Ik ben Staf De Raeymaeker
Ik ben een man en woon in Heverlee () en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 30/07/1946 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: groententuin, koken, digitale foto en film en reizen..
dagelijkse roddels van alles van de laatste dagen.
interessant boek lezen? Ga eens kijken op
http://www.wwaow.com/wwaow/site/bookdetail/?bookid=2935
14-05-2010
budapest
Binnen een week trekken we naar Budapest. Ik verwacht er veel van. Toch kregen we via de ambassade al een aantal waarschuwingen in verband met de veiligheid. Geen portefeuille mee nemen, een kopie van je pas op zak en niet de originele, geen kredietkaarten mee en geld verdelen over verschillende zakken. Vertrouw zelfs geen politieagenten, want er zijn er nep bij. Wissel geen geld op straat. Laat je niet aanspreken door studenten ivm allerlei, want ze overvallen je. Enfin we zullen zien en ik laat het je wel horen.
vermits ik gisteren niks geschreven heb, vandaag een tweede bijdrage
Ik hou niet zo van die melige teksten, maar dit kwam zo nu ineens op.
Soms vliegt je leven voorbij in een hels tempo van plezante naar minder plezierige momenten. Soms kabbelt je leven rustig verder, zonder zorgen en soms helt het eens over naar gelukkig zijn. Soms dan weer een beetje naar je ongelukkig voelen. Wat je hiervan moet onthouden is dat je de kleine of grote geluksmomenten moet onthouden en je ze moet proberen te vermeerderen en te koesteren. Wat je hiervoor moet doen is te aanvaarden dat je leven niet altijd een en al geluk zal zijn en dat de zon ook niet alle dagen schijnt en dan zal de regen je minder droevig maken. Regen is absoluut af en toe eens nodig en als je dat beseft, zit je op de goeie weg. Zo moet je weten dat in elk leven ook minder aangename momenten zijn, maar die hebben zeker ook hun nut.
mensen toch, wat is dit nu in de maand mei. Zo koud heb ik het nog nooit geweten. Ooit maakte ik met Pasen sneeuw mee aan zee, maar de vorige dagen waren gewoon ijselijk. Ben ik er gevoeliger aan? Amaai. Eergisteren had ik afgesproken met Joost in Leuven en ik was verkleumd toen ik op hem moest wachten. Onmiddellijk een koffie gaan drinken en hij bestelde een warme soep om even op te warmen. Gisterenmorgen heel even bij schoonbroer binnen geweest en ook toen een zwaar koude gevoel buiten. Toch moet ik straks naar mijn tuin, al is het alleen maar om in mijn serre te gaan gieten. Niks is er aan het groeien. Alles staat stil in de natuur. Sinds 1832 nog nooit zo koud geweest. Toch ben ik er zeker van dat alles zich zal herpakken. Positief blijven denken.
Met de Kerst had ik aan mijn zoon een boek cadeau gedaan van Jonathan Philips, "in naam van God". Roeland heeft al duizenden boeken verslonden en niks is te veel of te zwaar. Hij heeft hem gelezen ondertussen en hij heeft er een behoorlijke tijd over gezet, omdat er zo veel verwijzingen in voor komen. Het is tenslotte geen roman. Ik ben er nu in bezig. Een zware turf. Indien de geschiedkundige feiten juist zijn is het absoluut niks om over te stoefen. Ik ga dus via andere bronnen proberen te achterhalen of dit ook zo allemaal gelopen is. Nog zeer veel bladzijden te gaan.
In de botanische tuinen in Leuven staat de blauwe regen weer prachtig mooi. Ondanks de weervoorspellingen die niks goeds lieten verstaan, viel het allemaal nogal mee gisteren. Wat zijn we er mee om 88 keer per dag een weerbericht te horen en te zien te krijgen, als het toch nooit juist blijkt te zijn. De voorspellingen van de ene dag voor de rest van de week, zijn 's anderendaags al weer anders. Wel als de BRT moet besparen, kan dit al een eerste post van aftrek zijn.
Schitterend!!! Dat is wat ik tegen Goedele gezegd heb na het optreden vandaag. Het was spetterend, uniek, subliem gewoon. Wat een voorstelling!!! Een prachtige show met danseressen die zich volledig gegeven hebben. De choreografie was weer af en de belichting en de slide show op de achtergrond waren meesterwerken. Proficiat. Ik heb met volle teugen genoten.
Deze avond gaan we naar de voorstelling van co Dans in de stadsschouwburg in Leuven. Het zal weer een unicum zijn. Ik kijk er al een tijd naar uit. Altijd enorm mooie voorstellingen. Dingen die je naar het hart grijpen en die je echt kunnen beroeren. Kippenvel. Dat is waar ik echt van hou, dingen die me beroeren. Misschien ben ik te gevoelig, maar door zulke voorstellingen laat ik me mee slepen. Morgen meer hierover.
Vandaag afgesproken met mijn twee zonen. Eigenaardig dat de gezinssamenstelling bij mij, dezelfde is dan bij ons thuis destijds. Twee zonen en drie dochters, al is de volgorde niet identiek. Bij mij is het de oudste en de jongste die van het mannelijk geslacht zijn. Het leeftijdsverschil bij ons is redelijk groot, maar als je hun leeftijd al bereikt hebt, maakt dat absoluut geen verschil meer uit. Het zijn beiden zeer volwassen kerels die op een gelijke basis kunnen spreken. Ze hebben op hun eigen manier een bepaalde kennis opgedaan en zijn in hun eigen leefwereld uniek. Dat heb ik destijds ook ondervonden. Vroeger was ik het klein manneke thuis en later kon ik op een volwassen manier mee praten met de anderen. Wat maakt een aantal jaren uit als je al boven de dertig en de veertig bent, zoals mijn zoons. Hierbij een foto van mij, toen ik er nog moest aan beginnen. Toch voelde ik me al volwassen.
Niet veel zin vandaag om ook maar iets te doen. Zelfs geen berichtje op mijn blog achterlaten. Mezelf wat moed ingesproken en dan toch maar naar de kapper geweest, gaan winkelen, gelezen, wat administratie bij gewerkt, een aantal telefoons gedaan en dan tv gekeken. Dan toch nog de tijd genomen om een blogje te plegen. Dit zal het echter zijn voor vandaag. Morgen beter. Ik zal het wel eens uitleggen.
mijn tuinbuur heeft een regenton onder de afloop van zijn serre staan. Je weet wel zo een groot plastieken vat van, ik denk, honderd liter. Zijn ze die toch niet komen pikken zeker. Ja ,onze tuintjes liggen vrij afgelegen en 's nachts is daar dus geen enkele controle. Ze hebben ook geprobeerd om prei uit te trekken. Wij planten die echter zeer diep en dan hogen we die nog op om meer wit te hebben aan onze planten. Je moet die dus uit doen met een schup, anders lukt dat niet. Wie doet nu zo iets stom?
Mijn soulmate Tom is op bezoek geweest. Altijd een zeer speciale ervaring. Spijtig zie ik hem gewoon te weinig. Je weet en je voelt gewoon dat je samen in dezelfde richting denkt. Ik herinner me, toen we destijds, samen met een hele bende een pint gingen drinken of een gesprek hadden, of in een vergadering waren, toen moest ik zeer snel zijn om hem voor te zijn om dan uiteindelijk toch hetzelfde antwoord te geven of dezelfde tussenkomst te proclameren. Ik hou van het eerlijke gesprek, zonder franjes. Het gewoon jezelf kunnen zijn en zeggen wat op je tong ligt. Hij is echt een man naar mijn hart .
Kinderen worden groot en hebben ook al een respectabele leeftijd ondertussen. Joost (hierbij een foto kort na zijn geboorte) is op bezoek voor 14 dagen. Hij komt onder andere om een foto reportage te maken van het allerlaatste ballet optreden van co Dans onder leiding van Goedele. Het zal echt weer de moeite zijn. Niemand maakt die opnames zo mooi. Het totaal pakket van dat optreden is altijd schitterend. De choreografie van Goedele. De belichting, het decor, de affiches en zo veel meer nog, van Tom en dan nadien de opnames op dvd en de foto's, maken het altijd tot een prachtig geheel. Zeer gewaardeerd door iedereen. Zeker door de mensen die de danswereld kennen. Normaal komen naar een voorstelling van de balletschool, altijd de ouders, grootouders, tantes en nonkels enz. In dit geval MOET je gewoon komen kijken voor de uitstraling en voor de indruk die het geheel op jou zal maken.
ondertussen al gisteren, naar de turnshow van de kleindochter Sare geweest. Je kent dat soort evenementen. De trainers en het bestuur hebben daar maanden aan gewerkt en presenteren zeer fier wat ze met heel die bende kunnen realiseren. Ouders en grootouders willen hun kind of kleinkind wel eens aan het werk zien en hij of zij is toch het beste van gans de ploeg. Sare was weer zeer goed, al hebben we ze maar drie minuten aan het werk gezien;
Toevallig gezapt en terecht gekomen op een uitzending met Willeke Alberti. Ik had haar altijd als een goeie actrice gezien, maar minder als een zangeres die teksten bracht die de moeite waren om eens te beluisteren. Mensen toch. Ze heeft een aantal lyriks gebracht van Toon Hermans, maar ook eigen teksten. Er waren er een aantal tussen waar je echt kan mee bleiren. Prachtig gewoon. Echt diepgaand en ontroerend. Zo kende ik ze niet. Een streepje meer.
Al enkele dagen voel ik me net 80 jaar oud. Ik weet niet wat me overkomt. Ik zak door mijn benen waar ik ga en sta. Ik ben zelfs niet meer in mijn tuin geweest. Gewoon doodmoe. Waarschijnlijk heeft het te maken met een jarenlang slaapgebrek, de fysieke arbeid die ik al die tijd gedaan heb, de stress en de zorgen. Opgebruikt voel ik mij. Och ja, als ik de aard van moederskant heb, dan zou ik 95 worden, dus dan toch nog een 15tal jaren te goed. Dan zal ik toch misschien mijn 80 nog halen.
Ik word de politiek zo kotsbeu en ik ben niet alleen denk ik. Het zijn net kleine kinderen. Als jij dit doet, dan zeg ik dat, hé, hé. Neuze, neuze. Ze denken allemaal slimme mensen te zijn, maar het tegendeel is weeral eens bewezen. Domme mensen zonder ruggengraat. Allemaal volgers van wat hun voorzitter eist wat ze moeten zeggen. Iedereen strak in het gelid. Iemand met eigen ideeën wordt gewoon gefnuikt. Ikzelf heb vroeger (zeer veel jaren geleden) ook in een partij bestuur gezeten en eigenlijk was het toen al niet veel beter. We woonden toen in een deelgemeente van Leuven, en wij hadden echt niet veel in de pap te brokken bij de samenstelling van de lijst. Zelfs al had je bekwame mensen, ze stemden je met een meerderheid gewoon weg. Een tijd geleden had ik nog een bepaalde sympathie voor bepaalde politiekers, maar die is ondertussen helemaal opgebruikt. Ik ben Vlaming in hart en nieren en er is niemand van de Vlaamse verkozen parlementariërs die mij kan overtuigen. Weeral zijn het onze waalse broeders die het land regeren. Ik heb absoluut niks tegen een Frans sprekende in België, in tegendeel. Onze Vlamingen hebben gewoon geen stevige ruggengraat en zijn echt slappelingen. Triestige mensen zonder eigen mening.
Vandaag met broer en zussen en de aangetrouwden gaan eten in Hasselt, na een aperitiefje bij ons Leen. Het was weer eens gezellig bij praten. Al heb ik niet genoeg tijd gehad om met iedereen een babbel te doen. Ze hadden ons aan een lange tafel gezet en dan heb je niet de mogelijkheid om met alle familieleden een serieus contact te hebben. Spijtig, maar helaas. Toch was het weer een tof weerzien. Nog meer doen.
Nog maar eens HBV. Allé, we mogen (moeten) nog eens gaan kiezen binnenkort. Iedereen in ons landje is het gewoon kotsbeu. Moesten ze de kiesplicht afschaffen, zou er misschien nog 30% gaan stemmen. Wat een apenland hier. Toch blijven we altijd maar stemmen voor een paar onnozelaars die het zogezegd altijd goed menen. Persoonlijk vertrouw ik momenteel niemand meer. Mijn vertrouwen in de politiek is compleet kapot. Ik dacht nog een paar Vlaamse overtuigden te vinden, maar ze kunnen tegen die walen niet op. Het Waalse haantje haalt het weer.
Afspraken maken in onze familie is een echte ramp. Om ooit eens ergens een datum te prikken om met broers en zussen samen te komen is bijna onmogelijk. Iedereen van ons heeft kinderen en kleinkinderen en daar zijn al allerlei dingen mee gepland en het is echt moeilijk om nog eens een momentje te vinden voor onszelf. Toch hebben we volgende woensdag in volledig conclaaf afgesproken bij ons Leen in Hasselt. Zeer lang geleden. Altijd een plezante gebeurtenis. Je weet, herinneringen op halen en nog eens lachen met onze stommiteiten van vroeger.
Eigenaardig, maar ik was vandaag zo enorm moe, dat ik echt geen zin had om naar mijn tuin te gaan. Niet normaal. Nochtans zou ik dringend moeten voort doen en in mijn serre zou ik ook moeten gaan gieten. 's Zondags ga ik, uit principe, niet naar mijn hofke, maar ik zal dus morgen wel verplicht zijn. Niet zo erg als een been gebroken, zou bomma gezegd hebben.
ondertussen al gisteren, naar de turnshow van de kleindochter Sare geweest. Je kent dat soort evenementen. De trainers en het bestuur hebben daar maanden aan gewerkt en presenteren zeer fier wat ze met heel die bende kunnen realiseren. Ouders en grootouders willen hun kind of kleinkind wel eens aan het werk zien en hij of zij is toch het beste van gans de ploeg. Sare was weer zeer goed, al hebben we ze maar drie minuten aan het werk gezien;
