Ik ben Staf De Raeymaeker
Ik ben een man en woon in Heverlee () en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 30/07/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: groententuin, koken, digitale foto en film en reizen..
dagelijkse roddels van alles van de laatste dagen.
interessant boek lezen? Ga eens kijken op
http://www.wwaow.com/wwaow/site/bookdetail/?bookid=2935
28-04-2012
computer
Deze namiddag dus de auto gaan halen. Mens toch, je moet een computerdeskundige zijn om aan alle knopjes uit te kunnen in die nieuwe wagens. Er zit zelfs geen handrem meer in. Dat is ook al met een knopje te bedienen. Ik vraag me af of (nog iets) oudere mensen daar aan uit kunnen. Ik zal het al doende allemaal moeten leren zeker.
Niet altijd klagen en zagen. Gisterenmorgen 10 uur een bankcheque gaan halen voor aankoop van de nieuwe wagen. Cheque gaan wegbrengen naar de garage. Rond de middag de verzekering voor de nieuwe wagen afgesloten en deze morgen om 9 uur stonden ze hier al aan de deur met de nieuwe nummerplaat. Nog een tweede prettige verrassing. Ik bel naar de garage (hiervoor ga ik reclame maken. garage Beckx in Rotselaar. Al 10tallen jaren trouwe klant daar.) om dit mee te delen en zij zorgen er voor dat er een tweede exemplaar van die plaat klaar zal liggen als ik deze namiddag de auto ga afhalen. Niet alles gaat dus stroef met de ambtenarij.
Ik weet absoluut niet meer of ik het vroeger al schreef. Ik kocht in een opwelling een nieuwe auto. Morgen of ten laatste maandag kan ik hem gaan ophalen. Er is iets eigenaardigs aan deze wagen. De achterdeuren gaan omgekeerd open. Ofwel ben ik volledig in de war en ofwel hadden we vroeger ook een auto waar de voor of achterdeuren anders open gingen. Was het de R4 die we ooit hadden of was het een van de zovele 2 PKs?
Met dit rotweer geraak ik hopeloos achteruit in mijn tuin. Ik heb de gewoonte van daar 's namiddags te gaan werken. Wil het nu wel niet lukken zeker dat het 's morgens droog is en dat de buien altijd in de namiddag vallen. Ik stond daar net klaar om er aan te beginnen en binnen de 10 seconden begon het te regenen. Geen plensbui, maar genoeg om door en door nat te worden. Mijn bonen staan al een tiental dagen klaar. Geluk dat ik ze nog niet "in de week" gezet heb. Ik zet ze voor het planten altijd een nacht in water om ze te laten zwellen. Ik weet niet of het nodig is, maar ik leerde dat zo van ons bomma. Van die oude gewoontes heb ik genoeg mee gekregen. Doet me denken aan een vroegere buur die voor het eerst met een moestuin begon. We maakten hem wijs dat hij de ajuin moest planten met de haartjes (waren de wortels) naar boven. Ocharme de sukkelaar. De dag nadien vertelden we hem dat dit een vergissing van ons was.
Ik herinner me dat Agnes en ik graag af en toe eens een chou au chocolat aten met van die heerlijke slagroom. Vandaag moest ik brood gaan halen en ik zag zo nog twee exemplaren in de etalage staan. Natuurlijk mee genomen. Heerlijk! Als ik dan nadien naar de prijs gekeken heb, waren ze plots minder lekker. 2,20 per stuk. Enfin, ongezond, duur, maar bijzonder smakelijk.
Niet meer van deze tijd! Probeer eens een mail te sturen naar een grote firma. Contact kan je aanklikken, maar dan komt het. Eerst een klantennummer ingeven dat je dan al niet hebt. Je kan er natuurlijk een aan maken. Je krijgt dan ook nog de mogelijkheid om te bellen of een fax te sturen!!! Mail? Deze morgen probeerde ik onze reis te annuleren. Ho, maar zo makkelijk is dat niet. Een hoop papieren afdrukken, invullen en dan per post versturen. Is dit nu de moderne wereld? Vorige zaterdag vroeg tante me om Telenet digitaal aan te vragen. Mens toch, wat een pak inlichtingen moeten die hebben. Zelfs het nummer van de identiteitskaart! Mijn tweede plaats waar ik mijn computer gebruik zakt weg onder de papieren.
Onze wasmachine was kapot. Een dure Miele van 10 jaar oud. Een aantal jaren geleden kregen we een technieker over de vloer die ons vertelde dat we niet meer moeten rekenen op een levensduur van 25 jaar voor onze machines, maar dat die dingen enkel nog gemaakt worden voor een kortere gebruiksduur. De man die vandaag ons toestel kwam leveren, beweerde net het tegenovergestelde. Wie moeten we geloven? Ik hoop dat ik deze machine nog kan overleven. Positieve gedachte? Hangt af van wie gelijk heeft.
gisteren een bezoekje gebracht aan mijn oudste nicht. Altijd zeer gezellig. Een gesprek over vroeger, over het verleden, over de voorouders, over bomma en bompa en dan gaan we maar door... dat hoort bij zo een avond. Weer echt genoten. Dank je Mariakke en Karel voor de warmte.
Bij het intikken van het vorige berichtje zie ik dat ik mijn blog verwaarloosde. Dus dan nog maar een extra voor vandaag. Op een vorig schrijven stuurde Agnes een reactie met "beerput kostuum". Ik probeer het zo kort mogelijk te vertellen. We woonden in Herent en ik kwam elke middag heel even naar huis. Op een van die middagbezoeken kreeg ik de reactie van Agnes dat het toilet verstopt was. Twee bedenkingen hierbij. Ik ben altijd veel te impulsief en ik droeg toen een mooi nieuw pak. (bijna wit van kleur) Toch de kelder in gedoken en een voorgemaakte opening in een afvoerbuis ontdekt. Natuurlijk onmiddellijk open gemaakt. Kan je het gevolg al raden? (of ruiken) Och mensen zo kan ik nog tientallen verhalen vertellen. Misschien een volgende keer.
Men is altijd bezig over het feit dat de jeugd zelfs niet meer weet van waar de melk komt. Zal aan de opvoeding liggen zeker. Toch even een ander voorbeeld. De ajuin van mijn tuin bind ik na de oogst in bussels samen en die ik hang ik dan op in de kelder om te bewaren. Deze morgen was ik zo een rist gaan ophalen en er stapt samen met mij een bovenbuur (ongeveer 75 jaar oud) in de lift en hij vroeg mij of het nu volle oogsttijd was van ajuinen. Stadsmens waarschijnlijk.
Dochter lief schreef op FB iets over verkeerspaaltjes en dat doet me denken aan een anekdote van ongeveer 40 jaar geleden. We woonden toen in een wijk met een doodlopende straat. Dat was ten minste de bedoeling. Dus heel achteraan konden de kinderen rustig spelen. Tot op een dag de melkboer gevonden had dat hij langs daar, via een klein weggetje, een deel van zijn route kon afsnijden. Wij waren natuurlijk doodongerust telkens hij langs kwam en dus vroegen we aan de gemeente om daar verkeerspaaltjes te plaatsen. Dit gebeurde prompt, maar het waren van die kunststof dingen die door de camionette van de melkboer gewoon omver gereden werden en die , als hij voorbij was, gewoon terug recht sprongen. Op een weekend hebben we, samen met de buren, die paaltjes vol beton gegoten. Dat was even schrikken voor de melkman. Verhaal nog niet ten einde. Hij reed gewoon half naast de paaltjes en met twee wielen over de voortuin van iemand van de bewoners. Verhaal nog niet gedaan. Die buur heeft toen een plank vol met nagels onder de grond gestoken en onze zuivelleverancier is nog 1 maal gepasseerd.
Jaarlijkse traditie. De paasfeesten in Leuven. Volksdansgroepen die komen optreden. Ik probeer dan wat foto's te maken. Soms is er dan iets bij dat redelijk is.
een verhaaltje van lang geleden. Toen ik al enkele jaren werkte had ik de verantwoordelijkheid over de "algemene diensten". Dat wou zeggen, alle afdelingen binnen de bank die niets te maken hadden met de core business. Ik moest regelmatig volk ontvangen en wou er altijd deftig gekleed bij lopen. Op een dag bij een hoest en niesbui vloog het bovenste knoopje, in twee gebroken, van mijn hemd. Ik ging naar de koffiedame, wetende dat die nog al handig was en ook zo wat EHBO voor zo'n gevallen speelde. Ik verschoot mij een bult toen ze vroeg om mijn hemd uit mijn broek te trekken. Sindsdien weet ik dat bij mannenhemden een reserveknoopje is ingenaaid onderaan.
De laatste tijd hoor ik altijd maar meer over "burn out". Is het leven dan zo zwaar geworden of zijn de eisen van de werkgevers, de klanten, kinderen, patiënten of wie dan ook, dan zo hoog geworden? Ik zal het niet hebben over vroeger dit en zus en zo, want dan ben ik een oude zaag. Eén ding wil ik er toch nog over zeggen: "Ik leef nu toch ook in het heden, al hoor ik niet meer tot de werkende klasse." Och laat de commentaar maar komen.
Deze middag met zus en schoonbroer gaan eten in Leuven. Hein moest voor een onderzoek naar het Uz in Leuven en deze namiddag nog eens terug voor een gesprek. Natuurlijk de gelegenheid om samen wat tijd door te brengen. Altijd een gelegenheid om wat bij te praten. Tof. Echt van genoten.
Toen ik straks terug kwam van mijn tuintje had ik zin in een vers gekookte soep. In de diepvries steken nog kilo's asperges. Dus was de keuze snel gemaakt. Wat ik tot nu toe klaar maakte is al zeer lekker, maar als ik de soep ga opdienen, komen daar uiteraard nog klein gesneden asperges bij en heel op het laatste nog een scheutje room. De liefhebbers mogen langs komen.
Dit is zo weer een van die verhalen die door een fantast verteld worden en die niemand zal geloven. Nochtans de zuivere waarheid. Ik had geen zin om te koken deze middag en ik stelde voor om videe (juiste schrijfwijze?) te gaan halen. Er is een slager op 500 meter van de deur. Nog 1 lepel had die. De volgende plaats waar ik zeker zo iets kan vinden is 200 meter verder. Sorry, was het antwoord, binnen een uur hebben we er verse. Dan maar naar de "Spar" hier een beetje verder. Deze namiddag zou ik er met kilo's kunnen krijgen, maar nu niks, nada, geen grammetje. Dan naar een slager waar ik normaal nooit kom. Verdomme toch, ook geen enkele gram van dat spul te koop. Terug thuis, nog niet wetende wat we deze middag zullen eten.
Dit is de eerste maar ook de laatste keer dat we dit gedaan hebben. Als we zo eens iets in ons hoofd halen, dan vertrekken we gewoon voor een weekje. Nu boekte ik een drie dagen naar Nederland. Drie dagen is in feite maar 1 dag. Je komt de eerste dag toe en je kan pas op je kamer na de middag. Veel schiet er dus niet meer over om nog wat te doen. De dag nadien kan je dan wel wat plannen, maar de derde dag moet je al voor de middag weer weg. Al bij al viel het mee en we hebben er zo veel mogelijk uit gehaald, maar het is gewoon te kort. Nooit te oud om te leren.
Gisteren enkele dingen over en van Willem Vermandere gehoord op de radio. Wat is die man toch mooi eenvoudig in al wat hij doet. Hoe lang is die al wel niet bezig? Ik herinner me dat we destijds naar optredens gingen van hem. Hij alleen was er eens een avond, met al zijn extrementen, zoals hij toen een tiental instrumenten benoemde en die hij nadien ook één voor één bespeelde. Waar ik nu van spreek (schrijf) is misschien al een kleine 40 jaar geleden. Je hebt zo van die mensen die door hun eenvoud schitteren.
Via tv ken ik "Deborsu". Zo ver ik hem in allerlei programma's bezig gezien en gehoord heb, lijkt me dit een echt toffe man. Eén van de kinderen deed mij met de Kerst een boek cadeau door onze vriend geschreven . Gisteren en vandaag pas aan lezen toe gekomen. Eerlijk gezegd, valt het me een beetje tegen. Enfin, ik ga de volgende dagen verder lezen en zien of ik mijn mening ga herbekijken.
Deze namiddag dus de auto gaan halen. Mens toch, je moet een computerdeskundige zijn om aan alle knopjes uit te kunnen in die nieuwe wagens. Er zit zelfs geen handrem meer in. Dat is ook al met een knopje te bedienen. Ik vraag me af of (nog iets) oudere mensen daar aan uit kunnen. Ik zal het al doende allemaal moeten leren zeker.
Met dit rotweer geraak ik hopeloos achteruit in mijn tuin. Ik heb de gewoonte van daar 's namiddags te gaan werken. Wil het nu wel niet lukken zeker dat het 's morgens droog is en dat de buien altijd in de namiddag vallen. Ik stond daar net klaar om er aan te beginnen en binnen de 10 seconden begon het te regenen. Geen plensbui, maar genoeg om door en door nat te worden. Mijn bonen staan al een tiental dagen klaar. Geluk dat ik ze nog niet "in de week" gezet heb. Ik zet ze voor het planten altijd een nacht in water om ze te laten zwellen. Ik weet niet of het nodig is, maar ik leerde dat zo van ons bomma. Van die oude gewoontes heb ik genoeg mee gekregen. Doet me denken aan een vroegere buur die voor het eerst met een moestuin begon. We maakten hem wijs dat hij de ajuin moest planten met de haartjes (waren de wortels) naar boven. Ocharme de sukkelaar. De dag nadien vertelden we hem dat dit een vergissing van ons was.
Ik herinner me dat Agnes en ik graag af en toe eens een chou au chocolat aten met van die heerlijke slagroom. Vandaag moest ik brood gaan halen en ik zag zo nog twee exemplaren in de etalage staan. Natuurlijk mee genomen. Heerlijk! Als ik dan nadien naar de prijs gekeken heb, waren ze plots minder lekker. 2,20 per stuk. Enfin, ongezond, duur, maar bijzonder smakelijk.
Dochter lief schreef op FB iets over verkeerspaaltjes en dat doet me denken aan een anekdote van ongeveer 40 jaar geleden. We woonden toen in een wijk met een doodlopende straat. Dat was ten minste de bedoeling. Dus heel achteraan konden de kinderen rustig spelen. Tot op een dag de melkboer gevonden had dat hij langs daar, via een klein weggetje, een deel van zijn route kon afsnijden. Wij waren natuurlijk doodongerust telkens hij langs kwam en dus vroegen we aan de gemeente om daar verkeerspaaltjes te plaatsen. Dit gebeurde prompt, maar het waren van die kunststof dingen die door de camionette van de melkboer gewoon omver gereden werden en die , als hij voorbij was, gewoon terug recht sprongen. Op een weekend hebben we, samen met de buren, die paaltjes vol beton gegoten. Dat was even schrikken voor de melkman. Verhaal nog niet ten einde. Hij reed gewoon half naast de paaltjes en met twee wielen over de voortuin van iemand van de bewoners. Verhaal nog niet gedaan. Die buur heeft toen een plank vol met nagels onder de grond gestoken en onze zuivelleverancier is nog 1 maal gepasseerd.
een verhaaltje van lang geleden. Toen ik al enkele jaren werkte had ik de verantwoordelijkheid over de "algemene diensten". Dat wou zeggen, alle afdelingen binnen de bank die niets te maken hadden met de core business. Ik moest regelmatig volk ontvangen en wou er altijd deftig gekleed bij lopen. Op een dag bij een hoest en niesbui vloog het bovenste knoopje, in twee gebroken, van mijn hemd. Ik ging naar de koffiedame, wetende dat die nog al handig was en ook zo wat EHBO voor zo'n gevallen speelde. Ik verschoot mij een bult toen ze vroeg om mijn hemd uit mijn broek te trekken. Sindsdien weet ik dat bij mannenhemden een reserveknoopje is ingenaaid onderaan.
Gisteren enkele dingen over en van Willem Vermandere gehoord op de radio. Wat is die man toch mooi eenvoudig in al wat hij doet. Hoe lang is die al wel niet bezig? Ik herinner me dat we destijds naar optredens gingen van hem. Hij alleen was er eens een avond, met al zijn extrementen, zoals hij toen een tiental instrumenten benoemde en die hij nadien ook één voor één bespeelde. Waar ik nu van spreek (schrijf) is misschien al een kleine 40 jaar geleden. Je hebt zo van die mensen die door hun eenvoud schitteren.
Via tv ken ik "Deborsu". Zo ver ik hem in allerlei programma's bezig gezien en gehoord heb, lijkt me dit een echt toffe man. Eén van de kinderen deed mij met de Kerst een boek cadeau door onze vriend geschreven . Gisteren en vandaag pas aan lezen toe gekomen. Eerlijk gezegd, valt het me een beetje tegen. Enfin, ik ga de volgende dagen verder lezen en zien of ik mijn mening ga herbekijken. 
