De Boergeit is een geitenras dat begin 1900 ontstaan is in Zuid-Afrika door Nubische geiten te kruisen met Europese en Indische geiten.
Dit vleesras is genoemd naar de Nederlandse boeren die Zuid-Afrika hebben gekoloniseerd.

Door natuurlijke selectie ontstond een geitenras dat onder de moeilijke omstandigheden in Zuid-Afrika kon overleven.
De witte vacht reflecteert het zonlicht, terwijl de roodbruine aftekening de kwetsbare plekken rond de ogen, neus, oren en onder de staart tegen het zonlicht beschermt.
Door de bespiering en de sterke benen kunnen boergeiten op heuvelige en dichtbegroeide plaatsen grazen.

Het Zuid-Afrikaanse stamboek werd in 1959 opgericht.
Boergeiten werden naar andere landen geëxporteerd, zoals Australië en de Verenigde Staten, om door kruising de kwaliteit van de daar aanwezige geiten te verbeteren.
In 1977 werden de eerste boergeiten naar Duitsland gehaald en van daaruit verspreid over andere Europese landen.

In 2003 werd de rasstandaard voor de boergeit in Nederland opgesteld.
Hierbij lag de nadruk op de voor de Zuid-Afrikanen belangrijke kenmerken.

Dit ras is sinds 2008 ook in België officieel erkend.

De boergeit is een snelgroeiende, goed geproportioneerde geit van gemiddelde afmeting, met een goede productie-eigenschap van eersteklas vlees.
Er moet op alle leeftijden een goede verhouding zijn tussen de lengte van de benen en de diepte van de romp, waarbij lammeren en jonge geiten in verhouding iets hoogbeniger zullen zijn.
Ze zijn overwegend wit met een roodbruine kop en een witte bles.
De kop is krachtig, het neusprofiel is gebogen, de hangoren zijn breed en middenlang.
De hoorns zijn donkergekleurd en hebben een gemiddelde lengte.
Een volwassen boerbok weegt tussen 110 en 140 kilo.
Een volwassen boergeit weegt tussen 90 en 100 kg.

De boergeit heeft een grote vruchtbaarheid en een hoge groeisnelheid.
De lammeren komen tijdens de eerste drie maanden 200 tot 250 gram per dag aan.
Als ze 3 maanden oud zijn, wegen ze ongeveer 24 kg.

De boerbokken verspreiden de penetrante bokkengeur minder dan andere rassen.

Door de geringe melkproductie worden boergeiten niet gemolken, maar worden gehouden voor landschapsbeheer en vleesproductie.
De boergeit kan zich goed aanpassen aan verschillende klimaten en terreinen.
Ze worden, naast schapen, ingezet bij de begrazing van natuurgebieden.

De organisatie die in Nederland het stamboek van het ras beheert is de Nederlandse Organisatie voor de Geitenfokkerij.

In Belgie de Kleine herkauwers vlaanderen.

De boerenzwaluw (Hirundo rustica) is een kleine trekvogel.
Boerenzwaluwen trekken gedurende de lente noordwaarts naar hun broedgebieden in Europa, tot nabij de arctische cirkel.
Zijn sierlijke snelle vlucht is bij ons gedurende de hele zomer te zien.
Zijn lange vleugels en zijn slanke lijf maken hem zeer geschikt om in de lucht achter insecten aan te jagen.
Dan is zijn glanzende metaalblauwe verendek goed zichtbaar en vallen ook zijn uitstekende buitenste staartpennen meestal wel in het oog.

De boerenzwaluw leeft meestal in groepjes, vaak ook met andere zwaluwen zoals de huiszwaluw en de oeverzwaluw.
In de herfst verzamelen ze zich tot grote groepen alvorens naar het zuiden te gaan.

Lengte ca 19 cm, staart meegerekend.
Lange diep gevorkte staart met zeer lange buitenste staartpennen.
Donker metaalblauw glanzende bovendelen.
Voorhoofd en keel zijn roodbruin.
Verder crèmekleurig witte onderdelen, een blauwzwarte kropband en een zwarte snavel.
De staartpennen van het vrouwtje zijn doorgaans iets korter dan die van het mannetje.
Juveniele (= onvolwassen) vogels zijn wat doffer en bruiner en ook hun staart is wat korter.

Ze leven ooral in de buurt van boerderijen, agrarische gebieden en aan de rand van steden.

De boerenzwaluw zit ook graag op telefoondraden en gebouwen.

Ze hebben een lichte, sierlijke en snelle vlucht met sterke wendingen, soms wat dwarrelend.

Ze maken een geluid als een hoog tri-triet, dat vaak overgaat in een druk gekwetter.
Vaak tijdens de vlucht te horen.
De zang is een aangenaam mengsel van helder kwetterende en kwelende tonen, soms eindigend met een kenmerkend geknars.

Hij leeft van muggen, motten, vliegen en kevertjes die hij al vliegend met zijn brede snavel uit de lucht vangt.
Water drinken doet hij ook tijdens de vlucht door laag over het water te scheren en dan het water met zijn bek op te scheppen.

Per week, zijn eigen voedsel inbegrepen, verslindt een boerenzwaluw zowat 50 000 insecten.
Er is geen spuitbus die daar tegenop kan!

Hij bouwt nesten in boerenstallen, onder bruggen en afdaken.
Gewoonlijk worden 4 of 5 eieren gelegd, maar heel soms worden er wel eens 8 eieren in een nest aangetroffen.
De broedtijd is 14 tot 16 dagen, meestal broedt alleen het vrouwtje, het mannetje blijft wel in de buurt.
Als de eieren uitgekomen zijn dan worden de jongen door beide ouders verzorgd.
Na ongeveer 21 dagen verlaten de jongen het nest.
Er zijn twee en soms drie legsels per jaar.
Meestal komen de zwaluwen na de overwinteringsperiode in Afrika weer terug op hun oude nest.

Het nest wordt door de boerenzwaluw zelf gebouwd.
Het is een halve cirkelvormige kom welke van boven open is.
Het nest wordt gemetseld met vochtige aarde en speeksel en verstevigd met halmen en haar.
De binnenkant wordt gevoerd met veren en haartjes.
Het nest wordt altijd zo geplaatst dat er een dak, brug of dakgoot boven zit zodat het nest vanuit de lucht niet kan worden gezien.
Nest meestal tegen of op houten planken of balken.
In de tijd van de nestbouw is de zwaluw regelmatig op de grond te zien om aarde en ander nestmateriaal te verzamelen.

Tijdens een inventarisatiecampagne in Vlaanderen daalde het aantal broedparen tussen 1994 en 1995 plots met 25%.
Het daarop volgende jaar was er dan weer een toename van 5%.
Naast deze fluctuaties is er de laatste 30 jaar duidelijk een negatieve trend waarneembaar.
In 1997 schatte men dat het broedbestand sinds de jaren ’70 gehalveerd was en de Vlaamse populatie 40.000-85.000 broedparen telde.
Op dit ogenblik zouden in Vlaanderen nog amper 20.000-30.000 broedparen van de boerenzwaluw over zijn, tegen 100.000-200.000 in de periode 1973-1977.

Hoewel de vogelsoort als veilig op de internationale rode lijst staat van de IUCN, staat hij daarom wel als gevoelig op de Nederlandse rode lijst en als Achteruitgaand op Vlaamse rode lijst.

De boerenzwaluw broedt in geheel Europa.
Van IJsland en het noorden van Scandinavië zijn enkele broedgevallen bekend, maar de boerenzwaluw is daar zeldzaam.
Verder behoren ook grote delen van Rusland, West Siberië en het gebied van Turkije tot NW India tot zijn broedgebied.

Vanaf augustus beginnen al vogels zich al te verzamelen boven moerassen en meertjes, daar waar veel insecten zitten.
Ze slapen dan in het riet.
Ze trekken weg in september en oktober en keren eind maart, begin april weer terug.
De meeste vogels trekken naar Afrika tot beneden de Sahara.
Maar ook India en Zuid Spanje zijn plaatsen waar ze kunnen overwinteren.

Boerenwormkruid (Tanacetum vulgare, synoniem: Chrysanthemum vulgare) lijkt op Jakobskruiskruid (Jacobaea vulgaris subsp. vulgaris), maar heeft in tegenstelling tot deze plant geen gele stralenkrans van straalbloempjes.
In het grootste deel van Europa en het noordelijke deel van Azië komt boerenwormkruid van nature voor.

De botanische naam Tanacetum is vermoedelijk afgeleid van het Oudgriekse woord 'athanasia' dat 'onsterfelijk' betekent.
Het heeft deze naam waarschijnlijk te danken aan het feit dat de bloemen niet makkelijk verwelken en lang hun gele kleur behouden, maar het kan ook duiden op een soort levensdrank die ervan gemaakt werd.
Ook werd boerenwormkruid gebruikt voor het conserveren van lichamen.
'Vulgare' betekent 'algemeen voorkomend'.

Volksnamen zijn Reinvaren, Wormkruid en Wormzaad.

Het is een vaste plant.
De plant heeft een kantige donkerbruin gekleurde stengel en kan 60-120 cm lang worden en bloeit met platte schermen, die uit tientallen individuele bloemhoofdjes bestaan.
De buisbloempjes staan in schijnschermen zeer dicht opeen en geven het scherm de stevigheid als van een kussentje.
De hoofdbloei valt in de periode juni tot en met augustus en de nabloei kan tot aan de herfst aanhouden.
De bladeren zijn afgebroken geveerd met naar de top van het blad veerdelig en de blaadjes veerspletig en bezet met klierharen.
Deze klierharen zijn verantwoordelijk voor de wat onaangename kamferachtige geur, die bij aanraking verspreid wordt.

Omdat de olie die uit de plant kan worden gewonnen in principe giftig is, is het in de Verenigde Staten verboden om de plant te verkopen.
Boerenwormkruid wordt tot de kompasplanten gerekend, omdat de bladeren in het volle zonlicht zich precies plat op het zuiden richten.

De plant komt veel voor op droge zandige grond en langs wegen.

Op boerenwormkruid komen spanrupsen (bijvoorbeeld Smaragdspanner) en rupsen van uiltjes voor.
Ook voor de microvlinders Coleophora tanaceti, Coleophora trochilella, Depressaria emeritella, Dichrorampha flavidorsana, Dichrorampha petiverella, Gillmeria ochrodactyla en Isophrictis striatella.

Mieren houden niet van boerenwormkruid.
Daarom werd het kruid vroeger wel bij keukendeuren geplant.

De solitaire bijen Colletes daviesanus, grasbij, halictus quadricinus, koolzwarte zandbij, pluimvoetbij en tronkenbij vliegen op deze plant.

Medisch

Uitwendig kan het gebruikt worden als lotion bij schurft.
Wat boerenwormkruid in de schoenen geplaatst zou helpen tegen chronische koorts.
In de fytotherapie wordt het gebruikt tegen onder andere artritis en verkoudheid.

In de plant komt het giftige thujon voor dat wormafdrijvend, vooral van spoel- en lintwormen, is.
Was het kruid veelvuldig in gebruik om een abortus op te wekken.
Hoge doses veroorzaken duizeligheid, krampen, buikpijn en kunnen dodelijk zijn.

Verdelgingsmiddel

De etherische oliën uit de plant, zoals triticine, irisine en graminine, worden gebruikt in de receptuur voor insectenverdrijvende middelen.
Om het huis vlo- en motvrij te houden werd het veel in huis gestrooid.

Keuken

In kleine hoeveelheden wordt boerenwormkruid vermengd in groenkoeken of ovenkoeken en gebruikt om de smaak van eieren te verbeteren.

Mythe

Volgens de Griekse mythe werd het kruid gebruikt om Ganymedes onsterfelijk te maken, nadat Zeus een oogje op hem had laten vallen.
Op de berg Olympus werd hij vervolgens de waterdrager voor de goden (Aquarius) en de minnaar van Zeus.

De plant wordt gerekend tot de zogenaamde afweerkruiden.
Het zou afweer bieden tegen hekserij, spoken en onweer.

De boerenstand bestaat uit een aantal sociale lagen in de agrarische wereld die voortkomen uit de economische waarde van het bedrijf.

De boer of agrariër is ontstaan tijdens de neolithische revolutie toen de mens in plaats van te jagen sedentair werd.
Een aantal jagers ging met hun gezin over tot het vangen en verzorgen van dieren in een nederzetting.
De eerste sociale stratificatie ontstond op deze wijze.
In de Romeinse periode is de Europese Boerenstand in twee categorieën te plaatsen.

De Romeinse boerenstand

Deze bestond uit een klein aantal rijke tot zeer rijke grootgrondbezitters die een groot aantal slaven op hun landgoederen te werk stelden.
Deze landgoederen voorzagen in de rijkdom van de grootgrondbezitter die vaak een bestuurlijke post in het leger of in Rome (of een andere stad) had.

De veterani van het Romeinse leger hadden na een diensttijd van 25 jaar recht op een klein stukje landbouwgrond (veroverd in een veldtocht). Deze veteranen waren door gebrek aan expertise (en mankracht) vaak keuterboeren.

De Germaanse boerenstand

De germaanse boerenstand bestond uit twee lagen.
De boeren-krijgers (wehrbauer of miles).
De afhankelijke boeren (mannen die te oud of te jong waren om te vechten).

Na het uiteenvallen van het Romeinse Rijk (5e eeuw n.C.) verliezen veel boeren hun vrijheid door het feodale stelsel.
Door de algehele onveiligheid en wetteloosheid in Europa kiezen veel boeren voor de bescherming van krijgsheren (leenheer) in ruil voor het opgeven van hun vrijheid.
Hierdoor ontstaat de horigheid (leenman).
Een klein deel van de boeren weet zichzelf te handhaven en behouden hun vrijheid en hun erf.
Deze worden weerboeren (wehrbauer) genoemd.
Per contract (liber feodorum) wordt vastgelegd wie vrij, half-vrij of onvrij is.
Een klein aantal van de wehrbauer is rijk genoeg om een paard en uitrusting te bekostigen.
Dit is de latere ridder (miles) stand.

In de late middeleeuwen gaan de vrije boeren over tot het pachten van grond van adellijke grondbezitters.
De onvrije boeren volgen later.
Hierdoor ontstaat in Noord-Nederland en Noord-Duitsland een groot verschil in aanzien en invloed tussen Hereboeren, keuterboeren en landarbeiders.
Door de grote diversiteit in vrijheid en afhankelijkheid alsmede het grondbezit en het sociale aanzien is vanaf de 13e eeuw de Noord-Europese boerenstand in de volgende lagen opgedeeld:

• Huisman, Huesmann, Husman, Hausmann: officiële aanduiding van een boer die zijn eigen erf bezit en daarnaast een bestuurlijk / rechterlijke functie in zijn dorp bekleed als schout. De hoeve is vrij overerfbaar door de oudste (soms de jongste) zoon, de naam van de hoeve gaat (ook bij koop) over op de bezitter. De hoeve is groter dan 20 ha.
• Erfpachter: officiële aanduiding van een boer met een erfpacht verdrag. Bij zijn dood wordt het verdrag door zijn oudste zoon gecontinueerd. De hoeve is tussen de 5 en 20 ha. groot.
• Boer: 'moderne' aanduiding van een boer die in zijn eigen onderhoud kon voozien. De hoeve is niet meer dan 500 are groot.
• Keuterboer: Een boer die niet geheel in zijn eigen onderhoud kan voozien en daarom bij een boer, erfpachter of Huesmann als landarbeider werkt.
• Landarbeider, dagloner, Huur(heuer)man: Een arbeider die voor het gezinsinkomen volledig afhankelijk is van de boer waar hij werkt.

In Denemarken, Noord-Nederland en het Noorden van Duitsland is deze indeling tot aan het midden van de twintigste eeuw de dagelijkse realiteit op het platteland.

• no 1. Advocaat
• no 2. Klerk
• no 3. Burgemeester
• no 4. Secretaris
• no 5. Veldwachter
• no 6. Rijks-Ontvanger
• no 7. Boer Bartel
• no 8. Boer Sijmen

"Ik arme Sijmen moet betalen! Mogt ik hem met mijn vork onthalen!".

"Men laat mij dorschen, laat mij zweeten, En't wordt door andren opgegeten".

"Al is een ieder niet content, Ik trek gerust mijn traktement. Geen Burgemeester is zoo goed, Dat hij aan iedereen voldoet".

• Art. 1. Alvorens te spelen zet jeder 15 à 20 speelpenningen in den pot.
• Art. 2. Zes kaartjes worden volgens het nommer aan den meestbiedende verpacht en de opbrengst daarvan in den pot gelegd; terwijl het zevende en achtste kaartje aan den minst eischende overgelaten en uit den pot betaaldt wordt.
  
              NB. Die den ontvanger heeft, mag geenen Boer nemen overigens mag ieder zoo veel kartjes pachten of aannemen als hij verkiest.
• Art. 3. Na de verpachting werpt de houder van den Burgemeester met de dobbelsteenen het eerst, vervolgens met de zon om.
• Art. 4. Zo veel ogen als iemand werpt, zonder den letters B. of S. op de dobbelsteenen, zoo veel penningen trekt hij uit den pot, doch is er eene B. bij, dan is de trek uit den pot voor den Burgemeester; staat eene S. boven op den dobbelsteen, dan trekt de Secretaris de bijzijnde oogen uit den pot,
• Art. 5. De Ontvanger trekt, zoo menigmaal er een 'Niet' geworpen wordt, eenen penning. - Is het eene Niet zonder letter, dan noemt men het Personeel en moet betaald worden door dengene, die geworpen heeft. Is heet eene Niet mit een letter, dan noemt man het Verponding, Geslacht of Gemaal, en moet door een der beide Boeren betaald worden, als : de B. door Bartel en de S. door Sijmen.
  
              NB. Deze belastingen, zoowel Personeel als Verponding, enz. worden telkens met eenen penning verhoogd, zoo dikwijls als er B. S. dat is Boeren-Schroom geworpen wordt. Deze verhooging wordt iederen keer door den Veldwachter aangekondigt, voor welke aanzegging ieder medespeler eenen penning betaald.
• Art. 6. Wanneer eindelijk meer oogen geworpen worden, dan er speelpenningen in den pot zijn, begint het proces over de laatste penningen. Alsdan komen de zes laatste kartjes noch de letters meer in aanmerking; slechts de Aodvokaat en Klerk oefenen hunne praktijk uit. De Advokaat trekt zoo veel penningen van den werper, als deze meer oogen geworpen heeft, dan het getal speelpennigen bedraagt. De Klerk echter ontvangt voor elke Niet, die er geworpen wordt, eenen penning van den werper. Dit duurt zoo lang, totdat iemand eenen worp doet, waarvan de oogen met de overgeblevene penningen overeenstemmen. Werpt iemand in den tusschentijd minder oogen, dan er nog in den pot staan, dan trekt hij van dezelve nog zoo veel, als er oogen geworpen zijn.

♣  In Hasselt (Oude Truierbaan, aan de kapel van Hilst waar de slag plaatshad) wordt deze gebeurtenis jaarlijks door het Boerenkrijgcomité herdacht met een optocht en een eucharistieviering.
♣  In 1853 schreef Hendrik Conscience een roman over de Boerenkrijg.
♣  Deze gebeurtenis vormt de achtergrond voor het Suske en Wiskealbum De gladde glipper
♣  Op het kerkplein van Overmere, waar de opstand uitbrak, bevindt zich het boerenkrijgmonument.
♣  In Haasdonk wordt deze gebeurtenis jaarlijks herdacht op 13/10 door het branden van kaarsjes op de vensterbanken en boven de deuren.

Boerenkaas is door de Europese Unie beschermd als Gegarandeerde traditionele specialiteit.

Alleen Nederlandse kaas die volgens traditionele en gecontroleerde bereidingswijze op de boerderij bereid is, mag als boerenkaas worden verkocht.

♠ Het belangrijkste verschil tussen de boerenkaas en fabriekskaas is de grondstof, de melk.
Op de boerderij gaat men uit van rauwe melk, gekoelde melk van de avond tevoren en nog warme melk van dezelfde ochtend.

Bij de kaasfabriek wordt de melk eerst gepasteuriseerd, dat wil zeggen vijftien seconden lang verhit tot een temperatuur van circa 65 °C.
Daardoor wordt een aantal bacteriesoorten gedood.
♠ Een tweede verschil is dat men in de fabriek uitgaat van gestandaardiseerde melk.
Dat wil zeggen dat het vetgehalte van de melk op een bepaald niveau is gebracht.
Op de boerderij kan het vetgehalte variëren.
♠ Een derde verschil is dat op de boerderij de kaas grotendeels met de hand wordt gemaakt.
Het productieproces van deze Hollandse delicatesse gebeurt volledig op de kaasboerderij.

Door zijn bereiding heeft dit product een erg streekgebonden smaak, want bij de ontwikkeling van zijn typische smaak spelen vooral de natuurlijke factoren zoals klimaat, hoedanigheid van de plaatselijke grondsoort, het daarop groeiende gras en de daarop geteelde gewassen voor de voedering van het vee een grote rol.

Goudse boerenkaas heeft dus zijn typische "goût du terroir".
Na deze productie is een korter of langer durende rijping van belang.
Omdat hierbij de omstandigheden (temperatuur, vochtigheid, hygiëne) goed beheerst moeten worden, wordt er doorgaans gerijpt in gespecialiseerde kaaspakhuizen.

Deze kaasspecialiteit heeft een volle en romige smaak en een heerlijk aroma.
Deze kaas is verkrijgbaar in diverse leeftijdssoorten.

Een goed gemaakte en gerijpte Goudse kaas blijft smeuïg en goed snijdbaar, ook bij het ouder worden.
Pas na extreem lange rijping ontstaat de zg. brokkelkaas.

Boerenkaas staat onder grote commerciële druk van minder smakende, maar goedkopere fabriekskaas.

Er zijn meerdere initiatieven om "echte" rauwmelkse Goudse boerenkaas onder de aandacht van het publiek te krijgen, o.a. wildeweydenkaas, Zoeterwoudse kaas, Boeren-Goudse oplegkaas.

Het vervaardigen van de kaas gebeurt vrijwel altijd door de boerin.
Zij heeft daarvoor een gedeelte van de bedrijfsruimten tot haar beschikking met tegenwoordig moderne hulpmiddelen.
Waar in vroeger tijden alles met handkracht moest worden bewogen, is er nu de elektrische aandrijving.
Voor bijvoorbeeld de snijmessen, om de wei te scheiden van de wrongel en andere handelingen.
Ondanks deze hulpmiddelen is haar werk nog hoofdzakelijk handwerk waarvoor een grote ervaring vereist is.
Deze kennis gaat vaak van moeder op dochter over, met het eigen geheime familierecept.

In Gouda staat een standbeeld van een kaasboerin op een plein achter De Waag.
Deze boerin in brons staat stevig in haar klompen en houdt een Goudse kaas tegen haar schort geklemd.
Met dit beeld van de beeldhouwster Ineke van Dijk, werd in 1988 eer betoond aan de vrouwen die nog steeds een rol in de Nederlandse kaasgeschiedenis vervullen.
Want in West-Nederland is de ambachtelijke kaasbereiding op de boerderij gebleven.
En dat ambacht is vooral van moeder op dochter doorgegeven.

Productieproces

De ongepasteuriseerde melk wordt verwarmd tot 29 graden Celsius.
Dan gaat er eerst zuursel bij, daarna stremsel om de melk in vaste stof om te zetten.
Als de melk gestremd is na ongeveer een half uur wordt de wrongel fijngesneden (stukjes ter grootte van flinke erwten).
Nu wordt er een deel van de wei afgeschept.
Er gaat heet water bij (bij koeienmelk twee keer, waarbij de wrongel eerst tot 33 en een kwartier later tot 36 graden wordt opgewarmd), Bij geitenmelk en Baby-Goudse wordt meestal in een keer naar 36 graden opgewarmd.
Na een half uur heel langzaam roeren van de wrongel wordt deze na een kwartiertje in rust narijpen in kaasvormen gedaan en goed aangeduwd.
Daarna laat men de nog zeer jonge kaas in de vorm, maar omgekeerd en rustend op het deksel (de volger) een poosje uitlekken.
Dan wordt de kaas uit de vorm gehaald en ondersteboven er weer in gedaan en voorzien van een kaasmerk.
Daarna gaat de kaas in de pers.

Eerst met half gewicht; na enkele uren wordt hij weer gekeerd en zwaarder geperst.
De kaas wordt uit de pers gehaald, nogmaals gekeerd en meestal 10 tot 12 uur na het begin van het kaasmaken, soms echter pas de volgende ochtend uit de vorm genomen en in een pekelbad gelegd, vaak bestrooid met wat zout om uitdroging te voorkomen.
Afhankelijk van het gewicht van de kaas 1 tot 6 dagen.

Ook tijdens het pekelen wordt de kaas af en toe gekeerd.
Tot slot gaat hij de rijpingsruimte van boerderij in, en wordt in de eerste week dagelijks gekeerd, later minder vaak.

De klimaatbeheersing in deze ruimte is handmatig geregeld en is afhankelijk van natuurlijke atmosfeer.
De kaas krijgt een beschermlaag om schimmel te voorkomen(kaascoating) .
Na een week of zes is de kaas goed, zij het jong.
Voor oudere kaas: jong belegen, belegen, extra belegen, oud, overjarig of brokkelkaas gewoon wachten, en blijven keren.