebellen en regeringstroepen. De Verenigde Naties zeggen dat de gevechten geleid hebben tot de grootste humanitaire crisis in de wereld. Naar schatting zijn er zo’n 22 miljoen mensen in nood.

De familie van Fatima sloeg op de vlucht voor gevechten en luchtaanvallen. Ze wonen nu onder een boom. Het gezin moest alles achterlaten wat ze hadden. Er was amper voedsel voor de kinderen. Daardoor is Fatima ernstig ondervoed geraakt, haar toestand is levensbedreigend. Haar vader bezocht met haar verschillende ziekenhuizen, maar de gezondheid van Fatima verbetert voorlopig niet.

De Verenigde Naties bespreken deze week op een top in Genève welke steunmaatregelen het naar het Arabische land kan sturen. De VN hoopt meer dan 4 miljard dollar te kunnen uitrekken voor de humanitaire operaties. Dat zou een recordbedrag zijn.

Volgens de VN kostte het conflict al het leven aan 7.000 burgers en raakten er meer dan 11.000 gewond in de gevechten. In december werd nog een staakt-het-vuren getekend in Stockholm tussen de regering en de Houthi-rebellen. Maar nog geen maand later bleek dat akkoord een dode letter. De Houthi-rebellen pleegden een nieuwe drone-aanval begin januari. (br.hln)

Daar is de lente, daar roept de tuin: wat mag je al doen en waar moet je zeker afblijven

Het is al enkele weken bijzonder zacht voor de tijd van het jaar. Bij tuinliefhebbers kriebelt het, maar mag er nu al gewerkt worden?

Lente in februari, het is erg uitzonderlijk. Normaal bedraagt de temperatuur nu 7 graden, maar voor woensdag is plaatselijk tot 18 graden aangekondigd. Is het mooie weer ook het startsein om het tuingerief boven te halen? Ja en neen, zo zegt onze tuinexperte Laurence Machiels.  “Wie echt niet kan wachten, mag snoeien, planten en het gazon al een beurt geven”.

WAAROM JA

“Er valt nog veel te snoeien in de tuin en dat mag vanaf nu. Rozen, druivelaars, vijgenbomen, bessen, blauwe regen: als je daarmee klaar bent, is je zaterdag wel om. Blijf wel van de hortensia’s af. Je komt misschien in de verleiding om de gedroogde bloemen te verwijderen, maar daarvoor is het nog te vroeg. Wacht daarmee tot in april”.

“Het is nu ook een heel goed moment om hagen, struiken, fruitbomen, bessen en rozen te planten. Let wel op dat de grond niet te zompig is, bijvoorbeeld als je tuin in een put ligt. Maar ik denk wel dat de meeste tuinen dit weekend voldoende opgedroogd zullen zijn.”

“Ook aan het gazon mag je beginnen, opnieuw op voorwaarde dat het niet te nat is. Je mag kalken maar neem eerst een bodemstaal. Dat kost ongeveer 10 euro in een tuincentrum en dan weet je of het wel echt nodig is. In Vlaanderen is 73 procent van de gazons overbekalkt. Gooi dus niet klakkeloos kalk. Je kan ook je gazon al ontmossen, liefst met een biologisch product.”

WAAROM NEEN

“Veel mensen denken dat ze nu al de bloementuin mogen opruimen en de siergrassen snoeien. Wacht daar toch nog even mee. Er zitten veel insecten zoals lieveheersbeestjes in die gewassen die nog bescherming nodig hebben tegen de kou. In mijn tuin overwinteren twee egels tussen de siergrassen. Je gaat die dieren te vroeg wekken uit hun winterslaap. De stengels van de bloemen en siergrassen beschermen de jonge scheuten ook tegen de vorst die zeker nog komt.”

“De moestuin laat je best met rust. Als je toch ongeduldig bent, kan je binnen al paprika of pepers of sla zaaien om later buiten uit te planten. Je kan ook al bloembakken vullen met viooltjes, primula’s of madeliefjes, en bloembollen van narcissen en blauwe druifjes. Die vind je nu volop in het tuincentrum.”

“En wie daarna nog energie overheeft, mag ook altijd het terras schuren en ontmossen.” (br.hln)

Zo moet je reageren als je plots oog in oog staat met een everzwijn

Het zal je maar overkomen. Je bent rustig door het bos aan het fietsen of wandelen, en plots sta je oog in oog met een everzwijn. De kans is niet onbestaande. Gisteren nog werd in Bokrijk een fietser aangevallen. Is het nog veilig in onze bossen? Hoe reageer je best wanneer je plots oog in oog staat met een everzwijn?

“Dat beest kwam op mij afgestormd. Ik had geen tijd om te vluchten”, zegt fietser Kris die in Bokrijk werd aangevallen. Hij belandde met snijwonden in het ziekenhuis en moest geopereerd worden. Is het nog veilig om in het bos te wandelen? Wat als je op pad bent met kleine kinderen, of met een hond?

“Dit zal nog gebeuren”, zegt Rudi Oyen van het Vogel-en Zoogdierenopvangcentrum (VZOC) in Heusden-Zolder. “Everzwijnen zijn slim. Wij zijn stilaan gewoon dat ze in onze omgeving opduiken. Maar ook zij raken gewoon aan ons. Wanneer een everzwijn een mens ziet, zou het normaal gaan lopen.” 

“Maar nu zitten we al in de fase dat de dieren twijfelen als ze een mens zien: gaan lopen of gewoon verder rondsnuffelen in onze tuin. De volgende fase is dat ze ons niet meer zullen schuwen. Zij zullen mensen zien als degenen die hèn storen.” Het voorbije jaar bleek dat vooral in Limburg, de Kempen en Vlaams-Brabant veel everzwijnen rondlopen. 

Wat als je een everzwijn tegenkomt in de natuur? “Wilde everzwijnen vallen normaal nooit aan”, zegt Oyen. “Maar tamme, uitgezette everzwijnen kunnen heel agressief uithalen.” Hij geeft zes tips om het veilig te houden:

1. “Als je gaat wandelen, blijf zeker op het pad. Wie te ver weggaat van het pad, kan een moeder met haar jongen tegenkomen. Dat is heel gevaarlijk.” En een everzwijn dat aanvalt, is net een moordmachine. “Zo’n dier heeft een ongelooflijke kracht. Het is sterker dan gelijk welke hond. Ook een pitbull of rottweiler zal het niet halen.” 

2. “Als een wild zwijn toch een mens aanvalt, komt dat meestal door een loslopende hond. Die volgt het spoor van het everzwijn en komt uit bij het dier. Maar dat is veel sterker. De hond zal vluchten naar zijn baasje en dan kan het erg gevaarlijk worden. Dus: hou je hond aan de leiband. Probeer ervoor te zorgen dat hij niet gaat blaffen. Stuur hem zeker niet achter het dier aan: hij zou het niet overleven.”

3. Kom je oog in oog te staan met een everzwijn, ga zeker niet lopen. “Dat kan agressie uitlokken. Bovendien kan een everzwijn veel sneller lopen dan wij, je maakt dus geen schijn van een kans. Het beste is gewoon stil blijven staan, zelfs als het dier tot vlakbij jou komt. Je laat het dier rustig rondsnuffelen. Mogelijk is het dier even verbaasd om jou tegen te komen als omgekeerd.

4. Wie met kinderen het bos intrekt, maakt best op voorhand afspraken over hoe ze best reageren als ze een everzwijn zien. “Probeer kinderen stil te houden. Normaal vallen de dieren niet aan, dus je kalmte bewaren is al heel wat.” 

5. “Je kan naar het dier kijken, maar probeer om geen oogcontact te maken. Ook dat kan agressie uitlokken.”

6. Als het everzwijn toch aanvalt? “Kruip zo snel mogelijk een boom in”, zegt Oyen. “Vrouwen en kinderen eerst. Breng jezelf in veiligheid. Ga ze zeker niet slaan met takken iets anders, het zal hen niet deren. Het zou zelfs niet helpen als een politieagent met een 9-mm pistool op een everzwijn zou schieten. Daarvan krijgen ze wat jeuk en worden ze alleen maar kwader. Om ze uit te schakelen, is zwaarder materiaal nodig.” (br.hln)

Pairi Daiza verwelkomt eerste wolvenroedel, en jullie mogen de namen van de welpjes kiezen

Pairi Daiza heeft er een familie van zes Canadese wolven bij, meldt het dierenpark. De wolvenfamilie zal dit jaar het nieuwe parkgebied ‘The Last Frontier’ onveilig maken. Pairi Daiza doet trouwens een beroep op het publiek om de namen van de vier welpjes te kiezen.

De wolvenfamilie bestaat uit de 2-jarige wolvin Nita en de 3-jarige wolf Nanouk en hun vier welpjes. Alle zes verkeren ze in goede gezondheid. De wolven zullen te bewonderen zijn in het nieuwe gebied The Last Frontier, dat nog volop in aanbouw is. Daar zullen ze hun plaats krijgen samen met Europese bruine beren – die ook al in het park aangekomen zijn -, Amerikaanse zwarte beren, Europese grijze wolven, poema’s, elanden, damherten en bevers.

Om de vier welpen een naam te geven doet Pairi Daiza een beroep op het publiek. Jullie kunnen hier zelf stemmen op een selectie van tien namen. (br.hln)

Campagne ‘Te Gek?!’ wil mensen aan het wandelen krijgen: “Buitenlucht en beweging is de ideale cocktail voor ons brein”

De organisatie ‘Te Gek?!’ wil al 15 jaar psychische problemen bespreekbaar maken. Dit jaar focussen ze op voorkomen en genezen en dat willen ze doen door mensen aan te moedigen om wat vaker te gaan wandelen. Wandelen heeft immers niet alleen tal van fysieke voordelen, het zorgt ook voor een mentale opkikker.

De reden waarom ‘Te Gek?!’ zich specifiek op wandelen richt en niet op sporten is omdat het een van de meest toegankelijke activiteiten is. “Iedereen kan het. We doen het nu al dagelijks om van de ene plek naar de andere te gaan, en daardoor is het enorm laagdrempelig”, legt sportkinesist Delphine De Prest uit. “Wandelen is ook low-impact, wat wil zeggen dat de krachten die inwerken op de gewrichten minder groot zijn. Het is minder belastend, dus ligt het risico op blessures en kwaaltjes lager. Dat maakt wandelen ideaal voor wie licht tot matig wil bewegen, maar ook als afwisseling voor doorgewinterde sporters.”

En daarnaast heeft wandelen nog een waslijst aan andere fysieke voordelen, zoals een lager risico op hart- en vaatziekten, diabetes en osteoporose, een betere bloedcirculatie, immuniteit en cholesterol, minder stress én een betere nachtrust. “Het grote voordeel is ook dat je het zo zwaar kan maken als je zelf wil”, vertelt De Prest. “Meer kilometers of een stevig stuk bergop, een hoger tempo, andere ondergrond, gewichtjes aan je voeten of in je handen ... allemaal jaagt het je hartslag de hoogte in.” Je verbrandt er misschien niet evenveel calorieën mee als met een rondje hardlopen, maar omdat je hartslag zich wel in de vetverbrandingszone bevindt, is een stevige wandeling een uiterst efficiënte training. 

Mentale opkikker

Maar zoals eerder gezegd, heeft wandelen niet alleen fysieke voordelen. Een van de redenen waarom wandelen zo goed is, is omdat we er ook een mentale opkikker van krijgen. De combinatie van beweging, buitenlucht en de natuur is de ideale cocktail voor ons brein, weet wandelcoach Ruth Jansen. “In de wereld van de neuropsychologie wordt al langer onderzoek gedaan naar de effecten van wandelen op de hersenen. Zo blijkt uit hersenscans dat wandelen al na 20 minuten stress kan verminderen. De tweezijdige beweging brengt rust en werkt spierontspannend, waardoor je lichaam het signaal krijgt dat het in ontspanningsmodus mag gaan, én er worden rustgevende neurotransmitters geactiveerd die voor een positief gevoel zorgen. Daarnaast is wandelen een erg lichaamsgerichte activiteit: je zit minder in je hoofd, en kruipt meer in je lijf. Al die positieve effecten van wandelen worden door de natuur nog eens versterkt. “Ik noem het de hofleverancier van de mentale veerkracht”, lacht de wandelcoach. 

“Een mooie omgeving vermindert stress en angstgevoelens al na 5 minuten. Uit bloedonderzoek blijkt dat simpelweg naar de natuur kíjken er al voor zorgt dat het stresshormoon cortisol afneemt. Bewuste aandacht voor de natuur roept positieve gevoelens als dankbaarheid, mildheid en tevredenheid op. Precies wat we nodig hebben.”

“Je hersenen hebben maar 20 minuten nodig om van overactieve concentratietoestand over te schakelen naar ontspanning. Je krijgt weer ruimte, nieuwe inzichten en je wordt creatiever. Bovendien zorgt wandelen voor een goede bloeddoorstroming en dus verse zuurstoftoevoer in je hersenen, waardoor je mentale concentratie en helderheid aangescherpt wordt. Het is dus geen toeval dat de beste ideeën vaak komen wanneer je buiten een ommetje maakt”, aldus wandeltherapeut Liesbeth Saerens. 

4 tips om het meeste uit je wandeltocht te halen

1. Doe het bewust: Ga van top tot teen je lichaam af. Loop ik niet verkrampt? Zijn mijn schouders laag? Heb ik een frons op mijn gezicht? Vraag je af: kan alles net dat tikje losser? Voel zo bewust mogelijk: de zon, een zuchtje wind, je kleding die tegen je lichaam aan beweegt.

2. Neem de tijd: Ga niet 5 minuten in sneltempo door het bos crossen. Je lichaam heeft een wandeling van minstens een halfuur nodig om de positieve effecten te ervaren. Hou de pas erin: niet te gehaast, maar ook niet slenterend.

3. Let op je ademhaling: Door de jaren heen zijn we heel oppervlakkige ademers geworden, en dat heeft een effect op stress. Door bewust traag en diep in te ademen via de neus en uit te ademen via de mond, en aandacht te schenken aan je houding, breng je jezelf in relaxmodus.

4. Oog voor de omgeving: Als je op pad gaat wanneer je overspannen bent, bestaat het risico dat je gewoon doorloopt en niets van de omgeving opmerkt. Het blijft maar malen in je hoofd en je merkt niet meer op wat er te beleven is. Herinner jezelf er regelmatig aan om je omgeving zo goed mogelijk in je op te nemen. (br.hln)

Grootste bij ter wereld voor het eerst sinds 1981 weer gezien

Wetenschappers vreesden al het ergste voor de megachile pluto, een reusachtige zwarte bij die veel mensen de stuipen op het lijf zou jagen: dat ze uitgestorven was. Maar tot hun grote vreugde, trof een team van onderzoekers een exemplaar aan in een termietennest in Indonesië.

Vier keer zo groot als een gewone honingbij en met een vleugelspanwijdte van zes centimeter. Je kan er niet naast kijken? Blijkbaar wel. Het dier werd al sinds 1981 niet meer gespot. Tot een groep van Australische en Amerikaanse wetenschappers een vrouwelijk exemplaar aantroffen in een termietennest, twee meter boven de grond in een boom, op de noordelijke Molukken in Indonesië. 

Het team bestudeerde de bij al jaren en was dagen onderweg in de vochtige Indonesische wouden op zoek naar de Wallace Giant Bee. De wetenschappers struinden een hele reeks termietennesten af tot het prijs was. Haar Engelse naam ‘Wallace Giant Bee’ heeft ze te danken aan Alfred Russel Wallace, een Britse natuurwetenschapper die het dier als eerste ontdekte in 1858 tijdens een expeditie op het Indonesische eiland Bacan.

Adembenemend

“Het was adembenemend om deze ‘vliegende bulldog’ te zien, een insect waarvan we niet eens zeker wisten of het nog bestond”, zegt Clay Bolt, een van de expeditieleden en natuurfotograaf.

“Op een moment dat er sprake is van een goed gedocumenteerde wereldwijde achteruitgang van de diversiteit van insecten, is het fantastisch om te vast te stellen dat deze iconische soort het nog altijd volhoudt”, zegt Simon Robson van de University of Sydney. De wetenschappers hopen nu dat er in de wouden in die regio nog meer exemplaren van dezelfde bijensoort leven. (br.hln)

Familie ontvluchtte bosbranden en speelde hond kwijt. Na 101 dagen zijn ze herenigd: “Wij zijn zo trots op hem”

Eind vorig jaar hielden bosbranden lelijk huis in de stad Paradise in Californië. De familie Ballejos sloeg op de vlucht met de hond. Maar de viervoeter sprong in paniek uit de pick-uptruck. Sindsdien was Kingston spoorloos. Na 101 dagen zoeken, is hij nu weer herenigd met zijn baasjes.

De familie Ballejos zei dat ze nooit de hoop had verloren nadat ze de hond in november tijdens de vlucht voor de oprukkende bosbranden was kwijtgespeeld. De gezinsleden lieten overal flyers achter en contacteerden opvangcentra. “Elke nacht vroeg ik aan mijn vader om hem te gaan zoeken”, zei dochter Maleah.

Tot er een verlossend telefoontje kwam. Afgelopen weekend spotten vrijwilligers van een opvangcentrum een grote hond op bewakingscamera’s, waarna ze een val opzetten om hem te kunnen vangen. En met succes.

“Zondag ging ik een kijkje nemen en daar zat hij”, vertelde vrijwilliger Ben Lepe aan persbureau AP. “Het was geweldig om hem te zien en te beseffen dat hij het vanaf nu weer goed zou hebben.” Op Facebook hadden de medewerkers van het opvangcentrum een bericht gezien over een vermiste hond en ze contacteerden de baasjes.

“Toen ik het vernam, had ik tranen in de ogen”, zei Gabriel Ballejos, eigenaar van Kingston. “Ik ben zo trots op hem. Ik kon het amper geloven. Hij is een echte surviver.”

De familie denkt dat de hond zijn beproeving al die tijd wist te overleven door stinkdieren of skunks te eten. (br.hln)

Acteur Bob Van Der Veken, directeur Paul Thienpondt uit ‘De Collega’s’, overleden

Hij werd een klein beetje onsterfelijk als Paul Thienpondt in ‘de Collega’s’, maar in de nacht van zondag 17 op maandag 18 februari overleed diens vertolker Bob Van der Veken op 90-jarige leeftijd. “We wisten beiden dat dit kon gebeuren, maar dat maakt het niet minder erg”, klinkt het bij z’n weduwe Mariette Van Arkkels (87).

“Voor z’n overlijden vertelde Bob me dat hij liever niet teveel ruchtbaarheid aan z’n dood wilde geven”, aldus Mariette. Ja, de dood van Bob is een afscheid van een icoon. Voor mij is het wel eventjes moeilijk. Bob was op 26 september 90 jaar geworden. En we hadden daar al over gesproken, dat je dan ook wel weet dat je niet eeuwig gaat leven. Ook al had hij dat graag gewild.”

Bob Van Der Veken speelde ook in ‘De Witte van Sichem’ en had gastrollen in onder andere ‘Wittekerke’, ‘De Kampioenen’, ‘Spoed’, ‘Lili en Marleen’ en de ‘Kotmadam’. Naast televisie was hij ook nog met theater bezig. Hij was onder meer te zien in het stuk ‘The Red Star Line’ van theater Zeemanshuis. (br.hln)

Worden we echt gelukkiger van die eerste zonnestralen?

Ah, dat eerste glas wijn op een terras, een wandeling door de stad met je zonnebril op je neus en het licht op je snoet; daar wordt een mens toch oprecht gelukkig van? Maar welke invloed heeft het weer op je welbevinden? Hoe gelukkig wordt een mens écht van de zon? 

Mooi weer doet iets met een mens. Althans, daar lijkt het toch op. In de zon maakt ons hormoonstelsel endorfine aan, wat zorgt voor energie, rust in het hoofd en een kortstondig goed gevoel. Is het ook nog warm, dan verwijden de bloedvaten zich met een ontspannen gevoel als gevolg. Geen wonder dat in 2008 uit Amerikaans onderzoek (Here Comes the Rain Again: Weather and the Intertemporal Substitution of Leisure) bleek dat mensen op een mooie dag gemiddeld een half uur minder lang op kantoor doorbrengen dan op een regenachtige dag. Onder invloed van lekker weer worden we bovendien minder kritisch voor zwakkere argumenten en nemen we minder weloverwogen beslissingen, toonde de Amerikaanse hoogleraar psychologie Gerald Clore al in 1994 aan. 

Maar klopt dat juichende ‘can you feel the brand new day-gevoel’ als je op een mooie zomerdag de gordijnen opentrekt? Of zit dat gewoon tussen de oren? 

“Het is niet zo dat je leven als geheel er beter van wordt”, zegt geluksprofessor Ruut Veenhoven van de Erasmus Universiteit. “Maar goed weer beïnvloedt wel je stemming van het moment. En dat effect is vooral sterk bij weersverandering.” Als de regen wegtrekt en de hemel openbreekt, bijvoorbeeld, kun je best even een euforisch gevoel ervaren. Grappig, eigenlijk, want hoe vaak zijn we in deze moderne wereld nu echt buiten? We bekijken het weer meestal veilig vanachter een ruit in plaats van er middenin te zitten. 

Het is dan ook goed mogelijk dat die fijne associatie met goed weer nog uit oude tijden stamt, toen we sterker afhankelijk waren van het klimaat voor voedsel en veiligheid. Nu is het dagelijks leven veel minder afhankelijk van het klimaat, maar, denkt Veenhoven, het is goed mogelijk dat die echo van toen nog in onze cultuur doorwerkt. En dat we nog steeds zo graag over zon en regen praten, heeft niet alleen een sociale context, maar hangt ook samen met de onvoorspelbaarheid van het weer. Al is het niet meer van levensbelang, drijfnat thuiskomen van je werk is toch onaangenaam en erover praten creëert in elk geval een gevoel van beheersbaarheid, zegt sociaal-psycholoog Paul van Lange van de Vrije Universiteit Amsterdam.

Valt er wetenschappelijk gezien dan tenminste iets te zeggen over de temperatuur die bijdraagt aan het hoogste geluk? Jawel: uit meerdere onderzoeken blijkt 22 graden Celsius ideaal te zijn, het is de meest stressloze temperatuur voor het menselijk lichaam. Niet te koud, niet te warm en dus de garantie voor optimale ontspanning. In tegenstelling tot wat we vaak denken, is een veel warmere omgeving voor de meeste mensen helemaal niet fijn: temperaturen boven de 30 graden schijnen zelfs hetzelfde negatieve gevoel van welbevinden te veroorzaken als een scheiding, blijkt uit een onderzoek uit 2013 van de econoom Marie Connolly, verbonden aan de universiteit van Québec. (br.hln)

Huishoudster Michael Jackson onthult na jaren wat zich binnenskamers afspeelde: “Hij was een roofdier”

Adrian McManus (56) werkte jaren geleden als dienstmeisje op het landgoed van Michael Jackson. Ze kan sommige dingen niet vergeten die ze daar heeft gezien, zegt ze in de Australische tv-show ‘60 Minutes’. “Hij gedroeg zich als een roofdier”, aldus de huishoudster. Tijdens haar werkuren zag McManus de King of Pop de jongens die hij had uitgenodigd innig vertroetelen en kussen. 

Het was 1990 toen McManus voor Michael Jackson begon te werken. De samenwerking verliep vlot en al na drie maanden werden de privévertrekken van de popster toevertrouwd aan de huishoudster. Volgens McManus kwamen daar zijn donkerste verlangens naar boven. “Michael had een aardige, vriendelijke kant en dan had je ook zijn duistere zijde.”

Volgens McManus werd ze met de dood bedreigd als ze ooit zou onthullen wat ze allemaal op Neverland had gezien. Een werknemer van Jackson zou indertijd tegen haar gezegd hebben: “Als je ooit in een talkshow of tv-show verschijnt, huren we een moordenaar in die je nek doorsnijdt. Ze zullen je lichaam nooit vinden.” Toch wil ze nu haar verhaal doen voor de camera’s. De vrouw gaat zelfs met de cameraploeg langs bij Neverland, waar ze voor de grote poort haar oude maar nog steeds gruwelijke herinneringen ophaalt. “Ik was bang om iets te zeggen over Michael. Maar ik ken de waarheid. Ik was daar.”

Dronken voeren

Adrian claimt onder meer dat Michael kleine jongetjes dronken voerde. “Ik zag jongens bij hem in bed liggen en ik heb zijn ondergoed in de jacuzzi in de slaapkamer zien drijven samen met de onderbroekjes van de jongetjes.”

Het voormalig dienstmeisje was ook niet verbaasd toen ze in 2009 hoorde dat Jackson was overleden aan overmatig medicijngebruik. McManus heeft de King of Pop twee keer eerder een overdosis zien nemen. “Ik dacht dat hij dood was. Zijn ogen waren open en het leek erop alsof hij niet ademde. Ik zei: ‘Michael, Michael.’ Toen werd hij wakker en barstte in huilen uit.”

Het integrale interview met McManus wordt zondagavond in Australië uitgezonden. (br.hln)

Te koop: 55 roestige VW-busjes voor 300.000 euro

Een Canadese autoverzamelaar die maar liefst 55 klassieke VW-busjes op zijn terrein heeft staan, wil in één keer van zijn oude hobby-auto’s af. Hij vraagt er ruim 300.000 euro voor.

We weten niet zeker hoe de Canadese autoverzamelaar-genaamd ‘Rob’ het voor elkaar heeft gekregen om zoveel T1 en T2-busjes bij elkaar te krijgen. Wel is zeker dat hij er klaar mee is. Op een foto bij zijn advertentie is een groot terrein te zien met daarop een flink aantal klassieke VW-busjes.

Voor 350.000 Amerikaanse dollar (ongeveer 310.000 euro), oftewel 6200 euro per stuk, kun je de VW-busjes kopen. Het merendeel lijkt te bestaan uit door Westfalia geconverteerde campers. Alle auto’s zijn volgens Rob in ‘goede, te restaureren staat’. De koper moet bereid zijn alle busjes in een keer te kopen en mee te nemen. Verkoper Rob wil blijkbaar alleen mensen die oprecht geïnteresseerd zijn: alleen al om de collectie te mogen bekijken, moet je zo’n 450 euro (500 dollar) neertellen.

Boven de advertentie staat dat het gaat om Split Window Westfalia busjes, dus van de eerste generatie. Op de foto’s zijn echter nog veel meer soorten te zien. Dat lijkt erop te duiden dat hij nog meer busjes heeft en slechts een deel van zijn verzameling wil verkopen. Tot nog toe heeft hij niet gereageerd op verzoeken om meer informatie. (br.hln)

Deze vrouwelijke piraten waren volgens nieuw boek schrik van de Caraïben in 18de eeuw

Ze waren wild en onbevreesd, zopen en vloekten even hard als de mannen in hun gezelschap en schrokken er niet voor terug om hun zwaarden en pistolen te gebruiken: een nieuw boek schetst een gedetailleerd beeld van twee van de meest onverschrokken en gevreesde vrouwelijke piraten uit de geschiedenis. En hoe ze aan hun einde kwamen.

Anne Bonny en Mary Read heetten ze en ze maakten deel uit van de bemanning van kapitein Jack - Calico Jack – Rackham. Die terroriseerde begin 18de eeuw de Caraïben, tijdens de gouden jaren van de piraterij. De twee vrouwen kleedden zich als mannen en schrokken nergens voor terug.

Mytisch

Het meeste dat we tot nu toe over hen wisten, kwam uit een boek uit 1724. In ‘A General History of the Pyrates’ vertelde kapitein Charles Johnson de levensverhalen van enkele bekende piraten – ook van Anne Bonny en Mary Read – en gaf hij hen een bijna mythische status. ‘The Pirate World’ van historicus en piratenexpert Angus Konstam – dat morgen verschijnt – wil feit van fictie scheiden. Want het ging er bij piraten vaak heel anders aan toe dan populaire films en boeken ons willen laten geloven. En dat is niet anders voor het verhaal van de twee vrouwen.

Anne Bonny en Mary Read kenden elkaar niet als kind, maar werden op een gelijkaardige manier opgevoed. Hun ouders lieten hen allebei immers doorgaan voor jongens. Maar wel om een heel verschillende reden. Anne was de buitenechtelijke dochter van een rijke Ierse advocaat en een meid en werd geboren rond 1700. Om haar afkomst te verbergen, deed haar vader of ze een jongen was, gaf hij haar de naam ‘Andy’ en liet hij haar als klerk werken op zijn kantoor.

Een soortgelijk verhaal bij Mary, die in 1685 geboren werd in Engeland en als jongen werd verkleed na de dood van haar vader en haar halfbroer. Haar straatarme moeder hoopte zo geld los te krijgen van de grootmoeder van de gestorven jongen. Mary was dol op avontuur en nam later de naam Mark Read aan om een reeks jobs te kunnen uitvoeren die anders alleen voor mannen waren weggelegd. Zo ging ze in het Britse leger. Daar werd ze verliefd op een Vlaamse soldaat. Nadat ze zich bewezen had op het slagveld, opende ze een restaurant in het Nederlandse Breda. Toen haar man stierf, ging ze om een nog onbekende reden aan boord van een schip dat naar West-Indië voer.

Berucht

De twee vrouwen kwamen allebei op een speciale manier in de piraterij terecht. Anne verhuisde op zeker moment met haar vader naar de Verenigde Staten, waar ze ergens tussen 1714 en 1718 trouwde met een zeeman. Met hem reisde ze naar New Providence in de Bahama’s, een eiland dat berucht was voor zijn piraten. Daar viel ze als een blok voor de flamboyante zeerover Jack - Calico Jack – Rackham. Ze verliet haar man en kreeg zelfs een kind met Rackham. Nadat ze dat bij vrienden had achtergelaten op Cuba, voegde ze zich bij zijn bemanning. Ook toen verkleedde ze zich als man. Niemand aan boord kende haar geheim. Behalve Rackham. En Mary Read.

Die laatste werd piraat nadat Engelse zeerovers het schip hadden overvallen waarop ze meevoer. Ze rekruteerden haar – iets waar ze niet veel overtuigingskracht voor nodig hadden – en ze ging met hen mee naar New Providence, waar ze Anne en kapitein Rackham leerde kennen. Ze sloot zich bij hen aan en onthulde al snel aan Anne dat ze eigenlijk een vrouw was. Ze vertelde het uiteindelijk ook aan Rackham, omdat die begon te vermoeden dat ze een affaire had met zijn vrouw.

Hun reputatie maakten de twee vrouwen waar in de korte tijd dat ze samen onder Rackham dienden. Anne was bekend om haar “woeste en onbevreesde inborst” en toonde al snel dat ze evengoed overweg kon met drank en wapens als de mannelijke piraten. Volgens een legende zou ze zelfs een man bijna doodgeslagen hebben toen die zich aan haar probeerde te vergrijpen. Samen met Mary speelde ze een belangrijke rol in een reeks raids tegen vissersboten en handelsschepen in 1720.

Getuige

Een getuige omschreef hen als “vrouwen die mannenjassen en lange broeken droegen” en “die zakdoeken rond hun hoofd hadden gebonden”. “Elk van hen had een machete en een pistool”, aldus Dorothy Thomas. Haar verhaal werd opgetekend in documenten uit 1718 tot 1723. Maar er zijn ook verhalen dat ze hun borsten lieten zien als ze een tegenstander uitgeschakeld hadden, om hen te tonen dat ze verslagen waren door een vrouwelijke piraat, iets wat ongezien was in die tijd.

Hun heerschappij was echter van korte duur. Al in oktober 1720 kwam er een einde aan. Toen werd het schip van Rackham aangevallen door piratenjagers voor de westkust van Jamaica. Er was op dat moment een met rum overgoten feest aan de gang aan boord. Terwijl de rest van de bemanning zich verborg in het ruim, vochten de kapitein en de twee vrouwen als wilden. “Als jullie mannen zijn, kom dan naar boven en vecht”, zou Mary tijdens de strijd geroepen hebben.

Verslagen

Tevergeefs, want Rackham en zijn bemanning werden verslagen en aangeklaagd voor piraterij. Daarop stond toen de doodstraf. Rackham en zijn mannen werden opgehangen, maar de twee vrouwen ontsprongen de dans door te vertellen dat ze zwanger waren. De Engelse wet verbood immers zwangere vrouwen op te hangen. Hun aanhouding veroorzaakte veel commotie in Engeland, waar ze niet konden geloven dat vrouwen aan dergelijke wrede praktijken deel konden nemen.

Hoe Anne precies stierf, is niet bekend. Er is geen verslag van haar gevangenschap of dood. Volgens sommige historici zou ze teruggekeerd zijn naar haar vader in de Verenigde Staten. Mary zou door ziekte gestorven zijn in de cel. De archieven van de kerk van Saint Catherine in Jamaica maken melding van haar begrafenis op 28 april 1721. Er wordt niets gezegd over de begrafenis van een baby, wat doet vermoeden dat ze nog zwanger was toen ze stierf.

In zijn boek vertelt Konstam ook over andere beruchte piraten, zoals Zwartbaard en Charles Vane. Ook in hun verhalen wil hij komaf maken met mythes. Zoals het idee dat piraten achter schatten aangingen en die verborgen. Of dat ze gevangenen via een plank dwongen om in zee te springen. “Piraten begroeven geen schatten”, zegt hij. “Ze gingen alleen achter gewone ladingen aan, zoals suiker en tabak. En van een plank lopen, gebeurt alleen in de Disneyfilm Peter Pan.”

‘The Pirate World’ van Angus Konstam is voorlopig alleen in het Engels te verkrijgen en kost vanaf 25,99 euro. Je kan het boek onder meer kopen op Amazon en Bol.com. (br.hln)

Hoezo, een glamoureus luxeleventje? Veel modellen zitten met schulden

De modeweken zijn in volle gang. Na New York is Londen nu aan de beurt, binnenkort volgen Milaan en Parijs. Je zou bijna met een vleugje jaloezie naar de modellen kijken, die de wereld mogen rondreizen om op catwalks te paraderen in poepchique kleren. Maar de realiteit is dat ze er zelden rijk van worden. Integendeel zelfs. Soms houden ze bijna niets over aan het lopen van een show, kaart de BBC aan. 

“Ik draai al drie jaar mee in het wereldje, maar ik ben er nog steeds niet in geslaagd om mijn schuldenberg van 10.000 euro terug te betalen aan mijn modellenbureau’s”, bekent Anna aan de Britse omroep. Anne - een pseudoniem natuurlijk - is model sinds ze 17 was en heeft shows gelopen voor grote namen als Prada, Mulberry en Comme des Garcons. “Maar al vanaf het begin zat ik met schulden.” 

Het model vertelt dat ze uit West-Europa komt. Toen ze zich daar voor het eerst inschreef bij een modellenbureau mocht ze testfoto’s laten maken, al kwamen die kiekjes wel met een prijs: zo’n € 400. Een bedrag dat haar agency wou voorschieten, en vervolgens op haar rekening zette. 

Een tijdje later mocht ze deelnemen aan castings in Londen, waar ze ook overnachtte. Zowel de vliegtuigtickets als de verblijfskosten werden opnieuw op haar rekening gezet. “Zelfs de taxi’s werden meegeteld”, aldus Anna. “Als ik ergens naartoe moest, vroegen ze of ik gebracht wou worden. Ze vergaten er wel bij te zeggen dat ik er zelf voor moest betalen.” 

“Slechts een fractie heeft succes”

Volgens de BBC is de situatie van Anna geen uitzondering en gebeurt het vaker dat modellenbureau’s bedragen ‘uitlenen’. Stel dat een model haar kans wilt wagen tijdens New York Fashion Week, dan wordt ze naar daar gevlogen. Mag ze niet meelopen tijdens een show? Of is ze een hele week ziek (wat Anna ook écht is overkomen)? Dan verdient ze geen geld, dus kan ze haar agency niet terugbetalen. Zo stapelen de schulden zich redelijk snel op. 

De Nederlandse socioloog Sylvia Holla heeft een proefschrift gemaakt over de mode-industrie. Ook zij heeft de problematiek opgemerkt. Aan de Volkskrant vertelde ze enkele maanden geleden nog dat modellen niet echt gewaardeerd worden voor hun inspanningen, laat staat dat ze financiële opbrengst krijgen. Dat geldt zeker voor modellen in het centrum van de modewereld, in steden als Parijs, New York, Londen. “Daar trekken hordes modellen en aspirant-modellen naar toe. De schoonheidsstandaarden zijn er het hoogst, het taboe op je best doen is het grootst, maar slechts een fractie van de modellen heeft succes. Een grote groep keert gedesillusioneerd huiswaarts, soms zelfs met schulden.”

Taboe

Het Russiche model Ekaterina Ozhiganova wil komaf maken met dit probleem. Momenteel woont ze in Parijs, waar ze de organisatie Model Law heeft opgericht. Een initiatief dat opkomt voor de rechten van modellen. “Vroeger was seksuele intimidatie en geweld een groot taboe”, zo steekt ze van wal. “Ondertussen is dat taboe doorbroken, maar niemand durft te babbelen over geldzaken. Iedereen zwijgt erover.” 

Niet zo onlogisch, als je er eventjes over nadenkt. De industrie wil immers vooral werken met meisjes die succesvol zijn. Modellen durven niet te praten over hun financiële problemen, uit schrik om nergens meer aan de slag te kunnen. 

Ozhiganova geeft daarom vooral advies achter de schermen. “Er zijn 2 grote problemen. Het eerste is het gebrek aan informatie. Meisjes hebben geen flauw idee hoeveel ze zouden kunnen verdienen”, zegt ze. “Daarnaast zijn er té veel aspirant-modellen voor het aantal jobs. Daardoor ligt het loon vaak erg laag, of is het zelfs onbestaande.” Fotoshoots voor magazines worden vaak niet betaald, meent Ozhiganova. En de vergoeding voor mee te lopen tijdens een modeshow kan verschillen van € 50 tot € 1.000.

Volgens de BBC komt het er ook vaak op neer om een goed modellenbureau uit te kiezen. “Als een meisje haar modellendroom niet waarmaakt en de industrie vaarwel zegt, moet ze vaak haar ‘schulden’ niet afbetalen”, reageert John Horner, voorzitter van de Britse Fashion Models Association, een organisatie die de Britse agency’s representeert. “Een goed bureau beschouwt die bedragen dan als een ‘investering’.” (br.hln)

Jennifer valt 55 kilo af in een jaar: “Deze vijf tips bleken voor mij te werken”

Jennifer Still is een schrijfster uit New York die geniet van eten, drinken en televisie kijken. Al haar hele leven kampt de vrouw met overgewicht. In minder dan een jaar tijd wist ze nu echter 55 kilogram af te vallen. Aan Business Insider verklapt de dame in vijf punten hoe ze dat voor elkaar gekregen heeft.

1. Vind een passend dieet 
Volgens Jennifer bestaat er niet één dieet dat geschikt is voor iedereen. Met dieet bedoelt ze trouwens niet een strikt en tijdelijk eetpatroon om je overtollige kilo’s kwijt te raken, maar eerder een algemene benadering van eten. Voor iedereen werkt iets anders. “Misschien is dat voor jou een vegetarische eetstijl, voor mij was dat het ketogeen dieet.”

Het ketodieet staat voor weinig koolhydraten. Eiwitten, vet en groenten mogen wel. “Ik heb er geen probleem mee om weinig koolhydraten te eten, daarom past het bij mij. Ik zie mezelf dit lang volhouden, maar het is niet de enige manier om af te vallen. Dat besef ik ook.” 

2. Vermijd suiker

“Ik had een suikerverslaving. Van zodra ik suiker uit mijn dieet schrapte, verdwenen ook die kleine goestinkjes. In het begin was het heel lastig. Maar na een maand sliep ik beter, had ik minder last van een lage bloedsuiker en miste ik de suiker ook niet meer. Ik vond heel veel van mijn favoriete recepten online, maar dan zonder suiker.’’

3. Bereid maaltijden voor

Jennifer besteedde een dag per week aan de voorbereiding van haar maaltijden. “Dat hielp me. Als ik druk was, warmde ik zo’n maaltijd op. De weinige keren dat ik niets klaar had liggen, greep ik eerder naar iets dat niet gezond is.”

4. Vergelijk jezelf niet met anderen 

“Het is heel makkelijk om gefrustreerd te raken als het afvallen minder snel gaat dan je eigenlijk wil. Die frustratie kan nog eens versterkt worden als je ‘voor en na’-foto’s bekijkt van lotgenoten. Iedereen doet het op zijn eigen manier, op zijn eigen tempo. Ik kon me altijd heel slecht voelen als iemand met een vergelijkbaar volume sneller kilo’s verloor dan ik.’’

5. Wees niet té streng

Jennifer benadrukt dat je ook weer niet té streng voor jezelf moet zijn. “Dat is onmogelijk om vol te houden. Als het kerst of de verjaardag van je partner is, dan moet je ook van het eten kunnen genieten. De volgende ochtend lukte het dan ook telkens beter om mij te herpakken.” (br.hln)

Nieuwe dinosoort ontdekt en die kan inzicht geven in waarom sommige zo gigantisch werden

Wetenschappers hebben de ontdekking gemeld van een nieuwe dinosaurussoort met een superlange nek en die zou ons meer kunnen leren over waarom sommige dino’s zo groot werden.

De nieuwe soort luistert naar de naam – hou u vast – Mnyamawamtuka moyowamkia. Dat is Swahili voor ‘dier van de Mtuka met een staart in de vorm van een hart’. De Mtuka waarvan sprake is de rivierbedding in Tanzania waar de fossielen van het dier gevonden werden.

Rivierbedding

De beenderen werden in 2004 al ontdekt, maar het duurde jaren voor ze opgegraven waren. Dat kwam doordat er resten van verschillende soorten dino’s in de rivierbedding zaten. Daarna duurde het nog eens jaren eer de analyse van de fossielen klaar was. Ze moesten uit het gesteente gehaald worden, er moest bepaald worden welke beenderen van welke soort waren en daarna ook – binnen elke soort – of de beenderen van één of meerder dieren waren.

Woensdag volgde dan de officiële mededeling in het wetenschappelijk tijdschrift Plos One: er zat een nieuwe soort bij en het skelet was ook nog eens zo goed als compleet. Het ging om een nieuwe soort van het geslacht titanosaurus, bekend om hun enorme afmetingen, lange nek en staart en minikopje. Opmerkelijke eigenschap: ze hadden staartbeentjes in de vorm van een hart.

Hoe enorm de nieuwe soort exáct was, is nog niet duidelijk. Het specimen dat werd opgegraven, zou ongeveer een ton gewogen hebben en van heup tot voet ongeveer de grootte hebben gehad van een gemiddelde mens. De onderzoekers weten echter niet of het om een volwassen exemplaar gaat of niet. De grootste titanosaurus die tot nu toe werd ontdekt, was overigens de Argentinosaurus. Die was van kop tot staart net geen 40 meter lang. 

Paleontoloog Eric Gorscak van de Midwestern University – die de belangrijkste auteur is van de publicatie – zegt dat het nog niet duidelijk is welke functie de bijzondere staartbeentjes hadden, maar dat ze overeenkomsten vertonen met die van enkele andere titanosaurussen. Hij hoopt dat uitvissen wat het verband is, kan leiden tot inzicht in hoe ze evolueerden. En hoe het kwam dat ze elk continent gingen domineren tijdens het Krijt, 145 tot 66 miljoen jaar geleden.

Blinde vlek

“Daar is nog maar amper iets over bekend”, vertelt ook paleontoloog Kristina Curry Rogers van het Macalester College aan nieuwssite Popular Science. “Afrika is bovendien een beetje een blinde vlek, omdat daar nog maar amper fossielen van titanosaurussen gevonden werden. Daarom is deze ontdekking extra belangrijk.”

Om die reden wil Gorscak in de toekomst ook onderzoek doen op andere plaatsen in Afrika. Zijn eerstvolgende stop wordt Malawi. (br.hln)