Ik ben Staf De Raeymaeker
Ik ben een man en woon in Heverlee () en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 30/07/1946 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: groententuin, koken, digitale foto en film en reizen..
dagelijkse roddels van alles van de laatste dagen.
interessant boek lezen? Ga eens kijken op
http://www.wwaow.com/wwaow/site/bookdetail/?bookid=2935
28-10-2015
slecht
Ik ging net op zoek naar het requiem van mozart op internet. zo een slechte uitvoering hoorde ik nog nooit. Uitvoerders Mar Ofram. Moest je het ooit vinden?
Ik ga niet klagen of zagen, maar plezant is anders. Een home is en blijft een home. Goed, ik ben Amandine gevolgd. Ik schreef nog maar pas dat het allemaal meevalt, maar eigenlijk is thuis wonen toch nog altijd anders. Slecht is het hier absoluut niet. Het verschil met thuis is dat je je aan een aantal regeltjes moet houden. Voordeel is de drie geregelde maaltijden per dag en de sociale controle. Volgens mij voelt Amandine zich goed hier, want ze grapt met iedereen. Eén dame is er die tegenvalt. Het is iemand die zelfs met haar eigen niet content is, denk ik. Ze gromt en grolt op alles en iedereen. Natuurlijk zit ze altijd alleen in de cafetaria. Ze zit daar van 's morgens 11 uur tot aan het avondeten. Ze verblijft hier op de benedenverdieping en toch vertelde ze ons bij de eerste ontmoeting dat ze hier twee huizen verder woont. Waarom? Van de verplegenden en verzorgenden kan ik niet klagen. Eéntje is er tussen die wat uit de band springt. Een korte dikke dame (in Leuven zeggen ze kop en gat opeen gewrongen) die het woord "moet" nog al eens gebruikt. De anderen doen dat niet. Die vragen of zeggen; zouden we nu niet..." Zoals ik eerder al schreef, bijna zoals in de kleuterschool: Zouden we nu onze bokes niet opeten? Je hebt al je patatjes nog niet op. Net een bijna gesprek met onze zogezegde professsor gehad. Toen ik hem vroeg of hij ook zo een slechte slaper was, kwam er een antwoord: soms wel en soms niet. Gesprek afgelopen. Toch krijg ik er ooit meer uit, ik blijf proberen.
Zoals ik eerder schreef doet mijn pc de laatste tijd de meest vreemde dingen. Ik krijg hier reclame voor een programma om mijn pc op te schonen, maar ik ga er toch niet op in gaan. In dergelijke dingen vraag ik altijd eerst de raad van mijn zoon. Je weet niet wat je binnen haalt. Het is nu niet zo schandalig duur wat ze aanbieden (37,50€) maar zal het iets helpen? Daarenboven werk ik met een Mac en is dat programma daar voor geschikt? Vandaag werd hier in de home over niets anders gepraat dan over het sterfgeval van gisterenavond. Ik ben hier de jongste bewoner en de oudste is 104. Wil niet zeggen, was de opbeurende kritiek deze namiddag, dat ik die dame ga overleven. Het kan natuurlijk, maar een opkikker is het niet. De dame naast mij aan tafel is in de negentig (93?) en een zeer slechte eter. Ze eet echt zeer weinig, maar ze vertelde het al twintig keer of meer misschien, al haar zussen en broers leven al lang niet meer en zij is nog zo gezond als een visje in het water. Ze kreeg vroeger thuis altijd ruzie omdat ze zo een slechte eter was, maar zegt ze bijna dagelijks : ik leef nog en de anderen (ze waren met 6 of 7) zijn er al lang niet meer. Ze weet zelf niet meer hoeveel kinderen er waren. Als ik dan vraag om de namen eens te noemen, moet ze het opgeven na twee of drie. Nochtans kan je er een deftige babbel mee doen. Ze is altijd mooi aangekleed en zelfs goed opgemaakt en toch heeft ze geen rotte frank. Het is die dame waarvan de kinderen het verblijf betalen, maar die haar verder niets geven. Ze komt af en toe naar de cafetaria, maar ze kan niets te drinken bestellen, omdat ze geen rooie duit heeft. Eén keer heb ik ze mee aan onze tafel gevraagd en haar iets te drinken aangeboden, maar iedereen zegt me dat ik daar geen gewoonte mag van maken. Ik zou dat dan weer doen, maar ze zullen wel gelijk hebben.
Ik ben nooit ziek, maar nu ben ik zo ellendig dat ik zelfs niet meer weet of ik dit al schreef. (Ondertussen blijft dat stomme ding hier maar vreemd doen) Moest het straks niet beter zijn, zal ik toch maar de dokter bellen zeker. Aan een griep is niets te doen, maar je rekent er op dat een pilletje kan helpen. Ik zie wel weer. Ik denk niet dat ik koorts heb, maar ik ben absoluut niet fris. Hoofdpijn, sinus volledig dicht en een loopneus. Plezant is anders. Zoals ik schreef, het kan 50 jaar geleden zijn dat ik zo verkouden ben geweest. Ik ben begonnen met mijn ajuinkuur. Zuiver ajuinsap opsnuiven helpt me. Het is soms pijnlijk, maar als ik me straks beter voel is dat beetje pijn in vergelijking niets. Potverdomme ondertussen blijft die pc hier raar doen. Ik zet hem straks af en hoop dat morgen alles weer normaal werkt.
Ik word er moedeloos van. Die pc wil absoluut niet meer doen wat ik vraag. Stom ding. Het zal wel aan mij liggen, maar ik ben een leek en weet niet wat er fout loopt. Voila, weer een bericht: "safari webmail is onverwacht gestopt... Nu weer een mededeling: "opgelet, 232 problemen gevonden..." Ik weet het allemaal niet meer. Vandaag voel ik me een beetje alleen gelaten. Ik zal dit wel overwinnen, maar ik hoop dat het geen begin van een depressie is. Alhoewel, ik ben sterk genoeg en dat zal me wel niet overkomen. Waarschijnlijk de laatste tijd te veel over me heen gehad. Tegenslag en tegenkanting. Ik kom het allemaal wel te boven en als morgen die rotverkoudhid genezen is, zal ik me wel terug beter in mijn vel voelen. Ik laat het wel horen.
De problemen met dat stom ding hier blijven duren. Nu kan het zijn dat je straks drie flarden van een tekst terug kan vinden, omdat telkens mijn scherm weg viel. Ik zal mijn pc straks afzetten en binnen een paar uur terug opstarten. Ik zie dat we ondertussen al kwart na vier zijn en dus hoog tijd om nog een slaappoging te ondernemen. Hier een paar kamers verder is een dame die de ganse nacht om hulp roept. Blijkbaar goed gekend bij de verpleging hier, want er is eigenlijk niets aan de hand, buiten het gebrek aan aandacht. Ik heb hier het laatste nog niet gezien en meegemaakt. Och dan weet ik weeral wat schrijven. In sommige gevallen is het toch triestig om op zo een manier oud te worden. Zoals de dame hier een paar kamers verder. Altijd dure kleren aan en mooi opgemaakt, maar haar kinderen geven haar geen rotte cent. Ze betalen met haar geld het verblijf, maar verder heeft die dame niks. Ze gaat dagelijks naar de cafetaria, maar kan niets drinken, omdat ze geen enkele cent heeft. Ik heb ze eens mee gevraagd aan tafel, maar iedereen zegt me dat ik dat niet mag doen. Ik zou me daar laten in mee slepen en ze alle dagen uitnodigen. Blijkbaar doe ik dat beter niet. Ik ga de zoveelste poging doen om nog een paar uur te slapen.
De gekke kuren van mijn pc blijven duren. Dus nu nog een poging om een bericht in te tikken.
Ik observeer mensen. Let wel niet bespioneren. Maar hier in deze beperkte gemeenschap, met weinig bezigheid, is dat vrij gemakkelijk. Straks bij het eten zegde ik tegen Amandine wat die of die persoon zou doen en alles klopte. Ik kon op voorhand zeggen wat gene of deze zou doen met bv zijn mes of haar vork of waar ze haar boterham zou leggen en zelfs welke helft ze eerst zal opeten. Onze stuurse vent in het midden van de refter, alleen aan een tafel, valt natuurlijk nog meer op en die kan ik ten voeten uit zien. Daar kan ik dus ook de bewegingen van zijn benen voorspellen. Een lompe boer is het. Zoals ik vroeger al screef zou hij verlegen zijn, maar daarom moet je het woordje alstublieft nog niet vergeten. Hij steekt zijn arm in de lucht en zegt gewoon: "koffie". Hij zou bij mij koffie krijgen, maar op zijn schoot. Toch blijven ze er hier even vriendelijk tegen.Misschien kan ik er morgen nog iets over schrijven.
Toen wij deze namiddag terug op de kamer kwamen stond hier een lege doos van een TV. Een joekel van een doos. Geen tv gezien; Hoe komt dat ding hier terecht. Ik deed navraag bij de verzorgenden en ze hebben wel degelijk iemand met een grote doos zien lopen, maar wie het was en wat die kwam doen, weten ze ook niet. We leven per verdieping met onngeveer een dertigtal mensen, waaronder zeer veel ouderen en natuurlijk valt daar af en toe iemand tussen uit. Gravilde, over wie ik nog schreef, is vandaag overleden. Het is cru wat ik nu ga schrijven, maar wel realiteit. Die kamer zal binnen de paar dagen terug bezet zijn. Ik moet weer stoppen, want mijn pc doet weer gekke dingen
We wonen hier in een gemeenschap van 31 mensen op deze verdieping en natuurlijk valt daar eens iemand tussen uit. Vandaag overleed Gravilde waar ik enkele dagen geleden nog over schreef. Voor een verpleegster die hier pas werkt is het de eerste maal dat ze dat mee maakt en ze is er niet goed van. Begrijpelijk. Dit zal ze nooit vergeten. Ik had nog ander nieuws, maar dat past nu niet bij dit bericht en zal dus voor later zijn.
Iedereen die hier werkt is enorm vriendelijk en behulpzaam. Eéntje valt minder mee, al is ze correct en ze doet wat moet, maar de extra vriendelijke woorden blijven uit. Eigenaardig dat iedereen in een home dat betuttelende heeft en voor alles en nog wat verkleinwoorden gebruikt. Zal ik je badje laten lopen? Ik zal je kleedjes mee nemen voor de was. Heb je al boterhammekes gegeten?
Die computer blijft kuren hebben. Terwijl ik dit intik blijft die bladzijde alsmaar naar beneden schieten. Tot nu toe geen probleem, want alles komt mooi op de plaats die ik wil hebben, maar het is vervelend. Waarom nu plots dat fenomeen? Ondertussen al zes keer mijn tekst weg en weer terug.Aan de rechterkant zie ik steeds reclame. zou die nu zo agressief kunnen zijn dat die voor deze problemen zorgt. Het is echt vervelend. Dit is niet meer prettig om werken. Nog even die pesterij en dan zet ik dat ding hier weer eens uit en probeer ik straks opnieuw
Die computer blijft kuren hebben. Terwijl ik dit intik blijft die bladzijde alsmaar naar beneden schieten. Tot nu toe geen probleem, want alles komt mooi op de plaats die ik wil hebben, maar het is vervelend. Waarom nu plots dat fenomeen? Ondertussen al zes keer mijn tekst weg en weer terug.Aan de rechterkant zie ik steeds reclame. zou die nu zo agressief kunnen zijn dat die voor deze problemen zorgt. Het is echt vervelend. Dit is niet meer prettig om werken. Nog even die pesterij en dan zet ik dat ding hier weer eens uit en probeer ik straks opnieuw
die computer blijft dus gekke dingen doen. Spijtig genoeg is zoonlief niet in België en zal het behelpen zijn. Terwijl ik dit bericht intik, springt die bladzijde alsmaar op en neer. Ik kan rustig doorschrijven, want mijn tekst komt op een bepaald ogenbli toch tevoorschijn. Dit is niet te doen. Ik ga eens proberen met dat ding af te zetten en te herstarten. Dan lees je het nieuws van de dag maar morgen.
De bewoners hie zullen een voor een aan bod komen. (tenminste als mijn computer die gekke kuren niet blijft uithalen) Mijn tekst verdwijnt om de paar seconden om dan plots weer te voorschijn te komen. Ik heb dat ding al afgezet en herstart, maar niks helpt. Ik wou het hebben over Mathilleke. Iedereen zegt "ke", maar het is een vrouw van minstens 120 kg en dan zit ik er nog dik onder denk ik. Ze heeft pilaren van benen en haar borsten hangen op haar buik. Toch een zeer aimabel mens. Ze is streng, maar rechtvaardig in al wat ze zegt. Een realistische kijk op de dingen en de mensen rondom haar. Wat ze over mij denkt of zegt weet ik niet, maar ze lacht altijd heel vriendelijk en telkens ik passeer wuift ze naar mij, ik veronderstel dus dat ze geen slecht over mij vertelt. Het is een volkse vrouw die altijd huismoeder is geweest. Vroeger was dat vrij normaal. Vader ging werken en moeder zorgde voor het huishouden en de kinderen. Vader kwam thuis en die moest zich om niks meer bekommeren. Voeten omhoog, krant in de hand en zijn eten op tafel. Ik heb mijn vader nooit gekend omdat ik maar twee jaar was toen hij overleed, maar daar hoor ik van vertellen dat het een moderne man was avant la lettre. Hij hielp wel in het huishouden, stopte mee de kinderen in bed en in bad. Hij vertelde nog een verhaaltje voor het slapen gaan enz...Het moet een doorbrave man geweest zijn. Spijtig.
Mijn computer doet eigenaardige dingen, zoals ik al schreef. Terwijl ik dit aan het intikken ben springt die bladzijde gewoon op en neer. Nu weet ik ondertussen uit ondervinding, dat ik gewoon moet blijven schrijven en dat komt allemaal weer terug. Het is gewoon vervelend. Ondertussen minimum 10 maal mijn tekst weg en terwijl ik verder tik, komt die terug. Straks eens volledig afsluiten en herbeginnen. Misschien komt het allemaal wel in orde.
We zijn heel even iets gaan drinken bij "de Seppe" hier in de buurt. We hebben een heel levensverhaal gehoord van een dame die een en ander meemaakte, maar ondertussen al veel jaren gelukkig getrouwd is. Drie huwelijken, in Spanje gewoond, met haar twee kinderen 's nachts op de stoep geslapen.... Haar huidige man heeft haar letterlijk uit de goot gehaald. Ondertussen zijn ze al zeer veel jaren samen. Hij wuift al de lof weg, maar zij blijft hem "bestoefen". Mooi. We zullen die nog wel zien, want het zijn dagelijkse bezoekers van dat café. Zij is totaal berooid, met twee kinderen, bij hem ingetrokken en hij heeft zelfs één van de twee geadopteerd. Een brave sympathieke man waar ik nog eens een babbel mee wil. Dat zal zeker nog gebeuren.
Ik weet niet of ik over haar al schreef. Hier loopt een dame rond met een rollator die altijd en overal vraagt; " mag ik eens wat vragen?" Meestal is de vraag : "hoe laat is het nu?" Ook dikwijls is het; "welke dag zijn we nu?" In de gang hangt een joekel van een klok en een kalender zo groot dat zelfs een blinde hem kan lezen. Elza, zo heet die dame, doet ook altijd het tegenovergestelde van wat ze vragen. Als ze zeggen; Elza ga nu maar aan tafel, dan trekt ze naar haar kamer en zeggen ze ga nu maar naar uw kamer want de refter moet gekuist worden, dan gaat ze in de refter zitten. Doet ze het met opzet ik weet het niet. Ze heeft altijd een lach op haar mond, maar wat die verbergt, weet je niet. Slapen doet ze ook niet veel, want bijna altijd kom ik ze tegen als ik 's nachts rond wandel. Ze gaat bij het eten ook altijd aan een verkeerde tafel zitten. Ik denk heimelijk dat ze het allemaal met opzet doet.
Mijn computer doet de meest gekke dingen. Voila, terwijl ik dit aan het intikken ben, springt dat blad volledig (ondertussen een tweede keer) naar onder. En een derde keer. en een vierde, vijfde en zesde keer. Vervelend. Ook de zevende en achtste keer zijn al gevolgd. Nog voor ik verder kan tikken zijn er ook al een negende tot de twaalfde keer geweest. Ondertussen ook nummer dertien en veertien. Vijftien passeerde ook al. Nog één keer en ik geef het op. Dan zal het nieuws voor morgen zijn. En daar gingen we weer. Dus morgen het nieuws van vandaag.
Zo lamlendig ziek heb ik me in geen jaren gevoeld. Morgen ben ik er terug boven op, zeker weten. Langer dan 24 uur ben ik nooit ziek. Morgen sta ik terug rond te dansen. Een van de dames die hier werkt trouwde vandaag en ze wou hier aan de mensen haar trouwkleed laten zien. Ze ging om 11 uur langs komen en iedereen zat natuurlijk klaar. Uiteindelijk werd het twintig voor twaalf. Niemand die vertrokken is alvoor ze er was. Allemaal mooi blijven zitten en wachten. Ondertussen nam ik foto's van de groep, maar ik moet iets mispeuteren, want ik krijg ze niet op mijn pc. Straks nog een poging. Je zal het wel zien als het me lukt.
Zelfs simpele dingen, zoals foto's opladen lukken niet meer. Straks nog een poging. Ik had enkele foto's gemaakt van een meisje dat hier werkt en die haar trouwkleed kwam tonen. Het zal me wel lukken. Nog even geduld en je ziet ze in volle glorie. Net een korte babbel gehad met onze prof sociologie. Blijkt dus geen sociologie te zijn, maar geschiedenis die hij gegeven heeft aan de univ in Gent. Die man kan dus wel degelijk praten. Morgen zet ik onze babbel voort, al is hij niet erg spraakzaam. Ik kom er nog wel wat van te weten.
