Vaya Con Dios (een Spaanse groet,
letterlijk Ga met God) is een Belgische popgroep opgericht in 1986.
Begin jaren negentig scoorde de groep enkele grote internationale hits.
Na
een succesvolle samenwerking van Dani Klein en Willy Lambregt in de
band Arbeid Adelt! wordt in 1986 samen met contrabassist Dirk Schoufs
Vaya Con Dios opgericht omdat hun hart bij de jazz, opera en
zigeunermuziek ligt en het een genre is dat in Brussel nauwelijks
bekendheid geniet. In hun eerste single Just a friend of mine zijn al
Spaanse invloeden te horen. De single wordt een grote hit in Frankrijk
waar meer dan 300.000 exemplaren worden verkocht. Willy Lambregt heeft
inmiddels de groep al verlaten om zijn carrière bij The Scabs de volle
aandacht te geven. Hij wordt vervangen door Jean-Michel Gielen. Het
tweede album bevat de grote hitsingles What's a Woman en Nah neh nah.
What's a woman staat in de zomer van 1990 drie weken op nummer 1 in
Nederland.
In 1991 gaat het duo Dani Klein en Dirk Schoufs uit
elkaar. Dirk Schoufs verlaat de groep en Vaya Con Dios gaat verder als
eenvrouwsband. Op 24 mei 1991 overlijdt Schoufs aan de gevolgen van AIDS
die hij door zijn heroïneverslaving heeft opgelopen. In 1992 verschijnt
het derde album Time Flies. De muziek is veel triester dan op de eerste
twee albums, met invloeden uit de soul en Latijns-Amerika. De bekendste
single van dit album is Heading for a fall. Ondanks de personele en
muzikale wijzigingen blijft Vaya Con Dios populair in grote delen van
Europa, vooral in Duitsland, Frankrijk en Scandinavië en Zuid-Amerika.
Alleen in Nederland en België blijft het succes beperkt. In 1993 wordt
een grote wereldtournee georganiseerd vanwege het grote internationale
succes.
In 1995 komt het vierde album uit. In 1996 maakt Dani
Klein bekend geen plezier meer te beleven aan de muziekwereld, en
besluit ze de band te stoppen, die op dat moment nog maar uit één
persoon bestaat. In 1997 verschijnt nog een verzamelalbum. Dani Klein
begon in 1999 weer met zingen en wordt zangeres bij Purple Prose.
Zeven
jaar later, in 2004, wordt Vaya Con Dios opnieuw opgericht. De groep,
die nog steeds uit zangeres Dani Klein, enkele nieuwe muzikanten en
muzikanten van de beginjaren van Vaya Con Dios bestaat, brengt een nieuw
album uit in oktober 2004 onder de naam 'The Promise'.
Op 31
augustus 2006 werd in Theatre Vaudeville te Brussel de eerste van een
nieuwe reeks akoestische optredens gegeven. Op 3 november verscheen
hiervan de cd/dvd The Ultimate Collection. Op 3 september 2006 bracht
Vaya Con Dios hun nieuwe single 'Pauvre Diable' uit.
Vaya Con Dios verkocht in totaal meer dan 7 miljoen albums en meer dan 3 miljoen singles.
Roland Van Campenhout, of kortweg Roland (Boom, 1945) is een Vlaamse bluesmuzikant.
Roland groeide op in de steenbakkerij-omgeving van de Rupelstreek. Zijn vader, een jazzmuzikant, verdronk toen hij vijf was. Toen hij 14 was ging Roland het huis uit. Pas toen hij 20 was begon hij zich met muziek bezig te houden. Hij speelde in de skifflegroep, the William & Roland Skiffle Group, en het folkduo Miek en Roel.
In 1969 boorde hij definitief een ander genre aan: blues, al zou hij zich tijdens zijn carrière ook met andere stijlen zoals country, wereldmuziek, folk, rock,... bezig houden. Roland ontdekte het genre toen hij dat decennium John Lee Hooker zag optreden in het café De Muze in Antwerpen. Hij brak door tijdens Jazz Bilzen, waar hij zijn reputatie als live-artiest vestigde.
Tijdens de jaren zeventig werd hij lid van Rory Gallagher's band en tourde de hele wereld rond, zelfs tot in Singapore. Hij trad ook op met Tim Hardin, Leo Kottke en Ian Anderson. Roland bouwde hierdoor een reputatie als zwervend muzikant op die van café naar café trekt. Sinds de geboorte van zijn dochter heeft hij dit leven meer ingetoomd.
In 1985 had hij commercieel succes met de plaat "79 cm per second", waarop hits als "Fish on the hook" en "Cruising down on main street" stonden.
Ook zijn samenwerking met Arno Hintjens als het nevenproject "Charles et les Lulus" (1990-1991) bleek een succesrijk project. Het deed veel om Roland's bekendheid aan een nieuw en ander publiek door te geven. Roland speelde hierna op Arno's vriendin, Marie-Laure Béraud, debuutplaat. In 1993 zong Arno ook de track, "Les Femmes" op Roland's album "Little Sweet Taste". Datzelfde jaar produceerde Roland Pieter-Jan De Smet's plaat, "Antidote" en verzorgde de soundtrack van Marc Didden's film "Mannen maken plannen".
Roland coverde Johan Verminnen's nummer "Rue des Bouchers" op het hommage-album, "Spelers & Drinkers".
In 1998 interviewde Roland zijn idool John Lee Hooker. Een jaar later nam hij een CD op met Neeka en trad ook een poos met haar op. Dat jaar kreeg hij ook de Lifetime achievement-prijs bij de ZAMU Awards.
In 2000 trad Roland samen op met Wannes van de Velde met wie hij eigen nummers speelde en ook Bob Dylan coverde.
In 2001 speelde hij samen met de bluesgroep El Fish.
In 2003 ondernam hij samen met Jean Blaute en Paul Michiels, een succesvolle theatertournee.
In 2005, toen hij 60 was en zijn 40-jarige carrière vierde, ontving hij van het ministerie van Cultuur een speciaal verguld beeld met inscriptie. Datzelfde jaar kreeg hij op 20 augustus de derde straat in de SIM-route, de Roland Van Campenhouts Brick Road, aan de Steenovens in Sint-Amands. Er prijkt een blauw straatnaambord en een geschilderd portret van Robert De Keersmaecker.
In 2006 trad Roland op tijdens de 0110-concerten voor verdraagzaamheid.
In 2009 kreeg hij een Music Industry Award voor 'beste artwork'.
Jan Goossenaerts (111) uit Essen oudste man van Europa
Jan Goossenaerts (111) uit Essen oudste man van Europa
Jan Goossenaerts uit Essen mag vandaag 111 kaarsjes uitblazen. Hij is
daarmee de oudste man van Europa en de derde oudste man ter wereld.
Jan Goossenaerts werd op 30 oktober 1900 geboren in de Essense wijk
Horendonk. De gewezen boerenknecht en metser ging in 1965 op pensioen.
Hij kreeg vijf kinderen, van wie er twee zijn overleden in 2010.
In
2007 verhuisde Goossenaerts naar het rust- en verzorgingstehuis
Sint-Michaël. In 2010 vierde hij zijn 110de verjaardag nog in het
bijzijn van Vlaams minister-president Kris Peeters met wie hij een
"supereeuwelingenboom" plantte, maar dit jaar viert Goossenaerts zijn
verjaardag in alle rust.
Interviews geven doet hij niet meer:
"Ik heb alles toch al de vorige keer gezegd en er is niets veranderd aan
mijn verleden", zegt hij in de Gazet van Antwerpen. "Alleen hoor ik
niet meer zo goed, en dat vind ik spijtig. Ik heb heel mijn leven hard
gewerkt. Eerst als boerenknecht, daarna als metser. Dat is volgens mij
ook één van de redenen dat ik zo lang leef. Naast hard werken moet je op
tijd gaan slapen en veel poepgelei (Luikse perenstroop, red.) op je
boterham smeren."
Uit de lijst van 'supercentenarians' blijkt
dat er momenteel 82 mensen ouder zijn dan 110. Het gaat om
zevenenzeventig vrouwen en vijf mannen. De Amerikaanse Besse Cooper is
met 115 jaar de oudste vrouw van de wereld. De oudste man is de Japanner
Jirimoen Kimura met 114 lentes.
Van Morrison - Have I told you lately that I love you
Van Morrison - Have I told you lately that I love you
Klik op de foto om hem te beluisteren
Van
Morrison, volledige naam George Ivan Morrison (Belfast, 31 augustus
1945) is een Noord-Ierse zanger en muzikant die deel uitmaakt van de
zogenoemde Belfast Blues. Hij is zanger-tekstschrijver maar ook gitarist
en soms speelt hij de harmonica of de saxofoon.
Dionne Julia Bromfield is een Britse soulzangeres.
Bromfield werd geboren (1996) in de Londense wijk Tower Hamlets, in een gezin met een Engelse moeder en een Jamaicaanse vader. Ze volgde haar opleiding aan de Beaverwood School voor meisjes in Chislehurst tot in 2009. Bromfield verscheen voor het eerst op YouTube, waar ze Alicia Keys' nummer If I Ain't Got You samen met haar peetmoeder Amy Winehouse bezong. Bromfields debuutalbum Introducing Dionne Bromfield verscheen in 2009 en werd geproduceerd door het label van Amy Winehouse, Lioness Records.
In de UK Singles Chart scoorde ze al twee top 50-hits met Mama Said en Yeah Right. In Nederland verkreeg ze enige bekendheid met haar nummer Foolin, dat positie 90 behaalde in de Single Top 100 en de eerste plaats in de tipparade.
Op tijd en stond kopje koffie verlaagt risico op huidkanker
Op tijd en stond kopje koffie verlaagt risico op huidkanker
Er is goed nieuws voor koffieverslaafden. Wie dagelijks enkele kopjes
koffie drinkt, loopt minder kans om basaalcelcarcinoom - een vorm van
huidkanker - te ontwikkelen. Dat blijkt uit een studie waarvan de
resultaten in de Verenigde Staten werden voorgesteld.
Volgens de onderzoekers lopen vrouwen die dagelijks meer dan drie koppen
koffie drinken twintig procent minder kans op basaalcelcarcinoom dan
vrouwen die weinig of geen koffie nuttigen.
Mannen halen iets
minder profijt uit hun dagelijkse dosis cafeïne, maar toch zouden drie
kopjes koffie per dag ook bij hen resulteren in 9 procent minder kans om
deze vorm van huidkanker te ontwikkelen. Waarom koffie beschermender
werkt bij vrouwen dan bij mannen, blijkt niet uit de resultaten.
Het
onderzoek, dat werd voorgesteld op een conferentie van de American
Association for Cancer Research in Boston (Massachusetts), toont dus
duidelijk aan dat wie meer koffie drinkt, minder kans loopt op
basaalcelcarcinoom, besluiten de onderzoekers. Ze waren naar verluidt
zelf verrast door de uitkomst van de studie.
Boris Gardiner (Kingston, 13 januari 1946) is een Jamaicaanse reggaezanger en bassist. Hij is vooral bekend van de hit I want to wake up with you.
Boris Gardiner werd op 13 januari 1946 in de Jamaicaanse hoofdstad Kingston geboren als jongste van drie kinderen. Zijn muzikale carrière begon in jaren zestig als sessiemuzikant bij Studio One, de studio van producer Coxsone Dodd. In diezelfde tijd zat hij samen met Richard Ace, Dennis Moss en Delano Stewart in de groep Rhythm Aces. Deze groep bestond echter maar korte tijd. Gedurende de jaren zestig bleef hij veel sessiewerk doen en was hij bassist in verschillende begeleidingsgroepen. Zo was hij lid van Byron Lees Dragonaires, Lee Perrys Upsetters, Derrick Harriotts Crystalites, Bunny Lees Aggrovators en The Now Generation Band.
In 1970 had hij zijn eerste solohit met het instrumentale Elizabethan reggae. Hij haalde er een veertiende plaats mee in de Britse hitlijst. Aanvankelijk werd als uitvoerend artiest van Elizabethen reggae Byron Lee vermeld, die een jaar eerder samen met Mighty Sparrow een hit had met Only a fool breaks his own heart. Byron Lee was echter de producer van het nummer en was per ongeluk als uitvoerend artiest op de hoes van de eerste persingen van de single terechtgekomen. De fout werd in de hitlijsten overgenomen, maar een paar weken later werd deze hersteld. Later in de jaren zeventig nam hij nog verschillende albums met zijn groep Boris Gardiner Happening op, maar buiten Jamaica bleven deze vrijwel onopgemerkt.
Het duurde na Elizabethan reggae zestien jaar voordat Gardiner weer een hit scoorde. In 1986 had hij een Britse nummer 1-hit met de ballad I want to wake up with you. In Nederland en Vlaanderen kwam het nummer tot #4. Het nummer was een cover van Mac Davis. Het grote succes kon hij met zijn opvolgers You are everything to me en The meaning of Christmas, dat hij in de jaren zestig al met The Rhythm Aces opgenomen had, niet evenaren. In tegenstelling tot het intstrumentale Elizabethan reggae waren al deze nummers gezongen. Na dit hoogtepunt uit zijn carrière ging hij weer verder als muzikant in de achtergrond.
Jethro Tull is een Britse progressieve-rockband en Grammy Award-winnaar uit Blackpool, opgericht in 1968. Hun muziek is herkenbaar aan de opmerkelijke zangstijl en het unieke dwarsfluitwerk van de Schotse voorman Ian Anderson, aan de ongewone en vaak complexe liedconstructies en aan de intelligente teksten.
Seasick Steve, artiestennaam van Steven Gene Wold (Oakland, Californië, 1941 is een Amerikaans bluesmuzikant. Hij speelt vooral op aparte zelf gemaakte instrumenten, waaronder een driesnarige gitaar, maar zingt ook
Als veertienjarige koos Steve er voor om weg te gaan uit zijn ouderlijk huis en een bestaan als zwerver te gaan leven. Hij wisselde verschillende baantjes af met (blues-)optredens. Hiermee raakte hij niet bekend, al deelde hij in de jaren zestig wel het podium met onder andere John Lee Hooker en Lightnin Hopkins.
In de herfst van 2006 bracht Steve zijn debuutplaat uit, Dog House Music. Aan het einde van dat jaar nodigde Jools Holland Seasick Steve uit om in zijn oudejaars-muziekshow Hootenanny, op de BBC, op te treden. Dit optreden betekende de doorbraak voor Seasick Steve, die inmiddels 66 jaar was.
Zijn eerste optreden in België was op Humo's Pop Poll, waar hij voor een met 12.000 mensen gevuld Sportpaleis stond. Enkele maanden later stond hij ook op Pukkelpop en in een volledig uitverkochte Ancienne Belgique. Media spraken van een hype rond de blueszanger.
Seasick Steve tekende bij platenmaatschappij Warner Brothers, die zijn tweede studioalbum wereldwijd uitbracht: I Started Out With Nothin And Still Got Most Of It Left' in 2008. Het album werd overwegend positief ontvangen. Het succes van de plaat bracht hem op nog grotere podia: in 2009 stond hij op het hoofdpodium van Rock Werchter, en in 2010 op het hoofdpodium van Pukkelpop. Op donderdag 30 Juni 2011 stond hij weer op het hoofdpodium van Rock Werchter. Voor dat optreden nam hij John Paul Jones mee, de bassist van Led Zeppelin en later van Them Crooked Vultures. Op 20 augustus stond hij samen met zijn drummer Dan Magnusson in de Grolsch tent op het Lowlands Festival in Biddinghuizen, waar hij naar eigen zeggen zijn beste show uit 17 optredens opvoerde uit zijn festivaltour 2011 (quote DWDD 14 september 2011).
In 2010 nam hij deel aan het Britse populaire autoreportageprogramma "Top Gear". In 2011 was hij op 14 september te zien in een uitzending van het Nederlandse televisieprogramma De Wereld Draait Door.
Ronan
Keating (Dublin, 3 maart 1977) is een Ierse zanger, bekend geworden als
zanger van de boy-band Boyzone. In 1999 begon hij een solocarrière. Ook
was hij de bedenker en co-manager van Westlife. Keating presenteerde de
MTV Europe Music Awards van 1997.
Hij
trouwde op 30 april 1998 met Yvonne en heeft inmiddels drie kinderen:
Jack (15 maart 1999), Marie (18 februari 2001) en Ali (7 september 2005)
Brooke Gabrielle Fraser (Wellington, Nieuw-Zeeland, 15 december 1983) is een singer-songwriter uit Nieuw-Zeeland die eerst bekend werd door haar rol als zangeres in Hillsong United. Eén van haar bekendste songs is 'Hosanna,' dat vertaald is opgenomen in de opwekkingsliederen bundel. Tegenwoordig heeft Brooke Fraser een succesvolle solocarrière. Haar stem en liedjes zijn ook te (zien en) horen op menig Hillsong Live album/dvd. Brooke Fraser woont sinds 2004 in Sydney Australië en is in in 2008 getrouwd met Scott Lighterwood. Sindsdien is haar officiële naam Brooke Gabrielle Lighterwood. Als artiestennaam bleef ze haar meisjesnaam gebruiken.
In de zomer van 2011 brak ze ook in Nederland en België bij het grote publiek door met haar Single Something in the water.
Schilder Vincent van Gogh pleegde geen zelfmoord: hij stierf door een
kogel uit een defect vuurwapen van een bevriende tiener die cowboytje
aan het spelen was, beweren twee schrijvers van een nieuwe biografie
over de schilder.
Volgens Steven Naifeh en Gregory White Smith stierf Van Gogh in 1890 in
het Franse Auvers-sur-l'Oise op 37-jarige leeftijd aan een kogel in zijn
buik, nadat hij zwaargewond in een herberg was gearriveerd.
Lange
tijd is gedacht dat van Gogh zichzelf had neergeschoten. Volgens de
schrijvers wijzen kogelinslag en vroege beschrijvingen van de
gebeurtenissen echter op een ongeluk.
Van Gogh ging rond die tijd
vaak wijn drinken met twee jongens uit het dorp. 'Een van hen droeg een
cowboypak en had een defect vuurwapen waar hij mee speelde. Ze hadden
waarschijnlijk te veel gedronken', beweren de auteurs.
Om de
jongens te te behoeden voor vervolging zou Van Gogh vlak voor zijn
sterven hebben gezegd de kogel zelf te hebben afgevuurd.
Volgens
conservator Leo Jansen van het Van Gogh Museum in Amsterdam is de
theorie over de zelfmoord van Van Gogh niet voldoende onderbouwd,
schrijft de Volkskrant.
De schrijvers Steven Naifeh en Gregory
White Smith komen na onderzoek tot de conclusie dat de schilder
hoogstwaarschijnlijk gedood is door twee jongens. Om hun stelling te
onderbouwen, wijzen ze erop dat het vuurwapen waarmee Van Gogh zichzelf
zou hebben doodgeschoten, nooit is gevonden.
Jansen wijst erop
dat de schrijvers, die in 1991 de Pulitzer Prize wonnen, niet op nieuw
materiaal zijn gestuit, maar alle bekende documenten nog eens hebben
doorgespit. Op basis hiervan zijn ze tot een nieuwe interpretatie
gekomen, aldus Jansen. Volgens hem leunen de Amerikanen erg op een
verklaring van een destijds 16-jarige jongen die op zich al wel bekend
was, maar waar eerder nooit veel aandacht aan was besteed.
Sarah McLachlan (Halifax (Nova Scotia), 28 januari 1968) is een Canadese zangeres.
McLachlan is geboren te Halifax en werd als kind geadopteerd. Op haar zeventiende speelde ze in de New Wave-band October Game. In 1988 tekende ze een platencontract bij het onafhankelijke label Nettwerk. Ze verhuisde naar Vancouver, waar ze in 1988 haar eerste album opnam.
Sarah McLachlan verkocht sinds haar debuutalbum "Touch" in 1988 meer dan 25 miljoen albums en won drie Grammy Awards.
Jean-Louis Forain 1852 - 1931 was een Frans kunstschilder
Jean-Louis Forain 1852 - 1931 was een Frans kunstschilder
Klik op de foto om een filmpje van zijn overige werken te bekijken
Jean-Louis Forain (Reims, 23 oktober 1852 - Parijs, 11 juli 1931) was een Frans kunstschilder.
Jean-Louis Forain, wiens eigenlijke naam Louis-Henri Forain was, kwam uit een familie van spinners en wevers. Hij vestigde zich in Parijs rond 1860 en nam teken- en schilderlessen bij Jacquesson de la Chevreuse, Jean-Baptiste Carpeaux en André Gill. Hij volgde vervolgens zijn studie aan de École des beaux-arts, waar hij les kreeg van Jean-Léon Gérôme.
Hij maakte faam door het tekenen van talrijke karikaturen voor kranten en bladen zoals LOpinion, Le Courier Français, Le Monde Parisien et Le rire satirique. Zijn beste spotprenten tekende hij tijdens de affaire Dreyfus, het proces van Renne en tijdens de Eerste Wereldoorlog. Een deel van zijn tekeningen zijn nu tentoongesteld in een zaal van het Musée des Beaux-Arts van Reims.
Samen met Caran d'Ache richtte hij het tegen Alfred Dreyfus gerichte tijdschrift op genaamd Psst...! Hij was een vaste bezoeker van de salons van Nina de Callias en de gravin van Loynes.
Hij nam deel aan de Frans-Duitse Oorlog van 1870, werd vrienden met Paul Verlaine en Arthur Rimbaud en bezocht Edgar Degas en Édouard Manet. Hij begon zijn carrière als schilder tegelijk met de opkomst van de impressionisten waarmee hij tussen 1884 en 1888 verschillende keren exposeerde. Hij maakte deel uit van een kunstenaarscollectief van de galerie Durand-Ruel in New York. Zijn eerste individuele expositie vond plaats in galerie Boussod et Valadon, waarvan kunsthandelaar Theo van Gogh toentertijd directeur was.
In zijn werk zijn invloeden van Honoré Daumier en Degas te zien. Hij schilderde vaak theater, ballet, interieurs van cafés en op latere leeftijd ook veel voorstellingen van rechtszaken.
In 1891 trouwde hij met de beeldhouwer Jeanne Bosc, met wie hij een zoon kreeg in 1895. Hij was een bewonderaar van Goya en bezocht Madrid in 1894 en in 1900.
In 1913 organiseerde hij een grote expositie in het Musée des Arts décoratifs in Parijs waar 390 van zijn werken te zien waren. Vier jaar later werd er nog een grote tentoonstelling van zijn werk georganiseerd tijdens de Exposición de Arte Francés in Barcelona. Daar werden 75 werken tentoongesteld. Gedurende de winter van 1920 richtte hij met andere artiesten, waaronder Joë Bridge, Adolphe-Léon Willette, Francisque Poulbot, Maurice Neumont, Louis Morin, Maurice Millière, Jules Depaquit de République de Montmartre op.
In 1921 maakte hij een gebaar naar zijn geboortestad en schonk een belangrijk deel van zijn tekeningen en schetsen aan het Musée des Beaux-Arts. In 1923 werd hij verkozen tot lid van de Académie des Beaux-Arts. Hetzelfde jaar werd hij tevens voorzitter van de République de Montmartre. In 1931 werd hij lid van de Royal Academy of Arts.
Zijn graf bevindt zich in Le Chesnay, dichtbij Versailles, waar hij onroerend goed bezat.
Alannah Myles (Toronto, 25 december 1958) is een Canadees singer-songwriter, die vooral bekend is geworden door haar wereldhit "Black Velvet" Ze won voor deze hit een Grammy Award voor Best Rock Vocal Performance, Female.
Myles is de dochter van de Canadese radiopionier William Douglas Byles. Op haar 9e begon ze reeds met het schrijven van muziek. Op haar 12e trad ze op in een zanggroep op het Kiwanis Music Festival in Toronto. In haar tienertijd ging ze solo optreden in Southern Ontario. Ze leerde uiteindelijk singer-songwriter Christopher Ward kennen, die haar hielp haar eigen band te vormen. Hiermee nam ze covers op van Aretha Franklin, T. Rex, AC/DC, Bob Seger, Anne Peebles, de Rolling Stones, en The Pretenders. Ook werkte ze samen met Ward en David Tyson aan haar album Alannah Myles.
In 1984 speelde Myles in de serie The Kids Of Degrassi Street een bijrol als aanstormend zangtalent en single moeder. Ook had ze gastrollen in andere tv-programmas en films alvorens zich geheel op een zangcarrière te storten. In mei 1989 bracht Warner Music haar debuutalbum uit in Canada. Het album bracht vier Top 40-hits voort, waaronder "Love Is", "Lover Of Mine", en "Still Got This Thing". Ook haar nummer 1-hit "Black Velvet" stond op dit album. Dit lied bereikte de 3e plaats in de Nederlandse hitlijst, en de eerste plaats in de Amerikaanse hitlijst. In 1989 en 1990 was "Black Velvet" het meest gedraaide nummer op de radio. In 2000 leverde het nummer Myles een ASCAP Millionaire Award op voor 5 miljoen radio-uitzendingen. Voor "Black Velvet" won Myles ook een Grammy Award en drie Juno Awards.
In 1992 volgde een tweede album, Rockinghorse, met daarop onder andere de hit "Song Instead Of A Kiss", geschreven door Alannah Myles, Nancy Simmonds en de Canadese dichter Robert Priest, Myles werd voor dit album genomineerd voor een Grammy Award.
In 1995 volgde Myles laatste album voor Atlantic Records. In 1997 brak ze haar contract met Atlantic Records in samenwerking met haar toenmalige manager Miles Copeland. Copeland schreef haar meteen in bij zijn eigen label Ark 21 Records. Bij dit label bracht ze haar album Arival uit.
In februari 2005 nam Myles samen met de Zweedse band Kee Marcello's K2 deel aan de halve finale van het Melodifestivalen. Hun lied "We Got It All" kreeg maar weinig punten en eindigde op de zevende plaats. Het nummer kreeg echter wel veel aandacht in de media.
In juli 2008 gaf Myles in een interview met CBC's Evan Solomon aan te werken aan een nieuw album genaamd Black Velvet, met daarop onder andere een heruitgave van haar gelijknamige hit. In het najaar van 2009 werd dit album uitgebracht door Linus Entertainment.
In 2011 won Myles de ISC (International Songwriting Contest) voor zowel beste rock/alternative song als de Grand Prize voor haar album "Black Velvet".
Charlie Winston (geboren Charlie Winston Gleave, 14 September 1978, Cornwall) iseen Engelse zanger.
Charlie Winston komt uit een muzikale familie. Al van kinds af komt hij in contact met muzikanten, acteurs en artiesten. Op 17-jarige leeftijd trekt Charlie naar Londen, waar hij een muziekopleiding volgt aan de Brunel University. Hij ontdekt er de jazzpiano en componeert voor enkele Londense dansgezelschappen. In Londen leert hij ook de geweldige mondharmonicaspeler Ben Edwards kennen, waarmee Charlie vandaag nog steeds samenwerkt. Zijn carrière komt pas echt op gang in 2007, als Charlie Peter Gabriel ontmoet. Gabriel biedt hem een platencontract aan én neemt hem mee op tournee.
Olijfolie verbergt heel wat beautygeheimen: ontdek ze hier
Olijfolie verbergt heel wat beautygeheimen: ontdek ze hier
Voor de oude Grieken was olijfolie het vloeibare goud waarmee ze
olielampen vulden, voedsel bereidden, wonden genazen en ja, zelfs
schoonheid verkregen.
Zoveel duizenden jaren later is het voor de meesten van ons enkel nog
onmisbaar in de keuken. Toch biedt olijfolie heel wat voordelen, die in
onze dagelijkse schoonheidsrituelen kunnen worden toegepast én op ons
hele lichaam.
Beautygeheimen Hier volgen een
aantal redenen waarom dit vloeibare goud niet alleen naast het kookvuur
hoort te staan, maar ook een vaste plaats verdient in de badkamer en
zelfs in het medicijnenkastje.
Vooraleer ik de
toepassingen op een rijtje ga zetten, eerst even een praktische tip.
Zorg voor een plastiek, kneedbaar flesje en vul het met de fijnste extra
vierge olijfolie die je kan vinden. Voeg bijvoorbeeld een paar druppels
lavendelolie toe voor een aangenaam parfum.
Droge huid Maak
eerst komaf met dode huidcellen. Hiervoor kan je raar maar waar nog
iets uit je keukenkast halen. Voor een goede exfoliatie doe je simpelweg
wat fijne, witte suiker op een washandje en met milde wrijfbewegingen
verwijder je de dode huid.
Daarna spoel je alles even weg onder
de douche en neem je wat olijfolie om het zachtjes in te masseren over
je hele lichaam. Resultaat? Een huid als fluweel!
Ook voor je
snoet kan olijfolie wonderen doen. Doe een druppeltje in je hand en dop
het heel rustig op je huid. Om te vermijden dat je een vettig effect
krijgt, neem je een tissue en dop je het teveel aan olie weg. Je gezicht
zal er zacht, gezond en gehydrateerd uit zien.
Reiniging Geen
betere manier om make-up te verwijderen. Zelfs van je ogen! Olijfolie
kan de strafste waterbestendige mascara doen verdwijnen, dus vergeet die
chemische producten die je ogen kunnen irriteren. Allergische reacties
op olijfolie zijn namelijk zo goed als onbestaand.
Strohaar & roos Ook
bij uitgedroogde haren past een olijfolietrucje. Zeker voor haar dat
beschadigd is door veelvuldig kleuren of drogen, is dit de perfecte
conditioner. Masseer wat in je haar en wikkel er vervolgens een warme
handdoek rond. Doe even een uurtje iets anders en was daarna je haar
zoals je altijd doet.
Als je haar helemaal droog is, neem je nog
een paar druppeltjes die mooi over je handenverdeelt, zwier je al je
haren even naar voor en ga dan vanuit je nek met je handen door je haar.
Glanzend en gezond is het resultaat! Let wel, gebruik zeker niet
teveel, om een vettige look te vermijden.
Zelfs als je last hebt
van roos, kan je het met olijfolie bestrijden. Masser een licht laagje
op je hoofdhuid en laat het een paar uurtjes trekken vooraleer je onder
de douche of in bad gaat.
Gladde benen Weg
met dat scheerschuim of de straffe, chemische 'smeer en spoel
weg'-producten. Wrijf wat olijfolie op je vochtige huid en ga voor
gezonde, gladde en gehydrateerde benen. Uiteraard kan je deze techniek
ook toepassen op andere delen van het lichaam.
Geneesmiddeltje Tot
slot nog een aantal genezende effecten van olijfolie bij elkaar. Heb je
last van zonnebrand, uitslag, kleine wondjes of insectenbeten? Breng
dan voorzichtig wat olijfolie aan en laat de zones onbedekt. Het zal
wonderen doen voor de jeuk en versnelt het genezingsproces. Voor de
jonge mama's of mama's in spe: het doet ook wonderen bij luieruitslag.
Prinses Astrid: "Marie-Rose Morel was een prachtvrouw"
Er is een posthume verzoening gebeurd tussen het Belgische
koningshuis en de in februari aan kanker overleden politica Marie-Rose
Morel. Op een plechtigheid van de Vlaamse Liga Tegen Kanker vertrouwde
prinses Astrid de moeder van Marie-Rose Morel toe dat ze "de strijd van
die prachtige vrouw" van nabij had gevolgd. Astrid drukte ook haar
medeleven uit aan een verbouwereerde Frank Vanhecke. Dat meldt de krant
Het Laatste Nieuws. Het menselijke gebaar is opvallend, want zeven jaar
geleden werd Marie-Rose Morel op een handelsmissie waar ze de rolstoel
van haar vader Chris voortduwde, nog gesommeerd om minstens 50 meter van
prins Filip en prinses Mathilde te blijven.
Prinses Astrid woonde vorige week in het Vlaams parlement een
plechtigheid bij van de Vlaamse Liga Tegen Kanker. Tijdens de
plechtigheid werden ook de aan kanker overleden parlementsleden Erika
Thijs (CD&V) en Marie-Rose Morel herdacht. Na het officiële gedeelte
drong prinses Astrid erop aan om even met de familie van Marie-Rose te
praten. "De prinses kwam haar medeleven betuigen en had enkele
vriendelijke woorden voor ons", zegt een verbaasde Vanhecke in Het
Laatste Nieuws. "Dat siert haar als mens. Politieke conclusies moet je
daar niet uit trekken."
"Plots
stapte prinses Astrid recht op Frank af en feliciteerde hem met wat hij
voor Marie-Rose had gedaan en betekend", zegt ook Marie-Roses moeder
Myriam Van Loon op haar blog. "Er was geen vijftig meter afstand tussen
de prinses en de man die ooit de schrik van het hof belichaamde", merkt
zij op.
Met opwellende tranen in de
ogen vertrouwde prinses Astrid Myriam Van Loon toe dat ze "de strijd van
die prachtige vrouw tegen kanker had gevolgd" en dat ze zich als moeder
van vier kinderen kon inbeelden dat "het moeten achterlaten van twee
kleine kinderen Marie-Rose het meest zeer zal hebben gedaan". De moeder
van Marie-Rose Morel toont zich onder de indruk van het medeleven van
prinses Astrid. "Ze kwam warm en oprecht over", zegt Myriam op haar
blog. "Roosjes dagboeken die we meegaven, zouden ook naast haar bed
komen te liggen." (br.hln)
Lees het hele artikel in de krant Het Laatste Nieuws (p. 10)
