Ik ben Staf De Raeymaeker
Ik ben een man en woon in Heverlee () en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 30/07/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: groententuin, koken, digitale foto en film en reizen..
dagelijkse roddels van alles van de laatste dagen.
interessant boek lezen? Ga eens kijken op
http://www.wwaow.com/wwaow/site/bookdetail/?bookid=2935
13-05-2016
veranderingen
Voor de nabije toekomst zijn er een aantal ingrijpende maatregelen voorzien. Begin juni zal ik (zullen we) nog maar eens verhuizen. Waarschijnlijk een laatse verblijfplaats, tenzij ik nog in de kliniek zou belanden voor mijn laatste ademstoot. Amandine verhuist naar een spliksplinternieuwe home en ik naar een service flat op 50 meter daarvandaan. We zijn al gaan kijken en het staat ons absoluut aan. Een Vlaming denkt bij een verblijf ergens onmiddellijk aan eten. In de meeste homes wordt er door een grootkeuken eten geleverd, wel waar wij naar toe gaan, hebben ze een eigen kok. Ik veronderstel dat dat beter zal zijn en in ieder geval heb je altijd inspraak. Het zal geen grote verhuis worden vermits er van ons meubilair, na zo veel verhuizen niet zo veel meer over blijft. We zullen ons wel redden en we zullen daar nog perfect gelukkig zijn. Om eerlijk te zijn, ik kijk er echt naar uit. De finale rust voor nog een aantal jaren, net voor de definitieve rust.
Ach ja, ik had geschreven dat ik alleen nog op antenne zou komen bij belangrijke gebeurtenissen. Weet je, een stukje is dagboek. Hier buiten staat een boeken ruilbox. Je steekt daar een boek in dat je toch niet meer moet hebben en je haalt er een ander uit. Goed gezien. Vandaag haalde ik daar iets zeer eigenaardigs uit van iemand die schrijft over het einde van de wereld. Zeer eigenaardige hersenkronkels. Een voorbeeld. Jezus is bezig met een ontzaglijk, majustueus en wonderlijk plan te verwezenlijken, waarin heel de mensheid betrokken zal worden. Dan volgen een reeks van dingen die zullen gebeuren en het slot is waar veel gelovige mensen mee bezig zijn. Met Hem zullen wij goden worden in Zijn familie.....Ik wil daar niet mee lachen, ieder zijn overtuiging en geloof. De man die dit schreef is zeker van zijn mening en visie op het leven. Moest iedereen zo denken zou het misschien een beetje helpen in de onverdraagzaam in deze wereld.
Meer en meer krijg ik de indruk dat ik weer eens gebruikt word als melkkoe. Iemand start een gerechtsprocedure en heel de winkel riekt geld. De vrederechter als eerste natuurlijk, maar beide partijen zijn verplicht om een advocaat aan te spreken. Met een bezoekje stopt het natuurlijk niet. De vrederechter spreekt een vonnis uit waar je absoluut niet akkoord mee kan gaan. Ok, in beroep dan maar. Terug naar de advocaat, maar de tegenpartij is ook verplicht om hetzelfde te doen. Na een dubieuze uitspraak stap je dan maar terug naar de advocaat om te weten te komen wat je daar kan aan doen en heel de film begint opnieuw te draaien. Tussen het afspelen van de films is er zelfs ook nog reclame geweest uit monde van de notaris die ook nog iets wil verdienen. Ik stel het nu een beetje ludiek, maar het is gewoon de dagdagelijkse realiteit. De "verliezende" partij moet in principe de kosten betalen, maar de winnende partij deelt mee in de kosten, dat kan ik u verzekeren. Er komt zeker nog een vervolg met een prijskaartje. Het mag nu eens gaan stoppen!!!
De laatste tijd schreef ik al minder op mijn blog. Ik zag het zo een beetje als een soort dagboek en sommige mensen zegden dan ook; och ja, ik heb het op je blog gelezen. Maar wie heeft er wat aan om te weten wat ik vandaag gedaan heb, wat ik morgen ga doen, welke mijn intenties zijn en zoveel meer. Ik dacht om alleen nog iets te schrijven dat echt nieuws is en verder niet meer op antenne te komen. Indien iemand echt iets wil weten zal die wel bellen of schrijven zeker? Ik zie wel weer.
Kan iedereen dat nu op ons gezicht aflezen of niet? Wij zijn allebei veel te goedgelovig en we hebben daar al dikwijls pech mee gehad. Een goeie verkoper zal dat aanvoelen zeker. Niet dat we nu de laatste tijd iets gekocht hebben, maar we werden wel geconfronteerd met advokaten en rechters en dies meer. Alleen maar omdat we te braaf zijn voor deze wereld. "Men" probeert ons geld afhandig te maken waar ze geen recht op hebben. Ik probeer me te wapenen, maar er zijn aan de andere kant mensen zonder scrupules. Meedogenloos. Alleen wat in hun kraam past. Enige vorm van medeleven bestaat er niet, zelfs niet tegenover naaste familie. Ik word er echt niet goed van hoe hardvochtig deze wereld wel kan zijn. Eén ding is er wat telt en dat is geld. Ik ben te oud (alhoewel ?) om nu nog te veranderen, Maar ik zou me ongelukkig voelen als ik zo gewetenloos moest zijn. Verkopers zijn verkopers, maar als de familie zich ook al zo begint te gedragen???
Dit hou je niet voor mogelijk. Eén iemand stapt naar de vrederechter omdat hij of zij niet akkoord wil gaan met een beslissing die een echtpaar onderling genomen heeft en ook laten vastleggen bij de notaris.
De vrederechter begaat een fout en kijkt niet na of er bij de notaris niets op papier staat waardoor eigenlijk geen klacht mogelijk is. Spijtig genoeg is hij dat vergeten en heel de papiermolen gaat aan het rollen. Om een mooi dossier te kunnen samenstellen heb ik net alle inkomende en uitgaande mails in dat verband afgeprint en dit hou je niet voor mogelijk. Ik zit al aan meer dan 150 bladzijden. En alles is nog niet rond, nee we staan even ver, misschien nog verder van huis dan in het begin. Vermits ik niet anders kan gaan beik verplicht om een advokaat aan te spreken. Dit kan allemaal in België. Ik zou eens willen zien hoeveel dat tot nu toe al allemaal gekost heeft en je kan dus zo goed als niets verhalen op iemand. Wel, daar wil ik dan een nieuw proces voor aanspannen omdat volgens mij rechtigheid moet geschoeden. Dit kan toch niet dat een mondelinge klacht die dan ook nog onterecht was aan alle betrokkenen zo veel kan kosten. Dit kan er bij mij niet in.
We kregen hier net een uitnodiging voor het afdelingsfeest van "De Beemd" waar wij verblijven. Het is op 20 mei en ik dacht dat we tegen dan al op ons nieuwe adres zouden zitten, maar niks is minder waar. We zullen pas verhuizen op 7/6, hier kunnen we dus nog aan meedoen. Ook familie en vrienden zijn uitgenodigd. Inschrijven voor 2 mei. Menu:
cava met amuse, tomatenroomsoep met balletjes, konijn met groentenkrans en kroketten en nadien nog koffie met crème brulée.
Inschrijven kan bij mij. Ok, het is weer zo het traditionele, maar we kunnen eens meer ontspannen met een aantal medebewoners praten. Morgen heb ik een afspraak met de verantwoordelijke van onze nieuwe toekomstige verblijfplaats. Ik mag nieuw schrijven, want het is zelfs nog niet helemaal klaar. Het zal maar een miniverhuis zijn, want veel meubilair hebben we niet meer na onze vorige verhuis.maar ook daar vind ik wel een firma voor. We kijken er naar uit.
Het is curieus en het zit hem in het bolleke, maar ik kan er niks aan doen. Morgen (ondertussen vandaag) komt er bezoek en dan slaap ik de avond voordien niet of zeer slecht. Het is eender wie er komt, al is het de koning of de paus of een arme sukkelaar, mijn slaap is er aan de nacht voordien. Misschien zou ik mijn nachtrust nog minder laten bij een bezoek van een dikke piet dan van een brave sukkelaar. Toch eigenaardig hoe sommige dingen op mensen kunnen inwerken, zonder dat ze daar iets kunnen aan doen. Bij mij werkt dat averechts. als ik er 's anderendaags goed zou moeten uitzien omdat er bezoek komt, dan slaap ik niet en zie ik er slecht uit. Dikwijls krijg ik ook die reactie of een vraag. "Amaai Staf, je hebt precies slecht geslapen vannacht". En dan drukken de mensen zich nog beleefd uit. Morgen bezoek en dus geen slapen, al zijn we ondertussen al 1,30 uur. Morgen inhalen.
Potverdorie kan ik dat ding niet afzetten op een of andere manier. Die pc hier blijft me pernanent verbeteren. Ik mag absoluut niets anders schrijven dan woorden die in de Van Dale terug te vinden zijn, of die pc blijf me verbeteren. Kan ik dat er niet op een of andere manier uithalen. Ik mag niets schrijven dat een beetje op dialect zou kunnen lijken of ik krijg een ander woord dan hetgeen ik wilde schrijven. Ik vind dit vervelend, want sommige woorden betekenen voor mij en mensen die dit lezen iets totaal anders dan dat ABN. Sappiger en meer zeggend vind ik.
Sorry, maar als dit mijn oude dag moet worden, dan mag je me nu al een pilletje geven. Ongeveer een uur geleden kwam ik langs de refter en er zat een oud dametje in haar rolstoel in de deuropening. Nu, net, twee minuten geleden, zat dat menske daar nog. Ik MAG ze niet weg doen naar haar kamer. Ik heb eens serieus in mijn voeten gekregen toen ik dat wel eens gedaan heb. Ik begrijp het, het zal allemaal te maken hebben met verzekering en dergelijke. Ik probeerde om iemand van de verpleging te vinden. Niemand te bespeuren. Die hebben het nu druk om de mensen om te kleden en in bed te steken, maar waarom laten ze dat menske toch in het gat van de deur van de refter zitten. Doe ze dan al tenminste naar haar kamer en zet ze eventueel voor TV. Ze zullen wel een uitleg hebben. Ik redeneer dan met een boerenverstand.Als je die dame van haar tafel naar het gat van de deur kan brengen, kan je ze toch evengoed 1O meter verder brengen, waar ze zich goed voelt. Morgen krijg ik misschien reactie van de directie. Ik ben hier al niet graag gezien, dit kan er nog maar bij.
Deze morgen dus meiklokjes gaan kopen. In een bloempot niets meer te vinden, dus dan maar een boeketje. Ik kan er niet aan doen, maar ben ik dat nu alleen die alles van vroeger beter vind. Als ik ruik aan die bloemetjes, heb ik absoluut niet meer datzelfde lentegevoel van vroeger. Je riekt nog wel iets, maar zo minnetjes. Misschien als je dat nu in je eigen tuin hebt staan. Als je vroeger zo een boeketje in huis haalde, rook gans de living daar naar. En duur mensen, verschrikkelijk duur. Voor een 10 takjes betaalde ik 30 €. Morgen misschien al uitgebloemd. Ik heb er al spijt van. Volgend jaar koop ik een spuitbus met die geur. Niets van. De echte bloemen moeten hier op tafel komen.
Het is een cliché, maar de tijd gaat snel. Misschien duurde het allemaal lang toen we nog naar school moesten, maar nu vliegen de weken voorbij. We beginnen al aan de vijfde maand en het is precies of nieuwjaar is nog maar pas voorbij. Morgen of een van de volgende dagen moet ik meiklokjes in huis hebben. Ik vind dit zo een fantastische geur. Toch heb ik dat ooit aan iemand cadeau willen doen, maar die vond dat een stank. Ieder zijn goesting natuurlijk, maar ik vind dit een typische lentegeur. Ik schrijf nu "of een van de volgende dagen", maar het zal zeker morgen zijn. Als je ooit op bezoek komt en je weet niet wat mee brengen... Ik ben hier niet graag en ik hoop van zo snel mogelijk naar mijn definitieve en laatste(?) stek te kunnen verhuizen. Het is een samenloop van omstandigheden dat ik hier tijdelijk woon, maar het is absoluut tegen mijn goesting. Ik kijk uit naar begin juni en hopelijk vroeger. Ik vertel dan wel meer en laat foto's zien.
Iedereen hier weet dat ik aan het worstelen ben het probleem waar we de laatste jaren van ons leven gaan doorbrengen. Ik wil niets dramatiseren, want zo komen die woorden misschien over, het is gewoon kiezen tussen enkele mogelijkheden om nog een laatste keer te verhuizen. Hier blijven we niet, dat is uitgesloten. De home en service flat waar we gaan naar kijken zijn, zou een prima oplossing zijn. Waarschijnlijk zal het dat worden. Wel daarnet vroeg de jongste van de verzorgenden hier of we er al uit waren en een beslissing genomen hadden. De jongste van de bende!!! Niemand anders toonde al enige interesse. Ik moet eerlijk zijn en zeggen dat ze alles in haar job schitterend doet. Toen ik dat tegen iemand vertelde, kreeg ik als reactie: "ja maar ze is nog jong, ze zal wel veranderen. Negativist? "Ik blijf positief denken" en misschien is dat een dame die haar job voor de rest van haar leven vol enthousiasme blijft doen.
Zeer eigenaardig, ofwel ben ik zot aan het worden. De laatste tijd gebeuren er hier speciale dingen, ofwel heb ik een slag van de molen gekregen. Ik geef één voorbeeldje. Ik kom deze namiddag op mijn kamer en ik zie dat de helft van mijn badkamer nat is. Echter geen water, maar een vettige smurrie. Ik deed de kasten daarboven open en ik voelde aan de onderkant van de kasten er boven en er was niets te vinden. Ik riep de verpleging er bij en die zegden mij van steeds mijn deur op slot te doen. Ok, vanaf morgen sleutel in mijn zak. Ik hoop zo dat er in het nieuwe complex in Wijgmaal een plaatsje voor ons zou vrij zijn. Voor mij zijn er oplossingen genoeg, maar om dicht bij mijn echtgenote te blijven, in een ook voor mij leefbare omgeving, is er niet zo veel keuze. Wijgmaal zou ideaal zijn. Duimen en hopen op goed nieuws.
Een woord dat Toon Hermans zaliger gebruikte voor de schoenen die hij aanhad bij een bepaalde voorstelling: "bordeelsluipers". Het zijn schoenen die vooraan vrij puntig zijn. Toevallig heb ik die op de koop kunnen tikken (splinternieuw) voor een tiende van de prijs. Iemand had die gekocht voor haar vriend en die moest ze helemaal niet hebben. Ik ga het nu niet over prijzen hebben, maar ze had er al een serieus bedrag aan betaald in solden, maar ik heb ze bijna voor niets gekregen. Je weet, aan kleding kan ik geen geld uitgeven, maar in de kringloopwinkel vind ik altijd iets dat ik mooi vind en dat me past. Als ik dat dan aan heb, zegt iedereen ; amaai Staf, het groot lot gewonnen? Al die merkprodukten zeggen me absoluut niets. Als ik zo iets aan heb is het puur toeval. Enfin nu waren het schoenen die normaal minimum 250€ kosten en ik heb ze voor een tiende van de prijs. Och ja, ik doe zelfs de moeite niet om dat merk op te zoeken op internet. Ze zitten goed en ze zijn mooi, voila.
De laatste tijd heb ik dagelijks toch wel iets anders aan de hand. Gelukkig allemaal kleine prullen. Toch kan je van dergelijke kleine dingetjes behoorlijk wat last hebben. Door de verdoving die bij de tandarts verkeerd werd gegeven, is mijn onderlip aan één kant nog altijd gevoelloos. Dat is nu meer dan twee maand geleden en de dokter denkt dat ik daar voor de rest van mijn leven last ga van hebben. Plezant is anders. Omdat ik daar geen gevoel meer heb, heb ik vandaag op mijn tong gebeten. Het moet een serieuze knauw geweest zijn, want het doet nog steeds pijn. Och dat gaat allemaal wel over. Bij de vraag aan de dokter wat daar aan te doen is, kwam al vrij snel het antwoord, wachten tot het over is. Van de hak op de tak. Morgen heb ik een afspraak om naar een sociale woning gaan te kijken. (Service flat) Ik ben echt benieuwd. Indien het mee valt ben ik hier onmiddellijk weg. Niks verkeerd met de mensen die hier werken, absoluut niet, maar er wordt veel in jouw plaats gedacht en beslist. Duimen maar.
Nooit zal ik een dergelijk regime gewoon worden of aankunnen. Ik ben geen rebel en pas me gemakkellijk aan aan regels en reglementen, maar hier kan ik niet aarden en voel ik me niet goed. Geen kwaad naar het personeel, want die mensen doen hun best. Het is gewoon de struktuur van heel het gebeuren waar ik geen weg mee kan. Ik kan geen details geven, want anders kwets ik misschien mensen. Och ik kan even goed terug gaan in de tijd en zeggen dat ik mij in het leger ook niet goed voelde. Straks meer, want ik ben te laat op het appel.
Ik schreef het vroeger al, TV zegt me in feite niet zo veel. Laat eens horen welke programma's echt de moeite zijn om dat ding op te zetten en er dan uren blijven naar te kijken. Vroeger volgde ik bijna alles op gebied van sport, maar zelfs daar doe ik daar maar af en toe de moeite voor. Zo apatisch geworden. Het zal niet aan die TV liggen, maar aan mezelf. Terug eens gaan zoeken naar interessante dingen.
Een normale dag kondigde zich aan, was het niet dat ik keelpijn had. Na een uur kon ik nog amper spreken. Dus toch maar de dokter gebeld, hij moest toch komen kijken naar mijn ingewindelde pink. Ik vroeg hem of het absoluut nodig was om die te plaasteren. We hebben voor een tussenoplossing gekozen en de pink gespalk aan de ringvinger. Zonder die twee en dan ook nog de linkerkant, geeft dat geen problemen. Het is nu dik 18 uur en ik kan nog steeds niet praten, alleen maar fluisteren. Dan krijg je natuurlijk de klassieke opmerkingen. Ik ga ze hier niet allemaal op een rij zetten. Morgen allemaal weer vergeten.
Een dame die gisteren nog aan tafel zat is vandaag overleden. Ik ben op één na de jongste hier, dus ik hoop nog even tijd te hebben. Ik weet niet of ik het al schreef, maar volgens een onderzoek is de gemiddelde levensduur in een home 14 maand. Dan moet ik dus hopen dat er nu de ene na de andere zijn kopje neerlegt, of ik sta er niet goed voor, want ik ben hier al 9 maand. Dan begint het serieus af te korten voor mij. Ik zal het natuurlijk nooit kunnen navertellen, maar ik zou toch nog graag een tijdje blijven leven. Hier kom ik zeker nog op terug.
