Ik ben Staf De Raeymaeker
Ik ben een man en woon in Heverlee () en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 30/07/1946 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: groententuin, koken, digitale foto en film en reizen..
dagelijkse roddels van alles van de laatste dagen.
interessant boek lezen? Ga eens kijken op
http://www.wwaow.com/wwaow/site/bookdetail/?bookid=2935
01-12-2013
oei
Weer een stommiteit of als je het zo wil noemen, onhandigheid begaan. Al zeer lang ben ik in alle mogelijke winkels op zoek naar wijngaardslakken, voorverpakt in zo een aluminium schoteltje. Even in de oven en dan boterhammeke soppen in de lekkere looksaus. Gisteren eindelijk zo iets gevonden en natuurlijk 's avonds al meteen zo eentje klaar gemaakt. In de zetel op mijn schoot gezet terwijl ik het nieuws volgde op tv. Laat ik toch zo geen slak op mijn schoot vallen zeker. Het resultaat was een mooie vetvlek. Moeder de vrouw was niet thuis en dus probeerde ik die vlek maar snel te verdoezelen en te neutraliseren met zeep. Het resultaat was een nog grotere vlek. Pas nadien dacht ik er aan dat er op internet genoeg tips staan om zo iets te behandelen. Te laat. Het zal dus een wasbeurt worden.
Je hoort dergelijke verhalen alleen maar van anderen, maar als je er zelf mee geconfronteerd wordt is het nog wel wat anders. Ik ben razend kwaad momenteel. Wat een mooi weekend moest worden voor mijn vrouw, is al in mineur begonnen. Ze ging deze morgen mee met schoonzus naar Brugge voor twee dagen, ze ging haar ticket kopen in het station en nadien nog iets in de krantenwinkel, maar toen ze in Brugge toekwam, bleek haar portefeuille gestolen te zijn. Ik vind dit zo laag, zo gemeen, ik ben er gewoon van gedegouteerd. Hoe kan iemand zo laag vallen? Enfin, met zo iets kan ik gewoon niet om. Parasieten, krapuul....
Dit is geen verhaaltje. Dit gebeurde echt, al klinkt het ongeloofwaardig. Op een dag passeert mijn schoonbroer bij een kennis van hem. Die man had een vuurtje gemaakt en was oud meubilair, dat hij stuk geslagen had, aan het opstoken. Wil lukken dat tussen dat afval een klein latje ligt, dat schoonbroer net zou kunnen gebruiken. Hij vraagt dus of hij dat mag mee nemen en weet je wat het antwoord was: ok dat is dan 25 cent. Je moet maar durven.
Door naar een bepaald boek te zoeken, kwam ik er nog enkele tegen die me wel interesseren. Spijtig genoeg is het eerste wat ik zou willen, momenteel in herdruk. Even wachten dus. Het boek heeft als titel: De alfabetweter. Enkele dingen hieruit. reedbeeldtelevisi = tv scherm dat net iets te smal is. Benefietkeeper= keeper die voor het goede doel staat.
Is dit uniek in de wereld, ik weet het niet, maar ooit heb ik iets zeer speciaals gezien. Ik was op bezoek in een fabriek in Duitsland en de directeur stelde voor om naar dat fenomeen 's namiddags gaan te kijken. Spijtig genoeg weet ik niet meer waar dat was. Ik zoek het op en laat het later misschien weten. Het ging over het volgende: Boven een bestaande rivier werd een vaart aangelegd in een zeer groot metalen bekken. Je kon dus die waterweg volgen en boven de bestaande rivier varen. Ook kon je via een sas van die vaart naar beneden om te eindigen op die rivier. Ik weet niet of ik het goed uitgelegd heb? Ook nog een anecdote. Toen we aan kwamen aan die site, vertelde de kapitein van het schip dat die rondvaarten doet, dat het zijn laatste vaart van de dag geweest was. Toen huurde die fabrieksdirecteur maar het ganse schip af voor ons alleen. Met geld kan je alles.
Wat een chaos, wat een werk. Hoe en of ik dit ooit ga klaar krijgen, weet ik niet. Zoals ik al schreef ben ik bezig om ongeveer 18.000 foto's te rangschikken en er eens grote kuis in te houden. Een echt luizenwerk. Toch blijf ik volhouden, want soms kom je zo nog eens iets tegen dat je echt verloren waande. Dat is dan af en toe weer een stimulans om er toch nog een paar honderd verder te doen. "Ooit geraakt dit gedaan" is dan een magere troost, maar zet me er dan toe aan om in de toekomst dat werkje onmiddellijk bij het opladen op te knappen. Nog 15.000 te gaan!
Ik weet het, het is de zoveelste maal dat ik daar een berichtje over schrijf, maar als iets zo levensbepalend is en je dagdagelijkse leven permanent blijft beïnvloeden, moet je dat eens ergens kwijt. Binnen de familie heb ik lotgenoten genoeg om daar over te praten en bij elke ontmoeting met een van hen, gaat een deel van het gesprek daar dan ook over. Ook weet en besef ik dat iemand die geen RLS heeft, absoluut niet weet waar ik het over heb. Geloof me, die aandoening bepaald een groot deel van je leven. Ik ga nu weer niet uitleggen wat het "rusteloze benen syndroom" is, maar het is zwaar om daar mee te leven. Enfin, eigenlijk heb ik niets geschreven dat ook maar een beetje relevant is, maar ja als je gedurende de laatste drie dagen een gemiddelde slaapperiode hebt van +/- 2 uur per nacht, dan zit je dat hoog.
Al dagen ben ik bezig om een pak foto's op mijn laptop te organiseren en er een naam en/of een gebeurtenis op te plakken. Momenteel zijn er dat een kleine 18.000 en dat is dus een luizenwerk. Tot nu toe ben ik er in geslaagd om de oudste familiefoto's af te zonderen in 1 album en deze te ordenen. Het zijn er 2.496 en daar ben ik al dagen zoet mee geweest. Als er een feest was heb ik dat telkens als trefwoord meegegeven. Je kan je het amper voorstellen, maar alleen onder dat item staan er al 355 exemplaren en dan ben ik nog niet te streng geweest.
Toen ik een jaar of 16/17 was had ik samen met twee vrienden bedacht dat we misschien een centje konden bijverdienen door als clown gaan op te treden. We zagen het groots. We zouden bekend geraken in gans België. We begonnen heel bescheiden met een optreden voor de Chiro. Onze repetities waren altijd zeer plezant. We lachten meer op die avonden dan ons publiek achteraf. Geld verdienen zat er niet in en we mochten al tevreden zijn met een gratis optreden in een ouderlingentehuis. Enfin onze ambities zijn een stille dood gestorven.
Op bijgevoegde foto kan je me zien met een priesterkleed aan , braaf aan het bidden op een kerkstoel. Braaf, heilig manneke zou je zo zeggen. Niks is echter minder waar. Het zogezegde kerkboek is geen kerkboek, maar een boek van Timmermans. De kerkstoel is wel echt en konden we kopen toen de kerk in de buurt die verkocht aan een habbekrats. Het habijt is echter een andere geschiedenis. Dat heb ik de dag voordien mee genomen in een klooster, toen we daar op retraite waren. Heilig? Ik denk dat ik dat zelfs niet gebiecht heb.
Ooit ontving ik een zending met 10 oude postzegels op. Wel degelijk "oude", maar alles te samen was er voldoende gekleefd om de brief geldig te verzenden. Blijkbaar vervallen postzegels niet en blijven die hun waarde houden. Wist ik niet, maar de afzender blijkbaar wel.
Daar krijg ik het van se! Probeer nu eens een firma via mail te bereiken voor een eenvoudige vraag. Je gaat op hun site naar "contact". Wat komt er als allereerste op je scherm? "Veelgestelde vragen". Probeer hiertussen nu eens een oplossing voor je vraag te vinden! Onmogelijk. De enige mogelijkheid die nog overschiet is de telefoon nemen. Dan komt altijd de zeer gekende litanie: voor Nederlands druk 1 .Gaat het over een technisch probleem, druk .. Weet ik veel? Dan komen er soms nog een aantal vragen, maar uiteindelijk kom je altijd terecht bij de stem die al maar blijft herhalen: "al onze medewerkers zijn momenteel bezet " Na een kwartier wachten geef je het uiteindelijk op en haak je terug in. Geen oplossing! Natuurlijk niet. Je kan ook nog een brief schrijven of een fax sturen. Mensen toch, dat is zo klantonvriendelijk! Ik probeerde bv bij Belgacom een prijsvergelijking aan te vragen tussen wat ik nu bij mijn provider heb en tussen wat zij kunnen aanbieden. Als je een bestelling plaatst, geen enkel probleem, maar probeer dat niet aan te vragen via mail. Gewoon onmogelijk. Uiteindelijk belde ik en na lang wachten had ik eindelijk iemand aan de telefoon die me gewoon zegde dat er geen alternatief bestond voor hun manier van werken. Ze hopen immers via telefoon onmiddellijk resultaat te boeken. Schitterend. Dit is onze "moderne" manier van verkopen.
Het graven in het verleden kan ik echt niet laten. Het is een ziekte aan het worden. Nochtans hoop ik op niks spectaculairs op gebied van afstamming. Mijn voorouders zijn altijd simpele, hardwerkende (?) mensen geweest. Nochtans heb ik mijn achternaam meerdere keren misbruikt. Op school vroegen ze jaarlijks bij de start van het schooljaar of ik familie was van professor De Raeymaeker en dan antwoorde ik altijd prompt met een ja. Dat was altijd al één stapje vooruit. Hierbij een foto van overgrootvader van moeders kant;
Tekst uit een trouwboekje van 1936. Hierin schrijft men dat de helft van de baby's sterft als ze niet met de borst gevoed worden. Lees ook de rest maar. Echt de moeite.
In de kranten natuurlijk koppen als : Belgen komen nog te kort voor de wereldtop! Wij spreken zeer veel met "als". Indien die eerste en ook de tweede kopbal van de Belgen goal was geweest, dan had je natuurlijk een totaal andere match gekregen. Dan moesten de Colombianen de aanval spelen, waar ze nu net het tegenovergestelde deden. Je zal me niet horen zeggen dat ze niet verdiend hebben gewonnen, maar een match hangt af van zo veel kleine details. Dan komt nadien altijd dat eeuwige "als". Pech natuurlijk met twee ballen op de doelpaal. Zo kan je doorgaan. Ik vond ze niet zo slecht spelen.
Het wildseisoen is weeral begonnen, maar eigenlijk is er niet zo veel daarvan dat ik graag eet. Hangt er vanaf hoe het klaargemaakt is. Ik eet bv graag everzwijn, maar ik heb het ooit in een van de betere restaurants in Brussel voorgeschoteld gekregen, klaargemaakt zoals karbonade. Ik twijfel er trouwens nog altijd aan of het geen stoofvlees was. Voor mij, maar dat is persoonlijk natuurlijk, moet wild nog rosé zijn, anders vind ik het te droog. Deze middag was ik aangenaam verrast. Ik bestelde wildpaté en ze serveerden die met ajuin- en bosbessen confituur. Een beetje rauw witloof en daar nog toast bij van rozijnenbrood. Het heeft me zeer goed gesmaakt. Voor herhaling vatbaar.
Weer iets nieuws ontdekt via Rudi. Het Vlaams woordenboek. De moeite om eens in gaan te kijken. Natuurlijk zijn hier een pak woorden in opgenomen die regio gebonden zijn, maar 't is plezant.
Misschien ligt het aan de leeftijd of aan hun eigen slechte gehoor,ik weet het niet, maar sommige mensen praten zo luid, dat je het gesprek de tafel ernaast tot in detail kan volgen. Er zijn ook mensen die een luide stem hebben van nature. Een stem die draagt. Aan de tafel achter mij begonnen ze deze middag plots over urineverlies. Een gevoelig mens heeft dan onmiddellijk genoeg gegeten. Ik niet, geen enkele moeite mee. Een man had dat probleem aangehaald. Een vrouw die mee aan tafel zat en die je normaal over het ganse café kan horen, was nu iets stiller,. Ze zegde dat hij gewoon inlegkruisjes moest gebruiken. Hij zegde dat hij dat vandaag nog ging uitproberen. Zaak gesloten.
Ik schreef het nog al. Wat crisis, welke crisis? We zijn zaterdag gaan eten met onze vrienden in de Voltaire in Heverlee. Ik schat dat daar ongeveer een 100tal mensen binnen kunnen. Wel, de zaak zat vol. Op een bepaald ogenblik moesten sommige mensen hun aperitief aan de toog drinken omdat alle tafels volzet waren. Nochtans ligt de prijs voor een menu daar tussen de 43 en de 51. Dus ik blijf me afvragen of er wel degelijk een crisis is.
Onze vrienden Rudi en Chantal gaan de laatste tijd blijkbaar graag op vakantie naar Italië. Ze hadden de foto's van hun laatste reis bij en ik moet zeggen dat de streek die ze bezochten, werkelijk mooi is. Waar praat iedereen ook altijd over? Het weer en het eten en drinken. Bij hen is het toch altijd iets meer. Ze huren altijd een auto en ze gaan op tocht in de buurt. Ik kan niet anders dan zeggen dat ze weer een goeie keuze hebben gemaakt. We hebben ze (x) jaar geleden trouwens leren kennen in Sardinië. Sindsdien zijn we goeie vrienden geworden. Je weet, het hart op de tong.
Daar krijg ik het van se! Probeer nu eens een firma via mail te bereiken voor een eenvoudige vraag. Je gaat op hun site naar "contact". Wat komt er als allereerste op je scherm? "Veelgestelde vragen". Probeer hiertussen nu eens een oplossing voor je vraag te vinden! Onmogelijk. De enige mogelijkheid die nog overschiet is de telefoon nemen. Dan komt altijd de zeer gekende litanie: voor Nederlands druk 1
.Gaat het over een technisch probleem, druk
.. Weet ik veel? Dan komen er soms nog een aantal vragen, maar uiteindelijk kom je altijd terecht bij de stem die al maar blijft herhalen: "al onze medewerkers zijn momenteel bezet
" Na een kwartier wachten geef je het uiteindelijk op en haak je terug in. Geen oplossing! Natuurlijk niet. Je kan ook nog een brief schrijven of een fax sturen. Mensen toch, dat is zo klantonvriendelijk! Ik probeerde bv bij Belgacom een prijsvergelijking aan te vragen tussen wat ik nu bij mijn provider heb en tussen wat zij kunnen aanbieden. Als je een bestelling plaatst, geen enkel probleem, maar probeer dat niet aan te vragen via mail. Gewoon onmogelijk. Uiteindelijk belde ik en na lang wachten had ik eindelijk iemand aan de telefoon die me gewoon zegde dat er geen alternatief bestond voor hun manier van werken. Ze hopen immers via telefoon onmiddellijk resultaat te boeken. Schitterend. Dit is onze "moderne" manier van verkopen.
Het wildseisoen is weeral begonnen, maar eigenlijk is er niet zo veel daarvan dat ik graag eet. Hangt er vanaf hoe het klaargemaakt is. Ik eet bv graag everzwijn, maar ik heb het ooit in een van de betere restaurants in Brussel voorgeschoteld gekregen, klaargemaakt zoals karbonade. Ik twijfel er trouwens nog altijd aan of het geen stoofvlees was. Voor mij, maar dat is persoonlijk natuurlijk, moet wild nog rosé zijn, anders vind ik het te droog. Deze middag was ik aangenaam verrast. Ik bestelde wildpaté en ze serveerden die met ajuin- en bosbessen confituur. Een beetje rauw witloof en daar nog toast bij van rozijnenbrood. Het heeft me zeer goed gesmaakt. Voor herhaling vatbaar.
Onze vrienden Rudi en Chantal gaan de laatste tijd blijkbaar graag op vakantie naar Italië. Ze hadden de foto's van hun laatste reis bij en ik moet zeggen dat de streek die ze bezochten, werkelijk mooi is. Waar praat iedereen ook altijd over? Het weer en het eten en drinken. Bij hen is het toch altijd iets meer. Ze huren altijd een auto en ze gaan op tocht in de buurt. Ik kan niet anders dan zeggen dat ze weer een goeie keuze hebben gemaakt. We hebben ze (x) jaar geleden trouwens leren kennen in Sardinië. Sindsdien zijn we goeie vrienden geworden. Je weet, het hart op de tong.
