Ik ben Staf De Raeymaeker
Ik ben een man en woon in Heverlee () en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 30/07/1946 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: groententuin, koken, digitale foto en film en reizen..
dagelijkse roddels van alles van de laatste dagen.
interessant boek lezen? Ga eens kijken op
http://www.wwaow.com/wwaow/site/bookdetail/?bookid=2935
20-02-2014
zwarte kous
De rente op spaarboekjes gaat nog maar eens naar beneden. Een uitleg hiervoor, hebben de banken altijd klaar. De rente voor een lening zou dan ook mee moeten dalen, maar daar lees ik nergens iets over. Haal die zwarte kous maar weer boven. Je kan je geld evengoed hierin stoppen en onder je matras steken. Alhoewel "iets" is nog altijd beter dan "niets".
Hoe is het mogelijk dat iemand alle mogelijke "ondeugden" in zich kan verzamelen? Hoe lomp, stom, onbeholpen, egoist en stinkend jaloers kan iemand zijn? Wel zo iemand ben ik tegen gekomen. Al een hele tijd geleden, leerden we op restaurant een koppel kennen. Zij praat graag eens met de mensen aan de tafel naast hun. Hij daarentegen leest zijn krant als ze wachten op hun bestelling en zij zit er maar bij voor "Piet Snot". Als hij wat gedronken heeft moet iedereen naar hem luisteren, want dan is hij het centrum van de wereld. Zij zoekt contact, maar hij alles behalve. Hij gaat op geen enkele uitnodiging in, want dan is hij verplicht om die personen terug te vragen en dan komen ze niet voor de gezelligheid, maar dan komen ze alleen maar voor zijn vrouw, zegt hij. Vroeger zaten ze altijd aan dezelfde tafel in dat restaurant en wij altijd aan de tafel daar naast. Om alle contact te ontlopen beslist hij nu steeds om verderop te gaan zitten. Vroeger kwamen ze daar bijna dagelijks, maar om te vermijden dat zijn vrouw eens een babbel met ons komt doen, is dat nog maar af en toe. Zijn vrouw heeft een handicap en hij zet ze altijd eerst af aan de deur en dan zoekt hij ondertussen een parkeerplaats. Zij profiteert van die gelegenheid om snel een babbel komen te doen, want eens hij binnen komt is het afgelopen. Enkele dagen geleden komt hij naar onze tafel en hij zegt letterlijk tegen mijn vrouw: "Ik heb gehoord dat het zo slecht gaat met jou". Hoe lomp kan een mens zijn. Eigenlijk zou ik aan deze man geen woorden mogen vuil maken, maar het zat me een beetje hoog.
De laatste maanden wordt het alsmaar erger. Veel slaap tekort. Het zijn telkens hazenslaapjes, maar nooit eens een periode van vijf uur aan een stuk. Natuurlijk val ik dan ook regelmatig 's avonds bij tv in slaap, maar zelfs dan is dat voor maximum een uur. Ooit heb ik eens ergens gelezen dat een mens genoeg heeft aan 5 uur slaap, maar dan wel aan één stuk. Ik moet zeer ver in mijn geheugen terug gaan om me zo een periode te herinneren.
Met de trein zou je er al zijn. Vergeet het maar! Gisteren kwam mijn broer op bezoek. Hij woont in Brugge en de trein is dus het ideale vervoermiddel. Rond half elf krijg ik een berichtje dat de trein 25 minuten vertraging heeft. Een uur later volgt een tweede sms om te melden dat er nog eens twaalf minuten bijgekomen zijn. Stel dat je ergens stipt op tijd moet zijn!
Een jaar of vijtien geleden waren we met vakantie in Sardinië. Elke avond kwam daar altijd een prachtig opgekleed koppel, steeds als allerlaatste naar het restaurant, kwestie van op te vallen. De kleuren van zijn hemd en das waren altijd aangepast aan de kleuren van haar kleed. Een mooi stel dachten we, tot... Op een dag, terwijl mevrouw aan het zonnen was, hoorden we hem bellen. Het was alsmaar van liefje van hier en liefje van daar. Hetzelfde maak ik hier nu mee. Rond acht uur 's morgens staat hier in een garage altijd iemand te telefoneren. Hij spreekt niet zo stil en dus zou ik, indien ik dat zou willen, elk woord van dat gesprek kunnen opvangen. Gisteren nog hoorde ik hem zeggen; "Ja maar liefje, we zullen daar wel een oplossing voor vinden". Het zal ook wel een ideaal koppel zijn zeker. Wedden dat ze morgen samen op restaurant gaan voor Valentijn.
Al minstens vijf maand gaan wij dagelijks op restaurant. Er zijn drie gelegenheden in de buurt en op loopafstand die we wekelijks een paar keer bezoeken. We gaan altijd over de middag en dan zit er niet zo veel volk en dus hebben de mensen tijd om een babbeltje te doen. Zo leer je niet alleen de baas kennen, maar ook het regelmatig terugkerende kliënteel. Op die manier en door met die mensen te babbelen heb ik een aantal schitterende namen en adressen gekregen om een interview gaan te doen. Vandaag kwam er nog iemand naar mij met de vraag of ik de foto van zijn grootmoeder niet kon afdrukken in een aantal exemplaren. Ik zou er een handeltje kunnen van maken, want ook nog gisteren kwam er iemand anders vragen of ik de foto van zijn schoonmoeder niet wou doorsturen. Daar is het mij niet om te doen. Ik had plezier aan die gesprekken en daar mee uit.
Ik ben geen tv kijker. Ik zit met mijn laptop op mijn schoot in de zetel en kijk dus met een half oog mee. Soms staat er eens een zender op waar ze reclame geven. Wat ik me altijd afvraag is, hoe die reclamemakers sommige dingen verkocht krijgen aan de bazen van grote firma's. Ik geef een voorbeeld van wat ik gisteren zag. Komt een jongetje aangereden met een speelgoedauto en pikt in de living een meisje op. Samen rijden ze naar de keuken en daar staat een droogkast. Zegt het jongetje: "oh, wat een mooie droogkast". Het meisje daarop: "ja en het is een A klasse". Jongens toch, wat iets stoms. Hoe krijg je zo iets verkocht? Wie weet hoeveel heeft dat dan wel niet gekost. Hoe krijgen ze zo iets door de strot van een directeur van een firma. Dat moet geen slimme man zijn.
vandaag, oei nee, ondertussen is het al gisteren, naar een concert van Vocal Chord geweest. Dat optreden werd tijdens de eerste helft afgewisseld met ballet door het Aira ensemble en in de tweede helft kwamen de ballerinas dansen tijdens de zang van Vocal Chord. Het was echt de moeite. Een mooie symbiose tussen de twee kunsten. Ik heb echt genoten. Tussen haakjes mag ik ook nog wel zeggen dat de leiding van Aira ensemble bij mijn dochter berust. Maar zonder enig vooroordeel mag ik zeggen dat het gewoon prachtig was.
Een ziekte die we hier niet kennen, denk ik. Het is de rijkeluiziekte. Net in de krant gelezen. Een tiener van 16 werd in Amerika vrijgesproken, omdat hij affluenza heeft. Dat is zo danig verwend zijn dat je de gevolgen van je wandaden niet kan inzien. Op basis daarvan werd die jongeman vrijgesproken!!!! Waarvan akte. Volgende keer zeg ik tegen de politie dat ik affluenza heb. Misschien helpt het. Waar gaan we naartoe?
Vorige week waren we weer eens op bezoek bij onze Italiaan préféré. Hij had voor hun privé kalfslever klaargemaakt. Bij de beschrijving van het gerecht, kwam mij het water in de mond en ik vroeg of hij dat voor mij ook eens wilde klaar maken. Vandaag was de afspraak. Amaai wat heeft me dat gesmaakt. Ik bestelde onmiddellijk ook al voor volgende week. Ik kijk er nu al naar uit.
Deze middag twee toffe Brasilianen ontmoet. Ze zijn via een ommetje van enkele jaren Portugal, in België terecht gekomen. Hij werkt aan de KUL. Ze denken er zelfs aan om hier definitief te blijven. Ze vinden de Vlamingen zeer joviale en warme mensen. Hij had geen woorden genoeg om dat te onderstrepen. Ze spreken zeer goed Engels en zijn bezig om het Nederlands onder de knie te krijgen. Hun dochtertje van 4 gaat hier naar school en kan zich al goed behelpen in onze taal. Geen speciale school, maar ze kozen voor haar gewoon voor het dorpsschooltje. Hij is niet te spreken over de aanpak van de Brasiliaanse regering ivm de organisatie van het wk voetbal. Heel toffe mensen. Ik hoop ze nog terug te ontmoeten.
Als ze me opbellen om te zeggen dat ik een gratis geschenk gewonnen heb, dan ben ik al wantrouwig. Ik vertelde dat ook aan de man aan de telefoon en zijn antwoord was dat het eigenlijk niet gratis was, maar tegen een sterk verminderde prijs. Toen ik zegde dat hij bij het begin van het gesprek had gezegd dat het gratis was, kwam er een eigenaardige reactie. Ja maar, we kunnen het u ook gratis bezorgen, alleen de verzendkosten moet je nog betalen. Haha. Ik laat me niet beetnemen door zulke verkoopstechnieken.
Als ik 's morgens de krant ga halen rond kwart voor zes, zie ik in het appartementsgebouw hier beneden in de straat, altijd in zes dezelfde appartementen al licht. Waarschijnlijk mensen die hun aan het klaar maken zijn om gaan te werken, anders sta je zo vroeg niet op, behalve een zot zoals ik. We zijn nu zaterdag en eigenaardig genoeg, waren er toch drie van dezelfde lichtjes al aan zo vroeg. Je zal denken, met wat iets stoms is die man wel bezig. Ach ja, bij het ophalen van de krant wil ik altijd gedurende een aantal minuten een frisse neus halen. Dan sta je daar voor de deur wat rond te kijken en te luisteren en dan vallen zulke dingen op. Onnozel, maar ja, het valt op. Binnenkort zal het meer luisteren worden naar de vogeltjes dan dat dom kijken naar licht op een appartement, hoop ik.
Zoonlief komt vandaag met zijn gezinnetje, heel even binnenwippen op weg naar Angola. Hij zou rond 11 uur aankomen en morgen voormiddag al terug vertrekken. Nu is er toch wel geen staking van luchtverkeersleiders zeker. Ik zie nu dat zijn vlucht al met twee uur vertraagd is. Hopelijk blijft dat zo. Ik vraag me af of ze wel mogen opstijgen als die staking vooral in Portugal en Frankrijk is. Duimen.
Vandaag weer een bevestiging van wat ik gisteren schreef. Het klinkt misschien allemaal een beetje negatief, maar zo voel ik me ook. Zieke mensen worden gemeden als de pest. Toevallig kwamen we een vroegere collega van mijn vrouw tegen en ze nodigde Amandine uit om nog eens langs te komen. Ik ben geen psycholoog, maar ik heb voldoende mensenkennis en op haar gezicht kon ik aflezen dat het niet gemeend was. "Je moet nog eens afkomen". Maar het zou beter zijn als je wacht tot in de zomer, dan kunnen we in de tuin zitten". Voor mij zegt dat al genoeg. Meer en meer voel ik dat we leven in een wereld vol met egoisten. Gelukkig lopen er nog enkelen rond met een hart en een warm gevoel. Sorry, maar dit moest er even uit.
Meer en meer geraak ik teleurgesteld in de kennissen en vriendenkring. Eigenlijk zou ik beter schrijven "zogezegde" vriendenkring. Vorige week nog ondervonden. Men zegt: "we moeten nog eens afspreken" of "we bellen nog wel". Vergeet het. Dat zijn zo van die loze woorden. Niks van gemeend. Misschien wel goed bedoeld, maar als ze die woorden gebruiken, dan mag je er van op aan dat er niks van in huis komt. Onmiddellijk je agenda nemen en daadwerkelijk datum en uur afspreken is de enige goeie manier.
Ik ben te impulsief en te lichtgelovig. Meer dan een jaar geleden kocht ik een "regenboogkaars". Het was het laatste exemplaar dat ze in de winkel nog hadden. Toen Rudi en Chantal hier op bezoek waren hebben we die aangestoken en ik moet zeggen dat het echt mooi was om naar te kijken. Het was een echte kaars, met een echte vlam en niet zo iets met een led lampje. Die kaars blijft altijd van kleur veranderen. Ik wou dat graag als cadeau voor de Kerst aan iemand geven. Dus ging ik op zoek op internet naar nog zo iets. Na lang zoeken, eindelijk gevonden. Wat een tegenvaller! Verschrikkelijk duur vanwege handgemaakt. Mooie reclame, maar het resultaat is een stuk minder. Als die kaars iets meer dan halverwege opgebrand is, doet die niks meer dan gewoon branden. Geen kleuren meer, niks meer. Weer mijn les geleerd.
Gisteren was ik op interview bij een dame geboren in 1914 en haar broer die, zo zegt hij, de snotneus is, maar hij is ook al 87. Ze beginnen te praten over dansen en ze geven een ware demonstratie. Mens toch, een vrouw van bijna 100 die nog zo lenig kan bewegen. Nooit gezien, nooit meegemaakt. Op mijn 67 ben ik daar een stijve hark tegen. Wat een elegantie!
In oktober ben ik gestart met een aantal gesprekken met oude(re) mensen. De bedoeling is om daar ten laatste binnen een paar maand een boekje uit te distileren. Bij een toevallige ontmoeting vorige week, gaf iemand mij een adres door van een oude dame, waarmee ik een interview zou kunnen doen. Vandaag ging ik langs om een dag en uur af te spreken. Er kwam een man open doen en na enige uitleg vroeg hij me binnen. Blijkt nu dat de dame waar ik voor kwam, geboren is in 1914 en de vriendelijk heer zelf ook al 87 is. Twee vliegen in een klap. Morgen mag ik langs gaan. In plaats van de geplande paar minuten om de afspraak vast te leggen, zat ik daar een uur en half later nog. Ik zie echt uit naar dat "officiële" gesprek.
