Ik ben Staf De Raeymaeker
Ik ben een man en woon in Heverlee () en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 30/07/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: groententuin, koken, digitale foto en film en reizen..
dagelijkse roddels van alles van de laatste dagen.
interessant boek lezen? Ga eens kijken op
http://www.wwaow.com/wwaow/site/bookdetail/?bookid=2935
01-06-2010
armoe
Nog eens over de armoe in Bulgarije. Het verwonderde ons dat we bijna dagelijks dezelfde obers zagen, zo wel 's morgens als 's avonds. Ik sprak hen daar over aan en het bleek dat die mensen 12 tot 14 uur per dag werken. De man die de shuttle deed van het hotel naar de stad had er op een bepaald moment een werkdag opzitten van 16 uur. Toen ik aan deze mensen vroeg of ze dit vrijwillig deden om wat bij te verdienen, was het antwoord bij iedereen hetzelfde: "als je dit niet doet vind je geen werk." De dames aan de balie maken ook zulke lange dagen. Het onthaal is 24 uur te bereiken en dus zijn er hier ook arbeidstijden van 12 uur. En ondanks deze enorm zware dagen, zijn deze personeelsleden absoluut niet rijk. Geen van allen is ooit al met vakantie geweest. Een van de shuttle chauffeurs heeft voor volgend jaar een reisje gepland van 3 dagen naar Italië. De allereerste keer dat hij naar het buitenland zal gaan. En dan zijn deze mensen nog bij de gelukkigen, beweren ze. Ik vraag me dan af hoe deze mensen aankijken tegen de enorm grote pompeuze gebouwen, die fortuinen hebben gekost. En wij maar klagen hier.
Als goeie Belg moet ik het zeker over het weer hebben. Tijdens ons verblijf in Hongarije was er één constante in het weer. Elke morgen was het vrij wisselvallig. Elke namiddag altijd een prachtige zon en een temperatuur van om en bij de 25 graden. Op één dag na elke dag 's avonds een kletterend onweer. Zelfs hagelbollen hebben we gehad. Och kom, we klagen niet. Mooie regenbogen natuurlijk.
Toen we de eerste dag naar Budapest gingen, hadden we per vergissing een verkeerde weg genomen om de site van Pest te bezoeken. We kwamen terecht in de armere buurt van de stad. Zeer veel daklozen! Als ik zeg zeer veel, dan is dat absoluut niet overdreven. Elk hoekje of kantje dat dit toeliet, werd bewoond door iemand. Hierbij een foto van een "grotbewoner". Hij kreeg net bezoek van iemand die de grot daarnaast in beslag had genomen. Zeer veel armoe in die grootstad van meer dan twee miljoen inwoners. Misschien is dit hier in Brussel ook wel het geval.
we zijn weer in het land. Echt zware dag vandaag. Ik ervaar dat altijd zo bij een terugreis na een vakantie. Zeker nu, na zo veel kilometers rondwandelen in een grootstad om zo veel mogelijk te zien. Veel tegenstrijdigheden in Budapest. Armoe aan de ene kant en een vergane glorie en een bombastisch gebouwen goed aan de andere kant. Ik kom er zeker de volgende dagen op terug. Het raakte me vanaf de eerste dag. Zeer veel daklozen en ook enorm veel arme hardwerkende mensen en toch al dat pompeuze. Morgen zeer zeker meer hier over.
Schandalig gewoon. Al vier keer schreef ik hiervoor naar mijn oud werkgever. We ontvangen om de drie maand een tijdschrift met allerlei nieuws over de firma en daarin staan ook de overlijdensberichten van een aantal ex collega's. Dikwijls zijn dit mensen die je zeer goeg gekend hebt en waar je soms jaren mee samen gewerkt hebt, maar het is altijd veel te laat voor je dit nieuws kan lezen. Ik vroeg dus al een aantal keren om dergelijke berichten ook door te sturen naar de gepensioneerden via mail, maar blijkbaar is dit te moeilijk. Bij de laatste uitgave was er een bericht van een overlijden van iemand die ik al 40 jaar ken. Dit is echt te....
Deze morgen moest ik naar de kliniek voor de controle van mijn slaap masker. In ons landje moet je voor alles en nog wat een enorme papier winkel door lopen om iets te kunnen terug trekken van de ziekenkas. Ik weet en ik besef dat we hier een redelijk goed systeem hebben op gebied van de gezondheidszorg, maar al die papieren en al die verplichte controles zijn soms wat te veel van het goede. Het is zoals altijd dat de goeie het door de slechten moeten bekopen. Zo is het met elke regel en elke wet.
Ik wou absoluut mijn bonen in de grond voor we vertrekken. Ik heb 24 staken gezet met allemaal snijbonen en molbonen. Ik denk dat ik er genoeg mee heb om een paar families te bevoorraden. Och ja, zo kan ik toch enkele mensen plezier doen. Serieus gewerkt deze namiddag. Ik ben doodop, maar het geeft een enorme voldoening. Alles is proper en net en ik kan met een gerust geweten vertrekken.
Zo een voorjaar heb ik en de buren van mijn tuintje, nog niet ervaren. Al drie keer heb ik cavaillon gezet en het is de derde keer dat dit om een of andere reden niet lukt. Al mijn witloof werd opgevreten door de slakken en al wat warmte nodig heeft kruipt gewoon terug in de grond. Mijn buur die daar al meer dan 25 jaar zijn tuintje heeft, zegde me straks dat hij een dergelijk voorjaar nog nooit heeft mee gemaakt. Veel te koud en te nat. Blijkbaar is dit niet alleen in ons klein Belgenlandje. Ik hoorde straks op het nieuws dat er overstromingen zijn in Hongarije en daar gaan we nu net volgende zaterdag naar toe. Hopelijk kunnen we vertrekken en hopelijk hebben we daar een goeie vakantie. Och, toch niks aan te doen.
Joost is terug naar Portugal. Gisteren hadden we er het nog over. Hij woont ondertussen al tien jaar in Lissabon en daarvoor waren er nog een vijftal jaren Porto. Hij is ondertussen een echte Zuiderling geworden. Zijn levensstijl is compleet aangepast. Ik herinner me nog toen hij vertrok om zich daar definitief te vestigen. Het enige wat hij mee had, was een grote rugzak en een sporttas. We hebben nadien nog wel een zéér grote doos nagestuurd met onder andere zijn muziekinstallatie. Ik denk dat ik in mijn leven nog nooit zo geweend heb als op de dag van zijn vertrek. Het was precies een definitief afscheid, al ligt Portugal nu niet zo ver van Vlaanderen. Toch, we hadden nog nooit gevlogen en toen was Portugal nog een verre bestemming. Alleen rijke mensen gingen daar naar toe. Nu zijn er geen afstanden meer en als je vandaag beslist om ook maar waar naar toe te gaan, ben je morgen al ter plaatse.
Vandaag twee kilo vlees ribben klaargemaakt, omdat ik bezoek verwachtte. Het ging niet door, maar geen probleem, wij eten er deze middag van en de rest gaat de diepvries in om eens op te eten op een moment zonder inspiratie of geen goesting om te koken. Receptje hebben? Eerst de ribben aanbakken en dichtschroeien. Dan een pak ajuin aanstoven in het vleesnat, tot ze kastanjebruin zijn. Eerst aanbraden met een beetje boter er bij en telkens het kooknat verdwijnt een klein beetje water toevoegen. Dit herhaal je tot ze de gewenste kleur hebben. De ribben terug in de kookpot en wat water en bruin bier toevoegen. Eens aan de kook, op een klein vuurtje laten pruttelen. Kruiden met laurier, peper en zout. Ook een scheut azijn en wat bruine suiker. Nadien een boterham met mosterd toe voegen. (of twee) Een paar uur op een klein vuurtje laten staan. Een echte lekkernij.
Enorm veel werk gehad met het opharken in mijn tuin. Net gedaan en het begon te regenen. Al dat werk voor niets, want al het onkruid regent dan weer in en begint terug te groeien. Enkele dagen geleden hetzelfde liedje. Verdomme toch. Ik zou zo graag mijn hofke proper hebben voor we op reis vertrekken. Enfin, ik heb nog een week de tijd. Afwachten, er is toch niks aan te veranderen.
Binnen een week trekken we naar Budapest. Ik verwacht er veel van. Toch kregen we via de ambassade al een aantal waarschuwingen in verband met de veiligheid. Geen portefeuille mee nemen, een kopie van je pas op zak en niet de originele, geen kredietkaarten mee en geld verdelen over verschillende zakken. Vertrouw zelfs geen politieagenten, want er zijn er nep bij. Wissel geen geld op straat. Laat je niet aanspreken door studenten ivm allerlei, want ze overvallen je. Enfin we zullen zien en ik laat het je wel horen.
vermits ik gisteren niks geschreven heb, vandaag een tweede bijdrage
Ik hou niet zo van die melige teksten, maar dit kwam zo nu ineens op.
Soms vliegt je leven voorbij in een hels tempo van plezante naar minder plezierige momenten. Soms kabbelt je leven rustig verder, zonder zorgen en soms helt het eens over naar gelukkig zijn. Soms dan weer een beetje naar je ongelukkig voelen. Wat je hiervan moet onthouden is dat je de kleine of grote geluksmomenten moet onthouden en je ze moet proberen te vermeerderen en te koesteren. Wat je hiervoor moet doen is te aanvaarden dat je leven niet altijd een en al geluk zal zijn en dat de zon ook niet alle dagen schijnt en dan zal de regen je minder droevig maken. Regen is absoluut af en toe eens nodig en als je dat beseft, zit je op de goeie weg. Zo moet je weten dat in elk leven ook minder aangename momenten zijn, maar die hebben zeker ook hun nut.
mensen toch, wat is dit nu in de maand mei. Zo koud heb ik het nog nooit geweten. Ooit maakte ik met Pasen sneeuw mee aan zee, maar de vorige dagen waren gewoon ijselijk. Ben ik er gevoeliger aan? Amaai. Eergisteren had ik afgesproken met Joost in Leuven en ik was verkleumd toen ik op hem moest wachten. Onmiddellijk een koffie gaan drinken en hij bestelde een warme soep om even op te warmen. Gisterenmorgen heel even bij schoonbroer binnen geweest en ook toen een zwaar koude gevoel buiten. Toch moet ik straks naar mijn tuin, al is het alleen maar om in mijn serre te gaan gieten. Niks is er aan het groeien. Alles staat stil in de natuur. Sinds 1832 nog nooit zo koud geweest. Toch ben ik er zeker van dat alles zich zal herpakken. Positief blijven denken.
Met de Kerst had ik aan mijn zoon een boek cadeau gedaan van Jonathan Philips, "in naam van God". Roeland heeft al duizenden boeken verslonden en niks is te veel of te zwaar. Hij heeft hem gelezen ondertussen en hij heeft er een behoorlijke tijd over gezet, omdat er zo veel verwijzingen in voor komen. Het is tenslotte geen roman. Ik ben er nu in bezig. Een zware turf. Indien de geschiedkundige feiten juist zijn is het absoluut niks om over te stoefen. Ik ga dus via andere bronnen proberen te achterhalen of dit ook zo allemaal gelopen is. Nog zeer veel bladzijden te gaan.
In de botanische tuinen in Leuven staat de blauwe regen weer prachtig mooi. Ondanks de weervoorspellingen die niks goeds lieten verstaan, viel het allemaal nogal mee gisteren. Wat zijn we er mee om 88 keer per dag een weerbericht te horen en te zien te krijgen, als het toch nooit juist blijkt te zijn. De voorspellingen van de ene dag voor de rest van de week, zijn 's anderendaags al weer anders. Wel als de BRT moet besparen, kan dit al een eerste post van aftrek zijn.
Schitterend!!! Dat is wat ik tegen Goedele gezegd heb na het optreden vandaag. Het was spetterend, uniek, subliem gewoon. Wat een voorstelling!!! Een prachtige show met danseressen die zich volledig gegeven hebben. De choreografie was weer af en de belichting en de slide show op de achtergrond waren meesterwerken. Proficiat. Ik heb met volle teugen genoten.
Deze avond gaan we naar de voorstelling van co Dans in de stadsschouwburg in Leuven. Het zal weer een unicum zijn. Ik kijk er al een tijd naar uit. Altijd enorm mooie voorstellingen. Dingen die je naar het hart grijpen en die je echt kunnen beroeren. Kippenvel. Dat is waar ik echt van hou, dingen die me beroeren. Misschien ben ik te gevoelig, maar door zulke voorstellingen laat ik me mee slepen. Morgen meer hierover.
Vandaag afgesproken met mijn twee zonen. Eigenaardig dat de gezinssamenstelling bij mij, dezelfde is dan bij ons thuis destijds. Twee zonen en drie dochters, al is de volgorde niet identiek. Bij mij is het de oudste en de jongste die van het mannelijk geslacht zijn. Het leeftijdsverschil bij ons is redelijk groot, maar als je hun leeftijd al bereikt hebt, maakt dat absoluut geen verschil meer uit. Het zijn beiden zeer volwassen kerels die op een gelijke basis kunnen spreken. Ze hebben op hun eigen manier een bepaalde kennis opgedaan en zijn in hun eigen leefwereld uniek. Dat heb ik destijds ook ondervonden. Vroeger was ik het klein manneke thuis en later kon ik op een volwassen manier mee praten met de anderen. Wat maakt een aantal jaren uit als je al boven de dertig en de veertig bent, zoals mijn zoons. Hierbij een foto van mij, toen ik er nog moest aan beginnen. Toch voelde ik me al volwassen.
Niet veel zin vandaag om ook maar iets te doen. Zelfs geen berichtje op mijn blog achterlaten. Mezelf wat moed ingesproken en dan toch maar naar de kapper geweest, gaan winkelen, gelezen, wat administratie bij gewerkt, een aantal telefoons gedaan en dan tv gekeken. Dan toch nog de tijd genomen om een blogje te plegen. Dit zal het echter zijn voor vandaag. Morgen beter. Ik zal het wel eens uitleggen.
