Bandy is een balsport die op het ijs wordt gespeeld en is de voorloper van het ijshockey. Bandy wordt gespeeld op een grote ijsvloer, met 2 teams van 11 personen en een grote bandybal en sticks. Het veld is 90 tot 110 meter in de lengte, en 45 tot 65 meter breed. De sport is niet heel groot in de wereld, maar wordt vooral gespeeld in het noorden van Europa. Het is het meest populair in Zweden, Noorwegen, Finland en Rusland. De 27 bandylanden zijn verenigd in de Federation of International Bandy, waarin Nederland ook zit.
bandy spel
Bandy is in het midden van 19e eeuw uitgevonden in het noordoosten van Engeland en is zo over de hele wereld verspreid geraakt. Het bandy is de favoriete sport van het Zweeds koningshuis.
De bandy wereldkampioenschappen voor mannen werden voor het eerst georganisseerd in 1957. Daarna vanaf 1961 tweejaarlijks en jaarlijks vanaf 2003. Momenteel nemen er 13 landen deel aan de wereldkampioenschappen.
Het WK moet niet worden verward met de jaarlijkse WK in Ljusdal, Zweden, dat is de grootste Bandy toernooi voor clubteams op elite niveau. Met wedstrijden gespeeld dag en nacht, wordt het toernooi gespeeld in vier dagen eind oktober.
bandy speelballen van vroeger (kurk links) tot nu (rood rechts) ( auteur : Liftarn ) CC
De bandwilg (Salix 'Sekka', synoniemen: Salix sacchalinensis 'Sekka' en Salix udensis 'Sekka') is een plant, die behoort tot de wilgenfamilie (Salicaceae). De oorspronkelijk uit Japan afkomstige struik is in Nederland aangeplant en in het wild opgegroeid uit op de grond liggende takken.
bandwilg in bloei ( auteur : F.Zuidersma )
De struik wordt 3-9 m hoog en heeft bandvormige en gedraaide takken. De takken zijn glanzend bruinrood. De bladeren staan verspreid en zijn aan de onderkant kaal.
De bandwilg bloeit in april. De bloeiwijze is een katje. De meeldraden staan vrij of zijn aan de voet vergroeid en hebben gele helmknoppen. De vrucht is een doosvrucht. Engelse naam : Japanese Fantail Willow, Dragon Willow .
De bandvink (Amadina fasciata) beschreven door Johann Friedrich Gmelin ( natuurwetenschapper, botanicus, malacoloog en entomoloog ) in 1789, is een tot de familie van de prachtvinken (Estrildidae) behorend zangvogeltje dat in Nederland vaak in gevangenschap gehouden wordt. De herkomst is Noord- en Oost-Afrika en Transvaal.
bandvink mannetje rechts( auteur : William Kreijkes )
De kop en de nek zijn lichtbruin gestreept; bovenzijde bruin, donkerbruin gestreept; de staart is donkerbruin met wit; de vleugels zijn dofbruin zwart en roodbruin getekend. De wangen en de ogen, keel en kin zijn wit. Van hals naar keel heeft de bandvink een karmijnrode band, daaronder geelbruin, van af de borst is hij iets gestreept. Het vrouwtje is minder gestreept dan het mannetje en mist de rode band. De totale lengte van kopje tot staartpuntje is 11 tot 13 cm.
bandvink mannetje ( auteur : David Boettger )
De vogel is heel goed geschikt voor een buitenvolière en kan ook het best met grotere vogels samen gehouden worden. Ze gaan over het algemeen gemakkelijk over tot broeden. Ze kunnen lastig zijn voor andere soorten in de volière. Ze stelen namelijk nestmateriaal uit nesten van andere vogels, zelfs als deze eitjes en of jongen hebben. Zijn menu bestaat uit milletzaad, kanariezaad, groenvoer, een gritmengsel en in de winter wat levertraan.
Een Bandurria is een mandoline-achtig snaarinstrument afkomstig uit Spanje. Het instrument is gestemd in kwarten, en wordt bespeeld met een plectrum.
De oorsprong van de naam bandurria is de oude Soemerische naam pan-tur, de naam van hun snaarinstrumentje zo een 4000 jaar geleden! In het Latijn werd de naam pandura. Het instrument werd door de Romeinen verspreid in Zuid-Europa.
bandurria
Met in de Middeleeuwen nog met drie snaren, 4 snaren in de Renaissance en 5 dubbele snaren in de barokperiode (met plectrum bespeeld) werd het de Spaanse tegenhanger van de Milanese mandoline met 6 dubbele darmsnaren. Alleen de vorm van de klankkast is anders, de bandurria heeft niet die bolle rug van de mandoline maar een platte rug zoals bij de gitaar. De bandurria is meegeëvolueerd met de tijd en kreeg er in de 19e eeuw nog een zesde paar snaren bij. Ook werden de darmsnaren vervangen door metalen snaren. Er zijn ook heel wat instrumenten gemaakt geweest met zes enkele snaren net zoals bij de Milanese mandoline.
Fillipijnse bandurria
De laatste verbeteringen dateren van begin 1900 en werden door de befaamde gitaarbouwer José Ramiréz gerealiseerd (Calvete-model). De bandurria is vandaag nog steeds vrij populair in de volksmuziek, niet alleen in Spanje zelf maar ook op de Filipijnen en in sommige Latijns-Amerikaanse landen. De speelwijzen zoals ze in de volksmuziek gangbaar zijn, zijn wel enigszins anders dan de klassieke speeltechnieken zoals ze onderwezen worden in de academies, onder andere het Liceo de La Musica in Barcelona.
De bandrob (Histriophoca fasciata, synoniem Phoca fasciata) beschreven door Eberhard August Wilhelm von Zimmermann (Duits geograaf, zoöloog en filosoof) is een zeehondensoort uit de familie Phocidae. Het hele leven brengt hij door op en rond het pakijs en de open wateren van de Beringzee. Hij kan bijna een half uur onder water blijven. Zijn voedsel bestaat uit verschillende vissoorten, als pollak, puitaal en poolkabeljauw, alsmede inktvis en garnalen. De belangrijkste vijanden zijn orka's en haaien.
bandrob op ijsschots auteur: Michael Cameron, NOAA National Marine Fisheries Service CC
De naam is te danken aan de sterk afstekende gebandeerde tekening met een bruine tot donkerbruine basiskleur en meestal drie witte tot gele banden op het lichaam. De meeste dieren hebben een tekening als volgt;
- een verticale band om de nek; - een lange ronde band rond de voorpoot; - een bredere verticale band rond de staartwortel.
De vlekken smelten op de buikzijde vaak samen, en de tekening kan afwijken. Jonge dieren zijn wit en worden later blauwgrijs.
bandrob met unieke tekening auteur: Michael Cameron, NOAA National Marine Fisheries Service CC
Er is niet veel bekend over bandrobben, ondanks dat ze niet erg schuw zijn. De functie van de luchtzak die ze aan de rechter borstzijde hebben bijvoorbeeld is nog onbekend. Omdat die van een mannetje veel groter is, dient deze waarschijnlijk om (lok)geluiden mee te produceren.
Een Bandrem is een ouderwets remsysteem van motorfietsen waarbij een blok (vaak van hout) tegen de band werd gedrukt om zodoende te remmen.
Omdat het systeem net als alle remmen met wrijving werkte, werd het ook wel frictie-bandrem genoemd. De bijnaam van het systeem was bandenschraper. Dit systeem wordt ook vaak gebruikt bij zeepkisten.
Bandparodie is een haast vergeten komisch genre waarbij artiesten zorgvuldig aan elkaar gemonteerde geluidsfragmenten playbacken en voorzien van komische mimiek en/of lichaamsbewegingen. De geluidsfragmenten zijn een bonte aaneenschakeling van heel veel verschillende soorten geluidsfragmenten die zorgvuldig op de "band" zijn gemonteerd. Bij een bandparodie-act wordt er gebruik gemaakt van vele geluidsfragmenten. Deze zijn zo verknipt en verplakt dat er een komisch geheel aan muziek, cabaret en andere fragmenten ontstaat. Zo wordt een muzieknummer moeiteloos afgewisseld met een fragment uit het achtuurjournaal, een roep van een uil of een lachsalvo.
Een van de bekendste bandparodie-acts is een act van André van Duin waarmee hij in 1964 de talentenjacht "Nieuwe Oogst" van de Vara wist te winnen.
Er zijn geen richtlijnen voor de lengte van een act, maar de meeste artiesten hebben acts van ongeveer 20 minuten.
Een bandoneon is een harmonica-achtig muziekinstrument, dat door Heinrich Band in 1854 uit de Duitse Konzertina ontwikkeld is. De bandoneon heeft een uitzonderlijk lange balg die door de bespeler als het ware 'gebroken' wordt op de knie om zeer felle accenten te krijgen. De klank van de bandoneon is warm en wollig en dat maakt het instrument uitstekend geschikt voor het spelen van melancholisch getinte muziek, zoals de Tango.
Bandoneon 'Cardenal' omstreeks 1920 auteur: Pavel Krok CC
De bandoneon verschilt wezenlijk van de accordeon en trekzak omdat elke afzonderlijke toets aan beide kanten van het instrument een afzonderlijke toon geeft, in plaats van een akkoordmogelijkheid onder een knop aan de linkerhand. De bandoneon is wisseltonig; duwen en trekken geeft een verschillende toon, net als bij de trekzak en mondharmonica. Door de indeling van de knoppen (op het eerste gezicht bijna willekeurig) is het instrument niet makkelijk bespeelbaar.
Alfred Arnold Bandoneon, ca. 1949 auteur: Theodore Kloba CC
Aan het einde van de 19e en het begin van de 20e eeuw was de bandoneon in Duitsland een populair instrument (meer dan 1000 bandoneonverenigingen!), maar door toedoen van het Nazisme, WO II en door de groeiende populariteit van de makkelijker bespeelbare accordeon raakte het instrument daar in onbruik.
De bandoneon werd in de 19e eeuw steeds in omvang uitgebreid, zodat hij nu een bereik van bijna 5 octaven heeft. Men zegt dat het instrument rond 1880 door de Ier Thomas Moore werd geïntroduceerd in Argentinië. Hier werd het een van de populairste volksinstrumenten en het ontwikkelde zich tot het kenmerkende instrument van de Argentijnse tango.
Onderdelen van de bandoneon auteur: Oscar(eigen werk) CC
De bekendste bandoneonspeler (tevens componist) wereldwijd is Ástor Piazzolla. Deze nuevo tango-bandoneonist maakte met vele kamerorkesten en grotere orkesten tal van bekende nuevo tango's zoals Adiós Nonino, die gespeeld werd op het huwelijk van Prinses Máxima en Prins Willem-Alexander. De bekendste Nederlandse bandoneonspeler is Carel Kraayenhof.
De Bandit is een houten achtbaan in het Duitse attractiepark 'Movie Park Germany'. Hij is gebouwd in 1999 door de Roller Coaster Corporation of America. De minimale lengte om in de Bandit te mogen is 1,40 meter. De achtbaan ligt in het themagebied 'The Old West'. Van 1999 tot en met 2004 heette de Bandit: 'Wild Wild West'. 2005 werd de naam veranderd in 'Bandit'.
De houten Bandit
De Bandit heeft een baanlengte van 1099 meter. Hij is 27,8 meter hoog en de hoogste daling is 24,9 meter. De maximale snelheid van de achtbaan is 80 kilometer per uur en de rit duurt in totaal 90 seconden. Op de Bandit rijden twee treinen, per trein zitten er vijf karretjes met plek voor 6 personen per karretje.
Indrukwekkende konstruktie van de Bandit auteur: Jonas Lange CC
De Bandini 1000 turbo,ook bekend als de "Bandini Berlinetta" is een handgebouwde sport coupé van 1992 door Ilario Bandini. Ingenieur Ilario Bandini noemde deze wagen "il mio fiore all'occhiello" "mijn trots en vreugde". De Berlinetta is de nieuwste creatie geboren uit zijn handen en vormt de ultieme evolutionaire stap uit de lange carrière van de "uitvinder van de auto" zoals hij werd omschreven in het Italiaanse tijdschrift Autosprint in 1981.
Bandini 1000 turbo op de Bandini dag 2002 Foto personale Forlì 2002 CC
Het ontwerp en de bou van de berlinetta nam de laatste zes jaar van zijn leven in beslag. Ondanks zijn 80jaar was dit het bewijs van zijn voortdurende inzet voor verbetering van zijn technische en stilistische 'uitvindingen'. Deze sedan is getuige van zijn creatieve genie, vaardigheid en vakmanschap.
Bandini 1000 turbo coupé Foto personale Forlì 2002 CC
Het koetswerk van deze twee-zitter werd gemaakt uit aluminium en is een synthese van alle ervaring uit het verleden, origineel en modern. De hellende voorkant,het rooster en de inklapbare koplampen zijn een verwijzing naar de Bandini 750 sport. De strakke lijnen van de zijkant, doen denken aan de eerste Bandini auto's met de motor achteraan, evenals de zitplaatsen dicht bij de vooras. De vlakke achterkant is een aërodinamisch uitloopsel van deze wagen.
Bandini 1000 16V turbo Foto personale Forlì 2002
De aluminium 1000 turbo maakt gebruik van indirecte mechanische injectie. Dubbele bovenligende nokkenassen, vier kleppen per vertikale cilinder en titanium drijfstangen. Cilinderinhoud is 929cc en draait maximum 10.000rpm. Een gesynchroniseerde 5-versnellingsbak + achteruit.
Ilario Bandini met "zijn" 1000 turbo motor tratto da Libro: Bandini (storia della vita e automobili di Ilario Bandini) CC
Ilario Bandini begon als race piloot, en nam met zijn wagens deel aan meer dan 60 wedstrijden, zowel 'hillclimbs', track racen als de 1000mijlen. Hij behaalde 19 eerste en 18 podiumplaatsen in de klassen 750cc en 1000cc. In de verenigde Staten wonnen Bandini wagens verschillende wedstrijden in de SCCA divisie. Er bevinden zich nog 10 Bandini's in het Bandini museum in Forli. Verder zijn er nog 46 geregistreerde wagens wereldwijd, voornamelijk in de VS en Japan. De "draak van Forli" stierf op 12 april 1992 aldaar.
De Bandini 1300 was een racewagen gebouwd in 1980 door Bandini Cars in Forli ,Italië. In 1980 werd deze wagen voorgesteld als een nieuw prototype in de kleuren rood en blauw,afgelijnd met een goudkleurige boord. Later besloot Bandini het blauw te vervangen door wit. Het was de laaste wagen waarmee, organisator, Ilario Bandini in 1981 de uphill-race "Predappio-Rocca delle Camminate" opende, welke ze reeds meermaals hadden gewonnen. De innovatieve vernieuwingen van deze wagen zijn voornamelijk te zoeken in de 1300cc-motor.
Het koetswerk bestaat vooral uit composiet materialen, glasvezel en epoxy. Behalve twee zij-panelen uit aluminium welke kunnen dienen als ballast bij het verminderen van het gewicht. De luchtinlaten zijn minder uitgesproken, maar er werden opzij ellyptische luchtinlaten voorzien voor het koelen van de banden en de schijfremmen voor- en achteraan. De verstelbare spoiler achteraan werd vergroot.
Bandini 1300 achteraan met verbreedde spoiler Foto personale alla presentazione a Terra del sole (Fo) CC
De 4-cilinder in lijn motor achteraan in de lengterichting. De motor had een cilinderinhoud van1289cc. Na voorgaande ervaring met het Fiat monoblok werd hij door Bandini volledig vervaardigd uit aluminium. Een dubbele bovenliggende nokkenas, 16 kleppen met indirecte mechanische injectie.
Bandini 1300 16V motor Foto personale Forlì 2002
Het frame was een evolutie van het 1000 sport prototype. Onafhankelijke ophanging voor- en achter. 2x40liter brandstoftanks.
De Bandini 1000 sports prototype was een racewagen gebouwd in 1972 door Bandini Cars in Forli. Deze wagen zorgde voor enkele belangrijke veranderingen bij Bandini. Na een ongeval tijdens de "Targa Florio" in 1972 en na reparatie van de wagen besloot Ilario Bandini de normale oranjegele kleur te vervangen door blauw. Bij de presentatie had de wagen aluminium Campagnolo velgen. In 1975 werden deze vervangen door de nieuwe Bandini velgen met centrale moer. Ook de lage spoiler achteraan werd vervangen door een verhoogd en breder model.
Bandini 1000 sport prototype (1975) in de nieuwe kleuren rood en blauw Foto personale 2003 CC
Het frame van speciale stalen buizen onderging een grote wijziging. Door het gebruik van nieuwe materialen voor de banden kreeg de wagen steeds grotere torsie-krachten te verwerken zodat de ganse struktuur van het frame moest worden gewijzigd. Vanaf nu werd er gebruik gemaakt van zowel vierkante, ronde als rechthoekige buizen. Ook de bestuurder kreeg een meer liggende houding.
Bandini 1000 sport prototype (1972) Foto personale alla presentazione a Terra del sole (Fo) CC
Het koetswerk werd grotendeels vervaardigd uit glasvezel en epoxy harsen, de bestuurdersruimte werd ommanteld in aluminium. Alle delen werden ook voorzien van een snel-wisselsysteem. Een grote en verlaagde rechthoekige luchtinlaat vooraan en later voor het eerst een verstelbare spoiler. Het frame van de Bandini s.p. 1000 werd later gebruikt voor het testen van de eerste versie van de 1300cc-motor gebaseerd op een fiat-monoblok.
Bandini 1000 sp (team Scuderia Jolly Club) tijdens oefenrit in de "Targa Florio" in 1972
Op het chassis werd de Bandini 1000cc-motor gemonteerd, welke zijn kracht en betrouwbaarheid reeds had bewezen. De motor was nu opgevoerd tot 118pk bij 8000rpm.
De Bandini 1000/70V was een racewagen gebouwd in 1970 door Bandini Automobili in Forli. Deze tweezitter vertegenwoordigde de evolutie maar niet de vervanging van de 1000/66.
De nieuwe motor werd volledig ontworpen door Ilario Bandini. Deze 1000cc-motor was volledig in aluminium en had vertikale(acroniem met de "V") Solex carburatoren (zie foto verder). Geheel nieuw zijn ook de grote luchtopeningen voor de motor achter de deuren.
Bandini 1000 V Foto tratta dal libro: Bandini (storia di Ilario Bandini e delle sue auto) CC
Het frame van speciale stalen buizen is gebaseerd op de 1000/66. Deze eliptische en ronde buizen kwamen zoals voorheen uit de luchtvaartindustrie en hebben bijgedragen tot een licht maar sterk chassis. Het aluminium koetswerk had een afneembaar front voor snelle vervanging. Midden 1972 werd het middengedeelte aangepast om een betere doorstroming te krijgen naar de luchtinlaten en voor meer neerwaartse druk.
Bandini 1000 V Foto tratta dal libro Bandini (storia e automobili di Ilario Bandini) CC
De motor was 987cc en leverde 115 pk bij 8000tr/m. Een Bandini DOHC 1000 vier- cilinder motor. Een gesynchroniseerde Colotti 5-versnellingsbak. Schijfremmen voor- en achteraan. Een benzinetank met 40l inhoud. Aluminium Campagnolo wielen. Totaalgewicht >400kg.
Bandini motor met vertikale carburatoren Foto tratta dal libro Bandini (storia e automobili di Ilario Bandini) CC
De Bandini Saloncino was een racewagen gebouwd van in 1968 door Bandini Automobili in Forli. Deze nieuwe sport coupé werd gepresenteerd op het "Salone Internazionale dell'Automobile di Torino" in 1968
Bandini Saloncino libro Bandini (storia e automobili di Ilario Bandini)CC
De Salonico werd ook gebruikt als testwagen voor een 1300cc-motor met een nieuw soort carburator. Het frame werd ontworpen en gebouwd door Ilario Bandini gebaseerd op de 1000/66. Het koetswerk werd volledig gemaakt in ultra lichte legering. De voorkant is gelijk aan die van zijn voorganger, maar werd lichtjes aangepast om een vloeiende overgang te maken met voorruit en dak.
Bandini sport coupé 1000 Saloncino (1968) in profiel Foto tratta dal libro: Bandini (storia di Ilario Bandini e delle sue auto)CC
Het bovendeel van de motorkap achteraan werd gedomineerd door een langwerpig achterraam met een mooi zicht op de motor en onderdelen. De wagens haalden een snelheid van 220km/h bij een totaal gewicht van 600 kg. De motor was 987cc en leverde 105 pk bij 8500tr/m.
video indien nodig ActiveX toestaan
Saloncino achteraan + motorgeluid
Een Bandini DOHC 1000 vier- cilinder motor. Schijfremmen voor- en achteraan. Een benzinetank met 55l inhoud. Aluminium Amadori en Campagnolo wielen.
De Bandini 1000/66 sport was een racewagen gebouwd in 1966. Dit type wagen vervangt de Bandini 1000P, vooral door de steeds verbeterde versie van de Bandini bialbero 1000cc-motor. Ook de onafhankelijke wielophanging en de gewijzigde structuur van het chassis (in hetzelfde lichte materiaal) hebben hiertoe bijgedragen.
Prototype Bandini 1000/66 sport libro Bandini (storia e automobili di Ilario Bandini)CC
Met de 1000/66 werden ook de schijfremmen op de vier wielen een constante. Geheel nieuw voor Bandini was de goedkeuring van de Colotti 5-traps versnellingsbak. Ook de radiator dubbel achteraan geplaatst was nieuw.
1000/66 sport tijdens een race libro Bandini (storia e automobili di Ilario Bandini)CC
Motorinhoud 987cc en leverde 105pk bij 8500 rpm. Het aluminium koetswerk, voledig gebouwd door Bandini was estetisch en functioneel gebouwd. Het gewicht van de wagen was 400kg.
Bandini 1000 sport libro Bandini (storia e automobili di Ilario Bandini)CC
de 1000/66 sport achteraan libro Bandini (storia e automobili di Ilario Bandini)CC
De Bandini 1000GT was een sportieve personenwagen gebouwd in 1963. Deze wagen gebruikte dezelfde motor als de 1000/62P en de Saponetta 1000, weliswaar ge-detuned voor normaal gebruik.
Bandini 1000GT libro Bandini (storia e automobili di Ilario Bandini)CC
Deze wagen was de eerste Bandini met een gesynchroniseerde 5-versnellingsbak. De 1000Gt behield het traditionele concept met de motor vooraan en achterwielaandrijving. Het koetswerk was ontworpen door een Noord-Italiaanse designer uit Corna. Hij realiseerde een sobere maar sportieve wagen.
Interieur van de 1000GT libro Bandini (storia e automobili di Ilario Bandini)CC
Onafhankelijke ophanging voor-en achteraan. Schijfremmen vooraan,trommelremmen achteraan. Het gewicht van het chassis bedroeg slechts 25kg en een totaalgewicht van 475kg.
motor van de 1000GT libro Bandini (storia e automobili di Ilario Bandini)CC
De wagen haalde een topsnelheid van 200 km/h. De motor had een vermogen van 94pk bij 8000rpm.
het voledige buizenframe van de 1000GT libro Bandini (storia e automobili di Ilario Bandini)CC
De Bandini 1000 P was een racewagen gebouwd van 1959 tot 1965 door Bandini Cars in Forli. Dit was een nieuw type Bandini met de motor achteraan. Het prototype in 1959 maakte eigenlijk gebruik van een 850cc-motor.
Bandini 1000 P (1962) libro Bandini (storia e automobili di Ilario Bandini)CC
Het design was van Ilario Bandini. Voor het chassis werd gebruik gemaakt van dezelfde materialen als de voorgaande wagens en hierdoor bleef het gewicht beperkt tot 16kg. De wagen had voor-en achteraan onafhankelijke ophanging.
Ilario Bandini in een 1000P tijdens de Vinci-S.Baronto uphill 1962 libro Bandini (storia e automobili di Ilario Bandini)CC
De motor had 987cc-inhoud en presteerde 98pk bij 8500rpm. Hij was voorzien van twee dubbele Weber carburatoren 38DC03. Het totaalgewicht bedroeg 380kg. De wagen had een 4-versnellingsbak waarvan de tweede,-derde en vierde gesynchroniseerd.
Een Bandini 1000P met geopende motorkap libro Bandini (storia e automobili di Ilario Bandini)CC
Het aluminium koetswerk werd vervaardigd in de Bandini fabriek in Forli. De wagen was meer gestroomlijnd van voor tot achter. De luchtinlaat vooraan werd zeer laag gebracht en de vorm van de lichten was ook aërodinamischer.
Bandini bialbero 1000 cc motor libro Bandini (storia e automobili di Ilario Bandini)CC
Bandini formula junior was een racewagen gebouwd van 1959 tot 1962 door Bandini Cars in Forli. Deze wagen was een junior categorie voor beginnende piloten in Europa en de VS.
Bandini formula junior libro Bandini (storia e automobili di Ilario Bandini)CC
Deze categorie wagens was gebonden aan een strikte technische/financiële reglementering om de verschillen tussen de verschillende merken zo klein mogelijk te houden. De motoren waren afkomstig van seriewagens welke in voldoende hoeveelheden werden geproduceerd dit om de kosten te drukken. De keuze van Bandini (zoals meerdere merken) viel op de Fiat 1100 / 103. De motoren werden wel getuned voor hogere prestaties en een betere gewichtsverdeling.
Het frame van een Bandini junior libro Bandini (storia e automobili di Ilario Bandini)CC
Zoals bij de Bandini formule 3 werd er ook gebruik gemaakt van een snelwisselsysteem voor het front. De wagens haalden een snelheid van 210km/h bij een totaal gewicht van 404 kg. Later mocht dit gewicht worden aangepast tot 360kg. De motor was 1089,5cc enleverde 90 pk bij 6500tr/m.
Een Bandini junior in de pits in Monaco met piloot Ugo Piccagli libro Bandini (storia e automobili di Ilario Bandini)CC
Het aluminium koetswerk werd vervaardigd in de Bandini fabriek in Forli. De wielbasis bedroeg 2.066mm. Spoorbreedte vooraan 1.380mm en achteraan 1345mm. De totale lengte bedroeg 3.600mm.
1959 Bandini formula junior (Dino Bandini colection) libro Bandini (storia e automobili di Ilario Bandini)CC
Bandini 750 sport internazionale of eenvoudig de "Saponetta"(stukje zeep) was een racewagen gebouwd van 1957 tot 1961. Deze wagen werd de vervanger van de 750 sport "torpedo" in de klasse tot 750cc.
Bandini Saponetta rechts stuur
Voor het chassis werden dezelfde elementen gebruikt als voor de topedo. De wielbasis werd vergroot tot 2100mm en het zwaartepunt verlaagt. Het motorcompartiment werd voorzien voor het inbouwen van de grotere 850cc-en 1000cc motoren. Het gewicht van het chassis was 21 kg. Het totaalgewicht bedroeg 340 tot 390kg, afhankelijk van de motor.
Bandini Saponetta links stuur
Tot 1959 werd de Saponetta voorzien van een Bandini-Crosley 750cc motor van de tweede serie. Vanaf 1959 werden er ook 850cc-en 1000cc motoren ingebouwd volledig ontworpen door Bandini. Er waren ook kopieën welke gebruik maakten van Saab en Ford motoren. De Saponetta haalde snelheden van 185km/h (750cc) tot 200km/h (1000cc).
De Saponetta tijdens een wedstrijd libro Bandini (storia e automobili di Ilario Bandini)CC
Het aluminium koetswerk werd vervaardigd in de Bandini fabriek in Forli. Het koetswerk heeft wel enkele veranderingen ondergaan,vooral achteraan. Vooraan werd de luchtinlaat aangepast in funktie van de motor achteraan was dit vooral in funktie van de aërodynamica.
Saponetta met gewijzigde achterzijde libro Bandini (storia e automobili di Ilario Bandini)CC
Deze wagen werd gebouwd in 1955 door Bandini Cars in Forli. Dit was de eerste Bandini tweezitter ontworpen voor de weg.
Bandini 750 coupé Zagato
Het chassis en de motor hadden de karakteristieken, materialen en het ontwerp van de 750 sport siluro. Het koetswerk voor de coupé werd ontworpen door de Zagato company en was voledig in Aluminium. De hoogte van deze wagen was slechts 1,14 meter en met 450 kg een echte lichtgewicht. Het gewicht van het chassis was 27 kg.
De Bandini 750 zagato in Sebring (1960) Auteur: Registro Bandini GNU
Trommelremmen voor- en achter. Onafhankelijke ophanging vooraan en dubbele bladveren achteraan. 2 Weber karburatoren met dubbele behuizing 35DC03. 62 pk aan 7000 tr/m. 12" Borrrani spakenwielen (5.20" x 12").
De 750 GT zagato tijdens de race op Sebring (maart 1960)
(0) 
