Ik ben Staf De Raeymaeker
Ik ben een man en woon in Heverlee () en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 30/07/1946 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: groententuin, koken, digitale foto en film en reizen..
dagelijkse roddels van alles van de laatste dagen.
interessant boek lezen? Ga eens kijken op
http://www.wwaow.com/wwaow/site/bookdetail/?bookid=2935
09-10-2011
aiai
Binnen 4 uur zitten we op het vliegtuig naar het zuiden en ik zit hier nog aan mijn computer. Weer die vervelende RLS die de kop op steekt. Ik zal er moeten in berusten en denken dat ik dan binnen een aantal uren in een warmer oord even kan gaan liggen en misschien slapen. Spijtig genoeg kan ik dat niet op het vliegtuig. Enfin, niks aan te doen.
Bijna klaar voor Malaga. Ik kijk er echt naar uit als ik het rotweer hier zie. Als goede Belg gaan kijken naar de weersvoorspelling voor die regio. "Iets" beter dan hier. Tussen de 28 en 32 graden en droog. Och we zullen wel zien. Toch niks aan te veranderen. Ik huurde een auto voor die periode, al hebben wel alles in de buurt al bijna gezien. We zullen dan een beetje verder gaan en straks zal ik op internet eens gaan zoeken wat er dan nog de moeite is. Ik mag zeker niet vergeten om mijn boarding pass aan te maken. Ik zit graag aan de middengang omdat ik regelmatig moet rechtstaan omwille van mijn RLS. Nog een voordeel is dat je dan gewoon naar de drop off zone moet gaan op de luchthaven. Eens je van die valiezen verlost bent... Ik heb tot in het toppeke van mijn tenen genoten van het bezoek aan mijn zoon in Lissabon, maar ook naar deze reis kijk ik uit.
Heel de buurt in rep en roer. Een politiehelikopter die hier gedurende minuten blijft rondcirkelen. Natuurlijk iedereen aan zijn venster of op zijn terras. Dit willen we zien! Dit willen we mee maken! Patrouilles die hier in de omgeving blijven rondhangen. Agenten met getrokken revolver. (sorry, zelf niet gezien, maar van horen zeggen) Iemand ergens ontsnapt? De vragen doen de ronde. Och, ik zal het de volgende uren of dagen wel horen.
Deze avond Sare van turnen gaan halen en naar huis gebracht; Een schat van een kind. ( maar wie zou dat niet van zijn kleindochter zeggen.) Morgen moet ik boodschappen gaan doen voor tante. Woensdag komt mijn zus op bezoek en nadien zal het inpakken zijn. Alhoewel ik daarmee niet veel in de pap te brokken heb. Moeder de vrouw heeft zo een lijst op computer staan en ze kruist dan aan wat er al klaar ligt om in de valies te steken. Onze vlucht zondag is al om 6 uur 's morgens. Altijd ellendig, maar wel een dag gewonnen.
Voor zo ver ik Portugees begrijp, kon ik op facebook lezen dat de reportage met Joost, naar aanleiding van zijn tentoonstelling, al uitgezonden werd. Ik weet niet hoe lang dat duurde, maar hijzelf verschoot er van, dat ze zo veel tijd in de opname gestoken hebben. We dachten aan een gesprek van een minuut of tien, maar ik denk dat het tenslotte bijna drie kwart uur was. Vader fier natuurlijk.
Nu ben ik in mijn tuintje wel degelijk de aller, allerlaatste tomaten (tjes) gaan halen. Ondertussen de eerste oogst van schorseneren mee gebracht. Ik dacht ook al witloof uit te steken, maar die heeft een aantal dagen nodig voor je die kan eten en we vertrekken volgende zondag voor veertien dagen, dus nog net niet het goede moment. Ik kan dat witloof nog gemakkelijk maanden laten staan. Het eerste grondwitloof zal dus voor eind oktober zijn. Zelfs na de winter kan dat nog.
na de opening van de tentoonstelling van Joost zijn we nog met een hele bende Braziliaans gaan eten. Een heel gezellige avond. Allemaal toffe mensen, allemaal vrienden van Joost en ondertussen ook van mij. Ik voel me echt goed tussen die mensen. Opgenomen, aangenomen? Volgens mij selecteerde hij nu beter dan vroeger. Hij woont nu in een armere buurt, maar de mensen daar zijn tenminste eerlijk en open. Ik zou daar permanent kunnen gaan wonen, maar dan wel met de luxe van hier en dat is onmogelijk. (tussen haakjes, de gemiddelde prijs per persoon in dat restaurant was 6,50) Ik zou dit soort bezoeken meer moeten doen. Ik heb echt genoten tot in de topjes van mijn tenen.
We klagen steen en been over onze financiële toestand hier in ons landje. Je weet, ik praat graag en gemakkelijk met mensen, dus in Portugal heb ik ook contacten proberen te leggen en zo kom je een en ander te weten. Een heel pak mensen verdienen daar ongeveer 3,50 per uur. Ik hoor dan van een aantal van hen dat ze als huur voor hun appartement 500 betalen. Wat doen ze? Onder verhuren. Er bestaat geen middenklasse meer. Het is rijk of arm. Eergisteren nog gesproken met een man van om en bij de dertig en hij vond het jammer dat er geen protest komt. Een van de dingen die duurder werden in Portugal, was onder andere het openbaar vervoer. Naar onze normen nog steeds zeer betaalbaar, maar voor hen verdubbelde dat in prijs. Hierbij enkele foto's van dingen die voor ons spotgoedkoop zijn, maar voor hen veel duurder geworden.
Ik kijk hier nu naar een blauwe hemel hier buiten, maar toch blijf ik altijd denken dat er zo een waas voor hangt. Het is hier zelden helemaal compleet open. Ik ga nu niet klagen voor één keer dat we in maanden een mooie lucht hebben zonder ook maar enige vorm van bewolking. Ik was de voorbije dagen in Portugal en daar is het werkelijk azuurblauw. Volgens Joost zijn wij veel te veel met het weer bezig. Makkelijk gezegd als je in een zuiders land woont. Als je hier iets wil organiseren, moet je altijd rekening houden met de voorspellingen.
sorry, maar ik ben mijn zoon in Lissabon gaan bezoeken en ik had geen laptop of zo mee? Trouwens ik zou absoluut de tijd niet gehad hebben. Kilometers gestapt gedurende uuuuuren. Mijn fysiek is blijkbaar niet meer wat het zou moeten zijn. Natuurlijk is in Lissabon alles bergop en bergaf. Dat naar beneden gaan, och ja, dat gaat nog, maar al die trappen naar boven!!! Joost had een fototentoonstelling en ik wou er zeer graag bij zijn. Hij maakt zo een schitterende dingen. Radio, TV en krant waren er bij de opening. Over de foto's en de kwaliteit schrijf ik de volgende dagen nog. Wat ik zeker nog kwijt wil is dat ik echt intens genoten heb. Echt om nog dikwijls over te doen.
Eerst moet ik jullie iets vertellen. Voor een roomsaus gebruik ik altijd sojaroom. Even goed dan de normale andere soorten die je kan vinden in de winkel. Nu waren we laatst in een warenhuis waar ze die soja niet hadden en dus namen we maar andere room mee. Deze middag wou ik nog eens de roggevleugels maken die ik een paar weken geleden zo lekker had gevonden. In jaren zo lekker niet meer gegeten. Ik begin met de rog te bakken en ondertussen zet ik de room op om in te dikken. Ik vond het eigenaardig dat die zo bleef schuimen en na een tijdje viel mijn frank (euro). Ik proefde aan de saus en die smaakte echt zoet. Verkeerde room gekocht. Zoete room! Dan moet je beginnen te improviseren om een ander sausje te bedenken, maar ondertussen staan die roggevleugels te bakken. Natuurlijk aan één kant een te harde korst en dat kan niet. Besluit. Goeie vis naar de knoppen en een saus die ik absoluut niet wou. Een grote tegenvaller en ik hoopte zo zeer....
Nog maar eens over mijn tomaten. De laatste exemplaren geplukt. Spijtig, want ze waren dit jaar echt uitzonderlijk lekker. Deze namiddag was ik bij de man die me de planten verkocht en hij kan me volgend jaar dezelfde leveren, bevestigde hij. Spijtig genoeg zijn het hybriden, want anders was ik allang zelf aan het kweken. Voor diegenen die niet weten wat hybride wil zeggen, even een beetje duiding. Door kruising van allerlei soorten is men tot een bepaalde plant gekomen, maar als je de zaden gebruikt om zelf verder te telen, vallen sommige eigenschappen weg en kom je tot een plant die totaal anders in mekaar zit. Dit waren hybriden F1 en dat wil zeggen in de eerste generatie van de kruising. Van de meeste dingen die ik in mijn tuintje zet, hou ik het zaad bij voor volgend jaar, maar met deze tomaten kan ik het dus niet. Jammer maar helaas.
Ik zou dringend een aantal foto's moeten branden, want er staan er nu al een 20.000 op mijn laptop. Ik ben dus nog maar in de verschillende albums gedoken. Kijk hier nu toch eens. Meer dan vijftig jaar geleden. Mens toch, wat worden we oud.
Net naar de tandarts geweest. Mijn bovenste vier tanden in het midden bovenaan, hadden jaren geleden een bruine verkleuring. Mijn tandarts van toen had er een geleerd woord voor, maar hij lapte die tanden op door er een laagje af te slijpen en er een kunststof op te plaatsen. Dertig jaar gaat dit nu al mee, maar er komt blijkbaar sleet op. In zes maand tijd is er zo een hoesje twee maal afgevallen. Telkens heeft mijn tandartse me voorlopig verder geholpen. Vandaag moest ik terug op onderzoek en haar collega, gespecialiseerd in dergelijke materie raadde me aan om kronen te laten plaatsen, goed voor twintig jaar. Weet je wat dat kost? 800 per tand. Ik heb tijd om er over na te denken. Volgende afspraak ergens in november.
Zus lief is deze namiddag in mijn tuin komen werken. Mens toch, die kan ik in weken niet volgen. Wat een tempo en wat een energie! Ze zet zich krom en komt gedurende uren niet meer recht. Toen ik er mee op hield is zij nog blijven door doen. Ze heeft me terug de goesting doen krijgen om te werken en morgen begin ik er onmiddellijk aan met mijn aardbeien. Misschien net iets te laat, maar we zullen wel zien wat er van komt. Bedankt Leona.
Deze middag eten we "Vlaamse" karbonade. Mensen toch, een echte lekkernij. Een voorwaarde is dat je de ajuin op voorhand echt zeer bruin laat worden. Zeer hard aanstoven en door alsmaar een klein beetje vocht toe te voegen zeer donker laten worden. In het braadnat van de ajuin, het vlees aanbraden. Een scheutje azijn, tijm en laurier en om af te kruiden natuurlijk peper en zout. Om te dikken een boterham met mosterd. Nadien de saus binden. Ik doe dit met vloeiende bloem. Ik herinner me dat ik destijds in de frietkot een friet ging halen met karbonadesaus. Ieder zijn meug.
Joost opent volgende week maandag een fototentoonstelling in Lissabon en ik ga er naartoe. Ik wil hem even steunen. Neen, een foute formulering. IK WIL ZIJN WERK ECHT GRAAG ZIEN. Hij kent zijn vak! Ik ben er echt op uit om dit mee te maken. Misschien drie dagen met mijn zoon doorbrengen, al zal hij nog andere verplichtingen hebben. Ik kijk er naar uit.
Nog maar eens over het wandelend buffet dat we hadden bij Benjo een tijd geleden. Ik ben eens verder gaan kijken op internet. Ongelooflijk wat die mensen aanbieden. Het was een schitterend feest. Maar wat er nog allemaal meer kan! Ik hou dit adres bij voor een volgende gelegenheid. Nochtans is een simpel feestje, zoals dat van mij een paar weken geleden ook heel plezant.
We eten deze middag mosselen en terwijl ik de aardappelen aan het schillen was, dacht ik terug aan de tijd dat we vijf opgroeiende kinderen hadden. Ze konden eten als wolven. Als er friet moest gemaakt worden, was dat een ganse zak patatten. Kilo's hebben we zo versneden. Aan de familie heb ik dit al dikwijls verteld, maar ik denk nog nooit op dit medium geplaatst. Als we bv gevulde tomaten moesten maken, waren er dat tussen de 40 en de 50. Witloof met hesp en kaas, waren twee ovenschotels vol. Pizza's waren er zestien. Zelfgemaakte. Daar waren de kinderen heel goed in. Joost en Kaat. Dan denk ik ook nog terug aan de zaterdag, spaghettidag. Mens toch, wat een massa. Dan Zwijg ik nog over het feit dat er zeer dikwijls buurkinderen waren die bleven mee eten of onze Joost zijn vrienden. Ze hadden een groepje waar ze in de kelder muziek mee maakten. Wat hebben we eten verstrekt aan die knapen! Een zeer gezellige periode in mijn leven. Echt van genoten.
In niks heb ik nog zin de laatste tijd. Alles is me te veel en alles steekt tegen. De fut is er uit. Misschien ligt het wel aan die "mooie" zomer die we gehad hebben. Ik weet het niet. Eén positieve gedachte dan toch. Binnen enkele weken vertrekken we naar Spanje. Dan maar hopen dat het daar wat mee valt. Ooit hadden we een week vakantie in Griekenland en we hebben de ganse week regen gehad. Toch niks aan te veranderen.
na de opening van de tentoonstelling van Joost zijn we nog met een hele bende Braziliaans gaan eten. Een heel gezellige avond. Allemaal toffe mensen, allemaal vrienden van Joost en ondertussen ook van mij. Ik voel me echt goed tussen die mensen. Opgenomen, aangenomen? Volgens mij selecteerde hij nu beter dan vroeger. Hij woont nu in een armere buurt, maar de mensen daar zijn tenminste eerlijk en open. Ik zou daar permanent kunnen gaan wonen, maar dan wel met de luxe van hier en dat is onmogelijk. 
Nog maar eens over mijn tomaten. De laatste exemplaren geplukt. Spijtig, want ze waren dit jaar echt uitzonderlijk lekker. Deze namiddag was ik bij de man die me de planten verkocht en hij kan me volgend jaar dezelfde leveren, bevestigde hij. Spijtig genoeg zijn het hybriden, want anders was ik allang zelf aan het kweken. Voor diegenen die niet weten wat hybride wil zeggen, even een beetje duiding. Door kruising van allerlei soorten is men tot een bepaalde plant gekomen, maar als je de zaden gebruikt om zelf verder te telen, vallen sommige eigenschappen weg en kom je tot een plant die totaal anders in mekaar zit. Dit waren hybriden F1 en dat wil zeggen in de eerste generatie van de kruising. Van de meeste dingen die ik in mijn tuintje zet, hou ik het zaad bij voor volgend jaar, maar met deze tomaten kan ik het dus niet. Jammer maar helaas.
In niks heb ik nog zin de laatste tijd. Alles is me te veel en alles steekt tegen. De fut is er uit. Misschien ligt het wel aan die "mooie" zomer die we gehad hebben. Ik weet het niet. Eén positieve gedachte dan toch. Binnen enkele weken vertrekken we naar Spanje. Dan maar hopen dat het daar wat mee valt. Ooit hadden we een week vakantie in Griekenland en we hebben de ganse week regen gehad. Toch niks aan te veranderen.
