De Bourke's parkiet of Bourke parkiet (Neopsephotus bourkii) is eigenlijk geen parkiet maar een kleine graspapegaai: de enige in zijn soort.
Het is een bewoner van de droge vlakten in het midden en zuiden van Australië.

Hij wordt ongeveer 23 centimeter lang en leeft vrijwel uitsluitend op (gras)zaden.
Bourke's parkieten zijn zeer sociale, uiterst verdraagzame vogels, die veelal in groepen samenleven en veel op grond te vinden zijn.
Het vrouwtje is doorgaans wat kleiner dan het mannetje en heeft een smallere kop.
De voorste blauwe kopveren zijn alleen bij het mannetje aanwezig.
Eenmaal gevormde paren blijven elkaar doorgaans trouw.

Bourke's parkieten leggen hun eitjes op zachte, enigszins vochtige onderlaag in een holte in een boom.
Er worden 3 tot 6 eitjes gelegd, die door het vrouwtje gedurende 18 tot 20 dagen bebroed worden.
Op een leeftijd van 6 weken zijn ze al zelfstandig.
Bourke's parkieten zijn productieve vogels; de paren brengen meestal meerdere legsels per jaar groot.
Jonge dieren hebben na ongeveer 8 maanden hun volwassen kleur.

Bourgogne des Flandres is een Belgisch bier.
Het wordt gebrouwen door Brouwerij Timmermans (sinds 1993 eigendom van brouwerij John Martin) te Itterbeek.

Vandaag maakt Bourgogne des Flandres deel uit van de Martin's Finest Beer Selection en wordt het internationaal aan de man gebracht.
Daar scoort het beduidend beter dan in eigen land, waar het wat weggedeemsterd is en niet overal te krijgen.

Bourgogne des Flandres bestaat reeds sinds 1911.
Toen werd het gebrouwen door de familie Van Houtryve.

In 1957 ging het over naar de verwante familie Verhaeghe.
Deze begon later met de productie van Duchesse de Bourgogne.
Begin jaren ’90 kwam Bourgogne des Flandres in handen van brouwerij Timmermans, een lambiekbrouwer uit het Pajottenland.

De naam “Bourgogne” verwijst naar de Bourgondische tijd waarin Brugge op de voorgrond stond.

Er zijn twee bieren :

- Bourgogne des Flandres Bruin (of Brune) is een Vlaams bruin bier met een alcoholpercentage van 5%. In 2009 kreeg dit bier 3 sterren op de Superior Taste Award van het International Taste & Quality Institute.
- Bourgogne des Flandres Blond (of Blonde) is een blond bier van hoge gisting met een alcoholpercentage van 6%.

De Bourbonhervormingen waren een serie maatregelen genemen door de Spaanse kroon in de 18e eeuw (onder het Huis Bourbon) om de politieke en economische controle over Spanje en haar koloniën te vergroten.

Na de overname van de Spaanse kroon door de Bourbons in 1700 en de Spaanse Successieoorlog in 1713 moest Spanje het grootste deel van haar Europese bezittingen overdragen aan Oostenrijk en het Groot-Brittannië toestaan op Spaans-Amerika te handelen.
Filips V nam maatregelen om de afname van de Spaanse macht tegen te gaan, het leger te vergroten en de nationale economie te beschermen.
Het belangrijkste doel was de macht terug te winnen die de koningen van het Huis Habsburg hadden gedelegeerd naar organisaties als de Rooms-katholieke Kerk en de gilden.
Met de Bourbonhervormingen poogden de Spaanse koningen dus de entititeiten die andere belangen dan die van de kroon verdedigden te elimineren.
Men slaagde er echter niet in dehervormingen succesvol door te voeren in de koloniën, die slechts als bron van edelmetaal werden gezien.

Het mislukken van de hervormingen werd duidelijk toen Spanje onder Karel III de Zevenjarige oorlog tegen Groot-Brittannië (1756-1763) verloor.
De adviseurs van de koningen stelden hierna gedetaillerdere verslagen over de koloniën op, en maakten duidelijk hier meer op te letten.
De nieuwe golf van hervormingen omvatte grotere exploitatie van de hulpbronnen in de koloniën, verhoogde belastingen, het aanleggen van wegen en havens en het vestigen van enkele staatsmonopolies.
De koloniale zaken werden geconcentreerd bij één ministerie en de macht in de koloniën werd nog meer bij Spaanse in plaats van Spaans-Amerikaanse bestuurders gelegd.
Het enorme Onderkoninkrijk Peru werd gesplitst in drie stukken, waardoor de onderkoninkrijken Nieuw-Granada en Río de la Plata ontstonden.
Een van de meest zichtbare effecten was het verjagen van de jezuïeten uit de koloniën.

De Amerikaanse Bourbon-whiskey onderscheidt zich niet alleen door de schrijfwijze van zijn Europese voorouders, de (Scotch) whisky.
Terwijl de laatstgenoemde traditioneel uit mout gestookt wordt, gebruikten de immigranten in de nieuwe wereld hoofdzakelijk rogge en maïs voor de bereiding van hun "vuurwater".

De naam is afkomstig van de streek Old Bourbon, het huidige Bourbon County in de staat Kentucky (wat op zich weer afkomstig is van het Franse vorstenhuis Bourbon).

In de tweede helft van de negentiende eeuw waren hier talrijke ook nu nog bekende destilleerderijen gevestigd werden.

Bourbon wordt puur geserveerd, of verdund met water, met ijsblokjes, gemixt met soda of in verschillende cocktails zoals de Manhattan, de Old Fashioned of de mint julep.

Bourbon wordt ook gebruikt in de keuken.

Het aandeel maïs bedraagt bij de huidige bourbon-whiskeys in navolging van de Amerikaanse wet minstens 51%.
Pas na het tweejarige bewaren in van binnen gebrande eikenhouten vaten wordt het destillaat gebotteld.
Er zijn natuurlijk ook veel oudere bourbon's.

Afhankelijk van hoe de bourbon is gerijpt kan deze verscillende smaken hebben, waaronder vanille, droge vruchten smaken

Op 4 mei 1964, erkende het Congres van de Verenigde Staten bourbon whisky als een "onderscheidend product van de Verenigde Staten".

Bourbon kan worden geproduceerd waar dan ook in de Verenigde Staten, waar het distileren van sterke drank legaal is.
Maar de meeste merken worden geproduceerd in Kentucky, waar de Bourbon de productie een sterke historische associatie aanwezig is.
Het ijzer-vrij water dat is gefilterd door hoge concentraties van kalksteen, uniek voor deze streek, wordt vaak aangeprezen door bourbon distillateurs in Kentucky als een eerste stap in het bourbon-vormingsproces.

Hoewel Jack Daniel's vaak als een bourbon beschouwd wordt, is dit een Tennessee whiskey, een Tennessee Sour Mash, omdat het nog gefilterd is door houtskool van esdoorn.

97% van alle bourbon wordt gedistileerd in de omgeving van Bardstown, Kentucky.
Hier heeft ook het jaarlijkse bourbon festival plaats en wordt het beschouwd als de "wereld bourbon hoofdstad".

De bourbon kent een groeiende export, nieuwe exportlanden zijn o.a. China, Vietnam, Brazilië, Chili, Roemenië en Bulgarije.

Het bouleuterion (Oud-Grieks: βουλευτήριον) was het raadsgebouw in een Oudgriekse stad.
Hier kwam de Boulè (de raad), de belangrijkste instelling in een polis, bestaande uit volksvertegenwoordigers om de dagelijkse zaken te regelen, bijeen.
Het woord is samengesteld met het woord bouleuoo (beraadslagen) en het suffix -terion (plaats om iets te doen).
Omdat de functie van de instelling van polis tot polis kon verschillen, kon het een andere naam dragen: bijvoorbeeld, synedrion te Messene en Mytilene of gérontikon te Nysa.
Het oudste bouleuterion in Athene was het Metroön.

In Athene kwam de Raad, die 400 en vanaf 507 v.Chr. 500 leden telde, bijeen in een raadsgebouw aan de westkant van de Agora.
Het oudste bouleuterion bevond zich op de plaats van het Metroön.
Dit was waarschijnlijk een vierkant gebouw van 23,3 x 23,8 m.
Het plafond werd door vijf zuilen gedragen en de raadsleden zaten op houten banken.
In de vijfde eeuw v.Chr. werd het vervangen door een meer westelijk gelegen, nieuw bouleuterion met een afmeting van ca. 16 x 22 m.
Hierin waren de zitplaatsen aangebracht in een halfronde theatervorm met 12 rijen boven elkaar.

Het bouleuterion in Olympia was het gebouw waar de Olympische Raad zijn vergaderingen hield.
Het bestond uit drie delen: een vierkante ruimte in het midden (waarvan niet bekend is of hij overdekt was of een open hof) met aan weerszijden twee langwerpige ruimtes met halfronde achterkant.
In de halfronde gedeeltes bevonden zich waarschijnlijk de archieven.

Een rechthoekig gebouw nabij het theater van Akrai (huidig Palazzolo Acreide).
De fundamenten dateren uit de tweede helft van de 2e eeuw v.Chr.

Het auditorium bestaat uit rijen van stenen zitplaatsen, amfitheatrisch opgesteld en verdeeld in drie rijen voor elk 100 personen.
Door een ondergrondse passage stond het auditorium in verbinding met het aanpalende theater waar de volksvergadering bijeenkwam.
De architecturele verbinding tussen de twee bouwwerken en hun locatie dicht bij de Agora, suggereren een identificatie als administratief centrum van de stad.
Het bouwplan van het bouleuterion volgt nauwgezet het patroon van het bouleuterion in Milete.

De overblijfselen van de rijen zitplaatsen, de fundamenten en delen van de binnenmuur zijn nog steeds zichtbaar.

De boulette d'Avesnes (bijnaam "Dauphin du pauvre") is een Franse kaas geproduceerd –van origine– in de omgeving van Avesnes-sur-Helpe in de regio Noord-Nauw van Calais.

De wortels van de boulette d'Avesnes gaan ver terug.
Al in 1760 wordt de kaas genoemd in de geschriften van de abdij van Maroilles.
De kaas werd van origine gemaakt uit gekarnde melk.
Uit economische noodzaak bewerkten de boeren het vocht dat rest na het karnen en het verwijderen van de boter, om daar nog weer voedingswaarde uit te krijgen.
Het was een mager product en uitsluitend bedoeld voor consumptie binnen het gezin zelf.

Tegenwoordig wordt de kaas vrijwel geheel gemaakt uit verse maroilles die afgekeurd is (vanwege vormdefecten en dergelijke).
Aan de kaasmassa worden peper, peterselie, dragon en kruidnagel toegevoegd.
De kaas wordt nog handmatig gemaakt, krijgt meestal een min of meer piramidale vorm.
De kaas kan gelijk vers verkocht worden.

Er kan ook voor gekozen worden om de kaas verder te laten rijpen.
Tijdens het rijpingsproces van ongeveer 10 weken wordt de kaas regelmatig gekeerd en gewassen met bier.
Het resultaat is een steenrode, ongewoon sterk geurende kaas, maar de smaak is niet zo sterk als dat de geur doet vermoeden.

Deze kaas heeft een vetgehalte van minder dan 45%.
Gemaakt in de vorm van een piramide met een hoogte van 10cm.
Het gewicht is 180 à 250gr.

Deze kaas heeft een gewassen korst.
De rijpingstijd is ongeveer 10 weken.

Boulette de la Pierre-qui-Vire is een Franse kaas die uit de Bourgogne afkomstig is.
Het is een ongerijpte verse kaas met een laag vetgehalte.

De kaas is een verse kaas, een kaas die ongerijpt verkocht wordt, een kaas die geen korst heeft.
In de kaas worden kruiden gemengd, die de kruidenkaas een heel eigen karakter geven.
Het is geen courante kaas.
De monniken van het klooster van l'Abbaye de la Pierre qui vire maken de kaas, maar slechts van juni tot november en in een vrij kleine hoeveelheid (max. 40 ton per jaar).

Deze kaas heeft een vetgehalte van 28%.
Gemaakt in de vorm van een bolletje of een schijf van ongeveer 8cmØ.
Het gewicht is 150 à 200gr.

De Boulette de Cambrai is een Franse kaas, afkomstig uit Frans Vlaanderen,
uit Cambrai (historische naam Kamerijk)

De Boulette de Cambrai is een verse kaas, dat wil zeggen dat de gezouten wrongel direct op smaak gebracht wordt door toevoeging van peper, van dragon en van bieslook, waarna de kaas geconsumeerd kan worden.
De kaas kent geen rijpingstijd en heeft geen herkenbare korst.

Deze kaas heeft een vetgehalte van 45%.
Gemaakt in de vorm van een handballetje of een kegeltje.
Het gewicht is 200 à 300gr.

In de 19e eeuw begonnen enkele klimmers in te zien dat het ook leuk was om zo moeilijk mogelijke rotsblokken te beklimmen zonder te trainen voor het bergbeklimmen.
Het ging hierbij puur om de bewegingen. Het boulderen ontwikkelde zich in selecte groepjes al tot een aparte discipline.
Toch werd het boulderen en het beklimmen van korte rots routes met touwzekering door velen nog tot in de jaren ‘80 als ‘oefening voor het grotere werk’ gezien.
Pas in de jaren ‘90 ontwikkelde het routeklimmen en boulderen zich als de sportklimdisciplines zoals wij ze nu kennen.

De eerste wereldbekerwedstrijd in de discipline boulderen werd pas in 1999 gehouden, het eerste NK boulderen was in 2000.
Boulderen was voor het eerst onderdeel van het WK sportklimmen 2001.

In de klimsport is een boulder een korte, vaak erg moeilijke, route op een relatief kleine rots, steen of kunstmatig gebouwde muur.

Het bouldergebied bij uitstek is Fontainebleau in Frankrijk ten zuidoosten van Parijs.
Het gebied ligt vol rotsblokken met duizenden routes.
Indoorboulders zijn terug te vinden in de meeste klimzalen.

Bij boulderen wordt, net als bij routeklimmen, de Franse gradatie aangehouden.
Een bouldergradatie is echter anders dan die van een lange route.
Vaak wordt gezegd dat de waardering van een boulder (bv 6a) even moeilijk is als de crux (een korte overhangende passage) uit een route die drie gradaties hoger ligt (dus 7a).

Het spotten bij het boulderen bestaat uit het opvolgen van de klimmer om hem bij een mogelijke val zo te leiden dat hij veilig neer komt.
Het aantal ongevallen die zich bij het boulderen voordoen, toont aan dat dit een niet te onderschatten veiligheidsvoorzorg is bij het boulderen.

Een boulderwedstrijd bestaat uit een reeks boulders die klimmers moeten klimmen.
Per geklommen boulder krijgt de klimmer van de scheidsrechter punten toegekend.
De ranking wordt bepaald door volgende criteria (in dalende volgorde van belang):

• Het aantal keren dat een klimmer een boulder voltooide
• Het aantal pogingen dat een klimmer ondernam om deze boulders te voltooien
• Het aantal zonegrepen dat de klimmer behaalde
• Het aantal pogingen dat de klimmer nodig had om deze zonegrepen te behalen

Er wordt onderscheid gemaakt tussen twee soorten boulderwedstrijden:

• Après-travail: Klimmers krijgen een bepaalde periode (doorgaans meerdere uren) om zoveel mogelijk boulders te voltooien. Deze officiële tijd wordt soms voorafgegaan door een kleinere periode waarin de klimmers in de routes mogen werken. Dit houdt in dat ze met de boulders mogen kennismaken door ze te proberen zonder dat dit meetelt voor de ranking.
• A vue of On sight: De klimmers worden tussen de verschillende boulders in isolatie gehouden. Zij krijgen slechts een korte tijdsperiode (meestal 6 minuten) om de route te klimmen. Deze vorm verlangt van de klimmer meer creativiteit en verhoogt het wedstrijdelement.

Opbouw van een wedstrijdboulder:

De IFSC (International Federation for Sport Climbing) stelde voor wedstrijdboulders volgende richtlijnen:

• Een boulder bevat maximaal twaalf handgrepen
• De begingrepen voor de handen (soms ook voor voeten) zijn aangeduid met plakband in dezelfde kleur als die waarmee de eindgreep aangeduid wordt
• Iedere route bevat een zonegreep (gemarkeerd met plakband in een andere kleur dan de begin- en eindgrepen)
• Eventueel geldende grenzen voor de klimmer zijn aangeduid met rode of zwarte plakband

Een boulder is voltooid wanneer de klimmer de eindgreep met beide handen stabiel kan vasthouden en de scheidsrechter dit heeft erkend door "oké" te zeggen.
Een zonegreep (ook wel bonus) wordt toegekend wanneer de klimmer deze stabiel kan vasthouden.
Een voltooide boulder impliceert altijd het behalen van de zonegreep, ook wanneer deze niet gebruikt werd.

Bouillabaisse is een Provençaals gerecht, typisch voor de stad Marseille.
Het bestaat uit verschillende soorten gekookte vis en de oorsprong ervan gaat mogelijk zelfs terug tot in de Griekse Oudheid.

De naam zou naar de algemeen geldende opvattingen komen uit het Occitaans (Provençaals): bolhabaissa, een samenstelling van twee werkwoorden: bolhir (bouillir: koken) en abaissar (abaisser: temperen).
Hierin ligt dan de bereidingswijze besloten: aan de kook brengen en dan garen op getemperd vuur.
Een afwijkende - en evenzeer geloofwaardige - etymologie en receptuur wordt echter gevonden in de studie van de Duitse cultuurhistorica Petra Foede die onder meer de beroemde Franse kok Raymond Oliver citeert, waar die stelt dat het gerecht juist kort en op hoog vuur gekookt moet worden.
Omdat het koken historisch met een boven een houtvuur hangende kookpot plaatsvond zou het woorddeel "baisse" er dan juist op duiden dat de pot laag - en dus dicht op de hittebron - moest hangen.

Bouillabaisse kan bogen op een unieke status want de term heeft zich in alle denkbare talen genesteld en vrijwel onveranderlijk met een onjuiste begripsinhoud, waardoor ook een wereldwijd culinair misverstand is ontstaan.
Bouillabaisse wordt niet alleen op de menukaarten van restaurants maar zelfs in woordenboeken en internationale kookboeken benoemd als vissoep, maar dat is onjuist: het is een gerecht van gekookte vis; de soep is slechts een 'bijprodukt' ervan dat als voorgerecht wordt gegeten.

Bouillabaisse is in de oorsprong een armeluisgerecht: de door beschadiging onverkoopbare vissen werden aan het eind van de werkdag door de vissers op het strand in zeewater gekookt en dan gezamenlijk gegeten.
Het kooknat (bouillon) werd over stukjes geroosterd stokbrood (croûtons) gegoten en met rouille (een gekruide Provençaalse mayonaise) als voorgerecht gegeten.

Inmiddels is dit 'voedsel der armen' in de Franse restaurants die het nog correct bereiden tot de duurste gerechten op de kaart gaan behoren.
Dit is mede de oorzaak van de verloedering die er - ook in het land van oorsprong - toe leidde dat alle mogelijke vissoepen ten onrechte het predicaat 'Bouillabaisse' kregen.

Ter bestrijding daarvan is al in 1980 op initiatief van een aantal restaurateurs uit Marseille in een charter de samenstelling vastgelegd, evenals het voorschrift dat de vis in z'n geheel wordt opgediend en aan tafel wordt gefileerd, zodat men weet wat men eet.
De zes voorgeschreven vissoorten zijn: rascasse (schorpioenvis); rouget-grondin (rode poon); vive (Pieterman); lotte (zeeduivel); congre (konger- of zeepaling) en Saint-pierre (zonnevis).
De traditioneel bovenop liggende rascasse, een prachtige roofvis, is inmiddels tamelijk zeldzaam geworden.
Dat maakt deze vis - als ze al verkrijgbaar is - dus erg duur.

Om de smaak van de bouillabaisse te verfijnen kookt men de vis niet in water, maar in een vissoep waarin allerhande 'gewone' visjes (in hun geheel gekookt en daarna gezeefd) zijn verwerkt.
Deze soep, waarin de zes vissoorten van de Bouillabaisse zijn gekookt, eet men als voorgerecht.
De stukjes gedroogd stokbrood, de croûtons, worden ingewreven met verse knoflook en daarop wat rouille.
Dan wordt de hete soep uitgegoten en terwijl men wacht tot de temperatuur genoeg is gedaald om de soep te kunnen eten, zuigen de croûtons de soep op tot ze daarmee verzadigd zijn.
Dan zinken ze en staan dan als eilandjes in de soep.
Vervolgens eet men de gekookte vissen, de eigenlijke Bouillabaisse, als hoofdgerecht.
In de Marseillaanse receptuur worden ook enkele aardappels met de vissen meegekookt en gegeten.

Sommigen geven er de voorkeur aan, de vis in stukken weer in de soep te leggen en de Bouillabaisse aldus te eten.
Aangezien alles ook in dezelfde pan wordt bereid, is Bouillabaisse zelfs te beschouwen als éénpansgerecht maar omdat de verschillende vissen uiteenlopende kooktijden behoeven, is dit in werkelijkheid gecompliceerder.

Volgens het officiële charter is Bouillabaisse een uit twee gangen bestaand gerecht.
Hoe diep de verwarring gaat moge blijken uit de omstandigheid dat van alle talen waarin het lemma 'Bouillabaisse' in Wikipedia voorkomt, alleen de Franse in de omschrijving geheel correct is.
Alle andere edities benoemen het als soep, soms zelfs geïllustreerd met een foto van een Braziliaanse vissoep.

Een van de belangrijkste onderdelen van het ontstekingssysteem van een mengselmotor is de bougie (letterlijk: kaars) of ontstekingskaars.
De bougie is het laatste onderdeel van de ontstekingsinrichting.
Hier wordt de ontstekingsvonk geproduceerd en daarmee het lucht-brandstofmengsel tot ontbranding gebracht.

In 1860 vindt de Belg Etienne Lenoir de bougie uit met elektrische ontsteking, die zeer dicht ligt bij hetgeen men vandaag verstaat onder elektrische ontsteking met bougie.
Hij integreerde de vonkinductor van Heinrich Daniel Ruhmkorff, vaak als Ruhmkorff-inductor aangeduid.
De ontsteking van een mengsel brandstof en lucht door een vonk werd beschreven door de Italiaanse natuurkundige Volta in 1777, daarna door Isaac de Rivaz voor een motor met inwendige verbranding in 1807.
In 1860 gebruikte Étienne Lenoir een elektrische bougie in zijn eerste verbrandings-motor en wordt sindsdien algemeen gezien als de uitvinder van de bougie.
De allereerste patenten voor bougies werden verkregen door Nikola Tesla(in de U.S. Patent 609.250 voor een ontstekingssysteem in 1898) Frederick Richard Simms (GB 24859/1898, 1898) en Robert Bosch (GB 26907/1898).

Maar de uitvinding van de eerste commerciële hoogspanningsbougie in 1902 door Gottlob Honold, een van Robert Bosch' ingenieurs, gecombineerd met een ontstekingssysteem, gepatenteerd op 7 jan 1902, maakte het mogelijk dat de benzinemotor de standaard zou worden voor de hedendaagse motor voertuigen.

De bougie is onderhevig aan hoge mechanische, thermische, elektrische en chemische belastingen.

Doordat de bougie in de cilinderkop geschroefd is, heeft ze naast het produceren van de vonk zo dicht mogelijk bij het mengsel ook nog andere taken te vervullen.
De bougie moet namelijk de verbrandingsruimte gasdicht afsluiten en door goed de warmte af te voeren de temperatuur aan de middenelektrode beperkt houden tot maximaal 850°C – 900°C.

De bougie bestaat uit de huls met schroefdraad en een isolator, waar de middenelektrode doorheen loopt.

Op de schroefdaad is meestal een afsluitring geplaatst, die ervoor zorgt dat de schroefverbinding met de cilinderkop gasdicht wordt.
Voor de bougie worden speciale materialen gebruikt.

De aansluitstift, die uit de isolator steekt en aan de hoogspanningskabel wordt bevestigd door middel van een bougiedop, wordt vaak met de middenelektrode verbonden door een elektrisch geleidende glasmassa, zodat ook hier een gasdichte afsluiting van de verbrandingsruimte tot stand komt.

De massa-elektrode is verbonden met de huls en heeft daardoor massasluiting.

Voor de eerste nachtvorst moeten deze kuipplanten naar binnen.

Aangezien motorvoertuigmotoren zeer verschillende karakteristieken hebben, moeten de bougies aan de motoren worden aangepast.
Naast de verschillende afmetingen (verschillende schroefdraad- grootte) zijn vooral de warmtegraad, de afstand van de elektroden en de plaats van de elektroden kenmerkend voor bougies.

De volgende onderverdelingen kunnen worden gemaakt:

Op basis van de soort van afdichting maakt men onderscheid tussen bougies met vlakke zitting en dichtring en bougies met conische zitting zonder dichtring.

Op basis van de vorm van de elektroden resp. de plaats van de elektroden wordt er onderscheid gemaakt tussen front-, zij- en ringvormige elektroden.
De meest gebruikte vorm is de frontelektrode, waarbij de massa-elektrode de midden-elektrode volledig afdekt.

De afstand tussen de massa- en de midden-elektrode is de elektrode-afstand, die van groot belang is voor een vlekkeloze ontsteking.

Zo wordt bij een grote afstand een betere ontsteking van het mengsel bereikt.
Grote afstanden vereisen echter ook grote ontstekingsspanningen om een vonk te produceren tussen de beide elektroden, zodat te grote afstanden de ontstekingsinrichting overbelasten en het tot ontstekingsuitvallers komt.

De warmtegraad tenslotte is een maat voor de thermische belastbaarheid van de bougie.
De bougie heeft de voor de betreffende motor juiste warmtegraad, wanneer de temperatuur aan de bougievoet niet de temperatuur van 850°C (bij vollast) overschrijdt.

Hogere temperaturen bewerkstelligen gloeiontsteking.
Aan de andere kant moet de temperatuur ook niet onder de 400°C komen, aangezien dan de zogenoemde zelfreinigingstemperatuur niet wordt bereikt en de bougie vervuilt.

De warmtegraad van de bougie wordt vooral bepaald door de vorm van de isolatorneus, aangezien via deze isolatorneus de warmte via de schroefdraad naar de cilinderkop wordt geleid.

Zo wordt bijvoorbeeld door een lange isolatorneus de warmte slecht afgevoerd, de bougie heeft dan dus een te lage warmtegraad (warme bougie) volgens de Bosch indeling.

Is de isolatorneus kort, dan wordt de warmte beter afgevoerd, de warmtegraad is hoog (koude bougie) volgens de Bosch indeling.

Omtrent de elektrodenafstand valt op te merken, dat men deze regelmatig moet controleren en afstellen op de door de fabrikant aangegeven waarde (b.v. 0,6 mm).
Een grotere afstand leidt tot een hogere ontstekingsspanning wat ten koste gaat van de vonkduur (tijd), of in het slechtste geval heeft men geen vonk.
Wat de algemene toestand van de bougie betreft, deze mag niet vervuild zijn door koolafzetting of loodresten (want dan wordt er een geleidende laag over de porseleinen isolator gevormd).

Voor dieselmotoren zijn bougies niet nodig, omdat het gasmengsel daarin zelfontbrandend is.
Wel treft men in een dieselmotor vaak een gloeibougie aan.
Dat is een elektrisch verwarmingselement dat het gasmengsel in een koude dieselmotor doet voorverwarmen, zodat het gasmengsel zijn zelf-ontbrandingstemperatuur kan bereiken.

Bougainvillea is een geslacht van bloeiende planten die vaak gebruikt worden als tuin- en kamerplanten.

Wie al eens op vakantie was in Mediterrane Landen zoals Spanje, Italië of Griekenland heeft wellicht de immer groene bougainvilles in volle bloemenpracht gezien als klimplant tegen de huisgevels aan.

We kennen rond de 15 soorten, afkomstig uit de tropen en subtropen van Zuid-Amerika, vooral Brazilië.
Ze zijn in de eerste helft van de 19de eeuw in Europa ingevoerd.
Vooral in de landen rond de Middellandse Zee tieren ze welig.

Deze planten zijn heester- of kruidachtig, groenblijvend of bladverliezend, meest klimmend.
In de vrije natuur worden ze tot 4 m hoog.
Ze hebben bedoornde twijgen en onaanzienlijke bloempjes.
De bloemen zijn omgeven door opvallend gekleurde papierachtige schutbladen, die lang aan de plant blijven zitten.

Bougainvillea bloeit vanaf juni tot in september.

Bougainvillea werd voor het eerst gevonden in de tweede helft van de 18de eeuw, tijdens een expeditie waarover Louis Antoine de Bougainville, een beroemde Franse zeevaarder, de leiding had.

In ons klimaat zijn bougainvilles niet winterhard en kun je ze best als kuipplant houden.

Deze tropische sierplant houdt uiteraard van een beschut en warm, zonnig plaatsje en dat in een goed gedraineerde kuip of pot op het terras, het balkon of in de serre.

Als de plant lange twijgen vormt kun je die best leiden lang een draad of houten frame.
Aan het uiteinde van deze takken komen de kleurige bloemen.

Voor de eerste nachtvorst moeten deze kuipplanten naar binnen.

Bouddhanath is één van de grootste antieke stoepa's in Zuid-Azië en ligt in de wijk Bouddah in Kathmandu, de hoofdstad van Nepal.
Bouddhanath is een boeddhistische tempel en is gebouwd op een oude handelsweg naar Tibet.

Het is een van de heiligste boeddhistische plaatsen in Kathmandu.

Bouddhanath werdt gesticht door koning Sivadeva (rond 590), andere Nepalese bronnen schrijven het reeds toe aan koning Manadeva (omstreeks 460).

Volgens Tibetaanse bronnen werden de beenderen van koning Anshuvarma (605 - 621) hier ontdekt.

Hoe dan ook, de Tibetaanse keizer, Trison Detsän zou bij de bouw van de Boudhanath stoepa betrokken zijn.

Tibetaanse kooplieden kwamen hier reeds vele eeuwen bidden en rusten, wanneer ze de Boudhanath stupa passeerden, op hun reis langs de drukke handelsroute.

Er wordt gezegd dat in deze tempel de resten van Kassapa Buddha begraven liggen.

Deze boeddhistische stoepa dommineerd de skyline, het is één van de grootste sferische koepels ter wereld.

De instroom van grote groepen Tibetaanse vluchtelingen heeft geleid tot de bouw van meer dan 50 gompa's (kloosters), rond Bouddhanath.

Met ingang van 1979 , behoort Boudhanath tot het UNESCO werelderfgoed.
Samen met Swayambhunath (de monkey temple), is het een van de meest populaire toeristische plaatsen in het gebied rond Kathmandu.

Na de annexatie van Tibet door de Volksrepubliek China vluchtten vele boeddhistische monniken naar Nepal en met name Kathmandu, waarna ze zich voornamelijk in Bouddah vestigden, het wordt niet voor niets 'little Tibet' genoemd tegenwoordig.
In de omgeving zijn vele gompa's en kloosters te vinden.
Veel Tibetanen komen naar Bouddhanath om Loscar te vieren.