Ik ben Staf De Raeymaeker
Ik ben een man en woon in Heverlee () en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 30/07/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: groententuin, koken, digitale foto en film en reizen..
dagelijkse roddels van alles van de laatste dagen.
interessant boek lezen? Ga eens kijken op
http://www.wwaow.com/wwaow/site/bookdetail/?bookid=2935
10-08-2015
onrustwekkend
Dit is echt onrustwekkend en heb ik nog nooit in mijn leven mee gemaakt. Ik weet soms niet meer waarom ik ergens sta en wat ik van plan was te doen. Is het een plotse last die van mijn schouders valt? In ieder geval dit mag niet blijven duren. Dondedag komt de dokter voor mijn vrouw en als dat dan nog zo is spreek ik hem hierover aan. Van als ik hier in die home ben, heb ik plots een stuk vrije tijd voor mezelf. Heeft het daar mee te maken? Ik ben precies maar half meer aanwezig. Dit moet veranderen. Hier moet iets aan gebeuren.
Aiai, madame "knep" heeft nachtdienst, dan moet ik zeker naar geen "faveurreke" gaan vragen. Och, ze is niet onvriendelijk, maar alles moet binnen de regels en een babbel of een lach kunnen er ook niet af. Al de anderen zijn schitterende mensen, die tijd maken en eens iets speciaals doen. Ik mag haar niets verwijten, want ze doet alles volgens de regeltjes. Een van de mensen hier is de eerste nacht bij mijn vrouw een half uur gaan praten, om haar gerust te stellen. Iemand die voelde dat dat nodig was. Misschien valt "knep" straks wel mee, wie weet.
Was ik hier niet om te rusten? Ik ben nog nooit zo moe geweest. 3 keer uit bed gebeld. Ik zat echt in een zeer diepe slaap toen mijn gsm afging deze morgen om half zeven. Ik was te moe om op te nemen, maar toen volgden nog drie signalen dat er een bericht was. Dat zal dan wel dringend zijn dacht ik, dus berichtje beluisterd. Moeder de vrouw om te zeggen dat ze haar aerosol wou. De verpleegster gaan roepen om een product in haar toestel te doen en de kalmte is terug. Ik ga me in de loop van de dag moeten neerleggen, want ik zak door mijn benen.
Ik heb de mensen hier zo bestoeft voor hun vriendelijkheid en bereidwilligheid om te helpen als dat kon, wel vandaag ben ik de eerste "knep" tegen gekomen. Was dat even verschieten. Gewoon iets gaan vragen en ik kreeg als antwoord: nu ga ik eten. Daarmee was de kous af. Misschien had ze wel degelijk al lang in het gareel gestaan, maar je kan dat ook op een andere manier zeggen. Als ze hier straks nog is ga ik een tweede poging doen.
Ondertussen tweede poging bij het brengen van mijn pil voor de nacht en er kon waarempel een glimlach af. Spijtig genoeg niet meer dan dat en een slaapwel. Morgen misschien beter.
Eigenaardig om te zien wat hier tijdens de maaltijden in de home allemaal gedaan wordt. Een dame heeft altijd haar potje pickles bij en bij alles wat ze eet gaan er een aantal lepels van dat spul. Een andere dame heeft haar eigen bestek bij. Nog iemand anders brengt een plastic potje mee om de overschot in te doen. Er is iemand die altijd twee belegde boterhammen mee neemt naar de kamer. Ook is er iemand die voortdurend de tafel afveegt. Deze middag deed een dame haar valse tanden uit om er iets tussen uit te halen. Ik observeer en noteer. De volgende dagen misschien andere vaststellingen.
Je weet al lang dat ik een slechte slaperben. Ik ben net een wandeling gaan maken hier in het gebouw. Ik ga hier zeker niet omkomen van honger of dorst. De kasten met brood en beleg zijn niet op slot en de koffiezet staat dag en nacht aan. Natuurlijk doe je zo iets niet, maar moest ik honger hebben, kan ik altijd eten vinden.Het is hier zeer stil 's nachts en er is ook geeen straatlawaai en buiten hier en daar wat gesnurk, hoor je hier niets.
Dit had ik nooit kunnen denken of voorspellen. Nog zo jong en al in een home. Mijn echtgenote werd onlangs in de kliniek opgenomen en bij haar ontslag hadden ze aangeraden van naar een home te gaan. Ik ben mee gekomen en ik moet eerlijk zijn, ik voel me hier niet ongelukkig. Er wordt enorm goed voor ons gezorgd. We gaan en staan nog altijd waar en wanneer we willen. Behalve na half tien 's avonds. Heb ik aan den lijve ondervonden. Ik was gisterenavond nog even weggeweest, maar ik kon niet meer binnen met mijn badge. Ik heb de nachtwacht moeten oproepen om mij binnen te laten. Eens je dat weet is dat ook geen probleem meer en dan verwittig je op voorhand of je komt op tijd terug.Vriendelijke en behulpzame mensen. Wat men dan ook altijd vraagt is of het eten meevalt. Geen klagen over. Verzorgde grootkeuken. Met azijn vang je geen vliegen en ik ben een aantal dozen bonbons en pralines gaan kopen voor het personeel hier. Ze waren al vriendelijk, maar dit zal zeker geen kwaad kunnen. Hopelijk kan ik hier blijven tot mijn laatste snik.
Ik beweer absoluut niet dat ik de ideale man ben en dat ik nooit fouten maak, maar ik kreeg de laatste uren zo veel negatiefs over me heen dat de moed mij in de schoenen zakt. Nu mijn vrouw opgenomen werd in een home, kan ik die kritiek missen als de pest. Ik geef één voorbeeld en dan stop ik met mezelf "op te hemelen", zoals iemand schreef. Gewoon omdat ze me zeer moeilijk kan missen en ik de tranen bij een vertrek niet aan kan, liet ik me ook opnemen in dezelfde home. Is dat eigenbelang? Ik zou eerder zeggen wegcijferen om haar te plezieren. Toch die kritiek. Ik deed dat omdat het gemakkelijker is voor mij. Ik ben het beu. Ik zit misschien in een dip, maar met dit er boven op???
Ik vrees dat het een slapeloze nacht gaat worden Morgen een drastische ommekeer in mijn leven. Weg uit het appartement en naar een home. Even wennen, maar ik zal me daar als jongste wel nuttig maken. Mijn vrouw is daar al en dan kan ze terug dagelijks op mij rekenen. Ik ga onmiddellijk naar de verantwoordelijke daar om te vragen wat ik daar eventueel zou kunnen doen in de dagelijkse bezigheden. Er zullen wel dingen genoeg zijn waar ze een helpende hand bij nodig hebben. Ik wil daar niet als een plantje zitten. Ik heb nog ENORM veel jaren om iets te betekenen in deze maatschappij. Zo ver ik weet kunnen ze in die sector altijd wel iemand gebruiken. Positief bekijken. Morgen sta ik daar om 11 uur met mijn valiesje. Ook in het achterhoofd dat het geen gevangenis is. Ik ga en sta nog altijd waar en wanneer ik wil. Tegen alle goeie raad van mensen die het goed menen, toch terug naar mijn vrouw. Ik zal er mijn draai wel vinden.
Ik weet dat het niet helpt en dat 's nachts de problemen altijd groter zijn dan overdag, maar ik kan het niet laten Ik ben nu al aan het denken aan problemen die zich misschien nooit zullen stellen. Mijn slaap voor deze nacht gaat er weer aan.
Ik ben fout bezig. Ik slaap niet meer en ik eet niet meer. Ik krijg geen hap binnen. Deze morgen met moeite een tas koffie kunnen drinken. En nu weer op bezoek bij Amandine. Moest er nog bezoek komen ga ik onmiddellijk naar huis om wat proberen te rusten. Ik zak door mijn benen. Als ik straks thuis kom ga ik onmiddellijk slapen en ik hoop morgenvroeg pas terug wakker te worden.
Bijna zoals de mop over dat kleine soepkastrolleke. Ik denk door iedereen gekend. Deze middag was er een dame aan tafel die een kruisje rond haar nek kuste, voor ze begon te eten. Ik als curieuzeneuzepot wilde weten waarom ze dat deed natuurlijk. Het antwoord was hetzelfde als in het mopje. Mijn ma deed dat. Voila, simpel antwoord. Als zij zich daar goed bij voelt. Eigenlijk dom van mij om dat te vragen. Laat die mensen toch. Nadien had ik echt spijt dat ik dat gedaan had. Laat de mensen toch gerust en in hun eigenwaarde. Ik kon mezelf wel... Te laat en te impulsief.
Ik wou de kamer van mijn vrouw in de home wat opfleuren met wat bloemen en plantjes. Wij dus samen op stap naar de dichtsbijzijnde bloemenzaak. Foute keuze? Misschien zijn die plantjes van een betere kwaliteit dan in een warenhuis, maar de prijs.... Lang geen planten meer gekocht, dus ik ken de prijs daar niet meer van. Het was toch even verschieten. Goed het zijn mooie dingen die nu op haar vensterbank staan en als die nu degelijk verzorgd worden, gaan die zeer lang mee. Een bos bloemen is ook duur en na een week kan je die weggooien. Ik ben misschien te snel met mijn oordeel en zijn die dingen in een warenhuis even duur. Onzin die ik aan het schrijven ben. Er staan mooie planten en daarmee basta. het was voor haar een gezellige uitstap en er staat nu wat groen op haar kamer en dat is voldoende.
Water. H2O. Dat is een produkt dat ik al jaren niet meer gedronken heb. Je kent de uitdrukkingen die ze dan altijd gebruiken op café: "Water? Dat drinken de koeien". Of, "daar was ik me mee". Wel, mijn dochter had nog eten over en vroeg of ik niet langs kwam. Ze woont, om het zo maar te zeggen, op een steenworp, een boogscheut... In Leuven zeggen ze het dan iets plastischer. "Je kan bijna tot daar pissen". Wel, mijn kleindochter schonk me gekoeld water in voor bij mijn eten. Misschien een herontdekking. Was dat lekker zeg! Misschien is lekker fout gekozen en past verfrissend beter, maar ik heb er echt van genoten. Volgens waterdrinkers is er dan zelfs nog zo veel verschil in smaak. Ik kan het moeilijk geloven, want water is toch maar water. Dat is nu iets wat ik nooit in huis heb, behalve van de kraan, maar morgen trek ik naar de winkel en ga eens een paar flessen halen om te testen. Wie weet behoor ik binnenkort tot de groep waterdrinkers. Gezond is het in ieder geval. Een nieuwe morgen, een nieuw begin? Ik weet dat ik vroeger altijd een fles naast mijn bed had staan, maar dat zal zo ongeveer de periode geweest zijn dat ik laatst water dronk, behalve dan voor een pilletje in te slikken. Binnen een paar dagen laat ik mijn bevindingen kennen.
Ik moet stoppen met piekeren en tobben want mijn nachtrust gaat er aan. Al zo dikwijls heb ik ondervonden dat als je 's morgens opstaat toch heel anders over bepaalde zaken denkt en dan heeft dat wakker liggen eigenlijk geen zin gehad. Ik probeer altijd, maar ik kan het niet laten. Ik zeg altijd dat ik bepaalde knoppen moet omdraaien, maar ik doe het niet. Ondertussen is dat al een ganse batterij van knoppen en knopjes geworden. Misschien nu wat slaap?
Waarschijnlijk heb ik vandaag een aantal mensen tegen mij in het harnas gejaagd. Sorry daarvoor dan. Als excuus kan ik alleen aanvoeren dat ik de laatste dagen emotioneel zo veel te verwerken kreeg, dat ik misschien dingen zegde of deed die niet van mijn gewoonte zijn. Och ja, diegenen die mij kennen en die het goed met mij voor hebben, zullen het begrijpen en me vergeven. Ik zie en ik hoor het wel.
Nu moet ik eerst voor mezelf gaan zorgen. Al de energie die ik had is naar mijn vrouw gegaan, maar nu ze in een home is, kan ik eindelijk aan mezelf beginnen werken. Nu moet ik rusten en vooral zorgen dat ik op regelmatige tijdstippen eet, want ik blijf maar vermageren. In Leuven zeggen ze dat als die op zijn kant binnen komt, zie je hem zelfs niet. Het goed voornemen is er en nu nog uitvoeren. Eten moet ik, veel eten, want dat verwaarloosde ik de laatste tijd. Binnen een paar weken moet ik er terug staan.
Misschien moet ik binnenkort ook mijn valies pakken om bij mijn vrouw te kunnen zijn. Toch ga ik nog even afwachten en zien wat de dokter zegt. Dochter lief denkt en doet momenteel alles in mijn plaats. Wat een karakter! Ze staat hier bijna dagelijks om mij in 't oog te houden. Wat zij beslist zal gebeuren. Knap wat ze voor mij doet.
Wie begint er nu om 11 uur 's avons een was in te steken en te kuisen. Wel ik dus weeral. Ik loop hier rond als een kip zonder kop. Te veel zorgen momenteel. Eerst en vooral mijn vrouw die opgenomen werd. Het triestig gezichtje als ik vertrek en dan de vraag: "moet ik hier nu voor altijd blijven. Mag ik niet meer mee naar huis?" Ik antwoord altijd dat ik ze zo veel mag komen halen als ik wil, maar ze raden me daar af om ze een keer mee naar hier te nemen, omdat ze dan misschien denkt dat ze mag blijven. Ik heb er echt mee te doen. Het is pijnlijk. Ik slaap er niet van. De dokter raadde mij aan om slaappilen te nemen, want anders ga ik er ook onderdoor. Mij geen probleem, dan kan ik misschien een kamertje naast haar krijgen. Trouwens ik ben al zo ver gegaan dat ik de eerste kamer die vrij komt besproken heb. Eerst laten bezinken zegt mijn omgeving en dan beslissen. Ik kan niet tegen alleen zijn. Ik ben nog van gans mijn leven niet alleen geweest. Iedereen zegt dat het wel zal wegebben.
Mijn dochter staat hier om de haverklap om mij in het oog te houden. Ze brengt eten mee en blijft er bij staan om te zien of ik het allemaal wel verorber. Met de problemen met mijn echtgenote ben ik mezelf wat aan het verwaarlozen. Geen ontkomen aan met dochterlief. Ze blijft er bij staan om te zien of ik wel eet. Schitterende dame. Super women.
