Ik ben Staf De Raeymaeker
Ik ben een man en woon in Heverlee () en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 30/07/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: groententuin, koken, digitale foto en film en reizen..
dagelijkse roddels van alles van de laatste dagen.
interessant boek lezen? Ga eens kijken op
http://www.wwaow.com/wwaow/site/bookdetail/?bookid=2935
29-06-2015
bezoek
Ik zie dat mijn vorig bericht weeral de mist is ingegaan en die pc blijft hier gekke toeren doen. Deze morgen moest ik met vrouwlief naar de kliniek voor een opname. Altijd zeer tevreden geweest over het HHart in Leuven, maar vandaag was het een tegenvaller van jewelste. We waren aanwezig om 10,30 uur deze morgen en ze kreeg onmiddellijk zo een armbandje en ik moest de nodige formulieren invullen. Vanaf dan liep het spaak. Formulieren werden niet opgehaald. Ze moest dringend naar het toilet, maar hing met allerlei toestanden vast, dus de "pan" moest gebracht worden. Uiteindelijk toch iemand gevonden die dat kwam doen, maar na aandringen en navragen zat ze daar na meer dan een half uur nog op. Een vrouw die tegenover lag op een voorlopige kamer had per ongeluk haar catheder uitgetrokken en natuurlijk alles vol bloed. Ze brachten een pleister en ze moest die aangedrukt houden. Dat menske was dat vergeten en het bloed lekte op de vloer. Weer lang wachten. De verpleegster zegde dan dat een collega wel zou komen helpen met een nieuwe prik te geven. Toen ik vertrok rond half zeven was er nog niemand geweest. Van half elf deze morgen tot ik vetrok is er ook niemand naar mijn vrouw komen kijken. Ik heb haar dokteres op de verdieping gezien, maar voor ik er erg in had was ze weer weg en dan had ze spreekuur. Deze avond heb ik gebeld en er was nog niemand langs geweest. Onderbemanning? Soms heb ik mijn twijfels als ik ze hoor tateren en lachen in hun buraeu. Indien morgen nog zo, dan stap ik naar de ombudsvrouw daar.
Tegen het advies van de dokter in heb ik mijn echtgenote uit de kliniek gehaald, omdat ik vond dat ze daar te onrustig was. Vandaag vraagt ze zelf om haar morgen terug te doen. Het moet toch zijn dat ze zich absoluut nog niet goed voelt. Ik had zuurstof in huis gehaald, maar ook dat blijkt niet te helpen. Ik zie morgenvroeg wel weer. Je zal er wel over lezen de volgende dagen.
Mijn echtgenote moet zuurstof krijgen en ik dacht dat dat altijd met zo een zuurstoffles diende te gebeuren. Niks is minder waar. Het is een toestel dat gewoon de lucht uit de woonkamer haalt en zuivert. Ze leverden wel degelijk zo een fles mee, maar die moet ik alleen gebruiken in tijd van nood. Als het dus werkelijk niet anders meer gaat. Het is dus gewoon zo een neusmasker opzetten en aansluiten aan dat toestel en dat moet volstaan. Ik had het nog nooit gezien, maar het helpt wonderwel. Ik probeerde het zelf ook en het doet meer dan zijn dienst. De fles die meegeleverd werd is eigenlijk bedoeld voor als we ergens naar toe zouden willen gaan. Zo erg is het eigenlijk nog niet en een kleine verplaatsing zal nog wel gaan zonder al die toestanden.
Vrouw lief ligt in de kliniek en dus zijn er automatisch dagelijkse bezoeken. Misschien heb ik de foute momenten getroffen, maar bij de verplegenden zijn toch zeer weinig mannen. In de paar dagen dat ik nu naar daar ga heb ik nog geen man gezien. Toen ik de laatste keer opgenomen werd was er een. Zeer toffe vent met de nodige dosis humor en een grote vastberadenheid. Toch blijft het blijkbaar een typisch vrouwelijk beroep. Ik herinner me dat er tijdens de nachtshift toen een verpleegster een half uur bij mij op bed komen zitten is voor een babbel. Ik denk dat iedereen die daar ligt de nodige aandacht wil en kan gebruiken. Waarschijnlijk ligt de afdeling waar mijn vrouw opgenomen werd niet volledig vol, want ze nemen echt alle tijd. Niks is teveel. Geruststellend om dat te zien, dan weet je dat ze in goede handen is.
Ik kan niet meer eten of slapen. Ik wist niet dat je iemand zo kon missen. Mijn echtgenote ligt in de kliniek en ik kan niet tegen alleen zijn. Ik loop hier de muren op. Zij mocht dan al voor de tv zitten en ik hier aan mijn bureau, maar je voelt iemands aanwezigheid. Ik kan er niet tegen hier nu op mijn eentje zitten rond te dolen. Ik ga kapot aan alleen zijn. Zelfs mijn hoofdtelefoon met klassieke muziek kunnen niet helpen. Ik geraak gewoon niet in slaap en morgenvroeg ben ik dan weer een wrak. Ik heb alles om gelukkig te zijn, maar momenteel ben ik het niet. Ik hoop dat er snel een dag komt dat ik eens een vrolijk bericht kan schrijven.
Weer eens aan het rondstappen deze nacht. Hoofdtelefoon opgezet en naar klassieke muziek beginnen luisteren. Ik schreef het al eerder, ik hoor niet graag een vrouwenstem omdat de meeste een keelklank hebben en dat verfoei ik. Anna Netrebko is een van de uitzonderingen. Verdomme toch, ik kijk net buiten en het is al klaar aan het worden en ik zit hier nog. Toch moet ik er binnen drie uur al terug staan, want dan komt familiehulp al.
Ik zie dat Sien langs geweest is op mijn blog en dat doet me dan automatisch terug denken aan de mooie tijd die we op "de middelberg" hebben doorgemaakt. Bijna wekelijks gingen we kaarten bij hun of bij ons. Eigenlijk werd er bijna zo veel gelachen en gebabbeld dan gekaart. Het werd meestal een gat in de nacht. Soms begonnen we te praten in dat vervlaamsd Duits. Ik had destijds een plaatje (single) met liedjes in die taal. (Und wen wer tot zein gruut er gras auf unseren bauch....) Als het mooi weer was werd er met de sollen gespeeld voor de deur. Sollen is een eeuwenoud spelletje waarbij je (toen nog) frankskes op een houten stokje moet plaatsen en ieder om beurt probeert, met behulp van een metalen schijf, die centen daar af te gooien. Enorm veel plezier gemaakt daar. Waar is de tijd? Ongeveer 40 jaar geleden. Aan dat getal kan je zien dat we oud aan het worden zijn. We hadden toen nog jonge kinderen en ondertussen zijn er al bij van om en rond de 50. Je bent aan het verouderen, maar ik blijf alsmaar zeggen, wat we gehad hebben kunnen ze ons niet meer afpakken.
Twee dochters waren deze namiddag hier en ze vonden dat ik te veel vermagerde en ze maakten zich een beetje zorgen. Als ik hierna opsom wat ze bij hadden, dan ben je ziek na het lezen van die lijst. Hier volgt die: Maatjes, klaar gemaakte spaghetti, choco mousse, salami, gerookte forel en eclairs. Ik beloofde om alles op te eten en ik zal dat ook doen, maar stukje bij beetje. Daar kom ik toch wel een dag mee toe zeker?
Ik heb de indruk dat ik mezelf en andere mensen aan het verwaarlozen ben. Is dat de juiste term, de juiste uitdrukking? Te veel zorgen en te veel problemen kunnen niet alles goed praten, integendeel, misschien staan er mensen klaar om te helpen. Toch zijn er enkele personen die ik al een hele tijd niet meer schreef of belde. Zo had ik straks een vroegere buur aan de lijn en die gaat morgen meteen op bezoek bij Amandine. Ik hoop dat ze hem nog kent. Ik zal er ook zijn natuurlijk. Een hele toffe vent. Hij werkt in de sociale sector als je dat zo mag noemen. Hij moet o.a. mensen bijstaan die suïcidale neigingen hebben. Ik denk dat dit zeer zwaar werk is. Morgen gaat hij onmiddellijk op bezoek bij Amandine. Het een heeft niks met het ander te maken natuurlijk, maar zo zit die man gewoon in mekaar. Waren er zo maar meer op deze wereld. Een vent met een luisterend oor en altijd een glimlach. Maanden niet meer gezien en plots komt hij op antenne. Ik kijk er naar uit.
Dat rotding hier wil mijn bericht niet plaatsen. Tweede poging en straks misschien dubbel, wie weet. Ons Trui had een tijd geleden maatjes bij en de goesting naar meer was er onmiddellijk. Ik naar de viswinkel, maar nu blijkt dat het seizoen dit jaar met 1 a 2 weken uitgesteld is en er zouden er pas zijn vanaf de 18e. Ze zegden mij daar dat dat diepvries maatjes waren die ik gegeten heb. Bij navraag vertelde Trui mij dat ze van de Aldi kwamen. Misschien proef ik niet eens een verschil met de verse van de winkel. Waar er wel een verschil zal zijn is de prijs.
Zo slap als een vod. Gisteren en vandaag voel ik me zo. Als ik straks terug kom van het kliniek bezoek ga ik me afkappen en slapen tot aan het volgende bezoek deze avond en daarna ga ik terug slapen. Morgen sta ik er fris en monter voor hoop ik. Oververmoeid, maar ik heb nu eenmaal verplichtingen. Als ik de uren slaap tel die ik straks ga hebben, dan moet ik morgen terug sterk op mijn benen staan.
Schitterende mensen die verplegers van de 100/112. Al een paar keer beroep op moeten doen en geen enkele negatieve ervaring mee gehad. Zo behulpzaam. Onmiddellijk beginnen gerust stellen. Mijn echtgenote werd deze nacht opgehaald en onmiddellijk voelde ze zich op haar gemak bij die mensen. Het heeft misschien ook te maken met het feit dat ge u gerustgesteld voelt van het ogenblik dat je hulp ziet opdagen. Hetzelfde is ook zo bij het bezoek van of aan een dokter. Je bent al half genezen als die binnenkomt. Niks dan lovende woorden.
Eentijd geleden prees men ons in de bank een lange termijnsparen aan, omdat dat fiscaal voordelig zou zijn. Vadertje staat heeft geld nodig en dus komen ze nu al aan de deur kloppen om een deel op te eisen van het voordeel dat je binnen een aantal jaren zou kunnen hebben. We hebben hetzelfde aan de hand gehad met het pensioensparen destijds. Het is een put graven..... Indien jij thuis zo moest leven staat morgen de deurwaarder voor je deur.
Ik ben weer aan het wassen zeggen de mensen nog altijd. Vroeger was dat een zware klus van meer dan één dag, maar momenteel staat daar een machine te draaien en nadien volgt dan de droogkast. Ik herinner me dat ons moeder destijds de ganse maandag bezig was met de was en dikwijls ook dinsdag nog moest strijken. Nu steek je dat in een machine en je gaat languit in de zetel liggen. Ik zie ons ma nog de wollen sokken met een borstel schuren op een houten wasbord. Toen werd de was ook nog (als het weer het toeliet) te bleken gelegd. Wel terwijl ik dit intik ben ik ook aan het wassen. Je kan het je nog amper voorstellen en nochtans is dat niet zo enorm lang geleden. Waar is de tijd van zaterdagavond allemaal in bad en dan meestal nog in hetzelfde water. Nu dagelijks onder de douche. Strijken gebeurde toen met een bout die op het vuur moest gezet worden. Stoom, vergeet het maar. De was lichtjes vochtig gemaakt en dat was het. Het is er niet slechter op geworden.
Slapen zit er weer niet in. Deze nacht zit veel slapen er weer niet in vrees ik. Die stomme RLS heeft weer de bovenhand. Voor de mensen die deze kwaal niet kennen, ga maar eens lezen op internet. Dit wens ik zelfs aan mijn ergste vijand niet toe. Alhoewel, vijanden heb ik niet. Het is weer erg deze nacht. Morgen nog een groter vermoeidheidsprobleem dan vandaag. Uitslapen kan ik niet. Ten laatste 8 uur op. Familiehulp staat hier om 8,30 uur en ik wil al gewassen en gekleed zijn tegen dat ze komen.
Misschien komt dit bericht er twee keer op, ik weet het niet. Zoals ik al schreef doet die computer hier de meest vreemde dingen. Een paar jaar geleden werd er naar Pakenhof een aantal keer op een dag gebeld en telkens werd de telefoon afgelegd als zij opnamen. Diezelfde dag werd er ingebroken bij hun. Wel ik heb hetzelfde aan de hand en ik kan niet terugbellen, want het is een geheim nummer. Misschien loos alarm, maar deze middag als we gaan eten ga ik de laptops toch in de safe steken. Zeer eigenaardig toch. Drie keer telefoon en drie keer dichtgegooid telkens ik op nam. Ofwel zijn het ongdurige mensen, want het is niet zo dat ik hem 20 keer laat bellen.
Ik zal nieuw batterijen moeten steken, mijn energie geraakt op. We zijn goed vier uur in de nacht en moeder de vrouw komt me wakker maken om de mix klaar te maken voor haar aerosol. Ik moet dan telkens wakker blijven tot die leeg is om ze terug af te koppelen. Dan ben ik ondertussen klaar wakker en elke poging om terug in te slapen is een strop. Misschien val ik terug in slaap tegen de ochtend als het tijd is om op te staan. Nu is het weekend en heb ik geen verplichtingen, maar door de week moet ik klaar staan om familiehulp op te vangen. Ik zie wel en hopelijk lukt het binnen een tiental minuten. Slaapwel.
Diegene die iets kan uitvinden tegen RLS (rusteloze benen syndroom) die krijgt van mij een standbeeld. Ik denk dat ik het niet alleen zal moeten betalen, want broer en zussen hebben dezelfde kwaal. Een verschrikkelijke ziekte en een verkorting aan je leven en aan je levenskwaliteit. Alle vijf hebben we dat thuis en van onze kinderen zijn er ook al die het geërfd hebben. Volgens de lektuur heeft 1 op 10 er mee te maken in meer of mindere mate. Wil lukken dat ik in die meer mate zit.
Dat ding hier doet niet meer wat ik vraag. Ik had een oud document gevonden en wilde dat publiceren, maar heilaas. Dit is dus een tweede poging. Misschien staan ze er straks allebei op. Het betreft een geboorteaangifte van een van de voorouders van eind 1800. Je moest een dergelijk papiertje blijkbaar goed bijhouden, want ik zie dat ook het overlijden daar op genoteerd werd.
