Ik ben Staf De Raeymaeker
Ik ben een man en woon in Heverlee () en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 30/07/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: groententuin, koken, digitale foto en film en reizen..
dagelijkse roddels van alles van de laatste dagen.
interessant boek lezen? Ga eens kijken op
http://www.wwaow.com/wwaow/site/bookdetail/?bookid=2935
15-10-2010
och nog
och nog maar eentje van Malaga
Irritant,
Op een dag waren we buiten op het terras onze doorlopers aan het invullen. Op ons eigen terrasje hebben we alleen maar ochtendzon en dus zoeken we in de namiddag dikwijls een binnenkoertje op. Het is daar zeer rustig en kalm. Je kan in de volle zon gaan zitten of onder de schaduw van een appelsien boom. Schitterend gewoon. Naast ons zat een koppel met de kaarten te spelen. Zij was een echt venijn, dat kon je zo op haar gezicht aflezen en hij was een goedzak die op bevel van mevrouw allerhande moest gaan aanhalen. Dan een drankje, dan een asbak en daarna een flesje water om hun fruitsap mee aan te lengen. Tussen die bedrijven door werd er met de kaarten gespeeld. Nu komt het. Telkens de man aan zet was, begon zij met haar geel gelakte nagels op de tafel te tokkelen en dat duurde altijd tot hij een kaart had neergelegd. Echt irritant dat roffelen. In zijn plaats had ik die kaarten al lang naar haar hoofd gegooid, of was ik zelf beginnen trommelen op de tafel, maar geen van beiden zal de man gedurfd hebben.
misschien een van de laatste verslagen, want ik hoor en beleef ondertussen zo veel dingen uit de actualiteit, dat ik daar beter terug op over stap. Toch nog een relaas van Malaga.
Waar je ook maar met vakantie gaat, altijd vind je een aantal dingen waarvan je de logica niet goed inziet. De kamers of de appartementen zijn niet ingericht zo als je het zou dromen, maar ja.
Voorbeeld. Wij zijn verwoede puzzelaars, zo wel thuis als op vakantie. In alle hotels zorgen ze voor sfeerlicht en dus is sudoku of doorlopers invullen bijna onmogelijk. Dikwijls is het gewoon zeulen met tafel en staanlampen om voldoende licht boven onze boekjes te krijgen. Dan is het ook nog zoeken naar een geschikt stopcontact om die aan te sluiten.
Is het jullie ook nog nooit opgevallen dat de haardroger altijd aan de verkeerde kant hangt? Altijd rechts, terwijl je die eigenlijk aan de linkerkant in je hand neemt en de borstel aan de andere kant. (voor rechts handigen tenminste)
De toiletten zijn ook op een dusdanige manier geplaatst, dat je je in allerlei bochten moet wringen om aan het toilet papier te kunnen. Waar we nu verbleven hadden ze gewoon de bidet en het toilet moeten van plaats wisselen om alle problemen op te lossen.
Nochtans heb ik hier iets ontdekt dat ik nog nergens gezien heb. Aan de deurstop die er voor moet zorgen dat de klink niet tegen een muur of dergelijke aan dreunt, was een verlengstuk gemonteerd dat onder de deur moest door geschoven worden, zodanig dat dit stuk ook als blokkade kan dienen tegen de tocht. Geen slaande deuren meer bij de minste wind. Misschien te onduidelijk omschreven, maar het is moeilijk uit te leggen hoe het systeem in mekaar zit.
Nog zo iets. Waarom stond de schakelaar voor het licht achter de deur? Dit wil zeggen dat je eerst de deur moest open doen en meer dan half weer sluiten voor je licht kon maken. Het closet stond aan de deurkant, en je liep er dus pal op bij het binnen komen, terwijl de ruimte meer dan groot genoeg was om alles een andere plaats te geven.
Ik kan zo nog een aantal dingen aanhalen, maar dit is nu genoeg geweest.
nog maar eens een verslagje van Malaga. Slapen! Ongelooflijk. Het is minstens 20 jaar geleden dat ik meer dan 7 uur aan een stuk geslapen heb. Deze nacht van iets over twee tot half tien deze morgen in bed zonder ook maar een keer op te staan. Ik moet zeggen dat ik hier meer en beter slaap dan thuis. De lucht zeggen ze altijd.
's morgens mijn douche en tussen 10 en half elf gaan ontbijten. Veel keuze is er niet, maar van een Engelse breakfast zo vroeg, hou ik helemaal niet. Eieren, dat zou nog gaan, maar dan die bonen in tomatensaus en de zwarte pens en de worstjes, zo 's morgens op je nuchtere maag, dat is voor mij iets te veel van ...
Er was ook nog de keuze tussen een continentaal ontbijt of Catalaans. Dat Catalaans was een verwarmd broodje met parmaham en tomaat en dit alles rijkelijk overgoten met olijfolie. Ik heb dit geprobeerd op de tweede ochtend en het viel enorm goed mee. Na een paar dagen hoorde ik iemand ook ditzelfde bestellen, maar het antwoord was dat dit niet kon, omdat er geen hesp meer was. Hier kunnen we ons dit niet voorstellen, maar vier dagen nadien hoorde ik nog hetzelfde vertellen door de ober. Eén dag zonder die hesp zou hier nog net kunnen, maar de dag nadien moet die er terug zijn.
Wij namen alle dagen een continentaal ontbijt en dit bestond uit een grote keuze uit broodjes (meestal zelfs nog warm), koffiekoeken en fruit. Er was natuurlijk ook muesli, toast en nog veel meer. Bij dit alles werd altijd koffie en fruitsap a volonté geserveerd.
Het was buffet en dan zie je altijd de problemen. Wij halen broodje per broodje, er is toch genoeg, maar er zijn mensen die meteen een bord vol mee nemen en dan de helft laten staan. Waarom? In een all-in is dit ook altijd het geval. Dom, dom, dom.
Plezant om in het oog te houden hoe mensen hun ontbijt gaan samen stellen. Kiezen en blijven treuzelen. Twijfelen en draaien en keren en tenslotte toch weer nemen wat ze ook de dag voordien al genomen hebben. Bij het fruit eerst eens knijpen en tasten, opnemen en terug leggen.
Ah ja, dat moet ik ook nog vertellen. Als de ober het fruit komt bij vullen, doet hij altijd het volgende. Hij komt met een volle schotel binnen, met appels, pruimen, peren, kiwi enz.... Dan trekt hij een blauwe plastieken handschoen aan om al dat fruit in de de diverse korven te leggen. Hygiëne! Ik vraag me wel af hoe al dat fruit in die schotel is geraakt zonder die handschoen?
minigolf. Waar wij verbleven op de eerste verdieping van ons appartement op Malaga, stonden we net boven een minigolf terrein. Ideaal om op uitkijk te staan en de verschillende spelers bezig te zien Eigenaardig hoe macho de mannen zijn, als ze zo een spelletje komen doen met vrouw en kinderen. Zij zullen eens tonen hoe het moet en natuurlijk willen ze als eerste de baan op. Bij het eerste gezin dat ik in het oog hield, viel de demonstratie dik tegen. Vader had zeven beurten nodig en zoon lief had beginners geluk en sloeg zo maar een hole in one. Toen was de echtgenote aan de beurt en in twee slagen verdween het balletje in de hole. Och, niet getreurd, in het tweede spelletje zou hij eens tonen hoe het nu echt moet. Pech, weeral zeven beurten. De nog zeer jonge zoon deed dit in drie slagen. Moeder evenaarde dat en de macho bleef er wat beteurterd bij staan. Bij het volgende spelletje nam hij voor de eerste slag zijn volledige concentratie en nu zou hij eens een demonstratie geven. De bal moest, bergop in een pijp gedropt worden, zodanig dat hij op het tweede gedeelte van het speelveld terecht zou komen. Zeven keer heeft hij weeral geprobeerd, maar het lukte niet. Hun zoon had weer enorm veel geluk en na de derde poging, ging de bal niet alleen door die buis, maar die belandde dan ook nog meteen in de hole op het tweede stuk van het speelveld. Bij de echtgenote lukte het niet zo goed en ze had zeven pogingen nodig. De rest van het spel heb ik niet kunnen volgen. Ik hoop voor onze macho dat het wat beter gegaan is achteraf. De dagen nadien heb ik dat macho gedoe bij zeer veel andere spelers ook nog gezien.
nog een dagje reisverslag. We zijn hier nu een paar dagen en tot nu toe hebben we de wagen nog niet gebruikt. Alleen te voet de buurt nog maar wat gaan verkennen. Zware pijn in de kuiten, het loopt hier allemaal bergop, bergaf. Als je aan dat stappen niet gewoon bent, doet dat uiteraard pijn na een tijdje; Morgen gaan we misschien een paar kleine dorpen bezoeken. We zien wel. Terwijl ik dit aan het schrijven ben (23,30uur), hoor ik beneden aan de pooltafel nog een aantal kinderstemmen. Nieuwsgierig als ik ben, natuurlijk een kijkje gaan nemen. Hooguit mannekes van een jaar of 6, 7 en die lopen daar nog rond en zijn biljart aan het spelen, terwijl hun ouders rustig aan het "zuipen" zijn. 80% van de huurders hier is Brits. Heeft het daar mee te maken? Niet dat ik iets tegen de Engelsen heb, maar het is frappant dat zij het zijn die laat blijven plakken en bier hijsen tot 's morgens. Voor die Britten is er hier in de buurt enorm veel voorzien. In elke pub is er bijna dagelijks een voetbalmatch en nu in deze periode was er ook nog golf. (WK of zo iets) Alle cafés overvol. Voor onze Engelse vrienden zijn er alle lekkernijen, zoals hun typische breakfast met bloedworst en bonen in tomaten saus en dergelijke meer. De fish and chips wordt zelfs nog gegeven in een kranten papier. Voor de kinderen een zeer speciale aanbieding met fish sticks, fingers, fries, ketchup en nog veel meer. De kelners en de staff hier hebben zich perfect aangepast en ze spreken allemaal Engels. Anderstaligen komen niet aan bod. Geen Engels of Spaans en ze verstaan je niet. Gisteren zat er een Franstalige naast ons en ze vroeg een asbak aan de ober, maar ze is op haar honger blijven zitten. Na een tijdje vroeg ze of ze onze asbak mocht gebruiken om haar sigaret te doven. Weet je dat ze zelfs nog niet stom stond dat ik haar in het Frans een antwoord gaf. Moest dat gebeuren bij een Vlaming, dan zou die onmiddellijk een gesprek aanknopen en tenminste enkele vragen stellen over herkomst of iets dergelijks.
reisverslag, nog steeds eerste dag. Wat ik tegen deze manier van reizen heb, zijn al de paperassen en al de verplichtingen en natuurlijk de wachttijden. We vliegen al jaren met SN Brussels en dan valt al dat gedoe allemaal nog al mee, tenminste als je van thuis uit al je instapkaart regelt. Dan eerst voorbij de politie. Terug boeking en identiteitskaart tonen. Aan de douane weer een lange wachtrij. Jas en broek riem uit, alles uit je zakken halen en angstig afwachten of er geen belletje begint te rinkelen. als je geluk hebt kom je er zo door. bij Amandine is het altijd zeer eigenaardig. De ene keer is er geen probleem en de andere keer moet ze zich bijna volledig uitkleden, ondanks het feit dat ze bij vertrek altijd hetzelfde aan trekt. Ooit moest ze zelfs haar stoffen sloefen uittrekken. Dan naar de incheck. Weer aanschuiven en wachten. Weer je pas en instapkaart boven halen. Al lang op voorhand zie je al een aantal mensen vooruit schuiven, om toch maar bij de eersten te zijn. Wat helpt het? Iedereen heeft tenslotte zijn plaats. Bij aankomst, weeral een gedrang langs de band met bagage. Wij gaan altijd op het einde van die lopende band staan, omdat er dan al het grootste gedeelte van de valiezen weg is en we niet veel keuze meer hebben en tenslotte onze bagage gemakkelijk terug vinden. Wat scheelt het op een ganse reis? 1 a 2 minuten misschien? We blijven hier altijd zeer rustig bij. Dan is er natuurlijk nog het aanschuiven en de nodige papieren bij het ophalen van de huur auto. Weeral de nodige formulieren en al wat er bij te pas komt. Och het steekt weeral niet op een minuut. Aangekomen in het hotel, weeral de nodige formulieren en de pas en weeral eens handtekeningen plaatsen tot je er bijna kramp van krijgt. Eindelijk op de kamer. Even een losse check van je verblijf en dan eindelijk een koele frisse pint gaan drinken in de lokale bar. Oef, nu kan de vakantie beginnen.
gedurende de volgende veertien dagen zal ik een reisverslag schrijven met de nodige rand bemerkingen. Eerste relaas is dat van de dag van vertrek. Het was vroeg dag op de datum van vertrek. De vlucht was voorzien om 6,30 uur en de laatste check in was om 5,15 uur. We moesten dus al rond 4,30 uur vertrekken. Ik probeerde de avond voordien dus op een schappelijk uur te gaan slapen, maar RLS dacht er anders over en rond een uur of twee ben ik dan toch in slaap gesukkeld.. Natuurlijk was ik 's morgens geen mens. Doodop, maar ja, je vertrekt dan voor veertien dagen met vakantie om uit te rusten en die gedachte alleen al maakt alles weer goed. Mark en Angèle zijn ons komen ophalen en al voor half vijf stonden ze hier voor de deur. Mens toch, wat een drukte al op Zaventem op zo een ontiegelijk uur. Enfin, geen probleem, want ik had de dag voordien al onze plaatsen op het vliegtuig geboekt en onze instapkaarten af geprint. Geen probleem en dus gewoon de bagage aan de drop off zone afgeven en vanaf dan ben je gerust. Eindelijk op het vliegtuig, maar de eerste mededeling was al een een domper. Wegens acties van de Franse luchtleiding was er een half uur vertraging. We hebben ooit erger mee gemaakt. Naast Amandine zat een vrij corpulente man en die was al aan het snurken nog voor die mededeling gedaan was. Als ik schrijf snurken, dan is dat zacht uitgedrukt, ik bedoel dan ronken aan meer dan 80 db. Verder hebben we een rustige vlucht gehad. Geen enkel incident of probleem. Toch eigenaardig dat niet iedereen zich aan de regels kan houden en altijd gehaast dingen doen, waar ze achteraf toch geen seconde mee winnen. Altijd komt de mededeling en de vraag om de gordels aan te laten tot het sein om die open te maken op het scherm verschijnt. Toch hoor je al een enorm aantal klikken van het open maken, kort na de landing. Ook wordt er gevraagd om geen gsm aan te zetten al voor de deuren van het vliegtuig open gaan, toch hoor je al de muziekjes al klinken kort nadat je wel en goed aan grond bent. Iedereen veert meteen recht om zijn handbagage te pakken en alles helpt toch voor geen cent, want je moet toch wachten. Enfin, zo zitten de mensen nu eenmaal in mekaar. Morgen de rest van mijn verhaal.
Het is kort dag. We moeten nog een aantal dingen regelen voor we met vakantie vertrekken. Bij de inpak mag ik nooit helpen, dat doet Amandine. Het enige waar ik voor zorg is het technische. Ik bedoel daar mee de batterijen de opladers de gsm's de bijhorende kabels en dergelijke meer. Er moest nog gekuist worden, de wasmand moet leeg zijn en de strijk moet ook gedaan zijn. Voor tante moet ik nog een huurwaarborg regelen. Nog een aantal andere dingen zijn ook dringend voor haar, voor mijn vertrek. Bankzaken en contracten. Ze gaat verhuizen twee dagen na onze terugkeer, dus veel op voorhand te regelen. Mijn gps updaten. Alhoewel, zo veel werk is daar niet aan. Buurvrouw verwittigen en sleutel afgeven. (bloemen gieten en brievenbus leeg maken) Nog schrijven naar een persoon die we daar absoluut moeten ontmoeten. Ah, ja , ik moet nog naar de apotheker. Nog enkele puzzelboekjes gaan halen voor op reis en onderweg. Nog een aantal dingen te doen, maar ik til daar niet zo zwaar aan. De rust komt. Alhoewel we huren altijd een auto en trekken bijna dagelijks rond. Och dit is ook een soort rust.
Eindelijk betere rust. Hoe is het nu mogelijk dat blijkt dat ik al jaren een combinatie van medicamenten aan het nemen ben die eigenlijk niet goed is voor mij. Dus al de onderzoeken die ik de laatste tijd gehad heb, waren eigenlijk niet nodig, maar och ja, die heb ik dus maar weer eens gehad en daardoor weet ik weer meer over mijn fysieke toestand. Op een paar dagen voel ik me al een stuk beter. Nu zaterdag vertrekken we voor 14 dagen met vakantie en ik zal dus volledig ontspannen terug keren.
Ik schrijf bijna altijd in de verleden tijd. De dag zelf 's avonds is soms moeilijk omdat ik me dan bezig hou met andere dingen, alhoewel, ik kan gemakkelijk iets schrijven terwijl ik tv kijk. Het interesseert me allemaal niet zo. Buiten enkele programma's laat ik alles zo maar een beetje aan mij passeren. Gisteren belde tante om te vragen om samen een tafel en een nieuwe tv te gaan kopen. Ondertussen ken ik ze al zeer goed en ik wist op voorhand dat we zonder aankoop zouden terug komen. Ik durf niks zeggen, want hoe ga ik reageren op die leeftijd? (81) Enfin de verhuis is in volle voorbereiding en wij gaan eerst nog even op reis. Ondertussen moeten de anderen het maar van mij over nemen. Twee dagen na terugkomst is D day. We zullen wel zien. Ik ga er tijdens mijn rust periode niet over tobben. Ik ga het proberen alleszins.
Mijn tuinbuur had vorige zaterdag een optreden met de fan...harmonie. Zeg nooit fanfare tegen een harmonie! Ik kon moeilijk anders dan eens gaan te kijken en luisteren en enkele foto's te nemen. Over Jan kan ik absoluut niks slechts zeggen, hij doet alles wat hij kan om mij te helpen. Natuurlijk zou ik hetzelfde doen, maar ik ben nu eerst aan de beurt geweest. Zondag ben ik hem al onmiddellijk de afgedrukte opnames gaan brengen. Natuurlijk was hij content.
ik heb weer eens de clown uitgehangen en iets stoms gedaan. Ik kan geen vetpuisten verdragen en ik pits die altijd open. Vorige zondag was ik dat kleine gezwelletje in mijn baard beu en ben er dus beginnen op knijpen. Had ik niet mogen doen! Dat ding is ontstoken en is nu drie maal zo groot. Vuurrood en zeer pijnlijk. Ik moet antibiotica nemen en er ondertussen een zalf op smeren. Pijnlijk ook momenteel. De slaap die al zo slecht is, is er nu helemaal niet op verbeterd. Jong geleerd, oud gedaan, zeggen ze dan.
De Rooms katholieke Kerk! Er werd de laatste tijd al zo veel over geschreven en over gepraat. Pedofilie blijkt nu volgend de paus een ziekte te zijn en de "arme" priesters en bisschoppen kunnen dus niks doen aan hun gedrag. Het is iets dat zich boven en in hun hoofden afspeelt en dus wil de kerkvader zeggen dat ze er geen schuld aan hebben. Heb je nu ooit zo iets mee gemaakt? Als je als gewone burger een dergelijk feit pleegt, ga je onherroepelijk de bak in en met recht en rede. De kerkgemeenschap probeert dit allemaal toe te dekken met de mantel der "liefde". Enfin, wie ben ik om daar over te schrijven. Toch heb ik er mijn oordeel over en ik vind dat ik dit ook mag zeggen.
We zijn vorige week bij Jeroen meeus gaan eten in restaurant 'luzine in Leuven. Het was weer schitterend. We gaan meestal over de middag en nemen een lunch menu. Prijs kwaliteit is alles dik ok. Ik blijf er euforisch over, tot het ooit eens zou tegen vallen en dan zal ik wel zien. We zijn ook al 's avonds gaan eten "a la carte" en dan is het wel duur(der). Toch ook echt de moeite. Het is niet omdat het Jeroen Meeus is, want zo dikwijls is hij niet aanwezig in zijn keuken, maar de koks vangen dit enorm goed op. De bediening is precies wat ik er van verwacht. Bekwame mensen die weten waarover ze spreken en die je op een manier ontvangen, zoals ik dat echt kan appreciëren.
Als we ergens naar toe gaan, een festiviteit of een reis naar het buitenland, maak ik altijd foto's van het geheel, maar ook van personen in het publiek. Ik zeg niet dat ze altijd geslaagd zijn, maar ik doe mijn best met het materiaal dat ik heb. Af en toe iets grappig en soms iets beklijvend. Mijn vrouw zegt altijd dat ik eens slaag ga krijgen, maar dat is tot nu toe nog niet gebeurd. Als je op voorhand aan de betrokken persoon moet vragen of het mag, dan is het spontane van de foto weg.
Net op internet binnen gekregen. Enkele foto's van een camper. Van luxe gesproken! Ik denk dat dit exemplaar bijna zo veel kost dan een huis. Rijk zijn is misschien plezant. Toch blijf ik het altijd zeggen dat zwemmen in het geld niet hoeft voor mij, maar pootje baden is zeker al goed meegenomen. We zullen ons daar maar bij houden zeker, want stinkend rijk zal ik nooit zijn. Het hoeft ook niet. Met wat ik in mijn loopbaan opspaarde, kom ik toe. Geen luxe leventje, maar het hoeft absoluut niet. We komen toe en kunnen ons af en toe nog een extraatje permitteren. Meer moet niet.
Ik heb weeral eens gesnoven vandaag. Het is niet wat je denkt. Als ik een verkoudheid voel aan komen, dan doe ik altijd iets drastisch. Ik steek een stuk ajuin in de look pers en het verkregen nat snuif ik gewoon op. Even een beetje een prikkelende pijn, maar het helpt zeer goed. Mijn grootmoeder (ons bomma) deed dat met een beetje zout in water. Ooit heb ik eens ergens gelezen dat ajuin een zeer sterk natuurlijk antibioticum is en sindsdien pas ik die methode toe. Niet aangenaam voor je mede bewoners gedurende enkele tijd, want je stinkt uren in het rond, maar het helpt.
Vandaag naar een winkel geweest waar ze tweedehands dingen kopen en verkopen. Ik was bezig met de inboedel van tante haar huis. Ongelooflijk wat daar binnen steekt. Drie verdiepingen vol. Wat er nu net waardevol is weet ik niet. Ik ben een leek op dat gebied. Misschien laat ik beter eens iemand langs komen die daar misschien een klein beetje verstand van heeft. In die winkel zag ik allerhande dingen die enorm duur waren en waar ik zeker geen geld zou aan geven, maar ja, zoals ik al zegde ik ben een volledige leek. Er stond bv een harmonica aan een prijs waar je een piano kan voor kopen. Maar ja...
Ik ontving een aantal tekeningen van mijn broer. Ik bedoel door hem zelf gemaakt. Prachtig weeral. Vorige week stuurde hij een schitterend exemplaar door. Allemaal dingen waar je gemakkelijk mee kan exposeren. Zo kwamen we op onze laatste vakantie in Spanje een Belg tegen, die daar al jaren werkt en verkoopt. Ik kan niet zeggen dat ik het niet mooi vond, maar ja, wat is kunst? Het moet absoluut niet veel kosten. Iets heeft pas waarde, als iemand er geld wil aan besteden, maar daarom is het nog geen kunst. Is iets pas kunst als er veel geld wordt aan gegeven?
Vandaag was, naar jaarlijkse gewoonte, de feestmarkt in Leuven ter gelegenheid van de kermis. We gaan daar altijd eens langs, al kopen we zelden of nooit iets. Ach ja, het is zo een gewoonte. De echte en goeie marktkramers die hun waar op een ludieke en soms zeer grappige manier aan de man proberen te brengen, die bestaan bijna niet meer. Hier en daar is er iemand die met een zacht stemmetje zegt dat je maar eens moet komen kijken en uw keuze maken, maar de mannen of vrouwen die het echt kunnen verkopen door hun waar op een plezante manier aan te prijzen, die kom je bijna niet meer tegen. Jaarlijks gaan we altijd langs bij ene Charly en dat is een echte kampioen. Je kan amper bij zijn kraam geraken. Hij weet het publiek echt te bespelen. Iedereen lacht en dat doet verkopen. Hij spreekt ook een aantal van de kijkers/luisterars rechtstreeks aan. Hij zou een goeie stand up comedian zijn. Spijtig dat ook zo iets verloren gaat.
nog maar eens een verslagje van Malaga.
nog een dagje reisverslag. 
gedurende de volgende veertien dagen zal ik een reisverslag schrijven met de nodige rand bemerkingen. Eerste relaas is dat van de dag van vertrek.
Het is kort dag. We moeten nog een aantal dingen regelen voor we met vakantie vertrekken. Bij de inpak mag ik nooit helpen, dat doet Amandine. Het enige waar ik voor zorg is het technische. Ik bedoel daar mee de batterijen de opladers de gsm's de bijhorende kabels en dergelijke meer.
Eindelijk betere rust. Hoe is het nu mogelijk dat blijkt dat ik al jaren een combinatie van medicamenten aan het nemen ben die eigenlijk niet goed is voor mij. Dus al de onderzoeken die ik de laatste tijd gehad heb, waren eigenlijk niet nodig, maar och ja, die heb ik dus maar weer eens gehad en daardoor weet ik weer meer over mijn fysieke toestand. Op een paar dagen voel ik me al een stuk beter. Nu zaterdag vertrekken we voor 14 dagen met vakantie en ik zal dus volledig ontspannen terug keren.
