De booromslag of slingerboor is een handboor zoals die voor de komst van de elektrische boormachine door de timmerman gebruikt werd om gaten te boren.

Volgens onderzoek zou zijn uitgewezen dat de booromslag is uitgevonden in de Zuidelijke Nederlanden.

De booromslag is in de praktijk verdrongen door elektrische en accu- schroefboormachines.

De booromslag is reeds te zien op 15^e eeuwse schilderijen.

De booromslag is een stuk gereedschap waar in de houder voor de boor diverse boren met vierkante kolf kunnen worden geklemd, zoals slangeboren, centerboren, verzink- of soevereinboren, kwastenboren.
Ook is het mogelijk om de booromslag schroeven in en uit te draaien met een omslagschroevendraaier.

Met de booromslag kan een grote kracht worden uitgeoefend en boren worden gebruikt tot wel 30 millimeter of meer diameter.
De werking van de booromslag gebeurt door met de ene hand op de ronde knop te steunen, terwijl de andere hand de booromslag aan het handgreep ronddraait.
Het is ook mogelijk om druk op de knop uit te oefenen met de borst of de buik naargelang de omstandigheden aangeven.
De knop kan een kogellager bevatten.
Er zijn booromslagen met- en zonder een ratel.
Boren met alleen een ronde schacht zijn moeilijk goed vast te klemmen in de boorhouder, daarom hebben veel hulpstukken een vierkant-conisch uiteinde waar deze in de boorkop moet, voor een goede grip.

De ratel heeft een vertanding met een stelring om de draaiing in te kunnen stellen.
Hiermee wordt bereikt dat ook in kleine hoekjes kan worden geboord, door bijvoorbeeld maar een beweging van 90 graden te maken.
Ook vlak bij een opgaande wand of dicht bij het plafond kan men hiermee gaten boren, door de handgreep van de omslag steeds een halve slag te draaien.

Boordgeld (ook wel: Scheepsgeld) zijn munten of biljetten die gemaakt zijn om te betalen aan boord van internationale scheepvaart.

Het ontstaan van het boordgeld is het directe gevolg van de geldzuivering vlak na het beëindigen van de Tweede Wereldoorlog.

Door de geldzuivering na de Tweede Wereldoorlog werd het niet toegestaan geld uit te voeren.

Voor betalingen aan boord van internationale scheepvaart werd daarom boordgeld uitgegeven door onder andere de firma's Stoomvaart Maatschappij Nederland en de Holland-Amerika Lijn.

Na de bevrijding was er een enorme hoeveelheid van het zogenoemde oorlogsgeld in omloop, ook de hoeveelheid aan zwart geld was enorm.

Uiteraard stond er geen enkele bankgarantie tegenover al dat foute geld.

Het verbod tot uitvoer van Nederlands geld zou voor de internationale scheepvaart voor een groot probleem gaan zorgen, want juist in deze periode voeren veel schepen op Nederlands Indië voor het transporteren van grote aantallen militairen, emigranten en repatrianten.

Tijdens deze reizen was het wel van groot belang dat er een betaalmiddel voor handen zou zijn, zodat men aan boord de nodige inkopen kon doen bij de CADI en/of de scheepswinkel, ook moest er betaald kunnen worden voor bepaalde diensten zoals bijvoorbeeld de kapper en de fotograaf.
Er werd dan ook een “Noodbetaalmiddel” in het leven geroepen en dit nieuwe geld werd heel toepasselijk boordgeld, of ook wel scheepsgeld genoemd.

Dit nieuw ontworpen noodgeld werd zowel in de vorm van biljetjes als munten uitgegeven.
De biljetjes kregen het principe van een waardebon, dat wil zeggen dat men ze na afloop van de reis weer kon inwisselen voor de gangbare valuta, dit gold natuurlijk ook voor de munten.
De Koninklijke Rotterdamsche Lloyd was echter de enige maatschappij die geen munten heeft uitgebracht.

De uitvoering van de biljetjes was simpel van opzet en de waarde van de coupures liep op van 1 cent tot 25 gulden.
De lagere coupures van 5 cent, 10 cent, 25 cent en 1 gulden waren het meest voorkomend in het scheepsbetalingsverkeer.

Van de Stoomvaart Maatschappij Nederland zijn in 1947 munten geslagen van 5, 10, 25 (rond), 25 (vierkant), 50 cent, 1, 2½ gulden, en in 1948 van 5 gulden.

De munt van 5 gulden was de eerste Nederlandse bimetalen munt.

Van de Holland-Amerika Lijn zijn munten bekend van 5, 10 en 25 cent.

Ook op een aantal Duitse schepen heeft boordgeld gecirkuleerd.

Oktober is de tiende maand van het jaar in de gregoriaanse kalender en heeft 31 dagen.

De naam komt van het Latijnse octo voor acht.

Oktober was oorspronkelijk de achtste maand van het jaar, omdat tot 153 v.Chr. het Romeinse kalenderjaar in maart begon.

Oktober wordt ook wel de wijnmaand genoemd en geldt sinds de 16e eeuw als de rozenkransmaand.

♥   Is oktober warm en fijn, het zal een scherpe winter zijn; maar is hij nat en koel, ’t is van een zachte winter ’t voorgevoel.
♥   Warme oktober dagen, februari vlagen.
♥   Blinkt oktober in zonnegoud,de winter volgt dan snel en koud.
♥   Brengt oktober veel vorst en wind, zo zijn januari en februari zeer mild.
♥   Is oktober warm en fijn, het zal een scherpe winter zijn.
♥   Oktober vijs, november grijs, december ijs.
♥   Brengt oktober vorst en sneeuw, men hoort des winters klaaggeschreeuw.
♥   Oktober weer komt in maart terug.
♥   In oktober veel regen, voor het kerkhof altijd zegen.
♥   Oktober brengt ons wijn en zonnige dagen, maar ook jicht en andere plagen.
♥   Als het regent op Sint Bavis(1/10), regent het op Kerstmis.
♥   Vergeet niet te bidden op St. Placied(5/10), of het zal regenen dat het giet.
♥   Wie Bruno(6/10) tart, zijn koren wordt zwart.
♥   St. Pelagie(8/10), zonder hagel zie je haar nie.
♥   Regen met St. Denijs(9/10), voorspelt een natte winter en weinig ijs.
♥   Treedt Gommarus(11/10) met droogte in, de zomer zal nat zijn in het begin.
♥   Met Sint Gal(16/10), blijft de koe op stal.
♥   Doe met Ursula(21/10) de oogst naar binnen, anders komt Judas(28/10) met sneeuw voor de pinnen.
♥   Met St. Severijn(23/10), zal de eerste kou er zijn.
♥   Op de laatste oktober, houdt de natuur zich sober.

Boonanza is een kaartspel voor 3 tot 5 spelers waarbij je bonen moet zaaien en verkopen/oogsten.
Het spel is ontworpen door Uwe Rosenberg onder de (Duitse) naam Bohnanza, wat een samentrekking is van de woorden "bonanza" en "Bohne" - het Duitse woord voor boon.

De spelers verzamelen goud door het beplanten en oogsten van bonenvelden.
Alleen door handig ruilen en vooruitzien maak je kans op de overwinning.

Auteur van het spel is Uwe Rosenberg en de eerste editie van het spel werd uitgebracht in 1997.

Er bestaan verschillende uitbreidingen (niet altijd in het Nederlands beschikbaar) waarmee de complexiteit of het aantal spelers aangepast kan worden.

Het is de bedoeling zoveel mogelijk thalers (spelmunten) te verkrijgen.
Dit doet men door zo efficiënt en strategisch mogelijk bonen te verbouwen.
Al deze bonen verschillen in waarde en in aantal.
De meest kenmerkende spelregel is dat de volgorde van de handkaarten niet mag gewijzigd worden.

Het op de juiste volgorde houden van de kaarten in je hand is een essentieel onderdeel van het spel.
Je moet er maar op vertrouwen dat je medespelers niet stiekem vals spelen!

Je moet goed vooruit denken om kaarten die je niet kunt gebruiken, te ruilen voordat ze vooraan komen te liggen.
Om kaarten te verkrijgen die je wel kunt gebruiken is snel reageren gewenst.
Je bent gedurende het hele spel actief.

De kaarten hebben humor, zoals bijvoorbeeld de 'Blaue Bohne'!

Wanneer je als meer ervaren spelers met een beginneling speelt, heb je het voordeel dat je kunt inschatten wat de waarde van een kaart in dit stadium van het spel is.
Niet onbelangrijk bij het ruilen!
Als je het spel vaak met dezelfde club mensen speelt, ontstaat een soort vaste ruilwaarde voor bepaalde kaarten.

De lol van het spel en de weg naar winst ligt in het handig ruilen: kaarten kwijtraken die je niet kunt aanplanten en kaarten verkrijgen die je wilt oogsten, en dat voor een voor jou gunstige koers.
Probeer daarom een beetje bij te houden hoeveel goud je medespelers (en jijzelf natuurlijk) binnen halen.

Het spel eindigt als de dichte stapel drie maal is doorgewerkt.
Iedereen telt zijn goud en degene met het meeste goud is de winnaar.

Variant:
Volgens de regels mag een kaart in een beurt slechts 1 keer van eigenaar wisselen.
Als variant hierop kunnen ook driehoeksruilen plaatsvinden, dus het doorruilen van net verworven kaarten naar een andere medespeler.

Naast het basis spel zijn er ook nog 2 uitbreidingen:

•Boonanza: De Uitbreiding (3-7 spelers)
•Boonanza: La Isla Boonita (2-7 spelers)
en een apart spel voor 1 of 2 spelers:
•Boonanza: Al Caboon

Een boomwhacker is een modern percussie-instrument.
Het zijn meerkleurige holle plastic buizen die ten opzichte van elkaar harmonisch gestemd zijn.
Het instrument wordt bespeeld door hem tegen een andere boomwacker, tegen het lichaam of tegen een ander voorwerp te slaan.
Ook kan men hem met stokken bespelen, net als bij een xylofoon.

De lengte van de 'normale' buizen varieert tussen de 30,5cm en 61cm.
De lengte van de basoctaven varieërt tussen de 61cm en 122cm.
De Treble Extension Set is ongeveer 20cm lang.
Maar het bedrijf heeft over alles nagedacht en ervoor gezorgd dat ook kinderen ermee kunnen spelen.
De Boomwhackers zijn handzaam, en niet breder dan 4,5cm.

De kleuren zijn gebaseerd op het Chroma-Notes™ Colored Music System, de kleuren die je vaak op pianotoetsen ziet om het instrument te leren.

De boomwhacker ontstond vanuit de junk bands die percussiemuziek maakten met afvalmateriaal.
Hierin werd al op stukken plastic buis gespeeld.
Hieruit werden de boomwhackers door Craig Ramsell uit de Verenigde Staten verder ontwikkeld, en in 1995 voor het eerst commercieel verkocht.

Bij een boomwhacker kan men een een octaveringsdopje gebruiken, dat aan het eind van de buis wordt aangebracht.
Hierdoor daalt de toon met een octaaf.

Boomwhackers worden in toenemende mate gebruikt in het muziekonderwijs.
Om het aanleren van muziek te vergemakkelijken, wordt hierbij een vereenvoudigde grafische notatie gebruikt in plaats van het traditionele notenschrift.
Ook zijn er groepen die met boomwhackers optreden.
Vaak zijn ze hierbij een manier om het publiek bij het optreden te betrekken.

Boomwhackers heeft sinds haar bestaan al meer dan 5 miljoen sets verkocht.
De producten worden niet alleen in de Verenigde Staten verkocht, maar vinden gretig aftrek op alle continenten in meer dan 30 landen.
De instrumenten worden voor verschillende doeleinden gebruikt.
Behalve professionals, worden de instrumenten ook ingezet bij teambuildingcursussen en muziektherapie.

De boomvalk (Falco subbuteo) is een kleine valk van 30 à 35 cm en een vleugelspanwijdte van 73 à 80cm.

De boomvalk is verspreid over Europa en Azië.

Het is een trekvogel die grote afstanden aflegt en overwintert in Afrika.
Het is een broedvogel van open bossen en parken.
De noordgrens van het verspreidingsgebied in Europa ligt in Groot-Brittannië (waar de boomvalk geleidelijk steeds noordelijker voorkomt), Denemarken en Zuid-Zweden en Zuid-Noorwegen.

Volwassen vogels zijn van boven leikleurig met een witte keel.
Van dichtbij kunnen de kastanjebruine broek en onderstaart worden waargenomen.
Mannetje en vrouwtje zien er gelijk uit, juvenielen (jonge dieren) zijn over het algemeen veel bruiner van kleur.
Het is een elegante roofvogel, die er met zijn langgepunte vleugels uit ziet als een grote gierzwaluw.

Boomvalken nestelen in de verlaten en vaak in dat zelfde jaar gemaakte nesten van kraaien en andere vogels en leggen twee tot vier eieren.

De boomvalk jaagt op grote insecten zoals libellen die overgebracht worden van klauwen naar bek en in de vlucht worden opgegeten.
Ook kleine vogels worden in de vlucht gevangen.

Zijn snelheid en vliegkunsten stellen hem in staat om zelfs zwaluwen te grijpen.
Huiszwaluw en boerenzwaluw hebben dan ook een specifieke boomvalk-alarmroep.

In het verleden kwam de boomvalk in Nederland vooral voor in de bossen op de zandgronden.
De soort doet het daar sinds de jaren 1980 minder goed.
In het half open (agrarisch) landschap wordt de soort echter steeds meer gezien.
Ook op de waddeneilanden doet de soort het relatief goed.
Het totaal aantal broedparen werd rond 2000 geschat op 750 tot 1000 paar.
Helaas is het netto resultaat een dalende trend tussen 1990 en 1995 en daarna waarschijnlijk een stabilisering.

De boomvalk staat weliswaar als veilig op de internationale rode lijst van de IUCN, maar door de achteruitgang in Nederland staat hij als kwetsbaar op de Nederlandse rode lijst.

De boomvalk staat niet op de Vlaamse rode lijst.
Het aantal broedparen in Vlaanderen wordt geschat op 500 en daarmee is het een vrij schaarse tot mogelijk vrij talrijke broedvogel.

De boomsprinkhaan (Meconema thalassinum) is een rechtvleugelig insect uit de familie sabelsprinkhanen (Tettigoniidae), onderfamilie Meconematinae.

De boomsprinkhaan is een algemene soort die in grote delen van Europa voorkomt en ook te vinden is in Nederland en België.
Daarnaast is de soort geïntroduceerd geraakt in de Verenigde Staten, met name in Long Island, vanwaaruit het zich inmiddels wat heeft uitgebreid.

Het is een bewoner van bomen en hogere struiken in verder open terreinen zoals heidevelden met bomengroepjes, stadsparken en tuinen.
Boomsoorten als de eik, de hazelaar en de beuk hebben de voorkeur.

De boomsprinkhaan lijkt alleen op de verwante zuidelijke boomsprinkhaan, maar deze laatste soort is ongevleugeld en makkelijk te onderscheiden. Ook de (ongevleugelde) nimfen zijn te herkennen omdat deze al vier vleugels hebben in tegenstelling tot de zuidelijke boomsprinkhaan waarbij maar twee vleugels zichtbaar zijn.
De zuidelijke boomsprinkhaan komt binnen de Benelux slechts op enkele geïsoleerde plaatsen voor.

De boomsprinkhaan leeft voornamelijk van kleine, op planten levende insecten en is een overwegend nuttig dier.
De boomsprinkhaan is actief gedurende de maanden juli tot november, de mannetjes laten zich vooral horen tussen zeven uur 's avonds en drie uur in de nacht.
Het geluid bestaat uit een snorrend geroffel dat veroorzaakt wordt door met de poten op de ondergrond te trommelen.

Mannetjes bereiken een lengte van 12 tot 15 millimeter, de vrouwtjes zijn 11 tot 15mm lang.
De lichaamskleur is groen, op de kop, het halsschild en de vleugelbasis is een gele streep aanwezig, is geelachtig.
De mannetjes hebben lange, krekel-achtige cerci, die kleine tandjes hebben aan de basis.
Het vrouwtje is te herkennen aan de lange vrij smalle en nauwelijks gebogen legboor.

De boomsprinkhaan is een gevleugelde soort, de vleugels reiken tot achter de achterlijfspunt en zijn groen van kleur.
De vleugels hebben een lichtere beadering die doet denken aan de gaasvlieg (Chrysoperla carnea).

De boomslang (Dispholidus typus) is een slang uit de familie gladde slangen (Colubridae).
Zijn leefgebied is sub-Sahara Afrika.
Het is de enige soort uit het geslacht Dispholidus.
De naam stamt uit het Afrikaans en wordt in alle talen gebruikt, ook de Engelsen en Duitsers noemen deze soort boomslang.

Boomslangen zijn verschillend ten opzichte van vele andere slangen in zoverre dat zij seksueel dimorf zijn.
De wijfjes behouden de kleurloos, bruin-grijze kleur die voor jonge boomslangen kenmerkend is, terwijl de mannetjes heldergroen zijn, sterkgelijkend op de oostelijke groene mamba (Dendroaspis viridis) een andere Afrikaanse gifslangensoort.
De lengte van een volwassen boomslang is maximaal ongeveer 1,80 meter, de slang heeft een korte, botte neus en grote ogen.

Boomslangen zijn voornamelijk arboreel (leven in bomen) en ze kunnen zich zeer snel bewegen.
In tegenstelling tot de meeste andere slangen planten ze zich voort in bomen en zijn ovipaar (eierleggend).
Hun voedsel omvat kameleons, boombewonende hagedissen, kikkers en zo nu en dan kleine zoogdieren, vogels en eieren van nestelende vogels die zij geheel doorslikken, zonder deze eerst in stukken te scheuren.

De meeste leden van de familie van gladde slangen (Colubridae) zijn onschadelijk, of hebben een relatief zwak vergif.
De boomslang echter heeft een zeer krachtig vergif dat het aflevert middels grote, diep gegroefde hoektanden ('fangs' wat slagtanden betekent), die net als de meeste andere giftige gladde slangen aan het achterste deel van de kaak zijn bevestigd.
Dit type van vergif apparatus wordt ophistoglyf genoemd.
De boomslang is de meest gevaarlijke van de slangen met deze methode van vergiflevering.

De beet van een boomslang kan fataal zijn en zijn als zodanig gemeld in tegenstelling tot beten van adders.
In 1957 stierf de bekende herpetoloog Karl Schmidt na te zijn gebeten door een boomslang.
D.S. Chapman verklaart dat tussen 1919 en 1962 er acht ernstige menselijke vergiftigingen door boomslangen hebben plaatsgevonden, waarvan twee uiteindelijk fataal.

Het South African Vaccine Producers (vroeger Zuidafrikaans Medisch Onderzoek Instituut) vervaardigt een antiserum voor boomslangvergif.
Het vergif van de boomslang is een haemotoxine.
Dit betekent dat het vergif de hemoglobine in de rode bloedcellen aanvalt en vernietigt, en het bloed in zijn slachtoffer vernietigt.
Het vergif van een boomslang maakt het stollingsproces van het bloed onklaar met als gevolg dat het slachtoffer vaak sterft aan talrijke interne en externe bloedingen.

Andere symptomen zijn: hoofdpijn, misselijkheid, slapeloosheid en geestelijke stoornissen.
De symptomen openbaren zich pas vele uren na de beet.
Aan één kant geeft dit tijd om een antiserum te regelen maar aan de andere kant loopt men het het gevaar dat de beet over het hoofd wordt gezien.
Vooral omdat net als bij andere slangen met een achter-slagtand, elke beet niet altijd eindigt met het inspuiten van het vergif.

Een volwassen slang heeft 4 tot 8 mg vergif.
5 mg schijnt voldoende te zijn om een mens te doden.
Een boomslang is een schuchtere slang zodat beten praktisch gezien slechts voorkomen als men probeert een slang te vangen of te behandelen.

De boompieper (Anthus trivialis) is een insectenetende zangvogel uit de familie piepers en kwikstaarten (Motacillidae).
In heel Europa komen boompiepers gedurende de zomermaanden voor, met uitzondering op IJsland en Ierland.

De boompieper lijkt op een mus, en wordt ongeveer 15 cm groot, heeft een geelachtige borst met donkere streepjes en roze poten.
Mannetjes en vrouwtjes zijn lastig uit elkaar te houden.
Verder is het verschil in uiterlijk met de graspieper niet zo groot.

Hoewel ze erg veel op graspiepers lijken, zijn hun gedrag en geluid toch wel duidelijk anders.
Ze zijn veel meer geneigd na het opvliegen neer te strijken op een struik.
Ze zijn ook wat steviger van figuur dan de graspieper en ze kunnen zich al staartwippend, niet zelden sluipend over de grond, uit de voeten maken.
Om dan als het niet anders kan op te vliegen.

Ze kunnen hier en daar talrijk voorkomen langs bosranden die aan heidevelden grenzen, open gedeelten en kaalslag aan de randen van allerlei bostypen.
Toch worden open vlakte vermeden.

Boompiepers komen in tegenstelling tot graspiepers vooral voor in gebieden met bomen.
De zangvlucht begint en eindigt doorgaans ook in een boom in plaats van op de grond.
Net als andere piepers bouwt ook de boompieper het nest goed verstopt op de grond.

De soort staat niet op de Nederlandse rode lijst, maar wel als bedreigd op de Vlaamse rode lijst.

De boommarter of edelmarter (Martes martes) is een Europese marter.
Hij is vooral in bosrijk terrein te vinden, waar hij in de bomen op eekhoorns en andere boomdieren jaagt.
De boommarter is makkelijk te verwarren met de steenmarter.

Boommarters leven voornamelijk in Europa, en komen over het gehele continent voor, evenals op Corsica, Sicilië, Sardinië en de Balearen, de Britse Eilanden, en in de Kaukasus en Klein-Azië.
Ze ontbreken alleen op IJsland.
Op het Iberisch Schiereiland zijn ze alleen in Noord-Spanje te vinden, en in Scandinavië ontbreken ze alleen in het uiterste noorden.

De boommarter heeft een chocoladebruine vacht met een roomgele keelvlek.
Hij heeft een lange volle staart.
De soort verschilt van de steenmarter door de langere, bredere oren en de keelvlek, die bij de steenmarter wit van kleur is.
Hij wordt 36 tot 56 centimeter lang, 15 centimeter hoog en 500 tot 2200 gram zwaar.
De staart is 17 tot 28 centimeter lang.
Mannetjes zijn over het algemeen groter dan vrouwtjes.
De afmetingen verschillen per regio.

De boommarter is een carnivoor.
Hij jaagt voornamelijk in bomen op rode eekhoorns en op de grond op kleine zoogdieren als aardmuis, spitsmuizen, rosse woelmuis en bosmuis, en op konijnen.
In de lente en de zomer jaagt hij ook op zangvogeltjes (voornamelijk winterkoninkjes), sneeuwhoen, duiven, watervogels en spechten, en op kikkers.
Aan het einde van de zomer vormen ook honing, loop- en mestkevers, bessen en paddenstoelen een belangrijk onderdeel van zijn voedsel.
's Winters is ook aas belangrijk.
In Scandinavië jaagt de boommarter voornamelijk op woelmuizen en lemmingen, en als deze algemeen zijn, vormen ze zelfs het gehele dieet.
In sommige delen van Europa, als Ierland en Zwitserland, leeft de boommarter een half jaar lang voornamelijk van vruchten, aangevuld met mieren en regenwormen.
Een boommarter eet dagelijks twintig procent van zijn lichaamsgewicht aan voedsel.

De boommarter is voornamelijk in de schemering of 's nachts actief.
In de zomer laten ze zich ook overdag zien.
Meestal zijn dit een moeder met haar jongen.
Ze zijn zeer behendig en klimmen lenig in bomen.
Ze kunnen van boom naar boom tot vier meter ver springen.

De boommarter leeft solitair, maar is nauwelijks territoriaal.
Mannetjes en vrouwtjes leven in aangrenzende territoria, en de woongebieden overlappen meestal gedeeltelijk met die van andere boommarters.
Ze bakenen hun territorium af met geurstoffen uit de anaalklier en met op opvallende plaatsen geplaatste uitwerpselen.

Boommarters hebben in hun woongebied meerdere holen.
Ze gebruiken als hol meestal een holle boom of een verlaten hol als het nest van een eekhoorn of zelfs een duivennest.
Ook maken ze gebruik van grote nestkasten en rotsspleten, en een enkele keer verblijven ze zelfs op zolders en in dassenburchten.
In het extreme noorden van zijn leefgebied, waar het 's winters vrij koud kan worden, graaft hij een hol onder de sneeuw.
Hij is in die gebieden 's winters vooral overdag actief.

De paartijd valt in juli en augustus.
In de paartijd paart het vrouwtje meestal met meerdere mannetjes.
Meestal miauwen marters in de paartijd als een kat.
Voor de paring achtervolgen de dieren elkaar speels en grommen ze.
Een paring duurt 15 tot 75 minuten.
Zij kent een verlengde draagtijd (Een verlengde draagtijd houdt in dat de bevruchte eicel zich een paar keer deelt en dan voor een paar maanden ophoudt met groeien.) van 165 tot 210 dagen.
De eigenlijke draagtijd duurt eigenlijk 28 tot 30 dagen.

In april en mei vinden de geboorten plaats.
Meestal worden drie jongen geboren, die bij de geboorte blind zijn en bedekt met een grijzige vacht.
Ze wegen dan 30 gram. De worpgrootte kan verschillen van één tot zes jongen per worp.
Na drie weken hebben ze een grijsbruine vacht.
Na acht weken laten de jongen zich voor het eerst buiten het nest zien en rond deze tijd worden ze ook gespeend.
Na een half jaar zijn ze onafhankelijk van hun moeder.

Het vrouwtje is na vijftien maanden geslachtsrijp, het mannetje na 27 maanden.
De boommarter wordt maximaal 17 à 18 jaar oud in gevangenschap.
In Schotland is de gemiddelde levensduur 3 à 4 jaar, en de maximale levensduur 11 jaar.

Natuurlijke vijanden zijn oehoe, arenden en waarschijnlijk ook veelvraat.

Boommarters hebben een voorkeur voor volwassen gemengde en naaldwouden.
Ook laat hij zich wel eens zien in loofbossen en op rotswanden.
De boommarter waagt zich overdag niet buiten het bos, en mijdt dan open plekken in het woud.
Meestal komen ze niet boven de boomgrens voor, maar ze kunnen in de Alpen tot 2000 meter hoogte worden aangetroffen.

Dit dier is in Nederland in het verleden genadeloos vervolgd. Ook is het areaal waarin de boommarter in Nederland leeft versnipperd geraakt.

Dankzij de ontwikkeling van ecologische verbindingszones en natuurontwikkeling kan de boommarter weer in aantal toenemen.
Zo zijn er steeds meer verkeersslachtoffers in Flevoland, terwijl er vroeger geen waren, aangezien de boommarter hier vroeger niet voorkwam.

Over de verspreiding van de boommarter in Vlaanderen is weinig bekend.
In de Antwerpse Kempen is hij al tientallen jaren niet meer gezien.
Het was dan ook een verrassing toen er in mei 2007 een gewonde boommarter werd aangetroffen in het centrum van Kalmthout.
Vermoedelijk is het dier afkomstig van de Kalmthoutse Heide.