Ik ben Staf De Raeymaeker
Ik ben een man en woon in Heverlee () en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 30/07/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: groententuin, koken, digitale foto en film en reizen..
dagelijkse roddels van alles van de laatste dagen.
interessant boek lezen? Ga eens kijken op
http://www.wwaow.com/wwaow/site/bookdetail/?bookid=2935
28-06-2008
mijn oudste zus
Oudste zus weeral in de kliniek. Je blijft daar dus mee bezig. De zoveelste opname in een ziekenhuis. Nu wil het lukken, ondanks dat we een grote familie hebben, dat bijna niemand de vorige dagen vrij was om ze te bezoeken. Je maakt weken of maanden op voorhand plannen, zonder te weten dat ze een operatie moet ondergaan. Ik weet dat ze graag een babbel heeft. De vorige dagen zijn wij langs geweest en nu in het weekend zal er wel volk genoeg komen denk ik.Toch blijft ze altijd optimist en is ze altijd goedlachs.
ondertussen is mijn oudste zus al weer eens opgenomen in de kliniek. Ik kan de tel van het aantal operaties niet meer bijhouden en ik denk zij zelf ook niet, maar het is de negentiende in twintig jaar? Toch blijft ze altijd maar optimist. Ach ja zegt ze dan, dit moest nu weeral, dus waarom beginnen kankeren of vloeken. Het moet gebeuren, dus....Bewonderenswaardig, hoe ze dit allemaal op die manier blijft verdragen. Chapeau.
Weer een aantal dagen overgeslagen om een bericht bij te voegen. Foei. Te druk geweest de laatste dagen. Ik weet dat het geen groot excuus is, want een berichtje bijschrijven is een kleine moeite. Soms is zelfs dat me te veel. Ik ben net terug uit mijn tuintje, compleet uitgeput. Ik kan nochtans goed tegen de warmte, maar vandaag was er precies geen lucht. Je zal me niet horen klagen, want we hebben lang genoeg gewacht op de zon en een beetje een convenabele temperatuur. De planten hebben het nodig, maar wij ook. Voor mij mag dit nog een tijdje aanhouden. En dan begint iedereen weer te klagen dat het te warm en te droog is natuurlijk. Als je het nieuws een beetje volgt moet je eigenlijk vast stellen dat het in ons Vlaanderland nog niet zo slecht is op metereologisch gebied. Nog een fototje van zaterdag.
jaarlijks zijn er in Leuven festiviteiten rond de langste dag. We gaan altijd eens kijken naar de randanimatie. Altijd de moeite waard om eens te zien.
Vandaag heb ik een interview gehad met een medewerkster van wwaow, de mensen die mijn boek uitgegeven hebben. Ze vroegen zich onder andere af wat ik nu zo al deed om dit werkje te verkopen. Je kan hier in Vlaanderen niet veel aanvangen of je moet een BV zijn, of je kop moet regelmatig op TV te zien zijn. Als je een iets schrijft over hoe je zo spectaculair vermagerde of hoe je zo veel kilo's kon afvallen, kom je geheid op de radio of TV. Als je een kookboek schrijft en je hebt een bekende kop, kom je ook sowieso aan de beurt in een of ander praatprogramma. Spijtig genoeg komen mensen zo als jij en ik absoluut niet aan de beurt en maken we absoluut geen kans.
Verdomme toch. Ik zie graag vogels en ik hoor ze ook graag. Als ik in mijn tuintje bezig ben als ik alleen ben, kan ik daar enorm van genieten. Achter mij zitten dan eenden en ganzen en in de toppen van de bomen kan je dan eksters, kraaien en bosduiven zien. Spijtig genoeg verdrijven die alle kleine vogeltjes. Waarom schreef ik nu in het begin, verdomme toch? Ik dacht dat mijn kolen groot genoeg waren om zonder een net erover voort te kunnen. Vergeet het, die smeerlappen hebben al mijn jonge gewas kapot gepikt. Enfin, dus maar nieuw zaaien en uitplanten en de netten er lang genoeg over laten zeker. Een ekster heet niet voor niets een pica pica.
vandaag met Annick in Brussel over de middag iets gaan drinken, zoals we dat vroeger nog al eens deden. Annick is een collega van vroeger op mijn werk Ze is een stuk jonger dan ik, maar we hebben altijd goed met mekaar kunnen opschieten. Het was een toffe middag en ze heeft echt extra tijd vrij gemaakt, wat zo maar niet kan. In mijn boek schrijf ik dat alle contact met de vroegere collega's zo stilaan verloren gegaan is, ondanks de dure eden die gezworen werden, maar dan is zij toch een van de uitzonderingen. Spijtig heb ik geen foto van haar bewaard in mijn archief, dus het zal een alternatief fototje worden om te illustreren hoe ik over haar denk.
vandaag gewoon ellendig gevoeld. Zo precies of ik heb in drie dagen niet geslapen. Toch weer een stuk mijn apneu zeker. Morgen heb ik afgesproken in Brussel en ik hoop dat ik me dan een stuk beter voel. Zelfs niet naar mijn tuintje geweest en dat wil al veel zeggen. Geen reden om te feesten vandaag.
Gisteren naar het trouwfeest geweest van Rudy en Chantal. We kennen ze nog maar een jaar of zes, maar ondertussen zeer goeie vrienden geworden. Eerlijke open mensen. Naturel, zoals ze zeggen. Ze spelen geen komedie en zeggen alles zoals ze het denken. We zien mekaar op geregelde basis en het is altijd zeer tof om met hen een dag, of soms twee, door te brengen. We zien alweer uit naar de volgende gelegenheid.
Mijn zus is voor de achttiende keer geopereerd in 20 jaar. Hoe kan één mens zo veel miserie over zijn kop krijgen. En telkens vecht ze weer terug en telkens staat ze er weer. Altijd goedlachs, al kan ik niet in haar ziel kijken natuurlijk. Ze zal ook wel zwakkere momenten hebben, maar die mogen we niet meemaken. Het liefst praten we over vroeger of over eten. Ze kan zo genieten. Van hier uit in ieder geval het allerbeste weeral.
Net nog eens naar Villa politica gekeken. Uren debat over Tom Boonen. Ik wist dus echt niet dat dit een politiek onderwerp zou kunnen zijn. Maar toch. Uren praten en discussiëren over het cocaïnegebruik van hem. Ik praat dit absoluut niet goed, maar moeten onze politici daar zo veel tijd in steken? Is er dan niks anders te doen? Ik zie daar dan ook vooraan een doventolk die zeer intensief bezig is met de ganse vertaling van al wat gezegd werd. Ach, er is toch niemand die kijkt. Nu was er weer iemand omslagen aan het schrijven terwijl het debat gaande was. Ik blijf me er aan ergeren en toch kijk ik regelmatig eens.
Het mag dan een commerce zijn geworden, al die feestdagen en speciale evenementen per jaar, toch is er , zoals vandaag met vaderdag, een kleine familiebijeenkomst en dat vind ik belangrijk. Niet om wat het gaat, maar gewoon het feit dat je zo nog eens samenkomt. Hoe groter de familie hoe moeilijker het is om met zijn allen op eenzelfde dag eens af te spreken. Vroeger gingen we met zijn allen op restaurant, maar de kinderen hadden dit jaar een BBQ voorzien bij de jongste dochter. Plezant.
Ik heb me vandaag weer eens laten verleiden om naar "villa politica" te kijken. Schandalig!! Niet één op de tien stoelen waren bezet. Ik denk zelfs niet één op de 50. Er was zelfs iemand die zegde bij een tussenkomst: "zouden we niet beter een kleiner zaaltje inhuren, dat kost ons minder aan energie." Er werden door twee mensen vragen gesteld over de beleggingspolitiek van de banken, waar de laatste dagen toch zo veel om te doen is geweest en voor er een antwoord kwam, werd het incident als gesloten verklaard. Op een bepaald ogenblik ging de camera naar iemand die een vakantiebrochure aan het inkijken was. En dat betalen wij allemaal. Schandalig gewoon. Hebben die mensen dan geen plichtsbesef en geen fatsoen? Meer en meer heb ik een zeer groot ongeloof in de politiek. Moet ik me dan bij de meerderheid neerleggen die zeggen dat het allemaal poenscheppers zijn?
Met vaderdag was het altijd de gewoonte dat we samen met de kinderen ergens gingen eten. Je kroost trouwt en heeft dus vanaf dan een dubbele verplichting. Als ze dan nog een stukje ouder worden en hun kinderen ook nog eens een relatie hebben, wordt het nog moeilijker natuurlijk. Gelukkig ben ik nog zo ver niet, maar er is enerzijds mijn zoon die in Portugal woont en die er nooit kan bij zijn en anderzijds is er dan de dubbele "bezoekverplichting" bij de anderen. Ik heb ze allemaal zo graag rond mij, maar dat zullen de schoonouders ook wel denken. Dit jaar stelt mijn jongste dochter voor om bij haar te komen barbecuen. Spijtig is er dan Kaat die dan moet werken, maar ze komt nog langs nadien. Hoe groter de familie, hoe moeilijker om met zijn allen samen te komen. Gelukkig hebben we nog tal van andere gelegenheden.
Terwijl ik gisteren iets over muziek schreef, dacht ik aan twee van de kleindochters. Ze volgen allebei ballet en ze krijgen al twee jaar pianoles. Ik hoorde onlangs een reportage van iemand die van kleinsaf alle liedjes kon meezingen. Wel die twee kunnen dat dus ook. Er staat bij mijn dochter geregeld klassieke muziek te spelen en elk nummer kunnen ze mee neuriën, tot op de noot.
Ik zak in mijn tuintje tot mijn enkels in de modder en kan er dus momenteel niets gaan doen. Dan maar achter de computer en wat schrijven en ondertussen een mooi stukje muziek opzetten. Ik heb me ooit eens ingeschreven voor "klassieke momenten" . Dit is een samenstelling van muziek rond een bepaald thema. Al is het niet gepast op dit ogenblik, "herfstkleuren" staat momenteel te draaien. Het zijn zo allemaal van die gekende en gemakkelijke stukjes, waarvoor je je niet hoeft te concentreren. Muziek op de achtergrond om het zo maar te stellen.
Ik ben vandaag de schade gaan opmeten in mijn tuintje. Bij mij valt het al bij al nog al mee, maar ik zie bij de buren serieuze schade van het onweer van gisteren. Het moet hier erg geweest zijn. Wij waren niet thuis en hebben het niet mee gemaakt. Ik ben in mijn serre niet moeten gaan gieten, want zo ver ik kan vaststellen, heeft die volledig onder water gestaan. De beek die achter onze tuintjes loopt is vandaag nog steeds buiten zijn oevers en staat een meter hoger dan normaal. Dit heb ik nog nooit gezien. Een van de tuinburen is 79 en heeft in zijn leven nog nooit zo een hoeveelheid water naar beneden zien komen. Een ware zondvloed moet het hier geweest zijn.
moe vandaag. Ontzettend moe. Normaal zou ik vandaag op het verjaardagsfeest van Sabine zijn. Door omstandigheden ging dit echter niet. Sabine is een collega van vroeger en vanaf toen toch een goeie vriendin geworden. Niet dat ik ze veel hoor of zie, maar we houden contact. Ik ga geen foto van haar op deze site plaatsen, want dat zou ze niet zo graag hebben. Dan maar een bloemetje om haar een gelukkige verjaardag te wensen.
Gisteren was de verjaardag van nonkel René. Het was te druk voor hem om een bezoekje te brengen, dus dat hebben we vandaag moeten doen. Hij werd 83 en zoals hij zelf zegt is hij op sterven na dood. Zijn ma is 101 geworden en hij zal er ook nog wel een aantal jaren bijdoen. Hij heeft het gestel van zijn moeder, maar niet het doorzettingsvermogen. Toch denk ik dat er nog een pak jaren gaan bijkomen. Je kent dat van die krakende wagens. In ieder geval proficiat.
Vandaag weer twee positieve reacties gekregen op mijn boekje. Ik schrijf dit misschien te veel, maar het doet toch wel deugd. Als je een paar maanden aan het schrijven geweest bent en eindelijk zie je dat dan ook in boekvorm ben je natuurlijk apetrots. Enfin. Vandaag op het nieuws dan toch weer een aantal onrustbarende berichten gehoord. Waar moet het naartoe met onze leefwereld. Het zal wel weer een wending nemen in de volgende jaren, zoals altijd, maar ik zou momenteel niet in de schoenen van mijn kinderen willen staan die nu volop aan de opvoeding van jonge kinderen bezig zijn. Zij zien het misschien anders op hun leeftijd en zijn grootgebracht in deze omstandigheden. Ik zou er nu niet meer durven aan beginnen. Alles klinkt nu zo negatief en zwart-wit. Natuurlijk ben ik ook al zo veel ouder en op een volledig andere manier grootgebracht. Een compleet diverse wereld. Een beetje te negatief?
