Ik ben Staf De Raeymaeker
Ik ben een man en woon in Heverlee () en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 30/07/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: groententuin, koken, digitale foto en film en reizen..
dagelijkse roddels van alles van de laatste dagen.
interessant boek lezen? Ga eens kijken op
http://www.wwaow.com/wwaow/site/bookdetail/?bookid=2935
26-01-2011
Nicole
Nicole stuurt me regelmatig dingen door via mail. Nu waren er een aantal speciale foto's bij. Enkele zeer toffe tussen. Ik zou ze eigenlijk allemaal moeten publiceren. Eentje alvast.
Wat ik niet wist, was dat nonkel destijds ook dia's gemaakt had. Blijkbaar was niemand van de familie op de hoogte, want het was een grote verrassing voor iedereen toen ik een aantal van die foto's doorstuurde. Het zijn allemaal dingen van meer dan 40 jaar oud. Tof om eens terug te zien. Weeral nostalgie zal mijn dochter zeggen, maar het is niet de nostalgie, maar de eerder prettige herinneringen die het me doen. Terug denken aan die momenten en er echt van genieten.
Trui was straks hier met de kleinkinderen. Ze hadden nog altijd hun nieuwjaarsbrief en die zijn ze straks komen voorlezen. Evora had alles zelf geschreven en geïllustreerd en natuurlijk is dit voor Lester nog net iets te hoog gegrepen. Toch al zelf zijn naam onder de brief geschreven. Volgend jaar doet hij dit ook allemaal zelf. Ontroerend als je dit allemaal mee maakt. Toffe kleinkinderen. Nian was er ook bij en het is een blij en slim kereltje. Ik had een aantal goocheltrucs voorzien, maar ze staan er zo kort met hun neus op dat er een aantal daarvan onmiddellijk ontmaskerd worden. Enfin, ze hebben daar ook plezier aan natuurlijk.
Lego. Niet te verslijten. Ik herinner me de eerste blokjes die we kochten voor de oudste zoon. Uuuuren mee met hem allerlei dingen gebouwd. Later ging dat dan naar de meer technische dingen met motortjes en kettingen. Ook de Lego trein hadden we. Veel van die dingen zijn dan later naar de kleinkinderen gegaan en die hebben er ook veel plezier aan gehad. Nu nog koop ik Lego voor Nian en zelfs al voor Lester. Ik kwam toevallig op dit onderwerp door nog een oude dia terug te zien van Joost die zeer geconcentreerd bezig was om een of ander in mekaar te steken.
Joost, journalist, reisde gedurende twee maanden door het stuk Afrika waar de Rally Dakar vroeger voorbij kwam, een regio die nu wees is van een evenement dat het bewoog en in kaart bracht. Dit avontuur is nu in boekvorm gegoten. Het zijn 232 paginas tekst en fotos (in totaal 488) en kan bekeken en besteld worden via de volgende link: http://www.blurb.com/my/book/detail/1920395
Wachten kan lang duren en ik ben zo een ongeduldige. Ik heb dan liever dat ze zeggen dat het een hele tijd zal in beslag nemen en dat ze me de tijd laten om ondertussen iets nuttigs te doen, dan dat ze me dingen proberen wijs te maken, zo van, binnen een paar minuutjes is alles klaar en geregeld. Vorige woensdag bijna zes uur moeten wachten terwijl ze beloofd hadden dat het ongeveer 1,30 uur zou in beslag nemen. Daar kan ik dus niet tegen. Gisteren beloofden er twee personen om bij mij langs te komen. De eerste is geweest om te melden dat hij geen tijd had en de tweede is zelfs niet komen opdagen en heeft ook niks van zich laten horen.
Hoe kan je van dia's die al tientallen jaren oud zijn nog iets deftig maken. Veel gewoonweg geannuleerd en anderen proberen te fatsoeneren zo goed en zo kwaad als het kan. Ik weet dat anderen van de familie dit veel beter zouden gekund hebben met gesofistikeerde software, maar alla, het gaat hem om de herinneringen. Waar werkte de pappa destijds????
Waarom ik hier nu de laatste tijd veel aan denk, weet ik niet, maar ik spreek en denk meer en meer aan ouder worden en over het zeer groot gedeelte van mijn leven dat al opgebruikt is. Het is gewoon een menselijke gedachte. Ik voel me absoluut nog niet oud, maar het is gewoon een realiteit. Gewoon even rekenen. Als ik naar de leeftijd kijk van mijn kinderen dan weet ik al genoeg. Ik hoop 100 te worden en dan is er toch al 2/3e opgebruikt. Ach, wat een negatieve gedachte. Elke dag genieten dus.
Als ik nu al die foto's bekijk die ik gescand heb, zie ik op 75% daarvan feestjes. Meestal verjaardagsfeestjes van de kinderen. Dat waren de gelegenheden waar ik altijd klaar stond met mijn camera. Toen al en nu nog altijd ben ik de fotograaf van dienst. Fotograaf is veel gezegd, want schitterende opnames zijn er niet bij. Och ja het zijn en blijven herinneringen.
bij het inscannen van al die dia's kom ik regelmatig verrassende dingen tegen. Hierbij eentje van wat ik denk een tochtje naar de dierentuin in Antwerpen. Ik zal nog een aantal mensen blij kunnen maken met vergeten dingen.
Miserere nobis zingen de priesters regelmatig. Vergeef ons..... In het laatste nieuws is het nu de beurt aan de nonnetjes. Van over de ganse wereld lopen er berichten binnen over misbruik binnen de kerk. Ik durf niet denken aan wat er buiten die leefwereld ook nog allemaal gebeurde met onschuldige slachtoffers. Ik huiver en ik ril bij die gedachte. Ik heb tenslotte ook kleinkinderen. Natuurlijk worden met deze onthullingen de kansen alsmaar kleiner. Positief denken.
blijkbaar maak ik altijd de verkeerde keuze. Ik was op zoek naar een toestel om dia's in te scannen. Eindelijk had ik iets gevonden wat me degelijk leek, maar nu blijkt dat dit al niet meer gemaakt wordt. Toch verder gezocht op internet en misschien, beweert men, kan men er nog aan geraken, mits een wachttijd van een aantal dagen. Spijtig genoeg heb ik geen geduld en zou ik dat dan onmiddellijk moeten hebben. Morgen misschien beter.
De zoveelste keer over RLS. Het is al een dag of tien echt onhoudbaar. Het neemt echt toe en een normaal leven is echt ondenkbaar. Iemand die er niet mee te maken heeft in mindere of meerdere mate weet natuurlijk niet over wat ik schrijf, maar doe dan eens de moeite om er ergens iets over te lezen of te weten te komen. Wat RLS precies is, kom je via de lectuur misschien te weten . De laatste week krijg ik ook nog voortdurend elektrische schokken in mijn onderbenen tot in mijn tenen. Ik heb dit eerder al eens mee gemaakt, maar nu is dit permanent aanwezig. Mijn broer weet zeker over wat ik schrijf, want hij heeft het ook mee gemaakt. Volgens onderzoek heeft 1 op 10 Belgen met RLS te maken. Sommigen weten niet dat ze het hebben en beschrijven het als een onaangenaam gevoel. Toch is RLS aanwezig bij 10 procent van onze bevolking. Gezien de medische industrie er nu geld in ziet is men volop bezig met onderzoek naar een adequaat geneesmiddel. Soms wens je er een eind aan te maken, maar er is de overlevingsdrang. Zo erg heb ik het nu momenteel. De winterperiode is natuurlijk geen stimulans. Ik kijk echt uit naar mijn tuinperiode.
Het is nu wel overal aan het dooien. Geen mooi zicht met al die blubber en al die vies geworden bergen sneeuw, die men bij mekaar geveegd heeft. Net even naar de winkel geweest en de parking is bijna gehalveerd door al de hopen sneeuw die men in de loop van de voorbije weken bij mekaar schepte. Tja, wat moet een mens. De restanten zullen nog wel een tijd blijven liggen zeker. Die zijn nog niet zo maar allemaal verdwenen. Altijd maar over dat weer zagen en klagen, terwijl we er toch niks kunnen aan doen.
De eerste dagen van het jaar. Natuurlijk een aantal telefoontjes van vrienden en familie om je een goed nieuwjaar te wensen. Gisteren echt niks gedaan. Ik zou zelfs niet iets hebben kunnen ondernemen. Al dagen enorm veel last van mijn RLS. Gisteren echt extreem. Het zijn van die dingen die gebeuren, maar je voelt je er niet echt happy mee. Gisteren heb ik een fles champagne open getrokken. De eerste alcohol van dit jaar. Zelfs met oudjaar geen behoefte gehad om iets alcoholisch te drinken. Er zijn andere gelegenheden geweest. Een aantal mooie tekeningen en collages ontvangen van Evora. Ze heeft echt haar best gedaan en het heeft me echt gegrepen. Ondertussen ligt het huis vol met glinsterkes en sterrekes die ze gebruikt heeft om haar schilderijtjes op te fleuren. Je kan de weg volgen die ik afgelegd heb met die mooie dingen. Een schat van een kind, al moet ik zeggen dat het allemaal de meest lieve kleinkinderen zijn die je je maar kan dromen. Ik ben echt gelukkig met de kroost en nakroost.
Vandaag zijn er blijkbaar al mensen hun vuurwerk voor morgen avond aan het proberen. Al verschillende keren dat gedonder en gespetter gehoord. Met oudjaar blijven we normaal thuis, buiten een paar uitzonderingen af en toe. We maken 's middags al een lekkere hap in plaats van 's avonds. Altijd oesters op het menu. Dat is een constante. Verder is de laatste dag van het jaar voor ons niks speciaals. Zeker niet uit eten. Alles is zo gemaakt met die feestelijkheden hier en daar. Je "moet" vrolijk zijn en je "moet" dansen en zingen. Absoluut niets voor ons als het niet spontaan kan. Ieder zijn meug.
Tante belde om te vragen of ik geen boodschappen wilde doen voor haar. Dus deze namiddag dan maar de wagen in gesprongen en naar de winkel. Wie crisis, wat crisis? Volle bak en met overladen karren allemaal. Natuurlijk zie je alleen maar diegenen die zich dat kunnen veroorloven, maar van geldgebrek was er geen spraak blijkbaar. Enfin, het gevraagde gaan brengen en even een babbeltje gedaan. Ze wil met oudjaar op haar appartementje blijven en naar tv kijken. Ik had haar voorgesteld om tot bij ons te komen. Ze zal misschien een van de buren vragen om samen met haar de avond door te brengen. Ze bestelde, naar jaarlijkse gewoonte, een schotel bij de traiteur. Ach ja, ik kan ze niet dwingen. Ze voelt zich goed en dat is het belangrijkste.
Gisteren weer Kerstavond gevierd met heel de familie bij Goedele. Altijd genieten. In de late namiddag beginnen we altijd met een aantal knabbeltjes en met aperitief. Dit keer hadden Roeland en Mieke gezorgd voor een aantal extra hapjes. Lekker. De kleinkinderen beginnen dan altijd al te vragen (zagen) of ze al een pakje mogen open doen. Ok, geen probleem. Ook weer traditioneel is er dan altijd gourmet en fondue. Bij dergelijke gerechten kan de gastvrouw altijd meteen mee aan tafel en hoeft ze geen ganse avond in de keuken te staan. Dan komt de grote uitdeling voor de rest van de cadeautjes. Iedereen koopt drie presentjes en de namen voor wie gekocht moet worden, zijn traditioneel bij trekking vastgelegd op de verjaardag van Kaat. Voor de kleinkinderen zijn er altijd extra's natuurlijk. Van zulke gelegenheden kan ik echt intens genieten en gisteren was het zeker niet minder. Zo met heel de bende samen, dat is mijn lang leven.
Aan bepaalde reacties merk ik dat er een aantal lezers zijn die ook het uur in het oog houden van wanneer ik een bericht achterlaat, zowel via mail als op seniorennet. Om eerlijk te zijn, kijk ik daar zelf nooit naar. Vanaf nu zal ik dat ook doen. Natuurlijk zijn er soms extreme tijden van publiceren bij, omdat ik dikwijls 's nachts rondwandel vanwege mijn RLS. Nochtans heb ik op die ogenblikken zelden of nooit zin om iets te schrijven en vul ik meestal mijn doorlopers in.
Wachten kan lang duren en ik ben zo een ongeduldige. Ik heb dan liever dat ze zeggen dat het een hele tijd zal in beslag nemen en dat ze me de tijd laten om ondertussen iets nuttigs te doen, dan dat ze me dingen proberen wijs te maken, zo van, binnen een paar minuutjes is alles klaar en geregeld. 
