Het bont elfje (Malurus lamberti) is een vogel uit de familie van de elfjes (Maluridae).
De soort is endemisch voor Australië.

Zoals bij vele soorten zijn de mannetjes zeer opvallend gekleurd.

De voorkeur gaat naar dicht begroeide rotsachtige gebieden.

Ze voeden zich meestal met insecten die ze vinden laag tegen de grond (max. 2m).

Ook hun nest maken ze laag tegen de grond in dichte begroeing, liefst op minder dan 1m hoogte.

Het bont dikkopje (Carterocephalus palaemon) is een dagvlinder uit de familie Hesperiidae, de dikkopjes.

In België meest voorkomend in de Kempen.
In Nederland is het Bont dikkopje een vrij zeldzame standvlinder die in twee gescheiden gebieden leeft: de Achterhoek aan de grens met Duitsland en de Kempen.

Het bont dikkopje komt voor in grote delen van Europa voor, waaronder in Nederland en België
Daarnaast strekt zijn areaal zich uit tot Japan en Noord-Amerika.
In Groot-Brittannië tenslotte komt hij zeer lokaal voor.
De vlinder geeft de voorkeur aan bossen en vochtige graslanden als leefgebied.

Op de Vlaamse en Belgische Rode Lijst staat het Bont dikkopje in de categorie Kwetsbaar.

De vliegtijd is van april tot en met juli.
Hoewel de rups in het najaar reeds volwassen is, verpopt hij pas in het volgende voorjaar.
De waardplanten en voornaamste voedselbronnen van het Bont dikkopje zijn grassen zoals dravik en kortsteel.
Het wijfje legt elk eitje afzonderlijk.

De Senegalpapegaai (Poicephalus senegalus senegalus), ook wel Bont boertje genoemd, komt oorspronkelijk uit Senegal, maar komt verspreid over een groot deel van Afrika voor.

Het Bont boertje heeft een gele buik (gele vest).
Het hoofd is grijs en loopt over naar groen.
Het Bonte boertje heeft een korte staart.
De vogel is dan ook maar zo rond de 25 cm groot.
Als de vogel jong is zijn de ogen zwart.
Bij het ouder worden krijgt het een zwarte pupil met een lichtgrijze ring eromheen.
Als het zo rond 1,5 à 2 jaar is krijgt het een oranje/geelachtige ring in plaats van de grijze ring om zijn ogen.

Het bont boertje (Senegalpapegaai) zijn zeer populair om te worden gehouden als huisdier, omdat ze niet zo luidruchtig zijn als andere papegaaisoorten.

Nochtans is de handel, import en export van alle in het wild gevangen papegaaien illegaal.

Er is dan ook een kleine industrie opgebouwd rond het kweken van deze papegaaisoort.

Het bont boertje kan behoorlijk agressief zijn en is behoorlijk jaloers, het is een éénpersoons-papegaai.

Het verhaal over de Bonsaikittens is een broodjeaapverhaal dat op het internet de ronde deed.
In feite is het een grap van een aantal studenten.

Het verhaal

Katten zijn schattig maar ze kosten zoveel geld, tijd en energie! Je moet de bak verschonen, je moet ze eten geven, je moet ruimte hebben, je moet ze als ze klein zijn zindelijk maken en je staat duizend angsten uit dat ze op een dag overreden zijn! Maar daar is iets op gevonden. Een Amerikaans bedrijf fokt katjes, die in flesjes passen. Hun botjes zijn nog zacht als ze jong zijn, en ze krijgen middelen die de botten soepel houden. Ze worden als ze klein zijn in een flesje gestopt met een slangetje om ze te voeden, een slangetje om ze te ontlasten en een slangetje voor de lucht. Door de zachte botten groeien de katjes in de vorm van de flesjes. Je hoeft ze slechts ergens neer te zetten en speciale zakjes voeding te kopen bij je dierenspeciaalzaak! Ideaal voor kleinbehuisde mensen!

Wie wil er nu niet zo'n schattig poesje in-a-bottle?

Het verhaal is (uiteraard) niet waar: het is bedacht door Amerikaanse studenten die wilden aantonen hoe makkelijk het is om mensen wat wijs te maken.
Slimmeriken zouden de grap doorhebben en erom lachen, en anderen zouden er de les uit trekken niet alles te geloven dat je toegestuurd krijgt via de e-mail.

Zelfs de Amerikaanse FBI liet zich in de luren leggen en stelde een onderzoek in naar de site.
Ze moesten al snel concluderen dat ook zij zich hadden laten beetnemen.

De provider heeft de site na een stortvloed van klachten van verontruste internetters enige tijd geleden afgesloten.
Pas nadat de studenten verklaarden dat het niet meer was dan een grap, verscheen de site weer in de lucht.

De (engelstalige) website is te vinden op
http://www.ding.net/bonsaikitten/

De opkomst van de tokonama zorgde voor een nieuw inzicht in het begrip bonsai.
Het werd steeds belangrijker om het aanzicht van een boom terug te brengen tot de meest wezenlijke delen.
Datgene wat wezenlijk was werd destijds ingegeven door godsdienst.
Het zenboeddhisme, dat destijds in Japan populair was, hing sterk aan natuur en stelde de mens als ontvankelijke macht ondergeschikt aan de essentie van de natuur.
Om dit gegeven zichtbaar te maken, waren bonsai zeer geschikt, mits ze in een sobere opstelling werden ondergebracht.
Uitsluitend dan zouden ze de aanschouwer de essentie van Boeddha kunnen tonen.
Bovendien ontwikkelde zich toen het inzicht dat het innerlijke van de plantensoort leidend moest zijn voor de gehele compositie.
Van circa 1700 tot 1849 ontwikkelden zich tal van bonsai-stijlen die toegeschreven werden aan hoofdlijnen van 'plantengeesten'; bonsaimeesters hadden destijds nauwkeurig naar wilde bomen en planten gekeken en hun bevindingen genoteerd.
Dit leidde tot het optekenen van 15 hoofdstijlen.

Naast de klassieke, Japanse bonsaivormen met de specifieke, esthetische regels, doen nieuwe termen zoals potensai, mallsai en snobsai de ronde.
Potensai wordt vaak gebruikt als men een bonsai in wording wil aanduiden.
Mallsai is een massabonsai die met weinig toewijding en esthetische criteria heel goedkoop wordt aangeboden in de supermarkten of tuincentra.
Snobsai is een aanduiding voor een dure bonsai die door rijke mensen zonder enige kennis van bonsai wordt gekocht en puur als decoratie en/of statussymbool wordt gebruikt.

Bonsai is een Japans woord dat letterlijk 'boom in pot' betekent.
Het woord heeft betrekking op een door manipulatie klein gehouden plant die echter de illusie wekt een groot en oud exemplaar te zijn.
Dit wordt in de praktijk bereikt door taksnoei, wortelsnoei, kweken in kleine potten en door stengels en stammen met behulp van aluminium- of uitgegloeid koperdraad in de gewenste vorm te laten groeien.
Zo kan een boom, die onder natuurlijke omstandigheden uitgroeit tot een enige meters of tientallen meters hoog exemplaar, een sierlijke plant worden op kamerplantformaat.

Gedurende de Han-dynastie (202 v. Chr. - 220 n. Chr.) bereikte de bonsaikunst in China een zeker hoogtepunt.
Destijds was het uitsluitend de rijke en gegoede burgerij, die zich met deze kunstvorm bezighield.
Chinezen spraken toen nog niet van bonsai, maar van pun-sai, wat ook 'boompje in pot' betekent.
Waarom er in dat verleden zo'n behoefte ontstaan is om bomen terug te brengen tot een miniatuur, is nog steeds niet echt duidelijk.
Getekende kunst uit de Han-dynastie geeft wel aan dat er destijds door de gegoede burgerij veel bonsais cadeau werden gedaan, die dan per schip of koets vervoerd werden.
Ook verkeerden mediterende monniken vaak in de buurt van zulke miniatuurbomen.

De sterke verbreiding van het boeddhisme in de Middeleeuwen zorgde voor een export van de eerste bonsai naar Japan.
Rond 1195 werden de eerste bomen ingevoerd in Japan.
Daar nam de populariteit van bonsai een grote vlucht.
De eerste echte, historische verwijzing naar het bestaan van bonsai in Japan, is afkomstig van het kunstwerk op rol Kasugagongen-genki uit 1309, van de schilder Takakane Takashina.
Takashina schilderde gedurende de Kamakura-periode(1183-1333), een tijd waarin de Japanse kunst zich sterk ontwikkelde onder invloed van het zenboeddhisme.
De Japanners verfijnden destijds de bonsaikunst door de toepassing van ingewikkeldere handelingen, waardoor de bomen beter gemanipuleerd konden worden.

In de 16e eeuw ontwikkelde de boomchirurgie zich verder in Japan onder invloed van de bonsaikunst; bomen werden door middel van fijn gesmede werktuigen en rauwe chemicaliën (vooral zwavelverbindingen) 'verbeterd'.
Die verbeteringen waren sterk gericht op verfijning en versobering in de geest van Boeddha.

De Japanners waren degenen die het begrip 'Bonsai' verrijkten met een filosofie die heden ten dage erkend wordt als de hoofdfilosofie.
Vóór de introductie van bonsai in Japan creëerden de Chinezen al miniatuurlandschappen gedurende de Han-dynastie.
Dergelijke landschappen werden penjing genoemd.
Van de Chinese filosofie achter bonsai en de miniatuurlandschappen is niets concreets bekend.
Derhalve is er volop ruimte voor historici om te gissen naar de beweegredenen.
Vooralsnog wordt de sierwaarde van dergelijke objecten nog steeds beschouwd als de achterliggende hoofdreden voor de creatie van bonsai en penjing in China.

Binnen de bonsaileer in Japan werd in het begin van de 18e eeuw sterk aangestuurd op de ontwikkeling van een essentialisme.
In de 18e eeuw werd de tuinarchitectuur sterk verrijkt door de integratie van bonsai in de gehele compositie.
Japans Wijsgerenraad stelde destijds Ibo Ito aan als 's lands 'bonsai-toezichthouder'.
Ito bezat zelf een gigantische collectie bonsai, die hij uitgestald had in verschillende kwekerijen.
Ito was de eerste bonsaimeester die de essentie van de bonsaicompositie combineerde met haiku.
Hij richtte daartoe op zijn privé-grondgebied verschillende tokonama's in.
Tokonama's combineren een lege ruimte met een plant (vaak een bonsai), steen of landschap en een wijze spreuk (vaak een haiku) tot een essentieel geheel.
Het was de bedoeling om de waarnemer een gevoel van rust te bezorgen door de 'ruis' uit de natuur weg te nemen en uitsluitend datgene wat de kunstenaar van belang achtte, te tonen.
Vaak waren de overgangen tussen de verschillende seizoenen een reden om tokonama's opnieuw in te richten.

De Bonobo (Pan paniscus) is een mensaap, en daarmee één van de primaten.
De bonobo staat samen met haar naaste verwant de chimpansee (Pan troglodytes) van alle levende diersoorten het dichtst bij de mens.
De bonobo stond vroeger ook bekend als dwergchimpansee.

Bonobo's leven uitsluitend in het woud ten zuiden van de Kongostroom in Congo.
Door hun beperkt leefgebied, de onstabiele situatie in het land, legale en illegale houtkap en stroperij zijn ze de meest bedreigde mensapensoort.

Dat de bonobo een afzonderlijke soort vormt, werd pas in het begin van de twintigste eeuw vermoed.
De Nederlandse etholoog Frits Portielje was het opgevallen dat de destijds bij het publiek van dierentuin Artis populaire 'chimpansee' Mafuca veel kleiner was dan de andere chimpansees van Artis.
Hij vermoedde dat het dier tot een tot dan onbekende primatensoort behoorde, die hij 'dwergchimpansee' noemde.
Andere wetenschappers hadden vergelijkbare ideeën.
In 1929 werd de bonobo als afzonderlijke soort erkend.
Hij werd toen beschreven door de Duitse anatoom Ernst Schwarz.
Een meer uitgebreide beschrijving volgde in 1933 door de Amerikaan Harold Coolidge.

Bonobo's en chimpansees verschillen enorm in gedrag, een duidelijk verschil is dat bonobo's minder geneigd zijn tot geweld dan chimpansees.

Geweld onder bonobo's komt voor, maar het is veel minder gebruikelijk en vrijwel altijd ook minder serieus.
Daarentegen is seks bij bonobo's een veel voorkomend verschijnsel met een grote sociale functie.

Het heeft tot de jaren zeventig geduurd voor het gedrag van bonobo's in de natuur werd bestudeerd.
Na de onafhankelijkheid van België was Congo politiek erg onrustig, wat het tot een weinig geliefd onderzoeksgebied maakte.
Bovendien realiseerde men zich pas dat het gedrag van bonobo's en chimpansees sterk verschilde toen de eerste onderzoeksresultaten binnenkwamen.
Tegenwoordig worden bonobo's op een aantal plaatsen in Congo langdurig geobserveerd.

Bonobo's leven in het woud. Ze zoeken in vaak dagelijks wisselende groepjes naar voedsel.
Net als bij chimpansees bestaan er grotere 'gemeenschappen', waarbij groepjes altijd uit leden van een gemeenschap bestaan.
De groepjes zijn groter dan bij chimpansees.
Het is echter niet duidelijk of dit een reëel verschil tussen de soorten aangeeft of dat het ecologische achtergronden heeft.
De gemeenschappen zijn bij beide soorten van vergelijkbare grootte, van 25 tot ruim 100 dieren.
Mannetjes blijven hun gehele leven bij de gemeenschap; vrouwtjes trekken weg als ze de vruchtbare leeftijd bereiken.
's Nachts maken bonobo's hun nesten in groepen die wat groter zijn dan overdag.

De grootste bijzonderheid van de sociale structuur van bonobo's is dat de vrouwtjes meestal het hoogst in de rangorde staan.
Oorzaak hiervoor is dat bij een strijd tussen een vrouwtje en een mannetje de andere vrouwtjes vaak te hulp schieten.
Bij bonobo's is de rangorde van een mannetje dan ook vaak afhankelijk van de rangorde van zijn moeder, meer dan van het hebben van de juiste vrienden onder de andere mannetjes zoals bij chimpansees.
De rangorde onder vrouwtjes is vaak onduidelijk en lijkt vooral afhankelijk van leeftijd.

Het belangrijkste voedsel van bonobo's bestaat uit fruit.
Daarnaast eten ze ook een bepaalde soort van bodemplanten, bij onderzoekers bekend als THV (terrestrial herbaceous vegetation).
Dierlijk voedsel wordt gegeten maar niet in grote hoeveelheden, ongeveer 1% van het totaal.

Na een draagtijd van 8 maanden zoogt de moeder haar jong nog tot 3 jaar.
Zelfs daarna blijven moeder en jong vaak nog wel een jaar of twee bij elkaar.
Tussen 2 geboorten verstrijken ook ongeveer 5 jaar.

Volgens onderzoek uit 2010 kunnen bonobo's door met het hoofd horizontaal te schudden duidelijk maken dat ze het gedrag van een soortgenoot afkeuren.
Mogelijk is dit schuddend gedrag gelinkt aan het schudden om nee te zeggen bij mensen, een quasi universeel gedrag.

Een bonkelaar is een aandrijfwiel van een emmerbaggermolen.
Vanwege het geluid dat de emmers maken bij het passeren van het aandrijfwiel wordt dit aandrijfwiel "bonkelaar" genoemd.
De naam bonkelaar wordt zowel in de baggerwereld als bij molens gebruikt.

Bij een molen zit de bonkelaar op de koningsspil en wordt aangedreven door het bovenwiel.
De bonkelaar is een kroonwiel, omdat de kammen dwars, als een soort kroon, in het wiel zitten.
Bonkelaars in molens in het noorden van Nederland hebben vaak een conische bonkelaar.
Bij een oliemolen kan er zowel een boven- als onderbonkelaar op de koningsspil zitten, waarbij de onderbonkelaar het wentelwiel aandrijft.
Bij een wipmolen komt ook een onderbonkelaar voor, die de vijzel aandrijft.

Bij een kammenluiwerk zit op de koningsspil ook nog de luibonkelaar voor het aandrijven van het luiwerk.

Bonkaarde, bolster of grauwveen was de bovenste laag van een hoogveengebied, die niet geschikt was om turf van te maken.
Men sprak ook wel van bolsterveen, bonkveen, witveen, grauwe turf of vale turf.

De bonkaarde was ongeschikt voor brandstof vanwege de lage verbrandingswaarde.
Als brandstof werd het zwartveen gebruikt, dat zich onder het grauwveen bevond en verder verteerd was.
Bij de brandstofwinning werd dan ook enkel het zwartveen gewonnen en het grauwveen 'teruggebonkt'.

In Noord-Nederland verplichtten de provinciale overheden in de 19e eeuw de turfcompagnieën de bovenste 40-50 cm veengrond te bewaren, zodat ze na de vervening kon worden gemengd met de zandbodem.
Dit was belangrijk omdat zonder bonkaarde de bodem onvoldoende water vasthield voor een goede groei van landbouwgewassen.
In combinatie met bemesting met stadsdrek of dierlijke mest en later kunstmest leverde de vermenging redelijk goede landbouwgrond (dalgrond) op.

Deze zogenaamde bonkverplichting werd landelijk geregeld bij wet van 13 juni 1895.
Maar toen na 1882 in Zuid-Nederland de productie van turfstrooisel een aanvang nam, waarvoor juist bonkaarde een goede grondstof was, werd daar enkel de bovenste 15 cm wortelvoerende bodem teruggebonkt.
De na de turfafgraving met onvoldoende bonkaarde ontgonnen gebieden verwerden gemakkelijk tot onvruchtbare woeste zandgronden.

In de Brabantse en Limburgse Peel werd door de Griendtsveen Turfstrooisel Maatschappij bijna alle bolster verwerkt tot turfstrooisel die geëxporteerd werd naar onder andere Engeland.
Deze industrie nam dusdanige vormen aan dat het goederenstation in Griendtsveen -waar enkel turfstrooisel werd verzonden- rond de vorige eeuwswisseling tot de grootste van Europa werd gerekend.

In Helenaveen en in Griendtsveen zijn delen van turfstrooiselfabrieken bewaard gebleven.
Op het terrein van het Industrieel Smalspoor Museum in Erica staat de enige strooiselfabriek in Nederland die anno 2009 nog volledig in originele staat is.

Bongo's zijn kleine handtrommels die meestal per twee aan elkaar hangen en samen bespeeld worden.
Bij drumbands en malletbands worden de bongo's opgehangen aan de kleine trom en worden ze bespeeld met mallets.

Bongo's hebben meestal een vel-diameter van 7" en 8½" (respectievelijk zo'n 17,8 en 21,6 centimeter).
Bongo's worden gemaakt van hout of van fiberglas.
Hout levert meestal een warme, volle en diepe klank. Dit is overigens wel afhankelijk van de houtsoort en de dikte van het hout.
Fiberglas heeft over het algemeen een feller en krachtiger karakter.

De vellen worden meestal bespannen via spanhaken (meestal vier per bongo).
Onder de bongo zit een stevige onderring.
Daar lopen de spanhaken doorheen en worden ze met bouten aangedraaid.
Hierdoor wordt het hout van de bongo niet doorboort en dat komt het geluid van de bongo ten goede.
Af en toe worden de vellen bespannen via spanbouten in spanklauwen.
Deze spanklauwen zijn dan geschroefd op het hout van de bongo.
Je ziet deze variant meestal bij goedkope bongo's.

Bongo's hebben over het algemeen een felle klank.
Dat komt enerzijds omdat de bongo's een kleine vel-diameter hebben waardoor de klank hoog is.
Daarnaast zijn bongo's klein van stuk; de diepte van de trommels is niet groot.

De klank van de bongo's wordt beïnvloed door veel factoren. De meest belangrijke elementen die de klank bepalen zijn:

- de materialen van de trom en het vel
- de spanning van het vel (hoe de bongo's zijn gestemd)
- de manier van spelen

De tweede factor is de spanning van het vel.
Hoe strakker het vel is gespannen, hoe hoger de bongo klinkt.
Daarnaast geldt hoe kleiner de diameter van het vel, hoe hoger het geluid van de bongo.
De bongo's worden altijd op elkaar afgestemd.
Dat wil zeggen dat de 'hoge' bongo goed samen klinkt met de 'lage' bongo.

Verder bepaald de manier van spelen de klank.
Zo kunnen bongo's worden bespeeld met stokken (bijvoorbeeld bij een drumband), maar meestal worden bongo's met de hand beroerd.
Daarbij geldt dat een vlakke handslag anders klinkt dan een iets gebogen handslag.
Verder kan je de bongo's bespelen met de hele hand, de handpalm of juist alleen met de vingertoppen.
Tot slot is de plaats waar je op de bongo's slaat bepalend voor het geluid.
Speel je de bongo's op de rand van het vel, dan geeft dat een hogere en fellere klank dan wanneer je de bongo's in het midden van het vel bespeeld.
Zo zijn er zeer veel verschillende technieken waarmee een percussionist kan variëren.

Bongo's worden door percussionisten veelal samen met conga's opgesteld.