Het bokje (Lymnocryptes minimus) is een vogel uit de familie van strandlopers en snippen (Scolopacidae).

Het bokje is vooral doortrekker en wintergast in Nederland en België.

Gedurende de spectaculaire baltsvlucht wordt een geluid voortgebracht dat doet denken aan een galopperend paard.

Deze kleinste snip van Nederland heeft een lengte van 18 tot 20 cm.
Vergeleken met de watersnip heeft hij een korte snavel, maar veel dikker.
Hiermee is hij ook duidelijk te onderscheiden tijdens de vlucht.
Over zijn rug lopen vier, lichte, brede strepen.
Bij de watersnip zijn deze strepen veel smaller.
Deze strepen zorgen voor een schutkleur.
Bij de watersnip loopt er een smalle lichte streep midden over de kruin.
Het bokje heeft een donkere kruin, maar ook lichte strepen op de kop (net als de watersnip).

Het bokje is vooral tijdens de schemering en 's nachts actief.
Overdag kun je hem alleen waarnemen als hij wordt opgejaagd vanuit zijn schuilplaats.
Anders dan zijn zustersoort de watersnip vliegt hij laag over de grond op zoek naar een nieuwe schuilplek enkele meters verder weg.

Het bokje is geen schuwe vogel.
Vaak blijft hij in zijn schuilplaats zitten als mensen op enkele meters afstand passeren.
Hij wordt dan meestal niet opgemerkt.

De dieren broeden in het noorden van Rusland en Scandinavië.
Er zijn vage, onbetrouwbare gegevens die zouden kunnen wijzen op broedgevallen in Friesland in de twintigste eeuw.
De meeste waarnemingen worden gedaan in oktober (najaarstrek) en in april (voorjaarstrek).
Het gaat altijd om kleine aantallen.

De vogels pleisteren op natte heiden, veengebieden, moerassen en drassige graslanden.
De vegetatie moet kort zijn en zout water wordt gemeden.

Het bokje is geen bedreigde soort.

Bokbier of bockbier (naar het Duits: Bockbier) is een sterk, in de regel ondergistend seizoensbier.
Een donkere variant wordt tussen oktober en februari verkocht (met een verkooppiek rond oktober en november) en wordt herfstbok genoemd.
Vanaf de vastentijd tot mei wordt ook bokbier verkocht dat meestal blond of amberkleurig is en lentebok of meibok wordt genoemd.

Bokbier is van oorsprong een Duitse biersoort.
Andere landen waar bokbier wordt gebrouwen, zijn België, Nederland, Noorwegen, Oostenrijk en Tsjechië.

Bokbier is vooral herkenbaar aan de afbeelding van een bok op het etiket

Bokbier is in feite een verzamelnaam voor een biersoort die niet echt bekend is in België.
We spreken hier over een biersoort die in 6 varianten bestaat.
De wetgever laat de brouwer vrij, er is maar één eis: het stamwortgehalte moet minimaal 15,5% zijn dwz.15,5% van de niet-gegiste wort is suiker, het extract (wordt uitgedrukt in graden Plato/Balling).
Dit komt ongeveer overeen met een alc. vol%. van 6,2.-6,5.
Voorheen werd de eis van 40 EBC kleur gesteld maar met de opkomst van de blonde MEIBOCK werd dit geschrapt.

Nederlands enig overgebleven biertraditie, gebrouwen van augustus tot februari.

De meeste Nederlandse brouwers hebben een bokbier, en de grote brouwers (aangesloten bij het Centraal Brouwerij Kantoor) hebben een gemeenschappelijke lanceerdatum, zoals bij de Beaujolais Primeur, meestal de eerste maandag van oktober.
Iedere brouwer presenteert zijn bier op zijn manier, meestal met oude houten biervaten op een door paarden getrokken bierkar, de overhandiging aan of het aanslaan van het eerste vat door bekende Nederlanders of burgemeesters met persmensen.
Als het najaar aanvangt is er bokbier!

Tot 1980 bestonden er in Nederland brouwerijen die slechts mondjesmaat bokbier maakten van lage gisting, zonder nagisting, gefilterd en zonder kruiden ed. maar vooral karamellig van smaak.
Het publiek in Nederland was niet zo verwend, maar wilde zoet! Er waren 11 bokbieren op de markt.

Mede door de opkomst van de speciale bieren uit België, ontstonden in Nederland ook kleinere brouwerijen die zelf bieren van hoge gisting gingen brouwen, waaronder een bockbier.
Tot 1984 bestond het zelfs niet van het vat.
Het is dus met name door de laatst bijgekomen brouwerijtjes dat de diversiteit van receptuur en smaken in 2000 dusdanig is veranderd dat men kan spreken van een bokbiercultuur in de herfst.
Er wordt nu hiervan in totaal zo 'n 10 miljoen liter geproduceerd!

De bokbierafzet in Nederland bedraagd zowat 1% van de totale bierconsumptie.

Bockbier is het speciaalbier dat door de Nederlanders het meeste wordt gedronken.
In 1982 kwam het eerste bovengistende bokbier op de markt, gebrouwen door de Arcense Bierbrouwerij.
In 1983 was Amstel Bokbier het eerste bokbier dat op vat verkrijgbaar was.
Ook zijn er steeds meer brouwerijen en cafés die hierop inhaken en met hun eigen bockbier komen.
Naar schatting zijn er in Nederland zo’n 70 in omloop!

Voor wie het niet wist, bockbier is echt succesvol in Nederland en heeft bijvoorbeeld in België geen voeten aan de grond gekregen.
Dus niet alles komt uit biercultuur België

Het eerste vijfgranen bokbier ter wereld

In 2010 is in Krimpen aan de IJssel uit een samenwerking tussen Eetcafé De Lansingh en De Bierboom (LansBier) een nieuwe vijf granen Bokbier ontstaan.
Het bier is gebrouwen bij Klein Duimpje in Hillegom.
Naast pilsmout, tarwemout, rogge en haver is er ook boekweit gebruikt.

Het verhaal gaat dat de naam aan het begin van de 17e eeuw in Beieren ontstaan is en een verbastering zou zijn van Einbecker Bier.
Einbeck was in de Middeleeuwen een beroemde bierstad in Nedersaksen.

Het bier werd tot ver buiten de stadsgrenzen geëxporteerd.
Het werd onder meer geleverd aan de Hertogen van Beieren, die het buitengewoon lekker vonden, maar ook veel te duur vanwege de hoge accijnzen.
Hertog Willem V besloot een eigen brouwerij op te richten om het Einbecker bier na te laten maken.

In 1591 werd daarmee begonnen in het Münchener Hofbräuhaus.
Maar hoe goed de Beierse brouwers ook hun best deden, hun bier haalde het niet bij het Einbecker bier.
Rond 1612 werd een brouwer, Elias Pilcher, uit Einbeck naar Beieren gehaald om het Einbecker bier te brouwen.
Hij slaagde erin een bier "nach Einbecker Art" te brouwen.

"Einbecker Bier" werd op z'n Beiers als "Ainpöckisch Bier" uitgesproken, verkort "Ainpöck" en ten slotte vroeg men in het gewone spraakgebruik om "Ein Bock".
Met een bok heeft de naam dus niets te maken, maar op etiketten wordt wel vaak een bok afgebeeld.

Er zijn nog meer verhalen over de oorsprong en naamgeving van het bokbier, waarin wel een verband met de bok wordt gelegd.
Het zou te maken kunnen hebben met de Germaanse god Donar (soms afgebeeld als half mens, half bok) die op een bokkenwagen langs de hemel rijdt, en tegelijkertijd de vruchtbaarheid symboliseert.
De nieuwe gerst- of tarweoogst werd gevierd met het zojuist bereide nieuwe bier: bokbier dus.
De tarwe of gerst wordt eind van de zomer geoogst en kon na bewerking (mouten) worden gebruikt om de eerste brouw van dat seizoen te brouwen.
Ondertussen is het dan herfst en dus de 'herfst'-bok.

Bokbier evenementen in Nederland

Zo veel mogelijk Nederlandse en enkele buitenlandse bokbieren worden sinds 1978 elk jaar gepresenteerd op het PINT Bokbierfestival in de Beurs van Berlage in Amsterdam. Het betreft voornamelijk bokbieren op fust. (28 - 30 oktober 2011)

Sinds 1992 wordt in Groenlo een Bokbierfestival georganiseerd. Echter in 2009 besloten brouwers de presentatie van het bokbier uit te stellen omdat het op 21 september vaak nog warm zomerweer is. Daardoor ontbrak er bokbier op het festival van dat jaar.

Sinds 1996 wordt in Zutphen in de maand oktober de Nationale Bokbierdag georganiseerd, een evenement met diverse activiteiten die in het teken staan van het bokbier en dat inmiddels zeer grote bezoekersaantallen trekt. (9 oktober 2011)

In het Noord-Limburgse Griendtsveen zijn sinds 1997 ieder jaar op de eerste zaterdag van oktober het wereldkampioenschap Bokkenollen. Bokkenollen is een samentrekking van bokken en hollen. Het gebeurt in teamverband; twee lopers onder begeleiding van een coach starten met een dienblad met een flesje bokbier en vier gevulde glazen. Ze leggen een parcours af ter lengte van ongeveer een kilometer en proberen zo snel mogelijk zo veel mogelijk bokbier naar de finish te brengen. Het parcours is voorzien van eigengemaakte spectaculaire hindernissen waaronder een klimkoker, een moddersloot, een tandemwaterfiets, een waterglijbaan en amfibiebadkuipen over het kanaal. (8 - 9 oktober 2011)

In het Brabantse Drunen wordt jaarlijks een Bockbier-matinee georganiseerd door de lokale Bierproef-vereniging "De vrienden van de Bockaar".

In de Zaanstreek wordt de Bokkentocht (ookwel Bokketochie) gehouden. Hier gaan mensen op de fiets, met de boot of met de auto de straat op om van café naar café te gaan en daar, steeds van een andere brouwerij, een bokbiertje te drinken. bij elk café wordt er een stempel gezet, en als alle stempels zijn opgehaald wacht er een cadeautje.

De bohorrietbok (Redunca redunca) is een middelgrote antilope uit het geslacht der rietbokken (Redunca).

De bohorrietbok komt voor van Senegal tot Ethiopië, zuidwaarts tot het Tanganyikameer en de vallei van de Ruvuma-rivier.

Hij leeft voornamelijk op vochtige, open vlakten.
Hij heeft een voorkeur voor drassige grasvlakten, als uiterwaarden rond meren (bijvoorbeeld Victoriameer, Tsjaadmeer) en rivieren (bijvoorbeeld de Nijl en de Niger).
Deze grasvlakten kunnen in het regenseizoen overstromen en in de droge tijd te geteisterd worden door droogte en branden.

De bohorrietbok heeft een rossige zandkleurige vacht.
De onderzijde is grijzig wit van kleur, evenals de wangen, lippen, kin, keel, de binnenzijde van de oren en een kring rond de ogen.
De neus en het midden van de lip zijn zwart.
De korte staart is wit aan de onderzijde.
Mannetjes zijn steviger gebouwd dan vrouwtjes.
Enkel het mannetje heeft hoorns.
Deze zijn liervormig en zeer geringd, voornamelijk rond de basis.

De bohorrietbok heeft een kop-romplengte van 100 tot 135 centimeter en een schouderhoogte van 65 tot 89 centimeter.
De staart is 18 tot 20 centimeter lang.
Mannetjes wegen 43 tot 65 kilogram, vrouwtjes 35 tot 45 kilogram.

De bohorrietbok eet voornamelijk gras.
De soort is meestal de gehele dag door actief, maar graast voornamelijk 's nachts.
Tijdens het nachtelijke foerageren kan een rietbok tot acht kilometer van hun woongebied afdwalen.
In de droge tijd, als de kwaliteit van het voedsel minder wordt, grazen sommige rietbokken ook overdag.
Op het heetst van de dag zoekt hij de schaduw op in hoog gras of in struikgewas.

De bohorrietbok leeft meestal in paren of in kleine familiegroepen van drie tot zes dieren.
De dieren communiceren met elkaar door middel van een hard fluitend geluid.
Dit is voornamelijk 's nachts te horen in de droge tijd, waarbij hele fluitkoortjes te horen zijn.
Bij gevaar wordt de staart omhoog gehouden, waardoor de witte onderzijde goed zichtbaar is.
In de regentijd leven de meeste dieren in aparte woongebieden, die meestal overlappen.
Ook mannetjes tolereren andere mannetjes in hun woongebied.
In de droge tijd leven de dieren meer groepsgewijs.
Mannetjes vormen dan kleine, tijdelijke territoria.

Tijdens de paartijd, aan het einde van de droge tijd, vechten de mannetjes regelmatig om te mogen paren met één of meerdere vrouwtjes.
Tijdens de balts loopt het mannetje om het vrouwtje heen, waarbij hij een blatend geluid maakt.
Na een draagtijd van zeven maanden wordt één jong geboren.
De meeste jongen worden in de regentijd geboren.
Het jong houdt zich de eerste twee maanden verborgen.
Hij verandert dagelijks van schuilplaats.
Vrouwtjes zijn na een jaar geslachtsrijp, mannetjes pas na vier jaar.
Voor die tijd vormen mannetjes soms vrijgezellengroepjes.
De bohorrietbok wordt ongeveer tien jaar oud.

De Bohms bijeneter ( Merops boehmi ) is een vogel uit de familie van de bijeneters.
Ze leven voornamelijk in de dichte bossen van Equatoriaal Afrika.
De vogel is vernoemd naar de Duitse zoöloog en ontdekkingsreiziger Richard Boehm (1854-1884).
De Bohms bijeneter is voor het eerst beschreven door Anton Reichenow, een Duits ornitholoog.

De Bohms bijeneter bereikt een lengte van 17cm en een gewicht van 20gr.
Vleugels, rug en buik zijn groen van kleur, de keel en het voorhoofd zijn roodbruin.
Staart en snavel zijn zwart en ze hebben een opvallende zwarte oogstreep.

Mannetjes en vrouwtjes zijn moeilijk van elkaar te onderscheiden.

Ze komen vooral voor in de Democratische Republiek Congo Malawi, Mozambique, Tanzania, en Zambia.

Hun habitat zijn lichte plaatsen in dichtbeboste gebieden.
Er is weinig gekend over hun broedgewoonten en aantallen.

Het voedsel van de Böhs mbijeneter bestaat uit insecten , zoals vlinders, bijen en wespen, sprinkhanen en mieren.

Hij onderscheidt zich door zijn levendige karakter, zonder nervositeit.
Hij is aanhankelijk, vooral ten aanzien van kinderen.
Tegenover vreemden is hij gereserveerd, maar wanneer zijn naasten of baas bedreigd wordt, kan hij hen verdedigen.
Het is een uitstekende waak-, verdedings- en geleidehond, die ook geschikt is voor zeer veeleisende opleidingen.
Hij beschikt over een uitstekende reukzin, waardoor hij speurwerk met gemak en temperament uitvoert.

De Boheemse herder is een herdershond uit Tsjechië, die in het land van herkomst bekend is onder de naam Chodský Pes; die naam is ontleend aan het Chodenvolk.

In Tsjechië wordt aangenomen, dat de geschiedenis van dit ras teruggaat tot 1300.
Oude beschrijvingen en illustraties wijzen in elk geval op het bestaan van langharige herdershonden in deze streek.
Verondersteld wordt, dat het een van de vele voorouders is van de Duitse herder, maar deze hond is in het algemeen zachter van aard.
In 1984 is de rasstandaard in Tsjechië officieel vastgesteld.
Buiten Tsjechië is dit ras, dat zich in een groeiende belangstelling verheugt, nog door geen enkele kynologenclub erkend;
er is in Europa buiten Tsjechië vooralsnog maar één fokker, in Duitsland.

Qua uiterlijke verschijning doet het ras denken aan de Oudduitse herder (de langharige Duitse herder), maar deze hond is wat kleiner en lichter.
De schofthoogte van reuen is 51-56 cm, teven zijn 48-53 cm groot.
Het gewicht is 18-26 kg.

Hij onderscheidt zich door zijn levendige karakter, zonder nervositeit.
Hij is aanhankelijk, vooral ten aanzien van kinderen.
Tegenover vreemden is hij gereserveerd, maar wanneer zijn naasten of baas bedreigd wordt, kan hij hen verdedigen.
Het is een uitstekende waak-, verdedings- en geleidehond, die ook geschikt is voor zeer veeleisende opleidingen.
Hij beschikt over een uitstekende reukzin, waardoor hij speurwerk met gemak en temperament uitvoert.

Een bogu is vooral bekend als de beschermende uitrusting die gedragen wordt door een kendoka.
In het Japans betekent het dan ook simpelweg 'bescherming'.
Ook in andere vechtsporten wordt soms een bogu gebruikt, zoals in het protector-karate (full contact mèt bescherming, bijvoorbeeld: Genseiryu, Koshiki), taekwondo en Naginata.

De bogu-uitrusting van een kendoka bestaat uit 4 onderdelen, te weten de Men, Do, Kote en Tare:
- De Men is een soort helm die hoofd, gezicht, schouders en keel beschermt.
- De Do is een borstbeschermer die tevens de zijkanten van het lichaam beschermt.
- De Kote zijn de handschoenen, die de handen en de onderarmen moeten beschermen.
- De Tare draag je als een riem om je middel en beschermt de heup, edele delen en liezen door middel van 5 stevige flappen.

In kendo vecht men met een shinai, een wapen dat bestaat uit vier bamboelatten.
Dit wapen vervangt de katana, het samoeraizwaard.
Het dragen van een bogu is dan ook geen overbodige luxe bij het krijgen van een klap of stoot met dit wapen.

In bepaalde stijlen van karate wordt het zogenaamde protector-karate gedaan.
Dit is een full contact gevecht (kumite) waarbij beschermende kleding wordt gedragen.
Ook hier spreekt men dan van een bogu.
Deze bestaat dan uit een helm met een plastic vizier en een borstbescherming.

Karate-stijlen die aan protector-karate doen zijn o.a.: Genwakai, Genseiryu, Koshiki, Ryounkai, Shorinjiryu Kenkokan.

Ook in de Koreaanse vechtkunsten kumdo en taekwondo wordt gebruikgemaakt van deze uitrusting.
In het Koreaans spreekt men niet van bogu, maar van hogu.
De kote heet in het Koreaans howan.
De men wordt homyun en de do wordt gam genoemd, terwijl de tare met gamsang wordt aangeduid.

In de tiende eeuw ontstond in Oost-Europa (Bulgarije) de Kerk der Bogomielen, genaamd naar hun stichter, de priester Bogomiel (hij die door God bemind wordt).
In twee eeuwen tijd verspreidde zich zijn beweging over Servië, Bosnië, Macedonië en Klein-Azië.
In de twaalfde eeuw stichtte de Macedonische monnik Basil een bogomielse gemeente in Constantinopel.
Hij werd onder valse voorwendsels bij keizer Alexius I uitgenodigd, gegrepen en verbrand nadat hij weigerde zijn eigenzinnige geloofsopvatting te herzien.

De bogomielen hingen een wereldbeeld aan dat gekenmerkt door een metafysisch dualisme, waarin de geschapen materiële wereld slecht is en de geestelijke goddelijke wereld goed.
Deze visie ontleenden de bogomielen aan gnostische stromingen als het Paulicianisme en Messalianisme en vooral aan het Manicheïsme.

De onrechtvaardigheid in de wereld en de wantoestanden in de toenmalige kerk hebben de bogomielen beïnvloed in het ontvankelijk worden voor de overtuiging dat uiteindelijk alles in de wereld kwaad is.
Hieruit ontwikkelden zich twee opvattingen, die sterk van het christendom afwijken en die de grondslag vormden voor de latere vervolging van de bogomielen:
- de wereld is slecht en kan dus niet door God geschapen zijn;
- verlossing ligt weliswaar in God, maar omdat die in deze slechte wereld niet toegankelijk is, moet een geheime weg naar God ontdekt worden.
Omdat dit een menswording van God uitsluit, sneuvelde ook de stelling dat Jezus zoon van God is.

Bij de bogomielen vindt men daarom de gnostische opvatting dat niet God, maar Sataniël, de Duivel, de schepper van de wereld was.
Sataniel werd door bogomielen als de in opstand gekomen zoon van God gezien, zijn broer Michael was de goede zoon van God.
Michael zou Jezus de kracht schenken om het verbond tussen de eerste mens Adam en Sataniel te doorbreken.

In de afkeer van alles wat van deze wereld was, verwierpen de bogomielen het Oude Testament (vergelijk Marcion), de goddelijkheid van Jezus (vergelijk adoptianisme) en diens verrijzenis, de liturgie, de sacramenten, de kerkelijke hiërarchie, het kruis, de iconen en de verering van Maria.
Bovendien maakte steeds een ascetische manier van leven deel uit van de leerstellingen, zowel seksuele onthouding als vegetarisme maakten er deel vanuit.

De bogomielen zochten verlossing uit het lichaam door de deugden en ascese te beoefenen.
Zij preekten geweldloosheid bij de mens en tussen mens en dier.
Opgemerkt moet worden dat de leer der bogomielen van de 9e tot de 14e eeuw niet onveranderd bleef, ook niet in verband met het vegetarisme van hun uitverkoren leiders.
Soms kon een strenge ascese tijdelijk gelden, waarna de mens gereinigd zou zijn.
Daarna kon de ascese worden opgegeven.

In de 13e eeuw werden met name de katharen in verband gebracht met de bogomielen.
De overeenkomsten in de leerstellingen zijn inderdaad frappant en nauwelijks toevallig.
De bogomielen zijn lange tijd vervolgd totdat zij na toevlucht in Bosnië te hebben gevonden in de islam opgingen.

In de strijd tegen de bogomielen werden deze soms voor schaamteloze wellustelingen uitgemaakt; een reputatie die de katharen zouden overnemen.
Illustratief hiervoor zijn de Engelse woorden "bugger" (flikker) en "buggering" (anale seks), die beiden zijn afgeleid van "Bulgarian" (veel bogomielen waren Bulgaren).

Het Bogglespel bestaat uit dobbelstenen met letters, en een soort Bogglebak.
Je stopt de stenen in het bakje, schudt het eens flink door elkaar.
De lettertjes vallen dan op hun plaats in een vierkant van vier bij vier (totaal dus 16 letters).
Vervolgens wordt de zandloper omgedraaid en het spel kan beginnen.

In drie minuten tijd is het de bedoeling om zo veel mogelijk woordjes te maken van de letters.
Hoe langer het woord hoe meer punten het oplevert.
Wie uiteindelijk als eerste een bepaald aantal punten heeft, wint het spel.

Je kunt natuurlijk ook afspreken om binnen een bepaald aantal ronden de meeste punten halen.

Boggle kun je ook in je eentje oefenen.
Daar is het uitermate geschikt voor.
Wellicht dat je met jezelf een wedstrijdje kunt doen, dat je zo veel mogelijk punten in een ronde moet halen.
Maar goed, het mist toch een beetje het competitie-element dat je hebt als je het met meerdere spelers speelt.

Als je van woordspelletjes houdt, dan is Boggle een leuke aanvulling.
Maar voor de meeste mensen is het toch een beetje een flauw spelletje.

Boggle was ook een bekend woordspel op de Nederlandse televisie

In dit programma moesten teams woordspelletjes doen, waarin een raster van 4 bij 4 letters centraal stond waarin er woorden moesten worden gevonden.
Het team dat de meeste punten behaalde, mocht door naar de finale, waarin het 5000 gulden kon verdienen.

Boggle was voordat er een televisie-versie van werd gemaakt al te koop als gezelschapsspel.

Boettgers kameleon (Calumma boettgeri) is een hagedis uit de familie kameleons (Chamaeleonidae).

Boettgers kameleon komt voor op het Afrikaanse eiland Madagaskar en het nabijgelegen eilandje Nosy bé.

De soort werd ontdekt doorGeorge Albert Boulanger in 1888.

De habitat bestaat uit bossen, de hagedis is te vinden in bomen en hoge struiken op enkele meters hoogte waar tussen de takken op ongewervelden en kleine gewervelden wordt gejaagd, de bodem wordt echter ook wel betreden.

De maximale lengte is ongeveer 13 centimeter en hiermee is het de kleinste soort uit de onderfamilie Chamaeleoninae.
Kenmerkend is het neus-achtige uitsteeksel aan de voorzijde van de kop, dat zowel bij mannetjes als vrouwtjes vaak blauw gekleurd is en sterk afsteekt.
De 'neus' is beter ontwikkeld dan die van de neuskameleon (Calumma nasutum), wat een belangrijk onderscheid is.
Soms komen ook blauwe vlekken op de kop voor.
De kop is afgeplat en heeft verder geen opvallende kammen of stekels, de oorkwabben zijn klein.
De kleur is altijd bruin tot bruinoranje met onregelmatige vlekken en strepen, vaak lichtere tot gele lengtestrepen.