Ik ben Staf De Raeymaeker
Ik ben een man en woon in Heverlee () en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 30/07/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: groententuin, koken, digitale foto en film en reizen..
dagelijkse roddels van alles van de laatste dagen.
interessant boek lezen? Ga eens kijken op
http://www.wwaow.com/wwaow/site/bookdetail/?bookid=2935
01-02-2014
dagdagelijkse gewoonte
Als ik 's morgens de krant ga halen rond kwart voor zes, zie ik in het appartementsgebouw hier beneden in de straat, altijd in zes dezelfde appartementen al licht. Waarschijnlijk mensen die hun aan het klaar maken zijn om gaan te werken, anders sta je zo vroeg niet op, behalve een zot zoals ik. We zijn nu zaterdag en eigenaardig genoeg, waren er toch drie van dezelfde lichtjes al aan zo vroeg. Je zal denken, met wat iets stoms is die man wel bezig. Ach ja, bij het ophalen van de krant wil ik altijd gedurende een aantal minuten een frisse neus halen. Dan sta je daar voor de deur wat rond te kijken en te luisteren en dan vallen zulke dingen op. Onnozel, maar ja, het valt op. Binnenkort zal het meer luisteren worden naar de vogeltjes dan dat dom kijken naar licht op een appartement, hoop ik.
Zoonlief komt vandaag met zijn gezinnetje, heel even binnenwippen op weg naar Angola. Hij zou rond 11 uur aankomen en morgen voormiddag al terug vertrekken. Nu is er toch wel geen staking van luchtverkeersleiders zeker. Ik zie nu dat zijn vlucht al met twee uur vertraagd is. Hopelijk blijft dat zo. Ik vraag me af of ze wel mogen opstijgen als die staking vooral in Portugal en Frankrijk is. Duimen.
Vandaag weer een bevestiging van wat ik gisteren schreef. Het klinkt misschien allemaal een beetje negatief, maar zo voel ik me ook. Zieke mensen worden gemeden als de pest. Toevallig kwamen we een vroegere collega van mijn vrouw tegen en ze nodigde Amandine uit om nog eens langs te komen. Ik ben geen psycholoog, maar ik heb voldoende mensenkennis en op haar gezicht kon ik aflezen dat het niet gemeend was. "Je moet nog eens afkomen". Maar het zou beter zijn als je wacht tot in de zomer, dan kunnen we in de tuin zitten". Voor mij zegt dat al genoeg. Meer en meer voel ik dat we leven in een wereld vol met egoisten. Gelukkig lopen er nog enkelen rond met een hart en een warm gevoel. Sorry, maar dit moest er even uit.
Meer en meer geraak ik teleurgesteld in de kennissen en vriendenkring. Eigenlijk zou ik beter schrijven "zogezegde" vriendenkring. Vorige week nog ondervonden. Men zegt: "we moeten nog eens afspreken" of "we bellen nog wel". Vergeet het. Dat zijn zo van die loze woorden. Niks van gemeend. Misschien wel goed bedoeld, maar als ze die woorden gebruiken, dan mag je er van op aan dat er niks van in huis komt. Onmiddellijk je agenda nemen en daadwerkelijk datum en uur afspreken is de enige goeie manier.
Ik ben te impulsief en te lichtgelovig. Meer dan een jaar geleden kocht ik een "regenboogkaars". Het was het laatste exemplaar dat ze in de winkel nog hadden. Toen Rudi en Chantal hier op bezoek waren hebben we die aangestoken en ik moet zeggen dat het echt mooi was om naar te kijken. Het was een echte kaars, met een echte vlam en niet zo iets met een led lampje. Die kaars blijft altijd van kleur veranderen. Ik wou dat graag als cadeau voor de Kerst aan iemand geven. Dus ging ik op zoek op internet naar nog zo iets. Na lang zoeken, eindelijk gevonden. Wat een tegenvaller! Verschrikkelijk duur vanwege handgemaakt. Mooie reclame, maar het resultaat is een stuk minder. Als die kaars iets meer dan halverwege opgebrand is, doet die niks meer dan gewoon branden. Geen kleuren meer, niks meer. Weer mijn les geleerd.
Gisteren was ik op interview bij een dame geboren in 1914 en haar broer die, zo zegt hij, de snotneus is, maar hij is ook al 87. Ze beginnen te praten over dansen en ze geven een ware demonstratie. Mens toch, een vrouw van bijna 100 die nog zo lenig kan bewegen. Nooit gezien, nooit meegemaakt. Op mijn 67 ben ik daar een stijve hark tegen. Wat een elegantie!
In oktober ben ik gestart met een aantal gesprekken met oude(re) mensen. De bedoeling is om daar ten laatste binnen een paar maand een boekje uit te distileren. Bij een toevallige ontmoeting vorige week, gaf iemand mij een adres door van een oude dame, waarmee ik een interview zou kunnen doen. Vandaag ging ik langs om een dag en uur af te spreken. Er kwam een man open doen en na enige uitleg vroeg hij me binnen. Blijkt nu dat de dame waar ik voor kwam, geboren is in 1914 en de vriendelijk heer zelf ook al 87 is. Twee vliegen in een klap. Morgen mag ik langs gaan. In plaats van de geplande paar minuten om de afspraak vast te leggen, zat ik daar een uur en half later nog. Ik zie echt uit naar dat "officiële" gesprek.
Een werkje van mijn peter is heel even moeten wijken voor dat Afrikaans masker dat ik kocht. Het zal een andere plaats krijgen morgen. Ik haalde dat kunstwerkje van de muur en begon het nog eens te bekijken. Dan komen alle herinneringen aan mijn nonkel Staf weer boven. Hij was edelsmid en hij was enorm begaafd.Ongelooflijk hoe die man, bij het ciseleren, met een enkel tikje de juiste vorm kon geven aan een beeld. Wat een oog voor detail, wat een stielkennis! Je moet maar eens kijken op de foto die ik hierbij voeg, naar de vingers, naar de ogen, enfin, gewoon naar alles. Ooit ging ik naar hem om dat ciseleren ook te leren. Mijn eerste werk was mooi, maar ik moet eerlijkheidshalve zeggen dat het voor minstens 80% door hem gemaakt werd. Waar ik minuten aan klungelde, kon hij met een enkel licht tikje met de hamer en het ponsje. Grote bewondering!!!!!
De laatste tijd begin ik mij meer en meer te ergeren aan mensen die hun afspraken niet nakomen of die te laat komen. Ik ben een zenuwpees geworden. Vandaag moest mijn vrouw in de kliniek zijn voor een behandeling. Op de meegegeven omslag stond 14,40 uur. Deze morgen belde ik om te vragen of dat dat het uur van aanmelden was, want je moet altijd een half uur op voorhand daar zijn of dat dan de ingreep zou plaats vinden. Bleek dat ze ingeschreven stond om 8,40 uur. Gelukkig wou de dokter haar er nog ergens tussendoor behandelen op voorwaarde dat we onmiddellijk konden vertrekken en binnen het kwartier daar staan. We wonen niet zo ver van de kliniek en we waren binnen de vijf minuten ter plaatse. In de wachtzaal zat ook zo een zenuwpees. We voelden en dachten hetzelfde. Zo ging de tijd een beetje sneller voorbij. Mijn vrouw blijft in dat alles altijd doodkalm en ze heeft gelijk. Door je daar in op te winden gaat er niks sneller, maar ik zit nu eenmaal zo in mekaar. Gelukkig woon ik niet in het zuiden, waar tijd een relatief begrip is.
Gisteren was er de cross in Heverlee en ondanks het feit dat ik daar op enkele honderden meter van af woon, ben ik toch niet gaan kijken. Ik volg dat wel altijd op tv, maar ter plaatse ben ik nog nooit geweest. Dochter lief, die al jaren supporter is van Sven Nys, was er voor de eerste keer bij om alles live te volgen. Het zal een hele belevenis geweest zijn. Door het enthousiasme van de kinderen en omdat het iemand van de streek is, supporter ik natuurlijk ook voor Sven Nys, maar dan van uit mijn luie zetel. Hij moet niet van ijzer, maar van staal zijn, om op zijn 37 nog dergelijke prestaties week na week neer te zetten. In het restaurant ontmoette ik gisteren een koppel waarvan de vrouw een Nys supporter was en de man volgde al jaren Bart Wellens. Ach ja, bewondering mag voor atleten die superieur zijn. Jaren geleden kon een Johan Cruijff in mijn ogen ook niks verkeerd doen.
Een korte geschiedenis vooraf. Hier in de living hangt al jaren een Afrikaans masker. Ik hing dat op met een (veel te grote) kram. Een tijd geleden deed schoonbroer ook nog zo een masker cadeau. Ik wou de muur niet beschadigen door die zware kram daar uit te trekken en dus hing ik dat nieuwe exemplaar schuin onder dat eerste. Te assimetrisch en dus ging ik op internet op zoek naar een derde, om alles terug in evenwicht te brengen. Vandaag ging ik het bestelde masker afhalen, maar het was even verschieten. Dat ding is ongeveer 60 cm groot. Nu zal het passen en meten worden.
Weer eens zwaar teleurgesteld in de mensheid. Misschien straal ik dat uit. Misschien trek ik het allemaal aan, maar ik word telkens weer bedrogen. Steeds beloven mensen me van alles, maar zelden of nooit houden ze woord. Gelukkig kan ik nog vertrouwen hebben in mijn familie. Er zijn vrienden of zogezegde vrienden, waar ik absoluut geen vertrouwen meer mag in hebben. Spijtig. Toch laat ik me telkens weer belazeren. Goeie, echte vrienden lopen niet zo dik.
Misschien schreef ik het al, dan lees je het nog maar eens. Ik ben een boekje aan het schrijven met gesprekken met oude(re) mensen van boven de 85. Waar ik voor vreesde werd bewaarheid. Ik had schrik dat een van die mensen zou overlijden voor mijn werkje klaar zou zijn. Spijtig genoeg, gebeurde dat. Vorige week kwam ik Jean tegen en die vertelde mij het slechte nieuws. Hij vroeg of ik een van de foto's die ik maakte bij ons gesprek nog eens wou afprinten. Hij vond die zo mooi en zou die graag gehad hebben om op zijn kast te plaatsen als blijvende herinnering. Ik ben er kapot van. Sommige van die oudjes zijn zo innemend en zo lief dat je er een stuk van je hart aan verliest.
De zoveelste keer schrijf ik nog eens iets over die verdomde ziekte RLS. Van voor de Kerst tot nu heb ik nog geen enkele nacht gehad van meer dan twee uur slaap. Morgen ga ik aan de dokter vragen of er toch geen medicatie bestaat die beter werkt. Een mens zou er depri van worden. Gelukkig (de slechtste woordkeuze die ik kan maken) is er iemand waar ik moet voor zorgen en zo blijf ik op de been. Wat een rotziekte! Het begon bij ons moeder en ondertussen heeft meer dan de helft van de familie er mee te maken. Honderden bladzijden over RLS op internet, maar nog geen adequaat middel gevonden om te helpen. Ik ga nog eens proberen om mijn 2 uur te halen. Slaapwel.
Vrouwlief moest vandaag voor vijf onderzoeken naar de kliniek. Dan begint het bij mij al te borrelen. Een half uur op voorhand aanmelden aan de inschrijvingen. Blijkt dat er maar twee loketten bezet zijn. Wachten! Plots komt er versterking opdagen en zijn we na een kwartier aan de beurt. Nogmaals aanmelden op de dienst radiologie. Op de uitnodiging stond duidelijk dat de verwijsbrief daar zou klaar liggen. Nog eens aanschuiven. Voor ons stond een nonneke aan het loket. Niet dat ik iets tegen die "gesluierde" vrouwen heb, maar blijkbaar had deze een voetje voor en waren de twee vrouwen achter het loket alleen maar bezig met haar probleem. OK, ik geef mijn papieren af, maar blijkbaar moet ik eerst naar een ander secretariaat om het juiste formulier te bemachtigen. Op een drafje dan, want het uur van onderzoek was nog maar één minuut. Juiste formulier op juiste plaats gevonden en na tien minuten een oproep voor mijn vrouw. Ondertussen zie ik personeelsleden kwebbelen, babbelen en niksen. Dan begint het bij mij niet alleen te borrelen, maar lichtjes te koken. De onderzoeken volgden mekaar zeer goed op en eindigden zelfs te vroeg voor het laatste dat op de planning stond. Ik vroeg aan de dokteres van het voorlaatste gespek of ze niet eens zou kunnen bellen om te vragen of voor dat laatste onderzoek geen vrij plaatsje tussen gekomen was. Geen probleem, ze zou er wel voor zorgen. Komen we terecht bij een hautaine secretaresse die ons aansprak op een manier zo precies of heel de kliniek was haar eigendom. Dan borrelt het niet meer bij mij, maar dan is het echt koken.Toch kan ik al bij al niet ontevreden zijn, want we waren een uur vroeger dan voorzien weg uit die verdomde kliniek.
De kleinkinderen Evora en Lester kwamen gisteren hun nieuwjaarsbrief voorlezen. Uitgesteld, vanwege ziek. Tof, hartverwarmend. Daar hoort dan een centje bij natuurlijk. Op het einde van het bezoek had ik het met Ken over een wereld in verandering en alle slechte ervaringen die ik hoor en lees. Hij heeft gelijk als hij zegt dat dergelijke dingen vroeger ook gebeurden, maar dat door de wereldwijde communicatie van alle onrecht, we daar directer mee geconfronteerd worden. Om het nu maar heel cru te zeggen, als er twee auto's botsen in Amerika, kan je dat hier lezen of het komt in het nieuws of op you tube. Toch blijf ik er bij dat er echt slechte karakters bestaan die "profiteren" van de media om dingen wereldwijd te maken en hun slecht karakter etaleren. Alles een klein beetje relativeren zeker. Ondanks die negatieve gedachte, blijft achteraf alleen maar het naturelle en hartverwarmende hangen van de eerlijkheid en openheid van de kleinkinderen.
Vandaag de afrekening van december van Visa en Mastercard ontvangen. Oei, gemakkelijk zo een kaart, maar de kater komt nadien. Och, kom, we hebben het gehad of besteld en dus niet klagen. Natuurlijk schrik je wel even als alle uitgaven van 1 maand zo ineens op een blad papier staan. Voor de Kerst bestelde ik bijna alles via internet. Een beetje overdreven? Och, wat kan het me schelen. Ik ga er geen boterham minder voor eten.
Het gaat minder snel. Lang geleden schreef ik dat ik een hemd kon strijken op 2 1/2 minuut. Gisteren deed ik over dertien stuks meer dan drie kwartier. Aiai. Ik moet toegeven dat ik de gestreken hemden niet opvouw, maar gewoon aan een kapstok hang. Ik zag ook dat ik er dringend een aantal moet weg doen, want de kast zit overvol. Toen ik nog werkte, was dat elke dag een proper hemd, maar nu ik met pensioen ben, doe ik ook andere dingen aan. Iemand van de zonen of schoonzonen interesse?
Onvoorstelbaar. Langs de ene kant hoop ik dat hij dit zal lezen en langs de andere kant hoop ik dan weer van niet. Jaloezie maakt elke relatie gewoon kapot. We leerden een koppel kennen, waarvan de vrouw een serieuze handicap heeft. In een gesprek zegt hij, dat hij nooit op een uitnodiging zal in gaan om mensen te bezoeken, want dan voelt hij zich verplicht om diezelfde mensen ook bij hem eens te vragen en dan komen ze niet uit beleefdheid, denkt hij, maar voor zijn vrouw. Hoe ziek kan de geest zijn. Zij praat graag en legt graag contact, maar hij verstikt ze gewoon. Spijtig, zeer spijtig voor haar. Zij heeft een handicap, maar hij is de zieke.
Eindelijk gaat vandaag een van onze favoriete restaurants terug open. De Italiaan, la piccola pergola, hier in de buurt is 10 dagen dicht geweest. Er is een bistro waar we ook regelmatig gaan eten en die was 14 dagen dicht en opent pas terug nu zondag. Nu moet ik eerlijk toegeven dat ik bij onze Italiaan nog nooit spaghetti heb gegeten. Dat maak ik liever zelf thuis. We zullen straks wel zien.
