Ik ben Staf De Raeymaeker
Ik ben een man en woon in Heverlee () en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 30/07/1946 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: groententuin, koken, digitale foto en film en reizen..
dagelijkse roddels van alles van de laatste dagen.
interessant boek lezen? Ga eens kijken op
http://www.wwaow.com/wwaow/site/bookdetail/?bookid=2935
25-07-2012
leesbril
Een tijd te weinig geschreven en nu misschien iets te veel. Och ja, wat doet het er toe. Ik heb me altijd sterk gehouden met te vertellen dat ik perfecte ogen heb. Ik kon en kan nog altijd de bijsluiters van medicatie perfect lezen, als ik maar voldoende licht heb. Toch ondervind ik al een tijd dat bij het computerscherm lezen, ik één oog dicht moet doen om alles heel scherp te zien. Deze namiddag naar de oogarts geweest en alles is niet zo schitterend. Binnen twee dagen loop ik dus ook rond met een leesbrilletje. De rest is nog ok;
Gisteren was er op TV een uitzending over de weddes van euro parlementsleden. Normaal is dit 6.200 netto per maand. Daar kan een mens al een boterham mee kopen. Daarbij komt een premie per keer dat ze aan een zitting deelnemen. Of dat niet genoeg is kunnen ze nog duizenden euro krijgen om hun werkzaamheden op een degelijke manier te laten verlopen (telefonie, pc...) en ook krijgen ze nog een reisvergoeding. Velen hebben dan ook nog andere functies in bijberoep (!) Ik weet dat hij al veel geplaagd is daarmee, maar ik wil hem toch als voorbeeld aanhalen. Onze vriend Jean Luc. Die verdiende als euro parlementariër 7937 per maand. Zitpenningen 304. Mag besteden voor zijn werkzaamheden 4.299 en 4.243 reiskosten + 0,50 per kilometer. Nog een paar jobs: Umicore 40.000/jaar. AB inbef 67.000 +12.000 en 15.000 aandelenopties. Lotus 17.500 + 5.000. Ik zal maar stoppen zeker. Wordt een mens daar niet misselijk van.
Een tijd geleden schreef ik ook al eens iets over de beruchte ratingbureaus. Gewoon schandalig wat die mensen teweeg brengen. Wat me dan altijd aan het nadenken zet is, waarom zeer veel landen die mensen massa's geld overmaken (meestal is dit via een abonnement) om daar achteraf negatieve kritiek van te krijgen. België betaalde vorig jaar meer dan 100 miljoen om dan tenslotte een negatieve beoordeling te krijgen. In plaats van branden te blussen, gebruiken die kantoren alleen maar brandversnellers. Natuurlijk moet iedereen zijn opinie kunnen uiten, maar bestaat er ook een controle op die ratingbureaus? Neen, absoluut niet. Er is geen transparantie en geen duidelijkheid over hoe ze tot hun beoordeling komen. Wist je trouwens dat een aantal (goed betaalde) werknemers uit de wereld komen waar ze nu kritiek op geven. Nog een weetje: bij het begin van de crisis, gaven ze een AAA aan een firma en de dag nadien ging die over kop. Foei, ik walg er van.
8 kaarsjes al heeft Evora mogen uitblazen. Mens toch wat gaat het snel. Feestje natuurlijk! Een vaststelling die ik telkens doe op dergelijke bijeenkomsten. Elke familieclan kruipt bij mekaar al kennen we mekaar ondertussen al zo veel jaar. Nu denk ik er aan dat ikzelf mee aan de basis lig van zo een scheiding en daarin ook in de fout ga. De laatste jaren organiseerde ik enkele keren een feest en dan plaatste ik de naamkaartjes op de tafels. Telkens liet ik de familieleden van één van ons bij mekaar zitten in plaats van ze eens te mengen. Wie weet welke interessante ontmoetingen en gesprekken zouden hier niet hebben kunnen uit voortvloeien. Als je de mensen vrij laat, gaan ze sowieso bij hun eigen broers, zussen, ouders enz. zitten.
weeral enkele dagen over geslagen om iets te laten horen. (dat oeverslagen is niet van toepassing op friet eten!) Vandaag een van de eerste dagen van enkele aangekondigde, mooi weer. Och binnen enkele dagen klagen dat het te warm is. Och zou je liever in de bosbranden, de modderstromen of de overstromingen zitten?
Gisteren friet met mosselen gegeten. In de late namiddag nog maar eens een portie frites gebakken. Ik kan het de laatste tijd echt niet laten! In de late avond, na een paar stukken fruit gegeten te hebben, nog maar een aardappel met ei en spek klaar gemaakt. Binnenkort ontplof ik. Nochtans geeft mijn weegschaal niet aan dat ik aan het verdikken ben. Integendeel. Misschien komt dat nog.
Ik kan er echt niet aan doen, maar de laatste tijd ben ik echt verzot op friet. Van vorige week woensdag tot nu heb ik alle dagen frites gegeten en vorige maandag zelfs twee keer. Och dit zal wel overgaan. Iemand schreef me om ossenwit te gebruiken (zoals ons bomma vroeger) of paardenvet als ik dit zou vinden. Op internet geven de beroemde koks totaal tegengestelde adviezen in verband met de bereiding. Ik schrijf daar nu over, precies of dit is het aller moeilijkste gerecht ter wereld en dat is niet zo, maar elke Vlaming kent wel een frituur waar lekkere frieten gemaakt worden. Of we kennen die zaken waar ze de grootste zak friet verkopen of ook die waar we 's nachts nog terecht kunnen of waar dit of dat het beste is. Is dat vet wel gezond vraag ik me dan af? Zoals ik een paar dagen geleden schreef, waren de frietjes destijds thuis nog aan het "zingen" als ze op tafel kwamen. Vet blijft doorbranden natuurlijk. Bij dat zingen moet ik wel geen uitleg geven zeker?
Meer dan een maand is er hier nu dagelijks een verpleegster langs geweest om de wonde van Amandine haar valwonde te verzorgen. Schitterende mensen! Ook nog een luisterend oor. Ondanks het feit dat ze absoluut geen tijd hebben. De meeste mensen snakken naar een babbel. Te weinig geld en te weinig tijd spijtig genoeg.
Wij doen niet anders dan klagen over het weer. Och mensen, we kunnen er toch niks aan veranderen. Net twee buren tegen gekomen en onmiddellijk ging het als volgt: "Nu hebben we dit jaar nog niks gehad!" "Wat een zomer!" En zo gaan de klachten maar door. Mensen toch! We hebben daar geen enkele invloed op. Bekijk het toch eens een klein beetje positief. Als je de natuurrampen ergens anders bekijkt, dan komen we er hier echt nog goed van af. Natuurlijk begrijp ik mensen met ondergelopen kelders en alle andere ellende, maar veel van die ellende is veroorzaakt door de mensen zelf en vooral door het kapitaal. Ik kan me er over ergeren en er toch niks aan doen. Dat is de grote frustratie.
mijn bomma bakte destijds de allerbeste frieten van de wereld. Lag dat aan het vet dat ze gebruikte of waren het de aardappelen? In ieder geval, die "zongen" nog als ze op tafel kwamen. Ik maak zelf regelmatig eens van die knapperig en mooi bruin gebakken frieten. Heel dun gesneden liefst. Maar ze kunnen van verre na niet rieken aan die van bomma en die zingen niet meer als ze op tafel komen. Iemand een suggestie om dezelfde kwaliteit te verkrijgen dan hetgeen ik vroeger op mijn bord kreeg?
Waarschijnlijk zo ergens eens iets gevonden op internet en dan maar opgeslagen in mijn muziekbestand. Toevallig terwijl ik hier bezig ben en mijn oortjes op heb, hoor ik die muziek. Bulgarian Klezmer (of Kletzmer?) Natuurlijk onmiddellijk verder gaan zoeken en je kan er veel over en van vinden. Met plezier en liefde gespeelde muziek. Ook hier kan ik echt van genieten. Terwijl ik dit schrijf heeft mijn computer beslist om me nu een klarinet kwintet van Mozart te laten beluisteren. Het volgende zal "vier leste lieder" van Richard Strauss zijn. Zo ga ik maar door.
Ik doe de papieren voor tante Lisette. Ik kan begrijpen dat ze dat allemaal zelf niet meer kan. Je weet wel, bankuittreksels halen en klasseren, haar facturen betalen en nadien mooi in mapjes opbergen en al de rest, want België is een echte papierwinkel. Af en toe moet ik ook eens geld van haar rekening halen en naar haar brengen. Die machines bedienen doet ze niet graag en ze weet ook niet hoe het moet. Och ja, een kleine moeite voor mij en graag gedaan bovendien. Misschien is er later voor mij ook een brave ziel die dit alles oplost.
Verdomme toch. Oei, slecht begonnen als je over dat onderwerp iets wil schrijven. Ik voel me hier soms de biechtvader van het gebouw. Iedereen komt met zijn problemen (pjes) op mij af. Ik zal een luisterend oor hebben zeker. Nochtans kan ik aan het topje van mijn vinger voelen of ze de waarheid spreken of ze me voor hun kar willen spannen. Och ja, dan is het ook maar zo, maar soms kan het te veel worden.
In een appartementsgebouw is het natuurlijk een komen en gaan. Omdat iemand me vroeg om de foto's van vorig jaar door te sturen, ben ik natuurlijk gaan kijken wie er toen aanwezig was. Een aantal mensen ontbreken gewoon dit jaar en natuurlijk zijn er nieuwe gezichten bij gekomen. Zoals ik al een paar keer geschreven heb, praat ik met iedereen en zeg ik ook goeiedag tegen iedereen die ik hier tegen kom. Ik ben zo en ik zit zo in mekaar. Dit jaar een Zuid Afrikaanse tegen gekomen en twee Senegalezen. Toffe mensen. De foto die ik hier bij plaats heeft daar niks mee te maken, maar het was ook een spontane dame.
Gisteren hadden we het jaarlijkse buurtfeest. Weer plezant. Geluk gehad met het weer. Af en toe een kleine bui en dus de tafels even onder de tent zetten om ze enkele minuten later terug in de zon te plaatsen. Minder volk dan vorig jaar, maar toch nog een aantal nieuwe mensen leren kennen. Voor mij is dat het belangrijkste van zo een feestje. Mensen ontmoeten en een babbel doen. Echt van genoten.
Deze namiddag is er een buurtfeest. Deze morgen om 8,30 waren ze al bezig om tenten te plaatsen. Natuurlijk al foto's gaan nemen en een handje toegestoken. Al volop plezier en lachen. Wat gaat dat straks worden? Ik hou van dergelijke bijeenkomsten. Morgen zeker meer hier over.
Op de parking van het grootwarenhuis sprak mij een Italiaan aan (een Milanees zegde hij) om de weg naar de autostrade te vragen. Behulpzaam als ik ben deed ik dat onmiddellijk. Hij had een overgewicht om mee te nemen op zijn terugvlucht vertelde hij mij en wou me een lederen jas gewoon gratis aanbieden voor de hulp. Hij liet de foto's zien. Mooie dingen. Maar dan begin je nattigheid te voelen. Dit is niet meer normaal. Ik stripte mijn achterzak dicht en het eerste wat hij vroeg, was of ik hem niet vertrouwde. Ik zegde dat ik hem misschien nog wel vertrouwde, maar zeker zijn methode of kompanen niet. Hij is met een lang gezicht vertrokken. OPLETTEN!!!
Joost kwam straks langs met Nay. Hoogzwangere Nay. Hij herinnerde me er aan dat ik aan de hand van een kettinkje en een ring altijd een voorspelling deed van het geslacht dat op komst was. Ik deed dat dus zeer graag bij haar, maar ik ga niks verklappen over de voorspelling. Nooit heb ik hier ook maar één vergissing mee gemaakt. Puur toeval natuurlijk. Toch deed ik hetzelfde bij personen die ik niet kende en nog nooit gezien had. Het geslacht van de kinderen die ze al hadden of nog gingen krijgen, was altijd juist. Luister, ik geloof in al die dingen niet, maar nog nooit één fout gemaakt. Ach ja, we zullen wel zien.
ooit schreef ik daar al over. Ik eet enorm graag balletjes in tomatensaus. Bijna gedurende een jaar gebruik ik hiervoor de tomatenjus die ik zelf klaar maak van eigen gewonnen tomaten. Dan vraag ik aan de slager om het gehakt nog eens extra te malen en dan kan je echt van die mini balletjes rollen. Ik moet geen ballen hebben, maar balletJES! Zo heb ik het thuis leren eten en zo vind ik ze het lekkerst. Ik denk dat ik het recept al eens meegegeven heb. Indien er iemand interesse moest hebben, geen enkel probleem. Vergis je niet, de bijgevoegde foto is van internet gehaald en is niet mijn preparatie.
mijn bomma bakte destijds de allerbeste frieten van de wereld. Lag dat aan het vet dat ze gebruikte of waren het de aardappelen? In ieder geval, die "zongen" nog als ze op tafel kwamen. Ik maak zelf regelmatig eens van die knapperig en mooi bruin gebakken frieten. Heel dun gesneden liefst. Maar ze kunnen van verre na niet rieken aan die van bomma en die zingen niet meer als ze op tafel komen. Iemand een suggestie om dezelfde kwaliteit te verkrijgen dan hetgeen ik vroeger op mijn bord kreeg?
In een appartementsgebouw is het natuurlijk een komen en gaan. Omdat iemand me vroeg om de foto's van vorig jaar door te sturen, ben ik natuurlijk gaan kijken wie er toen aanwezig was. Een aantal mensen ontbreken gewoon dit jaar en natuurlijk zijn er nieuwe gezichten bij gekomen. Zoals ik al een paar keer geschreven heb, praat ik met iedereen en zeg ik ook goeiedag tegen iedereen die ik hier tegen kom. Ik ben zo en ik zit zo in mekaar. Dit jaar een Zuid Afrikaanse tegen gekomen en twee Senegalezen. Toffe mensen. De foto die ik hier bij plaats heeft daar niks mee te maken, maar het was ook een spontane dame.
Op de parking van het grootwarenhuis sprak mij een Italiaan aan (een Milanees zegde hij) om de weg naar de autostrade te vragen. Behulpzaam als ik ben deed ik dat onmiddellijk. Hij had een overgewicht om mee te nemen op zijn terugvlucht vertelde hij mij en wou me een lederen jas gewoon gratis aanbieden voor de hulp. Hij liet de foto's zien. Mooie dingen. Maar dan begin je nattigheid te voelen. Dit is niet meer normaal. Ik stripte mijn achterzak dicht en het eerste wat hij vroeg, was of ik hem niet vertrouwde. Ik zegde dat ik hem misschien nog wel vertrouwde, maar zeker zijn methode of kompanen niet. Hij is met een lang gezicht vertrokken. OPLETTEN!!!
