Ik ben Staf De Raeymaeker
Ik ben een man en woon in Heverlee () en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 30/07/1946 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: groententuin, koken, digitale foto en film en reizen..
dagelijkse roddels van alles van de laatste dagen.
interessant boek lezen? Ga eens kijken op
http://www.wwaow.com/wwaow/site/bookdetail/?bookid=2935
27-12-2015
home
Het is onwezenlijk om te beseffen dat dit mijn laatste verblijfplaats is. Onwezenlijk om te denken dat ik 70 ga worden. Als kind was iemand van die leeftijd stokoud. Hier zit ik nu tussen allemaal oude mensen en ik voel me nog zo jong. Hier woont zelfs iemand van 104. Iedereen zegt me ook dat ik veel te goed ben voor een home. Ik ben mijjn hart en verstand gevolgd om kort bij mijn vrouw te zijn. Ik heb geen dikke nek, maar ik durf eerlijk zeggen dat ze zonder mij niet kan. Toen ik vorige dinsdag terug kwam van de kliniek kreeg ik van de verpleging te horen dat ze wel honderd keer naar mij gevraagd had. Ze heeft de ganse dag de gang op en af gelopen. Nu weet ik al dat ik binnen zes weken nog eens zal moeten gaan. Ik hoop dat ik dan geen 4 1/2 uur modt wachten, dan ben ik misschien rond de middag al terug thuis. Vik neemt een boek mee en ik denk dat ik dat ook ga doen de volgende maal.
Deze middag was hier een speciaal Kerstmenu met als dessert de traditionele boomstronk. Nooit komt hier bier of wijn op tafel, maar deze middag hebben ze zelfs overdreven. Er was rode en witte wijn, maar je kon ook kiezen voor bv een Stella, Hoegaarden, Duvel en nog twee of drie andere soorten. Een aantal van de bewoners was niet aanwezig vanwege familiefeesten. Aan het avondeten kon ik zien dat de dame naast mij de ganse namiddag geweend had. Ze ziet hier iedereen met bezoek of ze worden opgehaald, maar zij heeft geen familie, behalve een nicht. Verder niemand. Nu had ze verwacht dat die toch eens op bezoek zou komen, maar nee hoor. Triestig om op zo een typisch familiefeest alleen te zitten.
wat ik gisteren wou schrijven, maar wat niet lukte. Nu dus proberen. Ik ben een zeer ongedurig man, maar gisteren werd mijn geduld zwaar op de proef gesteld. Ik moest om half negen in de kliniek zijn en ik was er goed op tijd. De afspraak was om negen uur en je moet altijd een half uur op voorhand inschrijven. Om kwart over één werd ik naar de afdeling gebracht. Ok zo ver was ik dan al, maar daar was het weer wachten. Om een lang verhaal kort te maken, vanaf mijn vertrektijd tot ik weer thuis was, verstreken negen en een half uur. Nochtans de verplaatsingstijd is amper 2X15 minuten. Om half negen in de kliniek en om kwart over één binnen geroepen. Indien men mij nu moest komen zeggen dat om een of andere reden de wachttijden verlengd werden met zo veel uur, zou ik me daar mee kunnen verzoenen, maar nu laat men mij in het ongewisse en ik durf dus de wachtzaal niet verlaten, zelfs niet om te plassen, want je zal zien, netals je even weg bent, komen ze je roepen. Ik heb het overleefd.
weet je waarom ik zo weinig schrijf de laatste tijd? Die computer hier springt telkens op een franstalige reclameboodschap, net als je bericht bijna klaar is natuurlijk. Je probeert een tweede keer en weer hetzelfde fenomeen en dan geef je het op.ik probeer dit al te posten en morgen doe ik terug een poging.
Hier woont een dame wiens mondhoeken naar beneden hangen. die kijkt dus altijd zuur of triestig. Wil lukken dat tegenover haar een vrouw zit met een altijd lachend gezicht. Een klein lief, verlegen dametje van wie je denkt dat ze super gelukkig is, maar misschien schuilt achter dat gezicht iemand die miserie heeft tot en met. Er volgt binnenkort wel een gesprek met één van beiden of met de twee. verdorie, met één vinger een tekst intikken valt niet mee. de verpleegster hier geeft mij goeie moed. nadat de plaaster er af is, zou die vinger nog 6 weken moeten gespalkt worden. Geen auto rijden en hier dus vastgeketend aan de home. Ik maak me nog geen zorgen, want misschien is het niet zo.
Hoe het gebeurde weet ik niet of niet meer, maar ik heb een vinger gebroken. Zuster lief deed me deze namiddag naar de kliniek. Ik schreef al meer dan één keer dat ik niet tegen wachten kan. Als er nu één plaats is waar je engelengeduld moet hebben, dan is dat toch daar zeker. Enfin, het is voorbij. Een plaaster van mijn hand tot aan mijn elleboog, voor een gebroken vinger. Zo besef je maar hoe weinig je kan met maar één hand. Dinsdag mag die bot er al weer af. Auto rijden mag niet Volgens de wet. De afstanden in de volgende dagen zullen dus beperkt blijven.
Dit wordt weer een rampzalige dag. We zijn kwart over zes en ik heb nog geen oog geslapen. moest ik nu toch in slaap vallen, komen ze mij ten laatste half negen wekken. Dan moet ik ontbijten en nadien mag ik terug slapen als ik wil, maar klokslag kwart voor twaalf MOET ik terug aan tafel. Ik ben het allemaal beu. Ze menen het goed, maar voor mij hoeft het allemaal niet meer.
ik wou eens iets gek doen en in de stad waar wij wonen een kamer in een gerenomeerd hotel reserveren. Eerst dacht ik aan een heel speciale kamer, maar de zoektocht verloopt echt niet goed. Het zal allemaal aan mij liggen, maar het begint al bij het zoeken naar een hotel. Het scherm verdwijnt of bij aantikken van gewenste data is mijn invulformulier weer weg. Ik weet dat de fout bij mij zal liggen, maar ik ga eerder telefoneren, dan nog eens proberen via internet. Je gaat het niet geloven en nochtans is het zo. Tijdens het intikken van de bovenste 5 regels is mijn scherm ook 5 keer verdwenen. Terwijl ik de laatste regel intik, nog drie maal. Ondertussen nog minstens 10 keer. Ik denk dat hier iets scheelt met de internetverinding.
Iedereen denkt dat ons verblijf, omdat het van het OCMW is, ook goedkoop is. Vergeet het maar. Wij betalen hier per persoon, per maand 2.000 € voor ons verblijf. Alle extra's moeten nog eens bovenop betaald worden. Ik was net begonnen om te kijken naar een hotel in Leuven. Waarschijnlijk bestaat er zo wel iets degelijks aan dezelfde prijs en een hotel is nog altijd iets anders dan een home. Spijtig genoeg zijn alle service flats hier bezet. Ik ga eens informeren in groot Leuven. Wie weet.
Hier in de home is de huisarts welkom, maar je voelt dat ze liever hebben dat je hun aan huis verbonden dokter laat komen. De mensen zoals, pedicure, manicure, kapper, dokter, tandarts en apotheker die zich in een home kunnen aanbevelen bij de directie of de staf, die zijn verzekerd van een goed inkomen. Iemand van de bewoners is ziek of heeft iets te kort, wat doet die? Naar de verpleging of het secretariaat. Wat doen die? Bellen naar die persoon die , zoals ze in Leuven zeggen, zich met zijn gat binnengewrongen heeft. Ik heb er niets tegen. Het is menselijk en normaal. Je zit tenslotte in een omgeving die misschien kilometers van je vroegere woonplaats verwijderd is. Wil die dokter de verplaatsing maken, speciaal voor jou? Waarom zou je nog naar je vroegere apotheek of tandarts gaan die hier kilometers vandaan woont. De handelaars in de buurt zullen zeker niets gehad hebben tegen de bouw van een home. Meer dan honderd nieuwe potentiële klanten. Toevallig was hier vandaag een tandarts op bezoek en ook toevallig ben ik een plombage verloren eergisteren. Zaak geklonken voor die man en vermits ik mijn tanden twee maal per jaar laat nakijken is dat voor hem weer een verzekerd inkomen.
Elza is een van de bewoonsters van de home hier. Een klein dametje dat altijd lacht, alleen weet je niet of het uit vriendschap is of om je uit te lachen. Zij doet altijd het tegenovergestelde van wat haar gevraagd wordt. Als ze zeggen: "Elza ga naar links", dan gaat zij naar rechts. Altijd met de lach op haar gezicht. Doet ze het met opzet ik weet het niet. Als ze zeggen: "elza ga naar je kamer, dan loopt ze naar de refter. Een conterverdraaide zeggen ze in Leuven.
Hoe oud ik ook zal worden, dat stiekeme jongensachtige zal er nooit uit gaan. Je kan je niet voorstellen wat een plezier ik er aan heb om hier 's nachts stiekem een schel hesp uit de (f)rigo te halen. Ik zet de f tussen aanhalingstekens omdat die er op een of andere manier afgevallen is en nooit vervangen. Als het geen hesp is, dan is het wat anders, maar als ik hier ronddool ga ik altijd eens in de koelkast kijken of er niets te knabbelen is. Het is me niet te doen om wat ik er uit haal, maar het jonge speelse van iets stiekem te pikken. Eigenaardig toch. Ik doe er niemand iets te kort mee, want ik had het evengoed deze namiddag bij de reguliere maaltijd kunnen eten. Trouwens, wat aakt 1 schel hesp op een populatie van 31 mensen? Natuurlijk, moest iedereen dat doen? Tot nu toe nog niemand anders tegen gekomen rond een uur of twaalf 's nachts. Ik zal dus de enige dief zijn. Moest de directrice het te weten komen, moet ik weer op het matje komen. Streng, maar simpel. Ondertussen geniet ik van mijn hesp.
Hier is een raam in de gang dat niet meer sluit. Wat doe ik dus, ik steek daar een opgevouwen papier tussen. Terwijl ik daar mee bezig ben komt er een oudje van daar tegenover buiten en zegt dat ik dat niet mag doen. Toch doe ik mijn zin en sluit dat raam op die manier. Toen ik vijf minuten nadien ging zien was dat papier er tussenuit en stond dat raam weer open. Och zij haar zin. Ik doe geen moeite meer.
Ik ben een masochist. Ik heb een gezwelletje op een van mijn tanden en wat doe ik dan? Open steken met een naald en leeg duwen. Pijn of niet, het kan mij niet schelen. Vies verhaaltje zo laat op de avond. Eigenaardig, maar elke puist of elk zweertje probeer ik zelf open te maken, alvoor ik er iemand bij roep. Pijn kan mij in zo een geval niet deren, omdat ik (meestal) ervaar dat het achteraf beter is. Het is ook al anders geweest. Wat voor foute dingen schrijf ik nu. Vandaag een slome, suffe dag gehad. Vorige nacht was ik ziek en het is bijna de ganse dag blijven hangen. Ik hoop dat ik er morgen weer voor de 100 % sta. 99 zou ook al goed zijn. Deze namiddag werden er smoutebollen geserveerd. Slecht kan ik ze niet noemen, maar de beste smoutebollen ooit heb ik altijd gegeten bij de moeder van mijn schoonbroer. Toen we bij de Chiro waren bakte ze altijd een paar keer per jaar smoutebollen voor heel die bende. Ik herinner me dat er iemand bij was die er meer dan twintig kon eten. (moet je de naam weten Luc?) Amandine heeft er deze middag ook 8 gegeten. Zeer veel jaren geleden dat ik dat nog voorgeschoteld kreeg. Lekker, maar ik heb er al betere gegeten. (bij Luc zijn ma) Ik kan absoluut niet inschatten hoeveel dat menske er toen moest klaar maken voor een bende hongerige wolven.
Kijk, die pech heb ik dan altijd. Vorige nacht had ik goesting in een paar trekjes aan een sigaret. Naast mijn kamer is een trappengang en dus ging ik daar even naar toe. Toen ik daar buiten kwam passeerde er net een verpleegster. Vandaag werd ik al bij de directrice geroepen voor tekst en uitleg. Ik word hier zo wat beschouwd als een rebel. Iemand die zich niet strikt aan de regeltjes houdt. Zoals bv nu ook. Bijna iedereen ligt hier al in bed rond een uur of acht. Ik niet dus. Ik voel me hier absoluut niet op mijn plaats, maar ik ben naar hier gekomen voor het vrouwke. Zonder mij is ze verloren, al zegt de verpleging dat ze wel voor haar zouden zorgen. Als ze me 5 minuten niet ziet, loopt ze hier rond als een kip zonder kop. Nu ga ik proberen te slapen. Tot straks.
Gelukkig heeft Goedele zich opgeofferd om met mij naar de kliniek te rijden, anders was ik er weer eens niet naartoe gegaan. Goed nieuws. Van de keelkanker is niets meer te zien volgens de dokter. Blijkbaar goed genezen en volledig weg. Oef!
Het is hier altijd veel vroeger dan ik denk. Ik had mijn pilletje "requip" nog niet gehad en ik dacht dat we al midden in de nacht waren en bij nader inzien is het nog maar twintig voor elf. Ze waren wel degelijk mijn medicijn vergeten, maar dit is nog altijd een schappelijk uur om dat in te nemen. Dat ding begint te werken binnen een klein uur en dan heb ik nog slaap genoeg. Och ja en indien niet, dan is het ook maar zo. Als ik definitief mijn ogen sluit, slaap ik voor eeuwig en altijd.
Ik was net aan het denken om de auto van de hand te doen. Die kost ons een pak geld per jaar en we gebruiken hem amper. Natuurlijk is het nog altijd, mijn auto mijn vrijheid. Nog eens over slapen. (al zit slapen er momenteel niet in) Die beslissing zal niet binnen de 24 uur genomen zijn, maar ik ben er mee bezig. 2000 km per jaar omrekenen naar de prijs per kilometer en dan eens kijken wat ons openbaar vervoer en taxi kost of zou kosten. Natuurlijk heb je dan die vrijheid niet meer om te gaan en te staan waar en wanneer je wil. Toch verschoot ik er van om te zien dat we amper 2000 km per jaar doen met de auto. Dan is het effectief een duur speelgoed.
Al een aantal dagen loop ik hier moe en futloos rond. Heeft het te maken met het najaar? Toch geen depressie? Ik val in slaap waar ik sta. Echt geen zin om iets te ondernemen. Morgen beter zou ik zeggen.
Toen we deze middag beneden kwamen, was het even verschieten. Ze hebben de Kerstboom hier al geplaatst!!!! Nu ben ik benieuwd hoe lang die gaat blijven staan. Als het even lang is dan voor de Kerst, staat die 1/4 van het jaar alles samen.
Wat een slecht netwerk hier! Ik doe dus een tweede poging met een bericht over madame "snep". Hier werkt een dame die eigenlijk in deze sector niet thuis hoort. Agnes zegde dat destijds al, in een dergelijke richting moet je werken met je hart en niet omdat je werk hebt. Deze morgen om kwart over zeven kwam Amandine mij wakker maken omdat ze ademnood had. Dus ik trok naa de verpleegster om te vragen of ze de aerosol niet wilde geven. Antwoord: "wij beginnen pas om half acht". Ik ben iemand die snel in de pen kruipt, maar het probleem is hier dat je voor een groot gedeelte afhankelijk bent van die mensen en als je hen stokken in de wielen steekt, kunnen ze het jou ook moeilijk maken. Ik zal madame "snep" gerust laten en ik zal wel een andere oplossing vinden. (ondertussen al opgelost. Een eigen toestel)
Wat een slecht netwerk hier! Ik doe dus een tweede poging met een bericht over madame "snep". Hier werkt een dame die eigenlijk in deze sector niet thuis hoort. Agnes zegde dat destijds al, in een dergelijke richting moet je werken met je hart en niet omdat je werk hebt. Deze morgen om kwart over zeven kwam Amandine mij wakker maken omdat ze ademnood had. Dus ik trok naa de verpleegster om te vragen of ze de aerosol niet wilde geven. Antwoord: "wij beginnen pas om half acht". Ik ben iemand die snel in de pen kruipt, maar het probleem is hier dat je voor een groot gedeelte afhankelijk bent van die mensen en als je hen stokken in de wielen steekt, kunnen ze het jou ook moeilijk maken. Ik zal madame "snep" gerust laten en ik zal wel een andere oplossing vinden. (ondertussen al opgelost. Een eigen toestel)
