Ik ben Staf De Raeymaeker
Ik ben een man en woon in Heverlee () en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 30/07/1946 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: groententuin, koken, digitale foto en film en reizen..
dagelijkse roddels van alles van de laatste dagen.
interessant boek lezen? Ga eens kijken op
http://www.wwaow.com/wwaow/site/bookdetail/?bookid=2935
21-08-2012
sla
De laatste dagen echt geen zin in koken. Twee keer sla gegeten met hesp en tomaten. Eén keer afgewisseld met krab uit een doosje. Walgelijk slecht! Onze viswinkel hier is maar een halve week open. Spijtig want daar vind ik altijd wel wat. Iets fris. Dat gaat er met deze temperaturen nog wel in. Toch nog iets warm gegeten. Gebakken aardappelen. Vandaag afgesproken met Tom. Dan zal het een glazen boterham worden en nadien een martino.
Ik zweet misschien rap en de druppels vallen er zo maar af. Toch vind ik het aangenaam. Misschien zijn er weinigen die dit echt plezant vinden, maar ik kan daar echt van genieten. Laat alles maar komen. Een handdoek onder mijn hoofd en alles is opgelost. Ik ga zeker niet klagen. Doen we al te veel.
Met zo een warm weer zet je natuurlijk alle deuren en ramen open. Een beetje tocht en wat afkoeling. Gisterenavond stond er ineens een kat in onze living. Ze liep door naar de slaapkamer. Ik heb ze onder het bed moeten weg jagen. Even nadien is ze bij de buren binnen gelopen. Verder heb ik de acties niet meer gevolgd. Ik heb de buurvrouw verwittigd dat er een poes binnen gelopen was bij haar, maar daar stopte mijn tussenkomst.
Ik kreeg van iemand het schoolrapport van Einstein van toen hij 18 was. Absoluut niet schitterend. Alle cijfers lagen tussen de 4 en de 6. Deutsche sprache 6. Geographie een 4 en voor algebra een 6. Hoger dan zes haalde hij niet in dat jaar. Toch een genie geworden!
We bezochten Mondo Verde in Landgraaf (nl) enkele dagen na de opening. Mooi. De moeite om eens te bezoeken. We gingen er dit jaar terug naar toe en het is nog altijd een prachtig opzet, maar hoe zo een domein op enkele jaren tijd echt kan vervallen is mij een raadsel. Er zijn vernieuwingen aangebracht, maar heel veel van de bestaande realisaties zijn werkelijk onderkomen. Toch nog de moeite om eens te bezoeken.
Ramp o ramp. Al een aantal maanden gebruik ik morfineklevers om de problemen rond mijn RLS te onderdrukken en op die manier toch te kunnen genieten van een aantal uren deftige slaap. Tot nu toe geen probleem en echt bijna geen slaaptekort meer. Overgelukkig. Tot... Vrijdag op zaterdag 1 uur geslapen en de vorige nacht nacht geen minuut, zelfs geen halve minuut. Dan dacht ik van overdag heel even mijn ogen te kunnen sluiten, maar vergeet het. Volgende nacht beter?
Frans en Nadia waren gisterenavond op bezoek. Frans ken ik al van in de kleuterklasjes. We waren beste maatjes en later gingen we samen naar de chiro. Op een bepaald ogenblik kregen we het in ons bolleke om, samen met Guido (ook dezelfde school en dezelfde chirogroep) clown gaan te spelen. Grootse plannen, want we zouden in gans het land gaan optreden en bekend worden. Buiten enkele optredens in eigen kring en ooit één maal in een ouderlingentehuis in Aarschot, is het niet gekomen. Maar tijdens de repetities hebben we ons echt goed geamuseerd. Rot gelachen. Daarenboven waren we zeer onschuldig bezig, terwijl er jongens van onze leeftijd waren die toen al herrie gingen schoppen op café en op straat. Mooie herinneringen. Gisteren weer wat bij gebabbeld. Echt toffe mensen.
Morgen ontvangen we vrienden en ik wou nu al de nodige boodschappen doen, omdat ik morgen ook nog moet koken. Zonder auto heb ik niet veel keuze. Vandaag dus naar een warenhuis in de buurt geweest waar ik nooit kom. Mens toch, zoeken naar alles en nog wat. Ik weet daar natuurlijk niks staan en het is er enorm groot. Toen ik eindelijk alles in mijn karretje geladen had trok ik naar de kassa, maar daar wachtte me een tweede verrassing. Eén gewone kas open en al de anderen waren voor de self scan. Tot overmaat van ramp een student die voor alles en nog wat een uitleg moest vragen. Al bij al dus meer dan twee uur onderweg geweest.
Al enorm veel van de olympische spelen gezien. Wel, al bij al heb ik genoten tot nu toe. Onze Belgen deden het tot nu toe niet schitterend, maar ik vond de spelen toch de moeite. Ook veel traantjes gezien, zowel van geluk als van teleurstelling. Het zijn al weer de laatste dagen.
Ik was net door de familiefoto's aan het lopen en het viel mij op hoeveel er daar tussen zitten met eten op ipv mensen. Natuurlijk bij familiebijeenkomsten is er dikwijls wat te vieren en dan is er taart of wat anders dat op tafel komt. Is dat alleen bij ons in de familie zo? Blijkbaar is dat eten op de foto o zo belangrijk.
Mijn zoon stuurde me een bericht door van het overlijden van een uitzonderlijk figuur en de beste cafébaas die ik zeer goed gekend heb. Op een avond had ik een panne met de auto net voor de deur van 't kaffee. Nog nooit binnen geweest! Ik vraag of ik de garage mag bellen. Geen enkel probleem. Een jonge snuiter achter de toog. Terwijl ik toch moest wachten, vroeg ik een 33er. Na een tijd komen ze de auto weghalen. Na een week kom ik daar terug binnen om de man te bedanken en hij wist nog precies te vertellen wat ik dronk of toen gedronken had. Toen kreeg ik in het oog hoe hij een perfecte pint tapte. Ongelooflijk. Dat is belangrijk natuurlijk, maar zijn attitude was gewoon perfect. Wat een café uitbater! Nooit mee gemaakt voor zo een jonge man. Een voorbeeldje. Na jaren kom ik daar met mijn vrouw binnen en ondanks het feit dat hij me ondertussen goed kende, kwam hij naar de tafel en zegde gewoon: goeie namiddag mevrouw en mijnheer, wat kan ik je schenken. Zo moet het. Weinigen gegeven. Hij werd als "de woezze" aangesproken. Van waar dat komt weet ik niet. Jaren niks meer van gezien of gehoord. De vier kinderen moeten ondertussen ook al volwassen (of bijna) zijn. Vaarwel Luc. Tot zaterdag nog eens.
Bedankt iedereen voor de mails, de FB berichten, de smssen en de telefoontjes voor mijn verjaardag. Echt tof. Of is het eerder een gevoel van medeleven? Och ja, wat maakt het uit, weer een dag gestolen. Toch hoop ik er nog een aantal bij te doen.
Vandaag zit ik op route 66. Ach ja een verjaardag als een andere. Niks voorzien. Ik had geen zin in koken en ook niet om op restaurant te gaan. Toen dacht ik iets klaargemaakt gaan te halen, maar alle betere winkels in de buurt zijn dicht. Nu zijn we een glas Cava aan het drinken, ondertussen ben ik naar het requiem van Mozart aan het luisteren en straks maak ik pasta klaar. Meer moet dat voor mij niet zijn. Dit is voor mij genieten.
Gisteren een vlammende ruzie hier in een van de appartementen. Het ging over "speed". Zij riep dat hij speed beloofd had, maar hem zelf gebruikt had. Natuurlijk ontkende hij en van het ene woord kwam het andere. Ocharme. Gelukkig ben ikzelf nooit met dergelijke producten in aanraking gekomen of heb ik nooit zo iets gebruikt. Nochtans ben ik in de flower powertijd opgegroeid. Kans genoeg gehad en nooit aan toegegeven. Een goed en warm nest gehad. De goeie vrienden? Geluk gehad?
Zendmasten en straling. Omdat ik deze week een reportage op tv zag met een arts die een proces had aangespannen tegen de uitbater van een zendmast die op een speelplein werd geplaatst, ben ik natuurlijk gaan lezen over eventuele straling, want daar ging het over. Zo zit ik in mekaar. Ik wil daar meer over weten. Compleet tegenovergestelde stellingen. Natuurlijk verdedigde iedereen daarin zijn mening en opinie. Allemaal wetenschappelijk gefundeerd(?) Ik denk dan maar hardop; ook die dokter zal wel een GSM gebruiken, draadloos internet hebben en misschien nog een aantal dingen die bij hem binnenshuis straling geven. Och ja, waar moei ik me mee?
Een tijd te weinig geschreven en nu misschien iets te veel. Och ja, wat doet het er toe. Ik heb me altijd sterk gehouden met te vertellen dat ik perfecte ogen heb. Ik kon en kan nog altijd de bijsluiters van medicatie perfect lezen, als ik maar voldoende licht heb. Toch ondervind ik al een tijd dat bij het computerscherm lezen, ik één oog dicht moet doen om alles heel scherp te zien. Deze namiddag naar de oogarts geweest en alles is niet zo schitterend. Binnen twee dagen loop ik dus ook rond met een leesbrilletje. De rest is nog ok;
Gisteren was er op TV een uitzending over de weddes van euro parlementsleden. Normaal is dit 6.200 netto per maand. Daar kan een mens al een boterham mee kopen. Daarbij komt een premie per keer dat ze aan een zitting deelnemen. Of dat niet genoeg is kunnen ze nog duizenden euro krijgen om hun werkzaamheden op een degelijke manier te laten verlopen (telefonie, pc...) en ook krijgen ze nog een reisvergoeding. Velen hebben dan ook nog andere functies in bijberoep (!) Ik weet dat hij al veel geplaagd is daarmee, maar ik wil hem toch als voorbeeld aanhalen. Onze vriend Jean Luc. Die verdiende als euro parlementariër 7937 per maand. Zitpenningen 304. Mag besteden voor zijn werkzaamheden 4.299 en 4.243 reiskosten + 0,50 per kilometer. Nog een paar jobs: Umicore 40.000/jaar. AB inbef 67.000 +12.000 en 15.000 aandelenopties. Lotus 17.500 + 5.000. Ik zal maar stoppen zeker. Wordt een mens daar niet misselijk van.
Een tijd geleden schreef ik ook al eens iets over de beruchte ratingbureaus. Gewoon schandalig wat die mensen teweeg brengen. Wat me dan altijd aan het nadenken zet is, waarom zeer veel landen die mensen massa's geld overmaken (meestal is dit via een abonnement) om daar achteraf negatieve kritiek van te krijgen. België betaalde vorig jaar meer dan 100 miljoen om dan tenslotte een negatieve beoordeling te krijgen. In plaats van branden te blussen, gebruiken die kantoren alleen maar brandversnellers. Natuurlijk moet iedereen zijn opinie kunnen uiten, maar bestaat er ook een controle op die ratingbureaus? Neen, absoluut niet. Er is geen transparantie en geen duidelijkheid over hoe ze tot hun beoordeling komen. Wist je trouwens dat een aantal (goed betaalde) werknemers uit de wereld komen waar ze nu kritiek op geven. Nog een weetje: bij het begin van de crisis, gaven ze een AAA aan een firma en de dag nadien ging die over kop. Foei, ik walg er van.
8 kaarsjes al heeft Evora mogen uitblazen. Mens toch wat gaat het snel. Feestje natuurlijk! Een vaststelling die ik telkens doe op dergelijke bijeenkomsten. Elke familieclan kruipt bij mekaar al kennen we mekaar ondertussen al zo veel jaar. Nu denk ik er aan dat ikzelf mee aan de basis lig van zo een scheiding en daarin ook in de fout ga. De laatste jaren organiseerde ik enkele keren een feest en dan plaatste ik de naamkaartjes op de tafels. Telkens liet ik de familieleden van één van ons bij mekaar zitten in plaats van ze eens te mengen. Wie weet welke interessante ontmoetingen en gesprekken zouden hier niet hebben kunnen uit voortvloeien. Als je de mensen vrij laat, gaan ze sowieso bij hun eigen broers, zussen, ouders enz. zitten.
