Ik ben Staf De Raeymaeker
Ik ben een man en woon in Heverlee () en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 30/07/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: groententuin, koken, digitale foto en film en reizen..
dagelijkse roddels van alles van de laatste dagen.
interessant boek lezen? Ga eens kijken op
http://www.wwaow.com/wwaow/site/bookdetail/?bookid=2935
11-02-2014
reclame
Ik ben geen tv kijker. Ik zit met mijn laptop op mijn schoot in de zetel en kijk dus met een half oog mee. Soms staat er eens een zender op waar ze reclame geven. Wat ik me altijd afvraag is, hoe die reclamemakers sommige dingen verkocht krijgen aan de bazen van grote firma's. Ik geef een voorbeeld van wat ik gisteren zag. Komt een jongetje aangereden met een speelgoedauto en pikt in de living een meisje op. Samen rijden ze naar de keuken en daar staat een droogkast. Zegt het jongetje: "oh, wat een mooie droogkast". Het meisje daarop: "ja en het is een A klasse". Jongens toch, wat iets stoms. Hoe krijg je zo iets verkocht? Wie weet hoeveel heeft dat dan wel niet gekost. Hoe krijgen ze zo iets door de strot van een directeur van een firma. Dat moet geen slimme man zijn.
vandaag, oei nee, ondertussen is het al gisteren, naar een concert van Vocal Chord geweest. Dat optreden werd tijdens de eerste helft afgewisseld met ballet door het Aira ensemble en in de tweede helft kwamen de ballerinas dansen tijdens de zang van Vocal Chord. Het was echt de moeite. Een mooie symbiose tussen de twee kunsten. Ik heb echt genoten. Tussen haakjes mag ik ook nog wel zeggen dat de leiding van Aira ensemble bij mijn dochter berust. Maar zonder enig vooroordeel mag ik zeggen dat het gewoon prachtig was.
Een ziekte die we hier niet kennen, denk ik. Het is de rijkeluiziekte. Net in de krant gelezen. Een tiener van 16 werd in Amerika vrijgesproken, omdat hij affluenza heeft. Dat is zo danig verwend zijn dat je de gevolgen van je wandaden niet kan inzien. Op basis daarvan werd die jongeman vrijgesproken!!!! Waarvan akte. Volgende keer zeg ik tegen de politie dat ik affluenza heb. Misschien helpt het. Waar gaan we naartoe?
Vorige week waren we weer eens op bezoek bij onze Italiaan préféré. Hij had voor hun privé kalfslever klaargemaakt. Bij de beschrijving van het gerecht, kwam mij het water in de mond en ik vroeg of hij dat voor mij ook eens wilde klaar maken. Vandaag was de afspraak. Amaai wat heeft me dat gesmaakt. Ik bestelde onmiddellijk ook al voor volgende week. Ik kijk er nu al naar uit.
Deze middag twee toffe Brasilianen ontmoet. Ze zijn via een ommetje van enkele jaren Portugal, in België terecht gekomen. Hij werkt aan de KUL. Ze denken er zelfs aan om hier definitief te blijven. Ze vinden de Vlamingen zeer joviale en warme mensen. Hij had geen woorden genoeg om dat te onderstrepen. Ze spreken zeer goed Engels en zijn bezig om het Nederlands onder de knie te krijgen. Hun dochtertje van 4 gaat hier naar school en kan zich al goed behelpen in onze taal. Geen speciale school, maar ze kozen voor haar gewoon voor het dorpsschooltje. Hij is niet te spreken over de aanpak van de Brasiliaanse regering ivm de organisatie van het wk voetbal. Heel toffe mensen. Ik hoop ze nog terug te ontmoeten.
Als ze me opbellen om te zeggen dat ik een gratis geschenk gewonnen heb, dan ben ik al wantrouwig. Ik vertelde dat ook aan de man aan de telefoon en zijn antwoord was dat het eigenlijk niet gratis was, maar tegen een sterk verminderde prijs. Toen ik zegde dat hij bij het begin van het gesprek had gezegd dat het gratis was, kwam er een eigenaardige reactie. Ja maar, we kunnen het u ook gratis bezorgen, alleen de verzendkosten moet je nog betalen. Haha. Ik laat me niet beetnemen door zulke verkoopstechnieken.
Als ik 's morgens de krant ga halen rond kwart voor zes, zie ik in het appartementsgebouw hier beneden in de straat, altijd in zes dezelfde appartementen al licht. Waarschijnlijk mensen die hun aan het klaar maken zijn om gaan te werken, anders sta je zo vroeg niet op, behalve een zot zoals ik. We zijn nu zaterdag en eigenaardig genoeg, waren er toch drie van dezelfde lichtjes al aan zo vroeg. Je zal denken, met wat iets stoms is die man wel bezig. Ach ja, bij het ophalen van de krant wil ik altijd gedurende een aantal minuten een frisse neus halen. Dan sta je daar voor de deur wat rond te kijken en te luisteren en dan vallen zulke dingen op. Onnozel, maar ja, het valt op. Binnenkort zal het meer luisteren worden naar de vogeltjes dan dat dom kijken naar licht op een appartement, hoop ik.
Zoonlief komt vandaag met zijn gezinnetje, heel even binnenwippen op weg naar Angola. Hij zou rond 11 uur aankomen en morgen voormiddag al terug vertrekken. Nu is er toch wel geen staking van luchtverkeersleiders zeker. Ik zie nu dat zijn vlucht al met twee uur vertraagd is. Hopelijk blijft dat zo. Ik vraag me af of ze wel mogen opstijgen als die staking vooral in Portugal en Frankrijk is. Duimen.
Vandaag weer een bevestiging van wat ik gisteren schreef. Het klinkt misschien allemaal een beetje negatief, maar zo voel ik me ook. Zieke mensen worden gemeden als de pest. Toevallig kwamen we een vroegere collega van mijn vrouw tegen en ze nodigde Amandine uit om nog eens langs te komen. Ik ben geen psycholoog, maar ik heb voldoende mensenkennis en op haar gezicht kon ik aflezen dat het niet gemeend was. "Je moet nog eens afkomen". Maar het zou beter zijn als je wacht tot in de zomer, dan kunnen we in de tuin zitten". Voor mij zegt dat al genoeg. Meer en meer voel ik dat we leven in een wereld vol met egoisten. Gelukkig lopen er nog enkelen rond met een hart en een warm gevoel. Sorry, maar dit moest er even uit.
Meer en meer geraak ik teleurgesteld in de kennissen en vriendenkring. Eigenlijk zou ik beter schrijven "zogezegde" vriendenkring. Vorige week nog ondervonden. Men zegt: "we moeten nog eens afspreken" of "we bellen nog wel". Vergeet het. Dat zijn zo van die loze woorden. Niks van gemeend. Misschien wel goed bedoeld, maar als ze die woorden gebruiken, dan mag je er van op aan dat er niks van in huis komt. Onmiddellijk je agenda nemen en daadwerkelijk datum en uur afspreken is de enige goeie manier.
Ik ben te impulsief en te lichtgelovig. Meer dan een jaar geleden kocht ik een "regenboogkaars". Het was het laatste exemplaar dat ze in de winkel nog hadden. Toen Rudi en Chantal hier op bezoek waren hebben we die aangestoken en ik moet zeggen dat het echt mooi was om naar te kijken. Het was een echte kaars, met een echte vlam en niet zo iets met een led lampje. Die kaars blijft altijd van kleur veranderen. Ik wou dat graag als cadeau voor de Kerst aan iemand geven. Dus ging ik op zoek op internet naar nog zo iets. Na lang zoeken, eindelijk gevonden. Wat een tegenvaller! Verschrikkelijk duur vanwege handgemaakt. Mooie reclame, maar het resultaat is een stuk minder. Als die kaars iets meer dan halverwege opgebrand is, doet die niks meer dan gewoon branden. Geen kleuren meer, niks meer. Weer mijn les geleerd.
Gisteren was ik op interview bij een dame geboren in 1914 en haar broer die, zo zegt hij, de snotneus is, maar hij is ook al 87. Ze beginnen te praten over dansen en ze geven een ware demonstratie. Mens toch, een vrouw van bijna 100 die nog zo lenig kan bewegen. Nooit gezien, nooit meegemaakt. Op mijn 67 ben ik daar een stijve hark tegen. Wat een elegantie!
In oktober ben ik gestart met een aantal gesprekken met oude(re) mensen. De bedoeling is om daar ten laatste binnen een paar maand een boekje uit te distileren. Bij een toevallige ontmoeting vorige week, gaf iemand mij een adres door van een oude dame, waarmee ik een interview zou kunnen doen. Vandaag ging ik langs om een dag en uur af te spreken. Er kwam een man open doen en na enige uitleg vroeg hij me binnen. Blijkt nu dat de dame waar ik voor kwam, geboren is in 1914 en de vriendelijk heer zelf ook al 87 is. Twee vliegen in een klap. Morgen mag ik langs gaan. In plaats van de geplande paar minuten om de afspraak vast te leggen, zat ik daar een uur en half later nog. Ik zie echt uit naar dat "officiële" gesprek.
Een werkje van mijn peter is heel even moeten wijken voor dat Afrikaans masker dat ik kocht. Het zal een andere plaats krijgen morgen. Ik haalde dat kunstwerkje van de muur en begon het nog eens te bekijken. Dan komen alle herinneringen aan mijn nonkel Staf weer boven. Hij was edelsmid en hij was enorm begaafd.Ongelooflijk hoe die man, bij het ciseleren, met een enkel tikje de juiste vorm kon geven aan een beeld. Wat een oog voor detail, wat een stielkennis! Je moet maar eens kijken op de foto die ik hierbij voeg, naar de vingers, naar de ogen, enfin, gewoon naar alles. Ooit ging ik naar hem om dat ciseleren ook te leren. Mijn eerste werk was mooi, maar ik moet eerlijkheidshalve zeggen dat het voor minstens 80% door hem gemaakt werd. Waar ik minuten aan klungelde, kon hij met een enkel licht tikje met de hamer en het ponsje. Grote bewondering!!!!!
De laatste tijd begin ik mij meer en meer te ergeren aan mensen die hun afspraken niet nakomen of die te laat komen. Ik ben een zenuwpees geworden. Vandaag moest mijn vrouw in de kliniek zijn voor een behandeling. Op de meegegeven omslag stond 14,40 uur. Deze morgen belde ik om te vragen of dat dat het uur van aanmelden was, want je moet altijd een half uur op voorhand daar zijn of dat dan de ingreep zou plaats vinden. Bleek dat ze ingeschreven stond om 8,40 uur. Gelukkig wou de dokter haar er nog ergens tussendoor behandelen op voorwaarde dat we onmiddellijk konden vertrekken en binnen het kwartier daar staan. We wonen niet zo ver van de kliniek en we waren binnen de vijf minuten ter plaatse. In de wachtzaal zat ook zo een zenuwpees. We voelden en dachten hetzelfde. Zo ging de tijd een beetje sneller voorbij. Mijn vrouw blijft in dat alles altijd doodkalm en ze heeft gelijk. Door je daar in op te winden gaat er niks sneller, maar ik zit nu eenmaal zo in mekaar. Gelukkig woon ik niet in het zuiden, waar tijd een relatief begrip is.
Gisteren was er de cross in Heverlee en ondanks het feit dat ik daar op enkele honderden meter van af woon, ben ik toch niet gaan kijken. Ik volg dat wel altijd op tv, maar ter plaatse ben ik nog nooit geweest. Dochter lief, die al jaren supporter is van Sven Nys, was er voor de eerste keer bij om alles live te volgen. Het zal een hele belevenis geweest zijn. Door het enthousiasme van de kinderen en omdat het iemand van de streek is, supporter ik natuurlijk ook voor Sven Nys, maar dan van uit mijn luie zetel. Hij moet niet van ijzer, maar van staal zijn, om op zijn 37 nog dergelijke prestaties week na week neer te zetten. In het restaurant ontmoette ik gisteren een koppel waarvan de vrouw een Nys supporter was en de man volgde al jaren Bart Wellens. Ach ja, bewondering mag voor atleten die superieur zijn. Jaren geleden kon een Johan Cruijff in mijn ogen ook niks verkeerd doen.
Een korte geschiedenis vooraf. Hier in de living hangt al jaren een Afrikaans masker. Ik hing dat op met een (veel te grote) kram. Een tijd geleden deed schoonbroer ook nog zo een masker cadeau. Ik wou de muur niet beschadigen door die zware kram daar uit te trekken en dus hing ik dat nieuwe exemplaar schuin onder dat eerste. Te assimetrisch en dus ging ik op internet op zoek naar een derde, om alles terug in evenwicht te brengen. Vandaag ging ik het bestelde masker afhalen, maar het was even verschieten. Dat ding is ongeveer 60 cm groot. Nu zal het passen en meten worden.
Weer eens zwaar teleurgesteld in de mensheid. Misschien straal ik dat uit. Misschien trek ik het allemaal aan, maar ik word telkens weer bedrogen. Steeds beloven mensen me van alles, maar zelden of nooit houden ze woord. Gelukkig kan ik nog vertrouwen hebben in mijn familie. Er zijn vrienden of zogezegde vrienden, waar ik absoluut geen vertrouwen meer mag in hebben. Spijtig. Toch laat ik me telkens weer belazeren. Goeie, echte vrienden lopen niet zo dik.
Misschien schreef ik het al, dan lees je het nog maar eens. Ik ben een boekje aan het schrijven met gesprekken met oude(re) mensen van boven de 85. Waar ik voor vreesde werd bewaarheid. Ik had schrik dat een van die mensen zou overlijden voor mijn werkje klaar zou zijn. Spijtig genoeg, gebeurde dat. Vorige week kwam ik Jean tegen en die vertelde mij het slechte nieuws. Hij vroeg of ik een van de foto's die ik maakte bij ons gesprek nog eens wou afprinten. Hij vond die zo mooi en zou die graag gehad hebben om op zijn kast te plaatsen als blijvende herinnering. Ik ben er kapot van. Sommige van die oudjes zijn zo innemend en zo lief dat je er een stuk van je hart aan verliest.
De zoveelste keer schrijf ik nog eens iets over die verdomde ziekte RLS. Van voor de Kerst tot nu heb ik nog geen enkele nacht gehad van meer dan twee uur slaap. Morgen ga ik aan de dokter vragen of er toch geen medicatie bestaat die beter werkt. Een mens zou er depri van worden. Gelukkig (de slechtste woordkeuze die ik kan maken) is er iemand waar ik moet voor zorgen en zo blijf ik op de been. Wat een rotziekte! Het begon bij ons moeder en ondertussen heeft meer dan de helft van de familie er mee te maken. Honderden bladzijden over RLS op internet, maar nog geen adequaat middel gevonden om te helpen. Ik ga nog eens proberen om mijn 2 uur te halen. Slaapwel.
