Ik ben Staf De Raeymaeker
Ik ben een man en woon in Heverlee () en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 30/07/1946 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: groententuin, koken, digitale foto en film en reizen..
dagelijkse roddels van alles van de laatste dagen.
interessant boek lezen? Ga eens kijken op
http://www.wwaow.com/wwaow/site/bookdetail/?bookid=2935
15-12-2013
waarschijnlijk
We zijn waarschijnlijk een van de weinigen waar de kerstboom nog niet staat te pronken. Het is misschien een gedacht van mij, maar ik heb de indruk dat zeer veel mensen daar jaarlijks al maar vroeger aan beginnen. Deze namiddag vertelde me iemand dat hij gezien heeft dat er hier in de buurt op 20/11 al kerstverlichting aan het raam hing. We zullen dan een van de volgende dagen er ook maar aan beginnen zeker.
Enkele maanden geleden schreef ik dat ik wou beginnen met een aantal interviews met mensen van boven de 85 om dan nadien uit al die gegevens een tekst te distilleren waarmee ik iets wilde doen. Misschien een boekje schrijven? Alles begon eigenlijk na een toevallig gesprek met een dame die ik ontmoette op weg naar de krantenwinkel. Het werd een babbel van 1,30 uur. Spijtig genoeg was zij de eerste (maar ook enige) die weigerde om mee te werken. Nadien alleen maar positieve reacties. Prachtige babbels, toffe mensen, maar vooral open, eerlijk en gastvrij. Vandaag was er een dame van 86 die zelf belde om te vragen of ik niet eens wilde langskomen voor een interview. Misschien een lopend vuurtje. Voor dat boekje ga ik het houden op ongeveer 2O gesprekken. Als dit zo doorgaat zal ik aan een tweede exemplaar moeten denken zeker? De oudste tot nu toe was 99. Een gekend figuur in Leuven.
Bureaucratie en/of je job graag doen. Om 13,59,40 uur bel ik naar de kliniek en ik word door verwezen. Ja meneer, ze nemen daar niet op omdat het nog niet volledig twee uur is. Ok, ik wacht tot 14,02 uur en ik krijg een antwoordapparaat waarop de melding staat dat ze over de middag gesloten zijn, maar terug bereikbaar vanaf 14 uur. 14 uur is voor hen blijkbaar een ander uur dan hetgeen ik hier op mijn computer kan aflezen. Ok, ik wacht nog even en dan ga ik waarschijnlijk in een wachtrij terecht komen. Ik jaag me daarin allemaal te veel op, maar ja, ik moet voor mijn vrouw een dringende afspraak proberen te regelen. Nu ga ik nog eens proberen.
Vandaag in het nieuws. Veel mensen spelen zelf doktertje door op internet gaan te zoeken naar ziekteverschijnselen en remedies daar tegen. Natuurlijk mag je niet voortgaan op al wat daar geschreven staat. Iedereen kan en mag daar publiceren en de juistheid van wat daar staat wordt toch niet gecontroleerd. Toch zit het er bij ons ingebakken. Ik moet toegeven dat ik het ook doe. Als een mens pijn of last heeft ben je tot alles in staat.
Het wordt bijna onmogelijk in de buurt (Naamsesteenweg Heverlee) om nog een parkeerplaatsje te vinden. Enkele jaren geleden was er toch nog af en toe een ruimte vrij, maar nu is het onmogelijk geworden. Momenteel is er een blauwe en een betalende zone tot ver buiten de ring en toch blijkt dit niet te helpen. Alles staat vol en als je denkt ergens iets gevonden te hebben, is het een plaats voor een garage. Meestal doe ik alle boodschappen in de buurt te voet, maar af en toe, als we met de wagen ergens naar toe geweest zijn, proberen we toch om dan in de buurt nog snel ergens binnen te springen. Voor de deur van ons favoriete restaurant hebben ze dan ook nog 3 plaatsen geruild voor een bushalte. (onder andere een gehandicaptenparking) Het zal allemaal wel zijn reden en zijn nut hebben zeker.
Als ik hier 's nachts rondloop, zie ik overal lampjes branden of flikkeren in huis. Stom misschien, maar omdat ik toch aan het ronddolen was, ben ik zo eens beginnen tellen hoeveel standby lampjes er hier dag en nacht branden. (Modem, decoder, draadloze verbinding, diepvriezers, klokradio's, tv, klokje op microgolf....) Ik viel plat achterover. In totaal zijn er dat 39 en dan reken ik de eventuele opladers van GSM en dergelijke nog niet mee. Nu weet ik niet of dat veel verbruikt, maar alles uittrekken of afzetten en 's morgens terug opstarten is een onbegonnen zaak natuurlijk.
Zoals ik vroeger al schreef, ben ik bezig met een aantal gesprekken met mensen tussen de 85 en de 100. Moest ik iemand vinden boven die leeftijd zal ik het ook niet laten natuurlijk. Nu heb ik twee afspraken op twee dagen, dus het gaat vooruit. Aan dat tempo gaat mijn boekje vroeger klaar zijn dan verwacht. Vandaag was ik bij iemand die als graveur gewerkt heeft in een zaak die gespecialiseerd was in ruiten graveren en in glas in lood. Hierbij een foto van een werkje dat ze ook deden. Hierop staat de dochter van de man waar ik deze namiddag was.
In het binnenland zullen we daar niet zo veel van voelen, maar er is een storm op komst. Aan de kust is er dan ook nog springtij en dat zal extra problemen geven. Hier zie ik nu al dat de allerlaatste koppige blaadjes aan de bomen, allemaal de lucht in gaan. Morgen is dus alles kaal. Geen probleem, dat zijn nu eenmaal de jaarlijkse eisen van de natuur. Zullen we dat dan maar compenseren met een Kerstboom?
Misschien was ik op het foute moment op de foute plaats, dat kan. Gisteren moest ik voor een paar dingen, heel even naar de winkel en tot mijn verbazing stond de parking kompleet vol. In het warenhuis zag ik bijna iedereen, met volle of overvolle winkelkarretjes rondlopen. Zo ver ik kon zien, zijn de Kerst- en Nieuwjaarsinkopen al volop bezig. De folders die we in de bus krijgen van al de verschillende winkelketens staan overladen vol met eten en drinken. Zelfs de Aldi had een speciale feesteditie met allerlei lekkers. Gisteren kregen we van Delhaize bijvoorbeeld een folder van minstens 20 bladzijden met alleen maar drank en eten. Is er dan geen crisis?
Wat een rompslomp en wat een paperassen bij diefstal van een portefeuille. Na het meest dringende, zijnde blokkeren van bankkaarten, komt dan al de rest. Een bijkomend probleem is dan ook nog dat je niet meer weet welke kaarten er allemaal in die portefeuille zaten. Ach ja, al die klantenkaarten zijn van bijkomstig belang natuurlijk. Bij de stad moet (mag) je geen stappen ondernemen al voor je één week hebt gewacht. Er worden namelijk dikwijls dingen hier of daar terug gevonden binnen de paar dagen na de diefstal. Het is te hopen, het zou een hoop werk en kosten besparen.
Weer een stommiteit of als je het zo wil noemen, onhandigheid begaan. Al zeer lang ben ik in alle mogelijke winkels op zoek naar wijngaardslakken, voorverpakt in zo een aluminium schoteltje. Even in de oven en dan boterhammeke soppen in de lekkere looksaus. Gisteren eindelijk zo iets gevonden en natuurlijk 's avonds al meteen zo eentje klaar gemaakt. In de zetel op mijn schoot gezet terwijl ik het nieuws volgde op tv. Laat ik toch zo geen slak op mijn schoot vallen zeker. Het resultaat was een mooie vetvlek. Moeder de vrouw was niet thuis en dus probeerde ik die vlek maar snel te verdoezelen en te neutraliseren met zeep. Het resultaat was een nog grotere vlek. Pas nadien dacht ik er aan dat er op internet genoeg tips staan om zo iets te behandelen. Te laat. Het zal dus een wasbeurt worden.
Je hoort dergelijke verhalen alleen maar van anderen, maar als je er zelf mee geconfronteerd wordt is het nog wel wat anders. Ik ben razend kwaad momenteel. Wat een mooi weekend moest worden voor mijn vrouw, is al in mineur begonnen. Ze ging deze morgen mee met schoonzus naar Brugge voor twee dagen, ze ging haar ticket kopen in het station en nadien nog iets in de krantenwinkel, maar toen ze in Brugge toekwam, bleek haar portefeuille gestolen te zijn. Ik vind dit zo laag, zo gemeen, ik ben er gewoon van gedegouteerd. Hoe kan iemand zo laag vallen? Enfin, met zo iets kan ik gewoon niet om. Parasieten, krapuul....
Dit is geen verhaaltje. Dit gebeurde echt, al klinkt het ongeloofwaardig. Op een dag passeert mijn schoonbroer bij een kennis van hem. Die man had een vuurtje gemaakt en was oud meubilair, dat hij stuk geslagen had, aan het opstoken. Wil lukken dat tussen dat afval een klein latje ligt, dat schoonbroer net zou kunnen gebruiken. Hij vraagt dus of hij dat mag mee nemen en weet je wat het antwoord was: ok dat is dan 25 cent. Je moet maar durven.
Door naar een bepaald boek te zoeken, kwam ik er nog enkele tegen die me wel interesseren. Spijtig genoeg is het eerste wat ik zou willen, momenteel in herdruk. Even wachten dus. Het boek heeft als titel: De alfabetweter. Enkele dingen hieruit. reedbeeldtelevisi = tv scherm dat net iets te smal is. Benefietkeeper= keeper die voor het goede doel staat.
Is dit uniek in de wereld, ik weet het niet, maar ooit heb ik iets zeer speciaals gezien. Ik was op bezoek in een fabriek in Duitsland en de directeur stelde voor om naar dat fenomeen 's namiddags gaan te kijken. Spijtig genoeg weet ik niet meer waar dat was. Ik zoek het op en laat het later misschien weten. Het ging over het volgende: Boven een bestaande rivier werd een vaart aangelegd in een zeer groot metalen bekken. Je kon dus die waterweg volgen en boven de bestaande rivier varen. Ook kon je via een sas van die vaart naar beneden om te eindigen op die rivier. Ik weet niet of ik het goed uitgelegd heb? Ook nog een anecdote. Toen we aan kwamen aan die site, vertelde de kapitein van het schip dat die rondvaarten doet, dat het zijn laatste vaart van de dag geweest was. Toen huurde die fabrieksdirecteur maar het ganse schip af voor ons alleen. Met geld kan je alles.
Wat een chaos, wat een werk. Hoe en of ik dit ooit ga klaar krijgen, weet ik niet. Zoals ik al schreef ben ik bezig om ongeveer 18.000 foto's te rangschikken en er eens grote kuis in te houden. Een echt luizenwerk. Toch blijf ik volhouden, want soms kom je zo nog eens iets tegen dat je echt verloren waande. Dat is dan af en toe weer een stimulans om er toch nog een paar honderd verder te doen. "Ooit geraakt dit gedaan" is dan een magere troost, maar zet me er dan toe aan om in de toekomst dat werkje onmiddellijk bij het opladen op te knappen. Nog 15.000 te gaan!
Ik weet het, het is de zoveelste maal dat ik daar een berichtje over schrijf, maar als iets zo levensbepalend is en je dagdagelijkse leven permanent blijft beïnvloeden, moet je dat eens ergens kwijt. Binnen de familie heb ik lotgenoten genoeg om daar over te praten en bij elke ontmoeting met een van hen, gaat een deel van het gesprek daar dan ook over. Ook weet en besef ik dat iemand die geen RLS heeft, absoluut niet weet waar ik het over heb. Geloof me, die aandoening bepaald een groot deel van je leven. Ik ga nu weer niet uitleggen wat het "rusteloze benen syndroom" is, maar het is zwaar om daar mee te leven. Enfin, eigenlijk heb ik niets geschreven dat ook maar een beetje relevant is, maar ja als je gedurende de laatste drie dagen een gemiddelde slaapperiode hebt van +/- 2 uur per nacht, dan zit je dat hoog.
Al dagen ben ik bezig om een pak foto's op mijn laptop te organiseren en er een naam en/of een gebeurtenis op te plakken. Momenteel zijn er dat een kleine 18.000 en dat is dus een luizenwerk. Tot nu toe ben ik er in geslaagd om de oudste familiefoto's af te zonderen in 1 album en deze te ordenen. Het zijn er 2.496 en daar ben ik al dagen zoet mee geweest. Als er een feest was heb ik dat telkens als trefwoord meegegeven. Je kan je het amper voorstellen, maar alleen onder dat item staan er al 355 exemplaren en dan ben ik nog niet te streng geweest.
Toen ik een jaar of 16/17 was had ik samen met twee vrienden bedacht dat we misschien een centje konden bijverdienen door als clown gaan op te treden. We zagen het groots. We zouden bekend geraken in gans België. We begonnen heel bescheiden met een optreden voor de Chiro. Onze repetities waren altijd zeer plezant. We lachten meer op die avonden dan ons publiek achteraf. Geld verdienen zat er niet in en we mochten al tevreden zijn met een gratis optreden in een ouderlingentehuis. Enfin onze ambities zijn een stille dood gestorven.
Op bijgevoegde foto kan je me zien met een priesterkleed aan , braaf aan het bidden op een kerkstoel. Braaf, heilig manneke zou je zo zeggen. Niks is echter minder waar. Het zogezegde kerkboek is geen kerkboek, maar een boek van Timmermans. De kerkstoel is wel echt en konden we kopen toen de kerk in de buurt die verkocht aan een habbekrats. Het habijt is echter een andere geschiedenis. Dat heb ik de dag voordien mee genomen in een klooster, toen we daar op retraite waren. Heilig? Ik denk dat ik dat zelfs niet gebiecht heb.
