Ik ben Staf De Raeymaeker
Ik ben een man en woon in Heverlee () en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 30/07/1946 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: groententuin, koken, digitale foto en film en reizen..
dagelijkse roddels van alles van de laatste dagen.
interessant boek lezen? Ga eens kijken op
http://www.wwaow.com/wwaow/site/bookdetail/?bookid=2935
27-11-2010
veel interesse
sinds gisteren ben ik bezig met de verkoop van de inboedel van tante haar huis. Vier mensen gebeld en binnen de 10 minuten had ik vier afspraken. Van verkoop is absoluut geen sprake. Wel geld bij betalen om alles leeg te halen. Een enorm prijsverschil. Iedereen had dezelfde opmerking. "ach meneer, wat hier staat heeft geen waarde en het gaat ons een pak geld kosten om dit leeg te maken." Toch belde er vandaag al iemand om een deel van zijn prijs af te doen. Ik ben er vast van overtuigd dat iedereen van de bezoekers toch wel enkele dingen gezien heeft waar ze mee uit de kosten komen. Enfin, je bent overgeleverd aan die mensen hun oordeel of je moet alles zelf doen.
Hoe ik het gedaan heb, weet ik niet, maar mijn laptop was plat. Dus gisteren geen berichtje. Ik weet dat ik direct op netstroom kan werken, maar ik had geen zin meer toen ik het ontdekte. Deze morgen een foto gekregen van Sare (kleindochter) die met het turnen een ongeval(lletje?) heeft gehad en die nu voorlopig in het gips zit. Zielig om ze daar zo zien te zitten omdat turnen een groot deel van haar leven uit maakt. Het komt allemaal wel weer goed, maar ondertussen zit ze een tijdje op non actief. Ocharme, ik heb er mee te doen.
gelukkig had ik die zeer oude foto's al op dvd gezet of ik was ze ook kwijt geweest na mijn crach. Ik denk dat ik een schat aan documentatie heb en voor alle veiligheid heb ik ze allemaal dubbel gemaakt. Zouden die dvds nu na een tijd ook kapot gaan? Na een tijdje nog een kopie maken?
Weer zeer lang geleden dat ik nog een berichtje schreef. Nog altijd bezig met de familiearchieven. Wat ik me dikwijls afvraag is of de mensen die toen moesten gefotografeerd worden, hun eigen kleren aanhadden of dat ze die konden lenen. Ik vind op die familiefoto's altijd zeer chique kledij terug, terwijl het arme mensen waren. Als ik naar veel van die oude opnames kijk, verwonder ik me er altijd over dat iedereen er altijd opstaat op zijn Paasbest en wat ook frappant is, dat die foto's eigenlijk van een zeer hoge kwaliteit zijn. Ik heb nog foto's op van dat dik karton, maar ze zijn haarscherp.
Mijn jongste dochter heeft de laatste tijd een aantal foto's uit de oude doos gehaald en op facebook gezet. Natuurlijk ben ik die gaan lenen en allemaal gescand en ben ik terug in der archieven gedoken. Gelukkig had ik vroeger al een pak oude dingen op dvd en dus die herinneringen ben ik niet kwijt. Wat en geluk, want na mijn crach, ben ik duizenden foto's verloren. Hier bij een opname van mijn twee oudste zussen. Ondertussen meer dan 60 jaar geleden. Ik heb zelfs nog foto's van mijn betovergrootmoeder. Je weet wel, van die dingen op dik karton en een beetje bruin. Toch mooie en scherpe foto's.
Gisteren schreef ik over "ons bomma". Een heel speciaal menske. Een volkse vrouw met een zeer gezonde kijk op de wereld en het leven. Mijn vader is zeer jong gestorven, veel te jong. Ik heb hem eigenlijk niet gekend, want ik was maar twee jaar oud. De verhalen die broer en zussen vertellen over hem zijn echt hartverwarmend en natuurlijk heb ik hem gemist. Aan de hand van foto's en verhalen probeer ik telkens bepaalde beelden te vormen. Hoe het wel zou geweest zijn met hem naast mij? Ik zou natuurlijk niet de Staf geweest zijn die ik nu ben, maar ik ben er vast van overtuigd dat het beter zou geweest zijn. Ons bomma heeft, om het zo maar te zeggen, een groot deel van de zorgen en de opvoeding van de kinderen op zich genomen. Wij waren met vijf en onze pa is gestorven kort voordat mijn jongste zus is geboren. Als ik even mijn ogen dicht doe, zie ik ze nog zo voor mij. Een schat van een vrouw.
Mensen, wat gaat de tijd toch snel. Veel te snel naar mijn goesting. Nu op 14/12 is het al 7 jaar dat "ons ma" overleden is. Toen ik haar daarstraks nog eens een bezoekje ging brengen, begon ik plots eens na te denken over een aantal zaken. Altijd vraag ik raad. Altijd wil ik hulp. Zo precies of iemand van hier boven kan en zal me helpen. Ik geloof niet in een hiernamaals, maar toch, als ik op het kerkhof kom, dan doe ik altijd een babbel. Niet alleen met ons ma, maar zeker ook met al diegenen die me dierbaar zijn geweest. Ik ga hier geen namen noemen, want dan doe ik bepaalde mensen onrecht aan, terwijl ik bij iedereen een ander gevoel heb en met allemaal een zeer speciale babbel zou maken. Toch wil ik zeker ... noemen. Die wil ik zeker op een piedestalleke zetten. Nee, ik mag dit niet doen, want er zijn zo veel mensen die een groot stuk van mijn hart hebben in genomen. Ik zou over een aantal van hen bladzijden vol kunnen schrijven. Misschien schrijf ik er de volgende dagen nog wel over, te beginnen bij ons bomma, om toch geen namen te noemen.
Zoals ik gisteren schreef, zou het vandaag rode kool worden als middagmaal. Veel te veel natuurlijk. Het was een kanjer van dik over de drie kilo. Nog ééntje heb ik mijn tuin staan. Minder zwaar, maar zeker genoeg voor een aantal keren. Ik denk dat ik tot nu toe aan de bereiding al een uur en half bezig geweest ben. Recept? Ok: Rode kool in reepjes snijden. Wat ik er altijd bij doe is ajuin. Misschien ongewoon, maar het smaakt een beetje af. Ik stoof eerst de ajuin in flink wat boter en doe er nadien de gesneden rode kool bij. Een beetje water toevoegen. Eerst flink laten door koken en nadien op een zacht vuurtje laten mals worden. Appel toevoegen. Liefst boscoop, maar diegene die ik kende van mijn kindertijd, kan je nergens meer vinden. Jammer, maar heilaas. Als alles een tijdje geprutteld heeft, afkruiden met azijn en suiker, peper en zout en enkele takjes laurier. Grootmoeders wijze.
Och, zo erg vind ik het niet, maar nu gaan we twee dagen na mekaar veldsla en witlof eten. Gisteren de veldsla gekuist, maar natuurlijk veel te veel. Ook het zelf gekweekte witlof uit de kelder gehaald en ook dit was weer te overvloedig. Zonde om dat weg te gooien en dus eten we vandaag nog maar eens hetzelfde. Gisteren was het met kippenbouten en vandaag zal het met iets anders zijn. Amandine zal een steak eten en ik zal het gewoon houden bij een doosje pilchards bij die sla. Misschien kook ik ook nog een eitje. Gisteren had ik een rode kool uit de tuin gehaald, maar die zal moeten blijven liggen tot morgen. Dus nu weet iedereen al wat we op maandag zullen eten.
Nooit Fan geweest van André Rieu. Ik vond het te eenvoudig en te goedkoop. Je weet, de simpele klassiekers die iedereen kent en die iedereen zo maar slikt. De stukken uit de gekende operettes en operas's en een aantal bewerkte musicals en dergelijke Toch heb ik hem nu terug bezig gezien op TV en wat me aan dat optreden dan weer kan bekoren is het feit dat iedereen daar met een grote glimlach staat. Zowel het koor, als het orkest, zowel de solisten als het publiek. Iedereen heeft blijkbaar genoten. Dan denk ik weer, dit was echt de moeite voor iedereen die aanwezig was en ze hebben een fantastische avond gehad, waarom zou ik dan kritiek geven. Het was gewoon schitterend. Ook ik heb genoten. Echt genoten.
Een paar maand geleden kreeg ik een boete omdat ik te dicht bij een zebrapad had gestaan. Op dat papiertje achter mijn ruitenwisser stond dat ik minder dan vijf meter van een verkeersbord of een oversteekplaats moest staan. Ik had me achter een geparkeerde wagen geplaatst en ik vroeg aan de politie of ze wel een goeie of geijkte meter bij hadden. Nu krijg ik van de procureur een aanmaning, waar op staat dat ik minstens drie meter afstand moet houden van een zebrapad. Dit was zeker het geval, maar begin nu eens te procederen. 100 kost me dit. Belachelijk. Volgens mij heeft men iets tegen mij, omdat ik al te veel geschreven heb om bepaalde boetes te vernietigen. Enfin, ik moet betalen.
Weer maar een onderzoek gehad in de kliniek vandaag. Blijkt dat ik met een uitgezette ader in de buik zit en ook eentje in mijn linker been. Niks om me zorgen over te maken, blijkt nu, maar toch moet ik overmorgen terug voor een ct scan. Ik zal weer een positief resultaat te horen en te zien krijgen en spijtig genoeg doe ik dan maar door, zoals ik bezig ben. Waarom zeg ik "spijtig" genoeg, omdat ik weet dat ik met een aantal dingen fout bezig ben. Toch ben ik zeer blij met een groot gedeelte van mijn bezigheden. Ik doe aan hersensport, ik lees, ik heb mijn groentetuintje waar ik bijna dagelijks in ga werken, ik heb onbespoten groenten en eet dus ook gezond. Toch is er nog altijd dat stomme roken, waar elke dokter me op aan spreekt en waar ik dringend zou moeten mee stoppen. Er is tot nu toe nog niks fataals, maar op die manier kan ik zeker geen twintig jaar meer door gaan. Gelukkig ben ik zowel fysiek als mentaal sterk en verwerk ik een groot deel van die dingen.
Nog maar eens de rls. Het is gewoon desastreus. JE BENT DOODMOE en je wil even wat rusten. Geen denken aan. Op geen enkel moment van de dag. Je zakt door je benen en toch kan je absoluut niet blijven liggen. Je gaat er fysiek, maar ook mentaal gewoon kapot aan. Deze nacht bijna niet geslapen en net probeerde ik even op de zetel te gaan liggen, maar nee hoor. Geen rust mogelijk. Je voelt je gewoon ellendig. Wanneer komt er een afdoende remedie? Ik heb gewoon schrik om de medicatie op te drijven en al vanaf 's morgens te beginnen met pillen. Het tekent een mens. Moest ik het karakter niet hebben, had ik al lang opgegeven.
wij zeggen witloof, maar is het officieel niet witlof? Ik weet het niet, maar ik trek me er niks van aan, ik eet het gewoon. Dit jaar heb ik een paar honderd witloof knollen en dus ga ik voor de eerste keer in mijn leven mijn eigen loof kweken en telen. Er staat momenteel in onze garage een emmer waar het lof al begint te schieten tot op een tiental centimeter. Volgende week daar van eten natuurlijk. Ik maak het op allerlei manieren klaar: gestoofd, aangebakken, rauw en met hesp en kaas natuurlijk. We kunnen alle dagen witloof eten, geen enkel probleem. Ik lust het zelfs zo uit het vuistje als ik er mee bezig ben. Wat een smaak! Echt grondwitloof van eigen teelt. Dat is wat anders dan hetgeen je koopt in de winkel. Je hoort me nu niet zeggen dat dit slecht is, maar zo iets dat je zelfs gekweekt hebt geeft toch een andere gewaarwording op de tong. Daarbij komt dan de voldoening van iets te eten dat uit eigen tuin komt.
Ik had een pak gedroogde bonen van de te veel gezette snijbonen en die heb ik de vorige dagen geoogst om ooit eens klaar te maken. Vandaag zal er wind in de darmen zitten, want na het opzwellen van de bonen heb ik dus veel te veel, zie ik. Het volume is gewoon verdubbeld. Daar nu nog een ajuin bij en het ingevroren tomaten sap. Het is een echt volks gerecht. Misschien maken de meeste mensen dit met een "bonen in blik", maar ik doe het nu met verse ingrediënten. We zullen wel zien straks wat dit allemaal geeft.
Wij zijn hier in ons klein landje altijd maar bezig met het weer. Obsessief bijna. Enkele tientallen keren per dag krijgen we via radio en TV een weerbericht. Dit begint steevast met wat er vandaag gebeurde. Ja, dat hebben we ook wel gezien en gevoeld. De voorspellingen zijn dikwijls fout, maar wat wil je voor zo een klein lapje grond op de wereldkaart. Toch blijven we dit altijd maar volgen en geloven we wat ze ons op de mouw spelden. Gewoon ondergaan, zo simpel is het. Zo slecht is het hier nog niet. Toch zou ik me veel beter voelen in het Zuiden van Spanje of Portugal. Ach ja, dromen.
Jullie weten dat ik een tijd niet in mijn tuin geweest ben, omdat er fysiek iets mis was. Uit onderzoek is later gebleken dat het de mix van medicamenten was die dat veroorzaakte. Goed, ondertussen opgelost en na nog een probleem achteraf, toch terug vol goeie moed bezig met de najaarsbezigheden in mijn hofke. Hoe mensen van een mug een olifant kunnen maken! Blijkt nu dat de geruchten bij de tuinburen de ronde doen, dat ik daar gevallen ben en dat ze me hebben moeten afvoeren. Wie dit uitgevonden heeft weet ik niet, maar je kent de mensen. Een interessant voorval altijd een beetje aandikken en bij iedereen die het verder verteld, komt er altijd iets spectaculair bij. Terug goed bezig en niks aan de hand. Toch wou ik ook nog een foto tonen van Malaga. Een onnodig bouwwerk op zijn Belgisch, maar dan in het klein. Dit kon ik niet laten.
Op een dag waren we buiten op het terras onze doorlopers aan het invullen. Op ons eigen terrasje hebben we alleen maar ochtendzon en dus zoeken we in de namiddag dikwijls een binnenkoertje op. Het is daar zeer rustig en kalm. Je kan in de volle zon gaan zitten of onder de schaduw van een appelsien boom. Schitterend gewoon. Naast ons zat een koppel met de kaarten te spelen. Zij was een echt venijn, dat kon je zo op haar gezicht aflezen en hij was een goedzak die op bevel van mevrouw allerhande moest gaan aanhalen. Dan een drankje, dan een asbak en daarna een flesje water om hun fruitsap mee aan te lengen. Tussen die bedrijven door werd er met de kaarten gespeeld. Nu komt het. Telkens de man aan zet was, begon zij met haar geel gelakte nagels op de tafel te tokkelen en dat duurde altijd tot hij een kaart had neergelegd. Echt irritant dat roffelen. In zijn plaats had ik die kaarten al lang naar haar hoofd gegooid, of was ik zelf beginnen trommelen op de tafel, maar geen van beiden zal de man gedurfd hebben.
misschien een van de laatste verslagen, want ik hoor en beleef ondertussen zo veel dingen uit de actualiteit, dat ik daar beter terug op over stap. Toch nog een relaas van Malaga.
Waar je ook maar met vakantie gaat, altijd vind je een aantal dingen waarvan je de logica niet goed inziet. De kamers of de appartementen zijn niet ingericht zo als je het zou dromen, maar ja.
Voorbeeld. Wij zijn verwoede puzzelaars, zo wel thuis als op vakantie. In alle hotels zorgen ze voor sfeerlicht en dus is sudoku of doorlopers invullen bijna onmogelijk. Dikwijls is het gewoon zeulen met tafel en staanlampen om voldoende licht boven onze boekjes te krijgen. Dan is het ook nog zoeken naar een geschikt stopcontact om die aan te sluiten.
Is het jullie ook nog nooit opgevallen dat de haardroger altijd aan de verkeerde kant hangt? Altijd rechts, terwijl je die eigenlijk aan de linkerkant in je hand neemt en de borstel aan de andere kant. (voor rechts handigen tenminste)
De toiletten zijn ook op een dusdanige manier geplaatst, dat je je in allerlei bochten moet wringen om aan het toilet papier te kunnen. Waar we nu verbleven hadden ze gewoon de bidet en het toilet moeten van plaats wisselen om alle problemen op te lossen.
Nochtans heb ik hier iets ontdekt dat ik nog nergens gezien heb. Aan de deurstop die er voor moet zorgen dat de klink niet tegen een muur of dergelijke aan dreunt, was een verlengstuk gemonteerd dat onder de deur moest door geschoven worden, zodanig dat dit stuk ook als blokkade kan dienen tegen de tocht. Geen slaande deuren meer bij de minste wind. Misschien te onduidelijk omschreven, maar het is moeilijk uit te leggen hoe het systeem in mekaar zit.
Nog zo iets. Waarom stond de schakelaar voor het licht achter de deur? Dit wil zeggen dat je eerst de deur moest open doen en meer dan half weer sluiten voor je licht kon maken. Het closet stond aan de deurkant, en je liep er dus pal op bij het binnen komen, terwijl de ruimte meer dan groot genoeg was om alles een andere plaats te geven.
Ik kan zo nog een aantal dingen aanhalen, maar dit is nu genoeg geweest.
nog maar eens een verslagje van Malaga. Slapen! Ongelooflijk. Het is minstens 20 jaar geleden dat ik meer dan 7 uur aan een stuk geslapen heb. Deze nacht van iets over twee tot half tien deze morgen in bed zonder ook maar een keer op te staan. Ik moet zeggen dat ik hier meer en beter slaap dan thuis. De lucht zeggen ze altijd.
's morgens mijn douche en tussen 10 en half elf gaan ontbijten. Veel keuze is er niet, maar van een Engelse breakfast zo vroeg, hou ik helemaal niet. Eieren, dat zou nog gaan, maar dan die bonen in tomatensaus en de zwarte pens en de worstjes, zo 's morgens op je nuchtere maag, dat is voor mij iets te veel van ...
Er was ook nog de keuze tussen een continentaal ontbijt of Catalaans. Dat Catalaans was een verwarmd broodje met parmaham en tomaat en dit alles rijkelijk overgoten met olijfolie. Ik heb dit geprobeerd op de tweede ochtend en het viel enorm goed mee. Na een paar dagen hoorde ik iemand ook ditzelfde bestellen, maar het antwoord was dat dit niet kon, omdat er geen hesp meer was. Hier kunnen we ons dit niet voorstellen, maar vier dagen nadien hoorde ik nog hetzelfde vertellen door de ober. Eén dag zonder die hesp zou hier nog net kunnen, maar de dag nadien moet die er terug zijn.
Wij namen alle dagen een continentaal ontbijt en dit bestond uit een grote keuze uit broodjes (meestal zelfs nog warm), koffiekoeken en fruit. Er was natuurlijk ook muesli, toast en nog veel meer. Bij dit alles werd altijd koffie en fruitsap a volonté geserveerd.
Het was buffet en dan zie je altijd de problemen. Wij halen broodje per broodje, er is toch genoeg, maar er zijn mensen die meteen een bord vol mee nemen en dan de helft laten staan. Waarom? In een all-in is dit ook altijd het geval. Dom, dom, dom.
Plezant om in het oog te houden hoe mensen hun ontbijt gaan samen stellen. Kiezen en blijven treuzelen. Twijfelen en draaien en keren en tenslotte toch weer nemen wat ze ook de dag voordien al genomen hebben. Bij het fruit eerst eens knijpen en tasten, opnemen en terug leggen.
Ah ja, dat moet ik ook nog vertellen. Als de ober het fruit komt bij vullen, doet hij altijd het volgende. Hij komt met een volle schotel binnen, met appels, pruimen, peren, kiwi enz.... Dan trekt hij een blauwe plastieken handschoen aan om al dat fruit in de de diverse korven te leggen. Hygiëne! Ik vraag me wel af hoe al dat fruit in die schotel is geraakt zonder die handschoen?
Hoe ik het gedaan heb, weet ik niet, maar mijn laptop was plat. Dus gisteren geen berichtje. Ik weet dat ik direct op netstroom kan werken, maar ik had geen zin meer toen ik het ontdekte. 
Nooit Fan geweest van André Rieu. Ik vond het te eenvoudig en te goedkoop. Je weet, de simpele klassiekers die iedereen kent en die iedereen zo maar slikt. De stukken uit de gekende operettes en operas's en een aantal bewerkte musicals en dergelijke Toch heb ik hem nu terug bezig gezien op TV en wat me aan dat optreden dan weer kan bekoren is het feit dat iedereen daar met een grote glimlach staat. Zowel het koor, als het orkest, zowel de solisten als het publiek. Iedereen heeft blijkbaar genoten. Dan denk ik weer, dit was echt de moeite voor iedereen die aanwezig was en ze hebben een fantastische avond gehad, waarom zou ik dan kritiek geven. Het was gewoon schitterend. Ook ik heb genoten. Echt genoten.
Weer maar een onderzoek gehad in de kliniek vandaag. Blijkt dat ik met een uitgezette ader in de buik zit en ook eentje in mijn linker been. Niks om me zorgen over te maken, blijkt nu, maar toch moet ik overmorgen terug voor een ct scan. Ik zal weer een positief resultaat te horen en te zien krijgen en spijtig genoeg doe ik dan maar door, zoals ik bezig ben. Waarom zeg ik "spijtig" genoeg, omdat ik weet dat ik met een aantal dingen fout bezig ben. Toch ben ik zeer blij met een groot gedeelte van mijn bezigheden. Ik doe aan hersensport, ik lees, ik heb mijn groentetuintje waar ik bijna dagelijks in ga werken, ik heb onbespoten groenten en eet dus ook gezond. Toch is er nog altijd dat stomme roken, waar elke dokter me op aan spreekt en waar ik dringend zou moeten mee stoppen. Er is tot nu toe nog niks fataals, maar op die manier kan ik zeker geen twintig jaar meer door gaan. Gelukkig ben ik zowel fysiek als mentaal sterk en verwerk ik een groot deel van die dingen.
Nog maar eens de rls. Het is gewoon desastreus. JE BENT DOODMOE en je wil even wat rusten. Geen denken aan. Op geen enkel moment van de dag. Je zakt door je benen en toch kan je absoluut niet blijven liggen. Je gaat er fysiek, maar ook mentaal gewoon kapot aan. Deze nacht bijna niet geslapen en net probeerde ik even op de zetel te gaan liggen, maar nee hoor. Geen rust mogelijk. Je voelt je gewoon ellendig. Wanneer komt er een afdoende remedie? Ik heb gewoon schrik om de medicatie op te drijven en al vanaf 's morgens te beginnen met pillen. Het tekent een mens. Moest ik het karakter niet hebben, had ik al lang opgegeven.
nog maar eens een verslagje van Malaga.
