Ik ben Staf De Raeymaeker
Ik ben een man en woon in Heverlee () en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 30/07/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: groententuin, koken, digitale foto en film en reizen..
dagelijkse roddels van alles van de laatste dagen.
interessant boek lezen? Ga eens kijken op
http://www.wwaow.com/wwaow/site/bookdetail/?bookid=2935
20-11-2012
weeral goed nieuws
Di Rupo en zijn regering brengen weeral goed nieuws. Ze vinden miljarden, zonder dat wij er iets zullen van voelen. Vergeet het maar. Betalen zullen we, op welke manier dan ook. Ongeveer 50% van je inkomen gaat naar vadertje staat. Als je daar nu veel voor in de plaats zou krijgen! Een tekort is toegelaten. Indien jij dit met je budget thuis doet, kom je in de problemen. Och ja, klagen doen we toch. Eens kijken naar andere landen?
net een hutsepot klaar gemaakt. Njam njam. Mensen toch, wat een lekkernij;
sommigen zullen zeggen foei foei, maar dit is echt mijn lievelingseten. Al die verschillende groenten door mekaar. Al die smaken zo verzamelen en er één gerecht mee maken. In geen enkel restaurant kan je zo iets lekker vinden.
zoals ik vroeger al schreef, zeg nooit fanfare tegen een harmonie. Mijn tuinbuur speelt bij de harmonie st. Hilarius (waar haal je die naam??) van Bierbeek. We werden vorige vrijdag uitgenodigd op een voorstelling. Dit is absoluut mijn genre muziek niet, maar ik moet toegeven dat het een mooie voorstelling was.
Sinds ik mijn nieuwe laptop heb, ontdek ik dagelijks nieuwe dingen. Ik opende nu straks mijn Iphoto en ik zie een item onder de titel "gezichten". Als je daar op klikt krijg je allemaal uitvergrotingen van gezichten die in je bibliotheek staan. Je geeft er een naam aan en die worden allemaal netjes opgeslagen. Als je doorgaat naar een volgende serie vraagt de computer gewoon: is dit??? met de naam er al bij. Dat ding hier kent gewoon op zicht een aantal mensen. Waar moet dit naar toe? Bij één van de familieleden heeft hij die vraag nooit gesteld. Dit laat ik wel persoonlijk weten, want dit vind ik eigenaardig.
We zijn vandaag naar mijn zus en schoonbroer geweest. Weer eens bijgepraat en het nuttige aan het aangename gekoppeld en gaan eten in de hotelschool in Hasselt. Het is er altijd goed verzorgd. Natuurlijk krijg je leerlingen aan tafel die niet allemaal even handig zijn, maar dat moet je er bij nemen. Lekker eten, ook door beginnende chefs klaar gemaakt, maar echt de moeite.
Ik zal een grote kuis moeten houden in mijn hemden. Gisteren nog heb ik er een pak gestreken, maar ik ben moeten stoppen omdat ik geen plaats en geen kapstokken meer heb. Luxe? Ik had al een serieus aantal hemden, maar enkele weken geleden kreeg ik er van mijn zus nog een pak bij. Eén maal gedragen voor een trouwfeest. Dat is pas luxe. Ze had ook nog mooie vesten in de aanbieding. Ook één maal gedragen. De man van wie ze die kreeg, had het lumineuze idee om al zijn gasten hetzelfde te kleden en kocht voor iedereen een kostuum. Over luxe gesproken!
Ik kan compleet verkeerd bezig zijn. Als ik mosselen klaar maak leg ik die na het spoelen, altijd gedurende één uur of meer in water en melk. Ooit gehoord of gelezen dat dan de mosselen hun vuil uitspuwen en die melk opnemen om dan mooi te zwellen. Ik denk me te herinneren dat bomma dat deed met bloem, omdat melk te duur was. Misschien denk ik totaal fout, maar ik blijf mijn methode toepassen.
vond ik persoonlijk een goeie. Ik vertel. Gisteren waren we bij de jongste dochter voor de verjaardag van Kaat. De kleinkinderen daar spreken over oma bos en opa Holsbeek bv. Bij iemand van de familie van mijn zus is er een opa die een bandencentrale heeft en de andere opa daar is tandarts. Daar spreken de kleinkinderen over opa bandjes en opa tandjes. Vond ik persoonlijk zeer grappig.
Allerheiligen en wat ik me daar van herinner toen ik nog zeer jong was. Samen met bomma en de kinderen naar het graf van onze pa. Hij is veel te jong gestorven en ik heb hem niet gekend. Ik was geen twee jaar oud. Ik kan me dus een leven met een vader niet voorstellen. Toch zou ik nog naar de plaats kunnen lopen waar de grafsteen ooit gestaan heeft. Op een of andere manier moet het een diepe indruk nagelaten hebben. Nu iets heel anders over Allerheiligen. Het was ook een feest. Eigenaardig genoeg heb ik dit ook zo ervaren. Er waren de jaarlijkse pannenkoeken en de familie Smets die langs kwam. Tante Anna, nonkel Fik en de kinderen. Er werden, met drie vrouwen in de keuken, stapels pannenkoeken gebakken. Flinterdun. Je kon er bijna doorkijken. Nooit is het me gelukt om hetzelfde op tafel te krijgen. Ik zie de emmer met deeg, met een handdoek erover, nog voor het vuur staan. Nadien smikkelen en smakken om ter meest. Wat een tegenstelling in feite met een trieste herinnering.
Kan dat nu absoluut niet simpeler. Net geprobeerd om telefonisch een inlichting te krijgen. Achtentachtig cijfertjes indrukken om dan tenslotte te vernemen dat alle medewerkers bezet zijn en dat de wachttijd zou kunnen oplopen. Beter zou zijn om te bellen op een ander tijdstip. Een aantal minuten zou dit kunnen duren als ik nu aan de lijn blijf. Goed, dan probeer ik maar via mail. Eer ik een mailadres had gevonden, was ook al een hele klus. Dan krijg je een bericht terug : "noreply" we zullen je binnen de zeven werkdagen contacteren!!
Vroeger al schreef ik over elektrische schokken die ik kreeg. Ik denk dat ik permanent statisch ben geladen. Gisteren kreeg ik zelfs een schok toen ik een backup op mijn computer deed. Ook aan de garagepoort krijg ik af en toe een schok. Zoals ik ooit eens gelezen heb kan dit aan het schoeisel liggen, maar ik draag thuis al ik weet niet hoe lang, dezelfde aanstekers. Eigenaardig. In de bank waar ik vroeger werkte, werd er vast tapijt gelegd en plots waren er een aantal mensen die elektrisch geladen waren. Ik herinner me dat het toen een sport was om mekaar eens aan te raken of de hand te schudden. Toen was dat lachen geblazen. Ik weet niet of dit nu ook nog het geval zou zijn. Flauwe grap nu?
Al een aantal jaren is het de gewoonte geworden dat ik met de Kerst telkens een aantal goocheltrucs doe. De kleinkinderen staan er met hun neus op en zijn me dikwijls te slim af. Vorig jaar had ik iets met een zogezegde onzichtbare draad. Pech! Ik stond naar de verlichting achter mij en Evora riep heel vrolijk; "he opa er hangt een koordje aan die kaarten" Een volgende truc thuis uitgeprobeerd. Vergeet het maar. Ze had hem door na een paar keer herhalen. Ik kocht al een aantal dingen op internet, maar daarvoor moet je dus een echte goochelaar zijn. Och zo erg is het allemaal niet.
Vroeger volle zalen en nu nog enkele getrouwen. Even in een dipje? Toen ik een heel stuk jonger was, kon het niet op. Een pak vrienden en kennissen. Ik herinner me nog de tijd toen Agnes en ik in allerlei verenigingen actief waren. Mens toch, we kenden het halve dorp. Iedereen kwam over de vloer en iedereen kende ons ook. Heel plezante herinneringen aan. Er schiet niks of zeer weinig meer van over. Ik begrijp het allemaal en ik kan er een perfecte uitleg aan geven. Misschien hoeft het ook allemaal niet meer. Toen ik met pensioen ging werden er dure eden gezworen. We zouden mekaar blijven zien en regelmatig samen komen. Vergeet het. Ik voel me niet eenzaam, absoluut niet. Er is mijn familie, enkele ouwe getrouwen en een paar "goeie" vrienden.
Vroeger volle zalen en nu nog enkele getrouwen. Even in een dipje? Toen ik een heel stuk jonger was, kon het niet op. Een pak vrienden en kennissen. Ik herinner me nog de tijd toen Agnes en ik in allerlei verenigingen actief waren. Mens toch, we kenden het halve dorp. Iedereen kwam over de vloer en iedereen kende ons ook. Heel plezante herinneringen aan. Er schiet niks of zeer weinig meer van over. Ik begrijp het allemaal en ik kan er een perfecte uitleg aan geven. Misschien hoeft het ook allemaal niet meer. Toen ik met pensioen ging werden er dure eden gezworen. We zouden mekaar blijven zien en regelmatig samen komen. Vergeet het. Ik voel me niet eenzaam, absoluut niet. Er is mijn familie, enkele ouwe getrouwen en een paar "goeie" vrienden.
Niet in 2014, maar al volgend jaar, zou Ford Genk sluiten. Weeral 10.000 banen die verloren gaan. Dat is wat ik tot nu toe gelezen heb. Straks zal ik wel meer vernemen in het nieuws. Maar of ik het nu weet of niet, niks zal iets aan die situatie veranderen. Ongelukkige mensen die daar al heel hun leven gewerkt hebben en die verknocht zijn aan dit bedrijf. Dat zich echt verbonden voelen met een bedrijf, bestaat niet meer of zal in de toekomst afnemen. Geld is het enige wat nog telt. Ik was vroeger ook een trouwe werknemer en toch waren er mensen bij die niet meer wisten waar ze werkten, eenmaal ze de deur achter hen hadden dicht gedaan.
Ik schreef er vroeger al over. In reclame op radio of TV MOET er tegenwoordig Engels gesproken worden. Versta me niet verkeerd. Ik heb niks tegen die taal, maar (en dat is een persoonlijke mening) de laatste tijd is het echt overdreven. Engels is echt de wereldtaal aan het worden. Waar je ook komt, de jeugd spreekt overal een woordje Engels. Gemakkelijk voor ons natuurlijk, maar moet dat nu in reclame en als benaming voor dagdagelijkse gebruiksvoorwerpen? Zelfs op Franstalige zenders gebruiken ze Engelse termen. Leve het Zuid-Afrikaans.
Momenteel is dit het zicht van op ons terras. Herfst is schitterend met al zijn kleurenpracht, maar zonder afbreuk te doen aan al het moois nu momenteel in de natuur, zie ik toch liever het kleurenpallet van jong groen. Goed, momenteel echt de moeite om naar te kijken. Romantisch. Uren kunnen duizenden mensen daar over schrijven en praten. Ik kan ook niet ontkennen dat ik spontaan naar mijn camera grijp en probeer hier op die manier ook echt van te genieten. Toch kriebelt het bij mij meer in het voorjaar. ,
Gisteren zijn we naar onze vrienden in Boom vertrokken voor een kort weekend. Ze hadden kaarten geregeld voor een optreden van Dirk Denoyelle. Echt de moeite! Weer een paar schitterende dagen daar bij Rudi en Chantal. Bijna helemaal bijgepraat, lekker gegeten en dan dat optreden! Altijd heel goed vertoeven daar. Alles altijd perfect in orde. Wat wil een mens meer.
Och mensen, ik babbel zo graag. Iedereen die ik hier tegenkom, spreek ik aan. Deze namiddag heel even boodschappen gaan doen en in elke winkel mijn klapke gehad. Zeer vriendelijke mensen en natuurlijk langer blijven plakken dan verwacht. Gelukkig was mijn madame in slaap gevallen en maakte ze zich dus niet ongerust over mijn lang wegblijven. Enfin, mijn beroep gemist zeker. Ik zou beter in de sociale sector actief geweest zijn. Misschien kan ik me nog nuttig maken op een of andere manier.
Oei dit moet erg zijn en zwaar aankomen voor de kandidaat, maar nog meer voor zijn omgeving. Er heeft iemand het klaar gespeeld om één stem te halen bij de verkiezingen. Ofwel heeft hij niet op zichzelf gestemd en was er toch nog iemand die uit eerlijke schaamte toch maar zijn naam aangekruist heeft. Familieruzie?
Sinds ik mijn nieuwe laptop heb, ontdek ik dagelijks nieuwe dingen. Ik opende nu straks mijn Iphoto en ik zie een item onder de titel "gezichten". Als je daar op klikt krijg je allemaal uitvergrotingen van gezichten die in je bibliotheek staan. Je geeft er een naam aan en die worden allemaal netjes opgeslagen. Als je doorgaat naar een volgende serie vraagt de computer gewoon: is dit??? met de naam er al bij. Dat ding hier kent gewoon op zicht een aantal mensen. Waar moet dit naar toe? Bij één van de familieleden heeft hij die vraag nooit gesteld. Dit laat ik wel persoonlijk weten, want dit vind ik eigenaardig.
Momenteel is dit het zicht van op ons terras. Herfst is schitterend met al zijn kleurenpracht, maar zonder afbreuk te doen aan al het moois nu momenteel in de natuur, zie ik toch liever het kleurenpallet van jong groen. Goed, momenteel echt de moeite om naar te kijken. Romantisch. Uren kunnen duizenden mensen daar over schrijven en praten. Ik kan ook niet ontkennen dat ik spontaan naar mijn camera grijp en probeer hier op die manier ook echt van te genieten. Toch kriebelt het bij mij meer in het voorjaar.
