Ik ben Staf De Raeymaeker
Ik ben een man en woon in Heverlee () en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 30/07/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: groententuin, koken, digitale foto en film en reizen..
dagelijkse roddels van alles van de laatste dagen.
interessant boek lezen? Ga eens kijken op
http://www.wwaow.com/wwaow/site/bookdetail/?bookid=2935
15-01-2014
de zoveelste keer
De zoveelste keer schrijf ik nog eens iets over die verdomde ziekte RLS. Van voor de Kerst tot nu heb ik nog geen enkele nacht gehad van meer dan twee uur slaap. Morgen ga ik aan de dokter vragen of er toch geen medicatie bestaat die beter werkt. Een mens zou er depri van worden. Gelukkig (de slechtste woordkeuze die ik kan maken) is er iemand waar ik moet voor zorgen en zo blijf ik op de been. Wat een rotziekte! Het begon bij ons moeder en ondertussen heeft meer dan de helft van de familie er mee te maken. Honderden bladzijden over RLS op internet, maar nog geen adequaat middel gevonden om te helpen. Ik ga nog eens proberen om mijn 2 uur te halen. Slaapwel.
Vrouwlief moest vandaag voor vijf onderzoeken naar de kliniek. Dan begint het bij mij al te borrelen. Een half uur op voorhand aanmelden aan de inschrijvingen. Blijkt dat er maar twee loketten bezet zijn. Wachten! Plots komt er versterking opdagen en zijn we na een kwartier aan de beurt. Nogmaals aanmelden op de dienst radiologie. Op de uitnodiging stond duidelijk dat de verwijsbrief daar zou klaar liggen. Nog eens aanschuiven. Voor ons stond een nonneke aan het loket. Niet dat ik iets tegen die "gesluierde" vrouwen heb, maar blijkbaar had deze een voetje voor en waren de twee vrouwen achter het loket alleen maar bezig met haar probleem. OK, ik geef mijn papieren af, maar blijkbaar moet ik eerst naar een ander secretariaat om het juiste formulier te bemachtigen. Op een drafje dan, want het uur van onderzoek was nog maar één minuut. Juiste formulier op juiste plaats gevonden en na tien minuten een oproep voor mijn vrouw. Ondertussen zie ik personeelsleden kwebbelen, babbelen en niksen. Dan begint het bij mij niet alleen te borrelen, maar lichtjes te koken. De onderzoeken volgden mekaar zeer goed op en eindigden zelfs te vroeg voor het laatste dat op de planning stond. Ik vroeg aan de dokteres van het voorlaatste gespek of ze niet eens zou kunnen bellen om te vragen of voor dat laatste onderzoek geen vrij plaatsje tussen gekomen was. Geen probleem, ze zou er wel voor zorgen. Komen we terecht bij een hautaine secretaresse die ons aansprak op een manier zo precies of heel de kliniek was haar eigendom. Dan borrelt het niet meer bij mij, maar dan is het echt koken.Toch kan ik al bij al niet ontevreden zijn, want we waren een uur vroeger dan voorzien weg uit die verdomde kliniek.
De kleinkinderen Evora en Lester kwamen gisteren hun nieuwjaarsbrief voorlezen. Uitgesteld, vanwege ziek. Tof, hartverwarmend. Daar hoort dan een centje bij natuurlijk. Op het einde van het bezoek had ik het met Ken over een wereld in verandering en alle slechte ervaringen die ik hoor en lees. Hij heeft gelijk als hij zegt dat dergelijke dingen vroeger ook gebeurden, maar dat door de wereldwijde communicatie van alle onrecht, we daar directer mee geconfronteerd worden. Om het nu maar heel cru te zeggen, als er twee auto's botsen in Amerika, kan je dat hier lezen of het komt in het nieuws of op you tube. Toch blijf ik er bij dat er echt slechte karakters bestaan die "profiteren" van de media om dingen wereldwijd te maken en hun slecht karakter etaleren. Alles een klein beetje relativeren zeker. Ondanks die negatieve gedachte, blijft achteraf alleen maar het naturelle en hartverwarmende hangen van de eerlijkheid en openheid van de kleinkinderen.
Vandaag de afrekening van december van Visa en Mastercard ontvangen. Oei, gemakkelijk zo een kaart, maar de kater komt nadien. Och, kom, we hebben het gehad of besteld en dus niet klagen. Natuurlijk schrik je wel even als alle uitgaven van 1 maand zo ineens op een blad papier staan. Voor de Kerst bestelde ik bijna alles via internet. Een beetje overdreven? Och, wat kan het me schelen. Ik ga er geen boterham minder voor eten.
Het gaat minder snel. Lang geleden schreef ik dat ik een hemd kon strijken op 2 1/2 minuut. Gisteren deed ik over dertien stuks meer dan drie kwartier. Aiai. Ik moet toegeven dat ik de gestreken hemden niet opvouw, maar gewoon aan een kapstok hang. Ik zag ook dat ik er dringend een aantal moet weg doen, want de kast zit overvol. Toen ik nog werkte, was dat elke dag een proper hemd, maar nu ik met pensioen ben, doe ik ook andere dingen aan. Iemand van de zonen of schoonzonen interesse?
Onvoorstelbaar. Langs de ene kant hoop ik dat hij dit zal lezen en langs de andere kant hoop ik dan weer van niet. Jaloezie maakt elke relatie gewoon kapot. We leerden een koppel kennen, waarvan de vrouw een serieuze handicap heeft. In een gesprek zegt hij, dat hij nooit op een uitnodiging zal in gaan om mensen te bezoeken, want dan voelt hij zich verplicht om diezelfde mensen ook bij hem eens te vragen en dan komen ze niet uit beleefdheid, denkt hij, maar voor zijn vrouw. Hoe ziek kan de geest zijn. Zij praat graag en legt graag contact, maar hij verstikt ze gewoon. Spijtig, zeer spijtig voor haar. Zij heeft een handicap, maar hij is de zieke.
Eindelijk gaat vandaag een van onze favoriete restaurants terug open. De Italiaan, la piccola pergola, hier in de buurt is 10 dagen dicht geweest. Er is een bistro waar we ook regelmatig gaan eten en die was 14 dagen dicht en opent pas terug nu zondag. Nu moet ik eerlijk toegeven dat ik bij onze Italiaan nog nooit spaghetti heb gegeten. Dat maak ik liever zelf thuis. We zullen straks wel zien.
Het boek "666 leugens die iedereen gelooft", kreeg ik enkele jaren geleden eens cadeau voor de Kerst. Gisteren (wat een dag om daaraan te beginnen) heb ik dat terug ter hand genomen en dan maakte ik mij de volgende bedenking: Moet ik nu ook de uitleg geloven die de schrijvers van dat werkje geven? Hitler schreef of zegde ooit: "Vertel een leugen vaak genoeg, luid genoeg en lang genoeg en het volk zal je gaan geloven." Ondanks de bedenking die ik hiervoor maakte, toch een interessant boek om te lezen. Ik heb hier al veel plezier aan gehad. Ik maak geen reclame en ik verdien hier niks mee, maar moet je me wel geloven?
Een tijd geleden zag ik op tv de presentatie en een interview met de schrijver van het boek "de alfabetweter". Ik vond het interessant genoeg om dat werkje te bestellen. Een tegenvaller. Hetgeen de auteur toen voorgelezen heeft was werkelijk een selectie van de beste dingen uit dat boek. Er staan er een paar goeie in, maar niet zo dat je zegt, nu blijf ik doorlezen. Voorbeelden: Krullenbak: pedaalemmer in een kapsalon. Kruistocht: je gulp staat open. Ligcaravan: stacaravan na een storm. Kilometer: weegschaal. Geenitalië: Frankrijk.
Vandaag kregen we van schoonzus en schoonbroer een uitgesteld kerstdiner aangeboden. We kennen ze. Altijd een berg voedsel, bijna op zijn Limburgs om het zo maar te zeggen. Wel vandaag viel het enorm goed mee. Zeer,zeer lekker, maar niet overdadig. Meer dan genoeg.Amaai wat heeft het gesmaakt.Ik herinner me nog het eerste feest dat ik in Limburg meemaakte. Mensen toch, een hoop voedsel. Allemaal heel lekker, maar weigeren om nog wat bij te nemen kon daar gewoon niet, ze deden ongevraagd gewoon nog een schep bij op je bord. Nog een voorbeeld. Op ons trouwfeest kwamen ze om 12 uur 's nachts nog met de kip en dan moest het dessert nog volgen. We zaten toen al aan tafel van kort na de middag. Bourgondiërs zijn we toch allemaal een beetje in Vlaanderen.
Vandaag Azencrossvoor de veldrijders. Schitterende wedstrijd van Sven Nys. Afzien! Als je dan een reporter in het nieuws hoort zeggen dat het een gemakkelijke zege was, dan heb ik zo mijn bedenkingen. Wel, die reporter moet dan maar eens proberen van zo maar één rondje van die wedstrijd af te werken.
Enkele minuten geleden ging ik naar de winkel hier in de buurt. Onderweg zag ik een pak supporters van OHL. Je kent me of je kent me misschien niet, maar dan vraag ik altijd wat, ik spreek de mensen aan. Wil lukken dat ik kort nadien een dame zie afkomen die me oud genoeg lijkt om een interview mee te doen voor mijn boekje. Toen ik ze aansprak was ze wat wantrouwig en ik kan ze begrijpen. Veel goed nieuws hoor je niet. Portefeuilles gestolen, inbraken en ga zo maar door. Ik gaf mijn telefoonnummer en adres en nu is het dus afwachten. Duimen;
Mooie cadeautjes met het Kerstfeestje.Traditiegetrouw wacht iedereen zo een beetje het laatste moment af om te gaan winkelen. Natuurlijk zijn er dan een aantal dingen niet meer te vinden. Toch denk ik dat iedereen tevreden was. Zeer gezellig. Echt weer genoten. Een boek is ook altijd een van de terugkerende items. Vandaag heb ik dat van mij al helemaal uit gelezen. Morgen meer, want nu begin ik moe te worden.
Straks familie kerstfeest. We zijn daarmee gestart na de geboorte van onze oudste. Met de Kerst bleven we thuis en sindsdien is dat altijd een familiebijnkomst geweest en gebleven. De troep van deelnemers groeide alsmaar aan. Bij het ouder worden van de vijf kinderen, bracht er soms al eens iemand een vriend of een lief mee. Toen kwamen de kleinkinderen. Hoe meer zielen...Spijtig genoeg zijn we bijna nooit met het volledige gezin. Joost, vroeger Portugal, maar nu Angola kan er niet altijd bij zijn. Nog wijzigingen sindsdien. Vroeger kocht iedereen voor iedereen een presentje. Dat was dus uren uitpakken want er mochten nooit twee pakjes gelijk geopend worden. Nu houden we het op twee cadeautjes per persoon. Morgen meer daarover.
Naar onze Kerstavond met de familie kijk ik altijd uit. Voor mij is dit genieten. Dat doet me er trouwens aan denken om het volgende te schrijven: Ik ben bezig met iedereen een wens te sturen. Mocht ik jou vergeten zijn, bij deze dan een zalige Kerst en een schitterend 2014
Pech hebben. Zoals meer en meer mensen, doe ik zeer veel bestellingen via internet. Wil natuurlijk lukken dat ze deze week twee maal aan de deur gestaan hebben met een pakje, net op het ogenblik dat we voor een uurtje weg waren. Je kan ook geluk hebben natuurlijk. Voor de verjaardag van Kaat had ik ook gevraagd om een cadeau thuis te leveren. Wachten en blijven wachten, niks geleverd. Ik had de moed opgegeven en had al een kaartje met verontschuldigingen gemaakt en een soort tegoedbon. Het feestje was voorzie op zondag en het onmogelijke gebeurde. De avond voordien, een zaterdag dus, rond zeven uur, stond de pakjesdienst aan de deur met haar geschenk. Nu heb ik dus nog twee werkdagen om mijn cadeau voor de Kerst thuis te krijgen. Hopen.
Ik vind het spijtig, maar het is nu eenmaal een feit. De Engelse taal is de wereld aan het veroveren. Niet alleen bij ons, maar ook bij onze buren. Zelfs in Frankrijk bestaat het fenomeen. De verloedering van onze mooie Vlaamse taal. Een paar jaar geleden was het woord "goesting" nog het woord van het jaar en nu is het "selfie". De jeugd zal dit wel goed vinden, maar ik heb er moeite mee. Kijk dan ook al naar de foto die ik toe voeg. "Cool deal" "match" . Ach ja, waar ik me druk over maak.
Je zal altjd zien! Als het niet mag gebeuren.... Ik bestelde een aantal dingen via internet. Normaal zou dat alles zeker ten laatste gisteren geleverd geweest zijn. Deze morgen vind ik in de brievenbus twee briefjes van mensen die aan de deur geweest zijn met een pakje, maar dat we op tijdstip van aanbieden niet thuis waren. We waren toen wel degelijk thuis, maar blijkbaar is onze parlofoon kapot. We horen geen bel meer. Net NU moet dat voorvallen!! We zijn einde jaar en het zal dus nog wel een tijdje duren zeker voor dit in orde zal zijn. Eén van de twee pakjes heb ik toevallig al ontvangen omdat iemand van TNT gelijk met mij in de hall was. Puur toeval, want anders was die weeral weg en ik ken de te volgen procedure na twee keer aanbieden absoluut niet.
Vandaag voor enkele onderzoeken naar de kliniek, maar het ging daar zo vlot, dat we nog ruim de tijd hadden om langs de stadsdiensten te passeren om een nieuwe pas voor moeder de vrouw aan te vragen. Je kent het. Nummertje trekken en wachten. Terwijl we daar zaten en rustig onze beurt aan het afwachten waren, viel het ons op dat er achter een van de loketten een man zat die eigenlijk niks aan het doen was. Hij keek al maar in het rond, raakte het klavier van zijn PC niet aan en ontving ook geen mensen. Hij zat daar maar. We zijn er over aan het nadenken geweest, maar we zagen zijn functie niet. Eigenaardig!
We zijn waarschijnlijk een van de weinigen waar de kerstboom nog niet staat te pronken. Het is misschien een gedacht van mij, maar ik heb de indruk dat zeer veel mensen daar jaarlijks al maar vroeger aan beginnen. Deze namiddag vertelde me iemand dat hij gezien heeft dat er hier in de buurt op 20/11 al kerstverlichting aan het raam hing. We zullen dan een van de volgende dagen er ook maar aan beginnen zeker.
