Ik ben Staf De Raeymaeker
Ik ben een man en woon in Heverlee () en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 30/07/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: groententuin, koken, digitale foto en film en reizen..
dagelijkse roddels van alles van de laatste dagen.
interessant boek lezen? Ga eens kijken op
http://www.wwaow.com/wwaow/site/bookdetail/?bookid=2935
30-12-2010
boodschappen
Tante belde om te vragen of ik geen boodschappen wilde doen voor haar. Dus deze namiddag dan maar de wagen in gesprongen en naar de winkel. Wie crisis, wat crisis? Volle bak en met overladen karren allemaal. Natuurlijk zie je alleen maar diegenen die zich dat kunnen veroorloven, maar van geldgebrek was er geen spraak blijkbaar. Enfin, het gevraagde gaan brengen en even een babbeltje gedaan. Ze wil met oudjaar op haar appartementje blijven en naar tv kijken. Ik had haar voorgesteld om tot bij ons te komen. Ze zal misschien een van de buren vragen om samen met haar de avond door te brengen. Ze bestelde, naar jaarlijkse gewoonte, een schotel bij de traiteur. Ach ja, ik kan ze niet dwingen. Ze voelt zich goed en dat is het belangrijkste.
Gisteren weer Kerstavond gevierd met heel de familie bij Goedele. Altijd genieten. In de late namiddag beginnen we altijd met een aantal knabbeltjes en met aperitief. Dit keer hadden Roeland en Mieke gezorgd voor een aantal extra hapjes. Lekker. De kleinkinderen beginnen dan altijd al te vragen (zagen) of ze al een pakje mogen open doen. Ok, geen probleem. Ook weer traditioneel is er dan altijd gourmet en fondue. Bij dergelijke gerechten kan de gastvrouw altijd meteen mee aan tafel en hoeft ze geen ganse avond in de keuken te staan. Dan komt de grote uitdeling voor de rest van de cadeautjes. Iedereen koopt drie presentjes en de namen voor wie gekocht moet worden, zijn traditioneel bij trekking vastgelegd op de verjaardag van Kaat. Voor de kleinkinderen zijn er altijd extra's natuurlijk. Van zulke gelegenheden kan ik echt intens genieten en gisteren was het zeker niet minder. Zo met heel de bende samen, dat is mijn lang leven.
Aan bepaalde reacties merk ik dat er een aantal lezers zijn die ook het uur in het oog houden van wanneer ik een bericht achterlaat, zowel via mail als op seniorennet. Om eerlijk te zijn, kijk ik daar zelf nooit naar. Vanaf nu zal ik dat ook doen. Natuurlijk zijn er soms extreme tijden van publiceren bij, omdat ik dikwijls 's nachts rondwandel vanwege mijn RLS. Nochtans heb ik op die ogenblikken zelden of nooit zin om iets te schrijven en vul ik meestal mijn doorlopers in.
Vandaag eindelijk de laatste Kerstcadeautjes gaan kopen. Tot op vandaag gedacht, als het niet echt moet, dan komen we niet buiten. Dan misschien een slecht ogenblik gekozen, want het was vandaag enorm druk overal. Een massa volk. Niks van crisis te merken.
We gaan de goeie richting uit. Het is voorbij 21/12 en vanaf nu beginnen de dagen weeral langer te worden. Voor mij is dat altijd een moment dat ik voor het eerst aan bloemen denk. Je zou het zo niet zeggen als je buiten komt, maar toch mag er al een klein beetje hoop komen. De krokusjes staan bijna klaar om hun kopje boven te steken. En dan mensen, dan ontploft iets later de natuur. Ik weet het, het is nog erg vroeg, maar een beetje verlangen mag toch al.
Voor de kerst bestelde ik enkele dingen via internet. Dit is ondertussen geleden van begin december en nu wordt het wel dringend voor de levering. Ik het nog eens voorgehad. Toen wou ik aan mijn dochter een dvd geven, maar die was niet meer voorradig in de winkel en de bestelling zou nooit tijdig daar geweest zijn, bevestigde men mij daar. Ik probeerde zelf een wenskaartje te maken met daarop foto's van ons beiden, maar ik vind van mezelf geen enkele recente opname meer terug. Het zal dus iets anders worden.
de eerste Kerst- en Nieuwjaarswensen zijn aan het binnen komen, zowel via mail als met de post. Ik denk dat wij dit jaar alleen nog kaartjes zullen sturen naar de mensen die geen mail hebben en dat worden er altijd minder en minder. Het zijn zo van die geplogenheden. Je wenst iemand alle geluk voor volgend jaar, maar is dat altijd en bij iedereen een gemeende wens? Met een stalen gezicht zeg je dat je hem of haar ik weet niet wat allemaal wenst voor 2011, maar komt dat echt uit de grond van je hart? Moesten die wensen allemaal uitkomen, zou de wereld er anders uit zien.
Nog meer sneeuw vandaag. Momenteel valt het er weer met bakken uit. Ze voorspellen 5 a 10 cm voor deze avond of voor vannacht. Weer een record gebroken! Zo is dat elke maand en elk seizoen weer hetzelfde. Altijd is het warmer, droger of natter geweest dan al de jaren voordien. Nu mogen we daar over zagen of zeveren, we kunnen er toch niks aan doen. Het weer is wat het is en we moeten het nemen zo als het komt. Elk seizoen heeft zijn charmes, hoe extreem de temperaturen ook zijn. De natuur is zo mooi! Genieten maar mensen.
Die sneeuw kleurt de natuur zo apart en het totaalbeeld is werkelijk mooi, maar niet voor iedereen, denk ik. Als je er dagelijks door moet is het voor velen een ellende en zien ze het schone er zeker niet van in. Dit jaar hebben we onze portie al wel gehad denk ik. Iemand vertelde me straks dat we op exact dezelfde dag, vorig jaar, ook zo een pak sneeuw hebben gehad. Mogelijk, maar ik herinner het me niet. We hadden vandaag en morgen een afspraak en we hebben ze allebei afgebeld. Als je er absoluut niet door moet met de wagen..... Toch kan ik van het speciale dat dit witte tapijt geeft echt genieten.
Vorig jaar met de Kerst heb ik voor de kleinkinderen een aantal goocheltrucs gedaan. Goedele liet me weten dat ze dat dit jaar ook wel zouden appreciëren. Ik bestelde dus nog maar een aantal van die dingen via de web. Alle uitleg in het Engels en sommige van die trucs zitten zo ingewikkeld in mekaar! Op wat er in de eerste doos zat, heb ik bijna een uur moeten studeren om het onder de knie te krijgen. Dus volgende week zal het terug goochelen worden voor de klein mannen, met wat geklungel waarschijnlijk.
Waar ik het gisteren over had. Linker hand jeukt en dus zal er geld binnen komen. Niks is er van aan. Geen cent gezien. Integendeel, twee rekeningen moeten betalen vandaag. Zo zwaar waren die overschrijvingen nu ook weer niet, maar ja, het was in de tegenovergestelde richting. Geld overmaken in plaats van ontvangen. Enfin, ik moet nog altijd geen boterham minder eten. Misschien moet ik het beleg daarop aanpassen?
Mijn linker hand jeukt al een hele tijd. In Leuven zeggen ze dan: "hoe linker, hoe flinker en hoe rechter, hoe slechter." Daarmee bedoelen ze dat als je linker hand jeukt, zal je geld ontvangen en als het de rechter is, moet je geld uitgeven. Nochtans niks te verwachten deze dagen en ook de volgende ook nog niet. Integendeel. Einde jaar en dus nog een aantal rekeningen te betalen. Zou ik dan toch ergens een onbekende suikernonkel hebben? Zou ik eens gaan zoeken op internet? Ik twijfel aan de resultaten. Enfin, geen probleem, ik overleef met mijn pensioentje. Geld is niet belangrijk zeggen ze altijd.( behalve als je het niet hebt.) Zwemmen in het geld hoeft niet voor mij, maar pootje baden zou ik toch graag doen.
Vandaag de kerstboom gezet. Als ik zo hoor zijn we een van de laatsten die dit gedaan hebben. Binnenkort moeten we al beginnen in november. Ik trek er me niks van aan en ik vind het absoluut vroeg genoeg om dat vandaag al gedaan te hebben. Dit jaar alles in het goud. Volgend jaar is dat weer rood en het jaar nadien misschien een mix. Och ja. De sfeer in huis, daar gaat het om. Niet dat ik dit absoluut noodzakelijk vind, want zonder die kerstboom en alles er rond zou het ook wel gaan. Maar ja, we doen mee.
We hebben vandaag de verjaardag van de jongste van de familie gevierd. Lester is (gisteren) 5 geworden. Een plezante namiddag en een aangenaam weerzien met iedereen. Je weet dat ik daar van hou. Een babbel en een lach. Even bijpraten.
Deze namiddag even gaan winkelen. Is er een crisis in ons land? Je zou het niet geloven als je de files aan de kassa ziet en als je merkt dat iedereen met volle karren weer buiten komt. Ongelooflijk! Maar dan werkelijk VOLLE winkelwagentjes. Soms niet genoeg met eentje. Dan denk ik ineens dat ik de minder bedeelden en diegenen die het moeilijk hebben daar waarschijnlijk niet gezien heb. Je ziet alleen maar die overvol geladen karren en dan denk je natuurlijk niet aan anderen die het met veel minder moeten stellen. Deze week nog een programma op tv gezien over mensen die moeten leven van 30 per week en die dan nog een cadeau voor de Kerst willen kopen voor hun kind. Sommigen hebben het zichzelf aangedaan, maar er zijn er een pak die ook enorme pech hebben gehad. Ik zou die mensen willen helpen, maar hoe? Ik vertrouw die grote verenigingen niet en zou dus graag persoonlijk iets doen. Ik zoek het wel uit en ga op zoek.
Ik blijf er nog een tijdje mee bezig. Die oude foto's geven een schat aan informatie en ook een pak nostalgie . Daarstraks was ik even bij tante en ze heeft honderden dia's van de familie herontdekt. Ze heeft er een aantal gevonden van toen mijn kinderen nog klein waren. Daar wil ik zo snel mogelijk invliegen om ze in te scannen, maar ze wil ze eerst zelf nog eens allemaal bekijken en sorteren. Ik heb al zo weinig geduld, maar ik moet nog wachten.
Deze morgen belde ik met mijn zus voor haar verjaardag. Natuurlijk begonnen we te praten over leeftijd en over het feit dat het allemaal zo snel gaat. We komen zo stilaan bij de iets oudere generatie en onze kinderen hebben al de leeftijd bereikt die wij hadden toen wij onszelf sterk en onoverwinnelijk waanden. Alleen maar de gedachte dat er al kleinkinderen van ons moeder zijn die de vijftig benaderen. Mijn oudste zoon is 42 en bij mijn zus is dat de jongste van de drie. Niet meer over nadenken en elke dag die er komt, mee pakken.
Kijk maar. Dit is zo veel jaar geleden. Toch blijf ik met heel veel plezier alle mogelijke opnames van voeger bekijken. Ondanks de kwaliteit van de huidige toestellen, blijf ik er bij dat de camera's van vroeger (met een goede lens) zeker zo goed waren dan de moderne dingen. Zelfs bij de zeer oude foto's op dik karton en in bruin, vond ik echt prachtige dingen.
normaal zou ik voor de kinderen hun St Niklaas langs geweest zijn, maar het is hier net weer beginnen sneeuwen. Voor mij heeft dat allemaal zijn charme, maar als je de baan op moet met de wagen, is dit allemaal wat minder aangenaam. Ik heb er de laatste jaren altijd meer schrik van en ik rij dan ook als een ouwe bompa met zo een weer. Vroeger nam ik misschien berekende risico's, maar nu durf ik absoluut niet meer. Het stoere en het macho is er af.
De oudsten kennen het verhaal al en de jongsten hebben volgens ons Trui al genoeg snoep gekregen voor een zeer lange tijd. Ik zal dan een van de volgende dagen eens proberen binnen te springen met een centje voor de grootsten en een verrassing voor de kleineren.
