Ik ben Staf De Raeymaeker
Ik ben een man en woon in Heverlee () en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 30/07/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: groententuin, koken, digitale foto en film en reizen..
dagelijkse roddels van alles van de laatste dagen.
interessant boek lezen? Ga eens kijken op
http://www.wwaow.com/wwaow/site/bookdetail/?bookid=2935
23-01-2010
hallelujah
In de uitzending ten voordele van Haiti vond ik de opvoering van Natalia en Rios, gewoon schitterend. Ik ben nu niet speciaal een natalia fan, al heeft ze een zeer goeie stem, maar alla. In deze song heeft ze me werkelijk kunnen overtuigen. Eigenlijk zou ze zich moeten concentreren op gospel. Haar stem zou in een dergelijk genre veel beter tot zijn recht komen. Ik kreeg echt kippenvel van haar (hun) uitvoering van hallelujah. Schitterend.
blijkbaar minder bezoekers op mijn blog, al weet ik dat er enkele trouwe klanten bij zijn. Uiteindelijk begin je dan te denken: "stoppen met die handel"? Ach, het kost me tenslotte maar een paar minuten per dag en ik zie dat ik de laatste tijd al eens een dag of twee durf over te slaan. Geen nieuws goed nieuws zeggen ze altijd, maar een beetje nieuws is ook mee genomen. Een aantal mensen reageren dan met de mededeling dat ze het al op mijn blog gelezen hebben en dus op die manier al een aantal stappen ondernomen hebben. Och waarom zou ik er dan mee stoppen? Doorgaan dus en morgen weer eens proberen iets te schrijven. Ik ben de laatste tijd weer volop bezig met zoeken naar dingen van en over Felix Timmermans. Al een aantal toffe dingen gevonden. Ik wil daar geen fortuinen aan investeren, maar elk klein aanbod mag komen. Als jullie iets in de vergeten bibliotheek hebben, laat het dan maar weten.
mijn vrouwke heeft een aantal liedjes gedownload van het jaar 1962. Alles kan ik nog mee zingen. We kennen de liedjes uit het blote hoofd. Dan begin je even te denken. Zijn we nu echt oud aan het worden of gewoon een klein beetje ouder. Mensen toch. Nostalgie van 48 jaar geleden. Onze apenjaren. Nog tieners en verliefd tot over onze oren. Het roept bij sommige plaatjes enorm veel herinneringen op. Er was ook Françoise Hardy en dat doet me dan denken aan mijn tijd in de seven oaks in Leuven. Jonge puber en door dergelijke muziek onmiddellijk tot over de oren verliefd. Enfin, gedane zaken....
Een paar keer het bezoek dat we vandaag hadden moeten uitstellen om allerlei redenen, maar alla, Etienne, Alfonsine en Koen zijn deze namiddag langs geweest. Het zijn mensen waar we vroeger een zeer goed contact mee hadden. Uuuuuuren plezier en alleen maar goeie herinneringen. We woonden toen in een nieuwe aangelegde verkaveling en natuurlijk waren dat allemaal jonge gezinnen met kleine kinderen en zo maak je zeer snel eens een afspraak om samen iets te doen. De vrijdag avond werd er voor de deur bij ons "gesold". ( met een metalen schijf centen van een houten staakje proberen te gooien) Er was een regelmatige kaart avond bij de een of de ander. Zoals ik straks nog vertelde, wij wisten thuis altijd met hoeveel we op stonden, maar nooit met hoeveel we die zelfde dag zouden gaan slapen. De kinderen gingen logeren bij de buren of er waren er een aantal die bij ons kwamen slapen. Ik zou er een boek kunnen over schijven. Het was gezellig bij praten en oude voorvallen op halen.
al weer enkele dagen geleden dat ik een berichtje plaatste. Redelijk druk geweest, maar alla, voor zo een aantal woordjes, zijn er maar enkele minuten nodig en dat kan altijd tussendoor natuurlijk. Gisteren met ex collega's een pint gaan drinken. Tof, gezellig, weer eens bij praten en een enorm goed contact. Ook Inge hadden we uitgenodigd, omdat zij de weduwe is van Gilbert, die er destijds ook altijd bij was. Hierbij een foto van Jos, een van de deelnemers van gisteren.
Zo ziet mijn tuintje er nu uit in deze periode. Gisteren 1 graad in mijn serre. Niet echt om mijn bloemkooltjes te laten groeien. Er "stond" ook nog sla, maar daar vind ik niets meer van terug. Wat wil je met deze temperatuur? Och ja, binnen een maand ben ik terug in mijn serre bezig en sta ik weer dagelijks in mijn tuin.
Rustige dag vandaag. Niks speciaals. Nog wat aan mijn foto's gewerkt. Ik moet er dringend verder aan doen, want op mijn laptop staan er meer dan 15.000 exemplaren en op de andere Mac staan er nog 11.000 of meer. Dringend een pak branden en wissen op de beide PC's. Dan moet ik ook nog eens een pak muziek wissen. Ik zou toch ook nog een aantal administratieve taken moeten doen, die ik al dagen aan het uitstellen ben. Morgen?
Toch nog maar eens naar villa politica op tv gekeken. Het degouteert me meer en meer. Zeer goed betaalde mensen die niet aanwezig zijn op de zitting. Anderen komen binnen in het midden van een debat en gaan eerst op hun dooie gemak, al lachende, nog een handje of een kusje geven aan een aantal mensen en blijven er ook nog een babbel mee doen. Wat er vooraan gebeurt interesseert hen niet, want ze gaan rustig naar hun zetel en beginnen dan te telefoneren, iets te lezen of ze beginnen op hun PC te werken. Ik blijf er bij dat diegenen die niet aanwezig zijn niet zouden mogen betaald worden voor die zitting, maar ook hun wedde zouden moeten inleveren. Als ik er destijds op mijn werk niet was, werd ik ook niet vergoed of liep ik zelfs het risico om ontslagen te worden. Deze heren en dames doen maar. WIJ betalen ze nochtans meer dan genoeg. Ondertussen wordt er over miljoenen euro gediscussieerd alsof het niks is. Vandaag ging het onder andere over de Gucht die niet meer naar Congo mag en over 75 miljoen euro die België jaarlijks aan datzelfde land geeft als hulp. Ik zou er nog uren over door kunnen gaan. Ik ben zeker niet de enige gefrustreerde. Iedereen wil natuurlijk een job waar je niet moet verschijnen en niks doen en daarenboven goed betaald. Sta je dan versteld heren en dames politici dat het land zich tegen jullie aan het keren is?
Op radio en tv worden we overstelpt met kookprogramma's en keuken tips. Ook wordt ons in een aantal uitzendingen verteld hoe we "moeten" leven en hoe we ons "moeten" gedragen in bepaalde omstandigheden. Als je gasten ontvangt "moet" er dit en dat op tafel staan en de aankleding van het geheel "moet" op deze of gene wijze. We zullen het wel weten zeker. We worden als kleine kinderen behandeld, die moeten opgevoed worden, die nog niks kennen en die zich gedragen als lompe boeren. Nu, er zijn wel degelijk een aantal personen die zich niet kunnen aanpassen aan bepaalde omstandigheden en altijd een extreem gedrag hebben, maar alla. Wat mij steeds tegen steekt is dat "men" op radio en tv gaat zeggen wat nu "moet" en wat niet kan bij bepaalde gelegenheden. Ze gaan ons dan ook vertellen wat we nu als kledij "moeten" aantrekken en wat we "moeten" eten en drinken. Allemaal "specialisten" op alle mogelijke gebied die ons nu eens zullen komen zeggen hoe we "moeten" leven. Iedereen weet wel dat je bv op een sollicitatiegesprek niet in short en t-shirt moet verschijnen. Maar zij gaan het eens vertellen zie. De specialist gaat ons eens zeggen wat we "moeten" aantrekken. Het spreekwoord zegt: de kleren maken de man. Toch blijf ik altijd geloven achter de man of vrouw IN de kleren. Dat is wat telt en al de rest is poespas.
We hebben via pc en ook via het traditionele postkaartje, kerst- en nieuwjaarswensen verstuurd naar een aantal mensen. Voor sommigen puur omdat dit nu eenmaal moet uit beleefdheid en naar anderen, waar je een speciale band mee hebt, omdat je ook echt meent wat je hen schrijft. Toch blijft het jaarlijks in vele gevallen een desillusie, met wat je al dan niet als antwoord krijgt. Blijkbaar vergis ik me in sommige mensen. Ach ja, ben ik een idealist en heb ik het mis in een hartelijk en warm gevoel bij een aantal mensen? Het zal zo wel zijn zeker. Enfin, ik blijf voor iedereen open staan, ook de "vrienden" die minder goed reageren. Als ik maar iets kan betekenen voor hen, ben ik al zeer tevreden.
Gisteren op bezoek geweest bij mijn zus om de vervroegde verjaardag van schoonbroer te vieren. Al de kleinkinderen waren daar en er was ambiance genoeg. Toen we binnen kwamen, hadden de klein mannen net choco mousse gemaakt en ze mochten de schotel uitlikken. De moeite om al die bruine snuitjes te zien en al die kinderhandjes vol chocolade. Dol enthousiast waren ze. Ik had enkele foto's gemaakt en Joren (ik denk een goeie 3 jaar oud), die naast mij zat, zegde direct dat ik ze op de computer moest zetten en tegelijkertijd vroeg een van de andere klein mannen of ik de filmpjes eens kon laten zien die ik gemaakt had. Jongens toch! Zij zullen ons wel leren hoe, wat en wanneer we dit alles moeten doen. Jeugd!
Gisteren had ik het over Freek De Jonge. Vandaag toevallig Wim Sonneveld terug gehoord met frater Venantius. Daar hebben we destijds enorm van genoten. Niet alleen van die uitzending, maar van zijn ganse oeuvre. Zelfs na al die tijd en het gegeven dat dit al allemaal jaren oud is, blijft het steeds grappig en er zitten spitsvondige dingen in. Schitterende humor. Spijtig genoeg is de man te jong gestorven. Zo kennen jullie misschien ook nog: "ze kon het lonken niet laten" en het liedje " het dorp". Ik ga eens zoeken of ik er ergens nog iets kan van vinden.
Gisterenavond naar Freek De Jonge gekeken op Nederland. Al jaren vind ik dit één van de beste entertainers ter wereld. We waren al grote fan toen hij nog samen met Bram Vermeulen zijn optredens deed onder de naam : "neerlands hoop in bange dagen". Hij was zo snel met zijn opmerkingen, gags en moppen, dat je nauwelijks de tijd had om de ene te verwerken en te snappen, terwijl hij al aan de volgende bezig was. Natuurlijk heeft iedereen zijn voorkeur bij humor, Maar dit is voor mij persoonlijk één van de allerbeste. Waarschijnlijk zullen er enkelen onder jullie zijn die dit maar niks vinden. Gelukkig bestaat er een verschil in smaak.
voor al diegenen die ik nog niet mocht gehoord of gezien hebben, of naar wie ik geen kaartje of mail stuurde, hierbij mijn allerbeste wensen voor het nieuwe jaar. Bergen geluk in 2010 en al wat ik voor mezelf wens, wens ik ook voor jullie en dat is een hele boel.
Och, de laatste dag van 2009 zegt me eigenlijk niet zo veel. Dus, al een aantal jaren blijven we gewoon thuis en zitten gezellig onder ons twee.We maken een speciaal hapje, iets wat je niet alle dagen onder je kiezen krijgt, drinken een glaasje, kijken TV en genieten gewoon wat. Meer moet dat niet zijn. Een paar jaar geleden belde mijn nicht op de vooravond van oudjaar of we iets gepland hadden en toen zijn we naar daar geweest. Plezante avond, ook toen 's nachts het vuurwerk afgeschoten werd. Toen kwam er een groep jongeren die daar in de buurt op logement waren in de jeugdherberg. Zeer lang blijven mee praten en nog veel plezier gehad. Ook gezellig natuurlijk.
Gisteren was mijn kleindochter, die in Portugal woont, op bezoek. Ze is dol op spaghetti en dus zijn we dat gaan eten natuurlijk. Mijn oudste dochter kent de gelegenheden in Leuven, waar ze goeie spaghetti hebben en dus hebben we haar raad opgevolgd. Blijkbaar een meevaller volgens Helena. Daarna zijn we even gaan shoppen, want daar houdt ze ook van. Nadien thuis even geskyped met haar papa in Portugal en dan de computer natuurlijk. Het is toch eigenaardig dat je die kinderen niks hoeft te leren, want ze kennen er meer van dan je denkt. Helena zou mij les kunnen geven. Een aangename dag, met een zeer slimme kleindochter. Heel alert en uit het goede hout gesneden.
onlangs een heel gesprek gevoerd over kunst. Ook nog met mijn zoon over dat onderwerp geskyped. Tot mijn jongere zus ineens met een waar gebeurd verhaal aan kwam. Ongelooflijk maar echt waar; Iemand was een aantal oude planken uit zijn schuur, zolder of van waar dan ook aan het opstoken. Er passeert een kennis en die zegt op een bepaald ogenblik, dat een bepaald latje uit de hele verzameling te verbranden dingen, hem wel interesseerde, om thuis een kleine herstelling te doen. Ok zegt die man, dat is dan twintig cent. Alles lag klaar om op te stoken, tot er een bepaalde interesse komt voor iets. Ikzelf vind dit schandalig, maar eigenlijk komt het daarop neer. Je mag de mooiste dingen ter wereld tekenen, schilderen of schrijven, als er geen interesse voor is, heeft het dus geen enkele waarde. Ik zou er natuurlijk nog uren en dagen kunnen over schrijven, maar dat van dat plankje vond ik een sprekend voorbeeld.
Gisteren avond naar een show gekeken van Herman Finkers. Gewoon schitterend! Hij was gedurende 20 jaar zeer productief en moest toen afhaken vanwege chronische leukemie. Hij laat het betrekkelijke van zijn ziekte uitkomen en het is ongelooflijk hoe die man hierover grappen maakt. Ditmaal is het een lachen en praten over hemzelf en zoals zo velen doen, geen traditioneel moppen vertellen over andersdenkenden of bepaalde minderheden. Dit is de gemakkelijke weg. Je weet wel, "er was eens een dove, een blinde en..." Je moet het maar doen om over zo een zware ziekte, die je zelf hebt, te grappen en te grollen. Simpel als het over iemand anders gaat. Een fantastische opvoering. Ik heb echt genoten.
Kerstdag is voor ons een rustdag. Deze nacht op een ontiegelijk uur thuis gekomen. We kunnen dan nooit onmiddellijk gaan slapen en we blijven nog altijd even zitten. Natuurlijk ook nog eens moeten opstaan om 5,30 uur vanwege mijn RLS. Enfin om 6 uur terug in bed en wakker geworden om 9 uur. Deze nacht nog de foto's op de computer gezet en proberen bij te werken. Na een overzicht deze morgen bleek dit niet zo een goed gedacht. Ik heb deze morgen geprobeerd om er iets beters van te maken.
Ik schreef vroeger al dat vanaf 21/12 telkens mijn gedachten naar het voorjaar gaan. De dagen beginnen dan al wat langer te worden en we gaan de goeie kant op. Ik heb niks tegen de winter, maar soms hebben we zo een nat druilerig najaar. Dit jaar ben ik dus vergeten om op de overgang van de herfst naar de winter, daar iets over te schrijven. Nochtans is dat altijd een groot moment voor mij in de loop van het jaar. We kunnen nog veel winter ellende meemaken, maar er is weer het vooruitzicht naar de lente. Dat sterkt me altijd.
