Ik ben Staf De Raeymaeker
Ik ben een man en woon in Heverlee () en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 30/07/1946 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: groententuin, koken, digitale foto en film en reizen..
dagelijkse roddels van alles van de laatste dagen.
interessant boek lezen? Ga eens kijken op
http://www.wwaow.com/wwaow/site/bookdetail/?bookid=2935
23-11-2008
computer
te moeilijk voor mij al die technische dingen. Vandaag proberen op een tweedehandse laptop al mijn gegevens van mijn oude bolleke over te schrijven met de hulp van mijn zoon in Portugal. Nog niet gelukt tot nu toe. Een lieve en eerlijke man waar ik deze Mac van kocht. Nog wat gekletst over kunst en kultuur en over Vlaanderen. Warme ontvangst. Hij is muzikant en natuurlijk werd er ook over dat thema gesproken. Een man om te onthouden. Morgen zal dat ding wel doen wat het moet zeker.
Ik ben deze week al drie keer naar de tuin geweest om nog wat oogst op te halen. Niemand meer te zien. Waar het anders toch altijd een sociaal contact is, heeft iedereen van de buurt toch al dat winters gevoel en komt er niemand meer buiten. Ze hebben zich blijkbaar al ingegraven in hun winterstellingen. Het zal dus maart worden voor ik nog iets van al die mannen hoor of zie. Spijtig. Laat najaar en dan kan je daar natuurlijk niet veel meer doen. Waren we al maar terug aan de vroege patatjes.
ik dacht naar mijn tuintje te gaan om nog wat andijvie (of wat er van over schiet) gaan te oogsten, maar de wind is ijskoud. Hij blaast dwars door mijn trui. Op mijn stappen terug gekeerd. Deze namiddag misschien? De weersvoorspelling voor het weekend is ook al alles behalve. Zelfs sneeuw. Dit heeft ook zijn charmes natuurlijk en die witte vacht kan mooie beelden geven, maar geef mij toch maar de lente. Dan herleef ik.
Ik moet dringend nog eens een paar mensen uitnodigen die ik al maanden of bijna een jaar niet meer gezien heb. Ik maak er straks werk van. Ben ik nu al bezig met de goeie eindejaar voornemens te maken? Blijkbaar al is het nog te vroeg daarvoor. Nu ik er aan denk, binnen een goeie maand beginnen de dagen al weer langer te worden en gaan we terug de goeie kant op. Nu al zo ver denken. Het leven gaat nog niet snel genoeg zeker. Ik zal nog maar even een blauwe bril opzetten ipv die roze.
BINNENLAND
13/11 Eenvoudige laptop XO te koop in België en Nederland
De XO, een goedkope en eenvoudige laptop die specifiek ontwikkeld is voor gebruik in ontwikkelingslanden, is vanaf volgende week ook te koop in België en Nederland.
Eindelijk wordt er door de krant bevestigd wat we al lang wisten. België en Nederland zijn ontwikkelingslanden.
Vandaag mijn administratie wat bijgewerkt. Nooit goed geweest in ordelijke burelen. Chaos voor anderen, maar orde voor mij. Toch laat ik de laatste jaren de boel wat ophopen en dan moet er een dag komen zoals vandaag, om alles weer eens aan te pakken. Vergeten overschrijvingen, brieven die dringend weg moeten...... Misschien zijn er onder jullie die dat herkennen. Hierbij een foto van de huidige toestand van mijn bureau.
Gisteren een baaldag, maar ook een dag waarop je nadenkt over al die mensen die gestorven zijn door onzinnig geweld. Domme oorlogen die gevoerd zijn omdat er één machtswellusteling de wereld wilde veroveren en beheersen. Dan denk ik liever terug aan vredige dagen en aan vrienden en vriendinnen, aan familie en kroost. Er zijn miljoenen mensen gestorven in die domme strijd en vandaag nog gebeuren dezelfde uitroeiingen. De wereld reageert niet en laat dit alles zo maar gebeuren. Ik huiver altijd bij de beelden die ik op het nieuws te zien krijg. Wie ben ik en wat kan ik er aan doen?
dat ding hier begint trager te werken. Ik zal er eens één en ander moeten afgooien. Bijna 10.000 foto's en een pak muziek, zullen wel wat geheugen in nemen zeker. Speciaal een externe harde schijf gekocht om daar al die dingen naar over te hevelen. Maar ik merk nu, dat als ik op mijn computer iets aan een foto wijzig, dit ook automatisch op die externe harde schijf is gewijzigd. Als ik nu alles zou wissen, zal dit ook op de andere plaats gebeuren, dus ik durf niet. Er zal wel iemand in de familie zijn die me met raad en daad kan bijstaan zeker.
je hebt zo van die mensen die altijd eerlijk en open zeggen wat ze denken en die altijd voor de waarheid uitkomen. Wel Rudy en Chantal zijn ondertussen dikke vrienden geworden en dat zijn dus van die "open" mensen. Ze waren op bezoek en ik vind het weer spijtig dat ze weg zijn. Gisteren een toffe abdijen wandeling gemaakt. 's Avonds gaan eten en tot een gat in de nacht nog na gepraat. Deze morgen heerlijk ontbeten en ook weeral uuuuuuren gebabbeld. Ik mis ze al, al zijn ze nog maar even weg.
Als je vijf kinderen hebt en 6 kleinkinderen, heb je af en toe wel wat zorgen. Kopzorgen. Onbewust ben je er mee bezig en soms droom je er zelfs van. Uit ervaring weet ik dat bij het lange wakker liggen dingen erger zijn bij het 's nachts piekeren dan als je 's morgens weer op staat. Maar je bent er mee bezig. Het beïnvloedt je zijn en je bestaan. Je hebt je kinderen gekoesterd en verwend, je hebt er alles voor gedaan en je hebt jezelf op sommige ogenblikken zelfs tekort gedaan om het hen echt naar de zin te maken. Ze zijn volwassen ondertussen en staan op eigen benen en toch ben je nog dagdagelijks met hen bezig. Je moet een akrobaat zijn in het leven om alles op die manier te laten verlopen zoals jij vooraf in gedachten had.
Ik dacht dat ik gisteren de naweeën zou hebben van de verhuis , maar niks is minder waar. Absoluut geen probleem. Geen arm of rugklachten. Nee, we hebben zelfs deze voormiddag de ganse boel hier thuis nog opgekuist.
Vandaag mee de verhuis gedaan van mijn oudste dochter. Ze gaan voor een jaar ergens anders wonen terwijl er verbouwingen gebeuren aan hun huis. Mens, mens toch wat verzamel je op een aantal jaren huwelijk en twee kinderen. Ze hebben veel geluk gehad om een huis te vinden op 100 meter van waar ze nu wonen. Zware klus. Ik kan het nog allemaal aan en ik doe het graag, maar in de late namiddag was mijn pijp uit. Hoeveel verhuizen ik in mijn leven al gedaan heb, kan ik absoluut niet meer tellen. Tientallen. Er zijn mensen bij, waarvan ik de meubels beter ken dan zij zelf. Op het einde van de dag ben ik dan altijd content dat de jeugd even moe is dan ik. Dit was zo één van die verhuizen waar ik op het eind eigenlijk pompaf was. Enfin, ik ben nog altijd niet in slaap gevallen voor TV. Ze zullen het er in ieder geval zeer goed hebben gedurende de volgende 12 maanden met hun gelukkig gezinnetje.
gisteren hebben we, weliswaar met enkele dagen vooruitgeschoven, de verjaardag van Kaat gevierd. Zoals altijd een overladen tafel en veel te veel eten. Dat is een stukje Limburgse gewoonte die we over gehouden hebben. "Zie maar dat er vooral genoeg eten is" De overschot wordt dan nadien in zakken en dozen mee gegeven en iedereen kan er 's anderendaags nog eens zijn buikje aan vol eten. Volgende keer met wat minder. Vergeet dat maar, want de volgende bijeenkomst is er zeker weer te veel. We kunnen het niet laten. Traditioneel worden er op de verjaardag van Kaat ook briefjes getrokken om te zien wie voor wie moet kopen op Kerstavond. We kopen voor drie personen en dus ook traditioneel is er altijd weer de vraag hoe we dat nu weeral deden om toch maar geen twee keer dezelfde naam te trekken. Moesten de namen nu terug bij de stapel of .... Jaarlijkse gewoonte. Ook een traditie is dat Kaat de volledige lijst meeneemt, want er is altijd wel iemand die vergeet voor wie ze nu weeral moesten kopen. Kaat is dan de hulplijn. Ik kijk al weer uit naar de volgende samenkomst, want het is altijd gezellig.
Het volgende boek waar ik aan bezig ben, wil maar niet vorderen. Geen inspiratie alhoewel ik nu terug de tijd heb om hier aan verder te werken. Ik wou eens iets totaal anders schrijven, maar ik denk dat het meer vrolijke me beter ligt. Toch wil ik doorzetten en zien wat het geeft. Eigenlijk was ik aan twee dingen gelijk begonnen, maar ik ga eerst het ene en dan het andere afwerken. We zien wel.
Vandaag iemand terug gezien die al een dertigtal jaren uit mijn gezichtsveld was verdwenen. Nog een enkele maal getelefoneerd tussendoor, maar verder geen nieuws meer. Het was een warme ontmoeting en het zal bij deze éne maal zeker niet blijven. Over zo veel jaren kan je blijven bijpraten natuurlijk. Ze studeert in Leuven voor een jaar en dus zijn er nog gelegenheden genoeg. Eerst en vooral herinneringen boven halen natuurlijk en bijpraten over kinderen, kleinkinderen, nichten en neven... Wordt vervolgd.
Vandaag heb ik de filmbeelden bekeken die ik gemaakt had op vakantie. Ai, ai. Dit trekt op niks. Ieder zijn ding zou ik zeggen. Eerst en vooral zal ik moeten leren dat voor panoramazichten ik beter een statiefje gebruik. Wat een getril en gebeef. We hebben op een bepaald ogenblik een serieuze storm gehad en dit had ik willen vastleggen op film, omdat dit misschien meer zou weergeven dan een foto. Het is precies of ik mee bewoog in die storm. Afvegen dus en volgende keer beter.
vergeet het dat gratis dat we allemaal via internet binnen krijgen. Er zijn van die promoties die je ijdelheid strelen en je kan zelfs een "gratis" kalender bestellen of naamkaartjes laten aanmaken of... Niks betalen is dus niet zo. Ze rekenen voor verzendings- en verwerkingskosten en uiteindelijk betaal je voor zo een zelfgemaakte kalender tussen de 10 en 30 euro. Mooi, want het zijn jouw foto's die er op staan. Fier? Nee, want niemand krijgt dit ooit te zien. Proberen een mooie foto te maken en eventueel een betere serie te branden en dan aan familie en vrienden laten zien, lijkt me nog altijd beter dan zo een kalender aan te maken. Enfin, ieder zijn meug.
maandag is de oudste dochter op bezoek geweest met de twee kinderen. Gisteren voor de middag de pedicure en in de namiddag Ken met de drie jongste kleinkinderen. Normaal ging vandaag Roeland komen, maar die heeft volgende week twee examens en hij had het lichter ingeschat dan het is. Dus blokken maar ipv te komen keuvelen. Deze namiddag zie ik even mijn broer en morgen hebben we afgesproken met Margaret. Vrijdag hebben we ook bezoek en in het weekend moeten we bij schoonzus pannenkoeken gaan eten. Jaarlijkse traditie. Ze bakt dan voor de familie, maar ook voor de ganse buurt. Twee emmers deeg worden er gemaakt. Vroeger was dat thuis met Allerheiligen ook altijd zo. Stapels werden er gebakken. Ik herinner me drie vrouwen in de keuken die doende waren om een pak kinderen te voorzien met van die flinterdunne pannenkoekjes. Nooit heb ik ze zo nog gegeten. 's Namiddags stond er een emmer voor de kachel met een handdoek over en als het dan donker was buiten begon het bakken. Stapels!!! Zo'n jong grut kan daar niet aan stoppen en er werden records gebroken van wie er nu wel het meeste kon eten. Ik ken de aantallen niet meer, maar ik ben er zeker van dat het er meer dan twintig waren die sommigen konden verorberen. Gezellige tijd. Bij gelegenheid moet ik er eens iets over schrijven. Het had alle jaren weer iets speciaals.
In Spanje waren ze al volop bezig met Allerheiligen. Ik dacht dat daar ook op dezelfde dag deze herdenking plaats had. Ze waren daar zelfs al bezig met de Kerstspullen uit te stallen. Nog iets sneller dan hier dus. Alhoewel, bij ons op de steenweg hangt de Kerstverlichting al.
Traditioneel weer eens naar het kerkhof geweest. We gaan altijd vòòr de grote drukte, omdat een moment van bezinning evengoed op een andere dag kan dan op Allerheiligen zelf. Even eens terug denken aan de mooie en goeie dingen die je samen beleefde en die je samen hebt gedaan. Niet dat ik daar in het jaar niet even kan over mijmeren, maar je wordt er sowieso in deze periode meer opmerkzaam op gemaakt. Misschien eigenaardig, maar iedereen die ik kende en die ondertussen daar ergens begraven ligt heeft bij mij alleen maar positieve herinneringen achter gelaten. Heb ik dan zo een speciale familie gehad? Waren het dan allemaal zo'n doorbrave mensen? Toch is het zo en kan ik absoluut geen enkel negatief punt in mijn memorie boven halen bij van ieder van hen. Ik denk in de eerste plaats terug aan mijn grootmoeder die altijd een hele speciale plaats in mijn hart heeft gehad, maar ook aan ons ma, die de laatste is geweest die we bezochten vandaag. Nog eens op de koffie geweest, zoals we jaren op zaterdag hebben gedaan. Er komen altijd een pak herinneringen boven en eigenlijk ben ik te emotioneel om hierover te schrijven. In de loop van je bestaan verlies je een pak mensen die je nauw aan het hart liggen en eigenlijk zou je dit niet mogen mee maken. Toch zit het "leven" zo in mekaar. Ik hoop dat ik niemand van mijn kinderen of kleinkinderen moet verliezen, want dit zou ik niet te boven komen denk ik.
