Ik ben Staf De Raeymaeker
Ik ben een man en woon in Heverlee () en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 30/07/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: groententuin, koken, digitale foto en film en reizen..
dagelijkse roddels van alles van de laatste dagen.
interessant boek lezen? Ga eens kijken op
http://www.wwaow.com/wwaow/site/bookdetail/?bookid=2935
29-10-2006
broer
mijn broer is even op doorreis geweest tussen Brugge en zijn kleinkind in Heverlee. Hij had toch weer een paar Timmermans boeken mee zeker. Weer een aanvulling van al hetgeen ik over deze schrijver al heb. Als hij hier is praten we enorm veel over kunst en cultuur maar ook over de kinderen natuurlijk. Zo blijven we op de hoogte over wat de kinderen aan beide kanten blijven doen en met wat ze bezig zijn. Hans is terug van zijn "avontuur" in Zuid Afrika en heeft werk op een bureau van een transportfirma. Karel heeft dit jaar eens niet het Iers kampioenschap bridge gewonnen. Jan is gestopt met roken en kan het volhouden. Zo is mijn familie ook op de hoogte van deze dingen.
Ik kan me soms ergeren aan de manier van praten op radio en tv. Niet dat ik een taalpurist ben, maar waarom moet momenteel alles anders uitgesproken worden dan de manier waarop we het destijds hebben geleerd op school. Waarom spreken ze nu ineens van hEndicEp, van dEns, van Ekt, van trEm, enz.... Dit is waarschijnlijk onder invloed van onze noorderburen die graag een mondje Frans of Engels praten. Ik heb niets tegen de Nederlanders, maar waarom kunnen wij als Vlaming onze taal toch niet zuiver houden. Waarom is het nu ineens paraplu ipv regenscherm, zoals wij vroeger op school geleerd hebben. Waarom is "het trottoir" nu officiëel ipv "stoep"? Dan hebben een aantal mensen ook de onhebbelijke gewoonte om te spreken over een onTTekking en een hanTToek. Nooit geleerd hoe ze dat op een juiste manier moeten uitspreken. Dit zijn kleine dingen, maar ik vind dat onze nieuwslezers en presentatoren ten minste het voorbeeld moeten geven.
We zijn deze namiddag bij mijn jongste dochter geweest en ik heb even een babbel gehad met mijn schoonzoon over de moraal en de waarden in het leven momenteel. Het doet deugd om te horen dat hij hierin zijn princiepes heeft en er op een gezonde manier over denkt. Het stelt je als grootouder ook gerust dat de 3 kleinkinderen daar op een goeie manier zullen opgroeien en dat ze de nodige steun in de rug zullen krijgen om als een "degelijke" mens in het leven te staan. Ik verschiet er telkens van hoe begaan iemand kan zijn met de toekomst van zijn kleinkinderen, alhoewel je geen rechtstreekse verantwoordelijkheid hebt. Toch blijf je daar ook mee bezig, terwijl ikzelf 5 kinderen heb verdomme. Ook daar heb je dan toch nog de nodige kopzorgen mee alhoewel ze allang volwassen zijn. In bijlage nog eens een foto van Evora. Nochtans staat ze al een aantal maal op mijn blog, maar ja we waren daar nu vandaag.
wat ik geregeld doe is van ergens op een terras of zo mijn fototoestel op een tafel plaatsen en nietsvermoedende mensen op die manier fotograferen. Ik ga eens slaag krijgen zegt mijn echtgenote. Ik weet dat het een indringen is in een mens zijn leven en dat die persoon er misschien niet mee opgezet is, maar het blijven plezante opnames en niets schandaligs zoals vandaag weer eens in de pers verscheen. De Amerikanen hebben in Irak al de beest uit gehangen, de Belgen destijds in Afrika en nu worden er ook foto's getoond van Duitsers in Afganistan die echt mensonterend zijn. Hoe kan een mens zo laag vallen. Ik schrik me telkens een ongeluk bij al de gruwel die je op tv ziet of die je in het nieuws hoort. De kranten geven er dan ook nog de nodige verhelderende foto's bij. Hoe kunnen mensen dit aan mekaar doen? Martelen! Hoe kan een mens zo laag vallen? In Amerika werd er een wet voorgedragen door Busch om dit zelfs te legaliseren!!!!! Dan liever een foto van een onschuldige burger die blijkbaar geniet.
eerder vandaag schreef ik over een bezoek aan de abdij van park. Daar heb ik toch een mooie tekst gevonden op een grafsteen. Ik ben er stil bij geweest. Waarschijnlijk hebben de ouders een drama meegemaakt dat je nooit meer vergeet. Als ouder ben je regelmatig blootgesteld aan problemen die kinderen hebben en dan probeer je iets te verwoorden van de gevoelens die je daarbij hebt. Moeilijk. Een dergelijke emotie is bijna niet in woorden om te zetten.
In het kader van de tenstoonstelling rond "de mens" in Leuven dachten we vandaag naar de abdij van park te gaan. Toch wel niet gesloten op maandag zeker. We zijn beland op het kerkhof. Toevallig waren daar twee mensen bezig met het aanplakken van brieven op vervallen graven. Daar natuurlijk mee in de babbel geraakt en een aantal interessante dingen te weten gekomen. Het klinkt misschien makaber, maar op een kerkhof en zeker met wat uitleg van de gravendelver, kom je een aantal dingen aan de weet. Er waren een aantal mooie grafstenen bij. In Leuven en Kessel-lo mag momenteel alleen maar een steen van dezelfde afmeting en dezelfde grootte. "waar je ook mag zijn, ik blijf altijd aan je denken en je zal voor altijd een prachtig beeld blijven vormen in mijn herinneringen voor de rest van mijn leven."
Gisteren met het mooie weer nog maar eens naar de botanische tuinen in Leuven geweest. Het is eigenlijk te vroeg om de schitterende kleurenpracht te zien in de herfstbladeren. Het is omdat oktober nog te warm was , denk ik. Toch altijd mooi die tuin. De moeite om daar eens rond te kuieren.
Mijn oudste zus en haar echtgenoot zijn vandaag hier geweest. Ze moest er eens tussenuit. Ze had het nodig na 14 operaties in 20 jaar en de laatste tijd altijd maar binnen zitten. Ik weet dat ze een goed restaurant altijd kan appreciëren. Vermits de board room op zaterdag middag gesloten is zijn we naar de Voltaire geweest. Het was schitterend. Ik hou zo van een bediening die correct is maar niet te stijf. Iemand die een grapje kan maken, maar zich toch op de vlakte kan houden. Het eten was fabuleus en zeer mooi gepresenteerd. We hadden zo wel witte als rode wijn uit Portugal. Adembenemend lekker. Genoten, ook van het gezelschap. Ter verduidelijking, de bijgevoegde foto is niet van dit restaurant, maar van onze reis op Kreta.
We zijn terug thuis en natuurlijk wil ik iedereen weer eens op mijn blogje zien. Bij aankomst zag ik dat mijn internet niet werkte. Het was echter te laat (2 uur 's nachts) om nog naar mijn provider te bellen. De dag nadien absoluut niet te bereiken. Overbelaste lijnen. Enfin een hele historie om dan vandaag eindelijk terug op het net te kunnen. Ik zal mijn scha inhalen. het was een wirwar van ondenkbare dingen en feiten hoe ze bij mijn provider werken. Ongelooflijk.
pech gehad met de vakantie op Kreta. Miezerig weer met veel wolken en af en toe een bui. Ik denk dat we twee maal één uur op ons terras hebben kunnen zitten in de zon. Als ik dan de beelden zie van de dag nadat we vertrokken zijn, hebben we nog veel geluk gehad. Overstromingen tot en met. Enfin, we zijn terug thuis. Volgende maand zijn we weer eens weg. Dan gaan we naar Lanzarote. Microklimaat en hoop op een beetje stabiel weer in die periode.
De verkiezingen zijn weer eens voorbij en , zo blijkt uit de interviews, iedereen heeft gewonnen. Toch eigenaardig dat er nooit verliezers zijn. Het heeft ons weer een hoop geld gekost. Er zijn verdorie idioten geweest die zaterdag namiddag nog reclame zijn komen in de brievenbus droppen.
we gaan weer eens een weekje op reis. Terug naar Kreta. Als we er nu voor de derde keer geweest zijn, denk ik dat we alles wel gezien hebben. Het zal dus voor de laatste keer dit eiland zijn.
2 of 3 x zou ik moeten kijken voor ik iets doe op die pc. Het gaat allemaal niet rap genoeg! Ik wou heel mijn fotobestand overschrijven op mijn externe harde schijf en dacht dat dit ok was. Dus sleepte ik al mijn fotogegevens naar de vuilbak. Geluk dat ik die nog niet leeggemaakt had, want op die externe stond dus niets op. Meer dan 5000 foto's!!!
Weer enkele dagen geleden dat ik iets van mij liet horen. Druk geweest. Gisteren mijn oudste zus nog eens gaan bezoeken. Een hoop groenten meegenomen en bij haar dan al maar een deel gekuist gesneden en ingevroren. Ik weet dat ze dat zo graag heeft, van die verse groenten uit de tuin. Onbespoten en puur natuur dus. Volgende dinsdag moet ze voor de 14e keer in twintig jaar onder het mes. Toch blijft ze er altijd de goeie luim in houden. Het was weer laat voor we het wisten. Enfin, van Hasselt naar Leuven is nu zo ver weeral niet.
Wat overkomt me nu? Normaal kan ik niet of weinig slapen omwille van mijn RLS. Vandaag val ik in slaap waar dan ook en op elk moment. Ik ben zelfs niet naar mijn tuintje geweest. Ik heb geslapen tot 15,30 uur. Nadien effe een boodchap gedaan en weer geslapen. Dan een witloofsoepje gemaakt en terug in slaap. Wat overkomt me nu? Totale uitputting?
Ik zit hier aan mijn Mac met de strooien hoed voor mij, die ik heb gekregen op mijn verjaardag en een pak rommel rondom mij, waar ik ooit eens zou moeten aan beginnen opruimen. Winterwerk? Dat zeg ik alle jaren, maar ondertussen hoopt die berg zich op. Ik zou ook moeten beginnen aan alle films die ik nog heb om die eens te fatsoeneren en dan te branden. Jaaaaren werk. Enfin misschien weeral voor de winter als het lukt. We zien wel.
Bijna 4 uur 's nachts en nog niet geslapen. Weeral die rotte RLS die me parten speelt. Nochtans zeer goed mijn pillen in genomen. Geen baat bij dit maal.Kent er iemand van jullie RLS en heeft hij of zij daar een remedie voor? Buiten mijn familie broer , zussen en kinderen, die het allemaal hebben, heb ik tot nu toe nog niet veel mensen ontmoet die restless legs syndrom kennen. Ik was onlangs bij een hartspecialist op consult en die viel uit de lucht. Hij ging het opzoeken op internet. Hij kende het niet.
mag ik even een meer sombere gedachte laten boven komen? Ik lees dikwijls de dagdagelijkse dingen en het gebeuren van een medeblogster, die me ook regelmatig bezoekt. Ze heeft 6 kinderen en een zorgenkind. Zo schrijft ze het. Ik kan hier nu niet in detail over schrijven, omdat dit voor haar iets privé is. Ikzelf heb 5 kinderen en zoals ik aan mijn huidige vrouw vroeger vertelde zijn het stuk voor stuk fantastische mensen. Graag zou ik ze alle vijf en natuurlijk ook de kleinkinderen alle dagen zien en bij me hebben. Helaas dergelijke dingen zijn niet mogelijk. Ik voel me zo goed als ik bij hen of zelfs bij één van hen . Het is een soort geborgenheid. Is dat niet hetgeen ik ze vroeger zelf heb willen laten voelen? Bij allemaal heb ik dat veilige gevoel. Het is een vreemde gewaarwording. Normaal moet je als ouder dat gevoel van veiligheid geven aan je kinderen zodanog dat ze zich daar kunnen in koesteren. Het overkwam me vandaag weer, een soort heimwee naar die grote kroost waar ik me zo goed bij voel.
Vandaag weer naar Leuven geweest voor het kunstproject "mens" Met als ondertitel: "verhaal van een wonde".
Zeer toevallig lopen we op een kunstgalerij waar we nog nooit geweest waren. Natuurlijk binnengetrokken en met één van beide kunstenaars gepraat. Hij schildert en zijn vrouw maakt beelden. Hij, Antoon, maakt zeer veel dingen met een trompe d'oeil. Een perspectief wat hij meestal op witte achtergrond maakt. Soms gebruikt hij ook eens zwart, zoals bij zijn kaarsje. (wat me deed denken aan een Timmermans tekeningetje. Mooie dingen. We gaan zeker nog eens terug om te kijken te babbelen of te kopen.
