Ik ben Staf De Raeymaeker
Ik ben een man en woon in Heverlee () en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 30/07/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: groententuin, koken, digitale foto en film en reizen..
dagelijkse roddels van alles van de laatste dagen.
interessant boek lezen? Ga eens kijken op
http://www.wwaow.com/wwaow/site/bookdetail/?bookid=2935
20-05-2013
verschrikkelijk
Hoeveel pech kan iemand hebben? Gisteren zijn we op bezoek geweest bij iemand die besmet geraakte door een vleesetende bacterie. Verschrikkelijk gewoon! Op drie dagen tijd een been moeten laten amputeren. Volgens de lectuur hebben een aantal mensen die bacterie in zich, maar het is pas na een besmetting van buiten uit, door een wonde, dat die in actie komt. Ik had al wel van dat fenomeen gehoord en er hier en daar iets over gelezen, zonder me daar in te verdiepen, maar als je dan geconfronteerd wordt met een slachtoffer is dat wel even slikken.
Gisteren naar het balletoptreden geweest van Aira. Goedele geeft les bij Aike Raes en maakt ook een aantal van de choreografieën voor de optredens. Ze waren weer uniek. Bruno zorgt voor de belichting en dat zijn dus zeker al twee redenen om zo een voorstelling nooit te missen. Het was weer de moeite. Genoten!
Zoals zo dikwijls gaan we, als we pas rond de middag terug thuis komen, ergens iets eten. Na twaalf uur 's middags begin ik niet gemakkelijk meer te koken. Dan gaan we regelmatig naar een restaurantje in de buurt. Er zijn er genoeg, waar we dan te voet kunnen naar toe gaan. We waren bij tante deze morgen en bleven daar plakken tot bijna 12 uur deze middag. Dus dan maar ergens iets gaan eten. Ik kook enorm graag en ik eet het ook liever en het is ook beter (dikke nek?) dan in zo een bistro, maar toch gaan we er regelmatig naar toe. Nooit zal ik daar iets bestellen dat ik thuis beter kan klaar maken. Maar ja, we doen dit gewoon.
Gisteren op facebook geplaatst. Wat een bedrog. Zeer grote verpakkingen, maar met de helft van de door jou geschatte inhoud. We waren negerzoenen ( of negerinnetetten zoals ze dat bij ons zeggen) gaan kopen. Schitterende verpakking, edoch met weinig inhoud. Toen je de doos zag dacht je onmiddellijk aan twaalf stuks, maar bij het openen zijn er dat dan maar acht. De rest is lucht. Voor vijftig procent bedrogen door het oog en de verpakking. Dit is zo ingebakken in de industrie. Je koopt met je ogen en je gaat zelden of nooit lezen wat de werkelijke inhoud is.
Ik had ossenstaart gekocht en iedereen denkt dan direct aan soep. Wel ik heb die klaargemaakt zoals osso buco. Toch bijna dat recept. Het was enorm lekker. Ik had nog een maasa groenten over en daar heb ik dan maar een tomatensoepje mee gemaakt. Het enige nadeel is dat die staarten 2 à 3 uur moeten pruttelen op een zacht vuurtje.
Vandaag mijn eerste keer de tomaten opgebonden. Die planten opbinden is een must en ook de waterscheuten uit pitsen. Destijds geleerd van mijn bomma. Ik zie hofgenoten echt sukkelen met de valse scheuten of de "dieven" zoals ze dat hier in de streek zeggen. Nochtans zeer simpel tot de planten groot zijn. Les volgen? Ik kom het je wel uitleggen.
Gelezen in de krant. Iemand wil een winkel overvallen en haalt een mes boven en eist de kassa. De uitbaatster laat haar niet zo maar doen en er volgt een schermutseling. De dief slaat op de vlucht en neemt de kassa mee, dat dacht hij tenminste, maar in zijn haast om weg te komen, pakt hij per vergissing de elektronische weegschaal mee. Van een kale reis gesproken.
Gisteren van iemand foto's gekregen van een Chirokamp van in 1948 in Eksel. Ik was amper 2 jaar oud toen. Een aantal van die mensen ken ik nog. Als kleine peuter was ik al bij de Chiro en de leiding van toen bestond uit enkele van deze knapen.
Gisteren zijn we naar ons Leen in Hasselt gereden. Het regende, maar het was te doen, tot we op een bepaald ogenblik in een ware storm terecht kwamen. De ruitenwissers op volle snelheid gezet, maar die konden de watermassa niet aan. Een aantal auto's zijn zelfs aan de kant gaan staan. Wij zijn tegen 50 km per uur verder gereden. Een auto op 50 meter voor u kon je gewoon niet meer zien. Toch zijn er dan nog zotten die u tegen meer dan 100 per uur voorbij vliegen. onvoorstelbaar.
Je weet of weet niet, dat ik ooit als jonge knaap bij de Chiro ben geweest. Hierbij een foto uit de oude doos. De mannen die hier op staan moeten ondertussen de zeventig voorbij zijn. Kijk naar die uniformen! Allemaal ook de kousen over de bottines gevouwen. Twee dragers van penoenen. (die kleine wimpeltjes op een lange stok) Zo heette dat in Chiro jargon. Ik heb een hele reeks foto's van die tijd, van mijn zus gekregen om in te scannen. Onmiddellijk gedaan natuurlijk.
Al enkele maanden heb ik een leesbrilletje nodig. Niks abnormaal, maar mijn ogen gaan er nog op achteruit. Nu zou ik het brilletje al overal moeten meenemen. Een paar weken geleden kreeg ik het nog lastiger. Er zit zo precies een film voor mijn rechteroog. De dokter schreef druppels voor, maar die blijken niet te helpen. Een afspraak bij de oogarts hier in de buurt kan pas in augustus. Nog eens rond gebeld bij anderen en de afspraaktijd is niet veel minder. Dan maar enkele tijd blijven sukkelen zeker.
Even gaan rondwandelen in de kruidentuin in Leuven. Mooi, maar je kan zien dat de natuur een achterstand heeft opgelopen. Binnen een week of drie gaan we nog eens terug. Natuurlijkzullen dan de narcissen en de tulpen er niet meer staan, maar zo veel moois in de plaats.
Wel, nu staan mijn kruiden en dergelijke op het terras. Ik heb peterselie, basilicum, oregano, platte peterselie, radijsjes, dille, sla en ik probeerde zelfs keukenraapjes. Maar ik wil nog meer. Graag zou ik daar nu nog enkele tomatenplantjes naast plaatsen. Ik heb echter geen bakken die diep genoeg zijn. Een van de volgende dagen daar dus naar op zoek.
Al de buren zijn bezig met bloembakken vullen om op het terras te plaatsen. Ik ook, maar in plaats van bloemen, staan er bij mij kruiden in. Zo vers geplukte dingen op 5 meter van je achterdeur is toch wat anders dan gedroogde of diepgevroren kruiden. Ik heb ook geprobeerd om er wat sla en radijsjes bij te zaaien. We zullen zien.
Gisteren werd de 65e verjaardag van Leona gevierd. Ze had vrienden, kennissen, buren en familie uitgenodigd voor hapjes en drankjes. Mens toch. Het was een komen en gaan van genodigden. De hapjes bleven ook maar komen. De kleinkinderen bleven aanrukken met schotels. Als je de beteuterde gezichtjes zag als je niks nam, durfde je bijna niet anders dan toch nog maar een kleinigheid te eten. Op het einde van de dag kwam er dan nog soep, witte en zwarte pensen en broodjes met beleg. Tussendoor een optreden van de schoondochter en op het einde van de dag nog volksliedjes op viool. Het was echt de moeite.
Zoals in zo veel gezinnen, wordt er thuis regelmatig een koffie gedronken, gemaakt met een Senseo apparaat. Daar hangt achteraan een waterreservoir aan. Nu was dat ding bij ons aan het lekken. Eigenlijk was het op het laatst niet meer lekken, maar lopen. Ik ga dus kijken naar de prijs van zo een nieuwe tank. 28,95. Een nieuw toestel met alles er op en er aan kost 59,95. Die verhoudingen kloppen toch niet? Gevolg? Er staat een nieuw toestel thuis. Wegwerp maatschappij.
Je hoort en leest niks anders meer dan berichten over agressie en vandalisme door de jeugd. Voor het plezier iemand in mekaar slaan, ja zelfs tot de dood er op volgt. Ramen ingooien, auto's beschadigen, bloempotten stuk gooien, bushokjes vernielen..... De mensen zeggen dan altijd: "en dat moeten later onze dokters, ministers, advocaten enz worden". Ze hebben gelijk. Het neemt toe en het is absoluut niet goed te praten. De feiten worden erger, maar het bestond vroeger ook al. Ik herinner me bv iemand die voor zijn plezier 's nachts achteraan op een auto stapte, over het dak liep en er vooraan weer af kwam. Een glas bier in iemand zijn jaszak gieten om achteraf te kunnen knokken. Bloemetjes uittrekken en over straat gooien....... De feiten die ik nu aanhaal dateren van de jaren 60 - 70. Ook toen werden dat onze latere gezagsdragers. Natuurlijk keur ik het niet goed, maar het is een fenomeen van alle tijden al moet ik toegeven dat het alsmaar erger aan het worden is.
Mijn laatste jaren op het werk had ik een aantal toffe collega's. Hard gewerkt, maar ook veel plezier gemaakt. Toen ik met pensioen ging werden er dure eden gezworen. We zouden nog regelmatig samen komen. Op de eerste afspraak waren we met 14. De keer nadien nog met negen en de volgende nog met 5. Een paar keer zijn we nog met zijn vieren geweest en je kent het vervolg wel zeker. Met Jos heb ik af en toe contact, maar Tom is de meest fidele. Om 12,30 uur vandaag een sms: is het goed als ik af kom tegen 14 uur? Natuurlijk. Weer goed bij gepraat. Zelfs al blijven er dan maar twee meer over, het doet me telkens deugd om ze te zien. Tom had allemaal goed nieuws mee. Tof. Weer genoten van zijn gezelschap.
Rode poon werd uitgeroepen tot vis van het jaar en ik maakte die nog nooit klaar. Gisteren gekocht en vandaag zal ik die klaar maken, maar hoe? Tientallen recepten te vinden op internet. Het vervelende met die recepten is dat daar dikwijls kruiden moeten bij gebruikt worden die je niet in huis hebt omdat je die nooit gebruikt. Ik hoor die koks op TV graag bezig, maar zij gebruiken die dingen zeer regelmatig. Ik probeer dan maar met wat ik in huis heb. We zullen zien.
Misschien haal ik hiermee de woede van een aantal mensen op mijn nek, maar dit ging een brug te ver vind ik. Ik heb niks tegen wielertoeristen, begrijp me niet verkeerd, maar ze halen zich dikwijls de woede van andere weggebruikers op hun nek. Gisteren in de krant gelezen: Een dame probeert met haar wagen een groep van een man of vijfentwintig fietsers voor te steken, maar die willen van geen wijken weten. Ze stopt en begint te roepen, waarop een paar van die mensen omkeren en één van die mannen geeft de vrouw een kopstoot. Een gebroken neus als gevolg. Dit is niet meer fietsen als ontspanning, maar zich gewoon agressief gedragen in het verkeer. Zwakke weggebruikers zegt men.
Gisteren zijn we naar ons Leen in Hasselt gereden. Het regende, maar het was te doen, tot we op een bepaald ogenblik in een ware storm terecht kwamen. De ruitenwissers op volle snelheid gezet, maar die konden de watermassa niet aan. Een aantal auto's zijn zelfs aan de kant gaan staan. Wij zijn tegen 50 km per uur verder gereden. Een auto op 50 meter voor u kon je gewoon niet meer zien. Toch zijn er dan nog zotten die u tegen meer dan 100 per uur voorbij vliegen. onvoorstelbaar.
Je weet of weet niet, dat ik ooit als jonge knaap bij de Chiro ben geweest. Hierbij een foto uit de oude doos. De mannen die hier op staan moeten ondertussen de zeventig voorbij zijn. Kijk naar die uniformen! Allemaal ook de kousen over de bottines gevouwen. Twee dragers van penoenen. (die kleine wimpeltjes op een lange stok) Zo heette dat in Chiro jargon. Ik heb een hele reeks foto's van die tijd, van mijn zus gekregen om in te scannen. Onmiddellijk gedaan natuurlijk.
Al enkele maanden heb ik een leesbrilletje nodig. Niks abnormaal, maar mijn ogen gaan er nog op achteruit. Nu zou ik het brilletje al overal moeten meenemen. Een paar weken geleden kreeg ik het nog lastiger. Er zit zo precies een film voor mijn rechteroog. De dokter schreef druppels voor, maar die blijken niet te helpen. Een afspraak bij de oogarts hier in de buurt kan pas in augustus. Nog eens rond gebeld bij anderen en de afspraaktijd is niet veel minder. Dan maar enkele tijd blijven sukkelen zeker.
