Ik ben Staf De Raeymaeker
Ik ben een man en woon in Heverlee () en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 30/07/1946 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: groententuin, koken, digitale foto en film en reizen..
dagelijkse roddels van alles van de laatste dagen.
interessant boek lezen? Ga eens kijken op
http://www.wwaow.com/wwaow/site/bookdetail/?bookid=2935
30-03-2016
normaal
Een normale dag kondigde zich aan, was het niet dat ik keelpijn had. Na een uur kon ik nog amper spreken. Dus toch maar de dokter gebeld, hij moest toch komen kijken naar mijn ingewindelde pink. Ik vroeg hem of het absoluut nodig was om die te plaasteren. We hebben voor een tussenoplossing gekozen en de pink gespalk aan de ringvinger. Zonder die twee en dan ook nog de linkerkant, geeft dat geen problemen. Het is nu dik 18 uur en ik kan nog steeds niet praten, alleen maar fluisteren. Dan krijg je natuurlijk de klassieke opmerkingen. Ik ga ze hier niet allemaal op een rij zetten. Morgen allemaal weer vergeten.
Een dame die gisteren nog aan tafel zat is vandaag overleden. Ik ben op één na de jongste hier, dus ik hoop nog even tijd te hebben. Ik weet niet of ik het al schreef, maar volgens een onderzoek is de gemiddelde levensduur in een home 14 maand. Dan moet ik dus hopen dat er nu de ene na de andere zijn kopje neerlegt, of ik sta er niet goed voor, want ik ben hier al 9 maand. Dan begint het serieus af te korten voor mij. Ik zal het natuurlijk nooit kunnen navertellen, maar ik zou toch nog graag een tijdje blijven leven. Hier kom ik zeker nog op terug.
Iets wat ik zo tegen mijn zin doe is de administratie bijwerken. Hier liggen weer een aantal brieven en rekeningen, maar vandaag zal het er niet meer van komen. Ik zal alles goed in het zicht laten liggen, zodanig dat ik er morgen niet kan over zien. Morgen zal dat dus een begintaak worden. Door dergelijke dingen te verwaarlozen heb ik al meer dan eens een boete moeten betalen. Amandine trekt haar dat allemaal niet aan. Ze denkt daar geen seconde op een gans jaar over na. Ik zal dat wel doen zeker, goed of slecht. Ok, weet je wat, ik doe het nu meteen. Straks met een gerust gevoel gaan slapen??
Zoals ik al schreef, ik ben hier niet graag. Nu moet ik nog zien wat ik schrijf, want blijkbaar wordt mijn blog hier gelezen. Het heeft niets met deze plaats te maken, maar met het verblijf in een home. Ik ben veel te jong en veel te goed om in een home te zijn. Ik ben gewoon Amandine gevolgd, want zonder mij kan ze niet. Wat je allemaal al niet doet voor je vrouw. Hoe langer ik hier ben, hoe meer tegen mijn zin. Een mogelijke oplossing zou een service flat zijn hier naast de deur. Maar zoals overal, ellenlange wachtlijsten. Toen ik mijn plannen aan Amandine vertelde, volgden er onmiddellijk tranen. Het zal pas zijn als ze daadwerkelijk kan zien dat de afstand tussen haar en mij amper 10 meter meer gaat zijn, dat ze het zal aanvaarden. Voor mij zou het in ieder geval al een groot verschil zijn. Terug zelfstandig wonen!!!!
Weet je, het loopt hier niet zwart van het volk. Het moet allemaal niet van mij, maar met een telefoontje vol leugens, vertellen dat het om gene of deze reden niet lukt, dat hoeft niet voor mij. Regelmatige bezoekers , uit genegenheid, zijn onze vrienden van Boom en mijn familie. Daar stopt het. Ieder voor zich. Ik ben hier niet graag en de dag dat ik weg kan, ga ik dat ook onmiddeelijk doen. Desnoods met tien verhuizers om het zo snel mogelijk gedaan te krijgen. Ik deed nu een aanvraag voor een serviceflat hier naast de deur, dat moet voor Amandine nog te doen zijn. Wachtlijsten natuurlijk. Ik zal wel zien wat komt.
Deze middag kwam er een dame rond met de volgende vraag: Hoe wil je dat je eitje met Pasen klaargemaakt moet worden. Het ging dus over één eitje, geen twee of drie. Gekookt, hard of zacht, spiegelei of omelet. De vraag of je wel een ei zou willen werd niet gesteld. Trouwens, dit hoor of zie ik nergens, maar ik at destijds rauwe geklutste eieren, waar ik mijn boterham in sopte. Ik vond dat enorm lekker. Natuurlijk zal er een verschil zijn tussen winkeleieren en eieren van eigen kippen met een degelijke voeding, maar ik at gewoon rauwe geklutste eieren met een snuifje zout. Voor Pasen heb ik gekozen voor een spiegelei en Amandine voor "het steekt niet".
Zo een troufeest, zoals daarnet in mijn droom, dat wil ik wel eens mee maken. Ik ben compleet verdwaasd wakker geworden, maar van dat gebeuren weet ik nog alles. Ik ga het straks schrijven, want ik moet terug proberen te slapen. Misschien zit ik binnen een paar minuten terug met mijn voeten onder tafel. Ik hoop dat ik me straks nog alles herinner.
Aan tafel bij ons zit een dame en die kan niets kalm doen. Alles is met snelle rukkende bewegingen. Een tong heeft ze blijkbaar ook niet. Als ze iets nodig heeft staat ze nog liever recht dan bv te vragen; mag ik de koffie of iets anders eens hebben. Ze heeft altijd een papieren tasje bij met allerlei, want van hetgeen op tafel staat, eet ze niet. Ze heeft nog een eigenaardigheid. Haar mond staat altijd open en ze zet die op zo een manier dat haar neus omhoog komt te staan. Het is zo precies of ze riekt altijd iets vies . Wat denkt ze misschien van mij?
Ik had het nog nooit gezien, maar blijkbaar heel gewoon, een dubbelzijdige broeksriem, aan de ene kant bruin en de andere kant zwart. Je moet het slot omdraaien en zo kan je die riem een andere kleur geven. Ik kom weer van uit de middeleeuwen waarschijnlijk. Verdomme, ondertussen 5 uur en nog niet geslapen. Mijn rls speelt me weer parten. Hoe komt dat toch dat ik daar de ene dag zo veel last van heb en de andere niet? Geen verklaarbare uitleg. Straks weer een wrak. Deze morgen nog, na ook een slechte nacht, zag ik mijn buurvrouw meewarig naar mij kijken. Ik weet hoe ik er dan uitzie, ik heb een spiegel. Ik probeer dan in de voormiddag een uurtje te slapen, maar dat lukt me dan meestal ook niet. Misschien val ik binnen een half uur in slaap, maar rond acht uur komen ze me al roepen voor het ontbijt. De dag dat ik hier weg kan, blijf ik geen seconde langer dan nodig. Niets slecht over de mensen die hier werken, maar het zijn al die regeltjes!! Moest ik nu alleen wonen, dan kon ik eens uitslapen, maar hier lukt dat niet. Zelfs in de voormiddag eens terug gaan liggen gaat ook niet, want dan komt de verpleging en even daarna de kuisvrouw en dan is er nog iemand nadien die je bed komt opmaken. Allemaal tof dat dat allemaal voor jou geregeld is, maar je hebt geen rust. Ondertussen bijna half zes en nog niet geslapen. Help, laat de man met de hamer komen.
Elke zondag worden de oudjes in een halve cirkel voor tv gezet om naar de misdienst te kijken. Gelovig of niet, je bent verplicht te kijken. Al moet ik zeggen dat er verschillende zijn die in slaap liggen. Nu weet ik niet als ze weigeren dat ze ze dan niet op hun kamer laten. Er zijn er die op hun kamer blijven en daar naar de mis kijken. Al diegenen die hier zitten werden, toen ze jong waren Katholiek opgevoed en die zullen wel geen bezwaar hebben. Ik herinner me dat ons moeder ook elke zondag ging, tot de dokter haar eens gezegd heeft dat dat absoluut niet meer nodig was, maar dan stond thuis de tv wel op met de misviering. Schuldgevoel misschien?
Niet beginnen walgen, want wat ik nu schrijf is niet appetijtelijk. Gisteren schreef ik over mijn tandpijn. Bleek nu dat er een abces op zat. Ik ben op dat gebied een masochist. Ik pak een naald en steek dat ding open. Pus er uit duwen en klaar is Kees. Dat doet heel even pijn, maar de andere pijn verdwijnt na een paar keer. Bij andere kwalen helpt dikwijls heel even meer pijn doen ook en dat is hetzelfde met een abces.Volgens mij heb ik morgen geen last meer.
Ik ben al een slechte slaper, maar nu is er van rusten geen sprake. Tandpijn. Heel eigenaardig op een plaats waar geen tand meer staat. Ik vrees dat de tandarts bij het trekken van die tand een paar weken geleden, iets mispeutert heeft. Volgens de dokter is het ontstoken en nu moet ik weer antibiotica slikken en pijnstillers natuurlijk. Eerste werk straks is naar de apotheker gaan, want ik heb geen aspirine of dergelijke meer in huis. Ik ben al wel een dafalgan gaan lenen, maar tot nu toe helpt het niet. Hopen op beter straks.
Alle oudjes hier liggen voor 8 uur al in hun bed. Veel van hen vragen zelf om te mogen gaan slapen. Er zijn er zelfs die ontevreden zijn dat ze in de zaal voor tv moeten zitten wachten tot ze hun komen halen. Een aantal van hen slaapt de klok rond. Tot 9 a 10 uur 's morgens zie je er nog een pak in kamerjas rondlopen. Ik ben bijna de enige die gewassen en gekleed aan tafel komt. 's Avonds zijn er ook al die in kamerjas komen eten en dan is het nog maar vijf uur. Pierre die bij ons aan tafel zit, die gaat na elke maaltijd in zijn zetel liggen om een dutje te doen. Dat is bijna 24 uur slapen. Ik dacht dat je met het ouder worden minder slaap nodig had, maar niets is minder waar, zo blijkt. Mooie oude dag??
Ik ben hier niet graag, dat schreef ik al. Het is soms net een kleuterschool. Volgens vrienden worden mijn berichten op mijn blog ook door hun gelezen. Niet erg, want ik publiceer om aan iedereen te laten lezen. Erger vind ik echter dat er in mijn kasten gesnuffeld wordt. Ik plaats dingen altijd zo, dat als ze één milimeter van plaats veranderen, ik dat kan zien. Het is zo dat ik weet dat er gesnuffeld is geweest. Ondertussen zijn we al na 4 uur en ik heb nog geen oog dicht gedaan. Het is niet mijn normale RLS, het is eerder piekeren over de toekomst. Ik weet nochtans dat morgenvroeg alle problemen er anders zullen uit zien en dat ik dan ga zeggen, waarom ben ik daar mee bezig geweest. De aard van het beestje zeker en ik zal niet de enige zijn. Amandine is zich van geen kwaad bewust en die maakt zich nergens zorgen om. Ze slaapt als een marmot. Het moet echt plezant zijn, maar ik ben een piekeraar. Soms zelfs onbenullige dingen die me bezig houden. Misschien morgen beter.
Het loopt hier niet zwart van het volk en mijn telefoon staat ook niet roodgloeiend. Ik maak me eigenlijk ten onrechte druk. Voor ik hier in de home was, had ik niet meer aanloop of telefoon, maar nu denk je zo in een nieuwe situatie gaat iedereen hier de deur plat lopen. Toch moet ik zeggen dat ik meer aandacht had verwacht. Zo erg is het allemaal niet.
Omdat ik toch niet kan slapen, koptelefoon opgezet en de muziek hier op shuffle gezet. Eerste nummer niet zo mijn genre. Niets mis mee, maar ik hoor liever andere dingen. Ouverture uit candide van Bernstein. Nu staat de prelude uit la traviata op. Een lange intro om tot een bepaald hoogtepunt te komen. Ondertussen al Oberon van Weber. Ik moet tussendoor ingedut zijn denk ik. Ik heb straks een lijstje gemaakt van wat ik morgen niet mag vergeten te doen of te vragen of waarvoor ik moet bellen. Er komt geen eind aan die lijst. Ik heb nu wel alles opgeschreven, maar nu moet de uitvoering nog komen. Morgen is hier bewonersraad en daar ga ik altijd naar toe. Als ik mijn duit in het zakje kan doen of indien ik kommentaar heb, moet ik daar zeker bij zijn. Je hoort een aantal mensen klagen over één of ander, maar als ze kunnen hoor of zie je ze niet. Ik heb zeer goeie oren en de mensen rondom mij klagen over alles en nog wat en sommige dingen onthou ik dan en gooi ik dat morgen in de groep. Over eten wordt altijd en overal gezaagd. De een vindt het goed en de ander slecht. Vrij normaal. Als je thuis met vijf aan tafel zit gaat er ook wel iemand bij zijn die dit of dat niet graag eet. Daar maak ik geen woorden aan vuil, tenzij iedereen moest klagen. Van een grootkeuken kan je geen haute cuisine verwachten. Zonder namen te noemen praat ik wel over de hulpvaardigheid en de bereidwilligheid van het personeel. Tussen alle koren is er kaf. Klagers ga je overal en altijd vinden. Dikwijls denk ik dan: ik zou eens willen zien wat ze vroeger thuis op tafel gekregen hebben.
Ik heb dringend een broeksriem nodig want zoals ze zeggen, de broeken vallen van mijn gat. Een aantal dagen geleden bezocht ik hier in de buurt een aantal winkels, maar ofwel hadden ze dat niet ofwel veel te groot. Ik bestelde er dus een, maar ik weet niet meer in welke winkel. Kluns die ik ben, gisteren belden ze van die winkel om te zeggen dat die binnen gekomen was en ik vergeet toch te vragen waar dat was zeker en ik weet ook niet meer in welke winkels we allemaal geweest zijn. Als morgen mijn broek alleen door komt, wil zeggen dat ik het nog steeds niet weet.
Ik dacht weer beginnen zagen en klagen over het verblijf, maar ik ga eens iets positiefs laten horen. We trekken terug van de belastingen. Dan herval ik weer, want eigenlijk is dat zo positief niet, want dat wil zeggen dat je al die tijd te veel betaalde. Enfin, in ieder geval een stuk beter dan bijbetalen. We kunnen er bijna een feestje van bouwen. Misschien doen we dat wel eens. Ooit nodigde ik familie en vrienden zo maar uit. Geen verjaardag, geen speciale reden, gewoon omdat ik eens een feestje wilde organiseren. Moet toch ook kunnen? Zotte dingen, maar zonder erg, integendeel. Mensen hebben mekaar weer eens gezien en nog eens kunnen bijpraten. Als ik zie aan wat een rotvaart het leven vooruitgaat, dan schiet er zo veel niet meer over. Ik herinner me dat, toen ik jong was, alles zo traag voorbij ging. Die schooljaren bleven maar duren en de vakanties waren zo voorbij. Of we daar nu over zagen of klagen, dat helpt toch niets, integendeel. Ik heb heel soms al eens een mindere dag, maar ik leef graag. Als ik mijn kunstboeken heb, mijn klassieke muziek en af en toe bezoek, dan voel ik me goed. Spijtig, maar dat bezoek laat het de laatste tijd wat afweten. (Naar locatelli aan het luisteren)
Ik dacht dat wij in een vrij land leefden. Dat is ook zo, maar met beperkingen. Blijkt dat alles wat ik schrijf of publiceer over mijn schouder meegelezen wordt. Ik moet dus mijn woorden twee maal knabbelen voor ik ze opschrijf. Over de instelling hier mag ik niet te veel negatef schrijven of ik moet morgen op het matje komen. Toch denk ik dat ik ga door doen zoals ik bezig ben. Ik doe absoluut niets verkeerd en ik mag over alles en nog wat een eigen mening hebben. Natuurlijk, kwetsende dingen gaan schrijven is iets anders, maar schrijven hoe ik er over denk, moet toch kunnen. Een eigen visie!
