Ik ben Staf De Raeymaeker
Ik ben een man en woon in Heverlee () en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 30/07/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: groententuin, koken, digitale foto en film en reizen..
dagelijkse roddels van alles van de laatste dagen.
interessant boek lezen? Ga eens kijken op
http://www.wwaow.com/wwaow/site/bookdetail/?bookid=2935
09-11-2010
ons bomma
Gisteren schreef ik over "ons bomma". Een heel speciaal menske. Een volkse vrouw met een zeer gezonde kijk op de wereld en het leven. Mijn vader is zeer jong gestorven, veel te jong. Ik heb hem eigenlijk niet gekend, want ik was maar twee jaar oud. De verhalen die broer en zussen vertellen over hem zijn echt hartverwarmend en natuurlijk heb ik hem gemist. Aan de hand van foto's en verhalen probeer ik telkens bepaalde beelden te vormen. Hoe het wel zou geweest zijn met hem naast mij? Ik zou natuurlijk niet de Staf geweest zijn die ik nu ben, maar ik ben er vast van overtuigd dat het beter zou geweest zijn. Ons bomma heeft, om het zo maar te zeggen, een groot deel van de zorgen en de opvoeding van de kinderen op zich genomen. Wij waren met vijf en onze pa is gestorven kort voordat mijn jongste zus is geboren. Als ik even mijn ogen dicht doe, zie ik ze nog zo voor mij. Een schat van een vrouw.
Mensen, wat gaat de tijd toch snel. Veel te snel naar mijn goesting. Nu op 14/12 is het al 7 jaar dat "ons ma" overleden is. Toen ik haar daarstraks nog eens een bezoekje ging brengen, begon ik plots eens na te denken over een aantal zaken. Altijd vraag ik raad. Altijd wil ik hulp. Zo precies of iemand van hier boven kan en zal me helpen. Ik geloof niet in een hiernamaals, maar toch, als ik op het kerkhof kom, dan doe ik altijd een babbel. Niet alleen met ons ma, maar zeker ook met al diegenen die me dierbaar zijn geweest. Ik ga hier geen namen noemen, want dan doe ik bepaalde mensen onrecht aan, terwijl ik bij iedereen een ander gevoel heb en met allemaal een zeer speciale babbel zou maken. Toch wil ik zeker ... noemen. Die wil ik zeker op een piedestalleke zetten. Nee, ik mag dit niet doen, want er zijn zo veel mensen die een groot stuk van mijn hart hebben in genomen. Ik zou over een aantal van hen bladzijden vol kunnen schrijven. Misschien schrijf ik er de volgende dagen nog wel over, te beginnen bij ons bomma, om toch geen namen te noemen.
Zoals ik gisteren schreef, zou het vandaag rode kool worden als middagmaal. Veel te veel natuurlijk. Het was een kanjer van dik over de drie kilo. Nog ééntje heb ik mijn tuin staan. Minder zwaar, maar zeker genoeg voor een aantal keren. Ik denk dat ik tot nu toe aan de bereiding al een uur en half bezig geweest ben. Recept? Ok: Rode kool in reepjes snijden. Wat ik er altijd bij doe is ajuin. Misschien ongewoon, maar het smaakt een beetje af. Ik stoof eerst de ajuin in flink wat boter en doe er nadien de gesneden rode kool bij. Een beetje water toevoegen. Eerst flink laten door koken en nadien op een zacht vuurtje laten mals worden. Appel toevoegen. Liefst boscoop, maar diegene die ik kende van mijn kindertijd, kan je nergens meer vinden. Jammer, maar heilaas. Als alles een tijdje geprutteld heeft, afkruiden met azijn en suiker, peper en zout en enkele takjes laurier. Grootmoeders wijze.
Och, zo erg vind ik het niet, maar nu gaan we twee dagen na mekaar veldsla en witlof eten. Gisteren de veldsla gekuist, maar natuurlijk veel te veel. Ook het zelf gekweekte witlof uit de kelder gehaald en ook dit was weer te overvloedig. Zonde om dat weg te gooien en dus eten we vandaag nog maar eens hetzelfde. Gisteren was het met kippenbouten en vandaag zal het met iets anders zijn. Amandine zal een steak eten en ik zal het gewoon houden bij een doosje pilchards bij die sla. Misschien kook ik ook nog een eitje. Gisteren had ik een rode kool uit de tuin gehaald, maar die zal moeten blijven liggen tot morgen. Dus nu weet iedereen al wat we op maandag zullen eten.
Nooit Fan geweest van André Rieu. Ik vond het te eenvoudig en te goedkoop. Je weet, de simpele klassiekers die iedereen kent en die iedereen zo maar slikt. De stukken uit de gekende operettes en operas's en een aantal bewerkte musicals en dergelijke Toch heb ik hem nu terug bezig gezien op TV en wat me aan dat optreden dan weer kan bekoren is het feit dat iedereen daar met een grote glimlach staat. Zowel het koor, als het orkest, zowel de solisten als het publiek. Iedereen heeft blijkbaar genoten. Dan denk ik weer, dit was echt de moeite voor iedereen die aanwezig was en ze hebben een fantastische avond gehad, waarom zou ik dan kritiek geven. Het was gewoon schitterend. Ook ik heb genoten. Echt genoten.
Een paar maand geleden kreeg ik een boete omdat ik te dicht bij een zebrapad had gestaan. Op dat papiertje achter mijn ruitenwisser stond dat ik minder dan vijf meter van een verkeersbord of een oversteekplaats moest staan. Ik had me achter een geparkeerde wagen geplaatst en ik vroeg aan de politie of ze wel een goeie of geijkte meter bij hadden. Nu krijg ik van de procureur een aanmaning, waar op staat dat ik minstens drie meter afstand moet houden van een zebrapad. Dit was zeker het geval, maar begin nu eens te procederen. 100 kost me dit. Belachelijk. Volgens mij heeft men iets tegen mij, omdat ik al te veel geschreven heb om bepaalde boetes te vernietigen. Enfin, ik moet betalen.
Weer maar een onderzoek gehad in de kliniek vandaag. Blijkt dat ik met een uitgezette ader in de buik zit en ook eentje in mijn linker been. Niks om me zorgen over te maken, blijkt nu, maar toch moet ik overmorgen terug voor een ct scan. Ik zal weer een positief resultaat te horen en te zien krijgen en spijtig genoeg doe ik dan maar door, zoals ik bezig ben. Waarom zeg ik "spijtig" genoeg, omdat ik weet dat ik met een aantal dingen fout bezig ben. Toch ben ik zeer blij met een groot gedeelte van mijn bezigheden. Ik doe aan hersensport, ik lees, ik heb mijn groentetuintje waar ik bijna dagelijks in ga werken, ik heb onbespoten groenten en eet dus ook gezond. Toch is er nog altijd dat stomme roken, waar elke dokter me op aan spreekt en waar ik dringend zou moeten mee stoppen. Er is tot nu toe nog niks fataals, maar op die manier kan ik zeker geen twintig jaar meer door gaan. Gelukkig ben ik zowel fysiek als mentaal sterk en verwerk ik een groot deel van die dingen.
Nog maar eens de rls. Het is gewoon desastreus. JE BENT DOODMOE en je wil even wat rusten. Geen denken aan. Op geen enkel moment van de dag. Je zakt door je benen en toch kan je absoluut niet blijven liggen. Je gaat er fysiek, maar ook mentaal gewoon kapot aan. Deze nacht bijna niet geslapen en net probeerde ik even op de zetel te gaan liggen, maar nee hoor. Geen rust mogelijk. Je voelt je gewoon ellendig. Wanneer komt er een afdoende remedie? Ik heb gewoon schrik om de medicatie op te drijven en al vanaf 's morgens te beginnen met pillen. Het tekent een mens. Moest ik het karakter niet hebben, had ik al lang opgegeven.
wij zeggen witloof, maar is het officieel niet witlof? Ik weet het niet, maar ik trek me er niks van aan, ik eet het gewoon. Dit jaar heb ik een paar honderd witloof knollen en dus ga ik voor de eerste keer in mijn leven mijn eigen loof kweken en telen. Er staat momenteel in onze garage een emmer waar het lof al begint te schieten tot op een tiental centimeter. Volgende week daar van eten natuurlijk. Ik maak het op allerlei manieren klaar: gestoofd, aangebakken, rauw en met hesp en kaas natuurlijk. We kunnen alle dagen witloof eten, geen enkel probleem. Ik lust het zelfs zo uit het vuistje als ik er mee bezig ben. Wat een smaak! Echt grondwitloof van eigen teelt. Dat is wat anders dan hetgeen je koopt in de winkel. Je hoort me nu niet zeggen dat dit slecht is, maar zo iets dat je zelfs gekweekt hebt geeft toch een andere gewaarwording op de tong. Daarbij komt dan de voldoening van iets te eten dat uit eigen tuin komt.
Ik had een pak gedroogde bonen van de te veel gezette snijbonen en die heb ik de vorige dagen geoogst om ooit eens klaar te maken. Vandaag zal er wind in de darmen zitten, want na het opzwellen van de bonen heb ik dus veel te veel, zie ik. Het volume is gewoon verdubbeld. Daar nu nog een ajuin bij en het ingevroren tomaten sap. Het is een echt volks gerecht. Misschien maken de meeste mensen dit met een "bonen in blik", maar ik doe het nu met verse ingrediënten. We zullen wel zien straks wat dit allemaal geeft.
Wij zijn hier in ons klein landje altijd maar bezig met het weer. Obsessief bijna. Enkele tientallen keren per dag krijgen we via radio en TV een weerbericht. Dit begint steevast met wat er vandaag gebeurde. Ja, dat hebben we ook wel gezien en gevoeld. De voorspellingen zijn dikwijls fout, maar wat wil je voor zo een klein lapje grond op de wereldkaart. Toch blijven we dit altijd maar volgen en geloven we wat ze ons op de mouw spelden. Gewoon ondergaan, zo simpel is het. Zo slecht is het hier nog niet. Toch zou ik me veel beter voelen in het Zuiden van Spanje of Portugal. Ach ja, dromen.
Jullie weten dat ik een tijd niet in mijn tuin geweest ben, omdat er fysiek iets mis was. Uit onderzoek is later gebleken dat het de mix van medicamenten was die dat veroorzaakte. Goed, ondertussen opgelost en na nog een probleem achteraf, toch terug vol goeie moed bezig met de najaarsbezigheden in mijn hofke. Hoe mensen van een mug een olifant kunnen maken! Blijkt nu dat de geruchten bij de tuinburen de ronde doen, dat ik daar gevallen ben en dat ze me hebben moeten afvoeren. Wie dit uitgevonden heeft weet ik niet, maar je kent de mensen. Een interessant voorval altijd een beetje aandikken en bij iedereen die het verder verteld, komt er altijd iets spectaculair bij. Terug goed bezig en niks aan de hand. Toch wou ik ook nog een foto tonen van Malaga. Een onnodig bouwwerk op zijn Belgisch, maar dan in het klein. Dit kon ik niet laten.
Op een dag waren we buiten op het terras onze doorlopers aan het invullen. Op ons eigen terrasje hebben we alleen maar ochtendzon en dus zoeken we in de namiddag dikwijls een binnenkoertje op. Het is daar zeer rustig en kalm. Je kan in de volle zon gaan zitten of onder de schaduw van een appelsien boom. Schitterend gewoon. Naast ons zat een koppel met de kaarten te spelen. Zij was een echt venijn, dat kon je zo op haar gezicht aflezen en hij was een goedzak die op bevel van mevrouw allerhande moest gaan aanhalen. Dan een drankje, dan een asbak en daarna een flesje water om hun fruitsap mee aan te lengen. Tussen die bedrijven door werd er met de kaarten gespeeld. Nu komt het. Telkens de man aan zet was, begon zij met haar geel gelakte nagels op de tafel te tokkelen en dat duurde altijd tot hij een kaart had neergelegd. Echt irritant dat roffelen. In zijn plaats had ik die kaarten al lang naar haar hoofd gegooid, of was ik zelf beginnen trommelen op de tafel, maar geen van beiden zal de man gedurfd hebben.
misschien een van de laatste verslagen, want ik hoor en beleef ondertussen zo veel dingen uit de actualiteit, dat ik daar beter terug op over stap. Toch nog een relaas van Malaga.
Waar je ook maar met vakantie gaat, altijd vind je een aantal dingen waarvan je de logica niet goed inziet. De kamers of de appartementen zijn niet ingericht zo als je het zou dromen, maar ja.
Voorbeeld. Wij zijn verwoede puzzelaars, zo wel thuis als op vakantie. In alle hotels zorgen ze voor sfeerlicht en dus is sudoku of doorlopers invullen bijna onmogelijk. Dikwijls is het gewoon zeulen met tafel en staanlampen om voldoende licht boven onze boekjes te krijgen. Dan is het ook nog zoeken naar een geschikt stopcontact om die aan te sluiten.
Is het jullie ook nog nooit opgevallen dat de haardroger altijd aan de verkeerde kant hangt? Altijd rechts, terwijl je die eigenlijk aan de linkerkant in je hand neemt en de borstel aan de andere kant. (voor rechts handigen tenminste)
De toiletten zijn ook op een dusdanige manier geplaatst, dat je je in allerlei bochten moet wringen om aan het toilet papier te kunnen. Waar we nu verbleven hadden ze gewoon de bidet en het toilet moeten van plaats wisselen om alle problemen op te lossen.
Nochtans heb ik hier iets ontdekt dat ik nog nergens gezien heb. Aan de deurstop die er voor moet zorgen dat de klink niet tegen een muur of dergelijke aan dreunt, was een verlengstuk gemonteerd dat onder de deur moest door geschoven worden, zodanig dat dit stuk ook als blokkade kan dienen tegen de tocht. Geen slaande deuren meer bij de minste wind. Misschien te onduidelijk omschreven, maar het is moeilijk uit te leggen hoe het systeem in mekaar zit.
Nog zo iets. Waarom stond de schakelaar voor het licht achter de deur? Dit wil zeggen dat je eerst de deur moest open doen en meer dan half weer sluiten voor je licht kon maken. Het closet stond aan de deurkant, en je liep er dus pal op bij het binnen komen, terwijl de ruimte meer dan groot genoeg was om alles een andere plaats te geven.
Ik kan zo nog een aantal dingen aanhalen, maar dit is nu genoeg geweest.
nog maar eens een verslagje van Malaga. Slapen! Ongelooflijk. Het is minstens 20 jaar geleden dat ik meer dan 7 uur aan een stuk geslapen heb. Deze nacht van iets over twee tot half tien deze morgen in bed zonder ook maar een keer op te staan. Ik moet zeggen dat ik hier meer en beter slaap dan thuis. De lucht zeggen ze altijd.
's morgens mijn douche en tussen 10 en half elf gaan ontbijten. Veel keuze is er niet, maar van een Engelse breakfast zo vroeg, hou ik helemaal niet. Eieren, dat zou nog gaan, maar dan die bonen in tomatensaus en de zwarte pens en de worstjes, zo 's morgens op je nuchtere maag, dat is voor mij iets te veel van ...
Er was ook nog de keuze tussen een continentaal ontbijt of Catalaans. Dat Catalaans was een verwarmd broodje met parmaham en tomaat en dit alles rijkelijk overgoten met olijfolie. Ik heb dit geprobeerd op de tweede ochtend en het viel enorm goed mee. Na een paar dagen hoorde ik iemand ook ditzelfde bestellen, maar het antwoord was dat dit niet kon, omdat er geen hesp meer was. Hier kunnen we ons dit niet voorstellen, maar vier dagen nadien hoorde ik nog hetzelfde vertellen door de ober. Eén dag zonder die hesp zou hier nog net kunnen, maar de dag nadien moet die er terug zijn.
Wij namen alle dagen een continentaal ontbijt en dit bestond uit een grote keuze uit broodjes (meestal zelfs nog warm), koffiekoeken en fruit. Er was natuurlijk ook muesli, toast en nog veel meer. Bij dit alles werd altijd koffie en fruitsap a volonté geserveerd.
Het was buffet en dan zie je altijd de problemen. Wij halen broodje per broodje, er is toch genoeg, maar er zijn mensen die meteen een bord vol mee nemen en dan de helft laten staan. Waarom? In een all-in is dit ook altijd het geval. Dom, dom, dom.
Plezant om in het oog te houden hoe mensen hun ontbijt gaan samen stellen. Kiezen en blijven treuzelen. Twijfelen en draaien en keren en tenslotte toch weer nemen wat ze ook de dag voordien al genomen hebben. Bij het fruit eerst eens knijpen en tasten, opnemen en terug leggen.
Ah ja, dat moet ik ook nog vertellen. Als de ober het fruit komt bij vullen, doet hij altijd het volgende. Hij komt met een volle schotel binnen, met appels, pruimen, peren, kiwi enz.... Dan trekt hij een blauwe plastieken handschoen aan om al dat fruit in de de diverse korven te leggen. Hygiëne! Ik vraag me wel af hoe al dat fruit in die schotel is geraakt zonder die handschoen?
minigolf. Waar wij verbleven op de eerste verdieping van ons appartement op Malaga, stonden we net boven een minigolf terrein. Ideaal om op uitkijk te staan en de verschillende spelers bezig te zien Eigenaardig hoe macho de mannen zijn, als ze zo een spelletje komen doen met vrouw en kinderen. Zij zullen eens tonen hoe het moet en natuurlijk willen ze als eerste de baan op. Bij het eerste gezin dat ik in het oog hield, viel de demonstratie dik tegen. Vader had zeven beurten nodig en zoon lief had beginners geluk en sloeg zo maar een hole in one. Toen was de echtgenote aan de beurt en in twee slagen verdween het balletje in de hole. Och, niet getreurd, in het tweede spelletje zou hij eens tonen hoe het nu echt moet. Pech, weeral zeven beurten. De nog zeer jonge zoon deed dit in drie slagen. Moeder evenaarde dat en de macho bleef er wat beteurterd bij staan. Bij het volgende spelletje nam hij voor de eerste slag zijn volledige concentratie en nu zou hij eens een demonstratie geven. De bal moest, bergop in een pijp gedropt worden, zodanig dat hij op het tweede gedeelte van het speelveld terecht zou komen. Zeven keer heeft hij weeral geprobeerd, maar het lukte niet. Hun zoon had weer enorm veel geluk en na de derde poging, ging de bal niet alleen door die buis, maar die belandde dan ook nog meteen in de hole op het tweede stuk van het speelveld. Bij de echtgenote lukte het niet zo goed en ze had zeven pogingen nodig. De rest van het spel heb ik niet kunnen volgen. Ik hoop voor onze macho dat het wat beter gegaan is achteraf. De dagen nadien heb ik dat macho gedoe bij zeer veel andere spelers ook nog gezien.
nog een dagje reisverslag. We zijn hier nu een paar dagen en tot nu toe hebben we de wagen nog niet gebruikt. Alleen te voet de buurt nog maar wat gaan verkennen. Zware pijn in de kuiten, het loopt hier allemaal bergop, bergaf. Als je aan dat stappen niet gewoon bent, doet dat uiteraard pijn na een tijdje; Morgen gaan we misschien een paar kleine dorpen bezoeken. We zien wel. Terwijl ik dit aan het schrijven ben (23,30uur), hoor ik beneden aan de pooltafel nog een aantal kinderstemmen. Nieuwsgierig als ik ben, natuurlijk een kijkje gaan nemen. Hooguit mannekes van een jaar of 6, 7 en die lopen daar nog rond en zijn biljart aan het spelen, terwijl hun ouders rustig aan het "zuipen" zijn. 80% van de huurders hier is Brits. Heeft het daar mee te maken? Niet dat ik iets tegen de Engelsen heb, maar het is frappant dat zij het zijn die laat blijven plakken en bier hijsen tot 's morgens. Voor die Britten is er hier in de buurt enorm veel voorzien. In elke pub is er bijna dagelijks een voetbalmatch en nu in deze periode was er ook nog golf. (WK of zo iets) Alle cafés overvol. Voor onze Engelse vrienden zijn er alle lekkernijen, zoals hun typische breakfast met bloedworst en bonen in tomaten saus en dergelijke meer. De fish and chips wordt zelfs nog gegeven in een kranten papier. Voor de kinderen een zeer speciale aanbieding met fish sticks, fingers, fries, ketchup en nog veel meer. De kelners en de staff hier hebben zich perfect aangepast en ze spreken allemaal Engels. Anderstaligen komen niet aan bod. Geen Engels of Spaans en ze verstaan je niet. Gisteren zat er een Franstalige naast ons en ze vroeg een asbak aan de ober, maar ze is op haar honger blijven zitten. Na een tijdje vroeg ze of ze onze asbak mocht gebruiken om haar sigaret te doven. Weet je dat ze zelfs nog niet stom stond dat ik haar in het Frans een antwoord gaf. Moest dat gebeuren bij een Vlaming, dan zou die onmiddellijk een gesprek aanknopen en tenminste enkele vragen stellen over herkomst of iets dergelijks.
reisverslag, nog steeds eerste dag. Wat ik tegen deze manier van reizen heb, zijn al de paperassen en al de verplichtingen en natuurlijk de wachttijden. We vliegen al jaren met SN Brussels en dan valt al dat gedoe allemaal nog al mee, tenminste als je van thuis uit al je instapkaart regelt. Dan eerst voorbij de politie. Terug boeking en identiteitskaart tonen. Aan de douane weer een lange wachtrij. Jas en broek riem uit, alles uit je zakken halen en angstig afwachten of er geen belletje begint te rinkelen. als je geluk hebt kom je er zo door. bij Amandine is het altijd zeer eigenaardig. De ene keer is er geen probleem en de andere keer moet ze zich bijna volledig uitkleden, ondanks het feit dat ze bij vertrek altijd hetzelfde aan trekt. Ooit moest ze zelfs haar stoffen sloefen uittrekken. Dan naar de incheck. Weer aanschuiven en wachten. Weer je pas en instapkaart boven halen. Al lang op voorhand zie je al een aantal mensen vooruit schuiven, om toch maar bij de eersten te zijn. Wat helpt het? Iedereen heeft tenslotte zijn plaats. Bij aankomst, weeral een gedrang langs de band met bagage. Wij gaan altijd op het einde van die lopende band staan, omdat er dan al het grootste gedeelte van de valiezen weg is en we niet veel keuze meer hebben en tenslotte onze bagage gemakkelijk terug vinden. Wat scheelt het op een ganse reis? 1 a 2 minuten misschien? We blijven hier altijd zeer rustig bij. Dan is er natuurlijk nog het aanschuiven en de nodige papieren bij het ophalen van de huur auto. Weeral de nodige formulieren en al wat er bij te pas komt. Och het steekt weeral niet op een minuut. Aangekomen in het hotel, weeral de nodige formulieren en de pas en weeral eens handtekeningen plaatsen tot je er bijna kramp van krijgt. Eindelijk op de kamer. Even een losse check van je verblijf en dan eindelijk een koele frisse pint gaan drinken in de lokale bar. Oef, nu kan de vakantie beginnen.
gedurende de volgende veertien dagen zal ik een reisverslag schrijven met de nodige rand bemerkingen. Eerste relaas is dat van de dag van vertrek. Het was vroeg dag op de datum van vertrek. De vlucht was voorzien om 6,30 uur en de laatste check in was om 5,15 uur. We moesten dus al rond 4,30 uur vertrekken. Ik probeerde de avond voordien dus op een schappelijk uur te gaan slapen, maar RLS dacht er anders over en rond een uur of twee ben ik dan toch in slaap gesukkeld.. Natuurlijk was ik 's morgens geen mens. Doodop, maar ja, je vertrekt dan voor veertien dagen met vakantie om uit te rusten en die gedachte alleen al maakt alles weer goed. Mark en Angèle zijn ons komen ophalen en al voor half vijf stonden ze hier voor de deur. Mens toch, wat een drukte al op Zaventem op zo een ontiegelijk uur. Enfin, geen probleem, want ik had de dag voordien al onze plaatsen op het vliegtuig geboekt en onze instapkaarten af geprint. Geen probleem en dus gewoon de bagage aan de drop off zone afgeven en vanaf dan ben je gerust. Eindelijk op het vliegtuig, maar de eerste mededeling was al een een domper. Wegens acties van de Franse luchtleiding was er een half uur vertraging. We hebben ooit erger mee gemaakt. Naast Amandine zat een vrij corpulente man en die was al aan het snurken nog voor die mededeling gedaan was. Als ik schrijf snurken, dan is dat zacht uitgedrukt, ik bedoel dan ronken aan meer dan 80 db. Verder hebben we een rustige vlucht gehad. Geen enkel incident of probleem. Toch eigenaardig dat niet iedereen zich aan de regels kan houden en altijd gehaast dingen doen, waar ze achteraf toch geen seconde mee winnen. Altijd komt de mededeling en de vraag om de gordels aan te laten tot het sein om die open te maken op het scherm verschijnt. Toch hoor je al een enorm aantal klikken van het open maken, kort na de landing. Ook wordt er gevraagd om geen gsm aan te zetten al voor de deuren van het vliegtuig open gaan, toch hoor je al de muziekjes al klinken kort nadat je wel en goed aan grond bent. Iedereen veert meteen recht om zijn handbagage te pakken en alles helpt toch voor geen cent, want je moet toch wachten. Enfin, zo zitten de mensen nu eenmaal in mekaar. Morgen de rest van mijn verhaal.
Het is kort dag. We moeten nog een aantal dingen regelen voor we met vakantie vertrekken. Bij de inpak mag ik nooit helpen, dat doet Amandine. Het enige waar ik voor zorg is het technische. Ik bedoel daar mee de batterijen de opladers de gsm's de bijhorende kabels en dergelijke meer. Er moest nog gekuist worden, de wasmand moet leeg zijn en de strijk moet ook gedaan zijn. Voor tante moet ik nog een huurwaarborg regelen. Nog een aantal andere dingen zijn ook dringend voor haar, voor mijn vertrek. Bankzaken en contracten. Ze gaat verhuizen twee dagen na onze terugkeer, dus veel op voorhand te regelen. Mijn gps updaten. Alhoewel, zo veel werk is daar niet aan. Buurvrouw verwittigen en sleutel afgeven. (bloemen gieten en brievenbus leeg maken) Nog schrijven naar een persoon die we daar absoluut moeten ontmoeten. Ah, ja , ik moet nog naar de apotheker. Nog enkele puzzelboekjes gaan halen voor op reis en onderweg. Nog een aantal dingen te doen, maar ik til daar niet zo zwaar aan. De rust komt. Alhoewel we huren altijd een auto en trekken bijna dagelijks rond. Och dit is ook een soort rust.
Nooit Fan geweest van André Rieu. Ik vond het te eenvoudig en te goedkoop. Je weet, de simpele klassiekers die iedereen kent en die iedereen zo maar slikt. De stukken uit de gekende operettes en operas's en een aantal bewerkte musicals en dergelijke Toch heb ik hem nu terug bezig gezien op TV en wat me aan dat optreden dan weer kan bekoren is het feit dat iedereen daar met een grote glimlach staat. Zowel het koor, als het orkest, zowel de solisten als het publiek. Iedereen heeft blijkbaar genoten. Dan denk ik weer, dit was echt de moeite voor iedereen die aanwezig was en ze hebben een fantastische avond gehad, waarom zou ik dan kritiek geven. Het was gewoon schitterend. Ook ik heb genoten. Echt genoten.
Weer maar een onderzoek gehad in de kliniek vandaag. Blijkt dat ik met een uitgezette ader in de buik zit en ook eentje in mijn linker been. Niks om me zorgen over te maken, blijkt nu, maar toch moet ik overmorgen terug voor een ct scan. Ik zal weer een positief resultaat te horen en te zien krijgen en spijtig genoeg doe ik dan maar door, zoals ik bezig ben. Waarom zeg ik "spijtig" genoeg, omdat ik weet dat ik met een aantal dingen fout bezig ben. Toch ben ik zeer blij met een groot gedeelte van mijn bezigheden. Ik doe aan hersensport, ik lees, ik heb mijn groentetuintje waar ik bijna dagelijks in ga werken, ik heb onbespoten groenten en eet dus ook gezond. Toch is er nog altijd dat stomme roken, waar elke dokter me op aan spreekt en waar ik dringend zou moeten mee stoppen. Er is tot nu toe nog niks fataals, maar op die manier kan ik zeker geen twintig jaar meer door gaan. Gelukkig ben ik zowel fysiek als mentaal sterk en verwerk ik een groot deel van die dingen.
Nog maar eens de rls. Het is gewoon desastreus. JE BENT DOODMOE en je wil even wat rusten. Geen denken aan. Op geen enkel moment van de dag. Je zakt door je benen en toch kan je absoluut niet blijven liggen. Je gaat er fysiek, maar ook mentaal gewoon kapot aan. Deze nacht bijna niet geslapen en net probeerde ik even op de zetel te gaan liggen, maar nee hoor. Geen rust mogelijk. Je voelt je gewoon ellendig. Wanneer komt er een afdoende remedie? Ik heb gewoon schrik om de medicatie op te drijven en al vanaf 's morgens te beginnen met pillen. Het tekent een mens. Moest ik het karakter niet hebben, had ik al lang opgegeven.
nog maar eens een verslagje van Malaga.
nog een dagje reisverslag. 
gedurende de volgende veertien dagen zal ik een reisverslag schrijven met de nodige rand bemerkingen. Eerste relaas is dat van de dag van vertrek.
Het is kort dag. We moeten nog een aantal dingen regelen voor we met vakantie vertrekken. Bij de inpak mag ik nooit helpen, dat doet Amandine. Het enige waar ik voor zorg is het technische. Ik bedoel daar mee de batterijen de opladers de gsm's de bijhorende kabels en dergelijke meer.
